Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

logisch!

sterkte de komende dagen!

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

Mijn moeder is ook op 1 januari overleden. Elke andere dag zou net zo vreselijk zijn geweest idd, maar ik heb wel last van het feit dat 1 januari gewoon geen dag is die je ongemerkt aan je voorbij kan laten gaan. Er MOET feest zijn, je MOET genieten, etc etc, ik vind dat wel een nare lading geven aan zo'n verdrietige dag voor mij/ons.

Sterkte aan iedereen die het de afgelopen en komende dagen moeilijk hebben.

Ik ben net weer bij mijn vader thuis. Ik zag er eigenlijk heel erg tegenop om hierheen te gaan, want oud en nieuw werd altijd hier gevierd met spelletjes..

Werd ook meteen geconfronteerd met een brief van het pensioenfonds van mijn moeder, dat ik ook nog eens recht heb op wezenpensioen.. Bah.

Iedere dag hoop ik nog steeds dat ik wakker word en dat alles weer goed is..

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..

Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.

Verdomme..

Met z'n allen bij m'n pa. Ik en mn vriend, mn oom en neefje, en een goede vriend van mij en m'n ouders met z'n vriendin. Zitten we met z'n allen lekker te kaarten, komt in de Top2000 van Radio 2: Animals - House of the Rising Sun..

Een plaat die de crematie van mijn moeder heeft ingeluid.. We hebben hem op laten staan.. want zo is ze toch een beetje bij ons.. Het leek nog even goed te gaan, maar halverwege de plaat brak ik toch echt.. en daarna m'n pa ook..

Straks komt nog een toepasselijke plaat heb ik al gezien. Hij is niet gedraaid op mama's crematie, maar de titel zegt alles:
Pink Floyd - Wish you were here, op nummer 6, welke tussen 2300 en 0000 zal worden gedraaid..

't is zo oneerlijk...

Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.

Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

Misschien is het ook wel de juiste topic. De angst om iemand te verliezen, met name wanneer het heel reëel begint te worden levert ook wel vergelijkbare gevoelens op.

Veel sterkte!

jeetje wat een naar begin van het jaar . Veel sterkte

Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 15:27 schreef Annnet het volgende:
Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.

Heel veel , sterkte . Neem alle tijd om het te verwerken. Een zelfmoord in een omgeving kan er behoorlijk inhakken. Vorige jaar is een vriend van me zo overleden en het is behoorlijk heftige nasleep geweest.

11 jaar geleden alweer... nu zo ongeveer precies, ook op maandagmorgen. Net op werk, waar ik tegen beter weten in toch heen ben gegaan, telefoontje dat mijn vriend me meteen weer komt ophalen. Zijn moeder is overleden...

Nu, 11 jaar later, weer die maandagmorgen op het werk. Wat is er veel gebeurd in die tijd... Het hakt er eventjes heel hard in

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:
Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.

Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.

Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.

hmpf.. Gaat ze het halen?

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 13:33 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.

Nee, ik vind het echt niet dubbel of extra moeilijk.. Het maakt voor mij geen fluit uit of het nou nieuwjaarsdag is of dat hij een dag later was overleden, het kan gewoon niet dat het nóg zwaarder en moeilijker zou zijn voor me, klinkt misschien vaag maar zo ervaar ik dat. En de dag zou ik toch nooit kunnen vergeten, welke datum het ook was geweest..

Er is ook eigenlijk niemand geweest die van me verlangde dat ik vrolijk was of ging feesten. Ik heb een paar dates gehad met een leuke man, ik was wel benieuwd hoe hij zou reageren omdat ik dus naar Parijs ging (waar vriendlief begraven is). Maar hij stuurde een lief sms'je op Oudjaarsavond, ik heb hem toen nog gebeld. Hij had er alle begrip voor, stond me zelfs op te wachten toen ik weer thuis kwam.

Voor de mensen die het moeilijk hebben, heel veel sterkte..

Muh, vandaag begrafenis

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 07:25 schreef Annnet het volgende:
Muh, vandaag begrafenis

Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 07:26 schreef L-E het volgende:

[..]

Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.

Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant kan ik al dagen niet meer huilen en voel ik helemaal niks meer. Oudjaarsdag ben ik naar de aula geweest, maar hij leek er niet op, dus het hele besef is er niet. Het is of instorten straks, of een hele lange nasleep vrees ik.

Veel sterkte Annnet!

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 14:35 schreef kebabkever het volgende:

[..]

hmpf.. Gaat ze het halen?

Geen idee, we horen vrijdag in een gesprek wat voor kanker het is/hoe erg het is.
Bedankt voor de lieve berichtjes

@ Hitomi hoe gaat het nu ? Ik herken je verhaal in de dood van mijn vader.

Ik realiseer me nu dat ik sinds een paar maanden eindelijk weer herinneringen aan mijn vader heb en dat ik hem dan zie zoals hij was! Ook herken ik hem als ik andere zie, mijn oom lijkt zo veel op hem ( was me nooit eerder opgevallen) Maar ook als ik een wildvreemde oude man zie. Dan denk ik dat mijn pa zo oud had moeten worden en door had moeten leven.

Zoals ik misschien al eerder schreef geloof ik in reïncarnatie, en om een of andere reden heb ik nu het gevoel dat me pa weer op aarde is. In een nieuw lichaam, ik hoop dat ook dat hij krijgt wat hij verdient. Maar dat gevoel heb ik wel.. Maar tja het blijft klote. Alweer 17 maanden geleden...

3 dagen geleden was het een half jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij is gestorven op 1 augustus 2010, iets na half 10 's avonds. Ik was er helemaal niet mee bezig, tot het ineens die dag was en ik me ineens bedacht dat het een half jaar geleden was.

Nu is er met een half jaar niet zo veel speciaals natuurlijk, maar ik weet het moment van zijn overlijden nog als de dag van gisteren. Het voelt als vorige week, maar het is 'al' een half jaar geleden. Normaal gesproken duurt een half jaar ontzettend lang, maar nu weet ik niet eens wat er in dat half jaar gebeurd is. Als ik terug probeer te kijken kan ik me maar een paar dingen echt herinneren, ik weet niet precies hoe ik 't moet uitleggen.

Over ongeveer 3 weken ga ik met mijn vriendin een week naar New York. Gisteravond zat ik thuis even achter mijn pc, en omdat een vriend van me ook naar NY wil met zijn vriendin, en we het daar gisteren even over hadden, zat ik ineens foto's terug te kijken van 2005 en 2006, toen ik ook in NY was.

Daar zat een foto tussen van toen ik nog op Schiphol stond, en mijn ouders me daar heen hadden gebracht. Aangezien je 3 uur van tevoren aanwezig moet zijn zaten we daar nog wat koffie te drinken, en ineens kwamen die foto's voorbij waarop mijn vader en ik naast elkaar staan. 't Was net alsof ik door een hamer werd geraakt ofzo, beetje vaag. Toen kwam het ineens in alle hevigheid terug, voor een paar minuten, maar dat ging ook weer voorbij.

Nu sta ik dus over 3 weken weer op Schiphol, en als ik weg ga en terug kom is alleen mijn moeder thuis, mijn vader is er niet meer. Het is de eerste keer dat ik op vakantie ga na zijn overlijden, dus ook dat is weer 'een eerste keer'. Ik zie niet zo op tegen het weg gaan (al ben ik niet zo dol op vliegen) maar meer op het terugkomen, en dat mijn vader dan niet meer thuis zit te wachten tot ik binnen kom lopen.

Kutziekte.

Op 17 januari is mn moeder overledenop 89 jarige leeftijd. M'n moeder is 3 jaar ziek geweest en de laatste 1,5 jaar heeft ze permament op bed gelegen. Ik heb haar al die tijd verzorgd samen met de thuiszorg en het laatste half jaar ook met vrijwilligers van het hospice die een dagdeel hulp boden. Gelukkig is mn werkgever zo sociaal dat ik de laatste 6 maanden minder kon werken en de laatste 10 weken helemaal niet meer. Mn moeder is thuis kunnen blijven en is ze in haar vertrouwde omgeving overleden. Ze heeft ruim 7 weken niets gegeten en mondjesmaat wat gedronken; er was op het eind dus niet veel van over. Het was een zware tijd veel heen en weer lopen tussen mn eigen huis en dat van mn moeder. Ik heb het al die jaren alleen moeten doen met wat hulp van thuiszorg en vrijwillegers. Verstandelijk heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ik het voor haar heb kunnen doen maar gevoelsmatig doet het erg pijn en hoewel ze erg ziek was mis ik haar verschrikkelijk. De begrafenis e.d. heb ik ook alleen moeten regelen en het is allemaal gegaan zoals ze wilde. Nu nog heel veel regelen administratief en het huis leeghalen en wat ook opvalt is dat sommige organisaties zo ongelofelijk bot kunnen zijn zeg. Ik weet, ik zal verder moeten met mn leven en dat ga ik ook zeker doen maar het zal wel ff duren voordat ik de zon weer zie schijnen. De Dunne

Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.

Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk

quote:

Op donderdag 10 februari 2011 09:19 schreef teamlead het volgende:
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.

Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk

Pff, 27 januari was het 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed. De dag ben ik vrij goed doorgekomen. Ik mocht 's avonds bij de buurvrouw langs voor gezelschap dus dat deed ook goed.
Ze is dan dat weekend voor een week op reis gegaan, en toen ze weer terug thuis was afgelopen weekend belde ze me op (haar planten hebben een week bij mij gelogeerd) en had ze nieuws... Ze had een aanbod gekregen van haar zoon die opnieuw gaat bouwen, om op de bovenverdieping te komen wonen bij hem, op een uur rijden met de auto van waar ik (en zij) nu woon... Hoewel ze nog niet definitief beslist heeft, voelt het voor mij alvast dat ik straks m'n laatste link met de buurman ook kwijt zal zijn. Het is dan wel geen overlijden, en misschien niet heel erg geschikt in dit topic, maar ik zit er al heel de week zwaar mee in m'n maag en gemis van de buurman steekt nu ook weer vaker de kop op.

Binnenkort is het alweer 3 jaar geleden dat mijn vader verongelukt is.
Het verdriet is er nog steeds, minder zichtbaar, maar er zijn nog altijd (vaak willekeurige) momenten dat het gemis diep vanbinnen zo'n pijn doet, dat je het even niet meer weet.

Ik heb ondertussen mijn leven terug op de rails gekregen. Activiteiten waar ik het plezier voor was verloren, doe ik terug graag, met een aantal goeie vrienden kan ik goed over mijn verdriet praten en ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen zodat ik niet te veel thuis ben.

Op de één of andere manier voel ik mij niet goed thuis. Misschien herinnert het me nog te veel aan mijn vader, maar ik denk ook aan het feit dat ik geen echte band heb tussen mij en mijn broer en moeder. Zij hebben dat wel, ik hou me meer afzijdig dus ik zal blij zijn als ik binnenkort op kot ga en hen niet meer dagelijks moet zien.

Iedereen sterkte met het verwerken van de ziekte en het verlies van geliefden. Heb er zelf ervaring mee (beide ouders overleden, moeder zeer plotseling aan een fatale hersenbloeding en vader aan longkanker (binnen en half jaar) 8 jaar daarna. Alhoewel het voor mij inmiddels 22 en 14 jaar geleden is blijven de momenten van ziekte en overlijden je bij alsof het gisteren was. Kan nog precies vertellen wat er gebeurde op de dag dat mijn moeder stierf ook al is het al zo lang geleden. Gelukkig kunnen mijn broer en ik goed over beide praten alhoewel het voor ons beiden moeilijk voor te stellen is hoe ze er nu als mensen van 76 en bijna 79 eruit zouden hebben gezien. Tien jaar geleden ook bij het overlijden van mijn laatste grootouder geweest nadat ik er samen met mijn oom die nacht bij haar had gewaakt en alhoewel dat wellicht raar is om zo te zeggen, bij mijn oma was het uiteindelijk een zegen dat ze stierf omdat het lichaam (aantal zeer zware hersenbloedingen) en de geest (dement) simpelweg op waren. Uiteraard was er ook rouw om mijn oma maar toch blijkt er een verschil in te zitten als iemand echt helemaal op is en de dood een zegen blijkt te zijn met een lichaam wat gewoon niet meer wil. Ik was uiteindelijk blij voor haar dat ze van dat lichaam verlost was en ze was er op de weinige momenten dat ze nog helder was zelf ook klaar mee, het is dan ook als nabestaande makkelijker te accepteren dat de dood is gekomen. Heel wat anders dan helaas mijn ouders die te jong waren en nog niet lang zo ver waren om afscheid te nemen en waarbij, ook bij mijn vader (die geen prater was en het simpelweg niet over het naderende einde wilde hebben), de dood uiteindelijk zeer plotseling en onverwacht kwam.

Het is nu 11 weken geleden dat mn moeder is overleden. Verstandelijk heb ik er wel vrede mee maar gevoeslmatig is het de laatste 2 dagen een drama, heb me in al die weken nog nooit zo rot gevoeld als nu. Waarschijnlijk wel een reden voor ook, afgelopen woensdag is het grafmonument geplaats en ziet er harstikke mooi uit. Krijg ik gisteren bericht van de begraafplaats dat ze de begraafplaats gaan renoveren en in de rij waar ook mn moeder ligt het gragmonument 180 graden willen draaien, komt de steen dus aan de voeten te staan ipv aan het hoofdeinde. De timing had niet slechter gekund, wat een sukkels; ik ga er ook niet zo maar mee accoord. Moest het ff kwijt.

Mensen, sterkte allemaal. Ik moet tot de conclusie komen dat ik nooit verwacht had, hoe erg ik iemand kan missen. Ooit toen ik voor het eerst in dit topic poste, ( het begin van de reeks) Vroeg ik me af hoe lang het verwerken ging duren.. Ik denk nu dat dat je hele leven zal duren. Gelukkig wordt het steeds gemakkelijker, maar er blijven altijd van die momenten.... Dan realiseer je je weer dat hij (of zij) dit moment niet meer mee maakt, zoals recentelijk bij mij de geboorte van mijn petekind. Dat doet dan toch weer even pijn.. Ook zal mijn petekind niet weten hoe zijn opa is, althans alleen van verhalen. Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 04:15 schreef Bill_E het volgende:
Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

Sterkte man. Ik weet helaas precies wat je bedoelt.

Ik ga me hier ook even melden.

Een half jaar geleden heb ik me vol enthousiasme in een nieuwe relatie gestort. De moeder van mijn vriend is 4 maanden geleden voor een operatie opgenomen in het ziekenhuis en is daar helaas niet meer echt uitgekomen. Afgelopen week hebben we te horen gekregen dat ze niet meer beter gaat worden. Het gaat heel slecht met haar en we hebben het idee dat ze echt niet lang meer heeft.

Ik heb geen idee hoe ik hiermee het beste om kan gaan.. Het grootste deel van onze relatie bestaat uit ellende en we zijn allemaal behoorlijk op.
Ik ben moe, mijn vriend is moe.. Hoe kan ik hem helpen?
Ik merk dat het me af en toe heel wat moeite kost om niet met mijn eigen gevoelens bezig te zijn...

De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 15:48 schreef ook_gek het volgende:
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

Op zich loopt de relatie echt wel lekker. We zijn allebei volwassen genoeg om in te calculeren dat je relatie nou eenmaal niet top kan zijn als je allebei geen energie hebt. Het weekend voor het slechte nieuws zijn we gaan samenwonen. Als ik even het hele ziekenhuisverhaal loskoppel hebben er het heel goed samen.

Misschien maakt dat het ook mede (voor mij) zo moeilijk

Ik leer al redelijk omgaan met het feit dat mijn moeder er niet meer is. Makkelijk is anders, maar gelukkig heb ik veel steun van mensen in mijn omgeving.

Mijn verjaardag was dan wel ontzettend moeilijk. Ik heb het niet echt gevierd, ook voor een reden. Mijn oom (broer van mijn moeder) en mijn vader (met nieuwe vriendin) waren echter wel aanwezig. Allemaal erg gezellig tijdens de visite, maar na de visite ben ik helemaal ingestort. Want ja, er mist wel één van de belangrijkste personen uit je leven..

Wat me daarnaast bijzonder stoort is het feit dat ik in mijn hele leven voor december 2010 misschien 4 of 5 begrafenissen/crematies heb meegemaakt. Er ging simpelweg niemand heen.

Sinds december wordt het voor mij komende donderdag alweer de 4e.. Alsof er iets in de lucht hangt waardoor mensen met bosjes uit de lucht vallen..

Aankomende vrijdag wordt het een ontzettend moeilijke dag voor mij en m'n vader: het is dan de geboortedag van mijn moeder. Mijn vader komt rond een uur of 15:00 naar mij toe. Hij kan het niet aan om in zijn eigen woning te zitten en wil graag met mij de dag doorkomen. Ik ga denk ik een van mijn moeder haar favoriete recepten klaarmaken (welke weet ik nog niet). Wanneer het donker begint te worden gaan mijn vader en ik een wensballon oplaten.

Ik droom de laatste tijd wel ontzettend vaak over mijn moeder. Aan de ene kant is dat enorm fijn, aan de andere kant, als ik dan wakker word heb ik altijd dat kleine lintje hoop dat de afgelopen 6 maanden een afschuwelijk langdradige en vervelende nachtmerrie was. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet zo is...

Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

quote:

Op maandag 25 juli 2011 00:50 schreef KarinJ. het volgende:
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

Herkenbaar

Ik heb soms nog gesprekken met mn overleden vader in mn dromen, soms stelt hij me aan anderen voor....kan me alleen in wakkere toestand niet herinneren wie het zijn....Maar het zijn echt van die hele realistische dromen....en dus eigenlijk ook heel fijn...maar als ik wakker wordt mis ik hem dan weer...ben niet heel religieus of zweverig, maar ik heb door zijn dood op de een of andere manier wel een ander idee gekregen over de "transformatie" die sterven heet...

Dromen over overledenen kunnen soms heel raar zijn, vaak hebben ze wel echt invloed op je en onthou je ze wel degelijk! Ik iig wel.

De gekste die ik gehad heb was toch wel dat ik ná haar overlijden mijn moeder tegen kwam in een droom, waarbij ik haar moest vertellen dat ze overleden was. Dat was heel raar, maar tegelijktijd maakte het allemaal wel heel werkelijk voor me. Het voelde als een stapje verder in acceptatie

Het geeft inderdaad wel een idee dat ze even bij je op bezoek komen, maar aan de andere kant geeft het nog even een boost aan het gemis als je toch over ze droomt.

Vrijdag was mijn moeders geboortedag. Ze zou 54 geworden zijn als ze nog had geleefd. Mijn vader heeft me hun trouwringen cadeau gegeven met de woorden dat hij ze liever gaf op het moment dat hij zelf nog in leven was.

Was best moeilijk om ze in ontvangst te nemen.. maar toch ook mooi. Want hun huwelijk heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben gekomen. Dus ik heb een stukje van allebei mijn ouders en de grondlegging van mijn bestaan in mijn bezit.. als jullie snappen wat ik bedoel enzo..

Heb nu mijn moeders ring om. Exact dezelfde ringmaat als toen ze 'm kreeg. Die van mijn vader gaat aan een ketting.

Toen mijn ouders net overleden waren droomde ik vaak over ze maar realiseerde mij in die droom wel dat het niet kon want ze waren overleden, tegenwoordig is dat aspect verdwenen en droom ik nu over ze alsof ze er nog gewoon zijn, heeft, denk ik, toch wel te maken met de rouwverwerking.

Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:12 schreef ook_gek het volgende:
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:22 schreef trovey het volgende:

[..]

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:52 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

Is het ook maar het slijt echt wel. Mijn ouders zijn 22 en 14 jaar geleden overleden en uiteraard moet je wennen aan het idee wat ze er niet meer zijn maar ook dat went vreemd genoeg. Het is wel erg prettig als je nog behoorlijk wat mensen in je omgeving hebt waarmee je over ze kunt praten. Helaas begint dat in mijn omgeving nu minder te worden. De leeftijdsgenoten (vrienden/kennissen en (oud)buren waar wij contact mee hebben gehouden) van mijn ouders beginnen nu ook massaal te overlijden (simpelweg omdat ze (hoog)bejaard zijn en dat is elke keer toch wel weer even slikken want nu krijg je de confrontatie dat je met elke persoon weer een stukje geschiedenis minder hebt.

Aanstaande maandag is het 1 augustus. Maandagavond, iets na half 10, zal het precies een jaar geleden zijn dat mijn vader overleed. Deze week ben ik er al veel mee bezig geweest, vorige week ook wel. Ik wil graag doen alsof het gewoon just another date is, maar dat is niet zo.

Het wrange is, morgen krijg ik een nieuwe auto. Auto's, dat was iets waar mijn vader en ik samen veel plezier aan beleefden. Samen autoprogramma's kijken, autoblaadjes, krantjes, etc etc. Niet dat we technisch enig benul hebben van een auto, maar gewoon.. 'auto's'.

Toen ik mijn huidige auto kreeg, ben ik met pap een paar weken voor levering naar de lokale dealer gegaan, en hebben we daar naar de auto gekeken. Er omheen gelopen, er in gezeten, beetje voelen, beetje ruiken.

Nu krijg ik een nieuwe auto. Ik heb 'm zelf uitgezocht (net als de vorige keer) maar ik heb 't er niet met hem over kunnen hebben. Niet naar kunnen gaan kijken, niet samen door de brochures bladeren. Het voelt anders nu. Ik ben erg blij met de nieuwe auto, maar auto's waren een ding van hem en mij samen.

Mijn moeder heeft daar niet zo veel mee. Ik bemoeide me niet met hun auto's, die kochten zij samen, maar ik had 't er wel veel over met pap. Niet dat die 't voor 't zeggen had, want mijn moeder beheerde de portomonnee, dus als mijn moeder zei 'dit gebeurd niet' dan kon m'n vader 2 weken praten, maar dan gebeurde 't toch niet.

En dan maandag...tja...wat moet ik zeggen. Ik wil graag doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet zo, en dat weet ik heel goed. De gebeurtenissen van die dag, een jaar geleden weet ik nog allemaal als de dag van gisteren. De periode daarna weet ik eigenlijk nauwelijks meer iets van.

En nu zijn we een jaar verder. Een jaar. 365 dagen, die zijn omgevlogen lijkt 't wel. Ik snap er niks van, maar het is echt al een jaar geleden.

Pap, * 11.04.1946 -- + 01.08.2010.

Eind augustus is de datum van me moeder. En dat voelt ook als gisteren, terwijl we al een jaar verder zijn.

Het is heel raar, want soms voor me gevoel is het pas een paar dagen geleden. Soms heb ik dat hele gevoel trouwens helemaal niet.

Kwam van de week foto's tegen van vlak voor het moment dat bekend werd dat ze nog een paar maanden te leven had. Het gekke is dat ze nog op de skies staat en lekker aan het skien was. Gewoon niks aan de hand. 5 maanden later zie ik haar in gedachte uitgeput op bed liggen, een uur na dat ze in haar slap is overleden...

Fuck.

Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..

In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..

Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?

Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.

Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.

Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.

Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.

Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Darkestrah op 02-10-2011 00:27:36 ]

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 00:16 schreef Darkestrah het volgende:
Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.

Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.

Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.

Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.

Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.

In principe zegt een kaartje met 'ik denk aan jullie' al meer dan genoeg. Ik heb een dergelijk kaartje gekregen van een goede vriend van me op de dag dat mijn moeder jarig geweest zou zijn en dat was (voor mij dan, en mijn pa die thuis ook zo'n kaartje had gekregen) genoeg.

Het zegt in ieder geval meer dan duizend woorden

al weer 2 jaar zonder papa!

Toch fijn om eens terug te lezen in dit topic bij moeilijke tijden. Zit weer ff lekker zijn/onze muziek te luisteren. En zoek naar fijne herinneringen. Vind het jammer dat er amper filmopnames van mijn pa zijn, foto's zijn ook maar zo..

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2011 21:49 schreef Hitomi het volgende:
Fuck.

Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..

In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..

Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?

Mijn advies:

De nummer lekker vaak luisteren en erbij gaan zitten janken. Op een gegeven moment gaat dit over. En als je dan toevallig zo'n nummer hoort, dan is het gewoon lekker een momentje dat ze er toch even bij is.

Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..

Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..

Het was in 5 december dus 2 jaar terug dat een vriend van me overleed aan zelfmoord en het gaat nu beter als eerst . Ik moet zeggen dat als je voor het eerst met een zelfmoord in een vriendenkring geconfronteerd word dat het toch heel heftig is en eigenlijk nu 2 jaar verder ga je ook meer de echt impact beseffen.

Ik heb het bij mezelf gemerkt omdat ik ook al merkte dat ik gauwer bezorgd ben om mensen omdat je juist dus mee hebt gemaakt dat het soms ook niet goed komt en dat soms dus mensen problemen hebben en er niet uitkomen en dus zoiets doen.
Ook ben ik voorzichtiger want ja ik weet hoe die diep sommige woorden mensen kunnen raken . Wel ben ik nu ook meer bereid juist de mooie herinneringen aan hem in mijn gedachten te houden want Leon was een hele lieve zorgzame persoon om in je vriendenkring te hebben, altijd als die het idee had dat er wat was dan stond die voor je klaar.

Ik kreeg ook rond zijn sterfdag een bericht van zijn zus ( ik kende die familie niet) om me te bedanken dat ik nog regelmatig een bloemetje bij zijn graf breng . Zijn familie is koster bij de kerk en houd de begraafplaats in de gaten en schijnbaar komen er niet zoveel mensen behalve ik.

Ik vind het ontzettend lief van ze dat ze er blij mee zijn en me bedanken maar voor mij is het iets wat hoort . Hij was een vriend van mij dus af en toe even langs gaan en even een bloemetje bij hem brengen zodat hij een mooie begraafplek heeft vind ik zelf juist iets voor mij logisch is.

Ik denk wel dat hij een heel speciaal plekje in mijn hart heeft gehouden en dat ik hem niet gauw vergeet.

quote:

Op donderdag 5 januari 2012 12:06 schreef Ellatjuh het volgende:
Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..

Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..

Jeetje wat heftig sterkte ermee

dankje..
soms denk ik was ze maar wel met de kerst gekomen want dan was ze niet gaan hardlopen en was ze nu niet dood

ik kom hier maar ff meeposten/lezen.
even kort over mijn situatie, ik heb ergens in augustus/september te horen dat een oom kanker heeft. Welke is uitgezaaid en zijn botten aantast. Ze hebben het nu wel redelijk onder controle maar genezen zal het niet zeggen ze, maar ze kunnen het wel onder controle houden en blijven monitoren en mijn oom zou dan nog jaren mee kunnen gaan.
Maar een paar maandjes later, tussen kerst en oud&nieuw is mijn oma heenggegaan. Binnen een paar weekjes was het over. Ze kreeg eerst een lichte herseninfart, is daarna met bijgewerkte dosis medicatie naar huis gestuurd, en een avond later een groter herseninfart, waarna ze naar de kliniek is gebracht, daar een paar dagen gelegen.
En maar naar huis gestuurd om daar te sterven, en dat heeft ongeveer 3 weken geduurd. En nu is het ongeveer een maand geleden, en ik heb het er echt gigantisch moeilijk mee, heb toen ik het vernam eerst dagne lang overstuur op bed gelegen, constant aan het huilen.
De relatie met mijn moeder is heel dubbel, en ik kan er niet over praten en toch probeert ze er met mij over te praten en ik voel mij gedwongen tot ik compleet hysterisch word en mijn oren moet bedekken omdat ik het niet aan kan horen.
Maar goed, mijn oma en rest v/d familie wonen in een ander continent en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen, en merk dagelijk ook niet de verandering(dat ze er niet is), terwijl mijn gedachten(hersenen) mij er constant op wijzen.
En mijn oma was de enige persoon, bij wie ik me echt op mijn gemak voelde..ik kon zeggen wat ik wilde en doen wat ik wilde zonder me beoordeeld te voelen. En als ik even minder in mijn vel zat wist ze me altijd wel te ondersteunen ook al was het maar telefonisch.
En thuis, tja mijn ma vind het niet normaal dat ik geen motivatie, wilkracht en energie heb nu..ik ben school(opleiding) ontzettend aan het verknallen..en wil eigenlijk ook niet verder,,ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.

Maar goed, dit is een beetje standaard verhaal aan het worden..dus ik haak nu maar ff af, en ik zit nu weer in tranen..

quote:

Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.

Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.

Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.

Het klinkt zo omschreven ook wel mooi..en als het bij mij om mijn vriend/vriending zou gaan en ik zou mogen kiezen, ook al lijkt het mij pijnlijker zou ik het ook liever doen tijdens de liefde periode dan "normale"periode..want dan lijkt het me makkelijekr om de leuke en mooie dingen te onthouden en koesteren.

quote:

Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.

Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.

Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.

Sla het ergens op, want mocht je de pech hebben dat je computer crashed en je alles kwijt bent ga je helemaal stuk, zo weet ik uit ervaring

Ik had helemaal niets meer, alleen de laatste paar mailtjes..

Leuke topic kick, maar wil het, zeker gezien vrijwel niemand me op fok kent, en het zo enigzins anoniem kan zonder dat mensen me gaan bellen, toch kwijt.

Valentijnsdag zal de komende jaren geen feestdag voor me zijn, mijn vader heeft de strijd met copd en hartfalen verloren. Vanmiddag blies hij zijn laatste adem uit, enkele uren nadat hij enkel met een kreun en de ogen dicht kon bevestigen dat hij wist dat ik er was... Had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben, ben zelf nog maar 25, en kan bij het overlijden normaal gesproken het accepteren en verder gaan. M'n opa, kennissen, even slikken en weer doorgaan. Zo had ik het ook verwacht te zullen verwerken bij mijn vader, gezien de vreemde relatie. Er was wederzijds respect, de vader-zoon band was geestelijk aanwezig, maar we lieten het elkaar niet merken.
Nu weet ik even niet meer hoe ik met van alles verder moet..

Wow Tim.. Heftig...

Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt

_{ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.}

quote:

Op dinsdag 14 februari 2012 18:38 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wow Tim.. Heftig...

Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt

_{ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.}

Ja zag je naam voorbij komen, je weet pas hoe kut het is 1 van je ouders te verliezen tot je het zelf mee maakt. En het hoeft idd niet met koeienletters op facebook te staan ofzo. Als ik het vrienden wil laten weten doe ik dat graag zodra ik het afgesloten heb. Ben alleen bang dat het tamtam rooksignaal al begint te lopen.

Hoi.
Sterkte allemaal.

Ik weet nooit zo goed hoe ik moet reageren op de dood eigenlijk. Een vriendin van mij haar moeder is vanochtend overleden en ik hoor het net via mijn zusje. Ik heb best erge ruzie met haar gehad en ik heb haar 06 niet meer - heb geen andere contactmiddelen behalve Facebook. Moet ik haar nu via Facebook (bijvoorbeeld) condoleren? Of is dat juist weer niet normaal en moet ik gewoon langsgaan? Al durf ik dat ook weer niet omdat we ruzie hebben gehad en ik weet het niet echt. Vroeger kwam ik daar wel altijd. Ik vind het zo erg voor haar en de familie maar ik wil haar gewoon niet kwetsen en misschien kwets ik haar door juist nu ineens contact op te nemen.

Of moet ik het gewoon later doen omdat het vannochtend is gebeurd? Zal misschien wel raar zijn dit maar ik weet het niet en aan bekenden durf ik het niet te vragen want dat komt ook raar over.

Probeer via een bekende haar telefoonnummer te regelen. Dan kan je haar bellen of een bericht sturen - en dan kan je altijd nog kijken of je langs kan komen.
Ik zou het niet openbaar op facebook plaatsen.

Als het contact niet echt goed is geweest zou ik uit voorzichtigheid wel op facebook zetten, dat is minder direct, misschien zit ze er niet op te wachten dat je haar direct op haar telefoon contacteert.....

Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.

quote:

Op woensdag 15 februari 2012 14:01 schreef Banaanensuiker het volgende:
Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.

Ik zou anders niet willen dat iemand waar ik ruzie mee heb mijn telefoonnummer weet, maargoed dat ben ik.

Ik weet het echt niet mensen. Iedereen zegt weer iets anders. Vriendin van mij zegt dat we gewoon langs moeten gaan binnenkort. Feit is wel dat ik daar altijd kwam en we een hele goede band hadden, ik ook met haar vader en broertje. Helaas nu hele erge ruzie en ik denk ook dat die vader mij een beetje uitkotst. Misschien kan ik het vooralsnog beter laten al wil ik er ook voor haar zijn. Ik denk alleen niet dat ze mij nu ineens met open armen ontvangt na alles. Ik denk dat ik het maar gewoon laat of inderdaad een kort smsje stuur met gecondoleerd en ik ben er voor je. Ofzo.

Een kaart met oprechte tekst er in? veel beter

Toevallig heeft mijn moeder vanmiddag buiten mijn weten om een kaart gestuurd naar de familie met ook mijn naam eronder. Ik ga haar nu een privé berichtje sturen via Facebook met gecondoleerd, sterkte en dat ik er voor haar ben. Ik ga niet beginnen over de ruzie. Naar de begrafenis ga ik ook sowieso dus dan zal ik haar in het echt ook aanspreken.

Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.

Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..