Voyager 2 doet raar...

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 10:19 schreef Harlon het volgende:

[..]

Lang. Ik weet ook niet meer exact hoe dat zat met snelheden van die krengen, maar ik geloof dat het qua snelheid niet zo heel veel uitmaakt. Volgens mij werd de snelheid vooral gehaald door "slingshots" om grote planeten heen.

quote:

Ruimtesonde Voyager 1 nadert interstellaire ruimte
Metingen van de NASA-ruimtesonde Voyager 1 wijzen erop dat de helioschede - de buitenste schil van de invloedssfeer van de zon - dunner is dan gedacht. Dat zou betekenen dat de ruimtesonde dichter bij de interstellaire ruimte is dan tot nu werd aangenomen (Nature, 16 juni).

De bijna 34 jaar geleden gelanceerde Voyager 1 bevindt zich nu op een afstand van ruim 17 miljard kilometer van de zon, in een zone waar de door de zon uitgezonden geladen deeltjes vrijwel tot stilstand zijn gekomen. Dat laatste zou komen doordat deze zonnewind wordt tegengehouden door de druk van het magnetische veld dat de ruimte tussen de sterren vult.

Hoewel de gemeten snelheden van de zonnedeeltjes nu al bijna een jaar gelijk zijn aan nul, denken de auteurs van het Nature-artikel niet dat Voyager 1 de interstellaire ruimte al heeft bereikt. Bij het overschrijden van de denkbeeldige drempel zou de dichtheid van de hete deeltjes van de helioschede sterk moeten terugvallen. Geschat wordt dat dit eind 2012 gaat gebeuren. De tragere zustersonde Voyager 2 zal dit pas over een aantal jaren meemaken.

quote:

Rand zonnestelsel doet denken aan jacuzzi
Metingen van Voyager wijzen erop dat het bubbelt aan de rand van ons zonnestelsel. Enorme magnetische bellen zorgen voor die onrust.

Voyager vertrok in 1977 en is inmiddels zo’n 14 miljard kilometer verder. De sonde nadert de rand van ons zonnestelsel. En dat levert een hoop nuttige informatie op. Zo komen wetenschappers nu eindelijk te weten wat er gebeurt als de materie die de zon uitstoot in botsing komt met de interstellaire ruimte.

Noordpool
Voyager heeft dus magnetische bellen ontdekt. Maar hoe ontstaan die bellen? Net als de aarde heeft de zon een noord- en zuidpool. Maar de zon draait ook. En daardoor kunnen magnetische lijnen met elkaar in de knoop raken en verkreukelen. Als zo’n lijn echt in het gedrang komt, kunnen delen van het magnetisch veld zomaar losraken en losse magnetische bellen vormen.

Gigantisch
En die bellen zijn gigantisch. Ze kunnen wel 160 miljoen kilometer breed zijn. Ter vergelijking: dat is ongeveer de afstand tussen de zon en de aarde.
Voor wetenschappers komt de ontdekking van de bellen als een echte verrassing. Welke gevolgen de ontdekking heeft, is onduidelijk. De magnetische bellen bevinden zich op de scheidslijn van het zonnestelsel en de rest van de Melkweg. Alles wat het zonnestelsel binnen wil dringen, moet via de bellen gaan. Zo dringt er bijvoorbeeld kosmische straling ons zonnestelsel binnen. De magnetische bubbels lijken onze eerste verdedigingslinie tegen kosmische straling, zo stellen de onderzoekers. Of dat goed of slecht is, is onduidelijk. Zo kan de straling wellicht gemakkelijk door de bubbels heendringen of raakt deze juist gevangen in de bubbels. Nader onderzoek moet dat – en nog veel meer – uitwijzen.

Strange Magnetic Bubbles at the Edge of the Solar System