Wat verwacht je van je kind?

ik zou mijn kinderen stimuleren, motiveren, prikkelen om de wereld te ontdekken en een eigen visie en mening te ontwikkelen zodat ze zelf een keuze kunnen maken wat ze later willen worden.
wat ik ze verder mee zou willlen geven is respect voor anderen, behulpzaamheid, vriendelijkheid en geduld..dit is even het eerste wat zo in me opkomt.

en inderdaad als ze zelf maar gelukkig zijn

Ik verwacht eigenlijk niks..
Wel hoop ik dat ze alledrie stabiele persoonlijkheden worden die met twee benen in de maatschappij staan.

Wát ze uiteindelijk doen interesseert me echt geen biet, als ze er maar wel gelukkig mee zijn en zonder hulp zelfstandig kunnen zijn in alle opzichten.

En ja, in die lange weg zullen wij ze stimuleren en helpen en proberen het beste in ze boven te halen.. Veel meer kun je imho niet doen.

quote:

Op woensdag 10 maart 2010 11:49 schreef E.T. het volgende:
Ik verwacht eigenlijk niks..
..

Ik ook niet, ik hoop alleen maar.
En inderdaad hoop ik op het cliché, dat ze gelukkig wordt .

op het ogenblik hoop ik alleen maar dat hij een fijne plek in de maatschappij zal vinden.
al mijn verwachtingen moet ik al jaren bijstellen.

Ik hoop dat ze straks goed in staat zijn keuzes te maken die hen gelukkig maken. Wát dat dan ook mag zijn. en ik probeer ze nu een zo breed mogelijke basis mee te geven waar ze dan uit kunnen putten. Dus van putjesschepper, tot zanger van het levenslied, tot astronaut of notaris als daar hun ziel ligt hoop ik dat ze daar voor kiezen.

Van Timo verwacht ik eigenlijk helemaal niks qua niveau of richting, hij moet het echt helemaal zelf weten wat hij graag wil, ik wil alleen maar dat hij doet wat hij leuk vindt en dat hij op zijn eigen niveau werkt..
Van mezelf verwacht ik daarin wel van alles, namelijk dat ik hem begeleid met ontdekken wat hij leuk vindt en dat ik de ruimte creëer voor hem waarin hij kan bereiken wat hij graag bereiken wil.

Als ik Meike moet geloven gaat ze later dansen bij K3 op het podium. Dus....

ik hoop voor mijn kids dat ze een zo zorgeloos mogelijk leventje zullen hebben.

Dat ze sociale mensen worden, verantwoordelijk, en ook verantwoordelijjkheid nemen voor de dingen die ze doen.

Dat ze me blijven vertrouwen en ook in de pubertijd bij me blijven komen met hun problemen. Ik ben dr voor ze.

Dat ze op het juiste pad blijven en geen gekke dingen gaan doen,

_{dat ze niet aan de drugs gaan, en dat als ze willen experimenteren, ze dat kenbaar maken, ik zal het niet goedkeuren, maar wil er wel van de hoogte zijn. Dat Eva niet op dr 15de zwanger thuis komt en dat Fabian niet op zn 15de een meisje zwanger schopt}

Beroepshalve maakt het me niet uit, waar zij gelukkig van worden.

En natuurlijk... dit hoop ik allemaal!

quote:

Op woensdag 10 maart 2010 10:44 schreef dutchgal het volgende:
ik zou mijn kinderen stimuleren, motiveren, prikkelen om de wereld te ontdekken
en een eigen visie en mening te ontwikkelen zodat ze zelf een keuze kunnen
maken wat ze later willen worden.wat ik ze verder mee zou willlen geven is
respect voor anderen, behulpzaamheid, vriendelijkheid en geduld..dit is
even het eerste wat zo in me opkomt.

en inderdaad als ze zelf maar gelukkig zijn

Dat is een mooie samenvatting van het belangrijkste.

quote:

Op woensdag 10 maart 2010 10:40 schreef snakelady het volgende:
Dat ze een traditionele huisvrouw wordt? een carrieretijger? werk gaat doen wat hulp bied? veel geld verdienen? de creatieve kant op?

Nou zullen de meeste zeggen, als hij/zij maar gelukkig wordt maar ik lees her en der en hoor ook her en der dat vele ouders toch wel bepaalde verwachtingen hebben over de toekomst van hun kind(eren).
Of die uitkomt valt uiteraard nog te bezien.

En wat doe je er aan om dat te bereiken?


Demi roept nu al 2 jaar dat ze dokter wil worden, uiteraard heb ik niet de illusie dat ze dat ook zal worden maar misschien wil ze wel de verzorgende kant op, dat zou zomaar kunnen.
Wat ik belangrijk vind is dat ze alle kansen benut die ze krijgt, wat ze daar dan uiteindelijk mee wordt ( winkelmeisje of dokter) dat maakt me niks uit, zolang ze wel maar de kansen benut die ze krijgt en er zelf ook achterstaat.
En dat gaat uiteraard voor beide meiden op.

Wat we er aan doen? gewoon stimuleren en steunen, meer kan je niet denk ik.
Ik hoop in iedergeval dat ze in hun volwassen leven ook sociaal zullen zijn en durven op te komen voor hun eigen mening.

Ik had dit al in een ander topic gevraagd, maar nu hier nog maar een keer dan. Aanhakend op vooral het stuk opvoeding dat tot een bepaald beoogd resultaat moet leiden:

quote:

Op woensdag 10 maart 2010 17:43 schreef CrazyPrincess het volgende:
Ik zit hier delen mee te lezen, maar ik lees eigenlijk bijna alleen over het hier en nu.

Wat ik wel interessant vind om te weten is wat ouders nou straks bereikt willen hebben met hun opvoeding. Dus op de lange termijn. Hoe wil je dat je kind(eren) zich ontwikkeld heeft/hebben als het op eigen benen staat? Want dat is wat mij betreft de rode draad waar je je hele opvoeding omheen bouwt. Dus de keuzes die je maakt tijdens de opvoeding moeten in lijn liggen met dat eindresultaat dat je voor ogen hebt.

Hoe uit zich dat dus in de praktijk van de opvoeding?

Wat mijn "verwachting" is t.a.v. het ouderschap komt eigenlijk het meest tot uiting in de volgende tekst;

"Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Jij moogt hun geven van je liefde,
maar niet van je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt - zelfs niet in je dromen.
Je moogt proberen hun gelijke te worden,
maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie bent de bogen,
waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige
en buigt je met zijn kracht
opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."


Kahlil Gibran, uit "De Profeet".

Mooi en heel herkenbaar, Vivi!

Ik vind ze nog wel een beetje jong om dit te bepalen.
Wat we wel doen: waar hun interesses liggen daar stimuleren we ze in. Daarnaast bieden we ook nieuwe dingen aan, om er voor te zorgen dat ze zich niet alleen maar op hun bekende terrrein begeven.
Ik zou het fijn vinden als ze later hun keuze kunnen maken op alles wat ze ontdekt hebben en niet er ineens achter komen dat ze het gevoel hebben iets te missen.
Het enige wat zou kunnen gebeuren dat ze daardoor wat gaan fladderen van het een naar het ander. Maar goed, daar ligt de taak als ouder vind ik om ze op de juiste tijden te laten focussen. Dus niet alles tegelijk en alles een kans geven.

Dat is nl. het enige wat ik heb gemist in mijn opvoeding; sommige dingen mocht ik niet uit proberen (bijv. sport) want daar was ik toch zo op uitgekeken dachten mijn ouders. En ook in mijn opleiding had ik iets meer stimulans kunnen gebruiken. Want daar lieten ze me wel de keus. Maar dat heeft meer met het overlijden van mijn vader te maken denk ik. Hij overleed net op het moment dat ik meer stimulans kon gebruiken en moest na gaan denken over vervolgstudie (waar ik dus geen zin in had), hij was wel een beetje de motor achter mijn motivatie.
Dus ik kan maar beter niet doodgaan.

quote:

Op woensdag 10 maart 2010 21:55 schreef Vivi het volgende:
Wat mijn "verwachting" is t.a.v. het ouderschap komt eigenlijk het meest tot uiting in de volgende tekst;

[i]"Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf
[knip]

Kahlil Gibran, uit "De Profeet".

Oei! Mooi! Ik hoop dat elk kind, zo wordt opgevoed!

Ik verwacht dat mijn kinderen dat wat ze kunnen goed doen en met enthousiasme. welk niveau school ze ook gaan doen. En ik verwacht van ze dat ze afmaken waar ze mee begonnen zijn (mits mogelijk). En ik hoop dat ze niet schromen omhulp te vragen wanneer dat nodig is.

Dit geef ik ze nu al mee, (bijna)alles wat ze zelf kunnen doen, doen ze zelf. Lukt het niet dan verwacht ik dat ze vragen om hulp,zomaar stoppen omdat iets niet lukt vind ik niet goed.

-disclaimer- ik ben zelf te vaak gestopt met dingen omdat het niet lukte, doorzetten was niet een van mijn sterke kanten, vandaar dat ik daar zo mee bezig ben.

ik hoop dat mijn kinderen zichzelf kunnen worden en blijven

ja dat Muks, dat ook zeker.

Dat hij zichzelf kan zijn en heel erg gelukkig kan zijn. En dan doel ik met name op school/niveau keuze. Ik ken zoveel ouders die hun kinderen zo enorm pushen daarin, kinderen vaak doodongelukkig omdat ze niet aan de verwachtingen van ouders kunnen voldoen.
Ik heb bij wijze van spreke liever dat hij op zn sloffen de mavo doet, dan diep ongelukkig net de havo haalt

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 22:06 schreef Poppejans het volgende:
Dat hij zichzelf kan zijn en heel erg gelukkig kan zijn. En dan doel ik met name op school/niveau keuze. Ik ken zoveel ouders die hun kinderen zo enorm pushen daarin, kinderen vaak doodongelukkig omdat ze niet aan de verwachtingen van ouders kunnen voldoen.
Ik heb bij wijze van spreke liever dat hij op zn sloffen de mavo doet, dan diep ongelukkig net de havo haalt

Nou ja, op zich is er niets verkeerd aan je kind mee te geven dat niet alles wat je wil bereiken even makkelijk gaat en dat ergens voor knokken best oke is, maar ik snap wat je bedoelt.

Ik verwacht van beide kinderen dat ze eruithalen wat er in ze zit.
Dat is op het gebied van menszijn en opleiding.

Als mens wil ik ze verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun omgeving meegeven, omdat je daarmee al een groot aantal zaken bestrijkt.
Besef dat jouw acties gevolgen hebben, accepteer deze, zoek het halfvolle glas, maar meest van al: word wie je bent.

Wat opleiding betreft verwacht ik dat de jongste het hoogst haalbare voor hem ook aan zal pakken.
Dat betekent niet dat ik hem met de mattenklopper naar het gymnasium sla, maar hem wel een dringend duwtje er naartoe zal geven als dat binnen zijn mogelijkheden ligt.
Wij vinden een goede opleiding heel belangrijk, puur voor de kansen die je daarmee verbreedt.

Voor de oudste hoop ik met heel mijn hart dat hij iets gaat doen wat hij aankan en vooral ook leuk zal vinden, wat dat betreft is alles winst.

Dat het dus maar mooie mensen mogen worden, maar dat zijn ze gelukkig nu al.

Ik hoop dat ze assertief en met genoeg zelfvertrouwen lekker dingen zelf uit gaan zoeken. Ik hoop dat te bereiken door nou ja veel te steunen en te stimuleren in waar ze goed in lijken te zijn of belangstelling voor hebben. Mijn jongste zoontje is bijvoorbeeld erg zorgzaam en wilde altijd graag in de pannen roeren dus die leer ik nu koken (onder begeleiding uiteraard). Zijn vader leert hem klussen want ik denk dat het met de handjes werken wordt met hem. Verder gaat hij na zwemles (1 ding tegelijk) op judo zoals het er nu uitziet voor het zelfvertrouwen en de motoriek, daar schiet je nooit mis mee denk ik dan.

Kijk, mijn dochter wordt natuurlijk gewoon profvoetbalster. Of anders haalt ze wel ergens een gouden Olympische medaille in een nog nader te bepalen sport...

En mocht ze dat om een of andere reden toch niet doen (ze kan natuurlijk geblesseerd raken door een onbsuisde tackle van een motorisch minder begaafd kindje), dan hoop ik echt dat ze gewoon gelukkig is . Niets meer en minder....hoe cliché dat ook klinkt


Of volgens dichter Erik Menkveld:


Alles mag je worden

Het springzaad knapt, de brempeulen
knallen open en jij ligt er in je wieg
als een popelend boontje bij.

Alles mag je worden van mij: zeeman,
boswachter, archeoloog. Of -
als je leven ingewikkelder loopt -

gesponsord ontdekker van aangroei
werende stoffen voor scheepsverf,
alleenstaand paddenstoelenfotograaf,

pacht- en beestenlijstenonderzoeker
van verdwenen Drentse keuterijen...
Behalve ongelukkig. Beloofd?


[ Bericht 22% gewijzigd door Knutknuttsson op 12-03-2010 23:51:06 ]