KvK en EVD nutteloze en misleidende instanties

quote:

Op vrijdag 24 september 2010 07:50 schreef Flying_Phoenix het volgende:
De reden dat ik om een mod vroeg is de volgende: gezien je verhaal, je site en je reactie op Internationaal, heb je geen behoefte aan hulp of advies. Je lijkt gewoon te willen spuien over de organisaties die meegewerkt hebben aan iets wat blijkbaar een erg negatieve ervaring voor je geworden is.
Spuien hoort volgens mij in de KLB niet in WGR....correct me if I am wrong ?

"Hulp en advies", neem me niet kwalijk dat ik een wat nare smaak in mijn mond krijg als ik deze woorden lees. Ik heb in de afgelopen jaren vele malen "hulp en advies" aangeboden gekregen maar meestal hing daar een fors prijskaartje aan of bood men het aan uit eigenbelang.
Ik loop hier niet te klagen over wat mij overkomen is (de negatieve ervaring bestaat overigens uit het verlies van enkele tonnen) maar wil andere ondernemers (en particulieren) waarschuwen voor de praktijken van bepaalde ondernemingen. En wellicht helpt verdere publiciteit ook mij om nog iets van mijn geleden schade te vergoeden.
Het is mij gebleken dat er een netwerk bestaat van instanties en bedrijven die elkaar de "lekkere brokjes" toeschuiven, hun winsten incasseren en vervolgens (wanneer er eens iets misgaat) hun verbondenheid met elkaar doodleuk ontkennen. En dat gaat heel ver zoals ik heb mogen meemaken.
In mijn geval ging er "iets" mis. Ik heb een advocaat ingeschakeld die e.e.a. onderzocht heeft, er is zelfs een dagvaarding opgesteld die op het laatste moment ingetrokken is omdat er geen "juridisch verband" gelegd kon worden tussen het bedrijf in Nederland en dat in Tsjechie (hoewel ze dezelfde naam voerden en dezelfde eigenaars hadden). Dat is wat ik wil vertellen en aantonen met mijn verhaal. Maar ik loop nu ongewild toch vooruit op de zaken.
De reactie van "Internationaal" was trouwens, zoals ik al verwachtte, 'fake'. Een vertegenwoordiger van de KvK zal nooit op deze manier reageren op een forum als dit, bang als ze zijn voor negatieve publiciteit.
Ik ga dus gewoon verder met mijn verhaal, al zal ik het hier en daar inkorten. We zien wel hoe de mod erover denkt....

Ik zet een kop koffie op mijn bureau, pakje sigaretten ernaast.
Oh ja, pen en papier
Ik steek een Barclay op en draai het nummer op het visitekaartje
Een schelle piep klinkt in mijn oor
Een nul te weinig…
Nog maar eens: 00420************
De telefoon gaat over, en over, en over…
Juist als ik wil ophangen hoor ik de bekende “klik”
“Henk Westerterp”
De verbinding is verrassend goed
Ik had eigenlijk een nauwelijks verstaanbare stem verwacht met veel geruis
Ik stel me voor
Vertel dat ik zijn nummer heb gekregen van Maarten ten Dam van Holland Trade House
Gentleman die ik ben vraag ik of ik “gelegen” bel
Even is het stil
Dan: “Ja hoor, vertelt u het maar.”
Ik zeg dat we geïnteresseerd zijn in onroerend goed in Tsjechië.
We hebben onze zaak in Nederland verkocht en willen een bezoek aan Tsjechië afleggen om te kijken of het land voor ons commercieel aantrekkelijk is.
We zijn met name geïnteresseerd in grotere gebouwen met potentie voor de ontwikkeling tot een appartementencomplex.
Of een perceel voor de bouw van enkele recreatiewoningen
De ligging is uiteraard van groot belang
Mochten we niets van onze gading kunnen vinden dan overwegen we de aankoop van een leuk privé “optrekje”.
Hij antwoordt dat er nog genoeg te koop staat, van eenvoudige huisjes tot historische gebouwen en zelfs kastelen.
Hij wil ons met genoegen een rondleiding geven langs enkele interessante objecten.
We spreken een datum af voor ons bezoek aan Tsjechië.
Ik vraag of hij misschien een goed overnachtingadres voor ons weet.
Dat weet hij.
Hij bezit een aantal huizen in Male Svatonovice die hij via Uphill verhuurt.
Er is er vast nog wel eentje vrij.
Hij wil wel wat informatie overfaxen
Mooi, ik had toch al liever geen hotel
Lastig met een levensgrote boxer…
Ik geef hem mijn telefoon- en faxnummer
“074… Hengelo?”
“Ja.”
“Dan kom ik bij jullie uit de buurt. Ik kom uit Haaksbergen.”
Ik reageer verrast.
Ik had wel een accent gehoord maar Haaksbergen is wel héél dichtbij
We vervallen in ons Twentse dialect en het gesprek wordt levendiger.
Hij vertelt dat hij al sinds 2001 in Tsjechië woont.
Het werd hem in Nederland allemaal te jachtig en te onpersoonlijk
De rompslomp rondom de vuurwerkramp in Enschede was voor hem de druppel
De vele spoedklussen die hij daar had verricht en de nasleep ervan deed hem besluiten ons land de rug toe te keren
“Het is hier veel relaxter.” zegt hij.
Hij heeft nog een huis in Buurse, vlakbij Haaksbergen
“Maar in Tsjechië voel ik me een stuk prettiger.”
Ik begin me zorgen te maken over de kosten van het gesprek
Besluit er een eindje aan te breien.
Hij belooft me per fax informatie toe te sturen.
Dan vraagt hij me of ik anderhalve kilo kaas voor hem wil meenemen uit Nederland
“Kaas?” reageer ik verrast.
“Ja, die is in Nederland veel lekkerder dan hier.”
Nou ja, geen probleem hoor….
“Doo’t heanig an!” zeg ik nog.
En maak een einde aan het gesprek.

Ik kijk op mijn horloge, zie dat het bijna een half uur geduurd heeft.
Toch wel grappig.
Bel je naar Tsjechië en krijg je zowat je buurman aan de lijn
Afijn, we zullen wel zien.

quote:

Op zaterdag 25 september 2010 02:26 schreef athlonkmf het volgende:
Misschien toch wel een idee om een samenvatting te schrijven in plaats van een roman van tweehonderd pagina's? Het zal je verhaal echt sneller duidelijker maken. Of wil je gewoon een boek publiceren ooit?

Een boek....? Neuh....
Maar waarom moet tegenwoordig toch alles zo "snel"?
Ik heb al gezegd dat ik e.e.a. inkorten zal.
Met een plaatsing per dag zal alles binnenkort wel duidelijk worden.

De volgende dag ga ik naar de Kamer van Koophandel Veluwe en Twente in Enschede
Ik heb een recent uittreksel uit het handelsregister nodig van mijn BV
Bestemd voor de oprichting van de s.r.o.
De dame achter de balie toetst mijn gegevens in en de printer spuwt na enkele seconden mijn uittreksel uit.
Ik controleer het document even.
Het is al eerder voorgekomen dat ik een uittreksel van een andere BV meekreeg
Dan vraag ik waar ik referenties kan opvragen over Holland Trade House
Word doorverwezen naar een balie wat verderop.
Na op mijn beurt gewacht te hebben neem ik plaats in het door schotten afgescheiden hokje
Stel mijn vraag aan de man tegenover me
Het bedrijf is hem niet bekend maar hij kan het even checken
Hij verdwijnt in een kantoortje
Ik kan door de ramen zien dat hij iemand belt.
Hij heeft goed nieuws
Holland Trade House is een gerenommeerd bedrijf
Ik ben zeker niet de eerste ondernemer die van hun diensten gebruikmaakt
Veel zakenlieden met plannen in Tsjechië worden zelfs door de Kamer van Koophandel doorverwezen naar Holland Trade House.
Dat zit wel snor dus.

Toch heb ik ’t liever op papier
Via *******@veluwetwente.kvk.nl vraag ik info.
Waar kan ik terecht voor begeleiding bij mijn “eerste stappen” in Tsjechië
Ik krijg drie adressen
Één in Brussel, één in Ostrava en één in Brno
De laatste is van de Nederlands-Tsjechische Kamer van Koophandel
Contactpersoon is de heer Laurens Rinks, Roubalova 13, Brno
Email hth@hth.cz of *****@hth.cz
Als website wordt wederom http://www.nlchamber.cz genoemd
Ik vind het welletjes, genoeg informatie

Ik maak een scan van het uittreksel en van de paspoorten van mijn vrouw en mijzelf.
Stel een overzichtje op in Word waarin ik alle gegevens voor de oprichting van de s.r.o. noteer.
Dan mail ik de hele zwik naar edwinbooijmans@hth.cz

Enkele dagen later krijg ik een mailtje uit Brno, in het Engels
Ik word verzocht de drie documenten in de bijlage onder toezicht van een notaris te ondertekenen.
Ze zijn in het Tsjechisch opgesteld, maar er is wel een Engelse vertaling bijgevoegd.
Verder moet op elk document een apostillestempel staan.
Het betreft een verklaring van mijn Nederlandse BV dat het basiskapitaal voor de s.r.o. à 200.000 Tsjechische Kronen gestort is en twee volmachten waarin ik een Tsjechische advocaat machtig om namens mij alle handelingen te verrichten noodzakelijk voor de oprichting van Cottage s.r.o. en de inschrijving in het handelsregister.
Ook op het uittreksel van de Kamer van Koophandel moet een apostillestempel.
Die Tsjechen gaan niet over één nacht ijs….

Ik bel met een notariskantoor in mijn woonplaats.
Maak een afspraak
Kan er de volgende dag al terecht.
De notaris fronst zijn wenkbrauwen als hij de papieren ziet.
“Euh… ik kan uiteraard niet instaan voor de inhoud van deze documenten…” begint hij als hij de Tsjechische teksten ziet
Ik vertel hem dat dat ook niet nodig is
Hij hoeft alleen maar een krabbel te zetten en toe te zien dat ik onderteken
Zo gemakkelijk gaat dat niet…
Dit soort verzoeken krijgt hij niet zo vaak
Hij zou toch op het minst op de hoogte moeten zijn van de inhoud van de documenten
Ik leg uit dat het om twee volmachten en een verklaring gaat, nodig voor de oprichting van een Tsjechische s.r.o.
Hij voert ruggespraak met een collega
Tenslotte overhandigt hij me een dure ballpoint
Ik zet drie zwierige krabbels
De apostillestempels kan ik volgens hem zelf halen bij de griffie van de arrondissementsrechtbank in Almelo.
Het kan ook door het kantoor verzorgd worden.
Ik kies voor het laatste, soms ben ik nogal gemakkelijk aangelegd….

Vier dagen later word ik gebeld, de documenten kunnen opgehaald worden
Thuisgekomen stop ik alles in een grote enveloppe en stuur deze per post naar Brno.
De oprichtingsprocedure kan beginnen.

Intussen heb ik per fax informatie over ons huurhuisje in Male Svatonovice Petrovice en een routebeschrijving gekregen.
Het ziet er gezellig uit, ik krijg er trek in.
Verder een antwoordfax van Wekostav s.r.o., het bedrijf van de heer Westerterp
Hij vraagt daarin om mijn NAW-gegevens, de naam van mijn bedrijf en het doel van ons bezoek.
Helaas is de ruimte om dat laatste in te vullen te klein en ik stuur een extra fax om aan te geven wat onze bedoelingen en verwachtingen zijn.

’s Avonds, onder het genot van een Cola Bacardi, overdenk ik de ontwikkelingen tot nu toe.
Alles loopt volgens verwachting.
De werkwijze van Holland Trade House maakt een gedegen indruk
Henk Westerterp lijkt me een geschikte kerel.
Op het internet is er helaas weinig tot niets over hem en zijn bedrijf te vinden.
We wachten het af.
Gaan stapje voor stapje.

Tevreden neem ik een slok uit mijn longdrinkglas.
5 april is het zover. We gaan Tsjechië bezoeken.
Eindelijk.

Maandagmorgen, zeven uur
Ik ben al een tijdje bezig de auto in te laden
Het is een Volkswagen Sharan
Alleen de twee voorstoelen zijn nog aanwezig
De rest heb ik er uitgehaald om meer plaats te maken
Zuchtend kijk ik in het achtercompartiment
We hebben genoeg bagage voor een expeditie naar de noordpool
Nu nog een plaatsje voor de hondenmand
Een laatste kopje Senseo
Om acht uur zijn we op weg
In onze koelbox anderhalve kilo, vacuüm verpakte, jonge kaas

Volgens Henk Westerterp is het ongeveer tien á twaalf uur rijden
Ik heb de routebeschrijving bij de hand
Grensovergang De Poppe, Osnabrück, Bad Oeynhausen, Hannover, Halle, Leipzig, Dresden, Bautzen-west.
Dan naar de grensovergang Seifhennersdorf.
Van hieruit is het volgens Henk nog tweeëneenhalf á drie uur rijden
Via Liberec, Turnov, Jicin en Trutnov naar Male Svatonovice
Het gedeelte Trutnov – Male Svatonovice is wat vaag aangeduid
Nou ja, voordat we daar zijn….

De TomTom is nog onbetaalbaar, mijn vrouw is zijn vervangster
Een kaart hebben we voorlopig niet nodig
Het begin loopt voorspoedig
Onze boxer, Remi, ligt vredig te slapen in zijn enorme mand
Een eindje voor Hannover de eerste tegenslag
File…
Een uur later tuffen we weer op volle snelheid
Nou ja, volle snelheid, honderdtwintig kilometer
Ik ben niet zo’n racetype
We worden dan ook veelvuldig ingehaald
Soms met zo’n vaart dat het lijkt alsof we stilstaan
Om de twee uur maken we een sanitaire stop
Strekken onze benen
Nemen een kop koffie uit de thermosfles en een versnapering
Laten Remi zijn behoefte doen
Drinken en eten onderweg wil hij bijna niet
’t Is een schat van een hond, maar wel een zenuwpees

Tot voor Magdeburg, waar we de afslag Halle – Leipzig nemen, zijn de wegen nog enigszins gevarieerd
Dan volgt de monotone autobaan naar Dresden
Kilometer na kilometer saaie, rechte weg
Om in slaap te vallen
Ik ben bijna blij met de wegopbrekingen
Eindelijk zien we voor ons de stad Dresden opdoemen
Ik had er veel over gehoord maar was er nog nooit in de buurt geweest
Ik zie de heuvels met de uitgestrekte bebouwingen
Het moet een schitterend gezicht zijn als je hier ’s avonds aan komt rijden
Bijna in Tsjechië, denk ik
Ik heb me verkeken
Het is nog een heel eind tot de afslag Bautzen-west

Met een zucht van verlichting laten we de autobaan achter ons
Rijden door Bautzen
Het lijkt een mooie plaats maar vermoeid als ik ben besteed ik er geen aandacht aan
Er volgt nog een lange rit langs en door verschillende Duitse dorpjes en stadjes
De hemel begint te betrekken als we tenslotte de grensovergang Seifhennersdorf bereiken
Gelukkig geen rijen wachtenden zoals we gevreesd hadden
Ik stop bij het grenskantoortje
We laten onze paspoorten zien
“Autopapiere bitte!”
Ik overhandig ze aan hem
Hij loopt naar binnen en checkt een en ander in zijn computer
We ontsnappen aan een grondige inspectiebeurt van onze auto
Als hij door het achterraam naar binnen kijkt staart een enorme boxerkop naar hem terug

Varnsdorf is het eerste dat we zien van Tsjechië
Twee tankstations met lange rijen Duitse auto’s
Dames van plezier langs de kant van de weg
Vermoeid kijkend en zwaar opgemaakt
We volgen de borden richting Liberec
Het begint te miezeren
De ruitenwissers maken een naargeestig, schrapend geluid
De bewegwijzering is behoorlijk wennen
De wegen ook
Vol afgrijzen probeer ik de diepe gaten te ontwijken
Het houdt me tenminste wakker
Tot Svor blijft de weg vol haarspeldbochten
Af en toe sterk stijgend, dan weer dalend
Het maakt dat we slechts langzaam vorderen
Daarna wordt het beter, al blijft het uitkijken

Vlak voor Liberec mondt de provinciale weg uit in een autobaan
Bij Turnov verlaten we die weer
Daarna uitsluitend nog provinciale wegen tot aan Jicin
Het begint te schemeren
We rijden door armoedig aandoende dorpjes en steden
Zien daartussendoor hetgeen oplicht in de lichtbundels van onze koplampen
Na Jicin is het weer slingeren geblazen
De motregen heeft plaatsgemaakt voor “echte” regenval
Het is inmiddels stikdonker geworden
De wegmarkering, voor zover aanwezig, is nauwelijks te zien op het glinsterende wegdek
Ik word verblind door koplampen van tegenliggers
Een bumperklever probeert me in te halen
Het lukt hem tenslotte met een kamikazeachtige actie vlak voor weer een scherpe bocht
Uitgeput bereiken we Trutnov
Hier wordt de routebeschrijving vaag
We missen een afslag en rijden een heel eind richting Nachod
Als onze vergissing overduidelijk wordt keer ik de auto
We rijden terug naar Trutnov en bestuderen de beschrijving nog eens nauwkeurig
Vinden, met enige moeite, de afslag
Een rit van ongeveer een uur door “the-middle-of –nowhere” volgt
Eindelijk bereiken we Male Svatonovice
Helaas raken we hier het spoor volkomen bijster
We rijden drie keer op en neer
Er is geen levende ziel te bekennen
Het dorpje maakt een uitgestorven indruk
Ik parkeer mijn auto voor een plaatselijk café
Pak mijn mobieltje en kies het voorgeprogrammeerde nummer
Ik vertel waar we staan en wacht gelaten af
Dikke regendruppels vallen gestaag roffelend op het dak

Tien minuten later stopt er een auto naast de mijne
Het raampje gaat een klein stukje open
Een jongeman glimlacht naar ons, enigszins schuchter
Stelt zich voor: “Hendrik-Jan Westerterp”
Vraagt ons om hem te volgen
Met een flinke snelheid gaat hij er vandoor
Ik heb moeite hem te volgen

quote:

Op maandag 27 september 2010 12:34 schreef athlonkmf het volgende:

[..]

En dan hebben we het nog niet eens over het redelijk offtopic is geraakt. Want in de paar dozijn blogberichtjes hier, is er niet veel over de KvK of EVD gediscussierd

Sorry mensen, maar ik kan niet op elke opmerking afzonderlijk reageren (daar ontbreekt me de tijd voor). Bovendien heb ik al antwoord gegeven op enkele van die opmerkingen (ik neem aan dat het de betreffende posters ook aan tijd ontbreekt om de gehele topic door te lezen.....?)
Voor hen die daartoe wel de tijd (en interesse) hebben vervolg ik mijn verhaal. Overigens, wat het off-topic-gehalte van mijn relaas betreft; ik heb de KvK al diverse keren genoemd en de organisatie (en de EVD) zullen in de loop van mijn verhaal nog diverse keren aan de orde komen. Zij vormen immers de directe oorzaak van de mislukking van mijn project dat destijds nationale bekendheid verkregen heeft.
Mijn "avontuur" in Tsjechie heeft ruim vier jaar geduurd, een periode waarin ik nogal het e.e.a. heb meegemaakt. Ik ben niet van plan, tenzij de moderatoren anders besluiten, deze tijd hier in een topic van enkele afleveringen"af te raffelen".
Ik wil hier aantonen hoe een ondernemer (een goede of slechte laat ik aan uw beoordeling over, hoewel ik wil opmerken dat mijn eerste zaak een klaterend succes was...) geleidelijk aan "meegelokt" wordt, hoe men langzamerhand het vertrouwen wekt totdat dat vertrouwen opeens volledig ongegrond blijkt. En men met een probleem zit.....
En dat gaat helaas niet in een topic van vier of vijf postings.
Ik probeer de praktijken van een organisatie aan de orde te stellen die breed gesteund wordt door de KvK in Nederland en door de semi-overheidsinstantie EVD. Een bedrijf dat bovendien ook haar diensten verleent aan particulieren (zolang men tenminste over voldoende financiele middelen beschikt).
Ik hoop dat ik hier de gelegenheid krijg mijn verhaal af te maken.

We draaien en rijden Male Svatonivice weer uit
Het zoveelste schaars verlichte, bochtige weggetje
Gelukkig regent het niet meer
In de verte zie ik de achterlichten van Hendrik-Jan’s auto
Dan slaat hij rechtsaf
Ik minder vaart
Zie een smal pad dat behoorlijk steil naar beneden voert
Enkele huisjes links en rechts
Ik parkeer mijn auto op de hoofdweg
Heb geen trek om in het stikdonker naar beneden te rijden
We stappen uit en gaan te voet verder
Eerst is er een huisje aan de linkerkant
Het is er donker
Het tweede huis staat rechts van het pad
Een kleine, eenvoudige woning met een tuintje rondom
Hendrik-Jan staat bij de voordeur en laat ons het piepkleine halletje binnen
We trekken onze bemodderde schoenen uit
Henk Westerterp komt ons tegemoet, we schudden handen
Hij is klein van stuk, zo’n eenmeterzeventig schat ik
Normaal postuur en een welvaartsbuikje
Donkerblond steil haar, hier en daar grijs doorschoten
Twinkelende oogjes, een gulle lach
Bepaald niet de stoere, ruige pionier die ik in gedachten had…
Hij troont ons mee naar het druk ingerichte woonkamertje
We ontmoeten zijn vrouw Ria, wat gereserveerder, zakelijker
Ongeveer van dezelfde lengte als Henk, brildragend en ietwat gezet.
Ik schat beiden zo rond de vijftig jaar
We slaan vriendelijk doch zeer beslist een kopje thee af
Ik vertel dat we moe van de reis zijn
Ik wil nog maar één ding
De auto uitpakken en in een diepe, gemakkelijke stoel wegzinken met een alcoholische versnapering
Henk begrijpt het
Hij pakt de sleutels en gaat ons lopend voor op weg naar het vakantiehuis
We volgen met de auto
Het is maar honderd meter verderop, rechts van de weg, no. 19
Ik zet mijn auto op de krappe parkeerplaats, even voorbij het huis
Henk staat al bij de voordeur met de sleutel
Hij laat ons binnen en leidt ons door de diverse kamers
Op de begane grond bevinden zich een klein slaapkamertje, een ruime douche (ook geschikt voor mindervaliden) en een vrij grote woonkamer met open keuken
Boven is er ook nog slaapgelegenheid
Die hoeven we niet te zien, besluiten we
We zijn maar met z’n tweeën
Het is er gezellig, maar sober ingericht
Wel iets anders dan we gewend zijn, maar ja…
Hij blijft nog een poosje, praat honderduit
Hij en zijn zoon hebben drie huizen in Male Svatonovice Petrovice
Allemaal huisjes die voor een prikje te koop waren
Ze hebben ze zelf gerenoveerd tot wat ze nu zijn
Ik kijk rond en moet toegeven dat ze goed werk geleverd hebben
Verder hebben ze nog een huis in Batnovice en een in Strazkovice.
De laatste moet nog gerenoveerd worden
Hij geeft een bloemlezing over de streek
Wat er allemaal te koop staat
Wat er wel niet voor mogelijkheden liggen
Het heerlijke klimaat, de zuivere lucht
Ik antwoord slechts af en toe
Hoop dat hij bemerkt dat we bek-af zijn
Dat is gelukkig het geval
Ik herinner me de kaas en overhandig hem die
Hij is er blij mee
“Dat is één ding dat ze hier nog moeten leren; kaas maken….” zegt hij grijnzend
Dan laat hij ons alleen
Mijn vrouw laat Remi nog even uit terwijl ik de hoogst noodzakelijke dingen uitpak
Ik schenk een enorme bel Bacardi in een longdrinkglas
Vul die spaarzaam bij met Cola
Laat me in een stoel in de woonkamer vallen
Ik kijk op mijn horloge
Het is halfelf geweest
We hebben er veertieneneenhalf uur over gereden
Terwijl de Bacardi mijn maag verwarmt voel ik mijn oogleden zwaar worden
Mijn vrouw ligt al in bed
Vanuit zijn mand kijkt Remi mij lodderig aan
Dan vallen zijn ogen dicht en vult zijn luide gesnurk de kamer
Ik neem nog een Bacardi-Cola en steek een sigaret op
Wandel door de kamer, blijf voor een raam staan
Ik zie verspreide lichtjes, vage vormen van huizen
Donkere contouren van een heuvellandschap
Kom tot rust
Morgen en overmorgen gaan we de buurt verkennen
De “cultuur opsnuiven”
Daarna zal Henk ons rondleiden langs een aantal objecten
Ik neem een laatste slok en zet het glas in de wasbak
Loop naar de slaapkamer en kleed me uit
Duik in bed en val als een blok in een droomloze slaap

Ik word wakker met een vage hoofdpijn en stijve schouders
Kijk even verbaasd om me heen
Herinner me dan dat ik in Tsjechië ben
Ik schuif de gordijnen opzij
De zon schijnt
Ik zie de groene heuvels en de verspreid liggende huisjes
Met plotselinge energie loop ik de badkamer binnen
Plens een schep water in mijn gezicht
Verricht alle noodzakelijke handelingen om me weer een beetje toonbaar te maken
Wurm me in gemakkelijke kledij
Mijn vrouw is al lang op
Remi is al “uit” geweest
Een snel ontbijt met de onontbeerlijke kop koffie
We lijnen Remi aan en maken ons op voor een wandeling
Als ik de voordeur open maakt een stel kippen zich snel uit de voeten
Het valt mij op dat de tuin niet afgebakend is
Ook die van de andere huizen niet
Je kunt zo van het ene erf op het andere lopen
Wel iets anders dan Nederland met zijn heggetjes en hekjes
Zo snel we kunnen verlaten we de verharde weg
Schieten een zandpaadje in, langs een boerderij
Dan mag de riem af
Vrolijk dartelt onze boxer voor ons uit
Snuffelend aan alles waar honden aan snuffelen
Hij blijft wel overigens wel in onze buurt…
Her pad stijgt en we krijgen een mooi uitzicht op Male Svatonovice Petrovice
Het is eigenlijk maar een gehucht
Zo’n vijfentwintig á dertig huisjes en boerderijen
Ons huis ligt aan de rand ervan
We komen uit in een door bomen omzoomd weitje
Gaan op een omgevallen boomstam zitten en genieten van het uitzicht en het stralende voorjaarszonnetje
Vanmiddag gaan we wat rondrijden en proviand inslaan.

Thanks....
Ik begon even te twijfelen aan de voorstanders....

quote:

Op dinsdag 28 september 2010 02:18 schreef Intelligence het volgende:
Johannes, heb inmiddels je hele site gelezen, en heb je mijn PM gelezen?

Nu wel en beantwoord ook....

Die middag en de dag daarop verkennen we de streek
We zijn onder de indruk van het glooiende landschap
Langzaam overgaand in het hogere Reuzengebergte
Écht hoog is het niet
Imposant wel, vooral het laatste stuk naar Pec Pod Snezkou
We wandelen een klein eindje de Snezkou op, genieten van het uitzicht
We bezoeken Trutnov met zijn mooie centrum
Drinken koffie op een terrasje naast de VVV
Horen tot onze verrassing regelmatig Nederlands praten

In de buitenwijken van Trutnov worden we getroffen door de armoede
Grauwe, grijze flats
Wasgoed, traag deinend in de wind, op minuscule balkonnetjes
Verwaarloosde huizen langs stoffige straten met diepe kuilen
Verkleurde gordijnen voor ramen gebet in afbladderende kozijnen
Kiosken, dichtgeplakt met schreeuwerige, vergeelde affiches
Auto’s uit de jaren zeventig en ouder, gedeukt en verroest
Zwarte, stinkende rookwolken uithoestend
Kinderen met smoezelige gezichtjes
Haveloos geklede mannen en vrouwen, nors voor zich uitkijkend
We voelen ons, in onze mooie auto en “dure” kleding, niet echt welkom

We doen inkopen bij Hypernova
Rijden met gemengde gevoelens terug naar ons huisje
Die avond, woensdag 7 april 2004, liggen we op tijd in bed
Morgenvroeg zal Henk Westendorp ons ophalen

Touren

De Mitsubishi Pajero rijdt het parkeerplaatsje voor ons huisje op
Draait
We staan al klaar
Henk stapt uit en schudt ons, breed glimlachend, de hand
Ik zie dat Ria op de passagiersstoel zit
Remi heeft een grote bak brokken gehad
We weten niet hoe lang de rit gaat duren
Hij is het niet gewend om lang alleen gelaten te worden
Kijkt ons na door het raam
We installeren ons op de achterbank van de ruime SUV
Begroeten Ria
“We moeten eerst even naar mijn kantoor in Trutnov” vertelt Henk.
“Sleutels ophalen, anders kunnen we de huizen niet binnen…” verduidelijkt hij
Een half uurtje later parkeert hij de auto op een parkeerplaatsje vlakbij het centrum
Via een smal straatje wandelen we richting de brede winkelstraat, Horska, naar het gebouw waar zijn kantoor gevestigd is

Trots wijst hij op het goudkleurige bord bij de ingang waarop, naast de namen van andere winkels en bedrijven, ook die van Wekostav prijkt
Via het trappenhuis en een kleine galerij bereiken we zijn kantoor
Het is er vrij ruim en modern ingericht
Wat kasten, een grote, ronde tafel met vier stoelen eromheen
Verder twee bureau’s, tegenover elkaar geplaatst met op beide een, op het oog, nieuwe computer met randapparatuur

We moeten wachten op een medewerkster van een lokaal makelaarskantoor die de sleutels zal brengen
Het duurt even voor ze komt.
Ik vraag of ik een sigaret op mag steken
Zie Henk aarzelen
Ria grijpt in: “Nou, liever eigenlijk niet…..”
Geen probleem, ik ben al een beetje gewend aan mijn rol als paria….
Het meisje arriveert
Ik hoor een mengelmoesje van Duits en, naar ik aanneem, Tsjechisch
Blijkbaar is er een probleem, ze heeft de sleutels niet bij zich
Ik probeer een gesprek met haar aan te knopen
“Deutsch?” vraag ik
Ze schudt haar hoofd, nee
“English? Francois?” vraag ik tegen beter weten in, quasi-serieus
Ze kijkt me schalks aan
“Ruski?”
Ik lach haar vriendelijk toe; “Njet…”
Russisch is voor mij wat Swahili voor een eskimo is
“We moeten nog iemand ophalen” zegt Henk na nog even overlegd te hebben
De sleutels blijken nog bij het makelaarskantoor te liggen
Degene die de sleutels van het makelaarskantoor heeft gaan we nu ophalen…
We begeven ons weer naar de auto en gaan op weg
Het meisje rijdt met ons mee
Na een poosje stoppen we in een buitenwijk van Trutnov
Ze stapt uit en loopt een grijs gebouw binnen
Wij wachten intussen in de auto
Na een poosje begint Henk wat tekenen van ongeduld te vertonen
Tenslotte komt ze met nog een andere jongedame naar buiten
Getweeën nemen ze naast ons plaats in de auto
Het wordt, met zijn vieren, nu toch wat krap op de achterbank
Ondanks het feit dat ik aantrekkelijk vrouwelijk gezelschap altijd zeer gewaardeerd heb hoop ik toch dat ze niet tijdens de gehele rit meerijden
Ria kijkt meelevend over haar schouder
“Gaat het een beetje?”
Ik weet een gesmoord “Ja hoor…” uit te brengen
Even later stoppen we voor een ander, eveneens grijs, gebouw
De jongedames stappen uit
Gaan naar binnen en overhandigen even later een fikse bos rammelende sleutels aan Henk
Ze zwaaien ons gezamenlijk vriendelijk na als we vertrekken
Opgelucht zak ik onderuit op de achterbank

“We gaan eerst naar Rudnik” zegt Henk
Ik vind het prima
Heb geen idee waar het ligt
Ik nestel me behaaglijk op de achterbank
Geniet van de rit
’t Is toch wat anders wanneer je niet zelf hoeft te rijden
Je ziet veel meer
Ondertussen heeft Henk een “oortje” ingedaan en schuift een microfoontje voor zijn mond
Begint druk te telefoneren
Er schijnt een probleem te zijn
Ik hoor verschillende keren de naam Latja vallen
Na een tijdje lijkt het probleem opgelost en hij wijdt zijn aandacht weer aan ons

Het huis in Rudnik hebben ze onlangs aangekocht
“We zijn het nu aan het opknappen” vertelt hij
“Het ligt heel gunstig ten opzichte van Spindleruv Mlyn, dè wintersportplaats van het Reuzengebergte. De weg voor het huis wordt ’s winters regelmatig geruimd, heel belangrijk want het kan hier flink sneeuwen. We zijn wel eens ingesneeuwd in ons huis. Meters hoog lag het. We moesten ons met een schop naar de weg graven…”
Ook Ria draagt haar steentje bij
Vertelt over hun leven in Tsjechië
Hoe ze hun plaats gevonden hebben
Over de behulpzame buren
Af en toe moeten ze nog in Nederland zijn
“Dan bellen ze zelfs of we goed zijn aangekomen!”
Ze zijn niet graag in Nederland, zijn altijd weer blij als ze terug naar Tsjechië kunnen.
Allerlei zaken, ook privé, komen aan de orde
Ik luister aandachtig
Ben toch wel een beetje onder de indruk

We stoppen bij het huis, langs de kant van de weg
Het is een grote woning met een behoorlijke tuin
“Er moet nog wel iets aan gebeuren” waarschuwt Henk
Dat is aan de buitenkant al te zien
De deur is niet op slot
Binnen is Hendrik-Jan aan het werk
Druk bezig met het witten van de muren
Hij is een beetje verstoord door onze komst
“Passen jullie wel op? Alles is nog nat!”
Behoedzaam banen we ons een weg door het huis
Diverse lege kamers, een keuken die nog helemaal afgewerkt en ingericht moet worden
Ik heb het eigenlijk al gezien
Te groot voor een vakantiehuis, te klein voor commerciële doeleinden
Bovendien staat de omgeving me niet aan
Naast het huis staat een ander pand, een bouwval eigenlijk
Wat zal daar mee gaan gebeuren?
We nemen nog even een kijkje op de tweede verdieping
Via een wankel trapje, dat Henk galant voor ons op zijn plaats houdt
Één grote ruimte met kale dakspanten
Volgens Henk groot genoeg om er meerdere kamers op te maken
Ik reageer niet enthousiast
Dit is niet wat we in gedachten hadden

Verder gaat het
We zien die dag verschillende “objecten”
Geen één naar onze zin
Te groot, te klein, de ligging is niet goed, de omgeving bevalt ons niet, te vervallen…
In Zacler bezoeken we zelfs een kasteel
“Het voordeel van dit object is dat alle vergunningen voor de renovatie al binnen zijn. Vroeger was hier een hotel gepland maar dat ging niet door. De gemeente Zacler gaat akkoord met een nieuwe bestemming als appartementencomplex. Normaal gesproken duurt het jaren voordat alles op papier rond is. Hier kun je vrijwel direct aan de slag.”
Ik vraag waarom het hotel niet doorging.
Dat weet hij niet.

Jammer genoeg kunnen we niet naar binnen
Hij heeft de sleutels niet
Wel kunnen we het terrein op
Via een gat in het gaas
Mijn vrouw en ik, en zelfs Ria, glijden soepel door het gat
Henk blijft steken met zijn “welvaartsbuikje”
Lacherig zien we aan hoe hij zich moeizaam door het gaas worstelt
Maken wat grapjes
We lopen om het kasteel heen
Het is een imposant gebouw in een statige barokke stijl
Het bijbehorende terrein is vrij groot
De binnenplaats wordt door hier en daar afgebrokkelde kantelen omheind en is via een sierlijk torentje met trap te bereiken
De ligging is prachtig, hoog boven het plaatsje
Wel moet er flink gesnoeid worden om een mooi uitzicht te krijgen

Er moet ook veel aan gebeuren
Nieuwe kozijnen, nieuw pleisterwerk, hier en daar nieuw metselwerk
Enkele ramen zijn ingegooid en daarna dichtgetimmerd
“Maar de bouwkundige staat is goed en er zit een nieuw dak op” zegt Henk
Hij probeert ons over te halen om naar binnen te kruipen via een kelderraam waarvoor het glas ontbreekt
Dat zien we niet zitten
‘t Is toch niets voor ons
Veel te duur zo’n renovatie

Verder dus maar weer, naar Bernatice
Hier heeft hij een stuk grond in de aanbieding
Er zullen zes woningen op gebouwd worden op percelen van ongeveer 1000 vierkante meter
Nauwkeurig beschrijft hij de plannen
Waar de weg komt tussen de woningen door
Waar precies de woningen gebouwd worden
Hoe die er uit zullen zien
Er zijn er volgens hem al twee percelen “zo goed als verkocht”
Het is inderdaad een mooi lapje grond met een prachtig uitzicht over de heuvels
“Als je goed kijkt zie je daar in de verte dat kasteel waar we zojuist waren” wijst hij
Ik kijk in de aangeduide richting en zie wat hij bedoelt
’t ligt er wel héél mooi…

Behalve Bernatice hebben we weinig interessants gezien
Ondertussen loopt de middag teneinde
Mijn vrouw begint zich zorgen te maken over onze boxer
Hij is al bijna de hele dag alleen geweest.....
Ria kijkt haar verbaasd aan
“Er kan hem toch niets gebeuren daar?”
Ze is niet overtuigd…
We rijden terug richting Male Svatonovice
Henk stopt voor een restaurant
“Mogen we jullie een etentje aanbieden?”
We overleggen even
Ik merk aan mijn vrouw dat ze het liefst zo snel mogelijk terug naar ons huisje wil
We accepteren toch maar
Hoe kun je zo’n vriendelijk aanbod afslaan?
Mijn vrouw en ik bestellen iets kleins
Kijken vol bewondering toe hoe Henk een enorm bord rauwkost met stukjes kaas naar binnen werkt
Gevolgd door een flinke visschotel met garnering
Die Tsjechische berglucht moet ècht gezond zijn…
Tussen de happen door vindt hij gelegenheid om te vertellen dat er nog één pand op de agenda staat
Een boerderij, vlak in de buurt, die hij zelf ook nog niet bekeken heeft
Dat wordt mijn echtgenote te gortig
Na het eten wil ze terug naar Remi
“Geen probleem, dan zetten we je bij het huisje af en gaat John alleen mee” zegt Henk
Aldus wordt besloten
Ik nip van mijn pilsje en werk me door mijn eten heen
Na afloop betaalt Henk de, overigens geringe, rekening

Het is een boerderij met een enorme lap landbouwgrond
Het bouwjaar schat ik zo rond begin twintigste eeuw
Aan het onderhoud is sindsdien weinig gedaan constateer ik
Binnen veel kleine, donkere kamertjes waarvan er maar twee in gebruik zijn
Een zolder waar ik me, door de krakende en steunende planken, niet op waag
Wel veel grond, ja
Glooiend akkerland zo ver je kunt kijken
Maar ik heb nooit overwogen bieten te gaan telen in Tsjechië
In een hooischuur staat een Wartburger
Henk vraagt belangstellend of het ding te koop is
Krijgt nul op zijn rekest
Ook hier is de beschaving inmiddels doorgedrongen…

We rijden terug naar Male Svatonovice Petrovice
Er zijn nog een aantal panden die Henk ons kan laten zien
Morgenvroeg heeft hij andere bezigheden
Maar als we ‘s middags willen….?
Ik ga akkoord
We spreken de volgende dag om één uur af

In ons huisje word ik enthousiast begroet door een dolblije boxer
“Hij lag rustig op de bank te slapen” zegt mijn vrouw
Ik schenk mijn lievelingsdrankje in en zak in een van de stoelen
Steek een sigaret op
Ben toch wel een beetje moe na zo veel indrukken
De alcohol ontspant me
We maken de balans van de dag op
De meeste panden die we gezien hebben vinden we niets
Alleen dat nieuwbouwplan in Bernatice heeft wel wat
Maar ja, er is nog niet eens begonnen met de bouw
“Je had er wel een mooi uitzicht op dat kasteel hè?”
“Ja, dat kasteel…”
“’t Lag er prachtig, zo op die top van die berg”
“Ok, maar er moet te veel aan gebeuren, onbetaalbaar”
Ik schenk nog eens in
Mijn vrouw neemt, bij hoge uitzondering, een wijntje
“Toch zou ik het wel eens van binnen willen zien, gewoon even kijken” zeg ik
Ze kijkt me sceptisch aan, dat heeft ze eerder gehoord
“We halen ons geen gekke dingen in het hoofd hè?”
“Welnee, kijken verplicht toch tot niets?”
Ze gaat schoorvoetend akkoord, zolang het maar bij kijken blijft…
Ik vertel dat Henk ons morgenmiddag om één uur weer komt ophalen
Als we verder niets interessants tegenkomen zal ik om een bezichtiging van het kasteel vragen
“Wat vond jij van Henk en Ria?” vraag ik
“Ach, wel aardige mensen, niet de types die ik verwacht had”
“Nee, best wel gewoontjes hè?”
“Mmmm, niet echt zakenlieden, nee”
“Dat hoeft geen minpunt te zijn” zeg ik
“Nee hoor, als ze maar weten waar ze mee bezig zijn…”
“Nou, we zijn hier wel terecht gekomen via Holland Trade House. Die zullen toch wel weten waar ze zaken mee doen?”
“Mmmmm..”

Ik denk weer terug aan de voorbije jaren in Nederland.
Aan maandelijkse vergaderingen met keurig "strak in het pak" geklede mannen en vrouwen
Eindeloze, oeverloze discussies over futiliteiten
Kreten als “scoren”, “targets”, “doelstellingen halen” en “acties communiceren”
Ik ril nog steeds bij de gedachte
“Ik heb eigenlijk ook wel genoeg van die grijze-pakken-mentaliteit. Geef mij maar iemand van de praktijk. Daar heb je geen net pak en stropdas voor nodig” zeg ik
Mijn vrouw antwoordt niet
Ze weet met hoeveel tegenzin ik naar die vergaderingen ging
We laten het onderwerp rusten
Remi moet nog even uit
De rest van de avond brengen we door met lezen en puzzelen

Als ik in bed lig kan ik de slaap niet vatten
Ik zie de weg naar Zacler weer voor me.
Het indrukwekkende gebouw, al van ver zichtbaar, prijkend boven het nietige stadje
Ik schud mijn hoofd
Ik, een jongen uit een volksbuurtje, een kasteel kopen?
Waanzin. Te gek voor woorden
Toch duurt het nog een tijd voor ik in slaap val

Ik heb beloofd mijn verhaal hier wat in te korten.
En dat zal ik ook doen.
Ik heb echter wat moeite om bepaalde passages, die hier en daar misschien wat te "blog-achtig" lijken, te schrappen.
Ze maken immers wel deel uit van mijn ervaringen destijds.
Ervaringen die geleid hebben tot een vertrouwensrelatie met betreffende partijen.
Daarom zult u misschien enkele fragmenten aantreffen die u misschien niet "ter zake doende" lijken.
Geloof me, voor een ondernemer (toch ook een gewoon mens) spelen deze gebeurtenissen wel degelijk een rol in de besluitvorming.......

Vrijdagmiddag, 9 april 2004
Vandaag gaat het, met een omweg via Police en Teplice, richting Adrspach
Ria is weer van de partij
Henk vertelt over de rotsformaties van Adrspach
“Je kunt er prachtig wandelen over smalle paadjes tussen rotsen in allerlei vormen, echt mooi”
“Moeten jullie eens gaan bekijken, het is de moeite waard” doet Ria een duit in het zakje
Ze vraagt of we er nooit van gehoord hebben, het is erg bekend
Dat hebben we niet

We gaan nog drie woningen bekijken
Het eerste is een redelijk onderhouden pand maar de ligging bevalt ons niet
Bovendien vinden we het te klein
Bij de tweede woning stoppen we voor de deur
Ik geef direct aan dat we niet naar binnen hoeven
Het ligt vlak aan een vrij drukke weg en ziet er belabberd uit
We stappen niet eens uit, niet de moeite waard
Henk trekt weer op
De laatste woning ligt in een dorpje een eind voor Adrspach
Het is de middelste uit een rijtje van vijf
Erachter stroomt een klein beekje
Het is ook weer aan de kleine kant maar goed onderhouden
We gaan naar binnen
Het woninkje is volledig gemeubileerd in de sfeer van de jaren zestig
Bloemetjesbehang en eenvoudige houten meubeltjes
Een klein keukentje met een grijs granieten werkblad
Een betegelde spoelbak
Het ziet eruit alsof de bewoners ieder moment weer binnen kunnen komen lopen
“Het is van een oude mevrouw geweest die een paar maanden gelden overleden is” zegt Henk
“De kinderen willen het zo snel mogelijk kwijt. De prijs is daarom erg interessant”
We gaan naar boven, naar de slaapkamers
Een ervan dient als rommelkamer
Op de tweede sliep mevrouw
We zien een groot tweepersoons bed
Erboven een trouwfoto met een ernstig kijkend echtpaar
Verder is er een kinderkamertje met een ouderwets houten ledikant
We kijken nog even rond zonder echt geïnteresseerd te zijn
Gaan weer naar buiten
In een bak bij de voordeur staat een paraplu, klaar om gebruikt te worden

Ik merk op dat de tuinen zo in elkaar overlopen
Geen heg of andersoortige omheining
“Dat doen ze hier niet,” zegt Henk “de mensen kibbelen hier niet om een metertje meer of minder. Bovendien komen ze veel meer bij elkaar over de vloer dan in Nederland. Dan zijn die heggetjes alleen maar onhandig…”
Ik kijk nog eens rond
“Niet veel privacy op deze manier” merk ik op
Ik blijf toch een typische Nederlander
“Nou, je kunt er wel een heg omheen zetten” mengt Ria zich in het gesprek
“Mag dat hier dan wel?” vraag ik
We zouden flink uit de toon vallen bij de buren
“Je mag altijd coniferen planten,” zegt Ria “en als die nou toevallig op een rijtje staan….”
Ik moet even lachen
Maar het is niet wat we zoeken
Misschien zijn we te veeleisend…?

“Nou, dat was het dan wel” zegt Henk
“Er staat natuurlijk nog wel meer te koop maar dan zouden we te ver moeten rijden.
Dat lukt vandaag niet meer”
Hij kijkt verwachtingsvol naar mij op
Ik haal diep adem
“Er is één object dat we nog eens willen bekijken” zeg ik
“Dat kasteel in Zacler en dan van binnen. Zonder verplichting uiteraard.”
Er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht
“Natuurlijk, dat kan. Maar dan moet ik wel een afspraak maken. De sleutels worden niet zomaar afgegeven. Er gaat iemand mee van de gemeente Zacler. Ik weet alleen niet of dat morgen nog lukt.”
Morgen is zaterdag
Eigenlijk zouden we dan terugreizen naar Nederland.
Ach, dan blijven we toch een paar dagen langer
Ik vraag of ons huisje de volgende week besproken is
Dat is het niet
We gaan er voorlopig van uit dat de bezichtiging dinsdag 13 april kan plaatsvinden
Spreken af te blijven tot de dag erop volgend
We hebben geen verplichtingen in Nederland
Jammer alleen dat de Paasdagen, zondag en maandag, ertussen zitten

We rijden terug naar Male Svatonovice Petrovice
Henk en Ria vertellen over een typisch Tsjechische Paastraditie
Ze doen er zelf ook aan mee, vertellen ze lachend
Het blijkt dat de mannen een “zweepje” maken met kleurige linten
Dan gaan ze het dorp rond en bellen bij de buren aan
De vrouw des huizes wordt dan, zachtjes, om de benen geslagen met het zweepje
Vervolgens wordt men geacht de heren te trakteren op een borrel
Wat de traditie precies inhoudt weten ze niet
Wèl dat er flink ingenomen wordt…

Zoals we al verwacht hadden “doet” de gemeente Zacler geen bezichtigingen op zaterdag
Het wordt dus volgende week dinsdag, om twee uur ’s middags
Volgens Henk zal de loco-burgemeester, die hij goed kent, de rondleiding doen
De man zou ook wekelijks toezicht houden op het gebouw
Het blijkt dat de plaatselijke dorpsjeugd er nog wel eens een feestje wil vieren…

We moeten nog even met de thuisbasis bellen
Vragen of het logeeradres van ons konijn met een paar dagen verlengd kan worden
Dat blijkt geen probleem
De zaterdag brengen we door met wandelen en inkopen doen voor de paasdagen
We hebben een paar keer “uit” gegeten
Hebben genoeg van een “homp vlees en een portie rauwkost”
De menukaarten zijn helaas vaak niet vertaald, dus onleesbaar voor ons
Naar Hypernova dus maar weer
We kopen ruimschoots in, vooral blikgroente
Voor de zekerheid nog een fles Bacardi en een liter Cola…
Een paar spindels onbespeelde DVD’s, stukken goedkoper dan in Nederland
We moeten bijna lachen om het bedrag als we afrekenen
Proppen onze spullen in de dunne witte boodschappenzakjes die bij de kassa hangen
De caissière geeft ons, ongeïnteresseerd kijkend, ons wisselgeld

Eerste Paasdag gaan we naar Adrspach
Henk en Ria hebben ons nieuwsgierig gemaakt
We zijn vroeg, het is erg rustig op de parkeerplaats
Remi mag deze keer mee
Ik til hem uit de auto
Hij heeft artrose, dus mag zo weinig mogelijk springen en klimmen
We betalen de entree, een bescheiden bedrag
Het is er werkelijk prachtig
Smalle paadjes met bruggetjes over een helder, klaterend beekje
Vreemde, grillig gevormde rotsen
Verderop wordt het echt klauterwerk
Dat kan onze boxer niet aan
Eerder dan gepland keren we om
Afijn, toch een uurtje gewandeld
Bij de uitgang worden we verrast door de Tsjechische Paastraditie
Een aantal jongemannen in kennelijke staat bewerkt het, inmiddels toegenomen, vrouwelijke deel van het publiek met hun “zweepjes”
In hun kielzog een zwarte labrador
De dames nemen “de afstraffing” giechelend in ontvangst
We duiken schielijk achter een rotsblok
Wachten tot ze weg zijn
Ik moet er niet aan denken als mijn vrouw met het zweepje geslagen zou zijn
Remi is van nature goedaardig, maar kom niet aan mijn wederhelft…
Dan is ie niet te houden
Traditie of niet

Van de Tweede Paasdag maken we een echte rustdag
Lummelen een beetje in en rondom het huisje
Ik heb geen trek in autorijden
Overmorgen zit ik ook al de hele dag in mijn “voiture”, op weg naar huis
We hebben geluk met het weer
Het is niet onafgebroken zonnig maar wel grotendeels droog
Na het eten maken we nog een ommetje richting “ons bergweitje”
Komen Henk en Ria tegen die hetzelfde plan opgevat hebben
Ze hebben hun hond bij zich, een zwart-witte Appenzeller met hier en daar een bruine vlek
Het is een teefje
Onze honden besnuffelen elkaar even
Kennelijk bevalt het Remi niet wat hij ruikt
De kennismaking mondt uit in een korte, maar heftige schermutseling
Ria troost haar hond die uiteindelijk het onderspit delft
“Is dat even schrikken, hè…”
Ze haalt het trillende beest liefdevol aan
Er is gelukkig geen bloed gevloeid
Ik houd Remi stevig bij zijn halsband
We praten nog heel even
Een beetje ongemakkelijk
Henk wijst ons een mooie wandelroute die langs zijn fabriekshal voert
Die hebben ze zo-even gelopen
Ik bedank hem, dat gaan we zeker doen
Een andere keer, over een uurtje is het donker

De dag loopt teneinde
Ik vlei me op de bank met mijn onafscheidelijke Bacardi-Cola
Remi legt zijn zware kop op mijn schoot en kijkt lodderig naar me op
Dan vallen zijn grote boxerogen dicht
Zijn wangen trillen als hij zachtjes begint te snurken
Met moeite, vanwege het gewicht op me, reik ik naar mijn pakje Barclay
Steek mijn laatste sigaret van de dag op
Staar naar de traag stijgende belletjes in mijn bijna lege glas
Denk aan morgen
Het kasteel heeft toch wel indruk op me gemaakt
Ben razend benieuw naar het interieur
Zou er nog iets over zijn van de pracht en praal uit vervlogen tijden?
Ridders, pages en jonkvrouwen schieten over mijn netvlies
Ik kom tot mezelf, lach om mijn bizarre gedachten
Grow up man!
Ik neem een laatste slok en druk mijn sigaret uit
Zachtjes duw ik Remi van me af
Hij kijkt me verwijtend aan en sjokt naar zijn mand

Het artikel heet "Project Kasteel Zacler".
En ik kan jullie verzekeren dat ik geen pretenties heb om een boek uit te brengen.....
Ik besef mijn beperkingen op dat gebied....

"Internationaal" blijkt uiteindelijk toch geen fake te zijn.
Vandaag ontving ik een berichtje van de manager internationale handel van de Kamer van Koophandel Veluwe en Twente te Enschede.
Voor mij is dit, vooralsnog, geen reden om mijn verhaal hier te stoppen.