Mijn nekspieren spannen zich...
Het zat er natuurlijk dik in
Toch bekruipt me een gevoel van onbehagen
Als dit maar geen consequenties heeft voor het project...
Ik zet de gedachte krampachtig van me af
Denk na...
Overweeg me aan te sluiten bij de schuldeisers
Zet ook die gedachte van me af; ik neem aan dat Hruska goed geïnformeerd is
Het zou me alleen maar geld kosten
Peinzend sluit ik het bericht
Ik open Internet Explorer;
http://portal.justice.cz/uvod/JusticeEN.aspxDe site staat onder mijn favorieten
Ik tik Wekostav in, in het daarvoor bestemde vakje
Zie direct de opmerking in dikke rode letters:
V konkursuIk klik op "Výpis platných" (uiitreksel handelsregister, JP)
Mijn blik dwaalt naar de onderkant van de pagina
...1.cervna 2006... 1 juni 2006...
Al een paar weken geleden dus
Nou, hij heeft het eindelijk voor elkaar
Zijn onfrisse praktijken hebben dan toch tot het onvermijdelijke geleid
Ik heb er gemengde gevoelens bij
Aan de ene kant misgun ik hem deze ellende niet
Hij heeft het vertrouwen van zo veel argeloze klanten misbruikt
Bovendien heeft hij ook mij bedrogen, bedreigd en belasterd
Nee, het spijt me bepaald niet...
Aan de andere kant; er ligt nog geen jaar tussen het faillissement en de registratie van het kasteel
Het is allemaal nog zo vers
Kortom; ik ben er niet helemaal gerust op
Een interviewDe weken verstrijken
Af en toe reageren er klanten, per mail of telefonisch
Ik sta regelmatig met mijn mond vol tanden
Kan maar geen concrete antwoorden geven
Kan niet aangeven wanneer de renovatie eindelijk begint
Ik heb begrepen dat er wel wat belangstelling is getoond tijden de beurs
Er zijn wat brochures uitgedeeld
Wat gesprekken gevoerd
Het heeft echter niet geleid tot concrete resultaten in de vorm van een reservering
Mijn site wordt nog steeds erg aardig bezocht
Toch heb ik het gevoel dat het enthousiasme aan het afnemen is
Ik begin ongeduldig te worden
Kom tot de conclusie dat promotie via de beurs en 'het net' alleen niet voldoende is
Er moet meer gebeuren...
We moeten adverteren, op de voorgrond treden, liefst landelijk
Het project moet een flinke impuls krijgen
Ik deel mijn mening met Pavel
Die maant me tot geduld
De vergunningen zijn immers nog niet helemaal rond, we zitten nog in de voorbereiding
De gesprekken met Ceska Sporitelna lopen ook nog steeds
Ik klem mijn tanden op elkaar
Juli 2006 begint al behoorlijk te vorderenTot mijn opluchting hoor ik niets over de gevolgen van het faillissement van Wekostav
Ook Henk heeft zijn SMS-bombardement (tijdelijk?) gestaakt
Ik heb tijd in overvloed
Begin te piekeren
Er is natuurlijk nog een heel redelijke kans dat het allemaal goed komt
Dat het project een succes wordt
Ik ben nog steeds overtuigd dat het een succes kàn worden...
Maar de tijd begint tegen me te werken
Ik vrees dat het allemaal te lang gaat duren
"BNR Nieuwsradio, met Jeannet Boenders. Spreek ik met de heer Davids?”
BNR Nieuwsradio? Wie of wat is dat? Ik heb er nog nooit van gehoord
"Euh... Ja..."
"Bel ik gelegen meneer?"
"Ja hoor, ik heb wel even..."
In werkelijkheid heb ik de hele dag niets gepland
"Ik bel voor het programma 'Luchtkastelen'. Daarin behandelen we allerlei zaken die gerelateerd zijn aan 'wonen en woonstijlen'. Het programma wordt gepresenteerd door Robert Jan Knook..."
Het laatste komt er met onverholen trots uit
Blijkbaar verwacht ze een gepaste reactie hierop van mijn kant
Ik heb echter nog nooit van de beste man gehoord
"Oh... ja...?"
Mijn antwoord voldoet waarschijnlijk niet aan haar verwachtingen
Toch vervolgt ze met evenveel enthousiasme haar verhaal
"Klopt het dat u een project heeft in Tsjechië? Iets met appartementen in een oud kasteel?"
Ik antwoord wat terughoudend
"Dat is correct..."
"Mag ik u dan misschien vragen of u geïnteresseerd bent om deel te nemen aan ons programma? Het zou voor uw project een goede promotie kunnen zijn..."
Mijn hart slaat een slag over
Ik? In een interview op de radio?
Ik ben eigenlijk iemand die liever op de achtergrond blijft
Aan de andere kant heeft die mevrouw Boenders gelijk
Het zou een hele mooie promotie kunnen zijn
En het is nog landelijk ook
Ik verman me
Antwoord voor ik me bedenken kan
"Ja hoor, graag... En wanneer zal die uitzending zijn?"
"Kunt u volgende week dinsdag om 14.00 uur naar onze studio in Den Haag komen?"
"Is prima. Waar moet ik precies zijn?"
"We zullen u een routebeschrijving en een bevestiging per e-mail sturen. Info@cosycottage.nl is het toch?"
Ze spreekt mijn mailadres wat onzeker uit
"Euhh... ja, inderdaad..."
"Mag ik u bedanken voor uw medewerking meneer?"
"Ja... eh, jullie ook trouwens..."
"Graag gedaan meneer..."
Wat onzeker leg ik de hoorn neer
Volgende week dinsdag...
Dat is al over vier dagen...
Ik ben niet zo zenuwachtig als ik vooraf gevreesd heb
Heb het weekend besteed om me voor te bereiden
Een medewerkster begeleidt me naar de wachtkamer
Onderweg vertelt ze me wat er te gebeuren staat
De uitzending gaat een half uur duren
Behalve mijn persoontje zijn er nog twee anderen die hun praatje mogen houden
Een mevrouw van de Hema en een meneer die omgebouwde containers als woonruimte aanbiedt
Drie interviews in een uitzending van een half uur?
Dat is ongeveer tien minuten per persoon, reken ik uit
Die moet ik vol kunnen praten
Het wordt allemaal opgenomen en op een later tijdstip uitgezonden
Ik slaak onwillekeurig een zucht van opluchting
Het is niet life!
Een al te grote blunder van mijn kant zullen ze er dan toch zeker wel uitknippen?
Ik houd mijn gedachten voor me
Rond half drie betreed de heer Knook de wachtkamer
Schudt onze handen
"Robert Jan Knook, welkom in onze uitzending..."
Ik bekijk hem nieuwsgierig
Maar nee, hij komt me niet bekend voor
Ik schat hem een middendertiger, donker halflang haar en een slank postuur
Hij oogt als een yuppie in zijn vlotte pak en heeft een gladde, zelfverzekerde babbel
Na de kennismakingsronde gaat hij ons voor naar de opnameruimte
Na ja, 'opnameruimte', eigenlijk is het maar een nauw langwerpig hokje met aan vier kanten glaswanden
Achter een van de ramen zit een opnametechnicus met zijn knoppen te spelen
Midden in de ruimte staan drie tafels tegen elkaar geschoven
Ik zie vier microfoons staan
Voor de microfoons staan glazen water
De heer Knook neemt plaats en verzoekt ons zijn voorbeeld te volgen
"Maakt niet uit waar u gaat zitten hoor, pik er maar eentje uit..."
Er worden nog wat laatste instructies uitgedeeld
"Wilt u alstublieft de microfoon tijdens de uitzending niet aanraken? En zo mogelijk niet kuchen of hoesten?"
Prompt voel ik een hevige kriebel in mijn keel opkomen
Ik slik krampachtig
"Misschien onnodig dat ik het zeg, maar wilt u, nadat u uitgesproken bent, alstublieft blijven zitten tot het einde van de uitzending? De bijgeluiden zouden zeer storend zijn voor de luisteraars..."
We knikken alle drie
De laatste aanwijzingen volgen
Er zal worden gestart met de tune van 'Luchtkastelen'
Daarna zal de heer Knook zijn inleidende babbel houden en vervolgens komen wij aan het woord
De spanning stijgt...
De geluidstechnicus heft zijn hand en kijk Robert Jan Knook vragend aan
Die knikt en de man achter het raam laat zijn hand zakken
Een melodieus deuntje kabbelt door het vertrek
Het duurt een seconde of tien voordat de welluidende stem van de heer Knook het overneemt
"Welkom bij 'Luchtkastelen', het woon- en lifestile programma van BNR Nieuwsradio. Vandaag hebben we drie gasten...”