Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Ik ook volgens mij is de rest van de wereld gestoord haha

En alweer mag ik me melden in dit topic

Gisteravond is mijn grootvader (88) overleden. Hij was niet ziek ofzo, gewoon "stilgevallen" zeg maar. Hij had het al enkele dagen wat moeilijker met eten en veel slapen, maar niemand had verwacht dat het op z'n einde liep. Ik zag hem zo ontzettend graag en na het overlijden van m'n grootmoeder afgelopen zomer had ik hem zelfs nog gezegd dat ik hoopte dat ik hem nog een tijdje mocht houden. Ik knuffelde hem ook vaak als ik weer naar huis vertrok, en ik zou dat zo graag nog een laatste keer willen doen. Hij was de laatste van m'n grootouders, en godverdomme dat valt zwaar om hem nu ook te moeten afgeven

sterkte!

3 jaar gelden ben ik geëmigreerd. Ik kende hier niemand. Om te integreren ben ik op de plaatselijke club gegaan.
Een zangkoor, en ik kan dus echt niet zingen haha.
Zo leerden mijn "dorpsgenoten"mij kennen, en ik hun.
Ik werd met open armen ontvangen en mede door hun voelde ik me hier al snel echt thuis.
Een van hun Tuta, was de enthousiast haarzelf. Lief ,open, spontaan.......Vanavond hoorde we dat ze op sterven ligt.........

Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .

Vanavond hadden we repetitie, en er kwam een discussie of we zondag wel of niet zouden optrreden.
Het programma voor zondag is "tenn et lys"( steek een kaarsje aan)
Een door het koor verzorgde avond met zang en gedichten met het aansteken van kaarsjes voor iedereen die een beetje licht kan gebruiken.
Ondanks dat we weten dat het een moeilijke avond voor ons gaat worden gaan we t toch doen.
Zo is het koor niet alleen voor de leuke dingen, maar ook even samen in het verdriet.

[ Bericht 40% gewijzigd door KarinJ. op 27-10-2010 23:14:49 ]

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 22:08 schreef KarinJ. het volgende:
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .

Een buurvrouw hoeft niet perse minder te zijn dan een familielid. Ik had een heel goeie band met mijn buurman, die is in januari 2009 overleden en daar heb ik het tot begin dit jaar (2010 dus) heel erg moeilijk mee gehad en zelfs een periode dat het me allemaal niets meer kon schelen omdat ik hem zo hard miste. Nu heb ik het er nog steeds moeilijk mee, maar minder, omdat ik mensen heb waarbij ik terecht kan als het een keer te veel wordt.

Ik vind het thema voor zondag erg passend in je huidige situatie, en ik denk dat je vriendin het ook wel leuk zou vinden als jullie dat doen. Misschien dat je de avond hier en daar wat kan toespitsen op haar in het bijzonder om het wat persoonlijker te maken.

Nu zaterdag is de begrafenis voor m'n grootvader, en ik kijk er zó ontzettend tegenop... Ik heb nu m'n avonden gevuld met gezelschap om samen wat te drinken en te babbelen (over vanalles en nog wat) en m'n gedachten te verzetten, maar ik vrees dat ik zaterdag gewoon keihard op een muur van realiteit ga botsen. Ik heb mijn vriendin gezegd dat ik zonder haar zou gaan, aangezien ik haar nog niet heb voorgesteld aan de familie en ik dit ook niet wil doen op een begrafenis. Daar maakte ze geen probleem van en voor haar komt het ook wel beter uit aangezien ze moet werken op zaterdag en een cursus moet volgen. Ik heb het er ook erg moeilijk mee dat ik haar nu nooit zal kunnen voorstellen aan m'n grootvader en dat ze hem nooit zal gekend hebben. Ik weet zeker dat hij in de wolken zou geweest zijn als ik haar een keer meenam... iets wat ik binnenkort had willen doen.

Hmm mißchien wel juist goed als ze mee gaat zou ik zeggen? ik wens jullie veel sterkte doe wat je denkt dat goed is

Begrafenis is achter de rug, het was een mooie dienst en al bij al heb ik mezelf sterk kunnen houden.
Vriendin is niet meegegaan en achteraf gezien was dat wellicht het beste ook.
Ik heb de hele week gezorgd dat ik 's avonds (overdag werken) ofwel zelf de deur uit was, of mensen op bezoek had om de week door te komen zonder veel problemen. Vrijdagavond had ik gereserveerd voor haar en gevraagd of ze zou blijven slapen. Ging ze doen, maar ze kon er pas 21u30 zijn ivm andere verplichtingen voordien. Geen probleem, dus de moeilijkste avond was ook gevuld met gezelschap. Ik had gezegd dat ik dan de tijd vooraf een biertje zou drinken in m'n stamkroeg en dat we dan samen naar huis konden gaan om te gaan slapen als ze arriveerde.
Krijg ik om 21u20 een sms dat ze niet meer kwam omdat ze te moe was... Daar heb ik dus wel een probleem van gemaakt dat ik vond dat ze dat niet kon maken op zo'n avond. Snapte ze niet, want ze was toch wel moe enzo. Ben dan maar in de kroeg blijven zitten samen met m'n beste vriend en nog wat extra bier achterover geslagen om zo de avond door te komen (maar ook niet te veel, wilde nog fris voor de dag komen zaterdagochtend).

Dag nadien stuurde ze nog sms dat ze me graag zag enzo, waarop ik m'n telefoon heb uitgezet en 's avonds had ze nog wat ingesproken op m'n voicemail dat ze het gevoel had dat ik wel wat kwaad of iig teleurgesteld was in haar. Heb sms gestuurd dat ik ze vanavond wel zou zien (dansles) en de komende week thuis blijf en rust wil, dus dat ik ze niet hoefde te zien.

Begin me vragen te stellen of deze relatie het wel allemaal waard is als ik zelfs op zo'n moment niet op haar kan rekenen. Dus voel me behoorlijk kut nu, niet alleen omdat ik m'n grootvader heb begraven, maar ook door haar houding daarbij.

Ergens heb ik ook wel gevoel van opluchting dat de begrafenis voorbij is, en dat ik nu kan beginnen met het een plaats te geven. Ik ben ook nog gaan kijken toen ze de kist net in het graf hadden laten zakken, en dat was de laatste keer dat ik hem (z'n kist dan iig) heb gezien. Familie is na de koffietafel nog gaan kijken (als alles weer dichtlag), maar ik ben naar huis gereden omdat het voor mij afgerond was die dag. Volgend weekend ga ik nog wel een keer langs denk ik, om een bloemetje van mezelf op het graf te leggen. En dan wil ik misschien ook een keer langs de broer van m'n grootvader gaan. Hij is de laatste van 3 broers die nu nog overblijft, voor hem was het gisteren ook een erg zware dag.

Vervelend Jack dat je vriendin je niet snapt, wellicht heeft ze het zelf nog nooit meegemaakt?

Jack, wellicht heeft je vriendin niet de ervaring met de dood zoals jij die nu hebt. Het kan zomaar dat ze niet begrijpt wat de impact is, en de manier waarop jij je gedraagt is begrijpelijk voor mij, maar voor haar misschien niet

Vertel gewoon dat je er teleurgesteld door was, en dat je het erg jammer vind dat ze blijkbaar niet goed snapt hoe jij je voelt. Is ook moeilijk om te delen... Maar door niks zeggen gaat het vanzelf kapot

En ik spreek uit ervaring

Ik heb duidelijk gemaakt dat ik erg teleurgesteld was in haar die avond en dat ik dus echt wel rekende op haar aanwezigheid toen. Ze heeft er sorry voor gezegd maar meer ook niet eigenlijk.

En zelf ben ik iemand die zulke dingen moeilijk kan vergeten/achter me laten. Sinds die vrijdag zit ik erg te twijfelen of het allemaal nog wel de energie waard is. Deze week smste me of ik ook niet vond dat we elkaar wat meer moeten zien, en ergens stoorde me dat enorm. Ik heb op korte tijd m'n 2 overblijvende grootouders moeten afgeven, m'n grootvader is zaterdag pas begraven. Ik zit momenteel echt niet op zo'n gedoe te wachten. Maar ik denk dat ik er ook zwaarder aan til dan het eigenlijk is. Vanmorgen is ze langsgekomen met koffiekoeken en croissants om samen te ontbijten, dus dat was dan weer wel leuk, maar ik was ook wel blij toen ze weer naar huis ging en ik weer op mezelf was. Ik kijk het voorlopig wel aan hoe het verder loopt en of m'n gevoel weer verandert in positieve zin. Misschien dat het sowieso al niet heel goed zat en dat het nu door mijn situatie versterkt wordt ofzo, dus we zien wel.

Vrijdag hebben we Tuta begraven.
Wat een verdriet.
Het koor heeft ook gezongen.Terwijl de tranen over onze wangen biggelden.
1 lied (Gabriellas sång) ging over dat je je leven echt moest leven ( wat zij ook echt gedaan heeft) en 1 over de hemel.
Na de begrafenis is het hele koor in ons clubhuis bij elkaar gekomen voor koffie en een broodje.
Mooie verhalen over wat Tuta voor een ieder had betekend.
Nee vergeten zal ze nooit worden.
Wel mooi zoals het koor verenigd was in het verdriet. Mensen werden "geklemd"en geknuffeld, of kregen een aai over hun bol.Iedereen troosten iedereen.
Maar zoals ze hier zeggen....het leven gaat door.

Ik heb een beetje zitten neuzen op dit forum en zit iedere keer weer met een brok in mijn keel te lezen., Mijn moeder is op 2 november jl overleden aan kanker. Ze had al 2 keer borstkanker overleefd (na amputaties) maar afgelopen augustus bleek de kanker toch weer terug. Het was uitgezaaid in d'r botten, lever en longen. Ondanks dat bleef haar arts heel positief en adviseerde haar zelfs om de geplande vakantie voor januari 2011 gewoon te boeken.

Helaas kreeg ze al snel helse pijnen en van de chemo werd ze alleen maar zieker en zieker. Na een paar weken was ze zo ziek dat ze amper meer kon eten en lag ze de hele dag in een bed in de huiskamer. Praten ging na een tijdje ook niet meer en ze kreeg ontstekingen in d'r mond waardoor ze helemaal stopte met eten en ook geen medicijnen (morfine) meer wilde. Ik kon helaas niet vaak naar haar toe omdat ze ver weg woonde maar de laatste keer dat ik haar levend zag was ongeveer een week voor haar overlijden. Ik schrok enorm wat ik toen aantrof. Ze was in 8 weken tijd meer dan 20 kilo afgevallen, Ze had haar ogen bijna continue dicht en gilde alleen maar van de pijn. Echt verschrikkelijk om zo je moeder te zien ! De vriend van mijn moeder heeft zo goed mogelijk voor haar gezorgd en kreeg ook hulp van verpleegsters en de huisarts maar het was zo loodzwaar.

Een week later op dinsdagochtend 2 november is ze in haar slaap overleden. We zijn direct in de auto gestapt en er naar toe gegaan. We hebben haar gezien zoals ze is ingeslapen en gek genoeg was dat mooi om te zien. Ze is in haar slaap overleden en lag op haar zij alsof ze gewoon lag te slapen, heel vredig en rustig zonder die helse pijnen. Even later is ze dan opgehaald en naar het uitvaartcentrum gebracht. God, wat heb ik gejankt ! Ik heb echt wel wat meegemaakt in mijn leven maar dit verdriet was zo enorm !!!

De dag na haar overlijden was nog steeds een en al huilen en verdriet. De dagen erna leek het er even op dat ik er steeds meer vrede mee had. De crematie op zaterdag 6 november was vervolgens weer een lood loodzware dag waarin al het verdriet nog eens voorbijkwam. Je ziet die kist met de bloemen er om heen, je hoort haar favoriete muziek en ineens besef je dat het echt allemaal definitief is.... En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
Ik weet het gewoon even niet meer !!! Ik heb mijn chef verteld dat ik volgende week weer wil gaan werken maar hij vond dat dat misschien wel te snel was. Ik moest eerst alles maar eens rustig verwerken en aan mezelf denken. Super dat ik zo'n sociale chef heb maar aan de andere kant wil zo graag dat alles weer normaal is en wil ik helemaal geen extra aandacht en medelijden. Maar twijfel ik dus enorm aan me zelf of ik het normale leven wel al aankan.

Djemigera, gecondoleerd

Er zijn veel dingen die ik kan zeggen want het is oh zo herkenbaar. Ik had dat gevoel ook, bij de kist van vriendlief. 'Hoe kan dit nou? Wat moet ik nu?'. Mijn hart, ik dacht serieus dat het zou bezwijken onder het verdriet..

Het is ontzettend aardig van je chef dat hij je verlof geeft. Maar als je wilt gaan werken, zeker doen. Ikzelf heb geen dag vrijgenomen, vriend overleed op 1 januari en tot de begrafenis had ik toch al vrij. Ik heb geen dag vrijgenomen tot augustus. Toen ik bij het zwembad zat viel ik in een groot gat. Mijn werk was eigenlijk mijn houvast. Geen idee of dat een goede beslissing was, maar op dat moment zeker wel.

Iets gezelligs doen, ik denk dat je nog verbijsterd bent. Ze is nu écht weg, ze komt nooit meer terug. Hoe kan je nou doorgaan met leven? Mijn beste vriend zei, 'life goes on'. De broer van vriendlief antwoorde, 'well no, life doesn't go on'. Het heeft vrij lang geduurd voordat we allebei besefden dat het leven inderdaad stil stond, maar uiteindelijk toch verder ging. En dat geeft niet, dat kost tijd. Voor de een een maand, voor de ander een jaar.

Ik heb geen passend advies voor je want het is voor iedereen anders. Het enige wat ik je kan zeggen is, vertrouw op je intuitie. Ga werken als je dat wilt. Ga shoppen als je dat wilt. Huil, lach, schreeuw als je dat wilt. Want ik denk dat anderen nooit weten wat je meemaakt, ook al hebben ze het zelf wél meegemaakt. Immers, zoals ik al zei, is het voor iedereen anders. Je moet doen waarvan je zelf het idee hebt dat het goed is.

Heel veel sterkte.

Iets dwingen om normaal te worden gaat niet lukken. Pas als jij het een plekje gegeven hebt gaan dingen weer normaal worden.

Ik denk dat niemand, en dus ook jouw moeder niet wilt dat jij de hele dag huilt en niets meer doet. Geniet van het leven, maak plezier doe je ding. Niks om schuldig over te voelen.

Jij zal nooit je moeder vergeten maar dan ook echt nooit! En dat weet ke zelf ook! Dus maak dat plezier en geniet! En er komen momenten dat je opeens aan je moeder terug denkt. En dat zijn vaak hele leuke momenten!

Luister goed naar je lichaam en neem rust als je dat nodig hebt en ga niet leuke dingen doen om je gevoel te verdrukken.

Mijn moeder is ook pas geleden overleden. En ik heb er weinig problemen mee, iets wat ik nooit verwacht had. Alleen op de stomste momenten denk je oh effe mama bellen. Mar jah dat gaat niet meer.

Heel veel sterkte!

Recentelijk was een kerkdienst waarin alle mensen die in het afgelopen jaar waren overleden werden opgenoemd. Achter in de kerk lagen dan houten kruisjes voor elke overledene met daarop de naam en de geboorte- en sterfdatum.

Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.

Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.

Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.

Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...

Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.

Dit is ongetwijfeld het meest droevige topic op Fok, maar ook het mooiste.

Mooie herinneringen aan overledenen zijn als pareltjes voor de ziel, ze troosten.
Als ik vroeger dacht verrek ik lijk m'n moeder wel vond ik dat niet leuk.......als ik dat nu denk, glimlach ik en maakt het me blij.
Ze leeft voort in mij.

Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden

De afgelopen 3 jaar heeft ze zo ongelofelijk veel moeten doorstaan tijdens haar gevecht tegen kanker. En wat waren we trots op haar vechtlust en haar kracht. En het leek het allemaal waard te zijn: begin dit jaar werd ze helemaal "schoon" bevonden. Natuurlijk wel nog regelmatig op controle enzo, maar hey.. ze was niet meer ziek

Een maand of 3/4 geleden viel ze en bleek haar heup gebroken. Met een hoop gedoe (gepruts door artsen enzo) werd ze geopereerd en kreeg ze een nieuwe heup. En damn.. wat kon ze foeteren op dat gedoe met fysiotherapie, rollators en krukken. Ze was de medische molen meer dan zat. Maar ook nu weer: ze knokte door en in een fantastisch tempo liep ze weer rond. Natuurlijk: nog niet helemaal de oude, maar toch... .mijn stoere, trotse en oh zo lieve moeder knokte zich er weer bovenop.

Afgelopen zondag had ik haar aan de telefoon. Ze was niet lekker en lag in bed en ze belde om te vertellen dat de grafrechten van het graf van mijn oma bijna verliepen en dat ze in principe besloten hadden het graf te laten ruimen, tenzij wij het wilden verlengen. Ik heb nog gevraagd hoe zij zich voelde. Ze vertelde dat de dag ervoor de arts nog langs was geweest omdat ze zich zo beroerd voelde. Het bleek dat ze een stevige blaasontsteking te pakken had en met een antibioticakuurtje zou ze snel weer op de been moeten zijn. Ik zei nog dat ik later deze week wel ff langs zou komen.

Dinsdagochtend vertelde ze mijn vader dat ze pijn op de borst had. Omdat ze veel had overgegeven, dacht ze zelf dat het last van haar slokdarm was, maar mijn vader vond het verstandiger om toch even de huisarts te laten komen. Die is langsgekomen, heeft mama onderzocht en vond dat het slim was om even bij het ziekenhuis langs te gaan om met een scan een longembolie te kunnen uitsluiten.
In het ziekenhuis is een hartfilmpje gemaakt dat er goed uit zag en ze is in de scan geweest. Ze heeft nog gemopperd dat ze altijd zo misselijk werd van die contrastvloeistof

Terwijl mijn ouders in de wachtkamer zaten te wachten op de uitslag van de scan, kreeg ze een hevige pijn op de borst. Pap heeft meteen iemand erbij gehaald en een nieuw hartfilmpje wees uit dat ze op dat moment een hartinfarct had.
Zonder aarzelen is er ingegrepen en is ze richting hartbewaking gesjeesd. Daar hebben ze haar gestabiliseerd en werd besloten dat ze naar het ziekenhuis in Maastricht zou gaan om te worden gedotterd.
En op dat moment heeft mama een acute hartstilstand gekregen . Terwijl mijn vader er in shock naar keek, hebben de artsen en verpleegkundigen kei- en keihard geknokt voor haar leven. Na 45 minuten vruchteloos reanimeren, is - na overleg met mijn vader- besloten om te stoppen met reanimeren.

Pap stond op het punt om ons te bellen toen ze die stilstand kreeg en heeft machteloos staan toekijken hoe zijn vrouw waar hij zo intens veel van hield, na een huwelijk van meer dan 40 jaar op de veel te jonge leeftijd van 66 is overleden.
Hij heeft ons direct gebeld en alleen gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten komen. "rijd maar rustig" zei hij nog, terwijl zijn stem brak. En natúúrlijk weet je dan al dat het goed mis is, maar je wilt het niet geloven. Tot we op de EHBO aankwamen en pap ons bij de deur al opving.

Gisteren hebben we de crematie voorbereid en hebben mijn zus en vrouw haar verzorgd en opgebaard. En terwijl ik dit schrijf denk ik nog steeds alleen maar "nee, niet mama... dat kan helemaal niet".

maar het is wel zo

Zaterdag gaan we afscheid van haar nemen in een heel persoonlijke sfeer. Mijn zus, haar zoon, hele goede vrienden en ikzelf zullen spreken.

mama... ik mis je....

Arme jongen....sterkte.

teamlead!

sterkte!

Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.

Sterkte teamlead Heftig verhaal ..

Weer even bijbenen hier

quote:

Op dinsdag 9 november 2010 11:53 schreef Lastpost het volgende:
...

En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.

Misschien moet ik dat wel een keer doen ja. Ik ben van nature niet iemand die z'n ziel opengooit, en ik ben altijd geneigd om dingen op te kroppen en zelf te verwerken. Ik weet niet of dat komt omdat ik er niemand mee wil lastig vallen, of dat ik gewoon niet verwacht dat iemand het zal begrijpen en dus de moeite niet wil doen. Bij buren waar ik erg goed mee opschiet heb ik begin dit jaar wel alles eruit gegooid omdat ik het op dat moment niet meer trok en dingen die ik opgekropt had moesten eruit. Ze luisteren wel en doen hun uiterste best om raad te geven enzo, maar je merkt ook wel dat ze er toch wel ver vanaf staan en dus "maar" een buitenstaander zijn. Ze geven raad, maar ze hoeven er ook niet van wakker te liggen als jij naar huis gaat en alle last ook weer meeneemt. Misschien dat ik daarom m'n vriendin er ook niet mee lastig val, de relatie is nog pril en wil er ook geen zware last op leggen in deze fase. Misschien is dat verkeerd, misschien ook niet, ik weet het niet.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 09:12 schreef djemigera het volgende:
...
En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
...

M'n vader is op een dinsdag overleden, en ik heb de rest van die week vrij genomen (op zaterdag werd hij begraven) en de week nadien gewoon gaan werken omdat ik afleiding wilde en niet wilde thuis zitten in die droevige sfeer. M'n buurman is op woensdagochtend overleden, en de buurvrouw belde me op m'n werk op om dat te melden. Ik heb toen m'n werkdag uitgedaan, omdat ik toch weinig kon doen op dat moment, en dan donderdag/vrijdag wel vrij genomen (mocht mee helpen om begrafenis voor te bereiden e.d.), week nadien ook weer gaan werken om afleiding te hebben. Bij m'n grootmoeder en grootvader heb ik enkel de dag van het overlijden vrij genomen, maar nadien telkens weer gaan werken om afleiding te hebben. Dus als je terug aan de slag wilt, moet je dat gewoon doen, wat je chef ook zegt. Leg hem uit dat je nood hebt om in een andere omgeving te zitten, weg van al het droevige thuis. Je zal misschien niet 100% functioneren, maar dat zal je chef ook wel begrijpen als ik het zo lees. Ik vond het iig wel fijn om weg te zijn, bij collega's die over dagdagelijkse dingen praten, grapjes maken etc.
Soms had ik ook het gevoel dat ik niet blij mocht zijn, niet mocht genieten van dingen, maar het helpt als je jezelf de vraag stelt wat (in jouw geval) jouw moeder zou willen. Ik denk dat ze net zou willen dat je blij/opgewekt/gelukkig bent en geniet van alle dingen die je meemaakt. Je denkt aan haar op al die momenten, en ik denk dat ze daar blij mee zou zijn.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.

Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.

Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.

Dat gemis heb ik nog steeds bij m'n buurman, straks 2 jaar na z'n overlijden. Ik ben vlak na z'n overlijden erg bang geweest dat er een moment zou komen dat ik me zijn gezicht niet meer zou herinneren, z'n stem, z'n lach niet meer zou kunnen horen in gedachten, niet meer zou herinneren hoe zijn bewegingen waren etc. Vandaag kan ik me dat nog steeds goed inbeelden, en daar ben ik wel blij om. Ik zeg niet dat het haarscherp is, maar scherp genoeg om tot rust te kunnen komen op moeilijke momenten. Ik heb thuis ook foto's staan van hem, en op m'n GSM staat nog een geluidsopname die hij destijds maakte waarop hij lacht en praat, dus wellicht dat die wel helpen om het beeld levendig te houden.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...

Ik heb zelf een half jaar rondgelopen met dat gevoel. Ik reed naar m'n werk (rit van ruim een uur), begon na te denken en de moed zakte in m'n schoenen bij de gedachte dat ik nu alleen verder moest. Er zijn ontelbare keren geweest dat ik mezelf de vraag stelde waarom ik m'n auto niet tegen een van de brugpeilers onderweg zou rijden, en dan zou ik weer bij hem zijn en dat loodzware gevoel niet meer moeten meedragen elke dag opnieuw. Er is een moment geweest dat ik in staat was om dat ook daadwerkelijk te doen, maar gelukkig heb ik toen heel m'n gevoel eruit kunnen gooien bij goeie buren van mij die me ontzettend goed hebben opgevangen en gesteund.
Ik denk dat het ergens wel normaal is dat je zo'n gevoel hebt bij momenten, maar laat het nooit te sterk worden. En mocht het toch sterker worden, praat dan op tijd met mensen die je kunnen opvangen en steunen.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.

Ik heb ook een verzameling briefjes die m'n buurman geschreven heeft. Echt de stomste dingen bewaar ik nu. Een enveloppe waar geld in stak, met een briefje om me te bedanken om de brievenbus te legen tijdens hun vakantie destijds enzo. Ik kan zulke dingen gewoon niet weggooien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik hem ook in de vuilbak gooi. Ik kijk graag naar z'n handschrift, ook al krijg ik het dan soms moeilijk. Vorige week was ik wat aan het rommelen in papieren van het appartementsgebouw (ik ben beheerder, eerst deed ik samen met m'n buurman), en kwam uit op bewijsjes van ontvangst van het huisreglement van bewoners die inmiddels ergens anders wonen. Daarop staat ook zijn handtekening, maar ik heb ze toch maar weggegooid, omdat ik dat toch wel wat vergaand vond om bij te houden. Aan zulke dingen zie je dat ik het nog steeds niet geaccepteerd heb, nog steeds geen plaats heb kunnen geven dat hij er niet meer is, terwijl ik dat bij andere mensen veel gemakkelijker achter me kon laten.

quote:

Op donderdag 11 november 2010 21:32 schreef teamlead het volgende:
Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden

...

Teamlead, toen ik je post las kreeg ik het zelf ook weer een krop in de keel. Heel dat onverwachte, niet willen geloven dat die persoon er niet meer is is zó herkenbaar.
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd!

quote:

Op donderdag 11 november 2010 21:50 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.

Tijd vliegt ontzettend snel voorbij. Straks is het al 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed, m'n grootmoeder is al bijna 6 maanden weg, m'n grootvader al bijna een maand. Als ik daaraan denk dan krijg ik telkens zo'n zwaar gevoel. Tijdens de laatste maanden van het jaar heb ik het sowieso al lastiger dan anders, maar sinds daar ook 2 sterfdatums in vallen is het nog veel moeilijker om die maanden door te komen. Ik heb sinds een paar weken veel meer last van dagen dat ik het gewoon niet meer trek, dat ik gewoon nergens zin in heb, maar tegelijkertijd ook mezelf irriteer doordat ik zo'n gevoel heb. Van mij mogen ze gerust 4 maanden doorspoelen nu... Als de zon schijnt is het toch net iets makkelijker om moeilijke momenten/dagen door te komen.

Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?

Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding

ook daar is FOK! voor..

sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 11:06 schreef motorbloempje het volgende:
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.

Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..

Lieve droomvrouwtje en teamlead, wat verschrikkelijk om jullie (schoon)moeder zo te moeten kwijtraken. Heel erg veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 10:36 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?

Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding

Je hebt het prima gedaan Je moeder was een geweldige vrouw, als ik bedenk wat jij, je zus en jullie vrienden allemaal verteld hebben

quote:

Op zondag 14 november 2010 18:50 schreef droomvrouwtje het volgende:

[..]

Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..

Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

Heel veel sterkte

Jij nog heel erg bedankt dat je gisteren aanwezig was.. Deed ons echt goed

quote:

Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:


Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

Dat is waar. De eerste keer Oud en Nieuw was tevens de dag dat hij een jaar dood was. We hebben die avond bij het graf doorgebracht, en ik was helemaal kapot Later besefde ik dat ook dat weer een proces was waar ik doorheen moest gaan en het heeft me op een of andere manier zeker geholpen. Al vind ik het nog steeds moeilijk, geen idee wat ik zal gaan doen dit jaar.

Kerst zal wel heftig worden..... Mam was eerste kerstdag jarig, dus tja....

Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.

quote:

Op maandag 15 november 2010 12:28 schreef KarinJ. het volgende:
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.

Dat hielp bij mij vorig jaar ook. Op 31 december ben ik eerst even naar het kerkhof gegaan om daar alvast gelukkig nieuwjaar te wensen en er gewoon even te zijn, alvorens ik naar de vriendengroep trok om te gaan vieren. Ik had verwacht dat ik het die avond veel lastiger zou hebben, maar ik ben de avond eigenlijk best goed doorgekomen. Je denkt er wel aan, maar het blokkeert je avond niet, volgens mij omdat ik net ervoor even bij het graf geweest was.

Dus kan deze tip alleen maar aanbevelen, neem even tijd vooraf en probeer dan van je dag/avond te genieten.

Het is op 5 december een jaar terug dat Leon overleed door zelfmoord.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.

quote:

Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:

Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.

Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.

Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.

Net via hyves achtergekomen dat zijn steen er eindelijk is. Iemand had een krabbel aan hem gestuurd (zijn hyves is er nog wat ik best wel een prettig idee vind omdat je nog steeds weleens dingen wil vertellen aan hem en dat kan dan, regelmatig doen wat mensen dat) waarin stond dat ze naar zijn graf is geweest en de nieuwe steen mooi vond.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.

Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.

quote:

Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:

Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.

Herkenbaar, ik schreef eens in een blog 'het komt altijd onverwachts' . Hoewel ik dan weet dat dat moment weer voorbij gaat, is het verdriet enorm intens dan.