Dagboek van een R&P-er Part II: Discussietopic

quote:

Op dinsdag 28 september 2010 18:42 schreef dagboekwedstrijd het volgende:
Donderdag 14 oktober,

Aut viam inveniam, aut faciam("Of ik vind een weg, of ik maak er één")

Terwijl het geluid van de brandweersirene steeds sterker werd, liep ik om het blok huizen heen. De aansteker smeet ik in het rioleringsputje. Halverwege de straat , half verscholen achter de bosjes, had ik een goed zicht. De brandweerwagen stond voor het huis van buurman Van Balen. Er was maar weinig bedrijvigheid. Ineens hoopte ik dat de vlammen uit zichzelf gedoofd waren; zoveel foto’s lagen er niet in buurman zijn huis.
Om niet teveel op te vallen besloot ik rustig naar huis te lopen. Op dat moment hoorde ik de brandweerwagen vertrekken. Een oudere heer die erbij had gestaan, wandelde mijn kant op. Aan hem vroeg ik schijnheilig of er brand was geweest?
“Ja”,maar het was de moeite van het uitrukken niet waard geweest. Snel liep ik naar het huis waar ik woonde met tante Gerda.
Helemaal over de zeik was ze, ze ratelde maar door: “haar man was gedood in de brand, en de kat van de buren was ook dood, de buurman die haar altijd hielp had haar en de politie hele rare foto’s laten zien, maar dat geloofde ze niet want ze konden tegenwoordig zoveel met die enge computers….En zij had een briefje gevonden toen ze vanochtend wakker werd.
Ik moest van haar maar even naar de buurman want ik stond ook op die (Nep)foto’s……….

Shoet, had die klerelijer die foto’s dus niet in het kastje met andere foto’s liggen. Ik ging er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vanuit dat hij ze onder zijn koffietafel had liggen.
Waarschijnlijk had hij ze afgegeven bij de politie. Wie hadden nog meer foto’s? die vreselijke Peepee en nu de politie dus ook?!
Ach ik met mijn geweldige brein kon me er wel uit lullen bij de politie, tante Gerda geloofde in elk geval al niets van die foto’s, domme heks!

De combinatie GHB en dementie was ook niet wat ik er van verwacht had. Had gehoopt dat ze helemaal van de wereld zou zijn, of zelfs het loodje zou leggen. Onkruid vergaat niet vanzelf, dat moet je doodtrappen!!!

Gelukkig was er nog wat van die vieze stinkkaas en GHB over. Vanavond toch maar wat meer druppels erop en een paar korrels Crofty bij de makreel gooien.
Het idee dat ik weer die tena-lady uit moet trekken doet me walgen, maar Age quod agis("Doe je ding" ) dat is wat ik ga doen.

Ingezonden door Franka

quote:

Op maandag 4 oktober 2010 23:12 schreef Re het volgende:
Zondag 17 oktober

Nescis quid vesper vehat!
Hoe anders is deze dag verlopen dan ik dacht toen ik vanochtend ontwaakte in de rust van het huis in Bloemendaal. Ik voelde me beter dan ik weken had gedaan.
Tijdens mijn voortreffelijke nachtrust had ik in mijn droom een briljant plan uitgewerkt om Van Balen uit te schakelen.
Helaas beschik ik in dit wakkere leven niet over een bazooka, dus bedacht ik een ander ingenieus idee. Ik stuurde een e-mail naar de nerd die de foto’s zou gaan bewerken om hem van mijn plan op de hoogte te brengen. Hij was nog bezig, stuurde hij terug, en hij zou mijn nieuwe mail afwachten.

Net toen ik besloot een fikse wandeling langs het strand te gaan maken bleek voltallig Carnaedes voor de deur te staan. Die hoer van een Gerda had ze verteld waar ik zat. Ondanks mijn protesten drongen ze het huis binnen.
'Nunc est bibendum!' riep Peepee toen hij de nog slechts halfvolle fles whiskey ontwaarde. Willem Jan zeverde enkel door over het feit dat er unaniem besloten was dat ik weer terug mocht komen, mits ik bewijs van onschuld kon leveren. Terwijl Peepee zich had ontfermd over mijn whiskey deelde Martijn-Gijs mijn sigaren uit en ik verzekerde Willem Jan dat ik morgen het bewijs zou kunnen overhandigen, hoewel ik betwijfel of ik überhaupt nog wel bij deze club wil horen.
Nadat de lamballen zich tegoed hadden gedaan aan mijn karige genotsmiddelen besloten ze pizza's te bestellen en na dit culinaire laagstandje namen we uiteindelijk gevieren de trein terug naar Leiden.

Toen ik vanavond thuiskwam was tante Gerda nergens te bekennen. En dat was bijzonder vreemd, want ze is altijd thuis. Lang stond ik er echter niet bij stil, want ik moest mijn ingenieuze idee uit gaan voeren.
Ik wilde ongezien foto's van Van Balen zien te maken, om deze naar de nerd te sturen, zodat hij deze in zijn bewerking kon gebruiken.
Het was inmiddels donker buiten, zodoende pakte ik mijn camera en sloop rond het huis van Van Balen. Er brandde licht, dus hij was thuis, echter had hij de gordijnen gesloten. Ik liep langs het huis naar achteren en klom over de schutting. Door een bovenraampje scheen volop licht. Ik pakte een tuinstoel, zette deze voor het raam, ik ging erop staan en gluurde naar binnen.

Na een eerste blik viel ik zowat van de stoel, met trillende handen kon ik me nog net vastgrijpen aan de dakgoot. Nadat ik van de eerste schrik bekomen was keek ik met bibberende knieën nog een keer naar binnen om te zien of het beeld dat zich op mijn netvlies had gebrand echt waar was.

Veritas odium paret!
Van Balen en tante Gerda waren verwikkeld in een heftig liefdesspel. Als twee jonge geile pubers waren zij met hun oude vadsige lijven in de weer. Dit was werkelijk walgelijk. Ad nauseam!
Uiteraard maakte ik snel een aantal foto's en wist zelfs nog een halve minuut filmmateriaal vast te leggen.

Daarna ben ik naar huis gevlucht en nu zit ik hier bij te komen van wat ik zojuist heb gezien. Waarom ben ik zo van slag? Ben ik jaloers? Ach, nee, onzin! Deze foto's zijn fantastisch, voor mij is dit afdoende bewijs om alle schuldenlast op Van Balen te kunnen leggen.
Ik hoor een sirene! Het stopt hier voor de deur! Ik ga even kijken.

Het is een ambulance!!! Een broeder belt nu aan bij Van Balen terwijl een andere
een brancard uit de ziekenwagen haalt. Zal ik het tweede onderdeel van mijn to do lijstje af kunnen vinken? Of zou tante Gerda... ?
Ik ga snel naar buiten om te zien wat er aan de hand is!

Ingezonden door biancavia

quote:

Op woensdag 6 oktober 2010 21:06 schreef dagboekwedstrijd het volgende:
Maandag 18 oktober

Fortasse erit, fortasse non erit. Misschien zal het zijn, misschien niet.

Helaas is punt 2 van mijn to-do-list nog steeds springlevend, terwijl mijn Tante Gerda met gillende sirenes naar het LUMC vervoerd werd. Toen ze uit huis werd gedragen op de brancard werd mij het zicht ontnomen door de voltallige buurt, stelletje ramptoeristen… ik ben haar erfgenaam, ik hoor vooraan te staan!
Er restte mij niks anders dan achter de ambulance aan te rijden om in het ziekenhuis polshoogte te nemen. Heeft ze weer een hartaanval gehad? Die erfenis komt nu wel heel dichtbij! Pecunia non olet.

Ik moest meer dan een uur wachten, terwijl dat stelletje dokters en zusters mij allemaal in het ongewisse liet! Snapten ze niet met wie ze te maken hadden? Toen ik eindelijk werd benaderd door zo’n doktertje, stond zijn blik zorgelijk. Hij vroeg mij of ik familie was van Tante Gerda. ‘Nee’, was mijn antwoord, maar nadat ik had uitgelegd dat de enige ben die die arme Gerda nog heeft op deze wereld, stond hij mij toch maar te woord. Doktertje vertelde dat Gerda er toch wel heel erg slecht aan toe was. Ze had blijkbaar een ernstig trauma opgelopen, vermoedelijk vanwege een val van de trap! Het was nog onduidelijk of er opzet in het spel was en daarom waren de blauwen verwittigd om het een en ander uit te zoeken en er wilde later een politieagent met me spreken. Occasio mihi fertur! De gelegenheid werd me gegeven!

Na deze zeer interessante en heugelijke mededeling mocht ik Gerda bezoeken. Ik liep het kamertje binnen en daar lag ze, klein, miezerig en oud, lijkwit en gerimpeld, een enkele dikke zwarte haar die haar ingevallen kin ontsierde. Aangesloten op allerlei draden en infusen en piepende machines en als kers op de slagroomtaart een fikse hoofdwond die met wat hechtdraden aan elkaar was geritst. Dat moet een aardige klap geweest zijn! Nu pas viel het me op hoe oud ze werkelijk was en met walging dacht ik terug aan die avond vorige week… Errare humanum est. Vergissen is menselijk.

Tante Gerda zag me en begon kinderlijk te pruttelen, ze wilde tegen me praten, maar door haar medicatie kwam er alleen wat onverstaanbaar gewauwel uit. Ze leek zich echt druk te maken, dus ik boog over haar heen om haar beter te kunnen verstaan. In de verte hoorde ik de hartmonitor steeds sneller piepen. Wat wil ze me nou zeggen? ‘’Tante Gerda, praat eens wat duidelijker!’’, toeterde ik in haar oor.

“Je moet het testament opvragen.. alles gaat naar jou…nee alles gaat naar jou en naar… naar Mar… naar M…"

*pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep*

Asystolie! Tante Gerda’s hart stond stil! Gelijk stormden er dokters en zusters binnen. “Wacht! Ze moet me nog iets vertellen!” schreeuwde ik tevergeefs. Ik werd weggeduwd en nu zit ik hier, in de wachtruimte deze laatste ontwikkelingen in mijn memoires op te nemen, terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen. Gaat Gerda werkelijk dood? En wat bedoelde ze in hemelsnaam met ‘alles gaat naar jou en Mar…’? Wie is verdomme Mar nou weer!? Beseft ze niet dat ik haar enige dierbare erfgenaam ben??

O fors, o fatum scelaratum atque impium! O goddeloos en misdadig lot! Oftewel: 'godverdomme'.

Ingezonden door MissBliss

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2010 22:47 schreef Yuki het volgende:
Thanks! Maare... De layout was in word wel anders

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 20:06 schreef Re het volgende:
Woensdag 20 oktober
Verba volant, scripta manent "woorden vervliegen , het geschrevene blijft"

Het is maar 2 dagen geleden dat ik het bericht te horen kreeg. Tante gerda de lieve schat, die afgelopen dagen in een coma zat is niet meer . Requiescat in pace Rust in vrede
Het bericht kwam van de lieftallige zuster waarvan ik hoopte het nummer te scoren (ze bleek al iemand te hebben ). De zuster vertelde me dat ze overleed om 3 over 12 in de nacht. Ook kon ze het niet laten om even te vermelden dat de laatste die haar zag een meneer van Balen was.

Dit zette mij aan het denken. Heeft Balen Gerda vermoord?!? ! Fallit imago schijn bedriegt

Ik kan het niet geloven was dit allemaal toeval of was er vuil opzet in het spel! Tante Gerda de bron van mijn problemen en de oplossing van allemaal is heen gegaan. De mortus nil nisi bene niks slechts over de doden. Ik zou me akelig moeten voelen maar het enige wat door mij heen gaat is het gevoel van "YES ERFENIS!" over de erfenis gesproken. Deze ochtend belandde er een brief op de deurmat van de notaris.

"
9-10-2010
Afdeling Erfenissen
Advocatenkantoor
Leiden 2300 AA

Geachte Ferdinand van Rijckevorsel,

Gecondoleerd met het heen gaan van Gerda van Linden
De erfenis zal volgende week worden uitgekeerd. Mits er geen andere Erfgenamen zich melden zal de gehele erfenis naar u gaan. Als er geen erfgenamen zich melden zal de erfenis naar de staat gaan.

Erfgenamen:
Ferdinand van Rijckevorsel
Marcus van Balen

Vriendelijke groeten,

Henk van meersen Advocaat.
"
Toen ik eenmaal deze brief las was ik even Praesens absens fysisch aanwezig, geestelijk afwezig , maar vervolgens werd ik kwaad! ik kon me niet meer concentreren die dag.. allerlei gedachten gingen er door me heen, In mijn gedachten speelden er scenario's af waar Balen op gruwelijke wijze werd vermoord. Om uiteindelijk zelf de erfenis op te strijken. Godverdomme die klootzak van Balen! Heeft hij het nou op de erfenis gemunt? Ik besloot dat ik even geen aandacht aan te besteden maar eerder moest denken aan punt II van mijn To do lijstje. Het opruimen van Mr. Balen. Ik zal hoe dan ook moeten bewijzen dat die godverdomme klootzak Tante Gerda heeft vermoord!

Een nieuw plan zal er moeten komen. Bewijs zal er moeten komen. Ik ging mijn deur uit om naar zijn huis toe te gaan. Denkend in gedachte hoe het zou zijn als ik op zijn voordeur sta en naar hem toe schreeuw "KLOOTZAK MOORDENAAR!" Met dit idee in mijn hoofd liep ik naar zijn deur toe. Plotseling lag ik op dr grond. Een onzichtbaar visdraadje. Toen ik dit eenmaal zag wist ik het zeker.. Balen de dader! Mijn moed zonk weg, als Balen een moord kan plegen, zal hij tot niets stoppen om mij ook te krijgen.

Die avond kwam Peepee langs hij kon het niet hebben dat zijn zusje er zo op doorhamerde om lid te worden. Zelfs de ouders van Peepee begonnen tegen hem in te praten dat het een "goed idee" zou zijn als er meer vrouwelijke leden in de sociëteit te komen. Het was het enige ook waar hij over kon zeiken. Ook al blijft hij een hele goede kameraad , ik wist niet of mijn plannen en ideeën veilig waren bij hem. Ik vertelde hem over de dood van Tante Gerda. We besloten er samen een six pack op leeg te zuipen ter ere van de dood. Nu ik erover nadenk zal het ook wel meer dan een sixpack kunnen zijn.
Want de spreuk die uit mijn mond kwam rollen"Et ab nato mei, et nunc, et ad mortuum mei, bibi, bibo et bibibo" kwam er niet zomaar uit, dat was mijn dronken persoonlijkheid. Peepee vond dit een hele goede Slogan maar niet geschikt voor de sociëteit, in mijn gedachten klonk het leuk. Peepee had onder het gezang van het "wilhelmus" zich heel snel naar het toilet begeven. Na dat hij terugkwam meldde hij dat de bank een goede slaapplek voor hem was. Ladderzat als hij was liep hij richting de bank maar gleed uit over een papiertje dat op de grond lag. Ik heb hem geprobeerd wakker te maken maar hij bleef slapen. Met veel moeite heb ik Peepee op de bank gelegd en een deken over hem heen gedaan. Veni, bibi, vomui "ik kwam ik dronk ik gaf over"

Het gevoel dat ik verspleten raak tussen de wraakzuchtige hebberige ik en de eeuwige student kwam mij akelig dichtbij gekropen.. wie ben ik eigenlijk van de twee?

Eventus docebit ...
de afloop zal het leren...

Ingezonden door cablegunmaster

quote:

Op woensdag 13 oktober 2010 09:04 schreef Biancavia het volgende:
Oh, ik dacht juist dat het een soort creatieve manier was om een plotselinge verdwijning van Ferdinand aan te kondigen.

quote:

Op donderdag 14 oktober 2010 20:20 schreef Re het volgende:
Vrijdag 22 oktober

Memento mori. Aangezien het dankzij het ontbreken van enige familie niet nodig is om het Corpus Gerdi nog langer opgebaard te laten liggen, heb ik in samenspraak met de uitvaartondernemer besloten om haar as morgen naar de eeuwige jachtvelden te laten waaien. In feite was Gerda, Tante Gerda, allang overleden. Ze wist amper meer wie ze was, waar ze was of wie ik was. Haar geest was verdwenen, haar lichaam leefde nog. Gelukkig maar, die Rigor Mortis zou ook niet zo goed zijn voor mijn kleine Van Pikkensteijn. Ugh. Nog steeds een rilling als ik eraan denk. Ben aan het eind van mijn Latijn.

Terug naar gisteren, rare dag. Nadat die PeePee met z'n vadsige feutenlichaam eindelijk was ontwaakt heb ik hem uit míjn huis gebonjourd. Als hij geen potentieel lekker zusje future tempore had zou ik dit intens treurige novemberlid allang hebben geroyeerd. Het feit dat we slechts 4 leden hebben en we dus 25% van het ledental zouden verliezen weerhield me van dit plan. Misschien is het een veeg teken dat er nog geen enkel hertje lid is geworden van ons prominente gezelschap. Is het dan waar dat elke studerende vrouw als ware het een plebejer zich wil overgeven aan seks, drugs, geweld en alcohol? Was ik maar lid van Minerva geworden, had ik ook eens wat anders geneukt dan een bijna in staat van ontbinding verkerend veenlijk.

Wat echter belangrijker was, en mij beangstigde, was het volgende. Nadat PeePee eindelijk naar huis was toog ik naar de woonkamer om de brief van Advocatenkantoor Van Meersen te lezen. Nuchter als ik -nu- was deed ik een schokkende ontdekking. De brief, waarin ik werd gecondoleerd met het heengaan van Tante Gerda, was geadresseerd op 9 oktober. 9 oktober, elf dagen voor haar dood. Ja, het staat er echt in die bewoordingen, overduidelijk. Zit geen woord Latijn bij.
Hier klopt iets niet, en dan heb ik het niet over het hart van mijn lieftallige tante. Waarom was het op 9 oktober al duidelijk dat Tante Gerda zou komen te overlijden? Waarom heet ik Ferdinand van Rijckevorsel, terwijl ik officieel gewoon Ferdy de Rijk heet? En waarom heet Gerda Verlinde in de brief Gerda van Linden?

Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd. Was Tante Gerda de spil in een gerontofielennetwerk waarin zij zelf het lijdend voorwerp was? Gaat het wel louter en alleen om de erfenis? Hééft Van Balen Tante Gerda wel vermoord? Na autopsie op haar lichaam zouden er toch sporen van klonterige liefdesdruppels in haar ietwat opgedroogde grotje moeten worden gevonden? Gratia Deus utorum condomum, ofzo.
En waarom reageerde PeePee zo apart op haar dood? Ik denk dat ik gek word. Straks verdenk ik de butler met de kandelaar nog, verdomme, ik heb niet eens gezopen en ik ben de draad al kwijt. En nu gaat ook nog eens de deurbel.

....Net opengedaan. Jezus. Godverdomme. Man van middelbare leeftijd stond op de stoep, hij stak z'n hand uit en stelde zich voor. "Marinus Verlinde". Hij zit nu beneden, heb gezegd dat ik even wat koffie zou pakken. Wat moet ik doen?

Ferdinand.

Ingezonden door Silenus

quote:

Op zaterdag 16 oktober 2010 18:28 schreef Re het volgende:
Zaterdag 23 oktober

Epistula non erubescit

Het papier is geduldig, maar ik niet! Niet meer. Gisteravond stond de dode zoon van Gerda voor de deur. Haar enige zoon. Die zich had verhangen in het trapgat. De zoon waar ik zogenaamd zoveel op leek. Nu moet ik zeggen dat toen ik tegenover hem zat in de woonkamer, hij er alles behalve dood uitzag. Buiten dat zag ik helemaal niets van mijzelf in hem terug. Allereerst was hij nogal vol van zichzelf, terwijl ik de bescheidenheid zelf ben. Daarnaast doorspekte hij zijn zinnen met Franse uitdrukkingen. Alsof iemand niet door deze nepgeleerdheid heen prikte. Nee, hij was overduidelijk slechts een schim van de persoon die ik ben.

Nadat hij een blikje bier uit mijn koelkast had gepakt, vlijde hij zich op mijn bank met een arm comfortabel op de leuning, alsof hij de gastheer was en ik de gast. Uit puur gezichtsbehoud haalde ik voor mijzelf ook een biertje en nam plaats in de stoel tegenover hem.

Marinus' zelfmoord bleek ernstig overdreven, zeg maar gerust, compleet in scène gezet, om weg te komen bij zijn krankzinnige moeder. Ware ik in de overtuiging, dat Gerda pas de laatste jaren de horizon der waanzin was gepasseerd, Marinus vertelde mij, dat ze nooit aan de zinnige kant had gezeten. Gewoon weggaan was geen optie geweest. Ze zou hem nooit met rust hebben gelaten. Persoonlijk vond ik het ongepast om je moeder te laten denken dat je dood bent, en dat zei ik hem ook. Hij haalde slechts zijn schouders op en pakte een enveloppe uit zijn binnenzak. Met een argeloos gebaar gooide hij de flop op het tafeltje tussen ons in. Ik nam de enveloppe en keek erin. Het waren de foto's.
"Jij?" zei ik verbaasd, "dus niet Marcus van Balen?"
Marinus gaf me een humorloze lach, "Marcus. Het seksspeeltje van moeder? Met die imbécile heb ik zojuist al een tête-à-tête gehad."
"En?" vroeg ik.
"Laten we het houden op: partir, c'est mourir."
"Un peu?"
"Nee, niet un peu," zei Marinus terwijl hij voorover leunde en mij een waanzinnige grijns gaf waar mijn bloed koud van werd.

Goed. Ik leef dus nog. Hoewel ik het somber inzag gisteravond. Marinus bleek zijn moeder's krankzinnigheid geërfd te hebben, maar nu wilde hij de rest ook. Erfgenaam Marcus lag te rotten in zijn appartement en ik was een telefoontje verwijderd van een heel vervelend gesprek met de politie. Als ik Marinus mocht geloven lagen de compromitterende foto's van mij en Gerda her en der verspreid door Marcus' appartement. De enige manier om hier onder uit te komen was de erfenis weigeren, zodat deze naar Gerda's enig overgebleven erfgenaam ging.

Vanmiddag heb ik een afspraak met de notaris, maar ergens knaagt er iets. De verkeerde datum op de brief. Marinus die ineens na al die jaren boven water komt. Er was iets mis. Met mijn buitengewone intelligentie moest ik er toch achter kunnen komen wat het was? Chi pecora si fa, il lupo mangia. Het was tijd om de wolf te worden.

Ingezonden door Xessive

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:31 schreef Beach het volgende:
Ik moet het maandag of dinsdag inleveren?

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 12:33 schreef Beach het volgende:

[..]

ok

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 13:59 schreef Beach het volgende:
Al wat gehoord van dastan?

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 19:16 schreef Re het volgende:
Zondag 24 oktober


Quid erratum!



Wat een fout, wat een fout! Waarom heb ik, met al mijn genialiteit dat over het hoofd gezien?!

Gisteren bij het bezoek bij de notaris werd het me een stuk duidelijker.

Hoe kan het toch dat ik mezelf toeliet om niet scherp te zijn?



"Goedemiddag meneer van Rijckevorsel, gaat u zitten."

Zo begon het gesprek met de notaris. Zenuwachtig nam ik plaats in de overigens voortreffelijke stoel.

Peinzend keek de notaris me over zijn smalle brilletje aan.

Hij vroeg me om te beginnen met de relatie die ik had met tante Gerda.

Uiteraard doelde hij op een gewone relatie en niet op een liefdesrelatie, dus ik liet me niet van de wijs brengen.



Dus ik begon uit te wijden, zette heel het verhaal perfect uit en ik vergat niks te vermelden. Over de eerste keer dat ik haar zag toen ze mijn huisbaas werd. Over hoe goed en aardig ik altijd wel niet voor haar was.

Totdat de notaris me onderbrak en op gewichtige toon begon te spreken.

Hij vertelde dat hij vanochtend wakker werd gebeld door een onbekende man. Die vertelde de notaris over de verhouding van Marcus van Balen met tante Gerda en zelfs over mijn éne walgelijke fout!

Op dat moment brak het zweet me uit aan alle kanten en wist ik even niet meer wat te doen.



Nee, hoop had ik even niet meer. Dit moest het werk van Marinus zijn!

De notaris keek me aan met een geniepig lachje en begon toen met eht verkondigen van zijn voorstel.

"Als jij afstand doet van de erfenis, zal niemand iets te weten komen. Ook de politie niet."

Maar ik had juist korte metten gemaakt met het meeste bewijs?!

Hoe kan dat, was er soms meer?



Onderwijl half vertellend dat ik het spoedig zou laten weten, stond ik op uit de stoel en liep ik naar de deur toe. Nee, die stoel zat zo lekker niet meer.

Bij de deur aangekomen draaide ik me om en opeens viel me wat op.

Op het bureau stond een fotolijstje waar ik eerder geen aandacht aan had besteed, maar nu viel me de persoon op die op de vergeelde foto stond.

Het leek verdorie wel tante Gerda! Naast haar stond een jongetje van een jaar of twee.

Nee, het zal toch niet?!!



Onthutst door deze gedachten kwam ik thuis weer aan en ging ik alles nog eens overdenken.

Wat zou de eventuele connectie zijn tussen notaris van Meersen en Marinus?

Waarom stond die foto daar op het bureau?

Na het genot van een paar whiskey's geproefd te hebben viel ik een diepe slaap.



Ad nauseam, hoe kon ik zo stom zijn?

Ingezonden door Beach

quote:

Op vrijdag 22 oktober 2010 20:36 schreef Re het volgende:
Maandag 25 oktober

Ik ben Ferdinand van Rijckevorsel. Ik ben een briljante, knappe jonge man met een IQ die hoogstwaarschijnlijk boven de 170 ligt. Ik ga mezelf niet laten naken door een duidelijke narcist en een brillenjood van een jurist! Ik heb een plan., een heel geniaal plan.

Marinus heeft geen flauw idee dat ik foto’s heb van de buurman met zijn moeder. Hij weet ook niet dat ik morgen van mijn lievelings computervriend een bewerkte foto krijg van die foto met tante Gerda. En waarom zouden mensen geloven dat ik, Ferdinand van Rijckevorsel, misbruik heb gemaakt van tante Gerda?

Marinus en de notaris hebben geen geloofwaardigheid. Opeens komt een man uit het niets die zegt dat hij de zoon van tante Gerda is? En dat hij, als zoon van tante Gerda, zijn zelfmoord in scene heeft gezet en dat hij nu terugkomt om de erfenis van tante Gerda te innen?

Ik hoef niet bang te zijn voor mijn reputatie. Het maak niet uit wat ik doe, iedereen waardeert mij en vindt mij een geweldige vent. Als ze die foto’s van die valse Marinus zien, hoef ik hen alleen die foto te laten zien van mij en een bloedmooie vrouw en dan zal iedereen geloven dat Marinus die foto heeft gephotoshopped en niet andersom.

En die moord van de buurman… Ik denk dat de politie eerder mij zal geloven dan Marinus. Maar ik moet zeker zijn van mijn zaak. Ik moet bewijs verzamelen tegen hem en de notaris. Ik moet onze gesprekken opnemen en een foto of video van Marinus zien te maken. Ik moet er ook achter komen waar hij leeft en wie hij echt is. Wie kan mij daarin helpen?

Ingezonden door keep_walking

quote:

Op maandag 25 oktober 2010 07:46 schreef Re het volgende:
Dinsdag 26 oktober

L.S



Gister ben ik de stad ingegaan om nog een heerlijke borrel te nuttigen en verder na te denken over een goed plan. Het mengen met het plebs, zo dacht ik, zou me goed doen. Tijdens mijn entree van de kroeg “The Jazz” aangekomen trof ik daar PeePee en z'n onversmadelijke zusje aan. In eerste instantie wilde ik me snel omdraaien, maar ineens schoot een briljant plan me te binnen.

Wederom begon PeePee over de toetreding van zijn aanwezige zusje. Haar nader bestuderend begreep ik wel waarom Willem Jan haar eerder het hof gemaakt had. Het meisje had een lief sproeten kopje waar af en toe een lief vertederend lachje op verscheen. Ze liet langzaam haar wijn in haar glas ronddraaien en keek af en toe bedenkelijk tijdens het pleidooi van PeePee. En ik moet toegeven; zijn zusje zou niet misstaan in onze societeit.

Maar wat Willem Jan kan dat kan ik, Ferdinand van Rijckevoorsel natuurlijk beter. Ondanks de onmenselijke vergissing met Tanta Gerda is het toch ook weer een maand geleden dat een vrouw mij zo heeft weten te bekoren. PeePee's zusje was natuurlijk ook gewoon gecharmeerd van mijn intelligente opmerkingen en magnifieke inborst. Dus toen PeePee rond elf uur aankondigde dat hij huiswaarts zou keren meende ik een lichte teleurstelling over zijn zusjes gezicht te zien glijden. Ik gaf haar een van mijn uitmuntende visitekaartjes met de woorden : “ik ben vanavond alleen”.

Nadat ik thuis was aangekomen hoefde ik niet lang te wachten tot er aangebeld werd. Badend in het licht van de hal zag ze er mooi uit en ik was, ondanks mijn plan tevreden met de keuze. Ik nam PeePee's zusje mee naar mijn kamer waar wij ons tegoed deden aan elkaar. Mijn eenpersoonsbed was wel een te nemen obstakel, maar met de aanstaande erfenis zal een degelijk king-size bed niet lang op zich laten wachten.

Nog even twijfelde ik of ik het meisje met een voor mij zo belangrijke taak op kon zadelen, maar ging toch overstag. Ik liet haar weten dat ik wellicht overstag zou gaan met PeePee's plan als zij zich als geschikt zou bewijzen. Ik zou haar een opdracht geven die zij uit zou moeten voeren. Bij een geslaagde uitvoering zal ik tijdens de volgende societeitsvergadering mijn steun geven aan zijn plan om zijn zusje en haar vriendinnen toe te laten. PeePee's zusje was blij met de geboden kans.

Ik legde haar uit dat het de bedoeling is dat zij en haar vriendinnen de handel en wandel van Marinus Verlinde na zullen gaan. Ze zullen me voldoende foto's leveren waar de Nerd mee aan de slag kan. Hopelijk duurt het nog even voordat de politie op de hoogte wordt gesteld van de dood van buurman van Baalen zodat ik compromiterende foto's van Marinus met Tante Gerda ( zijn eigen moeder!!) kan verspreiden door buurmans huis.

Ik deed nog een duit in het zakje door voor te stellen om een van haar (minderjarige ) vriendinnen op de notaris af te sturen. Deze foto's van de notaris zullen me mooi comprimerend bewijs materiaal opleveren! PeePee's zusje twijfelde nog even, maar ik wist haar te overtuigen met het argument dat als ze toe treed tot de societeit ze dan nog vaker van mijn uitermate bedkwaliteiten kan genieten.

Dus, deze nacht heeft (naast de lichamelijke geneugten) ook de fundering voor mijn erfenis plan opgeleverd!

Ferdinand

Ingezonden door Barretje80

quote:

Op maandag 25 oktober 2010 22:03 schreef Snowcold het volgende:
Ik hoop niet dat mijn stuk de loop van het verhaal een beetje verknald.

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 10:33 schreef Jumparound het volgende:
ik wil me wel opofferen ;-)
_{maar geen latijn}

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 10:58 schreef Re het volgende:
Woensdag 27 oktober

Ochtend

Verdomme, dies ater. In deze ingewikkelde zaak, die natuurlijk alleen door iemand van mijn caliber kan worden opgelost, heeft mijn intelligentie toch een belangrijk detail over het hoofd gezien. Namelijk de schone, blondgeverfde snol van Van Balen, die natuurlijk in een ijzige schok verkeerde toen ze er zojuist achter kwam dat haar ‘lieftallige’ vader was overleden. Een gore smeerlap, dat was het. Ze moest eens weten wat haar vader allemaal heeft uitgespookt met tante Gerda terwijl zij op een excursie was in het land der Germanen. Ik weet zeker dat ook zij dan over haar nek zou gaan.

Jammer genoeg is hierbij de politie ook ingelicht over de dood van Van Balen, iets waarvan ik gehoopt had dat het nog wat langer zou duren. Tijd voor een plan B, dacht ik toen. Maar terwijl ik een derde sigaar aanstak en het laatste restje whisky in mijn glas schonk, schoot mij een verschrikkelijke gedachte te binnen…

D E F O T O ’ S ! ! !

Marinus, bij de naam alleen al smaakt mijn whisky zuur, had grijnzend gezegd dat de confronterende kiekjes met tante Gerda her en der door het appartement van Van Balen verspreid lagen. Wat dus inhoudt dat de politie ze niet over het hoofd gezien kan hebben. Hieruit kan slechts één conclusie worden getrokken: ik zou Van Balen hebben omgebracht uit angst dat de foto’s zouden uitlekken! Ook al zou ik natuurlijk het bewijsmateriaal vernietigen, zo slim als ik ben. Maar alsnog ben ik het enige aanknopingspunt in deze moordzaak. Meer kopzorgen kan ik op het moment niet gebruiken.

_____________________________________________________________________________


Middag

Hier ga ik even verder op mijn stuk van vanochtend. Daarnet werd er aangebeld, maar er was echter niemand te bekennen. Er lag slechts een enveloppe onder mijn deur door geschoven, waarop met een zeer schoon handschrift mijn naam was geschreven. Met enigszins trillende handen maakte ik de enveloppe langzaam open, waaruit een kort briefje met hetzelfde handschrift tevoorschijn kwam:

‘Mijn vader was dus niet de enige die met haar lag te rotzooien. Maar geen zorgen, je foto’s zijn veilig bij mij. De politie weet van niets. Besef je wel dat hier iets tegenover staat.’

Als bewijs was een van de foto’s meegeleverd in de enveloppe. En ik altijd maar denken dat ze eindelijk een haarkleur had gevonden die haar ietwat hersenloze voorkomen eer aandeed. Fronta nulla fides. Schijn bedriegt.

Geen last dus van de politie. Maar wat zullen de eisen zijn van dit blonde stuk?

Ferdinand

Ingezonden door Snowcold

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 14:40 schreef Jumparound het volgende:
of was ik te snel?

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2010 17:44 schreef babette21 het volgende:
Ik moet helaas afhaken . Ga een paar dagen weg en kom daar later van terug dan ik eerst dacht; gaat erg krap worden en wordt daardoor iets teveel "moeten"...
Een vervanger gezocht dus, voor 31 okt - 1 nov...

quote:

Op donderdag 28 oktober 2010 23:07 schreef Re het volgende:
Donderdag 28 oktober

Bij mezelf ten rade gaande had ik dit natuurlijk aan moeten zien komen.

Oké, deze zin klopt van geen meter maar ik denk dat de grote hoeveelheden bier, Wodka, Tequila en een combinatie van speed, XTC en GHC van vanmorgen daar debet aan zijn.

Teruglezend wat ik gisteravond in mijn dagboek heb gepend voordat mijn rukbunker verliet:

De ontdekking dat van Balen's dochter (het harteloze Ijskonijn.. je vader is dood, en je probeert er een slaatje uit te slaan?) een vinger in de pap heeft is een dusdanige grote schok geweest dat ik van schrik de eerste de best kroeg ga induiken om niet alleen dronken, maar gewoon comateus te worden.

Daarna gaat het tijd worden om de echte wereld te confronteren. Ten eerste, op naar het Ijskonijn om een deal te maken. Ten tweede, de foto's oppikken bij PeePee's zus die inmiddels wel klaar is voor de sociëteit. Tenminste, als ze de laatste test ook met vlag en wimpel doorstaat… En dan ten slotte, de erfenis binnenhengelen. Gnagnagna (ik was erg ingenomen met mijzelf).

Het uur van de waarheid was aangebroken en, sadomasochist als ik ben (remember tante Greta) zijn de details uiteraard terug te vinden in mijn Lief Dagboek, dit uiteraard ter meerdere eer en glorie van mijn persoon.

Op naar Ijskonijn. Ze deed lichtelijk aangeschoten de deur open. Aangeschoten! Om 9 uur 's ochtends! Het is toch potdomme geen student! "Hi Fritzie" fluisterde ze hees, “Jij bent snel terug, kom maar snel binnen knul, dan zullen we afmaken waar we gister aan begonnen zijn...”

Hoewel mijn manlijkheid al tekenen van (geveinsde) herkenning begon te vertonen begon er in mijn achterhoofd een onaangenaam vermoeden te ontstaan. Waarom zo opgewekt? En hoezo, nu al terug?

Ijskonijn ging mij voor en trok terwijl ze liep speels wat kledingstukken uit om ala Hans en Grietje een spoor achter te laten wat ik niet kon missen.

Ondertussen begon ik mij door bloedtekort in mijn hersenen mij lichtelijk licht in het hoofd te voelen en de onaangename vermoedens verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon.

Zo blij als een ei begon ik van geil plezier bijna te huppelen ware het niet dat deze beweging onmogelijk werd gemaakt door een soort van éénpotige driepoot in mijn buik. 2 Trappen afdalen en op de muur verschenen mooie symmetrische symbolen (vermoeden: afdalen? De meeste slaapkamers zijn toch boven? Manlijk Lid: Afdalen! Neuken! Afdalen! Neuken! Likken! Likken! Likken!) Nog 2 trappen afdalen en de trap werd verlicht door mooie authentieke fakkels en uiteindelijk deed Ijskonijn, nu geheel ontkleed, een grote zware eikenhouten deur open.

Hoewel het moeite kostte om mijn ogen van haar gepiercte tepels en uit haar in een intrigerende pentagram geschoren schaamstreek te houden ontwaarde ik een aangezicht dat mij lang gaat bijblijven.
In het midden op een altaar wat stond in een pentagram met op alle hoeken kaarsen was Marinus naakt vastgebonden als een op zijn kop gekruisigde Jezus.

Zijn gezicht was getrokken in een hoopvolle grimas, maar zodra Ijskonijn in beeld kwam werd het een blik van hopeloze doodsangst. Het weerloze hoopje mens probeerde uit alle macht om onzichtbaar te worden maar door de sterke boeien kon hij geen kant op.

Om hem heen hingen foto's van Van Balen met Tante Greta en Marinus die hand en spandiensten aan het verlenen was voor het in innige omhelzing verkerende verliefde koppeltje.

Brandwonden, blauwe plekken en uitgerukte nagels vertelde een verhaal met een grimmige ondertoon en ergens verwachtte ik een martelwerktuig te zien staan waarmee hij zichzelf uit zijn lijden kon verlossen.

Ik bedacht mij geen moment, gaf Ijskonijn een knietje in haar welgevormde buik waardoor ze even struikelde en trok met alle macht de deur dicht. Het resulterend misselijkmakend geluid van een verbrijzelende schedel galmde door het doodsstille trappenhuis en spookt nog steeds door mijn hoofd.



Mijn god, wat heb ik gedaan.


Ingezonden door Jumparound

quote:

Op vrijdag 29 oktober 2010 17:01 schreef TheVulture het volgende:
Ik hoor net dat er een gat is gevallen in de programmering.. die wil ik wel opvullen

Waar en wanneer moet ik het aanleveren?

quote:

Op vrijdag 29 oktober 2010 17:01 schreef Steve het volgende:
.

quote:

Op zaterdag 30 oktober 2010 14:55 schreef Re het volgende:
Vrijdag 29 oktober

Ik ben aan het eind van mijn Latijn. Dit dagboek had triomfen moeten bevatten. Uitgebreide verhalen over hoe ik bij elke discussie in de collegezaal als overwinaar zou zegevieren. Hoe anders is het gelopen met deze waanzinnige thriller waar menig schrijver nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Ik kon het echt niet meer.

....

Ik was even helemaal van de kaart door wat er met IJskonijn was gebeurd. Mijn gedachten waren helemaal leeg, afgezien van het gevoel dat ik enorm moest urineren. Tijdens het moment van opluchting wat je altijd voelt als alles eruit loopt, bedacht ik me dat ik in 1 klap van IJskonijn én Marinus af was. Marinus ligt nog vastgebonden, voordat die gevonden wordt is ‘ie vast allang dood. Het zou wel duidelijk zijn wie Marinus zo heeft toegetakeld. Toch?



Ik moest alleen zorgen dat niemand denkt dat ik bij IJskonijns en Marinus’ vreemde spelletje betrokken ben geweest... Scelere velandum est scelus, zou dat echt helpen? Ik hoorde net politieserenes, dat gaf niet echt een motiverend gevoel nóg verder te gaan.... Fuck hey, wat als de gendarmerie ineens voor de deur staat?? Niet aan denken niet aan denken niet aan denken.

Ik wist dat ik terug moest gaan. Om het zeker te weten. Alles moet goed zijn. Dus moedig als ik ben, en zorgend dat niemand me zag, ging ik het huis weer in, richting kelder. Niet om iets aan mijn moedigheid in te boeten Dagboek, maar ik voelde toch even een rilling door mijn rug gaan. De deur van de kelder ging niet makkelijk open, ik moest aardig wrikken. Ik ga niet beschrijven hoe alles in de kelder eruit zag, anders moet ik ophouden met schrijven en naar de wc rennen, en dit keer niet om te urineren. Toch keek ik nog even goed rond. Marinus lag er nog net zo hopeloos bij als eerder, en weer die blik van hoop. Durfde ik het aan niets te doen? Ik had nu wel de sterkere positie van de 2.

En toen zag ik het.

Mijn leven zal eindigen als een sprookje, met een mooi eind goed, al goed. Ik weet het zeker. Ik ben het.


Ingezonden door Steve

quote:

Op zaterdag 30 oktober 2010 13:59 schreef TheVulture het volgende:
Begrijp ik het goed dat ik dus de grote finale moet verzorgen als in de laatse pagina van het dagboek?