Ik voel me bij niemand, of nergens bij passen, gevoel dat mensen me liever niet zien dan wel.

Ik vraag me af of ik de enige ben, of iemand er mee raad weet

alvast bedankt...

D'r zijn er velen die zich voelen zoals jij. Ik ook soms. Alleen probeer ik er nu niet meer mee op m'n kamertje te blijven, maar ermee naar buiten te gaan. Iets mee te Doen dus.

Fok! is een begin, alleen kun je daarmee nog steeds op je kamertje blijven.

En hey, gekkie, we zijn allemaal een individu, van jou is er maar eentje, net als van mij en ieder ander, dus eigenlijk klopt je gevoel nog ook .

Maar ik begrijp wel wat je bedoelt hoor...

Soms zeg ik: Laat mij me maar even zo voelen als anderen me proberen op te beuren als ik dit gevoel heb. Want dan voelt het vervelende gevoel eigenlijk best lekker. Een soort melancholie...

En soms weet ik het ècht niet: Eerst was ik dan radeloos, en soms nog wel eens, maar nu spreek ik die radeloosheid uit naar mijn naasten, de mensen die ik hierin vertrouw, en kom er dan algauw achter dat ze me beter begrijpen en aanvoelen dan ik daarvoor dacht. En dat voelt goed! Daar zijn die vertrouwelingen voor.

SPECIAL OFFER: THE KEEP YOUR HEAD UP-MACHINE!

En trouwens waarom heb je dat gevoel. Laten zij dat blijken of is het jouw eigen onzekerheid. Onzeker zijn we allemaal wel van tijd tot tijd. Daar is volgens mij niets vreemd aan. Je moet daar zelf ook een beetje door heen kunnen prikken. Dus gewoon doen wat je wil en wat je leuk vindt (dan bedoel ik sociale dingen en niet de hele dag achter de comp.)