KvK en EVD nutteloze en misleidende instanties

Thanks....
Ik begon even te twijfelen aan de voorstanders....

quote:

Op dinsdag 28 september 2010 02:18 schreef Intelligence het volgende:
Johannes, heb inmiddels je hele site gelezen, en heb je mijn PM gelezen?

Nu wel en beantwoord ook....

Die middag en de dag daarop verkennen we de streek
We zijn onder de indruk van het glooiende landschap
Langzaam overgaand in het hogere Reuzengebergte
Écht hoog is het niet
Imposant wel, vooral het laatste stuk naar Pec Pod Snezkou
We wandelen een klein eindje de Snezkou op, genieten van het uitzicht
We bezoeken Trutnov met zijn mooie centrum
Drinken koffie op een terrasje naast de VVV
Horen tot onze verrassing regelmatig Nederlands praten

In de buitenwijken van Trutnov worden we getroffen door de armoede
Grauwe, grijze flats
Wasgoed, traag deinend in de wind, op minuscule balkonnetjes
Verwaarloosde huizen langs stoffige straten met diepe kuilen
Verkleurde gordijnen voor ramen gebet in afbladderende kozijnen
Kiosken, dichtgeplakt met schreeuwerige, vergeelde affiches
Auto’s uit de jaren zeventig en ouder, gedeukt en verroest
Zwarte, stinkende rookwolken uithoestend
Kinderen met smoezelige gezichtjes
Haveloos geklede mannen en vrouwen, nors voor zich uitkijkend
We voelen ons, in onze mooie auto en “dure” kleding, niet echt welkom

We doen inkopen bij Hypernova
Rijden met gemengde gevoelens terug naar ons huisje
Die avond, woensdag 7 april 2004, liggen we op tijd in bed
Morgenvroeg zal Henk Westendorp ons ophalen

Touren

De Mitsubishi Pajero rijdt het parkeerplaatsje voor ons huisje op
Draait
We staan al klaar
Henk stapt uit en schudt ons, breed glimlachend, de hand
Ik zie dat Ria op de passagiersstoel zit
Remi heeft een grote bak brokken gehad
We weten niet hoe lang de rit gaat duren
Hij is het niet gewend om lang alleen gelaten te worden
Kijkt ons na door het raam
We installeren ons op de achterbank van de ruime SUV
Begroeten Ria
“We moeten eerst even naar mijn kantoor in Trutnov” vertelt Henk.
“Sleutels ophalen, anders kunnen we de huizen niet binnen…” verduidelijkt hij
Een half uurtje later parkeert hij de auto op een parkeerplaatsje vlakbij het centrum
Via een smal straatje wandelen we richting de brede winkelstraat, Horska, naar het gebouw waar zijn kantoor gevestigd is

Trots wijst hij op het goudkleurige bord bij de ingang waarop, naast de namen van andere winkels en bedrijven, ook die van Wekostav prijkt
Via het trappenhuis en een kleine galerij bereiken we zijn kantoor
Het is er vrij ruim en modern ingericht
Wat kasten, een grote, ronde tafel met vier stoelen eromheen
Verder twee bureau’s, tegenover elkaar geplaatst met op beide een, op het oog, nieuwe computer met randapparatuur

We moeten wachten op een medewerkster van een lokaal makelaarskantoor die de sleutels zal brengen
Het duurt even voor ze komt.
Ik vraag of ik een sigaret op mag steken
Zie Henk aarzelen
Ria grijpt in: “Nou, liever eigenlijk niet…..”
Geen probleem, ik ben al een beetje gewend aan mijn rol als paria….
Het meisje arriveert
Ik hoor een mengelmoesje van Duits en, naar ik aanneem, Tsjechisch
Blijkbaar is er een probleem, ze heeft de sleutels niet bij zich
Ik probeer een gesprek met haar aan te knopen
“Deutsch?” vraag ik
Ze schudt haar hoofd, nee
“English? Francois?” vraag ik tegen beter weten in, quasi-serieus
Ze kijkt me schalks aan
“Ruski?”
Ik lach haar vriendelijk toe; “Njet…”
Russisch is voor mij wat Swahili voor een eskimo is
“We moeten nog iemand ophalen” zegt Henk na nog even overlegd te hebben
De sleutels blijken nog bij het makelaarskantoor te liggen
Degene die de sleutels van het makelaarskantoor heeft gaan we nu ophalen…
We begeven ons weer naar de auto en gaan op weg
Het meisje rijdt met ons mee
Na een poosje stoppen we in een buitenwijk van Trutnov
Ze stapt uit en loopt een grijs gebouw binnen
Wij wachten intussen in de auto
Na een poosje begint Henk wat tekenen van ongeduld te vertonen
Tenslotte komt ze met nog een andere jongedame naar buiten
Getweeën nemen ze naast ons plaats in de auto
Het wordt, met zijn vieren, nu toch wat krap op de achterbank
Ondanks het feit dat ik aantrekkelijk vrouwelijk gezelschap altijd zeer gewaardeerd heb hoop ik toch dat ze niet tijdens de gehele rit meerijden
Ria kijkt meelevend over haar schouder
“Gaat het een beetje?”
Ik weet een gesmoord “Ja hoor…” uit te brengen
Even later stoppen we voor een ander, eveneens grijs, gebouw
De jongedames stappen uit
Gaan naar binnen en overhandigen even later een fikse bos rammelende sleutels aan Henk
Ze zwaaien ons gezamenlijk vriendelijk na als we vertrekken
Opgelucht zak ik onderuit op de achterbank

“We gaan eerst naar Rudnik” zegt Henk
Ik vind het prima
Heb geen idee waar het ligt
Ik nestel me behaaglijk op de achterbank
Geniet van de rit
’t Is toch wat anders wanneer je niet zelf hoeft te rijden
Je ziet veel meer
Ondertussen heeft Henk een “oortje” ingedaan en schuift een microfoontje voor zijn mond
Begint druk te telefoneren
Er schijnt een probleem te zijn
Ik hoor verschillende keren de naam Latja vallen
Na een tijdje lijkt het probleem opgelost en hij wijdt zijn aandacht weer aan ons

Het huis in Rudnik hebben ze onlangs aangekocht
“We zijn het nu aan het opknappen” vertelt hij
“Het ligt heel gunstig ten opzichte van Spindleruv Mlyn, dè wintersportplaats van het Reuzengebergte. De weg voor het huis wordt ’s winters regelmatig geruimd, heel belangrijk want het kan hier flink sneeuwen. We zijn wel eens ingesneeuwd in ons huis. Meters hoog lag het. We moesten ons met een schop naar de weg graven…”
Ook Ria draagt haar steentje bij
Vertelt over hun leven in Tsjechië
Hoe ze hun plaats gevonden hebben
Over de behulpzame buren
Af en toe moeten ze nog in Nederland zijn
“Dan bellen ze zelfs of we goed zijn aangekomen!”
Ze zijn niet graag in Nederland, zijn altijd weer blij als ze terug naar Tsjechië kunnen.
Allerlei zaken, ook privé, komen aan de orde
Ik luister aandachtig
Ben toch wel een beetje onder de indruk

We stoppen bij het huis, langs de kant van de weg
Het is een grote woning met een behoorlijke tuin
“Er moet nog wel iets aan gebeuren” waarschuwt Henk
Dat is aan de buitenkant al te zien
De deur is niet op slot
Binnen is Hendrik-Jan aan het werk
Druk bezig met het witten van de muren
Hij is een beetje verstoord door onze komst
“Passen jullie wel op? Alles is nog nat!”
Behoedzaam banen we ons een weg door het huis
Diverse lege kamers, een keuken die nog helemaal afgewerkt en ingericht moet worden
Ik heb het eigenlijk al gezien
Te groot voor een vakantiehuis, te klein voor commerciële doeleinden
Bovendien staat de omgeving me niet aan
Naast het huis staat een ander pand, een bouwval eigenlijk
Wat zal daar mee gaan gebeuren?
We nemen nog even een kijkje op de tweede verdieping
Via een wankel trapje, dat Henk galant voor ons op zijn plaats houdt
Één grote ruimte met kale dakspanten
Volgens Henk groot genoeg om er meerdere kamers op te maken
Ik reageer niet enthousiast
Dit is niet wat we in gedachten hadden

Verder gaat het
We zien die dag verschillende “objecten”
Geen één naar onze zin
Te groot, te klein, de ligging is niet goed, de omgeving bevalt ons niet, te vervallen…
In Zacler bezoeken we zelfs een kasteel
“Het voordeel van dit object is dat alle vergunningen voor de renovatie al binnen zijn. Vroeger was hier een hotel gepland maar dat ging niet door. De gemeente Zacler gaat akkoord met een nieuwe bestemming als appartementencomplex. Normaal gesproken duurt het jaren voordat alles op papier rond is. Hier kun je vrijwel direct aan de slag.”
Ik vraag waarom het hotel niet doorging.
Dat weet hij niet.

Jammer genoeg kunnen we niet naar binnen
Hij heeft de sleutels niet
Wel kunnen we het terrein op
Via een gat in het gaas
Mijn vrouw en ik, en zelfs Ria, glijden soepel door het gat
Henk blijft steken met zijn “welvaartsbuikje”
Lacherig zien we aan hoe hij zich moeizaam door het gaas worstelt
Maken wat grapjes
We lopen om het kasteel heen
Het is een imposant gebouw in een statige barokke stijl
Het bijbehorende terrein is vrij groot
De binnenplaats wordt door hier en daar afgebrokkelde kantelen omheind en is via een sierlijk torentje met trap te bereiken
De ligging is prachtig, hoog boven het plaatsje
Wel moet er flink gesnoeid worden om een mooi uitzicht te krijgen

Er moet ook veel aan gebeuren
Nieuwe kozijnen, nieuw pleisterwerk, hier en daar nieuw metselwerk
Enkele ramen zijn ingegooid en daarna dichtgetimmerd
“Maar de bouwkundige staat is goed en er zit een nieuw dak op” zegt Henk
Hij probeert ons over te halen om naar binnen te kruipen via een kelderraam waarvoor het glas ontbreekt
Dat zien we niet zitten
‘t Is toch niets voor ons
Veel te duur zo’n renovatie

Verder dus maar weer, naar Bernatice
Hier heeft hij een stuk grond in de aanbieding
Er zullen zes woningen op gebouwd worden op percelen van ongeveer 1000 vierkante meter
Nauwkeurig beschrijft hij de plannen
Waar de weg komt tussen de woningen door
Waar precies de woningen gebouwd worden
Hoe die er uit zullen zien
Er zijn er volgens hem al twee percelen “zo goed als verkocht”
Het is inderdaad een mooi lapje grond met een prachtig uitzicht over de heuvels
“Als je goed kijkt zie je daar in de verte dat kasteel waar we zojuist waren” wijst hij
Ik kijk in de aangeduide richting en zie wat hij bedoelt
’t ligt er wel héél mooi…

Behalve Bernatice hebben we weinig interessants gezien
Ondertussen loopt de middag teneinde
Mijn vrouw begint zich zorgen te maken over onze boxer
Hij is al bijna de hele dag alleen geweest.....
Ria kijkt haar verbaasd aan
“Er kan hem toch niets gebeuren daar?”
Ze is niet overtuigd…
We rijden terug richting Male Svatonovice
Henk stopt voor een restaurant
“Mogen we jullie een etentje aanbieden?”
We overleggen even
Ik merk aan mijn vrouw dat ze het liefst zo snel mogelijk terug naar ons huisje wil
We accepteren toch maar
Hoe kun je zo’n vriendelijk aanbod afslaan?
Mijn vrouw en ik bestellen iets kleins
Kijken vol bewondering toe hoe Henk een enorm bord rauwkost met stukjes kaas naar binnen werkt
Gevolgd door een flinke visschotel met garnering
Die Tsjechische berglucht moet ècht gezond zijn…
Tussen de happen door vindt hij gelegenheid om te vertellen dat er nog één pand op de agenda staat
Een boerderij, vlak in de buurt, die hij zelf ook nog niet bekeken heeft
Dat wordt mijn echtgenote te gortig
Na het eten wil ze terug naar Remi
“Geen probleem, dan zetten we je bij het huisje af en gaat John alleen mee” zegt Henk
Aldus wordt besloten
Ik nip van mijn pilsje en werk me door mijn eten heen
Na afloop betaalt Henk de, overigens geringe, rekening

Het is een boerderij met een enorme lap landbouwgrond
Het bouwjaar schat ik zo rond begin twintigste eeuw
Aan het onderhoud is sindsdien weinig gedaan constateer ik
Binnen veel kleine, donkere kamertjes waarvan er maar twee in gebruik zijn
Een zolder waar ik me, door de krakende en steunende planken, niet op waag
Wel veel grond, ja
Glooiend akkerland zo ver je kunt kijken
Maar ik heb nooit overwogen bieten te gaan telen in Tsjechië
In een hooischuur staat een Wartburger
Henk vraagt belangstellend of het ding te koop is
Krijgt nul op zijn rekest
Ook hier is de beschaving inmiddels doorgedrongen…

We rijden terug naar Male Svatonovice Petrovice
Er zijn nog een aantal panden die Henk ons kan laten zien
Morgenvroeg heeft hij andere bezigheden
Maar als we ‘s middags willen….?
Ik ga akkoord
We spreken de volgende dag om één uur af

In ons huisje word ik enthousiast begroet door een dolblije boxer
“Hij lag rustig op de bank te slapen” zegt mijn vrouw
Ik schenk mijn lievelingsdrankje in en zak in een van de stoelen
Steek een sigaret op
Ben toch wel een beetje moe na zo veel indrukken
De alcohol ontspant me
We maken de balans van de dag op
De meeste panden die we gezien hebben vinden we niets
Alleen dat nieuwbouwplan in Bernatice heeft wel wat
Maar ja, er is nog niet eens begonnen met de bouw
“Je had er wel een mooi uitzicht op dat kasteel hè?”
“Ja, dat kasteel…”
“’t Lag er prachtig, zo op die top van die berg”
“Ok, maar er moet te veel aan gebeuren, onbetaalbaar”
Ik schenk nog eens in
Mijn vrouw neemt, bij hoge uitzondering, een wijntje
“Toch zou ik het wel eens van binnen willen zien, gewoon even kijken” zeg ik
Ze kijkt me sceptisch aan, dat heeft ze eerder gehoord
“We halen ons geen gekke dingen in het hoofd hè?”
“Welnee, kijken verplicht toch tot niets?”
Ze gaat schoorvoetend akkoord, zolang het maar bij kijken blijft…
Ik vertel dat Henk ons morgenmiddag om één uur weer komt ophalen
Als we verder niets interessants tegenkomen zal ik om een bezichtiging van het kasteel vragen
“Wat vond jij van Henk en Ria?” vraag ik
“Ach, wel aardige mensen, niet de types die ik verwacht had”
“Nee, best wel gewoontjes hè?”
“Mmmm, niet echt zakenlieden, nee”
“Dat hoeft geen minpunt te zijn” zeg ik
“Nee hoor, als ze maar weten waar ze mee bezig zijn…”
“Nou, we zijn hier wel terecht gekomen via Holland Trade House. Die zullen toch wel weten waar ze zaken mee doen?”
“Mmmmm..”

Ik denk weer terug aan de voorbije jaren in Nederland.
Aan maandelijkse vergaderingen met keurig "strak in het pak" geklede mannen en vrouwen
Eindeloze, oeverloze discussies over futiliteiten
Kreten als “scoren”, “targets”, “doelstellingen halen” en “acties communiceren”
Ik ril nog steeds bij de gedachte
“Ik heb eigenlijk ook wel genoeg van die grijze-pakken-mentaliteit. Geef mij maar iemand van de praktijk. Daar heb je geen net pak en stropdas voor nodig” zeg ik
Mijn vrouw antwoordt niet
Ze weet met hoeveel tegenzin ik naar die vergaderingen ging
We laten het onderwerp rusten
Remi moet nog even uit
De rest van de avond brengen we door met lezen en puzzelen

Als ik in bed lig kan ik de slaap niet vatten
Ik zie de weg naar Zacler weer voor me.
Het indrukwekkende gebouw, al van ver zichtbaar, prijkend boven het nietige stadje
Ik schud mijn hoofd
Ik, een jongen uit een volksbuurtje, een kasteel kopen?
Waanzin. Te gek voor woorden
Toch duurt het nog een tijd voor ik in slaap val

Ik heb beloofd mijn verhaal hier wat in te korten.
En dat zal ik ook doen.
Ik heb echter wat moeite om bepaalde passages, die hier en daar misschien wat te "blog-achtig" lijken, te schrappen.
Ze maken immers wel deel uit van mijn ervaringen destijds.
Ervaringen die geleid hebben tot een vertrouwensrelatie met betreffende partijen.
Daarom zult u misschien enkele fragmenten aantreffen die u misschien niet "ter zake doende" lijken.
Geloof me, voor een ondernemer (toch ook een gewoon mens) spelen deze gebeurtenissen wel degelijk een rol in de besluitvorming.......

Vrijdagmiddag, 9 april 2004
Vandaag gaat het, met een omweg via Police en Teplice, richting Adrspach
Ria is weer van de partij
Henk vertelt over de rotsformaties van Adrspach
“Je kunt er prachtig wandelen over smalle paadjes tussen rotsen in allerlei vormen, echt mooi”
“Moeten jullie eens gaan bekijken, het is de moeite waard” doet Ria een duit in het zakje
Ze vraagt of we er nooit van gehoord hebben, het is erg bekend
Dat hebben we niet

We gaan nog drie woningen bekijken
Het eerste is een redelijk onderhouden pand maar de ligging bevalt ons niet
Bovendien vinden we het te klein
Bij de tweede woning stoppen we voor de deur
Ik geef direct aan dat we niet naar binnen hoeven
Het ligt vlak aan een vrij drukke weg en ziet er belabberd uit
We stappen niet eens uit, niet de moeite waard
Henk trekt weer op
De laatste woning ligt in een dorpje een eind voor Adrspach
Het is de middelste uit een rijtje van vijf
Erachter stroomt een klein beekje
Het is ook weer aan de kleine kant maar goed onderhouden
We gaan naar binnen
Het woninkje is volledig gemeubileerd in de sfeer van de jaren zestig
Bloemetjesbehang en eenvoudige houten meubeltjes
Een klein keukentje met een grijs granieten werkblad
Een betegelde spoelbak
Het ziet eruit alsof de bewoners ieder moment weer binnen kunnen komen lopen
“Het is van een oude mevrouw geweest die een paar maanden gelden overleden is” zegt Henk
“De kinderen willen het zo snel mogelijk kwijt. De prijs is daarom erg interessant”
We gaan naar boven, naar de slaapkamers
Een ervan dient als rommelkamer
Op de tweede sliep mevrouw
We zien een groot tweepersoons bed
Erboven een trouwfoto met een ernstig kijkend echtpaar
Verder is er een kinderkamertje met een ouderwets houten ledikant
We kijken nog even rond zonder echt geïnteresseerd te zijn
Gaan weer naar buiten
In een bak bij de voordeur staat een paraplu, klaar om gebruikt te worden

Ik merk op dat de tuinen zo in elkaar overlopen
Geen heg of andersoortige omheining
“Dat doen ze hier niet,” zegt Henk “de mensen kibbelen hier niet om een metertje meer of minder. Bovendien komen ze veel meer bij elkaar over de vloer dan in Nederland. Dan zijn die heggetjes alleen maar onhandig…”
Ik kijk nog eens rond
“Niet veel privacy op deze manier” merk ik op
Ik blijf toch een typische Nederlander
“Nou, je kunt er wel een heg omheen zetten” mengt Ria zich in het gesprek
“Mag dat hier dan wel?” vraag ik
We zouden flink uit de toon vallen bij de buren
“Je mag altijd coniferen planten,” zegt Ria “en als die nou toevallig op een rijtje staan….”
Ik moet even lachen
Maar het is niet wat we zoeken
Misschien zijn we te veeleisend…?

“Nou, dat was het dan wel” zegt Henk
“Er staat natuurlijk nog wel meer te koop maar dan zouden we te ver moeten rijden.
Dat lukt vandaag niet meer”
Hij kijkt verwachtingsvol naar mij op
Ik haal diep adem
“Er is één object dat we nog eens willen bekijken” zeg ik
“Dat kasteel in Zacler en dan van binnen. Zonder verplichting uiteraard.”
Er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht
“Natuurlijk, dat kan. Maar dan moet ik wel een afspraak maken. De sleutels worden niet zomaar afgegeven. Er gaat iemand mee van de gemeente Zacler. Ik weet alleen niet of dat morgen nog lukt.”
Morgen is zaterdag
Eigenlijk zouden we dan terugreizen naar Nederland.
Ach, dan blijven we toch een paar dagen langer
Ik vraag of ons huisje de volgende week besproken is
Dat is het niet
We gaan er voorlopig van uit dat de bezichtiging dinsdag 13 april kan plaatsvinden
Spreken af te blijven tot de dag erop volgend
We hebben geen verplichtingen in Nederland
Jammer alleen dat de Paasdagen, zondag en maandag, ertussen zitten

We rijden terug naar Male Svatonovice Petrovice
Henk en Ria vertellen over een typisch Tsjechische Paastraditie
Ze doen er zelf ook aan mee, vertellen ze lachend
Het blijkt dat de mannen een “zweepje” maken met kleurige linten
Dan gaan ze het dorp rond en bellen bij de buren aan
De vrouw des huizes wordt dan, zachtjes, om de benen geslagen met het zweepje
Vervolgens wordt men geacht de heren te trakteren op een borrel
Wat de traditie precies inhoudt weten ze niet
Wèl dat er flink ingenomen wordt…

Zoals we al verwacht hadden “doet” de gemeente Zacler geen bezichtigingen op zaterdag
Het wordt dus volgende week dinsdag, om twee uur ’s middags
Volgens Henk zal de loco-burgemeester, die hij goed kent, de rondleiding doen
De man zou ook wekelijks toezicht houden op het gebouw
Het blijkt dat de plaatselijke dorpsjeugd er nog wel eens een feestje wil vieren…

We moeten nog even met de thuisbasis bellen
Vragen of het logeeradres van ons konijn met een paar dagen verlengd kan worden
Dat blijkt geen probleem
De zaterdag brengen we door met wandelen en inkopen doen voor de paasdagen
We hebben een paar keer “uit” gegeten
Hebben genoeg van een “homp vlees en een portie rauwkost”
De menukaarten zijn helaas vaak niet vertaald, dus onleesbaar voor ons
Naar Hypernova dus maar weer
We kopen ruimschoots in, vooral blikgroente
Voor de zekerheid nog een fles Bacardi en een liter Cola…
Een paar spindels onbespeelde DVD’s, stukken goedkoper dan in Nederland
We moeten bijna lachen om het bedrag als we afrekenen
Proppen onze spullen in de dunne witte boodschappenzakjes die bij de kassa hangen
De caissière geeft ons, ongeïnteresseerd kijkend, ons wisselgeld

Eerste Paasdag gaan we naar Adrspach
Henk en Ria hebben ons nieuwsgierig gemaakt
We zijn vroeg, het is erg rustig op de parkeerplaats
Remi mag deze keer mee
Ik til hem uit de auto
Hij heeft artrose, dus mag zo weinig mogelijk springen en klimmen
We betalen de entree, een bescheiden bedrag
Het is er werkelijk prachtig
Smalle paadjes met bruggetjes over een helder, klaterend beekje
Vreemde, grillig gevormde rotsen
Verderop wordt het echt klauterwerk
Dat kan onze boxer niet aan
Eerder dan gepland keren we om
Afijn, toch een uurtje gewandeld
Bij de uitgang worden we verrast door de Tsjechische Paastraditie
Een aantal jongemannen in kennelijke staat bewerkt het, inmiddels toegenomen, vrouwelijke deel van het publiek met hun “zweepjes”
In hun kielzog een zwarte labrador
De dames nemen “de afstraffing” giechelend in ontvangst
We duiken schielijk achter een rotsblok
Wachten tot ze weg zijn
Ik moet er niet aan denken als mijn vrouw met het zweepje geslagen zou zijn
Remi is van nature goedaardig, maar kom niet aan mijn wederhelft…
Dan is ie niet te houden
Traditie of niet

Van de Tweede Paasdag maken we een echte rustdag
Lummelen een beetje in en rondom het huisje
Ik heb geen trek in autorijden
Overmorgen zit ik ook al de hele dag in mijn “voiture”, op weg naar huis
We hebben geluk met het weer
Het is niet onafgebroken zonnig maar wel grotendeels droog
Na het eten maken we nog een ommetje richting “ons bergweitje”
Komen Henk en Ria tegen die hetzelfde plan opgevat hebben
Ze hebben hun hond bij zich, een zwart-witte Appenzeller met hier en daar een bruine vlek
Het is een teefje
Onze honden besnuffelen elkaar even
Kennelijk bevalt het Remi niet wat hij ruikt
De kennismaking mondt uit in een korte, maar heftige schermutseling
Ria troost haar hond die uiteindelijk het onderspit delft
“Is dat even schrikken, hè…”
Ze haalt het trillende beest liefdevol aan
Er is gelukkig geen bloed gevloeid
Ik houd Remi stevig bij zijn halsband
We praten nog heel even
Een beetje ongemakkelijk
Henk wijst ons een mooie wandelroute die langs zijn fabriekshal voert
Die hebben ze zo-even gelopen
Ik bedank hem, dat gaan we zeker doen
Een andere keer, over een uurtje is het donker

De dag loopt teneinde
Ik vlei me op de bank met mijn onafscheidelijke Bacardi-Cola
Remi legt zijn zware kop op mijn schoot en kijkt lodderig naar me op
Dan vallen zijn grote boxerogen dicht
Zijn wangen trillen als hij zachtjes begint te snurken
Met moeite, vanwege het gewicht op me, reik ik naar mijn pakje Barclay
Steek mijn laatste sigaret van de dag op
Staar naar de traag stijgende belletjes in mijn bijna lege glas
Denk aan morgen
Het kasteel heeft toch wel indruk op me gemaakt
Ben razend benieuw naar het interieur
Zou er nog iets over zijn van de pracht en praal uit vervlogen tijden?
Ridders, pages en jonkvrouwen schieten over mijn netvlies
Ik kom tot mezelf, lach om mijn bizarre gedachten
Grow up man!
Ik neem een laatste slok en druk mijn sigaret uit
Zachtjes duw ik Remi van me af
Hij kijkt me verwijtend aan en sjokt naar zijn mand

Het artikel heet "Project Kasteel Zacler".
En ik kan jullie verzekeren dat ik geen pretenties heb om een boek uit te brengen.....
Ik besef mijn beperkingen op dat gebied....

"Internationaal" blijkt uiteindelijk toch geen fake te zijn.
Vandaag ontving ik een berichtje van de manager internationale handel van de Kamer van Koophandel Veluwe en Twente te Enschede.
Voor mij is dit, vooralsnog, geen reden om mijn verhaal hier te stoppen.

Zacler, dinsdagmiddag 13 april 2004

Een aarzelend zonnetje breekt door het wolkendek
Het heeft geregend, even maar, maar wel heftig
We zitten in Henk's auto te wachten voor het gemeentehuis
Ria heeft het vandaag voor gezien gehouden
Als het wachten hem te lang duurt gaat Henk naar binnen
Neemt even later weer plaats op de bestuurdersstoel
“We gaan vast, de loco-burgemeester komt zo naar boven met de sleutels”
We rijden een eindje verder, Zacler in, en slaan dan scherp linksaf
De weg is erg slecht
Nou ja, weg, eigenlijk meer een breed, halfverhard pad
De Pajero worstelt zich langzaam naar boven
Diepe kuilen ontwijkend
Parkeert dan links naast het hek dat toegang geeft tot het kasteelterrein
We stappen uit
We zijn niet helemaal op de top van de berg, zie ik
Het pad voert naar rechts nog iets verder en hoger
Ik kijk naar beneden
Krijg een mooi uitzicht op Zacler
Toch hoger dan je vanaf beneden zou verwachten, denk ik
We gluren door het gaas het terrein op
Voor ons een bruggetje
Links daarvan gaat het behoorlijk steil naar beneden
Wat verderop is een rond torentje te zien
Daarachter de contouren van het gebouw
“We zouden natuurlijk weer door dat gat kunnen kruipen” zeg ik gekscherend
Henk kijkt me aarzelend aan, meen ik dat nou?
Hij wijst naar het bordje dat aan het hek hangt
“Het is hier eigenlijk verboden toegang. We kunnen beter even wachten, hij komt er zo aan.”
“De vorige keer hebben we ons daar anders niet veel van aangetrokken” zeg ik
“Dat was overmacht” zegt Henk lachend

Dan stopt er een auto, pontificaal voor het hek
De “loco” stapt uit
Een slanke man van middelbare lengte, in een eenvoudig donker pak
Rond de veertig met een al wat wijkende haargrens
We schudden handen, noemen namen
Hij verwijdert het hangslot en duwt het hek open
Galant nodigt hij ons uit voor te gaan
Intussen praat hij in een mengelmoesje van Tsjechisch en Duits met Henk
Het lijkt erop dat Henk hier al vaker met aspirant-kopers is geweest.
Af en toe versta ik iets van het gesprek
“Warum nicht selbst kaufen?” vraagt de loco lachend
„Ich? Kein Geld, bankrot!“ verklaart die met een brede grijns
Er volgen nog wat joviale opmerkingen over en weer
We lopen over de brug naar de toren
De deur staat open en ik zie een smal trapje dat naar boven leidt
Het pleisterwerk is hier en daar afgebladderd waardoor de rode baksteen zichtbaar is geworden
In het raampje bovenin ontbreekt het glas, ingegooid.....
We volgen de weg om het kasteel
Van het uitzicht is, door de hoge bomen die het terrein hier omzomen, niet veel meer over
Ik vraag of er gesnoeid mag worden
Henk speelt de vraag door
De loco kijkt bedenkelijk
Geeft antwoord in zijn koeterwaals-Duits/Tsjechisch
“Dat zal moeilijk worden” vertaalt Henk
Hij legt uit dat het perceel dat bij het kasteel hoort eindigt waar de hellingen van de berg beginnen. De hellingen zèlf zijn eigendom van Nationaal Park Krkonose.
“Die bomen staan dus op gebied van het NP Krkonose. En die doen erg moeilijk als het op snoeien aankomt. Maar we kunnen het natuurlijk altijd vragen”
We lopen verder naar de ronde zuidzijde van het kasteel
Ik kijk naar boven en zie een klein maar mooi met bogen versierd balkon
Eigenlijk een dissonant in de verder barokke stijl
Ik merk op dat het pleisterwerk wel èrg beschadigd is
Maar volgens Henk is het herstellen ervan “een fluitje van een cent”
“Al moet het weer natuurlijk wel meewerken” zegt hij
Het terrein wordt aan de zuidzijde begrensd door een muur, zo’n halve meter hoog
Daarachter een lager gelegen stuk grond, omzoomd door bomen
Bereikbaar via weer een torentje met trap
“Dat hoort ook bij het perceel” zegt Henk en nodigt ons uit het trapje af te dalen
Dat doe ik om vervolgens te belanden in schouderhoog opgegroeid onkruid
“Dat mag hopelijk wel gesnoeid worden?” vraag ik, onschuldig wijzend naar de brandnetels
Mijn vrouw is bovenaan blijven staan
Ze ziet het smalle trapje zonder leuning niet zitten
Ik klim weer naar boven

We vervolgen onze weg en belanden bij twee ijzeren poorten die toegang geven tot de binnenplaats
In tegenstelling tot het gaashek bij de ingang betreft het hier een fraai stukje ijzersmeedwerk
Jammer alleen dat het begint te roesten en de sierlijke krullen hier en daar loslaten
“Is wel te herstellen hoor” zegt Henk “Ik weet daar al iemand voor”
Voor we de binnenplaats oplopen wil hij ons eerst iets anders laten zien
Hij loopt naar een deurtje in de muur die de binnenplaats omringd
Het was mij niet opgevallen
Het ligt dan ook een beetje verscholen, beneden het maaiveld
Een smal, brokkelig trapje leidt ons erheen
Met enige moeite opent Henk het deurtje
We lopen een ondergrondse ruimte in
Het lijkt op een bunker
Links een ruimte van zo’n tien bij zeven meter
Rechts enkele kleinere vertrekjes
Plassen water op de vloer waar die afloopt
Volgens Henk was het vroeger in gebruik als wijnkelder
Het blijkt dat hij zijn plannen al klaar heeft voor een eventuele renovatie:
“Deze ruimte is ideaal om er een sauna in te maken” zegt hij
Volgens hem is het mogelijk om een tunnel te graven van de kelder onder het kasteel naar “de sauna”
“Dan zou die van binnenuit bereikbaar zijn” zegt hij
Ik kijk bedenkelijk
Een sauna? Hier? Wat gaat dat wel niet kosten?
Om nog maar niet te spreken over die tunnel.
Ik opper mijn bedenkingen
Hij wuift ze weg
“Dat valt wel mee. De arbeidskosten zijn hier een stuk lager dan in Nederland”
Ik ben niet helemaal overtuigd
We verlaten de “bunker” en klimmen weer naar boven
Lopen de binnenplaats op
Het is een vrij groot vierkant terrein, omheind door een gehavende muur met kantelen
Enkele hoge sparren en weer flink veel onkruid, al staat het hier niet zo hoog
Op drie hoeken staan torentjes, waarvan slechts één, die met het trapje, functioneel
De rest staat er voor de sier

De voorkant van het kasteel maakt een wat saaie, rechte indruk
De enige opsmuk bestaat uit het beeldhouwwerk rondom de hoofdingang
Daarboven een wapenschild en een met planken dichtgetimmerd, rond raampje
De loco diept een sleutel op uit zijn jaszak en opent de houten deur
Die is onderaan doorgerot zie ik
Maar het slot werkt
Henk gaat ons voor
“Kijk wel uit” zegt hij “er ligt een beetje rommel hier”
Voorzichtig stappen we over de drempel

Het duurt even voor mijn ogen aan het gedempte licht gewend zijn
Ik zie een gang met aan weerszijden verschillende vertrekken
Ruwe muren met diep uitgehakte sleuven
Opgebroken vloeren met geulen die me aan kraters doen denken
Overal brokken steen en hopen puin
Een elektriciteitskast waaruit de draden steken
Een oude kruiwagen op zijn kop tussen allerlei sloopresten
Daar gaat mijn droom van pracht en praal…
Er is niets, maar dan ook niets overgebleven van het oorspronkelijke interieur
Ik kijk mijn vrouw aan
Haar gezicht betrekt
Ik zie haar denken “Wat een godsgruwelijke puinhoop…”
Henk, haastig: “Ik had jullie misschien even moeten voorbereiden. Ze waren al begonnen met de voorbereidingen voor de verbouwing tot hotel. Ze hebben de oude leidingen weggehakt en de muren en vloeren voorbereid om afgewerkt te worden. Het meeste puin is al afgevoerd. Dat scheelt een hoop werk en geld bij de renovatie”
Ik vind dat “ze” wel een beetje doorgeschoten zijn
Er moet toch wel iets geweest zijn dat de moeite van het bewaren waard was?
Maar ik houd mijn gedachten voor me
Kijk naar wat er nog wèl overgebleven is
De authentieke boogvormige plafonds bijvoorbeeld
Al moeten die wel weer aangesmeerd worden
Jammer dat de ramen wat aan de kleine kant zijn en weinig licht doorlaten.
De planken voor sommige ervan helpen natuurlijk ook niet mee
Henk gaat ons voor door de schemerige vertrekken
Legt ons zijn plannen uit
“Rechts zou er een appartementje kunnen worden gemaakt voor de beheerder. Die heb je natuurlijk nodig om toezicht te houden als de bewoners er niet zijn”
Hij neemt een grote stap over een brede geul
“Op de begane grond is plaats voor vier appartementen, plus die voor de beheerder.”
Hij wijst waar hij die gedacht had
“En hier”, we zijn in een kleine ruimte aan de zuidzijde, “zou plaats zijn voor een winkeltje”
“Een winkeltje?” herhaal ik
“Ja, gewoon voor de kleine alledaagse dingen. Dan hoeven de mensen niet voor elk wissewasje naar Zacler. Je zou dat kunnen uitbesteden. Er is vast wel iemand in Zacler die dat wil doen”
We lopen terug naar de hal
Het trappenhuis is gelukkig nog niet aan de slopershamer ten prooi gevallen
We beklimmen de trap, voorzien van een fraai met spijlen afgewerkte, goudkleurige leuning

Op de eerste verdieping ziet het er wat minder rommelig uit
De verschillende vertrekken hebben aanzienlijk meer lichtinval
De hoge, met allerlei motieven afgewerkte, plafonds maken ze bovendien ruimtelijker
Henk loopt voor ons uit
Hier heeft hij vijf appartementen gepland
Twee van de “appartementen” zijn wat mij betreft aan de kleine kant
Ik wijs bezorgd naar een vloer die behoorlijk afhelt richting de hal
“Niets aan de hand hoor, een kwestie van een paar nieuwe balkjes”
We stuiten op een aantal schoolbanken
Bank en bureau aan elkaar en het beroemde ingebouwde inktpotje
Zo hadden wij ze ook toen ik nog op de basisschool zat
Erg, erg lang geleden, denk ik met weemoed
“Die zijn nog blijven staan uit de tijd dat hier een kostschool zat. Dat is ongeveer tien jaar geleden. Sindsdien staat het kasteel leeg” zegt Henk
Het “appartement” op de zuidzijde maakt een ruime, frisse indruk
Het beslaat de gehele ronde zijde van het kasteel en heeft zes ramen die een prachtig uitzicht verlenen over de omringende heuvels
Henk kijkt me berekenend aan: “Als je het zou kopen…”
Ik hef afwerend mijn handen op, zover ben ik nog lang niet…
“Goed, goed… Maar àls je hiermee doorgaat dan heb ik een voorstel. Ik ben bereid dit appartement op mijn kosten helemaal af te werken en in te richten. Dan zou je het kunnen gebruiken als showappartement. Voorwaarde is wel dat wij het appartement daarna van je kunnen kopen. Over de prijs worden we het wel eens…”
Ik laat het op me inwerken, het idee lijkt me niet slecht
Op die manier zou ook hij een direct belang hebben in het slagen van een eventueel project
Maar er zijn nog zoveel haken en ogen

We vervolgen onze rondleiding
De loco volgt ons zwijgend door het gebouw
Kijkt af en toe op zijn horloge
We zien tekenen van recente “bewoning”
Een van de vertrekken is beklad met graffiti
Wat stoelen en een tafel met daarop een halfvolle asbak
Lege blikjes slingeren rond
“Tsja, het staat leeg hè… Dat soort dingen zijn niet te voorkomen…”
Verder, naar de tweede verdieping
Één ruimte is voorzien van een mooi houten panelenplafond
Enkele panelen beschilderd met taferelen waarin herten en jagers voorkomen
Een afbeelding van een vos die naar een huisje loert in een winters landschap
“Die zijn beschermd” zegt Henk “Ze moeten blijven zitten daar”
Hier en daar liggen nog delen van een parketvloer
Een badkamer, de ingang gestut met houten palen
De betegeling gedeeltelijk intact
Een ouderwetse, beschadigde badkuip prijkt tegen de achterwand
Volgens Henk een museumstuk
Ooit zou “een of andere koning” hier een bad genomen hebben
Ik bekijk het ding wat aandachtiger
Merk op dat het toch plaats zou moeten maken als de plannen doorgaan
Dit valt niet te verkopen…
Henk kijkt de loco aan en vraagt hem iets
Deze kijkt opnieuw bedenkelijk, maar geeft geen antwoord
Dat zou nog wel eens een punt kunnen worden…

Via een smal houten trapje klimmen we tenslotte naar de zolderverdieping
Er is elektrisch licht aanwezig in de vorm van een loshangende fitting met een peertje
We betreden een immense, kale ruimte, zonder ramen
Het houtwerk, waarop de pannen rusten, maakt een nieuwe indruk
Ook de pannen zelf zijn volgens Henk in de afgelopen jaren vervangen
Toch zie ik op een enkele plaats licht van buiten doordringen
De vloer is gedeeltelijk afgetimmerd en dus niet helemaal beloopbaar
In het midden staat iets wat nog het meest op een grote kast lijkt
Het zit op slot en ziet er vrij nieuw uit
Af en toe klinkt er gezoem en een klik uit
“Een zender van T-Mobile” zegt Henk
“De huidige eigenaar heeft dit gedeelte verhuurd aan die maatschappij. Door de hoge ligging van het kasteel is het er een ideale plaats voor”
Ik zeg dat het ding wel in de weg staat als hier appartementen moeten worden gebouwd
“Nou, je kunt er ook omheen bouwen” zegt Henk, “Bovendien zou je het contract met T-Mobile kunnen opzeggen”
Hoe lang het contract nog geldig is weet hij niet, hij kan het navragen
Ik kijk om me heen, heb het wel gezien
We dalen weer af naar de begane grond
Onderweg bekijk ik alles nog eens met een hernieuwde blik
Na de eerste schok valt de rest eigenlijk wel mee
En is het niet allemaal een kwestie van “er door heen kijken”?
We werpen nog een vluchtige blik in de kelder
Die had ik me eigenlijk wat groter voorgesteld

Dan verlaten we het gebouw, trekken de voordeur achter ons dicht
De loco sluit netjes af, kijkt nog eens op zijn horloge
Heeft meer plannen voor die middag
We lopen via het torentje en de brug naar het toegangshek
De ketting met het hangslot wordt weer bevestigd
We schudden handen, de loco-burgemeester neemt afscheid
We blijven met z’n drieën achter
Praten nog wat na
De koopprijs is een hap uit ons budget, maar niet verontrustend
“Enig idee wat een totale renovatie zou kosten?” vraag ik Henk
“En dan bedoel ik alles, ook de inrichting van het terrein rondom”
Hij kijkt zuinig, haalt lichtjes zijn schouders op
“Moeilijk om dat op dit moment precies te zeggen, je weet natuurlijk niet wat je allemaal tegenkomt. De kosten voor het hotel dat hier gepland was kwamen uit op 1.1 miljoen euro. Een appartementencomplex zou wat eenvoudiger kunnen. Ik schat het ongeveer op een miljoen euro. Daar staat tegenover dat je een verkoopprijs van ongeveer tweeduizend euro per vierkante meter zou kunnen vragen”
Hij nodigt ons voor een kopje koffie uit bij hem thuis
Heeft nog wat spullen die hij ons wil laten zien
De Pajero draait met enige moeite op de krappe plek
We rijden het pad weer af
Af en toe vang ik nog een glimp op van het kasteel

Dank voor je interesse, ik ga gewoon door....

“Bouwkundig is het in een prima staat” verzekert hij me
“En de gemeente Zacler staat voor de volle honderd procent achter de plannen.
Na tien jaar leegstand zouden ze heel blij zijn als het gebouw eindelijk gerenoveerd wordt”
We zitten in het woonkamertje van de familie Westerterp;
Henk, Ria, Hendrik-Jan, mijn vrouw en ik
Henk zit tegenover mij, Ria heeft zich over mijn eega ontfermd
Voor ons op de salontafel staan dampende koppen koffie
Hendrik-Jan heeft wat achteraf plaatsgenomen
Ik heb al enkele keren geprobeerd hem in het gesprek te betrekken
Hij antwoordt in korte zinnen, ontwijkt mijn blik
Een beetje een schuchter jong
Voor me ligt een brochure met de titel “Een appartement in Burg Schatzlar”
Daaronder een afbeelding van het stadswapen van Zacler
Henk is al veel verder met zijn plannen dan ik gedacht had…

“Schatzlar is de Duitse naam voor Zacler” vertelt hij
“Vroeger behoorde deze streek tot Sudeten-Duitsland”
Ik blader de brochure terloops door
Vind hem er eerlijk gezegd nogal amateuristisch uitzien
Gedrukt met een goede, maar niet professionele, laserprinter
Dik lichtgroen papier met een plastic voorflap
Een grote foto van de zuidkant van het kasteel gevolgd door de wervende tekst:
“Kasteel (mede) eigenaar. Altijd al gedroomd om in een kasteel te wonen?”
Daarna wat informatie over Zacler, de ligging ervan
Tekeningen van de appartementen
Wat foto’s van een zwembad, keukens, een hoogslaper
Onder de foto’s de tekst:
“De plaatjes die u hierboven ziet, zullen afwijken van de werkelijkheid.
De plaatjes zijn alleen bedoeld als voorbeeld”
“Het werk van Hendrik-Jan” verklaart Henk trots
“Ziet er goed uit” zeg ik in tegenstelling tot mijn oordeel
Een lichte blos trekt over het gezicht van Hendrik-Jan
“Het èchte schrijfwerk laat ik het liefst over aan Hendrik-Jan en Ria” zegt Henk
“Ik ben namelijk dyslectisch”
Dyslectisch, wat was dat ook weer….?
Ik kijk hem vragend aan
“Nou, zegt Henk lachend “als ik bijvoorbeeld die brochure had gemaakt had niemand er iets van begrepen…”
Woordblindheid, natuurlijk!
“Ja, hij schrijft wel eens wat en dan vraag ik: wat bedoel je daar nou weer mee?” gniffelt Ria
“Maar rekenen kan ik als de beste en uit mijn blote hoofd” zegt Henk met een sluw lachje

De brochure doet dan wel goedkoop aan, de plannen zijn er niet minder om.
Genoemd worden een zwembad op het binnenplein en een badhuis/sauna
Verder een winkeltje
Een “gemeenschapsruimte” in de kelder, met trap naar buiten
En dat alles voor een vanaf-prijs van ¤ 63.450.- k.k. excl. DHP (BTW) en de oprichtingskosten voor de toen nog verplichte S.R.O. (Besloten Vennootschap)
Ik mis een lift, toch wel belangrijk in zo’n gebouw
Je zult maar op “de derde” wonen…
Als ik dit doe zullen die plannen behoorlijk bijgesteld worden, denk ik bij mezelf
Één appartement is al “verkocht”, het eerder genoemde “showappartement”

Ik merk op dat hij al in een behoorlijk vergevorderd stadium is
“Tsja,” zucht hij “eigenlijk hadden we er al iemand voor…”
“En dat gaat niet door?” informeer ik, wat overbodig
“Nee, hij had het geld niet…”
Op verzoek van Henk haalt Hendrik-Jan haalt een laptop tevoorschijn
Zet die op schoot, start ‘m op en draait het scherm naar ons toe
We zien een Power Point presentatie
Foto’s van het kasteel genomen vanuit allerlei hoeken
Leuk, vooral die waar Ria bij op staat…
Al met al voegt het weinig toe aan de rondleiding die we gehad hebben.
We complimenteren Hendrik-Jan, wat weer resulteert in een nadrukkelijke blos
“’t Stelt niet zoveel voor hoor….”
Bijna had ik hem gelijk gegeven maar ik houd me op tijd in

Het gesprek dwaalt af van het kasteel en Zacler
Het wordt zowaar bijna nog gezellig
We krijgen een glaasje fris gepresenteerd
Allerlei zaken komen aan de orde
Hoe ze hier verzeild zijn geraakt:
Henk: “Ik zag dit huis op internet staan. Het was zo goedkoop dat ik dacht; daar moet ik eens gaan kijken. We waren het al een tijdje zat in Nederland, wilden weg. Er moest wel veel gebeuren aan het huis maar zoals je ziet is het allemaal goed gekomen. Geleidelijk aan hebben we hier meer huizen gekocht en opgeknapt. Één daarvan, aan de andere kant van de weg, boven Petrovice, is van Hendrik-Jan. Het ligt er heerlijk rustig, ’s morgens lopen de reeën er door de tuin”
Hoe hun leven in Tsjechië er uitziet:
Ria: “Het was natuurlijk wel een hele omschakeling maar nu zijn we helemaal gewend en ingeburgerd. Alleen de taal blijft erg moeilijk. We spreken geen Tsjechisch al begrijpen we wel het meeste dat gezegd wordt. Het doet ons hier een beetje denken aan hoe Nederland er zo’n dertig jaar geleden uitzag. Zo lekker eenvoudig en zonder al die ingewikkelde regeltjes. Met de buren kunnen we ook erg goed opschieten, de mensen hebben hier nog tijd voor elkaar”
Henk: “En toch staat het leven hier niet stil. Er komen steeds meer grote supermarkten en moderne tankstations. Binnensteden en oude gebouwen worden opgeknapt. De laatste jaren zie je ook steeds meer Nederlanders die hier een huis kopen. Vaak is dat een ouder huis dat ze dan laten opknappen. De lonen liggen hier ook nog erg laag”
Dan, zuchtend: “Eigenlijk wordt het wel een beetje te druk voor ons. We hebben zoveel werk dat we het met moeite aan kunnen. We zijn dan ook al een tijdje op zoek naar iemand die ons wat werk uit handen kan nemen, zoals klantenafhandeling en schrijfwerk. We zijn zelf zoveel onderweg dat we daar eigenlijk helemaal geen tijd voor hebben…”

Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mijn vrouw
Ik krijg behoorlijk trek in een sigaret
Ze begrijpt mijn wenk
We ronden het gesprek af
“We willen morgen weer op tijd terug naar Nederland” zeg ik
“Dank jullie, ’t was gezellig”
We betalen de huur van het huisje, de kaas wordt netjes in mindering gebracht
Ze hebben geen wisselgeld
“Ach joh, laat maar zitten het zijn maar een paar kronen” zeg ik genereus
We trekken onze schoenen aan in het halletje
Bij de voordeur komt het kasteel nog even ter sprake
“Het is een mooi gebouw en de ligging is fantastisch” zeg ik
“Maar we willen toch graag meer weten over de bouwkundige staat. Ik heb het dan wel bekeken maar ben geen bouwkundige. Er zou een onderzoek moeten komen”
Veder wil ik meer helderheid over bepaalde zaken zoals de afhellende vloer, de zender van T-Mobile, het “koninklijke” bad, of er bomen gesnoeid mogen worden, enzovoort
Henk merkt op dat een bouwkundig onderzoek duur is. Hij is al vaak in het kasteel geweest en heeft niets verontrustends kunnen ontdekken. Als er iets mis was geweest met de constructie dan was hem dat zeker opgevallen.
Wat de andere zaken betreft; hij zal het onderzoeken

Mijn wederhelft werpt ongeruste blikken op mij
“We willen er eerst goed over nadenken en met onze accountant praten” zeg ik
“Ik bel je nog wel”
“Prima, dan wens ik jullie voor morgen een goede reis terug naar Nederland” zegt Henk
We drukken elkaar de hand
“Rijd voorzichtig!” drukt Ria ons op het hart
Zwijgend leggen we het stukje af naar ons huisje
Ik steek een sigaret op, neem een diepe haal
De nicotine doet zijn werk, ik word licht in mijn hoofd
Remi ligt op het matje bij de voordeur
Zogauw hij ons ziet staat hij op
Zou kwispelen als hij een staart had
Die heeft ie niet, dus beweegt zijn hele achterlijf heen en weer
Mijn vrouw laat hem uit
Ik kijk in de koelkast
Diep er twee magnetrondineetjes uit

Wat later
Mijn vrouw ligt in bed, Remi in zijn mand
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om nog even na te zitten
Ik noem het “mijn rustpuntje van de dag”
Voor me mijn onafscheidelijke Cola-Bacardi
Mijn Barclay ernaast
Ik strek me behaaglijk uit op de bank
We hebben al gepakt
Morgen alleen nog de sleutels inleveren en we kunnen gaan
Over het kasteel hebben we het vanavond nauwelijks gehad
Soms is het beter even afstand te nemen
Dat verheldert je gedachten is mijn ervaring
Mijn vrouw is niet enthousiast
Ik ben er nog niet uit
Weeg voors en tegens tegen elkaar af
Voel de tinteling in mijn bloed
’t Zou toch wat zijn…
Een condensdruppel baant zich zigzaggend een weg naar beneden over mijn glas
Het is half elf
Ik grijp naar mijn sigaretten
Nog een laatste en dan plat
Morgen weer dat klere-eind rijden naar Nederland
Ik zie er als een berg tegenop

Het brein van een mens zit vreemd in elkaar

Ik herinner me de teleurstelling toen we het kasteel binnenliepen
De troosteloze toestand van het interieur
Op dat moment dacht ik; dit kan niets worden
Dit gaat zo duur worden dat het voor ons niet haalbaar is
In de verste verte niet

We komen thuis in ons vertrouwde Nederland
Vertrouwd, ja.....
Maar ook…
Zakelijk, kil, grijs, fantasieloos, druk
Geen plaats voor dromen
Keurig geplaveide straten, nette voortuintjes
Rijtjeshuizen, keurig onderhouden, strak in de verf
Wel allemaal in dezelfde kleur, je zou eens uit de toon springen…

Ik wil niet opgaan in de grijze massa
’s Morgens om acht uur vanuit mijn blokkendoos naar mijn nerinkje rijden
Om vijf uur weer veilig terugkeren in mijn vinex-wijkje
Moe en afgestompt van weer een dag zoals gisteren was en morgen weer zal zijn
Kleine, onbelangrijke zaken die opgepompt worden tot een grotesk niveau ergeren me
Onwillekeurig drijven mijn gedachten steeds weer af naar Zacler
Naar een gehavend gebouw, vele eeuwen oud
Trots prijkend boven een nietig stadje
Er moet veel aan gebeuren
Er moeten problemen opgelost worden
Maar het is de moeite waard
Nederland is af, klaar
Punt.
Voor mij is hier geen uitdaging meer

Een appartement in een kasteel
Daar moet toch een markt voor zijn?
Waar kan dat nog?
Ja, in Frankrijk, voor een zeer kleine, welgestelde elite
Dit zullen betaalbare appartementen worden
Voor gewone mensen die wat geld opzij gezet hebben
Hun zaak verkocht hebben
Dat geld liever in veelbelovend onroerend goed steken dan in aandelen
Ik ben er voor mezelf van overtuigd dat de appartementen in waarde zullen stijgen
Als het kasteel eenmaal helemaal àf is
Of ben ik de enig overgebleven avontuurlijke geest in dit land?

Natuurlijk, de marketing zal ik zelf ter hand moeten nemen
Henk is daar niet de geschikte persoon voor
Ik blader de brochure nog eens door
Dit moet beter, véél beter
Maar de renovatie kan ik aan hem wel overlaten
Hij heeft tenslotte jarenlange ervaring en beschikt over de nodige contacten
Hij is niet de “gelikte” zakenman zoals ik me voorgesteld had
Toch heeft hij mij vertrouwen ingeboezemd
En mochten er èchte problemen opdoemen dan kan ik altijd terugvallen op Holland Trade House
Ik ben eruit

We spreken met onze accountants/adviseurs Kees en Tim
Ze kijken bedenkelijk als ik ze over mijn plannen vertel
“Een kasteel…. in Tsjechië…”
“Appartementen… daar heb jij helemaal geen ervaring mee John”
Ik merk op dat ik dat ook niet had met mijn vorige bedrijf
En toch is dat een behoorlijk succes geworden
“Tsja, Tsjechië is een mooi land, maar toch…. Ik weet niet of ik het wel zou doen…” zegt Tim
Ik gooi mijn troef op tafel:
“Het gaat wèl om onroerend goed. Dat behoudt bijna altijd zijn waarde. In Tsjechië zitten de prijzen zelfs in de lift. Welk risico loop ik eigenlijk? Als we het aankopen gaan we eerst klanten werven voor we er ècht geld in steken. En mocht het allemaal niet lukken dan verkopen we het toch gewoon weer?”
Ze moeten toegeven dat er iets in mijn redenering zit
Véél kan ik er niet bij inschieten
Mijn vrouw is bij het gesprek aanwezig
Nog steeds niet enthousiast bij het vooruitzicht
Maar ze ziet dat ik sta te trappelen
Ons geruststellende banksaldo plus het “geringe risico” trekken haar tenslotte schoorvoetend over de streep

Ik ga aan de slag
Stuur een mail naar Maarten ten Dam van Holland Trade House
Deel hem mede dat wij belangstelling hebben voor een kasteel in Zacler
Vraag hem of er in Tsjechië subsidies bestaan voor het opknappen van historische objecten
Of de vraagprijs van het kasteel “nog onderhandelbaar” is
Of we het kasteel wel kùnnen kopen
De oprichting van onze s.r.o. is immers nog niet afgerond
Het antwoord volgt snel
Hij vindt het “goed om te horen dat we een interessant object hebben gevonden”
“Tsjechië beschikt helaas niet over fondsen waarmee de renovatie van monumenten door particulieren ondersteund kunnen worden”
Over de vraagprijs zal hij vandaag nog contact hebben met Henk Westerterp
De aankoop van het kasteel kan volgens hem middels een “intentieverklaring” geregeld worden. Ik moet dan wel rekening houden met een aanbetaling.
Wat later een aanvullend berichtje:
“Zojuist overleg gehad met Henk Westerterp, de vraagprijs is redelijk vast”

Ik struin het internet af
Op zoek naar meer informatie
Op de site www.real-estatecz.com vind ik wat ik zoek
En nog wel in het Nederlands
Afmetingen, exploitatiemogelijkheden, aanprijzingen
Een kort overzicht van de historie van het gebouw
“Duitse prinsessen, oorlogszuchtige vorsten en zelfs rovers” blijken het kasteel bewoond te hebben
Ik lees dingen die overeenstemmen met wat Henk Westerterp me verteld heeft
Er was inderdaad een hotel gepland
Ik citeer:
“Het kasteel is volledig gereed voor reconstructie. In 1998 werd van de plaatselijke autoriteiten en alle andere instanties (brandweer, hygiëne, monumentenzorg, enz.) een verklaring van geen bezwaar verkregen voor de herinrichting van het gebouw als hotel. Een ontwerp voor reconstructie van het gebouw ligt klaar dat in bepaalde veranderingen voorziet.. Voor de reconstructie is voorbereidend werk verricht: alle oude dakspanten, vloeren, sanitair e.a. zijn uit elkaar gehaald. Al het bouwpuin is weggevoerd. Een nieuw dak is gelegd. De beginfase waarin het ontwerp werd samengesteld, vergunningen werden verkregen en voorbereidingen voor reconstructie werden getroffen, heeft een jaar geduurd. In het vervolg kunnen alle werkzaamheden volgens het ontwerp binnen een half jaar ten volle op gang worden gebracht. Het ontwerp voorziet in gefaseerde reconstructiewerkzaamheden. Om het hotel in gebruik te kunnen nemen bijvoorbeeld hoeft alleen maar een deel van de reconstructiewerkzaamheden uitgevoerd te worden, zodat het terugverdienen van de belegde middelen bevorderd wordt”
De vraagprijs die eronder vermeld staat is ¤ 30.000.- hoger dan waarvoor het nu aangeboden wordt
Ik print het hele verhaal uit

Zoek verder
Stuit op een site van een bedrijf genaamd Omikron
Het hoofdkantoor is in Moskou
Daarop wordt het kasteel te koop aangeboden evenals een kasteel in Horni Marsov
De firma Omikron blijkt eigenaar van beide gebouwen
Er wordt een korte beschrijving gegeven van het onroerend goed
Verder wat “artistieke” foto’s van een blonde schoonheid poserend op het kasteelterrein
Ik sla de site op onder mijn favorieten

Ik stuur een mailtje naar Henk Westerterp
Zeg dat onze belangstelling “concrete vormen” aanneemt
Wel dring ik aan op onderzoek naar de zaken die ik al eerder aangaf
Vraag of de vraagprijs all-in is, zonder bijkomende kosten
Wat het zou kosten om het kasteel een beetje toonbaar te maken voor toekomstige bezichtigingen

De volgende dag belt hij me
Na de nodige joviale begroetingen over en weer komt hij ter zake
Hij zal een onderzoeken instellen naar de bouwkundige staat
Ook mijn andere vragen zal hij proberen te beantwoorden
De vraagprijs is all-in en helaas niet onderhandelbaar
“Maar de prijs is de afgelopen jaren al een paar keer verlaagd” zegt hij
Hij vraagt wat ik bedoel met het toonbaar maken van het kasteel
Ik geef een korte omschrijving:
Het terrein opruimen, onkruid wieden, de rommel binnen weghalen, enzovoort
“Gewoon dingen die het er wat verzorgder uit laten zien” zeg ik
Hij hoort het aan
Is blij dat we nu ècht belangstelling hebben
Is er zeker van dat we een goed investering doen
“Maar er zijn meer mensen geïnteresseerd in het kasteel. Zou jij een verklaring in het Duits kunnen opstellen, namens je firma, dat jullie geïnteresseerd zijn? Dan kan ik daar mee naar de verkoper om te vragen of ze de verkoop even stil willen leggen”

Ik hoef niet lang na te denken
In mijn beste schoolduits voldoe ik aan zijn verzoek

Het verhaal wordt hier helemaal afgemaakt.
Ik begrijp overigens niet wat je bedoelt met "een verkapte vorm van spam".
Met welke bedoeling zou ik dat doen?

Ik stuur een e-mail naar Maarten ten Dam
Ik wil graag weten hoe lang het duurt voordat Cosy Cottage s.r.o. operationeel is
Heb liever geen toestanden met “intentieverklaringen”
Hij speelt mijn vraag door aan Edwin Booijmans, Holland Trade House Brno
Een uitgebreid antwoord volgt al snel
Het komt erop neer dat zo rond 20 mei de oprichting van de s.r.o. een feit zal zijn
Van mijn kant is “geen actie vereist” omdat ik een Tsjechische advocaat gemachtigd heb
Onmiddellijk na de oprichting zal begonnen worden met de visumaanvraag
Ik wil zelf jednatel worden en daarvoor is een visum nodig
Door de toetreding tot de EU is de visumprocedure, volgens Edwin, nog wat onduidelijk
Hij zal me op de hoogte houden van de ontwikkelingen

Henk Westerterp belt me
Hij heeft met de verkoper gepraat
Die is niet bereid de verkoop tijdelijk stil te leggen
Er zijn meer gegadigden
De enige manier is een aanbetaling van tien procent van de koopsom
Dat komt neer op de prijs van een leuke middenklasse auto
Verder moeten we hem machtigen om namens onze BV bepaalde werkzaamheden te verrichten met betrekking tot de aankoop van kasteel Zacler en tot het doen van de aanbetaling
Ik vraag voor de zekerheid of er een voorverkoopcontract opgesteld gaat worden
Hij stelt me gerust
Hij zal op 4 mei, namens ons, een “future buying contract” ondertekenen
Ik informeer of hij de bouwkundige staat al onderzocht heeft
Hij heeft het heel druk gehad en nog geen tijd daarvoor gevonden
Maar hij maakt er zo spoedig mogelijk werk van
Ik aarzel even
Vraag hoe lang de termijn tussen de aanbetaling en de definitieve aankoop is
“Die is twee maand, we hebben dus nog tijd genoeg…”

Ik hak de knoop door
Stel een machtiging op
Of tenminste, iets wat daarvoor door moet gaan, ik ben geen jurist...
Ik noem het bedrag van de aanbetaling
Machtig Henk Westerterp tot het doen van de aanbetaling
Tot het verrichten van “bepaalde werkzaamheden met betrekking tot aankoop van Burcht Zacler”
Ik onderteken als directeur van mijn Nederlandse BV

In een aparte bijlage zeg ik dat ik vandaag nog het bedrag zal overmaken
Verzoek hem de machtiging “Voor gezien en akkoord” te tekenen en aan mij terug te faxen
Deel hem mede dat ik de komende weken slechts beperkt telefonisch bereikbaar ben
We gaan er even tussenuit
Ik verstuur de documenten per fax naar het opgegeven nummer

Op dinsdag 27 april 2004 maak ik het bedrag over naar de CSOB bank in Trutnov
Op rekening van Westerterp, Hendrikus Johannes Maria
Onder vermelding van “Aanbetaling burcht Zacler door Cosy Cottage s.r.o. i.o.”
Vervolgens pak ik de auto in
Even de zinnen verzetten

Anderhalve week later zit ik weer achter mijn computer
Uitgerust en vol energie
Ik open Outlook Express
Klik een rijtje spam weg
Open een mailtje van Holland Trade House Brno
Katerina C. bericht me dat de oprichtingsprocedure volgens plan verloopt
De Algemene Vergadering is binnenkort gepland
Er is een bankrekening geopend op naam van Cosy Cottage s.r.o.
Ik word vriendelijk verzocht het basiskapitaal, 205.000 CZK, te storten

Er is geen bericht van Henk Westerterp
Het is maandag 10 mei

Ik besluit dat ik alvast met de promotie kan beginnen
Een website is natuurlijk onontbeerlijk
Maar een site laten ontwerpen kost veel geld weet ik uit ervaring
Bovendien wil ik de site zelf kunnen bijwerken en aanpassen
Ik surf over het net
Vind al gauw dè oplossing
Er zijn diverse bedrijven die kant-en-klaar sites aanbieden
Die kun je zelf voorzien van menu’s en submenu’s
Verder is het eigenlijk alleen een kwestie van teksten intikken, formats aanpassen en foto’s uploaden
Dat kan ìk zelfs…
Ik besluit met Alphamega in zee te gaan
Voor pakweg 50 euro per maand heb ik een “pakketje”
Het zal nog een paar weken duren voor ik uiteindelijk op het net te vinden ben
Als domeinnaam kies ik www.cosycottage.nl

Een paar dagen later kan ik al aan de slag
Ik log in op de server en verdiep me in de software en de bijgeleverde instructies
Het blijkt inderdaad een “fluitje van een cent”
Al gauw heb ik de vaardigheden onder de knie
Nu kan ik me verdiepen in de opzet van de site
Ik verzamel informatie over de omgeving van Zacler, over Zacler zelf
Over het Reuzengebergte, Tsjechië in het algemeen
Steel hier en daar een fotootje van een andere site
Gebruik foto’s van de Cd-rom die ik van Henk gekregen heb
Onder mijn amateuristische handen ontwikkelt zich langzaam een site
Een site over appartementen in een kasteel in Zacler

De weken verstrijken
Ik heb af en toe e-mail contact met Holland Trade House
De oprichting van mijn s.r.o. gaat wat uitlopen
Van Henk Westerterp hoor ik niets
Ook de machtiging heeft hij niet geretourneerd

Mei wordt juni
Ik informeer nog maar eens naar de status van mijn s.r.o.
Die zou immers 20 mei al opgericht zijn
Krijg antwoord uit Brno: rond 10 juni zijn we operationeel
Mijn site ziet er al aardig uit, vind ik althans
’t Is alleen een beetje vaag allemaal…
De afmetingen van de appartementen ontbreken, evenals de prijzen
De uitvoering zou ook wel handig zijn

Dinsdag 8 juni 2004
Geen telefoontje, geen e-mail, geen fax uit Male Svatonovice Petrovice
Ik begin me een beetje zorgen te maken
Over een aantal weken zijn er twee maanden verlopen sinds de aanbetaling
Ik besluit een mailtje te sturen
Een vriendelijk berichtje, er is tenslotte nog niets èchts aan de hand
Ik vertel dat onze site op het internet staat maar nog wel vaag is
Vraag om meer informatie
Deel hem mede dat Cosy Cottage deze week opgericht is
Vraag hoe het ervoor staat met het onderzoek
Besluit met : “Vriendelijke groet, ook aan Ria en Hendrik-Jan”
Zo, over een paar dagen weet ik meer…

Op 9 juni staat mijn s.r.o. ingeschreven in het handelsregister
Jednatel is, voorlopig, een medewerkster van Holland Trade House in Brno, Ing. Katerina C.
Ik ben klaar om zaken te doen

Er gaat een week voorbij
Ik kijk dagelijks mijn e-mail na
“Er zijn geen nieuwe berichten”
“Er zijn geen nieuwe berichten”
“Er zijn geen….”

Voor ik verder ga moet ik iets over mijzelf vertellen
Ik heb, vind ik, een redelijk goede zelfkennis
Ben van nature een vriendelijk mens
Ik heb, zoals iedereen, mijn teleurstellingen gehad
Ik heb ook de roes gevoeld die een succes met zich mee kan brengen
Heb geleerd dat relativeringsvermogen en zelfbeheersing meestal het beste resultaat opleveren
Ik blijf correct tot het uiterste
Toch worden die eigenschappen nu aardig op de proef gesteld
Afspraak is tenslotte afspraak
Ik wacht nog een weekje

Dinsdag 22 juni
Het lampje “ontvangst” van de fax gloeit op
Kreunend komt het ding tot leven en spuwt een velletje uit
Ik pak het papiertje uit het bakje
Frons mijn wenkbrauwen
Wat is dit?
Ik zie wat gekrabbel op een blijkbaar uit een rekenschrift gescheurd velletje
Met enige moeite ontcijfer ik:
“Burcht Zacler, berekend op 1300 euro per vierkante meter de vierkante meterprijs moet 1000 tot 2000 euro per vierkante meter zijn”
Daarna volgt een opsomming van de geplande appartementen
Het aantal vierkante meters per appartement, plusminus
De koopsom per appartement waarbij een minimum en een maximum prijs aangegeven staat
Het middengedeelte is onleesbaar
Aan het einde wordt een bedrag genoemd dat ik “er aan over kan houden”
In de kantlijn staat verticaal geschreven “Groetjes Henk”
Het financiële plaatje van mijn onderneming in spijkerschrift op een beduimeld A4-tje…
Verschillende emoties overspoelen me
De eerste is ongeloof
Daarna volgen verontwaardiging en woede
Is dit alles?
Niets over de bouwkundige staat
Niets over het “hokje” van T-Mobile
Niets over….
Het is eigenlijk hélemaal niets
Meneer heeft blijkbaar de maanden voorbij laten gaan zonder ook maar iets te onderzoeken
Uiteindelijk gemeend dat-ie toch wat van zich moest laten horen
En maar wat op papier gekrabbeld
Wat denkt-ie wel?
Dat ik een idioot ben?
Mijn eerste opwelling is om het vodje te verfrommelen, door de versnipperaar te halen
Langzaam kom ik weer tot mezelf
Kalm aan Jos…
Morgen zal ik reageren
Niet nu, niet vandaag
Mijn antwoord zou te veel beïnvloed worden door emotie
Ik wil de zaak niet laten escaleren

De volgende dag heb ik mijn gelijkmatige humeur teruggevonden
Ben nog wel kwaad, ja
Maar in staat om een weloverwogen fax te versturen
Ik heb intussen begrepen dat Henk nauwelijks reageert op e-mail, vandaar een fax
Ik slaag erin de toon vriendelijk te houden
Maak hem duidelijk dat ik “wel wat meer verwacht had”
Ik wil een (vertaalde) koopovereenkomst zien
Officiële stukken waaruit blijkt dat de burcht geen grote gebreken vertoont
Tekeningen van het gebouw, de appartementen en het terrein, met oppervlaktematen
Een gespecificeerd overzicht van de kosten voor het voorbereiden van het kasteel voor bezichtigingen
En een gespecificeerd overzicht van de kosten van de totale renovatie
Ik schrijf dat ik niet van plan ben geld over te maken voor we een en ander zwart-op-wit hebben
Vertel dat ik binnenkort naar Tsjechië kom om wat zaken op elkaar af te stemmen
Beëindig, na een korte aarzeling, met “Vriendelijke groet, Jos”
Ik duw het papier in de fax, toets het nummer in
Krijg na een paar minuten de verzendbevestiging: “Result OK”
Vijf dagen later heb ik nog geen reactie gehad

[ Bericht 0% gewijzigd door JohannesP op 07-10-2010 01:27:01 ]