Het gedrag van je vader belachelijk vinden

Ik kan het gedrag van mijn vader niet uitstaan. Normaal gesproken zit ik op kamers (ik ben 20) maar nu zit ik doordat ik mezelf niet meer kan redden bij m'n ouders. Nu 4 weken.

Ik heb het altijd al moeilijk kunnen vinden met mijn vader, maar nu besef ik des te meer hoe een asociale, onvriendelijke man hij is. Toen ik gewoon op kamers zat werd mijn relatie met hem beter, waarschijnlijk omdat ik hem minder zag en een weekend vol te houden is. Maar nu ik weer vaker bij hem ben is het moeilijk om aardig te blijven. Ik wil niet tegen mijn ouders in gaan en vind het lastig om ze op hun gedrag te wijzen maar ik vreet mezelf steeds meer op.

Ik vind zijn gedrag heel asociaal en hij is alleen vrolijk als hij zijn zin krijgt. Voorbeelden zijn dat hij mijn moeder nooit helpt met dingen als tafel afruimen/dekken etc. Hij doet niet mee met gesprekken en interesseert zich nauwelijks in mij en mijn broertje (én mijn moeder). Hij zegt gewoon niks, ook als je hem wat vraagt waar iedereen bij is en niet begint met "Papa.. " maar gewoon vraagt "Wat vind jij?" Dan reageert hij niet. Hij luistert niet mee in discussies en je moet eerst duidelijk vragen "Papa wat vind jij?" Ook toen ik gisteren de vraag stelde of je met een lekke band in je auto minder goed kan bijsturen reageerde hij niet, dit is zo'n vraag die alleen hij kan antwoorden. Het enige wat hij doet is mopperen en negatieve dingen zeggen. 's Avonds komt hij in zijn stoel liggen en snurken, als je dan vraagt of hij wil stoppen met snurken of desnoods even boven wil slapen wordt hij boos. "Ik mag niet eens meer in m'n eigen huis gewoon even slapen" Nee pap, dat gesnurk is irritant voor de rest. Hij draait de tv zo dat hij er recht voor zit en de rest naar de zijkant van de tv kijkt, want zijn stoel moet direct naast de kachel staan en anders kan hij de tv niet zien. De stoel wat verplaatsen en de tv laten staan zorgt ervoor dat iedereen de tv gewoon kan zien.

Rustig vragen of het anders kan helpt niet "Alles wat ik zeg vinden jullie toch verkeerd", hij discussieert zonder argumenten. Zegt opeens niks meer in een discussie (want, negatieve dingen zeggen doet hij wel, "discussiëren" over dingen die we niet mogen kan hij wel). Als je hem dan vraagt wat nou precies z'n punten zijn krijg je "Wat ik zeg is toch niet goed". Weglopen of gewoon niks meer zeggen kan hij heel goed.

Mijn moeder zegt dan maar "dat gesnurk moet je maar negeren, hij heeft gewoon even z'n uurtje slaap nodig na het eten". Mijn moeder accepteert het maar en dat vind ik zo zielig. Zij moet dus altijd zo leven, en ik word hier na 4 weken al gek. Hij ligt hier nu weer met z'n ogen dicht omdat hij een foto van z'n ogen heeft laten maken omdat hij slechter is gaan zien met 1 oog, m'n oma (zijn moeder, die woont naast ons, boerderij-huis) kwam langs om te vragen hoe het is gegaan in het ziekenhuis. M'n vader draait zich niet om, houdt z'n ogen dicht en mompelt nors dat hij het nog niet weet. (net of zei dat kan weten). Verder moet ze maar door blijven vragen wanneer hij dat dan wel weet etc.

Ja, hij is niet helemaal gezond en heeft problemen met z'n nieren, waardoor hij meer moe kan zijn en niet helemaal lekker in z'n vel zit. Dat weten we ook allemaal en accepteren we ook, maar kleine dingen als normaal reageren en luisteren naar een discussie moet hij volgens mij gewoon kunnen.

Steeds vaker kijk ik vol afgunst naar zijn gedrag, ik kan niet aanzien hoe hij zich gedraagt tegenover mijn moeder/zijn vrouw en zijn moeder. Ik vind het zo'n asociale man, ik kan me niet voorstellen hoe mijn moeder daar mee kan leven.

Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen maken, wat erg lastig is.

Zijn er meer mensen met zo'n vader of moeder? Zijn er mensen die raad weten met deze situatie?

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:47 schreef picodealion het volgende:
Klinkt inderdaad als een flink asociale man. Heb je al zicht op een nieuwe plek voor jezelf? Zo ja, even doorbijten en uitkijken naar het moment dat je weer wegbent.

Als het langer gaat duren zou ik hem gewoon constant op de feiten blijven drukken en even asociaal terug gaan doen. Met hem in gesprek gaan helpt toch niet zo te lezen, dus dan moet 'ie het maar voelen.

Ik zit met een gebroken enkel, dus ben gewoon even op mijn ouders aangewezen. Daarbij is mijn moeder een geweldige vrouw, dus overdag als m'n pa op z'n werk is is het prima.

Hem op zijn feiten drukken en asociaal terug doen werkt averechts, het verergerd zijn gedrag alleen maar. Hij wordt boos en moeders zegt me dat ik hem maar moet negeren.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:48 schreef Levitation het volgende:
Het klinkt eigenlijk alsof je pa depressief is. Heb je wel eens geprobeerd met hem te praten over hoe het met hem gaat? Misschien is de man gewoon diep ongelukkig.

Depressief weet ik niet, proberen te praten helpt niet echt. Hij praat niet over zijn gevoel. Hij praat wel eens met een maatschappelijk werker over van alles (omdat hij een niertransplantatie moet binnenkort). Opzich is dat heel goed dat hij met zo'n iemand praat (al is dat gewoon door die transplantatie). Het kan zijn dat hij diep ongelukkig is, ik weet het niet.

Zijn gedrag is trouwens al zo lang als ik weet zo, hij is nooit een echt leuke vader voor me geweest. Misschien ook dat het vroeger al botste tussen mij en hem. Waarschijnlijk omdat ik altijd al tegen hem in ging en hem wees op z'n gedrag. Nu doe ik dat minder, omdat ik merk dat negeren het beste werkt (hoe moeilijk soms ook).

Soms heeft hij wel goede buien, maar dat is nu steeds minder. Wat zou kunnen komen door z'n nieren enzo.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:53 schreef Jumping-Skippy het volgende:
Jééémig, TS, het lijkt mijn vader wel! Echt vrijwel alles herken ik. Even tvp dus.
Heeft jouw vader ook dat áls hij eens iets zegt dat hij dan in zijn stoel zit met de rug naar je/jullie toe?
[..]

. Klopt.

Z'n stoel kan niet draaien, dat scheelt misschien. Maar echt geïnteresseerd als in, echt je aan kijken, echt een gesprek proberen te hebben is heel zelden. Uit zich zelf iets zeggen is eigenlijk heel zeldzaam. Trouwens heel erg fijn dat er iemand zegt dat zij haar vader er in herkent!

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:55 schreef RedDevil085 het volgende:
Snap niet goed waar jij je druk om maakt. Volgens mij heeft je vader het recht verdiend om te doen en laten wat hij wil in zijn eigen huis. Schijnbaar heeft je moeder er weinig problemen mee en is de enige die zit te miepen is de persoon die op de zak van haar oh-zo-asociale pa leeft...

Als je ouders zich goed of in elk geval content voelen in hun situatie, wie ben jij dan om daar kritiek op te leveren?

Ik ben daar om kritiek op te leveren omdat ik hun dochter ben, omdat ik bij hun op visite moet en omdat ik een broertje heb die wel bij hun thuis leeft die ook met deze problemen te maken heeft. En daarnaast, omdat mijn moeder zegt dat ik het moet negeren omdat ze het naar mijn idee ook niet helemaal fijn vindt maar negeren als enige oplossing ziet. En inderdaad, misschien wel als een oplossing waarmee zij content is.

Ik vind dat ik daar kritiek op mag leven, omdat ik het niet kan aanzien hoe hij zich gedraagt tegen andere, zoals mijn oma in dit voorbeeld. Dat ik gewoon denk, wat ben jij voor asociale man?! Om vervolgens te beseffen dat mijn eigen vader zo'n figuur is.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:57 schreef PopcornMonster het volgende:
Sommige dingen komen mij ook bekend voor. Toen ik nog wat jonger was en wat puber-gedrag vertoonde, ging ik er glashard tegen in wat weleens tot ruzies leidde. Echter, de laatste paar jaar ben ik erachter gekomen dat ik met vriendelijk gedrag een stuk verder kom. Je vader heeft misschien niet in de gaten dat hij vervelend overkomt, of hij heeft een zware last waar hij mee moet leven.
Als mijn vader aan tafel nors doet, ga ik even achter hem staan en kneed z'n schouders of geef hem een knuffel, en de hele avond is hij weer een stuk vrolijker. Of ik vertel hem dat ik het vervelend vind wat hij aan het doen is en of hij er mee op wil houden, zonder dit op een negatieve manier te brengen.
Soms werkt aardig zijn beter dan er hard tegenin te gaan. Dit vergt natuurlijk soms wel wat geduld van je of je moet even tot 3 tellen voordat je iets zegt.
Succes!

Klopt, ik merk dat aardig doen het beste werkt. Hoe moeilijk soms ook. Ik probeer inderdaad gewoon aardig te doen en als dat niet lukt te negeren. Al zeg ik er soms wel wat van als hij zo tegen m'n oma deed als hij deed, ik vind dat hij gewoon mag weten hoe zijn gedrag over komt. Het is niet zo dat ik dan begin te schreeuwen, ik vraag hem gewoon waarom hij m'n oma niet even aan kon kijken toen hij dat vertelde en dat ze ook alleen maar interesse toonde. Op een rustige manier.

Wat betreft dat schouders masseren en knuffelen, dat gebeurt niet zo bij ons thuis. Geen idee waarom, maar knuffelen met m'n ouders doe ik niet. Het enige wat daar in de buurt komt is m'n moeder die een arm op m'n schouder legt of wat dan ook.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:57 schreef Jumping-Skippy het volgende:

[..]

Ooit gehoord van moeder die zich uit overlevingsdrang aan vader heeft aangepast en dus dit soort dingen zegt?

Niet zo gehoord nee. Wel is het zo dat ze de ene keer zelf ook tegen m'n vader in probeert te gaan en de andere keer niet.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 16:57 schreef wijsneus het volgende:
Volgens mij is je vader diep ongelukkig. Pas als hij dat beseft kan hij mogelijk veranderen...

Zou kunnen, ik hoop nu dat het beter met hem gaat als hij een nieuwe nier heeft etc.

Dat van m'n oma is dus net gebeurd en toen ik mijn vader er op aansprak hoorde mijn moeder dat ook. M'n moeder kwam me net vertellen dat ze maar even naar oma was geweest om te zeggen dat papa zich niet lekker voelde enzo.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 17:06 schreef Dichtpiet. het volgende:
Herkenbaar, TS.

Mijn vader is ook zo'n moeilijk figuur. Wanneer dingen niet gaan zoals hij wil, wordt hij kwaad en gefrustreerd. Wanneer ik het een keer met hem oneens ben zegt hij "dat ik in militaire dienst had gemoeten".

Dat is ook een lekker antwoord. Militaire dienst lost alles op?

Wat iemand trouwens zijn over geen zin hebben in sociale contacten. Dat is het pijnlijke, hij is ondernemer en als er dan iemand belt is ie opeens heel vrolijk en kan hij daar leuke gesprekken meehebben. Ookal zat hij net daarvoor nog niks te zeggen tijdens een discussie. Ook met z'n kameraden kan hij het wel prima vinden en dan is hij de vrolijke man.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 17:09 schreef Jumping-Skippy het volgende:

[..]

Ik had het tegen RedDevil085 . Mijn moeder gaat de ene keer ook tegen mijn vader in en de andere keer niet; maar meestal is het van laat maar waaien. Na bijna 33 jaar huwelijk weet ze wel wie het zegt... Hij heeft haar gedurende hun huwelijk echt afgeknepen, heeft thuis geen ene donder geleerd.

Maar goed, ik wil hier geen topickaping van maken dus back to you.

Nouja, geeft niks hoor. Ervaringen delen kan ook

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 17:10 schreef picodealion het volgende:
De enige reden dat hij al jaren zo doet is dat iedereen blijkbaar te laf is om zijn bek tegen hem open te trekken. Lief doen en negeren gaat hem echt geen leuker mens maken hoor. Sterker nog, je gaat je alleen maar meer aan hem ergeren.

Het probleem is, is dat dat niet zeker is en dat je met een bek optrekken zijn gedrag alleen maar verergerd. Zeg je hem om 8 uur zoiets dan is hij de rest van de avond stil en kijkt hij boos.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 17:17 schreef skudkind het volgende:
Volgens mij heeft hij een minderwaardigheidscomplex en de oorzaak ligt 'm dan vaak in zijn leven buiten zijn gezin om. Is hij wel tevreden met wat hij heeft bereikt wat betreft werk enzo. Hij is vast teleurgesteld in iets fundamenteels. Ik heb precies zo'n vader als jou TS. Eist ook dat ik hem aanspreek met pap, pa of papa wanneer ik hem iets vraag of op hem reageer. Echt belachelijk gewoon. Doet kinderachtig als hij zijn zin niet krijgt, puur voor de aandacht. Je kan ook niet met hem discussieren, want dan voelt ie zich geintimideerd. Dan komt hij met uitspraken als: "Jij weet het natuurlijk altijd beter!" en neemt vervolgens de eerste exit uit de discussie. Zijn definitie van een gesprek is dat hij vertelt en jij luistert, dus een discussie is voor hem hetzelfde als een ruzie, want blijkbaar ben je zo stom om niet ja te knikken naar de 'alwetende verteller'.

Ik ben ongeveer even oud als jou en ik ben er al achter dat ik er maar mee moet leren leven. Het valt allemaal heel erg mee, zoals je zelf al aangaf, als je mekaar hoogstens een keer per week ziet. Is in mijn geval ook zo en het gaat goed.

Amen en inderdaad. Samenvatting van mijn verhaal

Wat een opluchting trouwens om het eens van me af te schrijven en om te horen dat meer mensen in dezelfde situatie zitten

Hmm, weer alles gelezen.. Ten eerste is het zo dat mijn ouders er beide nooit echt problemen van hebben gemaakt hoe en met wie ik uitging, omging etc. Ze lieten me aardig vrij en ook met de reden dat we buitenaf wonen, als ik maar niet alleen thuis kwam. Heb ook nooit ruzie gehad over uitgaan, alcoholgebruik, vrienden wat dan ook (in tegenstelling tot mijn jongere broertje, maar dat kwam dus later pas). Ik was/ben ook aardig braaf in dat soort dingen en vind het belangrijk dat ze (mijn moeder én vader) vertrouwen in me hebben. (Natuurlijk heb ik stiekem dingen gedaan, maar nooit hele erge dingen etc).

Verder denk ik dat die dingen over de generatie van de jaren '50/'60 zeker waar zijn. Het zou heel goed kunnen dat het gedrag van m'n vader daar ook uit voort komt.

Het punt van niks hoeven te hebben in te brengen als kind zijnde ben ik het niet helemaal mee eens. Ook al heb ik zelf ook wel vrij snel het idee, hier bemoei ik me niet mee dit is niet mijn zaak. Maar dingen als zulk gedrag, desinteresse, kortaf, nors, dat vind ik gewoon geen normaal gedrag, geen fatsoenlijk gedrag. Zo ga je niet als volwassene met elkaar om, in die mate kan ik dat van niemand uitstaan.

Verder was m'n vader verdacht 'vrolijk' onder het eten zonet. Toen ik vertelde dat ik iets ging doen (doet er niet toe wat), vroeg hij wat dat iets was. (Heeft iets met studeren te maken). Ook al heb ik dat al eerder gedaan en zou hij best kunnen weten wat het is, hij vroeg er naar.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 19:29 schreef skudkind het volgende:

[..]

Is bij mijn vader ook soms zo, dan is hij opeens de vrolijkheid zelve, maar dat kan net zo snel weer omslaan.

Het helpt om hem te 'belonen' voor goed gedrag als het ware. Als hij prettig in de omgang is, dat je hem dan ook bejegent op de manier zoals hij het graag wil. Mag zelfs overdreven. Dat zal hem doen nadenken. Heeft voor mij ook een beetje gwerkt, niet helemaal, maar wel een beetje.

Valt te proberen , is wel moeilijk denk ik. Omdat toch het idee van "Oh, nu opeens wel" komt.

Overigens, wat iemand zei over topic kapen, het is prima om andermans ervaringen enzo te delen hoor!

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 19:48 schreef robber57 het volgende:

[..]

Een nogal opportune uitspraak van iemand die 20 is en terug bij zijn ouders is gaan wonen(als is het maar tijdelijk), als er 1 ding van te zeggen is dan is dat iig je niet voor de "volwassen" weg hebt gekozen door niet meer terug te vallen op de hulp van je ouders terwijl je toch zeer waarschijnlijk wel wist dat dit probleem de kop op zou steken.
Ik had toen ik 24 was bij een motor ongeval mijn nek, twee benen,middenhandsbeentjes,sleutelbeen en nog meer gebroken maar het laatste waar ik aan dacht wat betreft de zorg voor mezelf was weer bij mijn moeder gaan inwonen, al was het maar tijdelijk, terwijl dat weldegelijk een (makkelijke) oplossing was geweest.

Maar goed: de eerste "stap" is er ?
Vliegen vang je alleen maar met stroop, wellicht een idee om het eens een tijdje over een andere boeg te proberen?
Probeer eens een tijdje je houding naar je vader te veranderen van onafhankelijke zelf wetende en zelf beslissende individu naar een meer waarderende houding waarin je je vader meer laat weten over het leven dat je hebt en de beslissingen die je neemt en doet en waarom je dat zo doet.
Laat hem weten dat je zijn mening waardeert ook al ben je het er niet altijd mee eens en houd je jezelf het recht voor ( en vertel hem dat)om toch anders te beslissen dan hij graag zou zien.

Ik weet niet hoe jij je dan hebt gered, maar ik had weinig keus. Ik woon niet samen, maar in een studentenhuis. Het was ook de normaalste zaak om bij m'n ouders te gaan wonen, ik kan niet zelf een broek aan krijgen en ik kan geen drinken pakken door het hinkelen over de drempels/of met krukken te lopen. Ook was het voor hun de meest logische manier dat ik thuis kwam wonen, had dat nooit kunnen weigeren.

Ik ben wel blij dat het goed gaat tussen mijn vader en mij als ik minder thuis ben. Nu vind ik het gewoon lastig om niet telkens tegen hem in te gaan. Ik doe dat dan ook zo min mogelijk, tenzij hij anderen kwetst of echt te ver gaat. Ik denk dat nu de enige optie is om gewoon zo veel mogelijk te negeren en vriendelijk te doen. Dat mijn emmer soms overloopt vind ik niet meer dan logisch.

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 19:51 schreef Jumping-Skippy het volgende:

[..]

Herkenbaar. Mijn vader zou ook nooit aan een psychologisch onderzoek deelnemen; al is het alleen maar omdat hij dat geestelijk nooit aan zou kunnen. Hij is erg labiel; kan weinig aan. En hij ziet het nut er ook niet van in; als het er al op aankomt zegt hij "ja, wat kan die er nou aan doen?".

"Psychologen zijn voor gekken"