Oosterse korthaar vol tumoren.

Onze oosterse korthaar Olla zit al een tijdje vol (waarschijnlijk) tumoren in haar buik.
Het begon bij een klein bultje bij haar tepel, en de dierenarts zei toen dat dat niets ernstigs was.
Later begon het op te vallen dat er steeds meer kleine bultjes kwamen, en inmiddels zijn ze al een stuk groter.
Nu we eindelijk genoeg geld hebben voor de DA (het wordt maar deels verzekerd) hebben mijn ouders vanmiddag een afspraak (samen met een jongere kat die ingeënt moet worden).

Ik ben zó bang dat de dierenarts gaat zeggen dat het hopeloos is en dat het beter is om haar nu in te laten slapen voor het erger wordt (ze is in mei 12 geworden).
Het is echt zó'n lieve knuffelpoes, met haar schele oogjes enzo.
Ze was altijd zo'n dikke vetzak, en nu voel je haar ruggegraatje en zijn haar flanken helemaal ingevallen.

Ik hoop echt dat Olla er nog is als ik straks thuis kom van de tandarts/school.
Het voelt echt zo kut om dit er nog bij te hebben, verder gaat het namelijk ook echt kut.

Heeft iemand ervaring met dit soort dingen bij jullie kat(ten)?
Zou het nog goed kunnen komen?
Ik laat het jullie in ieder geval nog weten als mijn ouders terug zijn!

Bedankt voor al jullie reacties!

Ze is wel weer gelijk mee teruggegaan, en dus niet gelijk ingeslapen (daar is ze nog te 'goed' voor).
Op het moment is ze ergens buiten, dus ik heb haar nog niet gezien sinds ik thuis ben.
En het is inderdaad een aflopende zaak, dat kan eigenlijk ook niet anders.
De dierenarts kon er verder ook niets meer aan doen.
Het zit bijna vanaf haar oksels tot haar liezen zegmaar, en om dat helemaal open te leggen voor een operatie zou ze misschien niet kunnen hebben en alsnog overlijden.
Daarnaast zit het ook in haar lymfeknopen, en vanaf daar is het al helemaal uitgezaaid.

De dierenarts gaf haar ongeveer nog een half jaar.
In mijn ogen is dat nog genoeg om nog van haar te genieten.
En mocht het ineens écht heel erg achteruit gaan (dat ze ook merkbaar pijn heeft) kunnen we dán altijd nog beslissen om haar te laten inslapen.
Ook als één grote tumor knapt (zo zei de DA) is het verstandig om haar dan direct in te laten slapen, omdat dat dan overal uit gaat en gaat ontsteken en dat kun je zo'n beestje simpelweg niet aan doen.

Ik hoop dan maar dat ze het nog dat half jaartje volhoudt met een pijnloos leven (momenteel heeft ze alleen merkbaar pijn als je echt aan de bulten komt), en dat wij die tijd nog van haar kunnen genieten.
We hebben wel nog 4 andere katten, maar dat zijn echte buitenbeesten. Die komen wel op je schoot zitten maar echt knuffelen is er niet bij. Met Olla kun je gewoon alles doen wat je wilt.
Eerst vond ze het heerlijk om over haar buik gekroeld te worden, nu kan dat dus niet meer.
Verder vind ze het nogsteeds lekker als je over haar hele rug krabt. Katten vinden het vreselijk als je tegen hun haren in aait, maar Olla geniet daar merkbaar van, helemaal spinnen enzo

quote:

Op woensdag 9 juni 2010 17:41 schreef Cat22 het volgende:
Ik was er al bang voor.
En het klinkt misschien naar maar gaan jullie nu wel alvast sparen voor een potje geld wat je kunt gebruiken als het slechter met haar gaat? Of het nu voor medicatie is waardoor ze meer kwaliteit van leven krijgt of - als het echt niet meer gaat- dat jullie meteen naar de dierenarts kunnen om haar in te laten slapen?
Want als zij pijn moet lijden omdat er geen geld is voor het verlossende (want dat is het dan) spuitje, dat verdient zo'n lieve huisgenoot niet.

In zo'n geval zet onze DA het op de rekening.
Ze weten inmiddels ongeveer wel dat we niet zo breed zitten met het geld (we hebben erg veel dieren dus komen regelmatig langs), dus zetten ze het op de rekening. Ze weten dat ze 't krijgen zodra we het hebben.
Dus mocht het zo ver komen kan ze wel direct uit haar lijden worden verlost.

quote:

Op woensdag 9 juni 2010 17:57 schreef senesta het volgende:
Als het zeer doet als je er aan komt kan ze dan nog wel zonder pijn liggen als ze er zoveel op haar buikje heeft?

Heel veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat ze nog een poosje pijnvrij bij jullie kan blijven.

Dan lijkt ze er geen last van te hebben.
Ik denk omdat de druk dan goed verdeeld wordt ofzo.
Je merkt vooral dat ze er pijn aan heeft als je er echt aan gaat voelen (hoe groot ze zijn bijv.)
Maar dat doen we dus gewoon niet. We weten dat het er zit en niet meer weggaat.
Alleen moet m'n vader af en toe voelen of die grote dus niet is geknapt, want dan moeten we gelijk weg om haar te laten inslapen (ivm infectie en de ondraaglijke pijn die daarbij komt kijken).

Ik hoop ook echt dat we toch nog volop kunnen genieten van haar nu het nog kan.
Ze is nog steeds een schat van een poes, maar niet meer de moddervette Olliebol waar we alles mee konden doen en ze 't maar best vond.
Ze is veel slomer geworden, en ze vind kusjes op haar hoofd minder leuk (ze trekt haar hoofd weg, eerst gaf ze dan juist kopjes). Bovendien ziet ze er (voor haar 'dikke' doen) heel slecht en mager uit...

Maar voor iemand met een buik/lijf vol kanker doet ze 't nog wel heel goed!