Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:09 schreef Olle. het volgende:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...

Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.

quote:

Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.

Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..

quote:

Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...

Sterkte dan maar!

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:12 schreef Alicey het volgende:

[..]

Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.

[..]

Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..

[..]

Sterkte dan maar!

Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw en het feit uiteraard dat de je dierbaren zeer gemist worden deze dagen.

dankje!

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:09 schreef Olle. het volgende:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:14 schreef Olle. het volgende:

Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw en het feit uiteraard dat de je dierbaren zeer gemist worden deze dagen.

dankje!

Voor mij scheelt misschien ook dat ik een erg grote familie heb en het overlijden van mijn vader iets is waar de hele familie in meedeelt. Het is anders dan andere jaren, maar je bent toch wel met de hele familie bij elkaar, met een verdriet dat je deelt met elkaar.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.

Sterkte de komende dagen..

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:19 schreef Alicey het volgende:

[..]

Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.

Sterkte de komende dagen..

Ja hé? Ik denk echt dat het weinig uit maakt..

Dank je, jij ook

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

logisch!

sterkte de komende dagen!

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

Mijn moeder is ook op 1 januari overleden. Elke andere dag zou net zo vreselijk zijn geweest idd, maar ik heb wel last van het feit dat 1 januari gewoon geen dag is die je ongemerkt aan je voorbij kan laten gaan. Er MOET feest zijn, je MOET genieten, etc etc, ik vind dat wel een nare lading geven aan zo'n verdrietige dag voor mij/ons.

Sterkte aan iedereen die het de afgelopen en komende dagen moeilijk hebben.

Ik ben net weer bij mijn vader thuis. Ik zag er eigenlijk heel erg tegenop om hierheen te gaan, want oud en nieuw werd altijd hier gevierd met spelletjes..

Werd ook meteen geconfronteerd met een brief van het pensioenfonds van mijn moeder, dat ik ook nog eens recht heb op wezenpensioen.. Bah.

Iedere dag hoop ik nog steeds dat ik wakker word en dat alles weer goed is..

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.

Verdomme..

Met z'n allen bij m'n pa. Ik en mn vriend, mn oom en neefje, en een goede vriend van mij en m'n ouders met z'n vriendin. Zitten we met z'n allen lekker te kaarten, komt in de Top2000 van Radio 2: Animals - House of the Rising Sun..

Een plaat die de crematie van mijn moeder heeft ingeluid.. We hebben hem op laten staan.. want zo is ze toch een beetje bij ons.. Het leek nog even goed te gaan, maar halverwege de plaat brak ik toch echt.. en daarna m'n pa ook..

Straks komt nog een toepasselijke plaat heb ik al gezien. Hij is niet gedraaid op mama's crematie, maar de titel zegt alles:
Pink Floyd - Wish you were here, op nummer 6, welke tussen 2300 en 0000 zal worden gedraaid..

't is zo oneerlijk...

Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.

Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

Misschien is het ook wel de juiste topic. De angst om iemand te verliezen, met name wanneer het heel reëel begint te worden levert ook wel vergelijkbare gevoelens op.

Veel sterkte!

jeetje wat een naar begin van het jaar . Veel sterkte

Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 15:27 schreef Annnet het volgende:
Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.

Heel veel , sterkte . Neem alle tijd om het te verwerken. Een zelfmoord in een omgeving kan er behoorlijk inhakken. Vorige jaar is een vriend van me zo overleden en het is behoorlijk heftige nasleep geweest.

11 jaar geleden alweer... nu zo ongeveer precies, ook op maandagmorgen. Net op werk, waar ik tegen beter weten in toch heen ben gegaan, telefoontje dat mijn vriend me meteen weer komt ophalen. Zijn moeder is overleden...

Nu, 11 jaar later, weer die maandagmorgen op het werk. Wat is er veel gebeurd in die tijd... Het hakt er eventjes heel hard in

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:
Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.

Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

hmpf.. Gaat ze het halen?

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 13:33 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.

Nee, ik vind het echt niet dubbel of extra moeilijk.. Het maakt voor mij geen fluit uit of het nou nieuwjaarsdag is of dat hij een dag later was overleden, het kan gewoon niet dat het nóg zwaarder en moeilijker zou zijn voor me, klinkt misschien vaag maar zo ervaar ik dat. En de dag zou ik toch nooit kunnen vergeten, welke datum het ook was geweest..

Er is ook eigenlijk niemand geweest die van me verlangde dat ik vrolijk was of ging feesten. Ik heb een paar dates gehad met een leuke man, ik was wel benieuwd hoe hij zou reageren omdat ik dus naar Parijs ging (waar vriendlief begraven is). Maar hij stuurde een lief sms'je op Oudjaarsavond, ik heb hem toen nog gebeld. Hij had er alle begrip voor, stond me zelfs op te wachten toen ik weer thuis kwam.

Voor de mensen die het moeilijk hebben, heel veel sterkte..

Muh, vandaag begrafenis

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 07:25 schreef Annnet het volgende:
Muh, vandaag begrafenis

Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 07:26 schreef L-E het volgende:

[..]

Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.

Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant kan ik al dagen niet meer huilen en voel ik helemaal niks meer. Oudjaarsdag ben ik naar de aula geweest, maar hij leek er niet op, dus het hele besef is er niet. Het is of instorten straks, of een hele lange nasleep vrees ik.

Veel sterkte Annnet!

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 14:35 schreef kebabkever het volgende:

[..]

hmpf.. Gaat ze het halen?

Geen idee, we horen vrijdag in een gesprek wat voor kanker het is/hoe erg het is.
Bedankt voor de lieve berichtjes

@ Hitomi hoe gaat het nu ? Ik herken je verhaal in de dood van mijn vader.

Ik realiseer me nu dat ik sinds een paar maanden eindelijk weer herinneringen aan mijn vader heb en dat ik hem dan zie zoals hij was! Ook herken ik hem als ik andere zie, mijn oom lijkt zo veel op hem ( was me nooit eerder opgevallen) Maar ook als ik een wildvreemde oude man zie. Dan denk ik dat mijn pa zo oud had moeten worden en door had moeten leven.

Zoals ik misschien al eerder schreef geloof ik in reïncarnatie, en om een of andere reden heb ik nu het gevoel dat me pa weer op aarde is. In een nieuw lichaam, ik hoop dat ook dat hij krijgt wat hij verdient. Maar dat gevoel heb ik wel.. Maar tja het blijft klote. Alweer 17 maanden geleden...

3 dagen geleden was het een half jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij is gestorven op 1 augustus 2010, iets na half 10 's avonds. Ik was er helemaal niet mee bezig, tot het ineens die dag was en ik me ineens bedacht dat het een half jaar geleden was.

Nu is er met een half jaar niet zo veel speciaals natuurlijk, maar ik weet het moment van zijn overlijden nog als de dag van gisteren. Het voelt als vorige week, maar het is 'al' een half jaar geleden. Normaal gesproken duurt een half jaar ontzettend lang, maar nu weet ik niet eens wat er in dat half jaar gebeurd is. Als ik terug probeer te kijken kan ik me maar een paar dingen echt herinneren, ik weet niet precies hoe ik 't moet uitleggen.

Over ongeveer 3 weken ga ik met mijn vriendin een week naar New York. Gisteravond zat ik thuis even achter mijn pc, en omdat een vriend van me ook naar NY wil met zijn vriendin, en we het daar gisteren even over hadden, zat ik ineens foto's terug te kijken van 2005 en 2006, toen ik ook in NY was.

Daar zat een foto tussen van toen ik nog op Schiphol stond, en mijn ouders me daar heen hadden gebracht. Aangezien je 3 uur van tevoren aanwezig moet zijn zaten we daar nog wat koffie te drinken, en ineens kwamen die foto's voorbij waarop mijn vader en ik naast elkaar staan. 't Was net alsof ik door een hamer werd geraakt ofzo, beetje vaag. Toen kwam het ineens in alle hevigheid terug, voor een paar minuten, maar dat ging ook weer voorbij.

Nu sta ik dus over 3 weken weer op Schiphol, en als ik weg ga en terug kom is alleen mijn moeder thuis, mijn vader is er niet meer. Het is de eerste keer dat ik op vakantie ga na zijn overlijden, dus ook dat is weer 'een eerste keer'. Ik zie niet zo op tegen het weg gaan (al ben ik niet zo dol op vliegen) maar meer op het terugkomen, en dat mijn vader dan niet meer thuis zit te wachten tot ik binnen kom lopen.

Kutziekte.

Op 17 januari is mn moeder overledenop 89 jarige leeftijd. M'n moeder is 3 jaar ziek geweest en de laatste 1,5 jaar heeft ze permament op bed gelegen. Ik heb haar al die tijd verzorgd samen met de thuiszorg en het laatste half jaar ook met vrijwilligers van het hospice die een dagdeel hulp boden. Gelukkig is mn werkgever zo sociaal dat ik de laatste 6 maanden minder kon werken en de laatste 10 weken helemaal niet meer. Mn moeder is thuis kunnen blijven en is ze in haar vertrouwde omgeving overleden. Ze heeft ruim 7 weken niets gegeten en mondjesmaat wat gedronken; er was op het eind dus niet veel van over. Het was een zware tijd veel heen en weer lopen tussen mn eigen huis en dat van mn moeder. Ik heb het al die jaren alleen moeten doen met wat hulp van thuiszorg en vrijwillegers. Verstandelijk heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ik het voor haar heb kunnen doen maar gevoelsmatig doet het erg pijn en hoewel ze erg ziek was mis ik haar verschrikkelijk. De begrafenis e.d. heb ik ook alleen moeten regelen en het is allemaal gegaan zoals ze wilde. Nu nog heel veel regelen administratief en het huis leeghalen en wat ook opvalt is dat sommige organisaties zo ongelofelijk bot kunnen zijn zeg. Ik weet, ik zal verder moeten met mn leven en dat ga ik ook zeker doen maar het zal wel ff duren voordat ik de zon weer zie schijnen. De Dunne

Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.

Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk

quote:

Op donderdag 10 februari 2011 09:19 schreef teamlead het volgende:
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.

Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk

Pff, 27 januari was het 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed. De dag ben ik vrij goed doorgekomen. Ik mocht 's avonds bij de buurvrouw langs voor gezelschap dus dat deed ook goed.
Ze is dan dat weekend voor een week op reis gegaan, en toen ze weer terug thuis was afgelopen weekend belde ze me op (haar planten hebben een week bij mij gelogeerd) en had ze nieuws... Ze had een aanbod gekregen van haar zoon die opnieuw gaat bouwen, om op de bovenverdieping te komen wonen bij hem, op een uur rijden met de auto van waar ik (en zij) nu woon... Hoewel ze nog niet definitief beslist heeft, voelt het voor mij alvast dat ik straks m'n laatste link met de buurman ook kwijt zal zijn. Het is dan wel geen overlijden, en misschien niet heel erg geschikt in dit topic, maar ik zit er al heel de week zwaar mee in m'n maag en gemis van de buurman steekt nu ook weer vaker de kop op.

Binnenkort is het alweer 3 jaar geleden dat mijn vader verongelukt is.
Het verdriet is er nog steeds, minder zichtbaar, maar er zijn nog altijd (vaak willekeurige) momenten dat het gemis diep vanbinnen zo'n pijn doet, dat je het even niet meer weet.

Ik heb ondertussen mijn leven terug op de rails gekregen. Activiteiten waar ik het plezier voor was verloren, doe ik terug graag, met een aantal goeie vrienden kan ik goed over mijn verdriet praten en ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen zodat ik niet te veel thuis ben.

Op de één of andere manier voel ik mij niet goed thuis. Misschien herinnert het me nog te veel aan mijn vader, maar ik denk ook aan het feit dat ik geen echte band heb tussen mij en mijn broer en moeder. Zij hebben dat wel, ik hou me meer afzijdig dus ik zal blij zijn als ik binnenkort op kot ga en hen niet meer dagelijks moet zien.

Iedereen sterkte met het verwerken van de ziekte en het verlies van geliefden. Heb er zelf ervaring mee (beide ouders overleden, moeder zeer plotseling aan een fatale hersenbloeding en vader aan longkanker (binnen en half jaar) 8 jaar daarna. Alhoewel het voor mij inmiddels 22 en 14 jaar geleden is blijven de momenten van ziekte en overlijden je bij alsof het gisteren was. Kan nog precies vertellen wat er gebeurde op de dag dat mijn moeder stierf ook al is het al zo lang geleden. Gelukkig kunnen mijn broer en ik goed over beide praten alhoewel het voor ons beiden moeilijk voor te stellen is hoe ze er nu als mensen van 76 en bijna 79 eruit zouden hebben gezien. Tien jaar geleden ook bij het overlijden van mijn laatste grootouder geweest nadat ik er samen met mijn oom die nacht bij haar had gewaakt en alhoewel dat wellicht raar is om zo te zeggen, bij mijn oma was het uiteindelijk een zegen dat ze stierf omdat het lichaam (aantal zeer zware hersenbloedingen) en de geest (dement) simpelweg op waren. Uiteraard was er ook rouw om mijn oma maar toch blijkt er een verschil in te zitten als iemand echt helemaal op is en de dood een zegen blijkt te zijn met een lichaam wat gewoon niet meer wil. Ik was uiteindelijk blij voor haar dat ze van dat lichaam verlost was en ze was er op de weinige momenten dat ze nog helder was zelf ook klaar mee, het is dan ook als nabestaande makkelijker te accepteren dat de dood is gekomen. Heel wat anders dan helaas mijn ouders die te jong waren en nog niet lang zo ver waren om afscheid te nemen en waarbij, ook bij mijn vader (die geen prater was en het simpelweg niet over het naderende einde wilde hebben), de dood uiteindelijk zeer plotseling en onverwacht kwam.

Het is nu 11 weken geleden dat mn moeder is overleden. Verstandelijk heb ik er wel vrede mee maar gevoeslmatig is het de laatste 2 dagen een drama, heb me in al die weken nog nooit zo rot gevoeld als nu. Waarschijnlijk wel een reden voor ook, afgelopen woensdag is het grafmonument geplaats en ziet er harstikke mooi uit. Krijg ik gisteren bericht van de begraafplaats dat ze de begraafplaats gaan renoveren en in de rij waar ook mn moeder ligt het gragmonument 180 graden willen draaien, komt de steen dus aan de voeten te staan ipv aan het hoofdeinde. De timing had niet slechter gekund, wat een sukkels; ik ga er ook niet zo maar mee accoord. Moest het ff kwijt.

Mensen, sterkte allemaal. Ik moet tot de conclusie komen dat ik nooit verwacht had, hoe erg ik iemand kan missen. Ooit toen ik voor het eerst in dit topic poste, ( het begin van de reeks) Vroeg ik me af hoe lang het verwerken ging duren.. Ik denk nu dat dat je hele leven zal duren. Gelukkig wordt het steeds gemakkelijker, maar er blijven altijd van die momenten.... Dan realiseer je je weer dat hij (of zij) dit moment niet meer mee maakt, zoals recentelijk bij mij de geboorte van mijn petekind. Dat doet dan toch weer even pijn.. Ook zal mijn petekind niet weten hoe zijn opa is, althans alleen van verhalen. Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 04:15 schreef Bill_E het volgende:
Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

Sterkte man. Ik weet helaas precies wat je bedoelt.

Ik ga me hier ook even melden.

Een half jaar geleden heb ik me vol enthousiasme in een nieuwe relatie gestort. De moeder van mijn vriend is 4 maanden geleden voor een operatie opgenomen in het ziekenhuis en is daar helaas niet meer echt uitgekomen. Afgelopen week hebben we te horen gekregen dat ze niet meer beter gaat worden. Het gaat heel slecht met haar en we hebben het idee dat ze echt niet lang meer heeft.

Ik heb geen idee hoe ik hiermee het beste om kan gaan.. Het grootste deel van onze relatie bestaat uit ellende en we zijn allemaal behoorlijk op.
Ik ben moe, mijn vriend is moe.. Hoe kan ik hem helpen?
Ik merk dat het me af en toe heel wat moeite kost om niet met mijn eigen gevoelens bezig te zijn...