Dagboek van een R&P-er Part II: Discussietopic

quote:

Op woensdag 13 oktober 2010 09:04 schreef Biancavia het volgende:
Oh, ik dacht juist dat het een soort creatieve manier was om een plotselinge verdwijning van Ferdinand aan te kondigen.

quote:

Op donderdag 14 oktober 2010 20:20 schreef Re het volgende:
Vrijdag 22 oktober

Memento mori. Aangezien het dankzij het ontbreken van enige familie niet nodig is om het Corpus Gerdi nog langer opgebaard te laten liggen, heb ik in samenspraak met de uitvaartondernemer besloten om haar as morgen naar de eeuwige jachtvelden te laten waaien. In feite was Gerda, Tante Gerda, allang overleden. Ze wist amper meer wie ze was, waar ze was of wie ik was. Haar geest was verdwenen, haar lichaam leefde nog. Gelukkig maar, die Rigor Mortis zou ook niet zo goed zijn voor mijn kleine Van Pikkensteijn. Ugh. Nog steeds een rilling als ik eraan denk. Ben aan het eind van mijn Latijn.

Terug naar gisteren, rare dag. Nadat die PeePee met z'n vadsige feutenlichaam eindelijk was ontwaakt heb ik hem uit míjn huis gebonjourd. Als hij geen potentieel lekker zusje future tempore had zou ik dit intens treurige novemberlid allang hebben geroyeerd. Het feit dat we slechts 4 leden hebben en we dus 25% van het ledental zouden verliezen weerhield me van dit plan. Misschien is het een veeg teken dat er nog geen enkel hertje lid is geworden van ons prominente gezelschap. Is het dan waar dat elke studerende vrouw als ware het een plebejer zich wil overgeven aan seks, drugs, geweld en alcohol? Was ik maar lid van Minerva geworden, had ik ook eens wat anders geneukt dan een bijna in staat van ontbinding verkerend veenlijk.

Wat echter belangrijker was, en mij beangstigde, was het volgende. Nadat PeePee eindelijk naar huis was toog ik naar de woonkamer om de brief van Advocatenkantoor Van Meersen te lezen. Nuchter als ik -nu- was deed ik een schokkende ontdekking. De brief, waarin ik werd gecondoleerd met het heengaan van Tante Gerda, was geadresseerd op 9 oktober. 9 oktober, elf dagen voor haar dood. Ja, het staat er echt in die bewoordingen, overduidelijk. Zit geen woord Latijn bij.
Hier klopt iets niet, en dan heb ik het niet over het hart van mijn lieftallige tante. Waarom was het op 9 oktober al duidelijk dat Tante Gerda zou komen te overlijden? Waarom heet ik Ferdinand van Rijckevorsel, terwijl ik officieel gewoon Ferdy de Rijk heet? En waarom heet Gerda Verlinde in de brief Gerda van Linden?

Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd. Was Tante Gerda de spil in een gerontofielennetwerk waarin zij zelf het lijdend voorwerp was? Gaat het wel louter en alleen om de erfenis? Hééft Van Balen Tante Gerda wel vermoord? Na autopsie op haar lichaam zouden er toch sporen van klonterige liefdesdruppels in haar ietwat opgedroogde grotje moeten worden gevonden? Gratia Deus utorum condomum, ofzo.
En waarom reageerde PeePee zo apart op haar dood? Ik denk dat ik gek word. Straks verdenk ik de butler met de kandelaar nog, verdomme, ik heb niet eens gezopen en ik ben de draad al kwijt. En nu gaat ook nog eens de deurbel.

....Net opengedaan. Jezus. Godverdomme. Man van middelbare leeftijd stond op de stoep, hij stak z'n hand uit en stelde zich voor. "Marinus Verlinde". Hij zit nu beneden, heb gezegd dat ik even wat koffie zou pakken. Wat moet ik doen?

Ferdinand.

Ingezonden door Silenus

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 18:28 schreef Re het volgende:
Zaterdag 23 oktober

Epistula non erubescit

Het papier is geduldig, maar ik niet! Niet meer. Gisteravond stond de dode zoon van Gerda voor de deur. Haar enige zoon. Die zich had verhangen in het trapgat. De zoon waar ik zogenaamd zoveel op leek. Nu moet ik zeggen dat toen ik tegenover hem zat in de woonkamer, hij er alles behalve dood uitzag. Buiten dat zag ik helemaal niets van mijzelf in hem terug. Allereerst was hij nogal vol van zichzelf, terwijl ik de bescheidenheid zelf ben. Daarnaast doorspekte hij zijn zinnen met Franse uitdrukkingen. Alsof iemand niet door deze nepgeleerdheid heen prikte. Nee, hij was overduidelijk slechts een schim van de persoon die ik ben.

Nadat hij een blikje bier uit mijn koelkast had gepakt, vlijde hij zich op mijn bank met een arm comfortabel op de leuning, alsof hij de gastheer was en ik de gast. Uit puur gezichtsbehoud haalde ik voor mijzelf ook een biertje en nam plaats in de stoel tegenover hem.

Marinus' zelfmoord bleek ernstig overdreven, zeg maar gerust, compleet in scène gezet, om weg te komen bij zijn krankzinnige moeder. Ware ik in de overtuiging, dat Gerda pas de laatste jaren de horizon der waanzin was gepasseerd, Marinus vertelde mij, dat ze nooit aan de zinnige kant had gezeten. Gewoon weggaan was geen optie geweest. Ze zou hem nooit met rust hebben gelaten. Persoonlijk vond ik het ongepast om je moeder te laten denken dat je dood bent, en dat zei ik hem ook. Hij haalde slechts zijn schouders op en pakte een enveloppe uit zijn binnenzak. Met een argeloos gebaar gooide hij de flop op het tafeltje tussen ons in. Ik nam de enveloppe en keek erin. Het waren de foto's.
"Jij?" zei ik verbaasd, "dus niet Marcus van Balen?"
Marinus gaf me een humorloze lach, "Marcus. Het seksspeeltje van moeder? Met die imbécile heb ik zojuist al een tête-à-tête gehad."
"En?" vroeg ik.
"Laten we het houden op: partir, c'est mourir."
"Un peu?"
"Nee, niet un peu," zei Marinus terwijl hij voorover leunde en mij een waanzinnige grijns gaf waar mijn bloed koud van werd.

Goed. Ik leef dus nog. Hoewel ik het somber inzag gisteravond. Marinus bleek zijn moeder's krankzinnigheid geërfd te hebben, maar nu wilde hij de rest ook. Erfgenaam Marcus lag te rotten in zijn appartement en ik was een telefoontje verwijderd van een heel vervelend gesprek met de politie. Als ik Marinus mocht geloven lagen de compromitterende foto's van mij en Gerda her en der verspreid door Marcus' appartement. De enige manier om hier onder uit te komen was de erfenis weigeren, zodat deze naar Gerda's enig overgebleven erfgenaam ging.

Vanmiddag heb ik een afspraak met de notaris, maar ergens knaagt er iets. De verkeerde datum op de brief. Marinus die ineens na al die jaren boven water komt. Er was iets mis. Met mijn buitengewone intelligentie moest ik er toch achter kunnen komen wat het was? Chi pecora si fa, il lupo mangia. Het was tijd om de wolf te worden.

Ingezonden door Xessive

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:31 schreef Beach het volgende:
Ik moet het maandag of dinsdag inleveren?

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:33 schreef Beach het volgende:

[..]

ok

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 13:59 schreef Beach het volgende:
Al wat gehoord van dastan?

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 19:16 schreef Re het volgende:
Zondag 24 oktober


Quid erratum!



Wat een fout, wat een fout! Waarom heb ik, met al mijn genialiteit dat over het hoofd gezien?!

Gisteren bij het bezoek bij de notaris werd het me een stuk duidelijker.

Hoe kan het toch dat ik mezelf toeliet om niet scherp te zijn?



"Goedemiddag meneer van Rijckevorsel, gaat u zitten."

Zo begon het gesprek met de notaris. Zenuwachtig nam ik plaats in de overigens voortreffelijke stoel.

Peinzend keek de notaris me over zijn smalle brilletje aan.

Hij vroeg me om te beginnen met de relatie die ik had met tante Gerda.

Uiteraard doelde hij op een gewone relatie en niet op een liefdesrelatie, dus ik liet me niet van de wijs brengen.



Dus ik begon uit te wijden, zette heel het verhaal perfect uit en ik vergat niks te vermelden. Over de eerste keer dat ik haar zag toen ze mijn huisbaas werd. Over hoe goed en aardig ik altijd wel niet voor haar was.

Totdat de notaris me onderbrak en op gewichtige toon begon te spreken.

Hij vertelde dat hij vanochtend wakker werd gebeld door een onbekende man. Die vertelde de notaris over de verhouding van Marcus van Balen met tante Gerda en zelfs over mijn éne walgelijke fout!

Op dat moment brak het zweet me uit aan alle kanten en wist ik even niet meer wat te doen.



Nee, hoop had ik even niet meer. Dit moest het werk van Marinus zijn!

De notaris keek me aan met een geniepig lachje en begon toen met eht verkondigen van zijn voorstel.

"Als jij afstand doet van de erfenis, zal niemand iets te weten komen. Ook de politie niet."

Maar ik had juist korte metten gemaakt met het meeste bewijs?!

Hoe kan dat, was er soms meer?



Onderwijl half vertellend dat ik het spoedig zou laten weten, stond ik op uit de stoel en liep ik naar de deur toe. Nee, die stoel zat zo lekker niet meer.

Bij de deur aangekomen draaide ik me om en opeens viel me wat op.

Op het bureau stond een fotolijstje waar ik eerder geen aandacht aan had besteed, maar nu viel me de persoon op die op de vergeelde foto stond.

Het leek verdorie wel tante Gerda! Naast haar stond een jongetje van een jaar of twee.

Nee, het zal toch niet?!!



Onthutst door deze gedachten kwam ik thuis weer aan en ging ik alles nog eens overdenken.

Wat zou de eventuele connectie zijn tussen notaris van Meersen en Marinus?

Waarom stond die foto daar op het bureau?

Na het genot van een paar whiskey's geproefd te hebben viel ik een diepe slaap.



Ad nauseam, hoe kon ik zo stom zijn?

Ingezonden door Beach