The Secret History is volgens mij alleen een goed boek als je zeventien of achttien bent als je het leest. Ik las het op mijn zeventiende en toen was het pecies wat ik wilde lezen.
Zoals je voor The Catcher in the Rye ook tiener moet zijn om het precies goed te kunnen waarderen. Als ik dat boek nu nog eens overlees, voel ik meer afstand, maar ik heb het boek zo lief omdat ik dan weer precies begrijp hoe het is puber te zijn. En dat is ergens toch een universeel gevoel: met verwondering en afkeer kijken naar de volwassenen en er niet bij willen horen. Later hoor je er ineens toch gewoon een beetje bij, dat gaat vanzelf.
The Fountainhead heb ik gelezen, maar ik heb wel veel stukken overgeslagen. Alleen de relevante passages waren de moeite van het lezen waard. Howard Roark is natuurlijk cool.
The real is always way ahead of what we can imagine.