Snel even uitgetypt, voordat ik straks e.e.a. kwijt ben!
Maandag 26 juli 2010
Vandaag mag ik op extra controle ivm de jeuk en bultjes die zijn komen opzetten. De arts verwacht ook dat het
zwangerschapsjeuk is maar wil toch testen doen. Als het wel je lever is kan je kindje het heel zwaar krijgen (of er zelfs mee stoppen..) en dat wil hij voor zijn!
Hij wil toch even toucheren, om te kijken hoe het ervoor staat en constateerd dat ik al een cm ontsluiting heb. En dat voor 37,6 weken. Speklapje lijkt een royale baby, ontsluiting. Mijn lichaam is zich al aan het voorbereiden, goed voorteken voor een eerste!
CTG gehad, alles ziet er goed uit. Maar, de uitslag waar het om gaat, is er pas na een week. Bij het nagesprek stelt de arts dan ook voor: zullen we gaan inleiden? Ik ben eigenlijk verbaasd, had van alles verwacht maar dit niet. Maar hij is duidelijk: als er over een week wel wat met mijn bloeduitslag blijkt te zijn en er gebeurd iets, dan zou hij het zichzelf niet vergeven. Ik verwacht dat hij zegt: rond 10 augustus inleiden, maar hij zegt: wat denk je van woensdag? Ik kijk verbaasd en vraag nog: woensdag als in over 2 dagen?
Hij zegt ja, en gaat gelijk de verloskamers bellen of het kan. Heel snel sms ik manlief tussendoor dat ie woensdag papa wordt! Hij belt gelijk, want hij dacht dat de uitslagen verkeerd waren en was al op weg om mij op te vangen! Snel stel ik hem gerust dat alles goed is en dat ik hem na de afspraak bel.
Ik sta te stuiteren! Nog 2 nachtjes! We worden ouders! Het is zover! Ik ging nog naar het ziekenhuis met lood in mijn schoenen, nog max 4 weken.. hoe hou ik dit vol? En nu nog maar 2 dagen!
Manlief komt ook vrij snel thuis en we stuiteren samen wat rond! Door het toucheren rommelt het wel een beetje, manlief stelt voor dinsdagavond uit eten te gaan, maar ik wil nu. Grote kans dat het vanavond ook ineens spontaan begint, dus ik wil nu!
We gaan en het rommelt behoorlijk. Vrij snel na het eten zijn we weer thuis en ik race het huis nog door. Nesteldrang! Alles loop ik nog een keer na. De nacht is drama.. adrenaline, bekken, maagzuur, restless legg en de jeuk natuurlijk. Ik doe geen oog dicht.
Dinsdagoverdag rommel ik nog wat aan, manlief is vroeg thuis en we gaan nog even het dorp hier in. Ik koop niks, heb zoveel gekocht de afgelopen maanden. Ik ben gewoon uitgekocht! (unicum!) we gaan nog naar de Italiaan voor een ijsje en weer naar huis... We duiken er vroeg in en ik hoop echt dat ik nog even slaap...
5 uur ben ik wakker, ik ga er maar vast uit. Gelukkig mogen we ons om 7 uur al melden op de verloskamers. Ik maak nog een laatste buikfoto, wat een raar idee! Vandaag is ze er, ik kan me er niks bij voorstellen nog.
Om half 7 stappen we in de auto. Een beetje emo kijken we nog om, de laatste keer 'samen' weggaan, van ons huis. Als we terugkomen, zijn we een gezin! Met zijn 3-en!
Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig. Helemaal niet zelfs, ik kijk er ook niet tegenop. Ga er open in!
Keurig op tijd zijn we binnen. Om 1 over 7 komt de verloskundige van de nachtdienst om mijn vliezen te breken,
infuus aan te brengen en CTG. Ze breekt de vliezen en zegt: je hebt al 2 cm ontsluiting en alles is super verweekt! Je bent er klaar voor! Dat vind ik wel een fijn idee, er hoeft geen grof geweld gebruikt te worden.
Na even beginnen de eerste harde buiken, dit is dus een harde buik! Het is geheel niet pijnlijk nog. De pomp staat nog op zijn laagst. Na een half uur komt ze kijken en zet de pomp 1 standje hoger. Niet lang daarna komt ze weer, ze gaan hem niet weer ophogen, want de weeeen duren nog niet lang, maar komen wel erg kort op elkaar en ze willen niet dat ik in een weeenstorm terecht kom. Om half 11 komt de verloskundige toucheren zegt ze.
Inmiddels begin ik de weeen wat meer te voelen. Liggend vang ik ze prima op. Zodra hij op komt zetten verslap ik als een pop, volledig ontspannen en kort daarna trekt het weer weg. Tegen half 11 wordt het wel wat heftiger. De verloskundige komt toucheren en zegt: 4 cm al! Dat gaat heel erg de goede kant op! Om half 1 zal ze terugkomen.
Om half 12 heb ik het idee dat het iets te heftig begint te worden en vraag om de Remifentanil pomp. Die kun je zelf reguleren en ik mag hem. Ik ben zo stoned als een kanarie! Maar het helpt tussendoor iets beter om te ontspannen. Om half 1 is de verloskundige er weer en constateert 6 cm! Wow, het gaat echt goed. Wel wordt de inleidpomp uitgezet, om me wat meer ruimte te gunnen, maar zodra hij uit is wordt het heftiger, mijn lichaam neemt het over.
Wel begint het heftig te worden, te doen, maar heftig! Plassen is een drama, want dan moet ik uit bed en ik krijg
amper een minuut ruimte tussen de weeen, die ook steeds langer aanhouden. M. laat me zoveel mogelijk met rust, als ik hem nodig heb laat ik dat wel weten, maar alleen vang ik toch de boel het best op!
Om 2 uur vraag ik M. om de verloskundige erbij te halen, het wordt erg heftig en ik heb het idee dat ik er al bijna ben! Schijnbaar geef ik al bepaalde signalen, want ze rijden de kar voor Speklapje al binnen... De verloskundige toucheert, en constateert 8 cm.. Het gaat hard! Ze verhogen de Remifentanil pomp om me nog wat extra pijnstilling te geven, maar dit werkt niet zover in de ontsluiting.. De weeen zijn nog lastig op te vangen, maar tussen de weeen door (de halve minuut) dommel ik in..
Om half 3 geef ik aan het niet meer te trekken, ze voelt nog een keer en ik heb 9 cm, nog een randje en zegt: ga op je zij liggen! Dit is helemaal niet te doen, de persweeen beginnen te komen en ik kan ze met moeite ophouden. Ik begin misselijk te worden en geef aan dat ik gewoon niet meer kan. De vlos zegt dat ik langzaam een beetje mee mag geven aan de persweeen en dat doe ik dan ook. Alleen dat langzaam gaat niet zo.
Wat een kracht! Echter mijn 'gewone' ontsluitingsweeen nemen niet af, maar blijven mega pijnlijk. Ik vind het heel heftig! De weeen waren tot nu toe prima, maar dit persen valt me tegen! Om 3 uur heb ik volledige ontsluiting, en mag ik gaan meepersen. Gelijk bij de eerste keer persen, gaat de vlos de gyn bellen. Wat ik niet weet (ik zit zo in mijn eigen wereld) maar mijn vent ook ziet: Speklapjes hartslag gaat bij het persen dramatisch naar beneden. Tot 45! Ik hoor wel dat ze aangeven dat we het nog even proberen, maar dat de Gyn opgeroepen moet worden voor een vacuum.
De gyn is er vrij snel. Ik mag het nog even proberen. 5 persweeen kom ik zelf door, wat verschrikkelijk dit persen! Ik roep al dat ik dit niet lang trek. Ik pers met al mijn kracht en ik word al het perskanon genoemd. Na 5 persweeen besluiten ze me te gaan helpen. Ik krijg een verdoving en een knip en bij de volgende perswee wordt het cupje op speklapjes hoofd gezet.
Ik schreeuw het uit! Wat een naar gevoel! Ze moet ERUIT! Nu! De gyn maant me hem aan te kijken en zegt: dat gaat nu gebeuren! Maar moet met beleid! Persen! Ik pers en voel haar hoofdje verder zakken... en roept weer: trek door! Maar hij maant me weer tot rust en zegt: ik moet haar draaien! Dus nog 1 keer zuchten en als ik zeg ja, langzaam meepersen...
De volgende wee zet op, ik pers en daar komt ze.. 15.28 en Leia Jolie wordt op mijn borst gelegd. Ze huilt gelijk, maar is ook vrij snel daarna direct stil en kijkt met grote ogen in mijn ogen.
Ze is er! Ik besef het nog niet, zit nog in de volledige heftigheid van dat laatste stuk. Zo snel... zo heftig!
Op dat moment horen we allemaal een plas vallen. Bloed. En nog een keer. Vrij snel wordt toch Leia's navelstreng afgeklemd en M. knipt hem door. Ik hoor de vlos zeggen: 400 cc nu en heb het idee dat ik toch wel erg bloed.
De placenta komt niet los. Pas na een half uur, dit is niet lang maar het bloed blijft komen. Ik hoor haar zeggen: hij moet eruit anders moeten we echt richting ok! Op dat moment ben ik alles zo zat dat ik denk: Leia is er, breng mij maar naar de ok. Hou maar op met dat gepruts daar beneden, ik ben er klaar mee.
De pomp met weeeenopwekkers wordt weer aangezet. Hoger dan het de hele bevalling is geweest, en ik merk er niet zoveel van. Ze duwen wat, ze trekken wat. Ik ben het zat. Ze is er, het is klaar!
Dan staat de vlos er nog een keer en kijkt me aan. Ze zegt we gaan het nog één keer proberen ik wil dat je met alle kracht meeperst.. ik besluit het dan nog maar te doen, en gelukkig, hij komt los. Nog een behoorlijke sloot bloed komt erachteraan.
Dan zit het erop! Leia wordt weer bij me teruggelegd en ik kijk haar weer aan! Ze is het! Mijn dochter, het voelt gelijk alsof het altijd zo is geweest, het is Cliche maar waar...
Precies in de dagdienst ben ik bevallen. De nachtvlos had mijn vliezen gebroken, de dagvlos heeft mijn bevalling gedaan en de avondvlos komt me hechten. Het duurt en het duurt en ik ben het zo zat. Ik vraag of het zo dramatisch is daar beneden, omdat het zolang duurt. Maar ze geeft aan dat ze de tijd wil nemen om het mooi te maken. Haasten schiet niet op. (en het is supermooi gedaan, de kraam kon de hechtingen niet eens vinden, zo mooi... de knip is heel gecontroleerd gegaan en ik ben verder niet uitgescheurd of wat dan ook...)
Wel denk ik: nooit meer! De weeen, prima. Maar dat persen.. Toch zijn de cliche's waar, de heftigheid in je gedachten neemt af. En ik denk op dit moment al: zeker wel nog een keer! Alleen voorlopig nog niet
Dan zit het erop! Ik mag vrij vlot naar huis, maar ik kan niet op mijn benen staan. Ook lukt plassen niet, dus ik krijg een katether. Achteraf blijkt dat ik bijna een liter bloed ben verloren. We besluiten toch een nacht te blijven.
De nacht is rommelig, ik doe geen oog dicht. Leia is misselijk van de vacuum, maar doet het verder prima. Niet
huilerig, heel helder! De volgende ochtend blijkt mijn HB 4.3. Erg laag en er wordt overlegd voor bloed. Maar ik voel me niet als iemand met een HB van 4.3 (nog steeds niet overigens!). Ik mag met ijzerpillen naar huis.
Op donderdag 29 juli om 12 uur zijn we thuis. Als gezin. Met zijn 3-en. Het zit erop. Ik kan me al meteen niet meer voorstellen dat ze in mijn buik zat. Het contrast, woensdagochtend niet kunnen voorstellen dat ze er is, en na de bevalling gelijk al niet meer voor kunnen stellen dat ze ooit in die buik heeft gezeten.
Maar, ze is er. Ze is superzoet, huilt bijna niet. Inmiddels gaat de borst prima en hebben we gewoon een mega
tevreden kind! Soms komen dromen inderdaad uit....