Het Grote Dobbelsteenavontuur 2010 # 3: Het complete verslag!

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 11:05 schreef Skaai het volgende:
Daar was toch geen foto van? . Of heb je me in het ootje genomen? .

Uhh, ik weet niet waar je het over hebt. Een foto van het bed hebben we wel. Dat heb ik volgens mij nooit ontkend.

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 12:09 schreef Skaai het volgende:
Iets met tijgerprintjes ofzo. Misschien heb ik aangenomen dat er geen foto's zijn gemaakt omdat er een zweem van mysterie omheen hing .

Internationale mannen van mysterie, ja, dat zijn wij. Maar ook van de luipaardprint-divan hebben we een foto.

Ah, ik zie al waar het misverstand is ontstaan. Ripley vroeg naar een foto met Costa op de divan. Die is er niet. Er is wel een foto van mij op de divan, maar daar zul je nog even op moeten wachten.

De nog komende dagen in het verslag:

Maandag 19 juli; Wenen - Linz
Dinsdag 20 juli; Linz - Beierse Woud
Woensdag 21 juli; Beierse Woud - Amsterdam

En dan zijn jullie er vanaf.

Ga je ook op dobbelavontuur dan?

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 15:21 schreef Skaai het volgende:
Als we dobbelen om willekeurige campings en we tentjes gaan opzetten en elke dag op een gaspitje gaan dobbelen om een maaltijd, dan wel ja. .
Wel lekker primitief . Laten we Costa thuis .

Als ik dit zo lees, geloof ik niet dat jij de vrouw voor mij bent, Skaai. Campings, tentjes, gaspitjes en primitief zijn nou net die steekwoorden die bij mij niet goed vallen. Picknicken met een lekkere worst en godendrank is wat mij betreft primitief zat.

Maandag 19 juli; Wenen - Linz

Vandaag is het weer beter in Wenen. Desalniettemin ga ik vandaag een paraplu aanschaffen. En een foeilelijk souvenir voor een wel erg zeurende FOK!ster. Na wederom een goed ontbijt met tegenvallende koffie checken we uit, maar we zijn nog niet klaar met de receptionist. We zijn het afgelopen dobbelsteenavontuur nog eens nagelopen en we missen eigenlijk de inbreng van de Oostenrijkse bevolking. En daar gaan we vandaag iets aan doen. Zij mogen opties opgeven voor ons volgende reisdoel dat ten westen / noordwesten moet liggen van Wenen. Uiteraard is de receptionist ons terwille:



Op plaats 1 van de dobbelsteen vindt hij Dürnstein aan de Donau een prima optie. Dat vinden wij natuurlijk ook. Costa vindt het nu wel echt tijd voor koffie en gelukkig voor hem is de Starbucks op Schwedenplatz open. Achter de balie staan 2 meisjes die wel wat opties hebben voor de dobbelsteen:



Starbucksmeisje 1 vindt Salzburg de optie bij uitstek. Die zetten we dan ook op plaats 2. We vragen het ook aan Starbucksmeisje 2 en zij is het eigenlijk eens met Starbucksmeisje 1, maar omwille van de dobbelsteen geeft zij als optie Linz. Ze wil alleen niet op de foto. (Wij vonden Starbucksmeisje 1 toch leuker. .) Hoe dan ook staat Linz op plaats 3 van de dobbelsteenopties.

Het is nog vrij vroeg en aangezien onze 24 uurs pas toch nog geldig is, pakken we een tram. Op Schwedenplatz komen 2 tramlijnen, te weten de 1 en de 2. Dat is een makkelijke verdeling. Een oneven worp later stappen we in tram 1. In de tram dobbelen we voor de zoveelste halte. Ik gooi een 6. Vanuit de tram ziet Costa plots een opgevoerde auto langs scheuren met als nummerbord W- 4ZZ-UP. .

Halte 6 blijkt bij een klein parkje te liggen. Ook hier blijkt weer de Oostenrijkse obsessie met waarschuwingsborden:



Andere foto's van het mooie parkje hebben we niet. Vanuit het parkje lopen we door het centrum van Wenen terug naar het hotel. Onderweg vallen we een souvenirwinkel binnen en al snel hebben we 6 foeilelijke souvenirs uitgezocht:



De opties zijn:
1.Een sneeuwbol met daarin Sisi.
2.Een nepporseleinen beeldje van een Lipizaner paard.
3.Een vingerhoedje.
4.Een pillendoosje.
5.Een kerstklokje
6.Een paraplu met daarop De Kus van Gustav Klimt afgebeeld.

Uit m'n tas tover ik de dobbelsteen:



En werp een 2:



Binnenkort door Ripley af te halen: een nepporseleinen beeldje van een Lipizaner paard.

Aan de winkelmevrouw vraag ik nog snel of zij nog een andere optie heeft voor de dobbelsteen voor onze volgende bestemming, maar dat heeft zij niet. Salzburg raadt ze aan. Maar zo eenvoudig werkt het dus niet. Ik geloof niet dat zij het dobbelprincipe goed begrepen heeft.

Tegenover de souvenirzaak zit een winkel met paraplu's. En ook al is het op dat moment niet nodig, een paraplu in de auto kan vast geen kwaad. Aan de winkeljuffrouw vraag ik of ze een collectie mannelijke paraplu's voor me kan showen. Dat kan. Al gauw liggen er 3 op de toonbank:



De eerste paraplu kost ¤ 19,95 (1-2), de tweede paraplu kost ¤ 23,95 (3-4) en de derde paraplu kost veel (5-6). Ik werp de dobbelsteen:



Oei.

Aan de winkeljuffrouw vraag ik na afrekenen of zij nog een bestemming weet ten westen van Wenen. Salzburg is het antwoord. Veel verder dan de drie opties die we al hebben komen we dus niet. Als dobbelverdeling houden we dan maar de tegengestelde ogen aan.

Dürnstein 1-6
Salzburg 2-5
Linz 3-4



Hier sta ik buiten de winkel met de opties. En met m'n nieuwe paraplu. Ik werp:



Een 4 en dat betekent Linz. De niet eerste optie van Starbucksmeisje 2. We lopen verder naar het hotel om onze spullen op te halen. De receptionist vraagt wat het uiteindelijk geworden is als ik zijn stift terug geef. Als ik het hem vertel, wekt zijn reactie nou niet direct de meeste hoop op. We zullen wel zien.

Het is nog redelijk vroeg als we de auto instappen. Onderweg naar Linz hebben we nog 2 acties om uit te voeren: een bezoek aan concentratiekamp Mauthausen en een bezoek aan een woning van Hitler in Hafeld. Mauthausen ligt aan de Donau vlak voor Linz en Hafeld ligt net ten zuidwesten van Linz. Een ritje langs de Donau dus.

Dit gedeelte van de Donau staat bekend om de goede wijnen en anders dan aan de Rotweinstraße maken ze er hier voor toeristen wel wat van:



Het wijnbezoekerscentrum Loisum in Langenlois is onze eerste tussenstop. Voornamelijk witte wijnen van de Chardonnay en Zweigelt variant kennelijk. Veel valt er niet te beleven als je nog moet rijden, dus trekken we verder. Een paar kilometer later bereiken we het schilderachtige Dürnstein, de favoriet van onze hotelreceptionist. Een prima plek om te lunchen. Uiteraard dobbelen we erom en restaurant Richard Löwenherz mag ons ontvangen. Tussen de bejaarden genieten we van de lunch. Alleen geen idee meer wat we hadden. Misschien dat Costa het nog weet.

Als we verder rijden, beseffen we ons opeens, dat we helemaal geen foto van de Donau en dit wijngebied genaamd de Wachau hebben. We parkeren dus langs de weg:



En schieten een foto van de Donau:



Dan rijden we door naar KZ Mauthausen. Wie daar een beeld van wil hebben, moet maar de indrukwekkende documentaire KZ van Rex Bloomstein bekijken.

In stilte verlaten we Mauthausen. Het adres van Hitler in Hafeld staat in het navigatiesysteem en de aanwijzingen hiervan zijn de enige geluiden die de stilte doorbreken. In Hafeld, een dorp van niets, rijden we zijn straat in. Niets wijst erop dat hij hier ooit gewoond heeft. Het gevoel bekruipt ons dat we met argusogen bekeken worden. Veel buitenlandse kentekens zullen hier niet langskomen en waarom zou men ook. 'Bestemming bereikt,' klinkt het plots uit het navigatiesysteem. Een doodnormaal huis. De mensen die er wonen zullen vast aardig zijn, maar ik wil hier weg. En Costa ook, merk ik aan zijn steeds hardere rijden.

Pas op de snelweg naar Linz beginnen we weer wat te praten. Linz is volgens de Rough Guide een industriestad. Chemische industrie en staalwerken waar de Donau tussendoor stroomt. Geen wonder dat het niet hoog op de toeristische bestemmingen lijst van Oostenrijk staat. De eerste blikken op de stad beloven ook niet veel goeds. Net voor sluitingstijd staan we voor de deur van de Tourist Office.

De jongedame achter de balie kijkt ons vriendelijk aan als we binnenstappen. Ik vraag haar drie hotels in de binnenstad aan te raden. Kennelijk schat ze ons hoog in, want ze noemt alleen maar viersterrenhotels. Prima. We dobbelen erom:



De dobbelsteen wijst Hotel Schiller aan en de jongedame achter de balie neemt contact op met het hotel. Een kamer met 2 bedden inclusief ontbijt voor ¤ 116 hebben ze nog. Het zij zo.

Nog geen 5 minuten later stoppen we de auto voor de deur en checken we in. Kennelijk worden we zeer hoog ingeschat, want we krijgen niet een normale kamer of business kamer. Zelfs geen business plus. We zijn executives!



De kamer is prima, de bedden nog beter en de badkamer en toilet zijn uitstekend. Dat brengt een lach op het gezicht:



Na even opgefrist te hebben, begeven we ons naar de Hauptplatz. Onderweg komen we langs een fonteintje van Hundertwasser, waar ik het water uitprobeer:



Op de Hauptplatz dobbelen we voor een restaurant. Kneitler is de gelukkige. Daar dobbelen we vooraf weer eens een rundsoep (deze keer met Frittaten voor Costa en Knudeln voor mij) en als hoofdgerechten stoofvlees met rijst (voor Costa) en een mix-grill met patat voor mij:





Niet de mooiste of lekkerste gerechten van deze reis, maar prima te doen.

Na het eten wandelen we naar de Donau. Daar blijkt Linz best een mooie stad te zijn met zelfs opvallende architectuur:



Dit gebouw is het Ars Elektronica Center dat doorlopend van kleur verandert. Aan onze kant van de Donau staat het Lentos Kunstmuseum dat ook modern is vormgegeven met opvallende belichting. Helaas was op dat moment de batterij van de camera leeg.

Al met al was het een mooie dag. De volgende dag dobbelen we voor welk van de twee we zullen bezoeken. Maar daarover lezen jullie in het volgende deel. Net als over de rit naar Duitsland en het hotel in het Beierse Woud. En ons laatste filmpje.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 19-08-2010 18:17:59 ]

Ik zat er al op te wachten, de opmerkingen over die kamer. De aankleding viel inderdaad wat tegen.

Bij deze beloof ik vanavond het volgende deel te posten. Met een foto op de luipaardprintdivan!

Dinsdag 20 juli; Linz – Muschenried

Aangezien het ontbijt inbegrepen is bij het hotel, hoeft de dobbelsteen daarover niets te beslissen. En het ontbijt in Hotel Schiller valt niet tegen. Na het ontbijt lopen we weer naar de Hauptplatz en de brug over de Donau:



Een prima plek om te dobbelen voor een bezoek aan één van de twee opvallende gebouwen aan weerszijden van de Donau: even en we gaan naar het Ars Electronic Center, oneven en we gaan naar het Lentos Kunstmuseum:





Ars it is!

Het Ars Electronic Center is een leuk interactief museum / informatiecentrum dat wel iets weg heeft van NEMO in Amsterdam. Van het functioneren van het brein, via het internet en haar toepassingen naar de toekomstvisies vanuit het heden en verleden, alles komt aan bod. En ook een 3D voorstelling, die mag niet ontbreken op een dobbelsteenavontuur, vinden we er. De voorstelling laat het universum zien en de plaats van onze blauwe planeet daarin. Erg de moeite waard. Verder een filmpje gezien over Da Vinci’s Laatste avondmaal en de manier waarop de technologie heeft geholpen bij het ontdekken van allerlei details op het schilderij.

Als we het Ars verlaten, nemen Costa en ik Linz nog eens onder de loep. Het staat misschien niet hoog op de lijst van te bezoeken steden bij de Oostenrijkers zelf, maar van de bezochte steden heeft Linz de aardigste bevolking. En de lekkerste taart! Vergeet de Sachertorte en de Apflestrudel. De Linzertorte moet je hebben:



“Glücklich ist wer genießt.”

In de garage van het hotel dobbelen we voor de volgende bestemming. We zijn op de weg terug naar Nederland en dat kan via twee logische routes: Gaan we naar het westen (Salzburg) of naar het noordwesten (Beieren)? De dobbelsteen wijst het noordwesten aan.

Nog voor we vertrekken bedenk ik me dat ik voor MissBliss nog iets moet kopen voor het verzorgen van m'n kat. Wijn is altijd een goede keuze. Jammer genoeg blijkt de Vinotheek naast het hotel gesloten. Ach, onderweg komen we vast nog wel wat tegen. Kilometers en kilometers gaan voorbij zonder een wijnhandel, maar dan komen we bij een straat genaamd de Weinstrasse. Dat moet succes opleveren! Helaas juichen we te vroeg. In één van de laatste dorpen in Oostenrijk zien we plots een bord die wijst naar een vinotheek. Kilometers over landweggetjes later, blijkt ook deze gesloten. . Hmmm. Maar dan ziet costa een bord en worden we omringd door wijngaarden. In het laatste dorp hebben we dan toch geluk. Ik stap bij de wijnboer uit en gelijk komt een herdershond aangesneld. De dochter van de wijnboer stelt me gerust: hij is niet gevaarlijk. Een wijncadeaupakket later rijden we richting Duitsland. Een wijnhandel komen we niet meer tegen.

De rit over de 130 voert ons langs de Donau in de richting van grensplaats Passau, waar we een filmpje willen schieten op de brug over de Donau dat volgens ons de grens met Duitsland is. Helaas pakt het anders uit en rijden we plots Duitsland binnen. Voor de geïnteresseerden een close up van de kaart van dit grensgebied:



De eerste rivier die we oversteken, blijkt ook helemaal niet de Donau te zijn, maar de Inn. We besluiten het filmpje dan maar te schieten op de plek waar de twee rivieren samenkomen. Het tweerivierenpunt blikt alleen niet te bestaan. Wel is er een drierivierenpunt. Op het kaartje kun je de rivier de Izl die uit het noorden komt ook zien. Hoe het ook zij, op het punt schieten we ons laatste filmpje:

[Hier komt dat filmpje te staan zodra Costa tijd heeft om het in elkaar te zetten.]

In de parkeergarage pak ik de kaart er nog eens bij:



Hier leg ik aan Costa uit dat we meerdere mogelijkheden hebben. We kunnen naar Nürnberg via de snelweg, daar nog iets bekijken en daar overnachten (1, 2, en 3 op de dobbelsteen) of het Beierse Woud inrijden en dan maar zien waar we eindigen (4, 5, en 6 op de dobbelsteen).



Misschien niet overduidelijk, maar dat is een 5. Het Beierse Woud gaan we dus in. Het Beierse Woud ook dat recentelijk in het nieuws was vanwege de verhoogde radioactieve waarde van de daar levende everzwijnen. Met dank aan Tsjernobil en de fall out daarvan die voornamelijk in het Beierse Woud terecht kwam en nu de diepte in de grond heeft bereikt waar de door everzwijnen geliefde truffels en dergelijke groeien. Maar dat terzijde (en speciaal voor Duderella).

Als we de brug over de Donau naderen, staan we opeens stil. Midden op het kruispunt is een ongeluk gebeurd. Op zich niet iets aparts, ware het niet dat een BMW rijder recht in eigen hand neemt en de rij auto’s die staan te wachten passeert op volle snelheid aan de rechterkant, op de stoeprand knalt, gelanceerd wordt en bij het neerkomen nog een buitenspiegeltje van een ander meeneemt. Welkom in Duitsland. Kennelijk houden de Duitsers er iets andere verkeersveiligheidgedachten op na dan de keurige Oostenrijkers.

Het Beierse Woud is prachtig. Ik besluit de FOK!sters, die in de running zijn voor het souvenir, per sms op de hoogte te stellen van ons voornemen om ze de volgende dag te vertellen wie gewonnen heeft. Uit hun antwoorden maak ik op dat ook zij de spanning voelen.

Ondertussen begint het te schemeren en bij het plaatsje Rötz bedenk ik me dat we dit avontuur nog helemaal niet hebben gedobbeld voor het zoveelste bord langs de weg dat we zullen volgen naar een plek om te overnachten. Een dobbelsteenworp later is dat hiaat verholpen: het vijfde bord zal ons onze overnachtingsplek toewijzen. .

Het vijfde bord leidt ons weg van de provinciale weg. Ver weg. De grens met Tsjechië zien we op het navigatiesysteem naderen, maar dan is daar Hotel Seeschmied in Muschenried in het Oberpfälzer Wald.

Bij de hotelmoeder vragen we naar een kamer. Het liefst met 2 bedden.
Vol verbazing kijkt ze ons aan: ‘U wilt een kamer?’
Haar verbaasde blik doet ons het ergste vermoeden: ‘Ja bitte.’
‘Maar hoe heeft u ons gevonden?’
‘Uw hotel was het vijfde bord langs de provinciale weg,’
Deze logica maakt het voor de hotelmoeder niet veel duidelijker.
‘en dat was wat de dobbelsteen ons verplichtte.’
Na enige aarzeling laat de hotelmoeder ons gelukkig de enige vrije kamer zien. De badkamer is in ieder geval netjes:



Haar aarzeling om ons een kamer te geven wordt ons duidelijk als we een foto zien van de normale gasten:



Wij zien er natuurlijk niet uit als een stel vissers! . Ongeloofwaardig als het waarschijnlijk is, heeft het dorp Muschenried met haar 50 inwoners ook een restaurant. Die van het hotel welteverstaan. De kaart ziet er prima uit en van de 7 voorgerechten:



schrappen we de Caprese. Costa dobbelt een 4 en daarmee de Scampi, ik gooi een 5 en daarmee de eendenlever. De hoteldochter kan onze dobbelacties wel waarderen en wil voor ons hoofdgerecht dobbelen. Van de 8 hoofdgerechten (en zie daar het radioactieve everzwijn op 2 ) schrappen we de goedkoopste 2:



en laten haar dobbelen. Ze wilde alleen niet op de foto. . Achteraf gelukkig voor ons gooit ze een 1 en niet een 2. Tweemaal reerugfilet voor ons alstublieft!

Voor het eten komt heb ik nog tijd om Misstique al op de hoogte te stellen van haar geluk en feliciteer haar per sms met het souvenir dat we de volgende dag langs zullen brengen. Een dolgelukkige Misstique smst me gelijk terug. We zijn de volgende dag welkom in Zwolle. Dat ligt toch wel behoorlijk uit de richting, maar wie met een dobbelsteen op reis gaat, kan zoiets verwachten.

Dan volgt het eten. De voorgerechten zien er prima uit:



Na het heerlijke hoofdgerecht waar we geen foto van hebben, dobbelen we voor de nagerechten. Costa heeft als toetje een nougathart en ik de chocolademousse:



De hotelmoeder en -dochter zijn kennelijk dol op hartjes, vermoeden we in eerste instantie. Maar dan zien we de kok. Het is de hotelschoonzoon en niemand minder dan Manta Manta man! (Voor een indruk: stel je de bestuurder van een Opel Manta voor. Dus met snor en mat en iets te bruin.) Het hart van nougat is zijn creatie! Gelijk denken we aan de aankleding van het hotel. Is dat ook zijn werk?

Als we willen betalen met plastic, blijkt de kaartlezer niet te werken. ‘Scheissemachine!’ horen we hotelmoeder tegen het apparaat zeggen. ‘Das ist niemals passiert.’ Geen enkele van onze passen werkt op het apparaat, dus ik vraag haar de weg naar de dichtstbijzijnde geldautomaat. Die blijkt een dorp verder te liggen. Hebben we gelijk ook wat te doen deze avond. :’).

Eenmaal terug in Hotel Seeschmied betaal ik de rekening en besluiten we een rondje te lopen door Muschenried. Vijf minuten later zijn we weer terug. Op verzoek van een aantal FOK!sters nemen we de volgende foto:



UIO_AMS op een divan met luipaardprint.

Na een slachting onder de muggen te hebben aangericht, is het tijd voor bed. Morgen is de reis terug naar Amsterdam, via Zwolle.

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 25-08-2010 20:47:29 (Wijn voor MissBliss!) ]