[WIN] DVD - Genius of Photography - Ziel van de fotografie

Ik ben begonnen als klein jongetje met een rits rats klik camera van Kodak.
Gekregen voor mijn 8ste verjaaradag.
Mijn vader en moeder vonden het toen niet prettig dat ik met de Agfa van mijn vader rond liep.
Een keer in de maand kreeg ik een z/w foto rolletje dus het was wel zaak om daar spaarzaam mee om te gaan.
Op dat moment heb je dat nog niet door, maar nu realiseer ik me dat je daar door wel beter gaat kijken.
Als jongetje van 8 denk je alleen maar is dit de moeite waard of zonde om er een foto van te maken.

Rond mijn 15 kreeg ik zoals bijna iedereen een bijbaantje en kon ik van mijn verdiende geld een PentaxME spiegelreflex kopen. Deze camera heb ik nog steeds, maar wordt niets meer mee gedaan.
In die tijd heb ik voornamelijk dia's gemaakt, omdat dat toen een goedkope manier van fotograferen was.
Wel laten ontwikkelen en dan zelf inramen.
Ook toen veel met vrienden op stap en van elkaar leren hoe een en ander ingesteld dient te worden.
Van elkaar veel geleerd. Hetzelfde gebeurt nu ook tijdens meetings van FOT.

Toen het digitale tijdperk aanbrak heb ik een hele tijd de boot afgehouden.
Ik vond met 2 armen vooruit gestoken niets met fotograferen te maken hebben.
Tot het moment dat ik een Canon 300D in mijn handen had.
Ja toen begon het weer te kriebelen.
Mijn eerste digitale was dus een Canon 300D.
Hier kon ik mijn ei weer in kwijt.
Nadat de 300D meer dan 40000 kliks verder was en ik wat meer mogelijkheden zocht in mijn camera ben ik opzoek gegaan naar wat nieuws.
Het is de Canon 40D geworden en heel verschil met mijn 1ste camera.
De techniek is echt met hele grote stappen vooruit gegaan en zal hopelijk ook zo door blijven gaan.

Mijn vader was vaak bezig met z'n camera. Vooral op vakanties ging de hele koffer met body en lading lenzen overal mee naar toe. Ik mocht toen ook wel eens als kind een rolletje volschieten, ondanks dat het allemaal nog veel te groot was voor m'n kleine kinderhandjes.

Toen het digitale tijdperk aanbrak, heeft hij een Fuji 1MP cameratje gekocht. Inmiddels al bijna volwassen destijds, maar ik bleef het interessant vinden.

Toen m'n vader in 2006 overleed, was ik op zoek naar een mooie foto van hem. En dan kom je tot de conclusie dat er bijna alleen maar oude foto's van hem zijn die je in kan scannen, of foto's gemaakt met de 1MP camera. Wat je natuurlijk niet kan gebruiken als je een foto wilt afdrukken groter dan 4 bij 4 cm.

Ik heb een paar dagen later besloten dat ik verder wilde met fotograferen, en dat ik gewoon mooie foto's wilde behouden. Ik heb toen een Canon Powershot S1 gekocht, die behoorlijk mooie foto's maakte.

Na een tijdje was dat echter niet meer voldoende. En toen m'n vriendin zwanger werd besloot ik om een over te stappen op spiegelreflex. Wederom een Canon, een 400D. Dat leverde natuurlijk veel meer mogelijkheden op voor t fotograferen.

Inmiddels, weer een tijdje verder ben ik aangekomen bij een Canon 50D. En nog steeds leer ik elke dag bij. Ik vind het een heerlijke hobby, waar je veel creativiteit in kan leggen.

Het enige nadeel, zoals met veel hobbies: het is wel duur.

Van kinds af aan was ik al creatief, ik tekende en kleurde de hele dag door.
Toen ik ouder werd vond ik dat nog steeds erg leuk om te doen, ging weg met mijn papier en potloden om vervolgens prachtige tafreeltjes zo realistisch mogenlijk op het blad te krijgen.

We kwamen uit een arm gezin, een fotocamera hadden we wel maar werd niet veel gebruikt, alleen op speciale dagen.
Op een dag dat we een feestje hadden had ik een foto gemaakt van een van onze katten, die was ook vrij goed gelukt, en het gaat toch een stuk sneller dan tekenen en het is ook nog realistisch.

Gaandeweg werd ik ouder en ging op mezelf wonen, we hadden snel een huis vol dieren en ben enthoudiast de dieren (analoog, met een oude Pentax K1000 ) gaan fotograferen, iedere dag was ik daar mee bezig.

Een bevriende fotograaf van ons zag mijn foto's en vertelde me dat ik er aanleg voor had.
Niet lang daarna raakte ik zwanger van de eerste, nog een leuk model erbij.
Steeds meer mensen begon het op te vallen dat mijn foto's er best mochten zijn, daarom schafte ik een digitale bridge toestel aan, kon ik me wat makkelijker laten wennen aan de huidige technologie.
Mensen vroegen of ik van hun foto's wilde maken, dat deed ik graag en kreeg ook steeds meer opdrachten.
Deed mee aan wedstrijden op internet en was er steeds meer mee bezig.

Ben een paar jaar later overgestapt op een echte spiegelreflex, de Canon eos 30D en ging zoetjes aan in opdracht werken.
Weer een jaar later een k.v.k. nummer aangemaakt en een fotostudio ingericht, met de gedachte leuk voor hobby en als ik er wat mee kan verdienen is dat mooi meegenomen.

Ondertussen heb ik 4 jaar een eigen studio, het loopt erg goed, heb nu zo'n 2 tot 3 betaalde opdrachten in de week, wat ideaal te combineren is met de 2 kinderen die we ondertussen hebben.
Ik doe onderandere portret, huwelijken, dieren en producten.
Dit houdt het afwisselend en leuk!

Mijn pa maakte vroeger veel foto's welke hij als dia bewaarde, vaak hadden we dan van die avonden dat het diascherm in de kamer werd opgetuigd. Vervolgens zaten wij als gezin, of de hele familie naar dia's te kijken. Ik vond dat geweldig en wilde zelf ook graag foto's maken.

Mijn oom had een polaroid camera, dat was heel bijzonder, je had direct je foto in de hand. Daarmee heb ik ook af en toe een fototje mogen schieten.

Op mijn 8e kreeg ik een klein kodak cameraatje. Was een klein plat cameraatje. Je moest er losse flitsers voor kopen. Als je 10 keer een foto met flits had genomen moest je er een nieuwe 'flits' opzetten. Je kon handmatig doordraaien na een foto zodat je de volgende foto kon maken (net als de wegwerp camera's die iets na die tijd uitkwamen). Ik was altijd heel voorzichtig met foto's maken, want je rolletje was zo vol. Nadat ik de foto's terugkreeg van het eerste rolletje was ik zwaar teleurgesteld, echt alle foto's waren bewogen. Die ene foto die mijn vader had gemaakt was wel scherp omdat hij veel meer ervaring had met het maken van foto's.

Ik heb die camera nog een poosje gebruikt.

Daarna kwam het tijdperk van de wegwerpcamera's, omdat ik het te duur vond om een eigen camera te kopen kocht ik af en toe een wegwerpcamera. Elke keer teleurgesteld door het resultaat. Een tijdje geen foto's gemaakt waarna de eerste digitale camera's verkocht werden. Op mijn werk hadden we zo'n camera, echt gaaf met een geheugen van 16 mb. Steeds meer zag je digicams om je heen verschijnen waarna ik er zelf ook eentje kocht. Een kodak dc3800 voor 600 gulden. kostte een klauw met geld maar ik had wel een digitale camera en klein. Deze camera nam ik bijna overal mee naartoe, als we gingen stappen als ik op vakantie was.

Superveel foto's gemaakt en begonnen met websites te maken als we dan terugkwamen van vakantie dan konden al de vrienden van de vakantie ook de foto's zien, echt geweldig.

De camera begon te oude te worden, de foto's hadden geen hoge resolutie en waren te donker, tevens was er een baby opkomst wat een goed moment was om meteen een betere camera aan te schaffen. Uiteindelijk voor een canon A640 gekozen, mede door de instelmogelijkheden. Ik wist nog te weinig van spiegelreflex camera's en deze vond ik nog veel te duur.

Met de A640 ben ik begonnen met andere dingen te fotograferen, avondfotografie maar ook een beetje macrofotografie. Echt heel leuk, doordat ik meer leerde over instellingen/standpunten etc ging het toch kriebelen om een echt goeie camera aan te schaffen.

Foto gemaakt op mijn vakantie in costa rica:


Begin dit jaar de knoop doorgehakt en een Canon EOS 500D gekocht. Hier ben ik echt superblij mee. Vind het geweldig om er een dag op uit te gaan en foto's te maken. Nu merk ik alleen wel dat ik toch een keer een fotografie cursus wil gaan doen, om me toch nog verder te ontwikkelen in het hele fotografie gebeuren.

[ Bericht 1% gewijzigd door R_B op 22-04-2010 17:02:27 ]

In de loop der jaren ben ik enorm geëvolueerd, maar is mijn stijl nooit verder gekomen dan point & click....

Ik heb al jong een cameratrauma opgelopen, vrees ik. Mijn vader was een gezette man. Wanneer we een dagje uit gingen, danste zijn enorme camera op zijn buik op en neer. Ik schaamde me dood. Het werd niet veel beter toen mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder ging samenwonen met iemand die door het huis sloop met een videocamera om iedereen zo onflatteus mogelijk vast te leggen. Dat was in mijn geval niet zo moeilijk, ik werd dan ook regelmatig herinnerd aan het feit dat mijn jongere zusje veel mooier en fotogenieker was dan ik. Bah, camera's.

Ik maakte dus nooit foto's op vakantie. Maar ja, toen ging ik vorig jaar naar Japan. En dan kun je moeilijk thuiskomen zonder foto's. Dus kocht ik uit plichtsbesef een digitaal pocketcameraatje, de Sony Cyber-shot. In het reisgezelschap bevonden zich een enkele arrogante fotosnob maar ook een paar enthousiate hobbyfotografen. Door hen aangemoedigd en voorzien van tips, schoot ik er vrolijk op los. En ik begon het zelfs leuk te vinden. Eenmaal thuis oogstte mijn eerste fotootjes veel bewondering. Deze bijvoorbeeld:



Aangemoedigd door de positieve reacties besloot ik het grondig aan te pakken. Ik kocht een Nikon D5000 digitale spiegel-reflexcamera met een 19-55 kitlens en meldde mij aan bij de fotoschool voor een cursus. Op de eerste dag zat mijn camera nog in de doos en werd ik uitgelachen door mijn mede-cusisten. Maar dat maakte me niet uit, ik klikte vrolijk door. De docent had al gewaarschuwd: "In eerste instantie zullen je foto's vooral slechter worden." Dat klopt, maar boeien. Ik ga dit gewoon leren. Die stomme camera zal doen wat ík wil. Maar stiekem zijn we al best wel vriendjes, Nikon en ik.

OK, erg professioneel ziet het er nog niet uit . Gelukkig zijn de eisen niet overal even hoog. Ik heb in mijn kerk inmiddels de officiële functie van fotograaf-bij-bijzondere-gelegenheden, doopdiensten en dat soort dingen. Mijn eerste opdracht was het fotograferen van een optreden van onze gospelband:



De band was er blij mee, en ik ook. Binnenkort ga ik op zoek naar een nieuwe lens. Camera's zijn leuk!

Ik waag ook een poging!

Een vriend van mij heeft een site die hij bijna dagelijks update met foto's.
Hij stuurt ook vaker foto's op naar het RTL Weer, Weer & Verkeer TV, L.O.E.S. etc.
Dit leek me ook wel grappig.
Dus heb ik mij in de zomer van 2009 een wat professioneler fototoestel gehaald (de Canon Powershot SX10 IS)
en ik ga nu nog vaak de bossen, heide, stranden op en af om leuke plaatjes te schieten.
Maar als iemand mij vraagt wat de ISO-waarden zijn, kan ik alleen zeggen: "Iets met het licht.." omdat ik nooit tijd vrijmaak om eens goed alles door te lezen wat het fotowereldje betreft.
Ik hoop dat ik dat nu kan doen met deze DVD, want anders blijf ik zwaar amateuristisch!

Het begon voor mij met zo'n ouderwets toestel waar rolletjes in moesten, 100 ASA en in de zomer 400 ASA. Hopelijk niet teveel trillen, goeie flits en geen strepen door rontgenstralen op het vliegveld.

Tegenwoordig is het allemaal anders. Pixels, ISO, allerlei millimeterlenzen, brandpunt, je kunt voor elke mislukte of perfecte foto wel een technische oorzaak opnoemen.

Lijkt me nou eens mooi bij deze dvd om het totaalplaatje te zien. Net zoals een foto veel vertelt (maar voor anderen nauwelijks iets, behalve belichting of kleur) is het leuk om te zien hoe de geschiedenis verlopen is. Van allerlei waterbaden bij hobbyclubs tot wat we nu met beelden doen.

Je moet je bij foto's altijd afvragen, wat zegt het mij, wat zegt het anderen, wat maakt het een andere foto dan die velen die anderen maken. We hebben in dit land meer dan 15 miljoen topfotografen, dus er moet altijd iets zijn. Het moment, de combinatie van mensen...

Om de FOK'ers te overtuigen:





Die eerste was een setje kevers/torren die nogal flink van eh... het zonnetje genoten.
Die tweede een magnoliaknop. Niets met dure macrolenzen, extra flitsers, filters, photoshop...
Gewoon een Panasonic TZ7 camera die alles uit handen neemt. Maar toch, blijft de fotograaf en alles wat voor de lens bestaat het belangrijkst.

Mijn eerste ervaring met fotografie was toen ik op mijn 15e op de zolder bij mijn opa en oma een fotoalbum vond met foto's van mijn overgrootouders, zussen van mijn oma en nog meer.
Vervolgens heb ik veel geëxperimenteerd met de analoge Minolta van mijn vader.
Een paar maanden daarna toen ik op de middelbare school zat heb ik een goedkoop fototoestel van Nikon gekocht om toch zelf met digitale fotografie aan de slag te gaan, maar ik deed er niet veel meer mee dan foto's van bloemen, vrienden en uitstapjes maken.

Op de middelbare bleef het een hobby en gebruikte ik het vooral om vrienden te fotograferen als we buiten aan 't skateboarden waren, in mijn 3e jaar op de middelbare school gingen we op reis naar Tsjechië als afsluiter van het jaar en toen pas werd ik echt 'hooked' aan foto's maken, We zaten in een gure maar toch interessante omgeving en ik had daar pas echt de behoefte om alles vast te leggen, die foto's heb ik nog steeds op mijn computer staan.
Datzelfde jaar heb ik een Nikon D40x aangeschaft, mijn eerste digitale spiegelreflexcamera.



Een jaar geleden kreeg ik War Photographer (James Nachtwey) en Life Through A Lens (Annie Leibovitz) voor mijn verjaardag, en daar kijk ik nu nog zeker een keer per maand naar.
Sindsdien ben ik steeds serieuzer bezig geweest met fotografie maar experimenteer ik ook vaker, onder andere met mijn analoge Holga.
Ik fotografeer vaak in de studio, buiten in de stad en heb ook fotografie-les op de school waar ik nu Grafisch Vormgeven studeer.



Ik hoop dat ik later deze hobby serieus kan nemen en het kan combineren met Grafisch Vormgeven, want ik zou niet anders willen.

Mijn interesse de de fotografie is zo'n 12 jaar geleden begonnen. Vlak voor de digitale opmars. Dus de cursussen nog gevolgd met analoge camera. Leren film en foto's te ontwikkelen. Thuis van een slaapkamer een doka maken door met landbouwplastic de ramen af te plakken om vervolgens met je neus boven de giftige dampen te hangen en hopen dat er een mooi resultaat kwam.

Nee, ik ben erg blij met het digitale tijdperk. Op de fotoclub veel al de discussie gevoerd met de "oude garde" die geen afscheid kon nemen van analoge fotografie. Ik denk dat je er ook geen afscheid van hoeft te nemen en er zijn nu weer tekenen dat er weer meer vraag naar flim is. Maar meer uit de kunstzinnige hoek van de fotografie. De foto's met hoge ISO (1600 / 3200)waarde zijn analoog ook nog steeds "sprekender" dan de digitale foto's. Maar met lage ISO waarde (100 / 200) is digitaal zijn oude analoge broertje ver voorbij gestreefd.


Zelf ben ik door digitaal beter gaan fotograferen. Je kunt uiteraard direct je resultaat bekijken en kijken hoe je het anders zou moeten doen, belichting, uitkaderen, andere hoek....enz. Als je hier voor open staat leer je hierdoor sneller dan met analoog. moet je minimaal een paar dagen wachten om je resultaat te kunnen bekijken en moet je dan nog weten welke instellingen je hebt gebruikt. natuurlijk kun je maar "raak" blijven schieten en voor diegene die alleen in de vakantie een camera vast hebben een geweldige ontwikkeling. Degene die echter met fotograferen bezig is zal vanzelf steeds minder foto's nodig hebben voor een goed eind resultaat.

In het begin fotografeerde ik alles wat los en vast zat, nu is het toch voornamelijk mensen wat ik fotografeer, zowel portret als documentair. Maar dat wil niet zeggen dat ik de camera niet af en to mee het bos in neem.

Lopend op de rommelmarkt, eigenlijk van plan om weer naar huis te gaan zag ik daar een cameraatje liggen. Analoog, geloof dat ik er zelfs nog een rolletje bij kreeg, mét flitser en verder geen mogelijkheden. Richt en schiet. Veel meer had ik ook niet nodig. Dat plastic ding ging in het begin alleen mee op vakantie, mijn zakgeld was niet genoeg om veel rolletjes/ontwikkelkosten te kunnen betalen. De eerste vakantie meteen 5 rolletjes volgeschoten. Kwaliteit was niet geweldig, maar wat vond ik het leuk om foto's te maken. Juist dat jaar werden de digitale compactcamera's een beetje betaalbaar. Dat leek me wel wat, meteen kunnen zien hoe een foto was en wat meer zelf instellen.

Iets meer dan een jaar later had ik hem, mijn Canon Powershot A520. Voor een compactcamera een zeer uitgebreide, waarbij sluitertijd en diafragma zelf ingesteld konden worden. In het begin vooral in de autostand, maar door de jaren heen steeds meer gelezen en geleerd over fotografie, cursussen gevolgd en mijn camera door en door leren kennen. Toch kwam er een eind aan dat enthousiasme. En dat was de 'schuld' van de camera. Het ding had zijn maximum bereikt. We waren het vaak niet eens over het scherpstelpunt, over de hoeveelheid beschikbaar licht, over de hoeveelheid ruis die acceptabel was en ik wilde nog veel meer waar hij niet aan kon voldoen zoals sportfotografie in een donkere hal. De lol ging er een beetje vanaf, camera ging alleen nog maar mee op vakantie en verder niet meer. Totdat ...

Een keer in de mediamarkt een spiegelreflex opgepakt, even door de lens gekeken ... en ik was verkocht. Zelf scherpstellen, en mensen scherp in beeld met een onscherpe achtergrond, wow! Dat was genoeg om de stap te maken, ik zou weer gaan fotograferen, en wel met de goedkoopste die ik kon vinden: de Canon 1000D. In het begin waren mijn foto's bagger, en niet alleen omdat ze onscherp waren ... ik zag het gewoon niet, wat scherp was en wat niet. Handmatig scherpstellen heb ik toen gelaten (hoe deden ze dat ooit in het analoge tijdperk? ) voor wat het was.

Het heeft niet lang geduurd voordat ik er een lensje bijhaalde: de 50mm 1.8. Had ik dat maar niet gedaan, sindsdien ben ik helemaal van de F2.8 , kostbaar geintje. Met dat lensje ben ik ook gaan ontdekken wat wel en niet scherp is. Terugkijkend naar mijn oude foto's snap ik wel dat ik niet zag wat scherp was: mijn compact maakte nooit (haar)scherpe foto's.

Nog een zooi lenzen erbij gehaald en een analoge spiegelreflex aangeschaft. Nu snap ik hoe die mensen konden scherpstellen: dat is veel makkelijker dan met mn digitale! Toch is digitaal het wel helemaal voor mij. Meteen kunnen zien of een experiment goed uitpakt, of een compositie werkt en of het niet over-/onderbelicht is. Door die directe feedback kan ik op een dag met sprongen vooruit gaan: de foto's aan het eind van de dag zijn ook altijd het best. En ooit, hoop ik zo goed te worden dat ik eindelijk een foto maak die ik zelf mooi genoeg vind voor aan de muur. Dat zou toch een mooie ontwikkeling zijn.

Al van jongs af aan heb ik een zekere interesse in fotografie gehad, maar pas sinds het digitale tijdperk ben ik er steeds serieuzer mee aan de slag gegaan. Fantastisch natuurlijk om met een digitaal toestel wat in het rond te kunnen klikken, verschillende instellingen uit te proberen, het resultaat direct te kunnen bekijken en daardoor ook meteen bij te leren. Een geniale uitvinding vond ik het, om vrijwel oneindig te kunnen schieten zonder je tegenover medegezinsleden schuldig te hoeven voelen over volgeschoten rolletjes. En schuldig voelden wij ons in het analoge tijdperk blijkbaar regelmatig; ik kan me nog goed herinneren dat er door mijn ouders toen ik nog klein was alleen foto's werden gemaakt op speciale momenten. Het gevolg was dat er wel eens twee kerstperiodes of twee van mijn verjaardagen op één en hetzelfde rolletje stonden. Zij waren blijkbaar niet zo van de foto's.

Ik was dat wel, en kocht in mijn middelbare schooltijd mijn eerste eigen digitale camera. Hoefde ook ik mij niet meer schuldig te voelen. Een klein Pentaxje was het, dat met het grootste gemak in mijn broekzak paste, en daar was hij ook precies voor bedoeld. Nog voordat de telefooncamera's hun intrede maakten, liep ik als een van de weinigen altijd met een camera op zak en ging ik zonder de Pentax ook echt niet van huis. Gewoon om het alledaagse vast te kunnen leggen, of 'just to be sure', als er toevallig iets gebeurt. Nu hebben we daar telefooncamera's voor, die tegenwoordig ook al over achtentachtig terapixels, briljante Carl Zeiss lenzen en superdeluxe flitsers beschikken. Mijn Pentaxje werd overbodig, maar niettemin heb ik mooie herinneringen aan het ding overgehouden. Uiteindelijk is het immers die camera geweest waarmee ik heb leren 'kijken'.

Toch was ik wel toe aan een camera met wat meer kwaliteit. Bij gebrek aan geld heb ik nog jarenlang doorgefotografeerd met de Powershot van mijn vader, die daardoor meer door mij dan door hem gebruikt werd. Deze Powershot bood natuurlijk veel meer instellingsmogelijkheden dan ik van mijn eigen cameraatje gewend was, waardoor ik iets meer creativiteit in mijn foto's kwijt kon. Toch was ik nog steeds niet tevreden met de kwaliteit van de foto's, en uiteraard lag dat niet aan mijzelf maar aan die verdraaide camera – zoals elke zichzelf respecterende fotograaf in spé zal beweren. Sinds 2008 ben ik aan het twijfelen geweest over de aanschaf van een fatsoenlijke camera, en pas in 2009 heb ik de knoop doorgehakt en heb ik mijn eerste spiegelreflex gekocht. Het is zonder enige twijfel de beste aankoop die ik in jaren heb gedaan en sindsdien is mijn enthousiasme voor fotografie alsmaar groter geworden.

Inmiddels ben ik één jaar, zo'n zevenduizend foto's, vier extra objectieven, twee statieven plus nog wat kleiner spul verder, en helaas een hoop spaarcenten lichter, maar wel een ontzettend mooie hobby rijker.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 17:04 schreef Xilantof het volgende:
Even voor de goede orde: vanavond zullen de winnaars bekend worden gemaakt

Om hoe laat gaat dat gebeuren??

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 22:49 schreef Xilantof het volgende:
En de 5 winnaars!

Cryotic
R_B
Kimbell
Pfe.
Omniej

Gefeleciteerd!

Zouden jullie mij een pm kunnen sturen met je adresgegevens? Dank!

Winnaars gefeliciteerd

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 22:50 schreef Xilantof het volgende:

[..]

Je was nét te vroeg

Ik heb een hekel aan te laat komen

Tof! Heel erg bedankt!

PM komt eraan!
En gefeliciteerd iedereen!

Congratulations!

Gefeliciteerd winnaars!

Jeej
Mijn excuses, is was tot gistere op vakantie (wel eerder terug, maar nog amper een pc aan gehad).
Gegevens verstuurd.