Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

quote:

Op donderdag 2 december 2010 05:35 schreef richard_prf het volgende:

[..]

Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.

Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.

Mijn vader was inderdaad geweldig. Dat vind iedereen van zijn vader, ik zal daar geen uitzondering in zijn, maar hij was inderdaad geweldig. Heel rustig, heel bedachtzaam. Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.

Het is gewoon een klotewereld. Waarom moest hij gaan? Waarom moet uberhaupt iemand gaan op deze manier, maar als er dan iemand moest gaan, waarom hij. Waarom niet mijn buurman? Waarom niet andere mensen die ik ken die zich kapot roken en zuipen, een pacemaker hebben, met het advies niet te roken en te drinken, maar dat toch doen, en nu al bijna 10x een hartaanval hebben gehad (letterlijk) en elke keer overleeft hij het weer. Gun ik het hem? Zeer zeker niet. Maar, het voelt wel aan als oneerlijk.

Mijn vader wilde nog zoveel, en nu is hij er niet meer. Ik wilde nog zoveel, maar hij is er niet meer. En hij komt ook nooit meer terug. Ik kan daar niet mee omgaan eigenlijk. Ik kan het handelen dat hij er niet meer is, van dag tot dag, maar als ik nadenk over 'later', en dat hij nergens meer deel van zal uitmaken, dat ik nooit meer zijn lach of stem zal horen, nooit meer hem om advies kan vragen, nooit meer dat gerustgestelde gevoel krijgen als ik ergens enorm mee zat, en hij, ook al kon hij het niet oplossen, toch dingen kon zeggen op een manier dat het me rust gaf.

En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?

Ik mis hem.

Ik heb geen woorden die kunnen troosten
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart

quote:

Op donderdag 2 december 2010 12:02 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.

En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?

Je vader lijkt me een bijzonder mens maar je legt zoveel nadruk op de dood. Jij hebt jarenlang een geweldige vader gehad. Een goed mens gekend. Je hebt hem waardig zijn verlies zien dragen hoe onmogelijk dat ook leek op dat moment.

Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.

Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.

Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?

Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.

[ Bericht 100% gewijzigd door brunette82 op 04-12-2010 13:21:29 ]

Ik ga niet alle verhalen lezen maar ik wil jullie wel allemaal heel veel sterkte wensen!

mijn oma is gister rustig ingeslapen.
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.

nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..

sterkte

Heel veel sterkte..

Sterkte!

Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.

We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.

Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.

Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven

Mama, ik mis je.

Misschien een kleine troost.....
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."

quote:

Op zondag 5 december 2010 12:05 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.

We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.

Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.

Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven

Mama, ik mis je.

voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!

Ik lees nog dikwijls mee hier, want het doet deugd om te zien dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft, of die iemand verloren is die zoveel betekend heeft. Ik gun het niemand om zo'n verlies te ervaren, maar het is wel geruststellend om te lezen dat anderen het ook zo moeilijk kunnen accepteren.

Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.

quote:

Op donderdag 2 december 2010 13:53 schreef Jolene22 het volgende:

...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.

Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.

Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?

Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.

Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.

Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.

Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.

Jack,

Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.

Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.

Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.

Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.

Sterkte met alles.

De reden waarom ik wel dikwijls naar z'n graf ga (minstens 1x per week, soms 2x) is vooral omdat ik niet bij de buurvrouw terecht kan. Dat verwachtte ik in het begin wel, en dat heeft ook de nodige problemen tussen ons gegeven waardoor ik haar bijna een jaar niet meer heb gezien/gesproken. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat ze daar niet op zit te wachten, ik denk dan maar omdat ze het zelf wel lastig genoeg zal hebben. Op zich heb ik ook niet zo heel veel met het graf, ook omdat hij begraven ligt op een plek waar ik hem nooit mee zal associeren, maar voor mij is het wel de enige plek waar ik naartoe kan en waar het me ook wordt toegestaan om m'n ding te doen. De buurvrouw komt zelden naar daar, maar ze heeft er geen problemen mee dat ik het daar onderhoud en zorg dat het er netjes uitziet, en dat waardeert ze ook wel, maar dan op haar manier. Die kerstboom is iets wat ik zelf ook leuk vind om te doen. Ik hielp hem vroeger al vaak met allerlei dingen die hij zelf niet meer kon, en dit is dan zo'n beetje mijn manier om toch nog iets voor hem te kunnen blijven doen, maar misschien toont het ook wel aan dat ik het niet kan loslaten en zou ik dat misschien beter wel doen.

Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.

Als jij je er goed bij voelt lekker blijven doen. Alnga je er dagelijks heen. Zo lang jij je er maar prettig bij voelt.

Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.

Teminste dat is altijd mijn mening.

Dat was in het begin wel zo, maar nu minder. Ik denk dagelijks aan hem en ik moet er voorlopig niet aan denken dat ik hem niet meer zou kunnen bezoeken. Ik weet nog dat ik het eerste jaar lichtjes panikeerde toen ik las dat het kerkhof om 16u sloot in de winter, wist ik toen veel dat echt niemand de moeite doet om die poort om 16u op slot te gooien

Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.

Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.

Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte

Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.

quote:

Op donderdag 9 december 2010 20:17 schreef Miracle_Drug het volgende:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.

Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte

Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.
Het heeft enige moeite gekost om m'n vriendin te overtuigen om mee te gaan, maar het is uiteindelijk toch gelukt

quote:

Op donderdag 9 december 2010 23:03 schreef formerjellybean het volgende:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.

Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.

Vandaag is hier ook het eerste jaar voorbij. Ik dacht pas nadat ik hier las, oja kerst enzo komt er aan. Maar dat is dan al de 2e keer zonder mijn moeder

De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde

Ik kom er denk ik maar bij in dit topic. Ik heb alleen nog de op gelezen, maar ik moet het even van me afschrijven..

Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.

Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.

Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.

We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...

22-07-1957 -- 13-12-2010

Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.

* flash backs heeft

Sterkte en gecondoleerd!

Hitomi, kippenvel van je verhaal Heel veel sterkte en gecondoleerd..

heel veel sterkte

@hitomi, wat vreselijk.
Ontzettend veel sterkte!

Ooow hitomi wat verschrikkelijk Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama

Dank jullie wel..

De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.

Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..

Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?

jeetje, zit hier met kippevel...
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij

Hitomi, tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Heel veel sterkte de komende tijd... weet helaas al te goed welke pijn en vertwijfeling je op zo'n moment voelt.

* stil van

Hitomi.. héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...

Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...

quote:

Op maandag 13 december 2010 08:19 schreef Hitomi het volgende:

22-07-1957 -- 13-12-2010

Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.

Ah gos, arme jij, arme jullie. Enorm veel sterkte, Hitomi met dit grote verlies.

Ik kende tip topic nog niet (gelukkig) maar moet er nu toch aan geloven...
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!

Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....

Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!

Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is

De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!

[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]

quote:

Op maandag 13 december 2010 18:30 schreef Starr_003 het volgende:
<knip> Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!

Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is

De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!

Allereerst gecondoleerd!

Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel

Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.

quote:

Op maandag 13 december 2010 18:47 schreef teamlead het volgende:

[..]

Allereerst gecondoleerd!

Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel

Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.

Dankje!
Hmm..ja dat zou best kunnen inderdaad..!
Maar het is wel een raar gevoel... dat mensen naar me toekomen en me heel 'geschokt' vragen hoe het gaat en ik dan bij mezelf denk 'eh, ja wel goed?!' ..ik moet me voor mijn gevoel haast verontschuldigen dat ik er niet bij ga huilen als ik het verhaal vertel!
Gelukkig zegt eigenlijk iedereen...dat ze dat niet gek vinden...(maar ik zelf blijf het wel vreemd vinden )

Misschien heeft het ermee te maken..dat er zo lang tussen de momenten zat, van dat ik het hoorde tot aan het moment dat ik hem zag..en het lijkt nog zo onrealistisch..
Ik had eigenlijk 'gehoopt' dat het zo definitief zou worden als ik hem dood zou zien..maar dat gebeurde dus niet..en nu nog steeds niet...

Zie ook mijn eerdere post: het zijn de idiootste momenten dat het wél binnenkomt, maar eigenlijk nooit als ik iemand vertel wat er is gebeurd of als iemand me vraagt hoe het gaat. Maar zo'n moment dat je een nieuwe telefoon hebt en het mobiele nummer toch maar weer in je geheugen zet, omdat wissen gewoon niet gaat.... Dan knalt het er in.... En bij mij is fat dan zo'n verdoofd zombiegevoel. Alsof het allemaal zo nutteloos is

quote:

Op maandag 13 december 2010 18:30 schreef Starr_003 het volgende:

Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is

Het is de automatische piloot, een bescherming van je lichaam. Maar hij helpt het alleen maar uit te stellen, het echte verdriet komt vanzelf en vaak in de kleine dingen merk ik. Een passend nummer van Acda en de Munnik:


Maar er is ook nog steeds hoop, want hoewel het gemis waarschijnlijk niet zal verdwijnen, wordt het wel steeds minder pijnlijk. Doe waar jij je goed bij voelt, niet omdat anderen het wellicht zouden verwachten

Hitomi, ook voor jou heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je ondanks de roes toch wat dingen bewust mee kan maken, en ook je gevoel blijft volgen