Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Ik heb op me 23e ook al meerdere dierbaren verloren, mijn broertje,exvriendin, 2 opa's,1 oma, een vriend, een oom en en een tante. Ik merk dat ik tegenwoordig me sneller over zulke dingen heen zet. Al die woede,verdriet en onbegrip kan je het best achter je laten en proberen je eroverheen te zetten dat mensen nu eenmaal overlijden. Het verliezen van een dierbare doet pijn maar anderzijds kunnen we ons lijden niet accepteren. Dit is dan ook de reden dat we op den duur wreder en hartelozer ogen in de ogen van mensen die niet soortgelijke pijn hebben gevoeld. Je bouwt immers toch een bescherming op.
Toch biedt dit soort veiligheidsdrang op lange termijn weinig uitkomst, mensen krijgen meer moeite zich met anderen te binden,bang verlaten te worden, eenzaam in je eigen angst en verdriet. Mensen gaan ook niet graag met verdrietige mensen om omdat het hen herinnert aan de pijn en het geeft ze de realisatie dat hen hetzelfde kan overkomen.
Het beste om te doen is de dood aanvaarden, weten dat het leven kort is en je zoveel mogelijk van elk moment moet genieten. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier, het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden

Even helemaal off topic, maar:

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 18:49 schreef Cesare-Borgia het volgende:
... het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden leiden

Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Iedereen hier heel veel sterkte!

helaas heb ik vorig jaar in een jaar tijd 4 dierbaren moeten verliezen achter elkaar, waaronder mijn moeder. Het kan je leven zwaar aantasten en uiteraard zal er veel verdriet zijn.

Goed dat er een topic voor is en er over gepraat wordt!

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Gecondoleerd en sterkte met het verwerken.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

veel sterkte in deze komende tijd...
De leegte zal nooit opgevuld worden, moet ook niet want hij was uniek!
Maar wellicht worden de negatieve herinneringen mooie herinneringen die je wel altijd zult onthouden!

Ik was dit topic al weer even uit het oog verloren, maar ik heb het nu weer nodig. Sorry dat ik niet reageer op verhalen van iedereen hier die het ook nodig hebben. Maar ik denk dat bij mij nu de klap pas komt ( 11 maanden na de dood van mijn vader ) ik heb me op me werk gestort sinds dien, en daar gaat het erg goed..

Nu heb ik een week vakantie ( vorige week vakantie eigenlijk voornamelijk thuis zitten werken ) en heb sinds maandag echt uitgerust... Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest om de garage op te ruimen, zodat ik weer een echte werk/hobby/klus plek heb. Na de dood van mijn vader ben ik samen met mijn vriendin bij me moeder gaan wonen. De garage daar was altijd nog mijn werkplek samen met die van mijn vader. Nu is alles daar van mij, de scheur kalender hangt symbolisch op zijn dag van overlijden. ( Ik heb er zelf een paar dagen afgescheurd, me pa had hem een weekje niet bijgehouden )

Alles wat ik tegenkom, en aanraak heeft met me vader te maken, hij was dan ook vaak in de garage aan het klussen of prutsen met het een of het ander. Ik kon er nog wel eens kwaad om worden als hij wat gereedschap van mij had geleend, aangezien hij soms niet de voorzichtigste was, of de zorgvuldigste met welke schroevendraaier hij wat los moest maken. Ik heb zelf duur gereedschap, maargoed al het gereedschap is nu van mij. Ik heb alles "geërfd" als is dit niet formeel, maar ik ben toch de enige die het gebruikt. Ook heb ik een paar keer alleen een sigaret zitten roken onder ons prieeltje, waar vroeger ik vaak met me vader een sigaretje rookte.

Gelukkig was ik het laatste jaar voor zijn door veranderd, ik trok veel meer met me vader op dan ik de jaren daarvoor deed. Ik heb uren met hem zitten praten terwijl we zo nu en dan een sigaret rookte.
Ik hoorde later ook van mijn moeder dat me pa het erg fijn vond dat ik weer zo vaak thuis kwam en weer aan het klussen was in de garage, datzelfde heeft hij ook tegen een goede vriend van me verteld waar ik dat ook van hoorde. Dat heeft me wel goedgedaan, ik ben blij dat we nog zoveel gepraat hebben. Het stomme is we hebben het ook over de dood gehad, me pa was dan wel katholiek opgevoed en opgegroeid maar hij geloofde er niet meer in. En hij zag wel wat er kwam na de dood...

De afgelopen 11 maanden zijn omgevlogen, het lijkt zo lang geleden maar ook zo kort. Het leven is gewoon doorgegaan ook al is er veel veranderd. Ik ben gelukkig, maar soms even niet. Het mooiste vind ik dat ik soms droom over me pa. Hij is dan terug gekomen uit de dood en daar ben ik me dan tijdens de droom bewust van. Ik kan hem dan niet loslaten, knuffel hem helemaal plat... En maak grapjes dat alleen hem het lukt om terug te komen uit de dood.

Zoals ik al eens eerder schreef geloof ik niet in een hemel. En ik ga er vanuit dat me pa ondertussen is gereïncarneerd. Oftewel hij is een baby nu, ik hoop hem in dit leven nog eens tegen te komen. Al zal hij me dan niet herkennen, en de kans is erg groot dat ik hem ook niet herken of überhaupt tegenkom. Ondertussen blijft zijn "vorige" gedaante, voortleven in alle verhalen, de foto's en de mooie dromen die ik over hem heb.

Maar verdomme.. wat is het toch zwaar...

Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

quote:

Op donderdag 2 september 2010 23:21 schreef Kielse het volgende:
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Mijn vader is inmiddels ook overleden. Het is is gebeurd op 1 augustus, dus een maand geleden nu. Ik dacht dat ik voorbereid was een klein beetje, doordat hij al bijna 5 jaar ziek was. Maar nee, je hebt werkelijk geen idee wat je overkomt.

Die laatste zondag dat hij overleed zat ik bij 'm. Ik kon niet langer dan 5 min op de slaapkamer zijn, want ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen. Toch ging ik geregeld boven kijken. Ik zat daar, en hij was van de wereld. Op een gegeven moment deed hij zijn ogen open, en hij zag mij, en hij zei 'waarom doe je je schoenen niet even uit?' Daarmee bedoelend dat ik bij m op bed moest komen liggen. Dat heb ik gedaan. Mijn moeder was ook boven, maar die heb ik naar beneden gestuurd, alsof ik aanvoelde wat er ging komen.

Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.

Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan.

Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.

Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.

Dit alles was op een zondag. De zaterdag daarna is hij gecremeerd. Op donderdag vond mn moeder te snel, op vrijdag zouden ze 43 jaar getrouwd zijn. Dus zaterdag. Een prachtige kerkdienst, de kerk zat bom en bomvol. Mensen stonden achterin omdat er geen plaats meer was.

Maar ja, mijn vader is niet meer. Hij heeft rust nu, geen pijn meer, maar ik des te meer. De eerste weken na zijn overlijden voelde ik alleen maar opluchting, dat het voorbij was. Nu is dat weg, en voel ik het gemis, en de pijn.

Ik mis 'm.

CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.

Wat herken ik veel.

Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.

Sterkte

Jemig Coolguy, sterkte...

Waarom ik hier post weet ik (nog) niet.. wel weet ik dat we onlangs te horen hebben gekregen dat mijn lieve geweldige positieve en alles wat niet meer ik op kan noemen schoonmoeder officieel terminaal is.

Vorig jaar is er borstkanker geconstateerd. Ze was er vroeg bij en de borst is weggehaald. Daarna bestralingen en chemo, 'voor de zekerheid'. Alles was weg, helemaal goed, ze zag er weer beter uit, haar was mooi terug en ze had overal steeds meer energie voor. Tot deze vakantie, toen ze erg veel last kreeg van haar benen en op een gegeven moment niet meer kon lopen van de pijn.. iedereen deed 't af als bijwerkingen van de medicijnen, maar bij terugkomst bleek dat ze uitzaaiingen in haar rugwervel heeft, die nooit meer weg gehaald kunnen worden. Wel ingedamd, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt en het dus verder zal gaan...

Ze is 61.. en we weten nu al dat ze niet ontzettend oud zal worden. Of ze nog jaren of een jaar heeft, alles is afhankelijk van hoe de behandelingen aanslaan en of ze nog veel uitzaaiingen zal krijgen.

En het is eng.. en dan ga ik de verhalen hier zitten lezen en word ik alleen nog maar banger, terwijl de familie zelf zo positief en 'nuchter' is... en ergens vind ik het 'fijn' om me voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat, daar houd ik van, weten wat er komt, maar ik vrees dat dat in deze onmogelijk is..

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 10:07 schreef Jack. het volgende:

[..]

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Ik kan dat inderdaad beamen. Mijn moeder is nu 7 en half jaar geleden plots overleden aan een long embolie. Zij was pas 45 en had nog nooit gerookt en dronk sporadisch een biertje (dat heet eens in de 2 á 3 maanden). De laatste tijd toch veel dingen gebeurd waar ik haar toch weer steeds meer mis. Ik ben getrouwd en vader geworden het afgelopen jaar. Ik weet hoe ontzettend gek mijn moeder was met kindertjes en ze zou niets liever willen dan zo'n kleine van haar eigen kinderen vast te houden. Helaas heeft ze dit nooit mogen meemaken en dat zet me dan toch telkens weer aan het denken. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet eventjes in mijn gedachten voorkomt.

De dag dat het gebeurde was ik als enige bij haar in de ochtend, ze was weggevallen en ik heb van schrik uiteraard de ambulance gebeld die haar is komen ophalen. In principe is toen de hele ochtend goed gegaan, maar is de bloedprop (wat ze op dat moment dus nog niet wisten) weggeschoten en voor de toevoer van de zuurstof naar de longen geschoten. Ze is dus letterlijk gestikt voor onze ogen. Ik ben altijd bang geweest nachtmerries te krijgen over het gebeurde, maar gek genoeg is dat nooit voorgevallen, Mijn dromen over haar waren louter fijn en maakte me wakker met een goed gevoel.

Sorry voor het beetje onsamenhangende verhaaltje, maar moest het opeens ff kwijt toen ik dit topic doorlas !

Voor diegene die afscheid hebben moeten nemen of in dat traject zijn, ik wens jullie super veel sterkte !

quote:

Op zaterdag 17 juli 2010 16:43 schreef KarinJ. het volgende:
Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.

niet alles in het leven is even mooi,
niet alles in het leven is even goed
maar bedenkt altijd maar,jezelf zijn is
je enige troost in een tijd waar 1 ding
namelijk telt : moed!

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 10:46 schreef KarinJ. het volgende:
CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.

Wat herken ik veel.

Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.

Sterkte

Dat

Verder CoolGuy, ik heb 't idee dat je een ontzettend mooi afscheid hebt gekregen van je vader.
Ik heb een gelijksoortig afscheid gehad, en aan die herinnering haal ik erg veel steun uit op moeilijke momenten.
Ik hoop dat je het beeld toen hij net overleden was uit je hoofd kan zetten. Het is een moment waar je op zich niets aan hebt, en ik hoop dat de herinnering van jullie afscheid thuis de bovenhand zal krijgen.

Veel sterkte de komende tijd!

Motorbloempje, het is inderdaad erg moeilijk om je erop voor te bereiden en wellicht zal je merken dat je er alsnog niet volledig op voorbereid was. Dat hoort er ook bij en daar kan je niet omheen. Mochten we daartoe in staat zijn was er wellicht ook geen topic als dit geweest.
Ik hoop dat je nog veel mooie momenten met haar mag beleven en dat je de dingen die je graag wil zeggen of doen nog kan doen/zeggen. Jij ook veel sterkte de komende tijd!

27-08-2010 is mijn moeder overleden op 53 jarige leeftijd. Het is allemaal heel mooi gegaan en ze heeft een perfecte dood gekregen. Hoe stom dat ook klinkt. Na een nacht vol met verhalen over vroeger en alles dwars door elkaar. Ze wist wel dat wij er waren en ze reageerde ook op vragen van ons of ze pijn had BV en dat was niet zo. Beetje kramp meer niet. Maar een goed gesprek was niet meer mogelijk. Wel pakte ze je hand of arm goed stevig vast en dan voelde je haar aaien over je hand of arm. En dan kwamen er weer stukken van haar leven voorbij.

Na een zeer actieve nacht van verhalen, thee drinken is ze gaan slapen en is ze in haar slaap overleden. Heel rustig in haar slaap. Beter kan niet.

Iets meer dan 5 jaar geleden was er zweer zware vorm van borstkanker gevonden, borst afgezet kliere verwijderd veel hele zware chemo heeft ze toch 4 jaar prima kunnen leven. Ze was niet zo fit meer als vroeger maar kon wel alles doen.

Tot ze in mei te horen kreeg te horen dat de kanker terug was en deze keer in haar lever. Ze zou nog 6 a 12 maanden te leven hebben. Na weer chemo gehad te hebben had ze op een gegeven moment zo iets van nee ik ben nu zo vaak dood en dood ziek door die kut chemo dit schiet niet op en is ze ook direct gestopt.

Na een nacht lang overgeven is ze in de ochtend naar het ziekenhuis gegaan en is ze zoals hier boven beschreven overleden. Dit alles binnen 24uur gegaan. Heel snel dus.

Gelukkig was mijn moeder niet bang om dood te gaan en was ze er ook wel klaar voor.
Vlak voor haar overleiden zei ze nog het volgende.

Het leven is nog zo mooi en zo leuk. Ik geniet nog elke dag maar het is niet anders. En tot die tijd geniet ik van alle kleine dingen intens

Wat ook mooi is, is het feit dat mijn moeder al de hele begrafenis had geregeld en dat ze een brief had getypt die moest worden voorgelezen als laatst op de crematie. Ze wilde altijd het laatste wordt hebben. En dat was een hele mooie brief. Dat is wel iets heel speciaals als je zo iets nog hebt. Iedereen was zeer onder de indruk betreft de brief. Zoals ze zelf al zei. Mijn crematie zal veel indruk gaan maken let maar op mijn woorden.

Nu heb ik geen zin om het hele verhaal hier te gaan schrijven. Dat is te prive vind ik.

Wat ik nu merk is dat ik nog altijd over mijn ouders hun huis spreek, of als ik iets op tv zie dat ik me moeder wil bellen van kijk RTL4 of hey garnalen lekker zeg neem ik mee voor mijn moeder. Maar ja dat heeft weinig zin. Ik belde mijn moeder elke dag en we deden heel erg veel samen. En dat mis ik nog het meeste.

En natuurlijk het gemist elke dag keer op keer.

op de crematie zei mijn zusje iets heel moois.

Iemand is pas dood als die geen niet meer in je hart voort leeft. En zo zie ik het ook!

Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.

Sterkte jongen.

Inderdaad erg mooi geschreven. Voor mijn opa's en oma's heb ik online een gedenkplaats gemaakt. Kijk maar eens op ememori.nl. Bij mijn opa Ruud Buissink heb ik een geluidsfragment ingevoegd. Dat is voor mij ontzettend mooi om naar te luisteren, alsof hij er nog gewoon is.
Iedereen kan nu ook gratis zo'n site op ememori aanmaken. Neem gerust een kijkje en probeer het zelf maar. Als je vragen hebt hoor ik het wel.

Groeten,
Mark

Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 23:24 schreef KarinJ. het volgende:
Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.

Sterkte jongen.

idd
Er bestaat ook een mooie quote van, door Thomas Campbell:
"To live in hearts we leave behind is not to die."

quote:

Op zaterdag 18 september 2010 20:50 schreef Jack. het volgende:
Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.

ik heb inderdaad het zelfde, we gaan binnen kort ook mijn moeder haar hyves verwijderen.
En ik heb dan geen geluid opnamen maar wel die brief. En ik hoor het haar zeggen als ik die lees.

Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....

Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.

Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...


Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...

Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.

Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.

De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.

Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.

Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.

CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!

quote:

Op donderdag 30 september 2010 08:54 schreef twentemeisje het volgende:
CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!

Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.

Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.

De tijd gaat snel voorbij.. Hier is het ook een klein jaar geleden sinds duidelijk werd dat mama niet lang meer zou leven. Intussen gaat het leven gewoon door, en ook de dood. Vorige week heeft een bekende van mij, maar vooral goed bevriend met wat andere vrienden van mij zelfmoord gepleegd. Zomaar van de brug af gedoken.

Niemand weet waarom, nergens signalen dat het slecht ging bij niemand. Avond er voor nog leuke avond gehad, zelfs 15 min van tevoren toen hij een vriend tegen kwam leek er niks aan de hand.

Heb er zelf geen moeite mee, maar als ik zie wat de omgeving is aangedaan dan ben ik daar toch wel bedroefd om. Wat een ongelofelijke pijn doe je er mensen mee

CoolGuy ik vind het een heel mooi iets om die as zo in de Maas uit te strooien

quote:

Op donderdag 30 september 2010 00:36 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....

Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.

Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...


Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...

Idd, tijd gaat ontzettend snel, maar je gevoel/emoties gaan een stuk trager. Bij mij is het straks 6 jaar geleden dat m'n vader overleden is en 2 jaar dat m'n buurman overleden is.
Het gevoel dat je hoopt dat je in een erg slechte droom zit en straks wakker wordt en alles weer ok is heb ik ook een lange tijd gehad. Zelfs nu zou ik er ook nog alles voor opgeven om de tijd gewoon te kunnen terugdraaien.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 08:32 schreef CoolGuy het volgende:
Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.

Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.

De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.

Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.

Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.

Ik was 24 toen m'n vader overleed. Dat is zo'n periode dat je net beter naar elkaar toegroeit omdat je het huis uitgaat enzo, dus veel te vroeg om je vader te moeten afgeven.
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijk moment was om z'n as uit te strooien. Zelf zou ik het niet kunnen denk ik, omdat je dan naar mijn gevoel het laatste tastbare van hem wegstrooit. Wellicht dat je daarom nog een klein doosje hebt. Ik ben blij dat ik naar een muurtje kan gaan, wetende dat daarachter een urne staat met al z'n as erin.

Leuk wat je gedaan hebt met de foto's trouwens. Ik wil ook iets in die trend doen in m'n nieuwe woonst binnenkort. Een bijzettafeltje met allemaal foto's van mensen die belangrijk voor me zijn ofzo.

quote:

Op donderdag 30 september 2010 09:17 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.

Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.

Heel herkenbaar. Ik heb het dan vooral met muziek. Ik kan een nummer horen op de radio en dan weten uit welk jaar/periode het nummer ongeveer datteert en gelijk erachteraan denken dat hij er toen nog was en dat we toen nog allerlei leuke dingen samen deden enzo en hoeveel jaar hij nog te leven had op dat moment.
Momenteel ben ik aan het verhuizen (trek het ouderlijke huis uit), en had zo graag gewild dat hij dat nog meemaakte en dat ik voor bepaalde werkzaamheden zijn raad kon vragen. Ik heb sinds kort ook weer een vriendin en ook daar heb ik het moeilijk mee dat hij haar nooit zal gekend hebben. Dat zijn van die momenten in je leven waarop je ze het meeste mist en dat de moeilijke momenten toch vaker om de hoek komen kijken...

Nog geen week na mijn 30ste verjaardag is mijn moeder overleden. Ik begrijp volledig de situatie als je 29 bent. Ik heb zelf geen idee hoe dit gaat worden in de toekomst voor mij zelf.

De maand is zo snel gegaan, en je mist je moeder op hele gekke momenten heb ik gemerkt. Maar het gemis is groot!

Wij gaan ook het as van mijn moeder uitstrooien. En nu zullen velen van jullie gaan lachen

Toen mijn moeder ziek werd kon ze niet meer werken. Dus ging ze heerlijk in de zomer op terasjes zitten. Wilde je een leuk terrasje weten dan kon mijn moeder je verder helpen!

Toen duidelijk werd dat ze niet meer lang te leven had ga je toch dingen bespreken van crematie, muziek, uitstrooien. En daar kwam heel veel harde zwarte humor kijken. Een manier van verwerken op dat moment.

Op een gegeven moment kwamen we op het uitstrooien. Tja wat is nou een belangrijke plaats geweest de laatste jaren... Zo prettig gestoord als mijn moeder is riep ze opeens. Op alle terasjes! Strooi mij maar uit op alle terasjes! Bij elk terrasje een klein beetje.

Op dat moment hebben we daar erg om kunnen lachen. Maar we hebben dat eigelijk altijd vol gehouden.

Dus tja jullie kunnen wel raden wat er naar alle waarscheinelijkheid gaat gebeuren

De dood is iets verdrietigs. Maar je moet wel de humor er in houden. Dat was en is en blijft bij ons een manier van verwerken!

ook_gek MOOI ! ! ! ! ! ! !

Haha leg eens uit wat vind je mooi?

Baas P was groot, in lichaam en geest. De directeur van Het Burgerweeshuis. En een roeimaat van me. En overleden, februari 2008. Na een bizar kort ziektebed van precies een week overleed hij aan de gevolgen van kanker. Alleen wisten er er weinig mensen dat hij dat had. Ik niet. En ondanks dat het 2010 is, mis ik hem stiekem nog steeds. De dag voor de condoleance schreef ik aan iemand op FOK! via PM het volgende ( Hij is opgebaart geweest in Het Burgerweeshuis ):


Baas P wordt woensdag gecremeerd. Morgen is er een condoleance in het burgerweeshuis. Zijn kist komt in het cafe te staan. Daar kan je via de voordeur in, en via de zijdeur er weer uit. Daarna kan je de zaal in ( staat los van het cafe, via de binnenplaats) voor een biertje of 10. Twee dj's komen draaien: eentje van Fields of Rock, de ander van de Melkweg. Allebei kennen ze hem goed, en weten welke muziek hij gedraaid zou hebben.
De condoleance wordt behalve door familie ook door mij en de bedrijfsleider geleid. Twee medewerkers van het rouwcentrum komen assisteren bij de kist in het cafe, E en ik "draaien" de zaal, met drie barkeepers. Ik laat die gozer namelijk niet alleen draaien, hij heeft het net zo moeilijk als ik op dit moment.
Het is inderdaad onvoorstelbaar geweest, maar zaterdag ochtend kreeg ik de klap. Ik had donderdag avond en vrijdag overdag en 's avonds met mensen gepraat en daardoor mijzelf voorbij gerend. Totdat ik het register las, toen besefte ik mij pas dat ik hem nooit meer zal spreken. En dat ik de roeiboot opnieuw moet gaan uitlijnen, omdat ik nu 125 kg kadaver mis in de boot. En dat ik zijn telefoonnummer uit mijn telefoon moet halen. En zijn email adres moet wissen. En dat hij niet thuis is als ik langs zijn huis loop. En dat hij niet binnenkomt als de kroegdeur openzwaaid, dus stop maar met hoopvol kijken iedere keer als de deur open gaat. En het is niet zijn lach die je hoort, dat zit in je hoofd. En dat het klopt dat je hem nu al mist. En dat je altijd kutgrapjes kan maken. Dat het woord doodstil wel erg van toepassing is. Doodschrikken ook trouwens. En wie niet springt, is een homo.
De grote klap is voorbij nu, dat is over. Het gat ( enorm gat ook, hij was 2.07m en 125 kg, blond lang haar tot aan zijn kont en had een stem waarmee je de fundering van een betonnenbunker kan doen laten trillen) is groot, het gemis ook. Maar ik kom er wel over heen. Het leven gaat door, daar doe je niks aan. Hij is dood, klote, maar het zij zo.

Ik had zo gehoopt dat ik er zo over dacht: 'het leven gaat door, je doet er niks aan'. Niets is minder waar. Nu, twee-en-een-half-jaar later, mis ik hem soms nog. Bij de meest stomme dingen: Een concert waarvan ik weet dat hij dat leuk vind bijvoorbeeld. Hij is niet vergeten, door niemand. En door zijn beste vriend al helemaal niet. Daar heb ik mij zorgen om gemaakt, maar nu lijkt hij zich te redden. Godzijdank.

Mooi omdat je de wens van je moeder om haar as op alle terrassen te verstrooien gaat uitvoeren
Dat je je niet laat afschrikken door "misschien is het wel gek
Elke keer dat je daarna op zo'n terrasje gaat zitten, zal je glimlachen en proosten op je moeder die daar zo dicht bij je is.

Mijn moeder is nu 10 jaar dood.....ik mis haar nog steeds.
Je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Zo te zien blijven er hier heel veel mensen doorleven in de gedachten van anderen.
Een troostende gedachte.

Ach wij zijn prettig gestoord en doen vaak dingen anders dan gebruikelijk. Alles kan als je maar wil. Zo was mijn moeder ook.

Eten met kerst thuis met 40man aan 1 tafel? Kan prima alles opzij tafels aan elkaar en gaan. Om maar een voorbeeld te geven.

Dus uitstrooien stiekem op een teras past perfect bij mijn moeder en bij ons.

Dus daar zijn we echt niet bang voor. Bij het idee alleen al krijgen we een grote grijns op ons gezicht!

Ik ook maar ik ben dan ook net als jij, prettig gestoord

quote:

Op vrijdag 1 oktober 2010 13:22 schreef KarinJ. het volgende:
Ik ook maar ik ben dan ook net als jij, prettig gestoord

Ik vind me zelf meer dan normaal