Bevallingsverhalen deel 11

Oeke wauw wat een verhaal zeg

oeke, die gang welke debiel verzonnen heeft dat een bevallende vrouw eerst die gang nog door moet

mooi verhaal!!

Mooie verhalen Draakje en Oeks

Oeke, ik moest huilen. Wat mooi opgeschreven.

Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik daar nu vanaf.

Komt ie dan he.

In de nacht van 21 op 22 september, twee dagen na de uitgerekende datum, word ik rond een uur of één ’s nachts wakker van een vreemd gevoel. Echt krampen zijn het niet en zeer doet het ook niet, maar ik denk er wel weeën in te herkennen. Ze komen aangerold, bereiken een hoogtepunt en ebben weer weg. Omdat ik geen zin heb in gedoe en het liefst nog even ga slapen, besluit ik N. niet wakker te maken. Maar slapen lukt niet meer. N. wordt toch wakker en ik vertel hem dat ie morgen misschien niet naar z'n werk hoeft. "Heb je weeën?" vraagt ie. "Ik denk het", antwoord ik, "maar het kunnen ook voorweeën zijn en die kunnen wel dagen duren." We proberen te timen, maar enige regelmaat is er niet in te ontdekken. De volgende ochtend heb ik om 10:00 uur een afspraak met de verloskundige, dus dat besluiten we af te wachten. De rest van de nacht lig ik wakker. De weeën worden niet heftiger of regelmatiger, maar ze zijn krachtig genoeg om me uit m'n slaap te houden.

Als we ’s ochtends naar de verloskundige rijden, lijken ze wat af te zwakken. "Hoe voel je je?" vraagt de vk. Ik vertel dat ik wat krampen heb, maar hoor het mezelf meteen bagatelliseren met de woorden: "Maar dat kan natuurlijk best voorwerk zijn." Ik ben namelijk bang dat ik me aanstel; dat andere vrouwen dit dagen achtereen hebben en ik na een nachtje al roep dat ik het niet meer trek. De vk beaamt mijn vermoeden en zegt dat het inderdaad voorwerk lijkt te zijn. Ze raadt me aan een paracetamolletje te nemen en lekker terug naar bed te gaan en ze plant een vervolgafspraak.

Terug thuis zeg ik tegen N. dat ie maar gewoon moet gaan werken. Ik ben moe en heb pijn; laat me maar lekker in m'n eigen sop gaarkoken. Als ie net de deur uit is, voel ik wat in m'n broek glijden. De slijmprop! Hij is precies zoals ik gelezen heb: dik, taai slijm met minuscule rode sliertjes. Ik vind 'm best mooi en ben trots op m'n lichaam.

Ik ga naar bed en probeer te slapen, maar de weeën houden me wakker. Van regelmaat is nog steeds geen sprake, maar ze worden wel scherper. M'n moeder belt maar ik besluit niet op te nemen. Die denkt natuurlijk meteen dat ik ga bevallen maar dat duurt natuurlijk nog dagen. Daarnaast heb ik geen zin in haar gestres. M'n moeder heeft voordat ik geboren werd een doodgeboren kindje gekregen en is daarom nogal bezorgd. Begrijpelijk, maar ik zit er niet op te wachten. Dan staat ze ineens in de slaapkamer. Ze vertrouwde het niet en heeft besloten om langs te komen. Ik vertel dan maar eerlijk hoe ik me voel en stuur haar vervolgens weer weg: "Laat me maar, je hoort het wel als er iets is." Ze doet braaf wat ik haar vraag.

Inmiddels begin in behoorlijk moe te worden, maar de krampen worden pittiger. Dan slaat de nesteldrang weer toe. Ik móet stofzuigen, nu! Maar N. heeft de vorige dag de stofzuiger uit elkaar gehaald. Dan maar naar de buren om daar de stofzuiger te lenen. We zitten in de achtertuin en drinken wat. De weeën kan ik inmiddels alleen nog maar op handen en knieën opvangen. Maar nog steeds lach ik ze weg: "Het valt wel mee, je zal zien dat ik twee weken over tijd ga lopen!"; Als ik de buurvrouw vraag om de stofzuiger, verslijt ze me voor gek. Dus verzin ik de smoes dat ik een pak Brinta heb laten vallen. Ze biedt meteen aan om het even voor me op te zuigen. Oeps! Ik zeg dat ik zelf wel even doe met stoffer en blik.

Als N. rond 17.30 uur thuiskomt begin ik een beetje in te storten. De weeën zijn zo pittig dat ik tijdens een wee niet meer aanspreekbaar ben, maar juist dan begint N. vragen te stellen. Ik bonjour ´m de slaapkamer uit en smijt de deur achter ´m dicht. Hij komt terug om te zeggen dat we één afspraak maken: er wordt hier níet met deuren gesmeten! Ik roep terug dat ik dat zelf wel uitmaak.

Rond een uur of 19:00 bel ik de vk. Voordat ik de nacht inga, wil ik weten of de weeën hun werk doen, of ik ontsluiting heb. Als dat namelijk niet het geval is, wil ik naar het ziekenhuis om een pijnstiller te krijgen zodat ik kan slapen. Heb ik wel ontsluiting, dan wil ik weten hoeveel en eventueel weeopwekkers. Ik ben op twee uurtjes slaap na al 36 uur wakker en zo vreselijk moe dat ik het niet zie zitten om nog een hele bevalling tegemoet te gaan. Kortom, ik wil weten waar ik aan toe ben. Mattie, m'n favoriete vk sust me. De weeën komen niet regelmatig, dus het duurt nog wel even. Ik moet in mezelf geloven en de kracht uit mezelf halen. Het komt allemaal goed. Ik ben nog steeds bang dat overdrijf en durf niets te zeggen, dus hang maar weer op.

Rond 23:00 uur kán ik niet meer. Ik bel de vk om te zeggen dat ze nú moet komen. Tijdens het bellen krijg ik een wee en kan ik niet meer praten. Ik geef haar aan N. en ze besluit naar ons toe te komen. Het lukt me inmiddels niet meer om de weeën op bed op te vangen. Bij elke wee ga ik uit bed om ´m op de grond op handen en knieën op te vangen.

Sylvia , de vk, is er al snel. Te toucheert en constateert 6 centimeter ontsluiting! Wat ben ik blij en opgelucht! Het is niet voor niks! Bovendien voelt het als bewijs dat ik me niet aanstel en echte weeën heb! Sylvia vindt het leuk dat ze dienst heeft. Ze heeft namelijk nog nooit een badbevalling gedaan.

Het bevalbad staat al twee weken in de slaapkamer. N. besluit het te vullen en Sylvia belt een collega. Een badbevalling doen ze namelijk altijd met z'n tweeën. Ook Mattie is er snel, mét de kraamhulp! Jemig, nu wordt het wel heel echt! Ze denken toch niet echt dat ik een kind krijg? Terwijl ik in bad zit en de weeën pijnlijker worden, hoor ik de kraamhulp de vaatwasser leegruimen. Vreemde gewaarwording.

Als ik 7 cm ontsluiting heb, besluit de vk m'n vliezen door te prikken. Het doet geen zeer gelukkig. "Is het vruchtwater helder?" vraag ik meteen. De vk blijft lang stil. Ze ziet geen vruchtwater, want het hoofdje houdt het tegen. Eindelijk sijpelt er wat langs. Het is helder, gelukkig!

Terug in bad zijn de weeën inmiddels zo heftig dat ik in een soort roes beland. Het badwater is bovendien zo warm (constant 38 graden) dat ik me oververhit begin te voelen. Mattie koelt me met koude washandjes. Zij heeft in Engeland gewerkt en daar al tig badbevallingen gedaan. Ondertussen gaan de weeën met me aan de haal. Ik weet niet mee hoe ik ze op moet vangen. Ze komen zo snel achter elkaar dat ze volledig bezit van me lijken te nemen.

Dan moet ik van de vk plassen. Ze hijsen me uit band en zetten me op de wc. Maar ik moet helemaal niet plassen! Om me te stimuleren laten ze het kraantje lopen, maar dat helpt natuurlijk voor geen meter. Koud, nat en bibberig zit ik op de bril. Bij elke wee glij ik er vanaf om ´m op handen en knieën op te vangen. De vk zegt dat ik ze op de wc moet opvangen, maar dat lukt me niet. Bovendien moet ik echt niet plassen, écht niet! Eindelijk begrijpen ze me en mag ik weer terug het bad in.

Tijdens m´n zwangerschap heb ik me suf gelezen. Ik weet alles over bevallen. Dus ik heb ook gelezen dat persdrang voelt als poepen. Daar tuin ik dus mooi niet in, heb ik me voorgenomen. Maar ineens moet ik toch écht poepen, ik ben niet gek! "Ik moet poepen!" roep ik. "Dat is je kindje!" zegt Sylvia. Nog even en dan is ze er! Dan plots lijkt de hele ernst van de situatie tot me door te dringen. Ik krijg een kind! Nu! En dan kan ik niet meer terug! Als Mattie dan ook nog zegt dat ze haartjes ziet, krijg ik helemaal plankenkoorts. Mattie heeft dit snel in de gaten gelukkig. Ze grapt ze dat ze nog nooit iemand heeft gezien die zoveel energie steekt in het tegenhouden van de persweeën. Ik ben me ervan bewust, maar voel dat ze gelijk heeft. Ik kan me niet overgeven aan weeën en houd ze tegen. Ik denk dat ik er te rationeel voor ben.

Het persen lukt ook voor geen meter. Ik kan me in het bad nergens aan afzetten en m'n benen glijden weg. Ik sla m'n armen rond de badrand, dat is de enige manier om kracht te kunnen zetten, maar dat mag niet. Dat kost me teveel energie. Inmiddels is het zo'n half vier 's nachts. Ik kan niet meer. Tussen de persweeën door val ik in slaap. Ik ben al te lang wakker en het water is te warm. Als Sylvia even naar de wc is, fluistert Mattie in m'n oor: "Je hóeft niet in bad te bevallen, he?" Die opmerking is ineens zo'n eyeopener!

Ik vraag om de baarkruk. Maar dat is me veel te heftig. Door de zwaartekracht lijkt het of ik helemaal geen controle meer heb.

Op bed kan ik beter persen. Ik moet drie keer persen op een wee. Het lukt me maar maximaal twee keer en volgens Sylvia maak ik teveel geluid. Er komt inderdaad een gek geluid uit m´n keel, maar ik kan het niet tegenhouden. En ik heb wel wat anders aan m'n hoofd. Tussendoor steekt ze regelmatig haar vingers naar binnen. Wat een onwijs k*tgevoel is dat, zeg. Ik heb zin om 'r te schoppen.

Dan zegt Sylvia: "Je mag nog één keertje zelf persen, en dan ga ik je helpen." En ze pakt een rammelend etuitje. Dat nooit, denk ik, en ik pers met alle kracht die ik heb. Zonder resultaat. "Mag ik nog één keer, alsjeblieft?" vraag ik. Dat mag, maar weer lukt het me niet. Sylvia pakt een spuit en een schaar. De verdoving doet zeer, maar de knip zelf nog veel meer. Dat had ik niet verwacht. Maar dan, tijdens het persen, zie ik ineens een puntig, harig bolletje tussen m'n benen. Ik pers, voel bloed en het meest venijnige gevoel ooit en dan, om 04:41 uur, krijg ik ineens een nat, glibberig mensje op m'n buik. N. pinkt een traantje weg en ik heb de kracht niet meer om haar te bekijken. Ik ben zo moe dat ik bang ben dat ik haar laat vallen van vermoeidheid en hoop stiekem dat ze haar bij me wegnemen zodat ik even kan slapen. N. knipt de navelstreng door en ik word gehecht; Wat duurt dát lang, zeg. Sylvia zet een extra spuit met verdoving, maar ik voel alles nog. Dan bedenk ik me dat ik bij de tandarts ook altijd extra verdoving krijg. Na ruim een half uur hechten, mag ik eindelijk gaan slapen, denk ik. Maar de kraamzorg sleept me onder de douche: het vruchtwater zit tot in m'n nek.

Terwijl N. het bad opruimt, val ik in slaap. Eindelijk.

Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m'n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik haar op m'n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was 'officieel'Sylvia d'r bevalling en zij leidde 'm ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.

Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van 'r!

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 20:18:14 ]

Oh Ssserpente
ik moest er om lachen en kreeg een brok in mn keel. Mooi opgeschreven! En heel herkenbaar op sommige punten, de opluchting dat je niet gek bent en dat er heus wel iets gebeurt bijv.

en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen' volgens mij leren ze dat om het zo te zeggen op de vk-school
_{klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen}

Jammer dat je zo uitgeput was uiteindelijk, en jammer dat de leidende vk je door heeft laten modderen. Is dat later nog besproken? Of vond je het de moeite niet waard?

quote:

Op zondag 30 mei 2010 19:29 schreef Ssserpente het volgende:
Oeke, ik moest huilen. Wat mooi opgeschreven.

Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik dara nu vanaf.
<<

>>Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m’n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik ‘r op m’n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was ‘officieel’ Sylvia d’r bevalling en zij leidde ‘m ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.

Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van d’r!

Poeh wat een verhaal! Toch vind ik het jammer dat ze niet eerder heeft ingegrepen. Ze had ook haar collega apart kunnen nemen en kunnen zeggen dat het zo niet meer ging...
Ik vind niet dat je iemand (een barende vrouw) moet laten 'lijden' om je collega te sparen. Zeker als deze bepaalde ervaring mist.

Mijn VK heeft de stagiaire VK van het ziekenhuis 'weggestuurd'. Deze zat mijn rug te masseren en mijn VK wilde juist dat mijn man het deed. Zo heeft ze ook de arts-assistent aangesproken op bepaalde zaken. Ze heeft het echt voor mij opgenomen wat een heel fijn gevoel was. Officieel had ze helemaal niks te zeggen, want ik was overgedragen aan het ziekenhuis.

quote:

Op zondag 30 mei 2010 20:00 schreef huuphuup het volgende:
en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen' volgens mij leren ze dat om het zo te zeggen op de vk-school
_{klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen}

Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VK
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg

quote:

Op zondag 30 mei 2010 20:05 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VK
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg

hahaha ja dat vroeg de kraam aan ons. Of B. had gekeken naar hoe de knip gezet werd en het hoofdje geboren werd? B. zei heel opgelucht dat ie het niet gezien had, begon het mens gelijk enthousiast te praten van 'oh nou gelukkig maar want het is geen fijn gezicht hoor zo'n grote gapende wond met blablabla en anus blablabla en hoofdje blabla ... ' je zag hem ter plekke alsnog een rolberoerte krijgen

Sserpente, ook alweer zo'n mooi verhaal! Jammer dat die ene vk zo graag een badbevalling mee wou maken dat ze een beetje uit het oog verloor dat het niet werkte.

Haha, het woord ‘helpen’ vond ik er ook al zo dik bovenop liggen.

Had trouwens ook het idee dat ze nogal haast hadden. Omdat ze bij mij met z’n tweeën waren, was er een vk te weinig. En er lag nog een vrouw in het ziekenhuis te bevallen. Dus er werd nogal wat heen en weer gebeld over wie er hoe laat daarheen zou gaan. Om 03:15 begonnen de persweeën en om 04:41 uur is ze geboren. Na nog geen anderhalfuur persen dus. Wmb hadden ze nog wel ff mogen wachten met die knip. Dat had me een hoop ellende bespaard. Vooral omdat ze me tijdens het persen regelmatig van overtuigden dat “het kindje me precies zou passen” en uiteindelijk dus toch knipten. Maar toen ik hier later op terugkwam en vertelde dat ik het zonde vond van die knip, zeiden ze dat ze zich hierop verkeken hadden. Lente was groter dan verwacht, ik droeg nogal naar binnen. Die knip was echt nodig geweest dus, zeiden ze.

Ach ja, het is ook wel makkelijk om achteraf commentaar te leveren. Je weet nooit hoe het andere scenario was verlopen natuurlijk.

Ik heb niet meer echt een evaluatiegesprek met Sylvia gevoerd. Wel is ze nav m’n ‘flubber’ nog twee keer thuis wezen kijken. Maar toen ontkende ze dat het een gevolg was van die knip. Terwijl een blinde kon zien dat dat wel degelijk zo was. Mattie en een andere collega zagen het wel direct en spraken het ook uit zichzelf uit. Maar Sylvia bleef ontkennen. Dus toen had ik het een beetje met ‘r gehad. Ben dus niet meer op gesprek geweest. Ze heeft nog wel gebeld en toen heb ik ook gezegd dat ik het jammer vond dat ze het ontkende. Dat vond zij weer jammer, maar ze bleef volhouden dat ze er ws niet doorheen geknipt had. Ik had namelijk ‘knap’ gevoeld toen ik ging zitten. Ik had dus zelf de hechting er doorheen getrokken: ze had er niet doorheen geknipt. Onzin, want je ziet het litteken gewoon lopen, dwars door m’n schaamlip en dan verder richting m’n been. Het is een rechte lijn.

Wat lief, Asy, van je vk. Kan me voorstellen dat je je dan ook echt gesteund voelt.

Sylvia was tijdens de bevalling ook heel lief hoor, voel me ook een beetje lullig om d’r hier publiekelijk af te vallen. Ik ben alleen nadien ik nogal teleurgesteld in d’r geraakt. Had het gevoel dat ze d’r verantwoordelijkheid niet nam. En ik baal van die flubber natuurlijk.

Huup! Arme B! Dat die mensen dan niet over voldoende inlevingsvermogen beschikken, hè? Ze moeten toch wel kunnen begrijpen dat het voor hen inmiddels heel normaal is, maar voor zo’n arme man niet.

Trouwens, nu je me weer herinnert aan de origamikunsten van je vk, kijk ik ineens met heel andere ogen naar je icoon.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 21:37:41 ]

whahahha Ssserpente
t lijkt er wel een beetje op ja soort van.

Ik moest lachen over dat slaan met die deur!

En wat jammer dat het in bad tegenviel zeg, het lijkt mij ergens ook zo enorm lekker, maar als ik dat lees van dat afzetten kan ik me voorstellen dat het niet comfortabel is.

En wat rot dat de moeheid overheerste.

Huup, ik heb jou van de week nog aangehaald. Een collega beweerde zeer stellig dat ze echt maar 1 keer knipte. Dus ik vertelde van jouw driehoekje.

is het nog ergens goed voor

_{maar k heb niet echt een driehoekje hoor ze hebben steeds dezelfde plaats geknipt maar dan dus steeds verder ik ben bijna totaal-geknipt}

Ik kan het me zo goed voorstellen dat je het niks vond om in bad te bevallen, Ssserpente! Ik had verwacht dat ik graag onder de douche zou willen, maar toen het eenmaal zover was wilde ik alleen maar op de rand van het bed zitten en heen en weer wiegen als een autist.

Als ik je verhaal voor mijn bevalling had gelezen had ik denk ik verwacht dat ik net als jij op de persweeën zou reageren, dat ik er te veel over na zou denken. Dat bleek helemaal niet het geval te zijn, ik ging er vol in. Het verbaast me dat je verzet ondanks je moeheid nog zo groot was. Mijn moeheid heeft denk ik wel een rol gespeeld in mijn overgave, maar jij hebt waarschijnlijk een erg sterke wil.

Ik vond het een mooi verhaal om te lezen, een rauw bevallingsverhaal, met angsten en onzekerheden en niet meer kunnen en het toch allemaal maar voor elkaar krijgen. Je hebt je er doorheen geslagen en je hebt er een prachtige dochter voor teruggekregen.

Oeke en Ssserpente, wat een mooie verhalen!
En als jullie het nu nog posten, dan wordt het misschien maar eens tijd dat ik mijn verhaal ook aftyp en misschien zelfs post.

11 juni
Om half 8 ’s morgens melden we ons in het ziekenhuis bij de afdeling Verloskunde. We krijgen een eigen kamer toegewezen en ik word aan het ctg-apparaat gehangen. Een half uur later blijkt de ctg prima en ik krijg een eerste tablet ingebracht. De ontsluiting is dan nog steeds 0. Ik moet weer een half uur aan het ctg-apparaat en daarna nog een half uur blijven liggen. Na dat half uur mag ik weer lekker rondlopen en afwachten. We maken een wandelingetje door de buurt achter het ziekenhuis (wat eigenlijk niet mag, maar vooruit, het is zulk mooi weer) en doden de tijd met wat lezen en puzzelen.

Na 4 uur wordt het hele ctg/pil/wachtenverhaal herhaald en na nog eens 4 uur weer. Het resultaat na dag 1 is een rommelende buik, maar nog steeds geen ontsluiting. Met een beetje pech kan dit nog wel een paar dagen gaan duren. Mijn man vertrekt rond een uur of 8 naar huis om nog wat te relaxen en thuis te slapen en ik blijf in het ziekenhuis. De avondverpleegster vind het maar vreemd dat hij al rond een uur of 8 naar huis vertrekt. De meeste mannen schijnen niet weg te slaan te zijn bij hun vrouw. Maar we wonen dichtbij het ziekenhuis en ik heb liever de volgende dag een relaxte en uitgeslapen man dan een gebroken man omdat hij op een stretcher heeft moeten slapen en mentaal niet tot rust heeft kunnen komen.

12 juni
Ik heb prima geslapen in het ziekenhuisbed en begin uitgerust aan dag 2. Mijn man is ook al weer bij me als blijkt dat ik ondertussen richting de 2 cm ontsluiting heb (joepie, vooruitgang!) en ronde 4 gestart wordt. We doen na een uurtje maar weer even een rondje in de buurt wandelen aangezien het mooi weer is. ’s Ochtends heb ik nog tegen mijn man gezegd dat het een mooie dag is om geboren te worden dus ik heb goede hoop.

We zijn net een kwartier terug op de kamer als ik een plop in mijn buik voel en hoor. Een soort interne scheet. Hmmm, wat is dat nou? Een beetje geschrokken voel ik aan mijn buik of ik nog wat voel bewegen. Als ik na een paar minuten een verpleegster erbij wil halen voel ik ineens vocht m’n broek in lopen. M’n vliezen zijn gebroken! Nooit geweten dat dat met een plop gebeurt Ik spring uit bed en ren naar het toilet terwijl ik het gevoel heb half leeg te lopen. Ik roep een verpleegster en ze helpt me aan twee kraamverbanden. Dat lijkt me wat overdreven, want ik voel al niets meer lopen. Zodra ik opsta van het toilet loop ik echter weer leeg en begrijp ik waarom ze er twee gaf :’)

Vlak nadat mijn vliezen gebroken zijn beginnen de weeen. De verpleegster adviseert me nog lekker een douche te pakken en vertrekt dan weer. Het is verschrikkelijk druk met bevallingen in het ziekenhuis deze dag, dus ze rent d’r benen uit d’r lijf, maar drukt me op het hart te bellen als er wat is. De douche is inderdaad heerlijk en in voel de weeen amper. Na een tijdje krijg ik het te warm onder de douche en ga er onder vandaan. De weeen die ik dan voel zijn nog intenser dan de vorige en na een tijdje besluit ik toch weer onder de douche te kruipen, omdat het zo goed hielp. Helaas helpt het douchen nu niet meer en ik begin me af te vragen waarom ik ook alweer zo graag een kind wilde...

Rond twee uur komt de gynaecoloog kijken hoe het gaat. Ik blijk nog steeds maar 2 cm ontsluiting te hebben en de moed zakt me in de schoenen. Mentaal knapt er iets in me en ik besluit om een ruggeprik te vragen. De weeen zijn zo heftig en ook nog eens zonder enig resultaat. Helaas duurt het nog bijna drie uur voordat ik de prik daadwerkelijk krijg. Ik ben ondertussen verhuisd naar een bevalkamer en wordt aan de ctg gehangen. De piek van elke wee past niet meer op de grafiek zo heftig zijn ze. Mijn weeen gaan letterlijk off the chart. Als dan eindelijk de ruggeprik gezet is kom ik weer tot rust. Ik voel de weeen nog maar net. Wat een genot.

De blijdschap neemt echter snel af, want door de ruggeprik nemen mijn weeen ook af. Er blijft bijna niets van over. Ik krijg dus weeenopwekkers toegediend. Na een tijdje blijk ik ook nog eens koorts te hebben ontwikkeld en de gynaecoloog deelt ons mede dat ons kindje na de bevaling naar het kinderziekenhuis zal moeten worden gebracht ter controle. De koorts kan namelijk veroorzaakt worden door de ruggeprik, maar kan ook wijzen op een infectie bij mij. Het kindje zou die infectie dan ook kunnen hebben. Geen leuk nieuws, maar ik ben blij dat ze het zekere voor het onzekere nemen.

De komende uren wordt ik goed in de gaten gehouden en de weeenopwekker wordt steeds wat verder opgeschroefd, omdat de weeen steeds weer afzakken. Rond een uur of 10 ’s avonds lijken er eindelijk goede weeen te zijn en te blijven. De gynaecoloog controleert mijn ontsluiting en die blijkt inmiddels zo’n 3 cm te zijn. Vooruitgang dus, maar veel te weinig voor de tijd die verstreken is. Ze gaat overleggen met haar collega en als ze terugkomt meldt ze dat ze besloten hebben dat de ontsluiting veel te langzaam gaat, dat de hartslag van de baby onregelmatig is geworden, dat ze niet willen wachten op complicaties met alle gevolgen van dien en dat ze het kindje nu met een keizersnee willen gaan halen. Het nieuws komt als een harde klap bij me aan en ik barst in tranen uit. Dit is zo anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb zo’n voorbeeldige zwangerschap gehad. Ik zou een even voorbeeldige bevalling gaan hebben. En dan nu dit...

Ondertussen is de gynaecoloog met wie overleg gepleegd is gearriveerd. Zij zal de keizersnee gaan uitvoeren. Ik lig nog te snotteren en de gynaecoloog besluit om de kleertjes uit te zoeken die het kindje na de bevalling aangetrokken zullen worden. Ik had nogal veel in de ziekenhuiskoffer gestopt en daar moet ze om lachen. Ze roept twee zusters erbij en samen zoeken ze al kwebbelend een mooie combinatie uit. Het lijkt wel een dameskransje en ik moet lachen. Missie geslaagd! Lang leve de vrouwelijke gynaecoloog

Rond kwart over elf word ik de OK ingereden en klaargemaakt voor de keizersnee. Mijn man is ondertussen in operatiekleding gehesen en heeft een prachtig rode operatiemuts op. Dan begint de operatie en ik verbaas me hoe snel zoiets voor elkaar is. Om 23:46 wordt onze dochter uit mijn buik gehaald. Ze wordt gewogen en gecontroleerd en klaargemaakt om naar het kinderziekenhuis gebracht te worden. Gelukkig zit dit vast aan het ziekenhuis en mijn man kan zo met haar mee. Dat had ik liever dan dat hij bij mij bleef. Ze wordt even langs me gereden in een couveuse zodat ik haar kan zien en aanraken. Ondertussen wordt ik weer dichtgenaaid. Ik heb over het algemeen niets van de operatie gevoeld, maar aan linkerkant was het af en toe wel behoorlijk gevoelig. Ik heb niet alleen de hand van mijn man vastgehouden, maar uiteindelijk ook die van de anesthesist Drie kwartier na de geboorte ben ik weer terug naar de verloskamer gebracht.

Daar moet ik nog een uur a anderhalf uur onder controle blijven en dan mag ik ook naar het kinderziekenhuis toe. Daar baal ik van, maar het is niet anders. Ik vraag een magazine om de tijd te doden en de gynaecoloog komt langs om de operatie te bespreken. Ze moet lachen als ze me heel nuchter een blaadje ziet liggen lezen en meldt dat alles keurig verlopen is. Mijn man komt ondertussen ook terug uit het kinderziekenhuis met wat foto’s van ons meisje. Zo ga ik die anderhalf uur wel volhouden 

Wat er daarna gebeurd is is in een roes gebeurd. Ik krijg ineens een soort weeen en veel bloedverlies. Mijn baarmoeder zou braaf moeten samentrekken, kleiner worden en de bloedvaten zouden dicht moeten gaan, maar dit gebeurt niet. Hij blijft bloedproppen aanmaken en hele celstofmatjes vol bloedproppen worden op de weegschaal gegooid. Er wordt gewogen en gerekend en opeens staan er vier man rond mijn bed vanalles te regelen aan medicatie enzo. En hup, weer 450 gram bloed op de weegschaal. En nog een keer. En nog een keer. Ik heb vreselijk veel pijn van de weeen in mijn rug en benen. Na elke berg bloedproppen die ik naar buiten werk heb ik even geen pijn, maar al snel zwelt de pijn aan en blijft lang hangen tot de volgende lozing. Ik vraag steeds om pijnstilling, maar krijg te horen dat ze eerst andere prioriteiten hebben. Ik leef zo in mijn eigen wereldje dat ik me amper kan voorstellen dat er iets belangrijker is dan mijn pijn verlichten. Ik realiseer me totaal niet dat er iets echt goed mis is. Maar uiteindelijk komt er dan toch een spuit morfine. Helaas werkt die niet meteen en ik blijf pijn houden. Er wordt een spoedoperatie geregeld en ik kan alleen nog maar vragen of ik onder narcose ga. Ik wil zo graag van de pijn af. Ik wil niets meer voelen. Ik zal inderdaad onder narcose gaan en dat idee in combinatie met de morfine die ondertussen langzaam zijn werk lijkt te zijn gaan doen geeft me wat rust. Ik zie mijn man zich op een afstandje opvreten. Bij mij begint ook door te dringen dat het echt heel ernstig is. Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Als ik eindelijk bijkom uit de narcose ben ik zo duf als een konijn, maar de operatie is goed gegaan. Ik ben in totaal ruim 4,5 liter bloed verloren en dat is d.m.v. transfusie aangevuld. Daarnaast is er een ballonetje in mijn baarmoeder ingebracht om het bloeden te laten stoppen en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen Dan wordt ook het ballonnetje eruit gehaald en gelukkig blijkt het geholpen te hebben. Het bloeden is echt gestopt.

Rond 10 uur ’s morgens kan ik dan eindelijk naar ons meisje toe. Ik heb haar bloot op m’n borst gehad, maar kan me er niets meer van herinneren door de nawerkingen van de narcose en ik denk ook door alle emoties. Gelukkig hebben we de foto’s nog. De dagen daarna lig ik bij te komen op een andere afdeling dan zij. Dinsdagochtend wacht me een verrassing: Ze mag de ochtend bij me liggen en s’ avonds ook. En als klap op de vuurpijl staat mijn tante die in het buitenland woont ’s avonds ineens in mijn ziekenhuiskamer. Die is alleen voor dit bezoekje op en neer gevlogen. De tranen schieten in m’n ogen. Woensdag is er nog weer een verrassing: de uitslag van ons meisjes bloedonderzoek is binnen. Er blijkt geen infectie dus ze mag van de antibiotica af en naar huis. En aangezien het met mij ook goed gaat mag ik ook naar huis!

De eerste dagen ben ik doodmoe geweest en mijn buik deed behoorlijk pijn, maar thuis heb ik amper nog paracetamol genomen. Zo goed ging het. Ook de borstvoeding, die ik in het ziekenhuis niet heb kunnen geven, bleek direct goed te gaan. Het is nu bijna vier weken na de bevalling en op een gevoelige buik na gaat alles goed. Ik heb wel een groot uitroepteken op mijn dossier gekregen. Bij een eventuele volgende bevalling zetten ze de zakken bloed vast klaar. En ik heb nu de twijfelachtige eer om twee keer in een jaar tijd het gesprek van de dag/week te zijn in het ziekenhuis. Ik hoop dat mijn afspraak voor volgend jaar niet doorgaat Maar daar ga ik voorlopig niet aan denken. Eerst maar eens alle aandacht hebben voor ons meisje

Jeumig CP, wat een verhaal... dat is toch niet hoe je je eigen bevalling van tevoren voorstelt. Hoe kwam het dat je zoveel bloed verloor?

Jemig CP!

quote:

Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Tranen in mijn ogen.
Brrr...

Och CP, wat heftig.
Maar wat fijn dat het nu zo ontzettend goed gaat.

quote:

Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Tranen over mijn wangen, wat heftig zeg!
Uit je verhaal te horen kijk je er zelf wel goed op terug gelukkig

Het bloedverlies kwam omdat m'n baarmoeder niet samengeknepen bleef, maar steeds weer ontspande, zodat er weer bloedtoevoer kwam.

Die gedachte over doodgaan was me zelfs op dat moment iets te heftig. Die heb ik maar snel weggeduwd. Ik voelde me gelukkig ook wel in goede handen. Al het personeel was zo lief en zorgzaam. Ook de dagen erna. Heb veel bezoekjes gehad van personeel

Ik lijk een makkelijk doelwit voor allerlei extreme complicaties, maar als het dan weer goedgaat gaat het ook snel weer heel goed. Als ik verhalen hoor van vrouwen die na een keizersnee een week niet uit bed kunnen komen...

CP, dat stukje dat je dacht dat je doodging moest ik ook wel ff slikken hoor..

Heftige bevalling!

Jeetje CP! Wat een ontzettend heftig verhaal! Hier ook tranen in mijn ogen.