Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 15:48 schreef ook_gek het volgende:
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

Op zich loopt de relatie echt wel lekker. We zijn allebei volwassen genoeg om in te calculeren dat je relatie nou eenmaal niet top kan zijn als je allebei geen energie hebt. Het weekend voor het slechte nieuws zijn we gaan samenwonen. Als ik even het hele ziekenhuisverhaal loskoppel hebben er het heel goed samen.

Misschien maakt dat het ook mede (voor mij) zo moeilijk

Ik leer al redelijk omgaan met het feit dat mijn moeder er niet meer is. Makkelijk is anders, maar gelukkig heb ik veel steun van mensen in mijn omgeving.

Mijn verjaardag was dan wel ontzettend moeilijk. Ik heb het niet echt gevierd, ook voor een reden. Mijn oom (broer van mijn moeder) en mijn vader (met nieuwe vriendin) waren echter wel aanwezig. Allemaal erg gezellig tijdens de visite, maar na de visite ben ik helemaal ingestort. Want ja, er mist wel één van de belangrijkste personen uit je leven..

Wat me daarnaast bijzonder stoort is het feit dat ik in mijn hele leven voor december 2010 misschien 4 of 5 begrafenissen/crematies heb meegemaakt. Er ging simpelweg niemand heen.

Sinds december wordt het voor mij komende donderdag alweer de 4e.. Alsof er iets in de lucht hangt waardoor mensen met bosjes uit de lucht vallen..

Aankomende vrijdag wordt het een ontzettend moeilijke dag voor mij en m'n vader: het is dan de geboortedag van mijn moeder. Mijn vader komt rond een uur of 15:00 naar mij toe. Hij kan het niet aan om in zijn eigen woning te zitten en wil graag met mij de dag doorkomen. Ik ga denk ik een van mijn moeder haar favoriete recepten klaarmaken (welke weet ik nog niet). Wanneer het donker begint te worden gaan mijn vader en ik een wensballon oplaten.

Ik droom de laatste tijd wel ontzettend vaak over mijn moeder. Aan de ene kant is dat enorm fijn, aan de andere kant, als ik dan wakker word heb ik altijd dat kleine lintje hoop dat de afgelopen 6 maanden een afschuwelijk langdradige en vervelende nachtmerrie was. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet zo is...

Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

quote:

Op maandag 25 juli 2011 00:50 schreef KarinJ. het volgende:
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

Herkenbaar

Ik heb soms nog gesprekken met mn overleden vader in mn dromen, soms stelt hij me aan anderen voor....kan me alleen in wakkere toestand niet herinneren wie het zijn....Maar het zijn echt van die hele realistische dromen....en dus eigenlijk ook heel fijn...maar als ik wakker wordt mis ik hem dan weer...ben niet heel religieus of zweverig, maar ik heb door zijn dood op de een of andere manier wel een ander idee gekregen over de "transformatie" die sterven heet...

Dromen over overledenen kunnen soms heel raar zijn, vaak hebben ze wel echt invloed op je en onthou je ze wel degelijk! Ik iig wel.

De gekste die ik gehad heb was toch wel dat ik ná haar overlijden mijn moeder tegen kwam in een droom, waarbij ik haar moest vertellen dat ze overleden was. Dat was heel raar, maar tegelijktijd maakte het allemaal wel heel werkelijk voor me. Het voelde als een stapje verder in acceptatie

Het geeft inderdaad wel een idee dat ze even bij je op bezoek komen, maar aan de andere kant geeft het nog even een boost aan het gemis als je toch over ze droomt.

Vrijdag was mijn moeders geboortedag. Ze zou 54 geworden zijn als ze nog had geleefd. Mijn vader heeft me hun trouwringen cadeau gegeven met de woorden dat hij ze liever gaf op het moment dat hij zelf nog in leven was.

Was best moeilijk om ze in ontvangst te nemen.. maar toch ook mooi. Want hun huwelijk heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben gekomen. Dus ik heb een stukje van allebei mijn ouders en de grondlegging van mijn bestaan in mijn bezit.. als jullie snappen wat ik bedoel enzo..

Heb nu mijn moeders ring om. Exact dezelfde ringmaat als toen ze 'm kreeg. Die van mijn vader gaat aan een ketting.

Toen mijn ouders net overleden waren droomde ik vaak over ze maar realiseerde mij in die droom wel dat het niet kon want ze waren overleden, tegenwoordig is dat aspect verdwenen en droom ik nu over ze alsof ze er nog gewoon zijn, heeft, denk ik, toch wel te maken met de rouwverwerking.

Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:12 schreef ook_gek het volgende:
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:22 schreef trovey het volgende:

[..]

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:52 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

Is het ook maar het slijt echt wel. Mijn ouders zijn 22 en 14 jaar geleden overleden en uiteraard moet je wennen aan het idee wat ze er niet meer zijn maar ook dat went vreemd genoeg. Het is wel erg prettig als je nog behoorlijk wat mensen in je omgeving hebt waarmee je over ze kunt praten. Helaas begint dat in mijn omgeving nu minder te worden. De leeftijdsgenoten (vrienden/kennissen en (oud)buren waar wij contact mee hebben gehouden) van mijn ouders beginnen nu ook massaal te overlijden (simpelweg omdat ze (hoog)bejaard zijn en dat is elke keer toch wel weer even slikken want nu krijg je de confrontatie dat je met elke persoon weer een stukje geschiedenis minder hebt.

Aanstaande maandag is het 1 augustus. Maandagavond, iets na half 10, zal het precies een jaar geleden zijn dat mijn vader overleed. Deze week ben ik er al veel mee bezig geweest, vorige week ook wel. Ik wil graag doen alsof het gewoon just another date is, maar dat is niet zo.

Het wrange is, morgen krijg ik een nieuwe auto. Auto's, dat was iets waar mijn vader en ik samen veel plezier aan beleefden. Samen autoprogramma's kijken, autoblaadjes, krantjes, etc etc. Niet dat we technisch enig benul hebben van een auto, maar gewoon.. 'auto's'.

Toen ik mijn huidige auto kreeg, ben ik met pap een paar weken voor levering naar de lokale dealer gegaan, en hebben we daar naar de auto gekeken. Er omheen gelopen, er in gezeten, beetje voelen, beetje ruiken.

Nu krijg ik een nieuwe auto. Ik heb 'm zelf uitgezocht (net als de vorige keer) maar ik heb 't er niet met hem over kunnen hebben. Niet naar kunnen gaan kijken, niet samen door de brochures bladeren. Het voelt anders nu. Ik ben erg blij met de nieuwe auto, maar auto's waren een ding van hem en mij samen.

Mijn moeder heeft daar niet zo veel mee. Ik bemoeide me niet met hun auto's, die kochten zij samen, maar ik had 't er wel veel over met pap. Niet dat die 't voor 't zeggen had, want mijn moeder beheerde de portomonnee, dus als mijn moeder zei 'dit gebeurd niet' dan kon m'n vader 2 weken praten, maar dan gebeurde 't toch niet.

En dan maandag...tja...wat moet ik zeggen. Ik wil graag doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet zo, en dat weet ik heel goed. De gebeurtenissen van die dag, een jaar geleden weet ik nog allemaal als de dag van gisteren. De periode daarna weet ik eigenlijk nauwelijks meer iets van.

En nu zijn we een jaar verder. Een jaar. 365 dagen, die zijn omgevlogen lijkt 't wel. Ik snap er niks van, maar het is echt al een jaar geleden.

Pap, * 11.04.1946 -- + 01.08.2010.

Eind augustus is de datum van me moeder. En dat voelt ook als gisteren, terwijl we al een jaar verder zijn.

Het is heel raar, want soms voor me gevoel is het pas een paar dagen geleden. Soms heb ik dat hele gevoel trouwens helemaal niet.

Kwam van de week foto's tegen van vlak voor het moment dat bekend werd dat ze nog een paar maanden te leven had. Het gekke is dat ze nog op de skies staat en lekker aan het skien was. Gewoon niks aan de hand. 5 maanden later zie ik haar in gedachte uitgeput op bed liggen, een uur na dat ze in haar slap is overleden...

Fuck.

Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..

In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..

Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?

Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.

Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.

Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.

Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.

Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Darkestrah op 02-10-2011 00:27:36 ]

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 00:16 schreef Darkestrah het volgende:
Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.

Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.

Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.

Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.

Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.

In principe zegt een kaartje met 'ik denk aan jullie' al meer dan genoeg. Ik heb een dergelijk kaartje gekregen van een goede vriend van me op de dag dat mijn moeder jarig geweest zou zijn en dat was (voor mij dan, en mijn pa die thuis ook zo'n kaartje had gekregen) genoeg.

Het zegt in ieder geval meer dan duizend woorden

al weer 2 jaar zonder papa!

Toch fijn om eens terug te lezen in dit topic bij moeilijke tijden. Zit weer ff lekker zijn/onze muziek te luisteren. En zoek naar fijne herinneringen. Vind het jammer dat er amper filmopnames van mijn pa zijn, foto's zijn ook maar zo..

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 21:49 schreef Hitomi het volgende:
Fuck.

Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..

In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..

Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?

Mijn advies:

De nummer lekker vaak luisteren en erbij gaan zitten janken. Op een gegeven moment gaat dit over. En als je dan toevallig zo'n nummer hoort, dan is het gewoon lekker een momentje dat ze er toch even bij is.

Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..

Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..

Het was in 5 december dus 2 jaar terug dat een vriend van me overleed aan zelfmoord en het gaat nu beter als eerst . Ik moet zeggen dat als je voor het eerst met een zelfmoord in een vriendenkring geconfronteerd word dat het toch heel heftig is en eigenlijk nu 2 jaar verder ga je ook meer de echt impact beseffen.

Ik heb het bij mezelf gemerkt omdat ik ook al merkte dat ik gauwer bezorgd ben om mensen omdat je juist dus mee hebt gemaakt dat het soms ook niet goed komt en dat soms dus mensen problemen hebben en er niet uitkomen en dus zoiets doen.
Ook ben ik voorzichtiger want ja ik weet hoe die diep sommige woorden mensen kunnen raken . Wel ben ik nu ook meer bereid juist de mooie herinneringen aan hem in mijn gedachten te houden want Leon was een hele lieve zorgzame persoon om in je vriendenkring te hebben, altijd als die het idee had dat er wat was dan stond die voor je klaar.

Ik kreeg ook rond zijn sterfdag een bericht van zijn zus ( ik kende die familie niet) om me te bedanken dat ik nog regelmatig een bloemetje bij zijn graf breng . Zijn familie is koster bij de kerk en houd de begraafplaats in de gaten en schijnbaar komen er niet zoveel mensen behalve ik.

Ik vind het ontzettend lief van ze dat ze er blij mee zijn en me bedanken maar voor mij is het iets wat hoort . Hij was een vriend van mij dus af en toe even langs gaan en even een bloemetje bij hem brengen zodat hij een mooie begraafplek heeft vind ik zelf juist iets voor mij logisch is.

Ik denk wel dat hij een heel speciaal plekje in mijn hart heeft gehouden en dat ik hem niet gauw vergeet.

quote:

Op donderdag 5 januari 2012 12:06 schreef Ellatjuh het volgende:
Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..

Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..

Jeetje wat heftig sterkte ermee

dankje..
soms denk ik was ze maar wel met de kerst gekomen want dan was ze niet gaan hardlopen en was ze nu niet dood

ik kom hier maar ff meeposten/lezen.
even kort over mijn situatie, ik heb ergens in augustus/september te horen dat een oom kanker heeft. Welke is uitgezaaid en zijn botten aantast. Ze hebben het nu wel redelijk onder controle maar genezen zal het niet zeggen ze, maar ze kunnen het wel onder controle houden en blijven monitoren en mijn oom zou dan nog jaren mee kunnen gaan.
Maar een paar maandjes later, tussen kerst en oud&nieuw is mijn oma heenggegaan. Binnen een paar weekjes was het over. Ze kreeg eerst een lichte herseninfart, is daarna met bijgewerkte dosis medicatie naar huis gestuurd, en een avond later een groter herseninfart, waarna ze naar de kliniek is gebracht, daar een paar dagen gelegen.
En maar naar huis gestuurd om daar te sterven, en dat heeft ongeveer 3 weken geduurd. En nu is het ongeveer een maand geleden, en ik heb het er echt gigantisch moeilijk mee, heb toen ik het vernam eerst dagne lang overstuur op bed gelegen, constant aan het huilen.
De relatie met mijn moeder is heel dubbel, en ik kan er niet over praten en toch probeert ze er met mij over te praten en ik voel mij gedwongen tot ik compleet hysterisch word en mijn oren moet bedekken omdat ik het niet aan kan horen.
Maar goed, mijn oma en rest v/d familie wonen in een ander continent en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen, en merk dagelijk ook niet de verandering(dat ze er niet is), terwijl mijn gedachten(hersenen) mij er constant op wijzen.
En mijn oma was de enige persoon, bij wie ik me echt op mijn gemak voelde..ik kon zeggen wat ik wilde en doen wat ik wilde zonder me beoordeeld te voelen. En als ik even minder in mijn vel zat wist ze me altijd wel te ondersteunen ook al was het maar telefonisch.
En thuis, tja mijn ma vind het niet normaal dat ik geen motivatie, wilkracht en energie heb nu..ik ben school(opleiding) ontzettend aan het verknallen..en wil eigenlijk ook niet verder,,ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.

Maar goed, dit is een beetje standaard verhaal aan het worden..dus ik haak nu maar ff af, en ik zit nu weer in tranen..

quote:

Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.

Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.

Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.

Het klinkt zo omschreven ook wel mooi..en als het bij mij om mijn vriend/vriending zou gaan en ik zou mogen kiezen, ook al lijkt het mij pijnlijker zou ik het ook liever doen tijdens de liefde periode dan "normale"periode..want dan lijkt het me makkelijekr om de leuke en mooie dingen te onthouden en koesteren.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.

Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.

Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.

Sla het ergens op, want mocht je de pech hebben dat je computer crashed en je alles kwijt bent ga je helemaal stuk, zo weet ik uit ervaring

Ik had helemaal niets meer, alleen de laatste paar mailtjes..

Leuke topic kick, maar wil het, zeker gezien vrijwel niemand me op fok kent, en het zo enigzins anoniem kan zonder dat mensen me gaan bellen, toch kwijt.

Valentijnsdag zal de komende jaren geen feestdag voor me zijn, mijn vader heeft de strijd met copd en hartfalen verloren. Vanmiddag blies hij zijn laatste adem uit, enkele uren nadat hij enkel met een kreun en de ogen dicht kon bevestigen dat hij wist dat ik er was... Had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben, ben zelf nog maar 25, en kan bij het overlijden normaal gesproken het accepteren en verder gaan. M'n opa, kennissen, even slikken en weer doorgaan. Zo had ik het ook verwacht te zullen verwerken bij mijn vader, gezien de vreemde relatie. Er was wederzijds respect, de vader-zoon band was geestelijk aanwezig, maar we lieten het elkaar niet merken.
Nu weet ik even niet meer hoe ik met van alles verder moet..

Wow Tim.. Heftig...

Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt

_{ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.}

quote:

Op dinsdag 14 februari 2012 18:38 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wow Tim.. Heftig...

Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt

_{ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.}

Ja zag je naam voorbij komen, je weet pas hoe kut het is 1 van je ouders te verliezen tot je het zelf mee maakt. En het hoeft idd niet met koeienletters op facebook te staan ofzo. Als ik het vrienden wil laten weten doe ik dat graag zodra ik het afgesloten heb. Ben alleen bang dat het tamtam rooksignaal al begint te lopen.

Hoi.
Sterkte allemaal.

Ik weet nooit zo goed hoe ik moet reageren op de dood eigenlijk. Een vriendin van mij haar moeder is vanochtend overleden en ik hoor het net via mijn zusje. Ik heb best erge ruzie met haar gehad en ik heb haar 06 niet meer - heb geen andere contactmiddelen behalve Facebook. Moet ik haar nu via Facebook (bijvoorbeeld) condoleren? Of is dat juist weer niet normaal en moet ik gewoon langsgaan? Al durf ik dat ook weer niet omdat we ruzie hebben gehad en ik weet het niet echt. Vroeger kwam ik daar wel altijd. Ik vind het zo erg voor haar en de familie maar ik wil haar gewoon niet kwetsen en misschien kwets ik haar door juist nu ineens contact op te nemen.

Of moet ik het gewoon later doen omdat het vannochtend is gebeurd? Zal misschien wel raar zijn dit maar ik weet het niet en aan bekenden durf ik het niet te vragen want dat komt ook raar over.

Probeer via een bekende haar telefoonnummer te regelen. Dan kan je haar bellen of een bericht sturen - en dan kan je altijd nog kijken of je langs kan komen.
Ik zou het niet openbaar op facebook plaatsen.

Als het contact niet echt goed is geweest zou ik uit voorzichtigheid wel op facebook zetten, dat is minder direct, misschien zit ze er niet op te wachten dat je haar direct op haar telefoon contacteert.....

Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.

quote:

Op woensdag 15 februari 2012 14:01 schreef Banaanensuiker het volgende:
Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.

Ik zou anders niet willen dat iemand waar ik ruzie mee heb mijn telefoonnummer weet, maargoed dat ben ik.