Vrucht met Down-syndroom #5

quote:

Op maandag 6 september 2010 11:48 schreef mijnnaamishans het volgende:
Ah haar tante heeft me gebeld, ff terug bellen, kijken wat dat sekreet wil

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 12:00 schreef mijnnaamishans het volgende:
Hallo allen,

we zitten hier met een probleem, of beter gezegd, mijn vrouw zit met een probleem.

Mijn vrouw is nu 11 weken zwanger en vorige week hebben we een vlokkentest laten uitvoeren.
helaas kwam uit deze test dat onze vrucht het down syndroom heeft.

Mijn vrouw en ik hebben het hier vroeger al uitvoerig over gehad wat we zouden doen als ons dat zou gebeuren maar nu ligt het voor haar dus anders.

we waren vroeger allebei voor abortus maar nu wil ze dat dus niet meer en wil dus een kind met down opvoeden.
ik ben ontzettend furieus geworden aangezien ze die beslissing dus al zonder mij heeft gemaakt en haar en onze eerdere beloftes heeft verbroken.

wanneer we nu abortus plegen dan is er niks aan de hand maar nu wil ze ons leven verknallen door zo'n kind op de wereld te zetten die nooit voor zichzelf kan zorgen en waar je nooit echt plezier van hebt en altijd zorg blijft vragen.

ik woon nu tijdelijk bij mijn broer omdat de situatie samen niet meer houdbaar was maar vanavond willen we alles nog een keer bespreken samen met een bevriende arts erbij.

iemand nog tips om haar over te halen?

quote:

het was dus geen leuk gesprek...

haar zo leuke peettante heeft veel met haar gepraat....
zij zegt dat als ze abortus pleegt ze een uniek mens vermoord want vroeger ging mijn vrouw dus wel veel om met mijn tante en haar down neefje.
in eerste instantie was dat ook voor haar reden om nooit een kind met down syndroom ter wereld te zetten maar dat kutwijf heeft op haar schuldgevoelens zitten inpraten.

Nu denkt ze dus dat we wel een kind met down syndroom kunnen opvoeden en haar peettante wou ons helpen...die peettante wil ik nooit meer zien in mijn leven (ben ook bang dat ik der aan vlieg dan).
ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat het kind echt nooit zelfstandig kan zijn, vaak ziek is en ons leven zoals we dat kennen ook ophoudt te bestaan.

toen kwam ze ermee dat we overal hulp konden krijgen maar snapt niet dat het desondanks nog zwaar is en ik gewoon een mooi leven wil voor ons.
heb haar ook het toekomstbeeld gegeven en het feit dat ze ook nooit een normaal functionerende dachter kan hebben waarmee ze winkelt en over vriendjes en dergelijke praat.

haar ouders hebben ook nog met haar gepraat omdat ook zij vinden dat dit ontzettend onverstandig is, de tante is ook niet meer welkom bij haar ouders...

helaas was de conclusie dat er niet meer normaal met haar te praten was, elke vorm van rede was verdwenen, elk realiteitsbesef.

ik herkende niet meer de dame waarop ik verliefd ben geworden en mee ben getrouwd, die verstandige beslissingen maakte en mij juist moest remmen in mijn soms over-enthousiasme.

ik heb gisteren de hele dag de situatie overdacht, een soort van crisisberaad met mijn ouders, broer en mijn beste vrienden.
Achterin de twintig, een goede baan en perspectief om de zaak van mijn vader voort te zetten met mijn broer, nog jong, sportief en gezond.

dat leven, dat wat mij gelukkig maakt verdwijnt...ik zal niet overweg kunnen met een kind met down en ik vind het gewoon achterlijk dat je de samenleving opzadelt met iets wat voorkomen kan worden.

Ik heb dan ook mijn vrouw vanochtend verteld dat als ze niet voor abortus kiest ze mij dus wel verliest en dat ik maandag direct de scheiding aan vraag.
toen werd ze woest en ben ik maar weg gegaan voordat de buren de politie zouden bellen want ze begon te gooien met van alles....

Acht jaar samen en zo eindigd het, naja, ik kan beginnen aan een nieuw leven, alles beter dan je leven vergooien.
als mijn vrouw het kiest en mij erbuiten laat maar wel haar tantes mening gebruikt dan is het gewoon voorbij, ga maar naar je tante dan als het zwaar word.

ik kan gelukkig nog een paar maanden bij mijn broer wonen maar ik probeer zo snel mogelijk weer iets voor mezelf te hebben, ik denk zelfs aan het werken voor mijn vader in Londen, zal mijn aandacht flink afleiden en me uit de omgeving weghalen en dus ook mijn gedachten.

[quote]Op maandag 6 september 2010 10:38 schreef mijnnaamishans het volgende:

[..]

tja mijn kind zal me de eerste paar jaar zeker niet veel zien of althans, ik ben in het weekend gewoon thuis en in de avonden.
Een downer vraagt altijd meer aandacht en tevens kan mijn vrouw zoiets niet aan...

Gisteren dus weer een gesprek gehad nadat ze ook met haar ouders heeft gepraat...

Ze ging ervan uit dat een downer wat meer zorg nodig heeft dan een gewoon kind en dat je daarvoor instanties hebt om dat te compenseren.
Dat je je hele leven lang moet zorgen voor dat wou ze niet inzien.
Ook haar tante praatte haar schuldgevoel aan door opmerkingen te maken dat als ze abortus pleegt ze haar neefje dus ook liever dood had gehad, en meer van dat soort smerige opmerkingen.
Die tante is het type dat zelf nu een kutleven heeft en graag mensen erbij heeft die hetzelfde kutleven hebben zoals haar...

Mijn vrouw had dus een romantisch beeld dat het allemaal wel goed zou komen.
toen haar ouders haar confronteerden met wat haar peettante had doorgemaakt en het toch niet zo rooskleurig was begon ze te twijfelen al.
Ik heb haar ook te kennen gegeven dat ik waarde hecht aan afspraken die je maakt en dat een relatie op vertrouwen en afspraken gebasseerd is.
als zij zou doorzetten zou ik een einde aan de relatie maken.
dan zeggen mensen wel dat het chantage is maar het is gewoon de realiteit, ik/wij wouden een normaal leven en dan beginnen we niet met een kind dat meteen al een achterstand heeft die nooit in te halen is.

Ze heeft dus ook ingestemd met de abortus, woensdag gaat de afspraak dus gewoon door.
We "vermoorden" geen kind maar geven een ander kind een kans.
wanneer dit kind met down was geboren dan was er geen ander kind gekomen, nu er abortus is krijgt een gezond kind de kans.
dat is beter voor ons, familie en samenleving.

en mensen kunnen me wel hard vinden en emotieloos maar deze keiharde opstelling was de enige manier om haar weer met beide voeten op aarde te krijgen.
ook in dit soort omstandigheden moet je je hoofd koel houden en rationele afwegingen kunnen maken, wat zij dus niet meer kon.

Eind goed al goed, vanavond ga ik weer terug naar huis en heb als verassing voor haar maar een vakantie geboekt met de kerst om alle ellende te vergeten.