17:00, klaar met stage, hoe naar huis, taxi of lopen?! Lopen, misschien zie ik nog mooie dingen op straat. Terwijl ik mijn laptop inpak check ik ondertussen welke muziek ik ga pompen op mijn iPod Touch 3de generatie, die vol staat met muziek voor gevorderden. Ah, 2Pac - Greatest Hits, bazenshit. Volume omhoog en de deur uit. En jawel, daar stond ik, buiten, voor de deur, met muziek in en ik begon te lopen.
Terwijl het zonlicht op mijn Ray-Ban pilotenbril schittert, en ik alle chica's op straat met mijn verschijning verblind, komt er een pick-up truck naast me rijden, met in de laadbak een paar kerels erin. Eentje daarvan, duidelijk de leider, geconcludeerd na een snelle analyse door m'n Ray-Ban powerlevel scanner, roept "Eh, que paso hombre, donde tu vas?!" (Eh, watskeburt, waar ga je heen?!") terwijl zijn homeboys mij intimiderend aanstaren. Ik zeg niets en knik met mijn neus in hoog in de lucht van "Fuck off homeboy", terwijl Hit 'm up van 2Pac mijn trommelvliezen trillen doet. "Compras drogas o morir!" (Koop drugs of ga dood! <- Variant van "Je geld of je leven!") Ik stop met lopen en doe mijn Ray-Ban pilotenbril af, waarop de gangsters die mij eerst intimiderend aankeken, lichtelijk terugdeinzen. Daarnaast wordt hun aandacht getrokken door de privéjet met op de staart, "Puffy" in letters geschilderd, die enorm laag over komt vliegen.
Ik verzet mijn voet en dit wordt opgemerkt en meteen komen de machetes tevoorschijn. *Katsjing, tsjing, tsjing* is het geluid wat ik hoor, maar dat maakt mij niet bang. Ik maak aanstalten om richting de pick-up truck te lopen, en met elke stap die ik zet veranderen de gezichten van een intimiderende blik, naar een angstige.
Ondertussen zijn de straten leeggestroomd, want iedereen weet wat er gebeurd als je met mij fucked, dat gaat niet goed aflopen voor bepaalde personen. Ik reik met mijn hand in mijn binnenzak en haal daar mijn "baby", mijn "precious", mijn "schatje" uit...
Met mijn "baby, precious of schatje" in mijn rechterhand steek ik mijn linkerhand in de lucht en roep de volgende woorden: "Gogo Multiranger!" En terwijl ik de "er" in "Multiranger" uitspreek verander ik in een enorme dinosaurus.
De gangsters proberen te vluchten, maar op de achtergrond wordt live het liedje "Come with me" van de Godzilla soundtrack gespeeld, door niemand minder dan P.Diddy. Dit stukje muziek is het laatste wat de gangsters ooit zullen horen.
Deze tekst:
quote:
I'm gonna take you with me
I want to fight you
I'll fucking bite you
Can't stand nobody like you
You can't run
You can't hide
No surprise
Close your eyes
Terwijl mijn raptor klauwen de ene machete breken en de andere gangster openrijten is alleen nog de "leider" over van het groepje. De rest is niet meer te identificeren, want de helft van ze heb ik opgegeten. Inmiddels heeft deze man, die mij hiervoor nog met de dood bedreigde in zijn broek geplast en ik begin keihard te lachen. De geluidsgolven die ik produceer, sterk genoeg om nog een keer Haïti plat te leggen gaan met lichtsnelheid richting de man, die mij net nog met de dood bedreigde.
Ik lette niet op, want er kwam een oogverblindende chica langslopen en dan moet ik kijken. En werd weer naar de realiteit gebracht door mijn Ray-Ban powerlevel scanner die in miljoen stukjes brak. Hoe kon dit?! Wie pleegde deze aanval op mij?! Wie?! Mijn Ray-Ban powerlevel scanner kan levels tot minimaal die van Chuck Norris aan. Dit moest een outerspacer zijn.. En daar stond ik, weer in mijn normale gedaante.
Terwijl ik mijn Ray-Ban pilotenbril (en tevens powerlevel scanner) bij elkaar probeer te rapen, breken de miljoen stukjes in miljard stukjes. Ik kijk op en het kwartje valt. Voor mij staan Steven Seagal, Mr. T en Chuck Norris. Ze hadden mijn epicness gevoeld en zijn direct naar mijn lokatie geteleporteerd (want dat kunnen zij), om te kijken waar deze bron van bazigheid vandaan kwam.
Terwijl de lokale hulpdiensten de resten van de gangsters opruimden en de lokale bouwbedrijven de stad weer opbouwden dronk ik een 10 liter pul biertje met Steven Seagal, Mr. T en last but not least Chuck Norris. We hebben verhalen uitgewisseld over vroeger en hoe goed we wel niet zijn. "Het is tijd om naar huis te gaan" zei ik, in het Nederlands ja, want deze 3 helden spreken namelijk alle talen van de wereld, en ik vervolgde mijn weg naar huis... Nu ga ik kijken wat ik kan eten, aangezien ik weer honger heb.
Klacht: Gangsters die mij drugs proberen aan te smeren en anders dreigen met de dood.
Anti-klacht: Bijgepraat met matties van niveau.
Realiteitswaarde: Er wordt me best vaak drugs aangeboden (cocaïne) hier.
[ Bericht 0% gewijzigd door Multivitamine op 15-04-2010 05:22:02 ]