R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit zolang ik me kan herinneren niet goed in mijn vel. Ik heb nooit veel vrienden gehad, relaties duurden maar heel kort en ben door depressies en angstaanvallen ook heel lang uit het arbeidsleven geweest. Ik wilde wel heel graag dat mijn leven er totaal anders uit zou gaan zien dan wat ik nu heb. Ik weet dat ik veel capaciteiten heb. Ook mijn uiterlijk is niet zo'n probleem. Tenminste, ik hoor van meerdere mensen dat ik er goed uitzie en ik verzorg mezelf goed. Maar het zijn mijn onzekerheid, angsten en depressies die me ervan weerhouden van het leven te genieten.
Ik was in de puberteit heel onzeker en zat totaal in de knoop met mezelf en mijn seksualiteit. Ik wist dat ik homo was, maar ik durfde er niet voor uit te komen omdat ik bang was dat ik door de omgeving afgewezen zou worden of behandeld als het prototype nicht. Dat prototype wilde ik absoluut niet zijn, geen valse nicht in hawaishirts met alleen maar vrouwelijke vrienden en een slap handje. Omdat ik dat zo pertinent niet wilde zijn, was ik bang dat ik het juist wel was. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig omdat ik zo bekrompen erover dacht.
Op mijn 18e besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik nam iemand in vertrouwen en ik vertelde hem dat ik psychische problemen had. Hij ging met mij zoeken waar ik terechtkon en het RIAGG leek wel een goeie plek. Ik had gehoopt dat ze me daar konden helpen. Met heel veel moeite kreeg ik het mijn strot uit, maar ik vertelde wel dat ik homo was. Maar die vent keek mij gedurende de gesprekken onverschillig aan. Ook moest ik elke zin die ik zei 3x herhalen, omdat hij het gesprek op papier wilde zetten, wat nogal hinderlijk is om een goed gesprek neer te zetten. Ik voelde me niet serieus genomen en na een half jaar ging ik weer weg.
Ik ben daarna naar andere psychologen geweest. Elke keer hetzelfde. Ik voelde me niet serieus genomen en ging op den duur weer weg. Het werd me op een gegeven moment teveel. Ik kreeg hevige paniekaanvallen. Ik was bang dat ik helemaal gek zou worden of in mezelf zou keren en het contact met de realiteit zou verliezen. In die periode waren er gelukkig wel mensen die me heel erg goed konden steunen. Als ik in paniek was, kon ik altijd met iemand praten om weer rustiger te worden. Dat deed ik heel veel, want ik raakte elk uur wel in paniek. Het leek de omgeving wel goed dat ik opgenomen zou worden en daar stond ik ook achter. De huisarts verwees mij door naar een GGZ-instelling met een afdeling waar mensen konden worden opgenomen. Maar daar vonden ze dat ik niet meer nodig had dan een gesprek eens per drie weken, want ik had maar een gewone paniekstoornis. Ik was weer teleurgesteld in de psychische hulpverlening. Ik dacht dat psychiaters maar een flauwekul-beroep, dat ze alleen maar dingen konden zeggen die ikzelf ook wel kon bedenken. Ik heb een jaar bij die GGZ-instelling gezeten, totdat ik een keer boos wegliep. Ik had niks meer gehoord van die instelling, totdat ik een jaar later een brief kreeg met een formele mededeling dat de therapie was beëindigd.
Ik raakte heel gefrustreerd dat ik alleen maar thuis zat, terwijl mijn leeftijdgenoten studeerden, lol maakten en sommige gingen zelfs trouwen. Ik bleef geestelijk hangen op die 18 jaar. Maar uiterlijk veranderde ik wel. Ik werd dik en omdat ik nooit buiten kwam zag ik ook lijkbleek. Dat ging jarenlang zo door.
Een paar jaar geleden kwam er verandering. Ik vond een gespecialiseerde langdurige therapie voor mensen die ook vastlopen met hun leven. Ik kon daar in behandeling en ik heb er veel aan gehad. De behandelaars waren heel anders dan ik daarvoor gewend was. Ik voelde me daar behandeld als een gelijke. Er werd niet alleen gekeken naar wat mij mankeerde, maar ook naar wat ik wel kon. Dat ik echt niet zo raar was dan ik altijd van mezelf dacht. En dat dat beeld wat ik van mezelf had, is aangepraat door mijn ouders, die me altijd vergeleken met de kinderen van hun vrienden en elke keer zeiden dat ze teleurgesteld in me waren en dat ik het niet goed deed. Mijn moeder ziet gedeeltelijk in dat ze het anders had moeten aanpakken. Mijn vader is blij dat het nu beter met me gaat, maar verder begrijpt hij het niet. In zijn ogen heeft hij mij heel goed geholpen en ligt het geheel aan mezelf. Dat hij me vroeger een paar keer opbelde en me uitschold dat ik een lamlul en een klootzak ben die alleen maar kan zeiken en niks van zijn leven bakt, is ook allemaal mijn schuld. Ik heb nu een redelijk goeie verstandhouding met mijn vader, maar er is nog wel veel spanning. Ik ben een halfjaar geleden verhuisd en hij heeft me wel wat spullen cadeau gedaan, maar ik had het leuker gevonden als hij me had geholpen met het opknappen van het huis. Hij is wel een goeie vent en hij kan heel leuk zijn in de omgang, maar alles moet gaan op de manier zoals hij het beleeft. Ik zie in dat mijn vader een narcist is. En ik ben daar eerlijk gezegd jaloers op. Ik zie iemand die met alles succes heeft en overal mee wegkomt. Ik zie mezelf als zwak en hulpbehoevend en denk daarom vaak dat mensen niks met me willen. Dat zijn mijn gedachten, want als ik uit ben, durf ik best mensen aan te spreken en kan ik goed babbelen. Maar ik hou contacten oppervlakkig, terwijl ik erg behoefte heb aan dieper contact.
Ik ben inmiddels uit de kast en ben de scene ook een beetje aan het verkennen. Ik heb een jongen leren kennen die het net zo moeilijk met zichzelf had als ik en ook net uit de kast was. Hij zei dat hij me heel leuk vond en dat was wederzijds. Ik dacht ook dat wij een relatie hadden, maar achteraf bleek dat hij me als fling heeft gebruikt die alleen op mag komen draven wanneer het hem uitkomt. Als ik contact met hem probeer te krijgen, neemt hij niet op en hij beantwoordt ook geen sms. Dat ik daar boos over was geworden, snapt hij niet en ik moet me niet zo aanstellen. Hij zegt dat hij het type niet is om een relatie hebben, maar pas ben ik erachter gekomen dat hij allang een relatie heeft.
Ik voel me hierdoor echt heel kut. Ik heb door die jongen veel stress gehad. Ik wil er graag het beste van maken, maar buiten mijn werk zit ik vaak depressief thuis. Ik deed aan fitness, maar dat heb ik ook maanden niet gedaan omdat ik me daar ook alleen voel. Dat gevoel van eenzaamheid lijkt wel chronisch, waar ik ook ben.
Wat ik wel aan mezelf zie, is dat ik me vaak onderwerp aan anderen en daardoor loopt de spanning op. Ik heb wel vaak ruzie gehad met mijn vader, maar hij wint het altijd. Het is echt een machtsstrijd die ik altijd verlies. Het is de laatste tijd wel anders. Ik heb helemaal geen zin in ruzie en conflicten, zonde van mijn energie. Maar ik zou hem wel een keer willen zeggen dat ik niet gediend ben van zijn arrogantie, want ik wil met respect behandeld worden. Ik moest van hem aan mezelf gaan werken, maar dat verwacht ik nu ook van hem. Als hij zoveel om me geeft, wil ik dat niet horen via mijn oma, maar merken vanuit zijn eigen gedrag. En met een koele afstandelijke houding krijg ik die indruk niet.
Ik sta inmiddels op een wachtlijst bij PsyQ, maar ik kan pas in de zomer terecht. En ik ben bang dat het me net als de vorige behandelingen weinig oplevert. Ik zou willen dat iemand me een spiegel voorhoudt om te zien wat er misgaat, waar het misgaat en vooral hoe ik het anders kan doen. Ik wil geen algemene dingen horen zoals dat ik van mezelf moet houden. Dan kijk ik misschien anders tegen mezelf aan, maar mijn leven verandert er niet door. Ik zit vaak te Googlen in de hoop iets tegen te komen wat me helemaal aanspreekt, maar ik kom het niet tegen.
p.s. Ik ben normaal heel slecht in het verwoorden van dit soort dingen. Maar ik denk dat dit wel helder is. Ik zal de tekst maar opslaan in een documentje, want ik kan het wel gebruiken als ik goeie hulpverlening vindt.
Ik was in de puberteit heel onzeker en zat totaal in de knoop met mezelf en mijn seksualiteit. Ik wist dat ik homo was, maar ik durfde er niet voor uit te komen omdat ik bang was dat ik door de omgeving afgewezen zou worden of behandeld als het prototype nicht. Dat prototype wilde ik absoluut niet zijn, geen valse nicht in hawaishirts met alleen maar vrouwelijke vrienden en een slap handje. Omdat ik dat zo pertinent niet wilde zijn, was ik bang dat ik het juist wel was. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig omdat ik zo bekrompen erover dacht.
Op mijn 18e besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik nam iemand in vertrouwen en ik vertelde hem dat ik psychische problemen had. Hij ging met mij zoeken waar ik terechtkon en het RIAGG leek wel een goeie plek. Ik had gehoopt dat ze me daar konden helpen. Met heel veel moeite kreeg ik het mijn strot uit, maar ik vertelde wel dat ik homo was. Maar die vent keek mij gedurende de gesprekken onverschillig aan. Ook moest ik elke zin die ik zei 3x herhalen, omdat hij het gesprek op papier wilde zetten, wat nogal hinderlijk is om een goed gesprek neer te zetten. Ik voelde me niet serieus genomen en na een half jaar ging ik weer weg.
Ik ben daarna naar andere psychologen geweest. Elke keer hetzelfde. Ik voelde me niet serieus genomen en ging op den duur weer weg. Het werd me op een gegeven moment teveel. Ik kreeg hevige paniekaanvallen. Ik was bang dat ik helemaal gek zou worden of in mezelf zou keren en het contact met de realiteit zou verliezen. In die periode waren er gelukkig wel mensen die me heel erg goed konden steunen. Als ik in paniek was, kon ik altijd met iemand praten om weer rustiger te worden. Dat deed ik heel veel, want ik raakte elk uur wel in paniek. Het leek de omgeving wel goed dat ik opgenomen zou worden en daar stond ik ook achter. De huisarts verwees mij door naar een GGZ-instelling met een afdeling waar mensen konden worden opgenomen. Maar daar vonden ze dat ik niet meer nodig had dan een gesprek eens per drie weken, want ik had maar een gewone paniekstoornis. Ik was weer teleurgesteld in de psychische hulpverlening. Ik dacht dat psychiaters maar een flauwekul-beroep, dat ze alleen maar dingen konden zeggen die ikzelf ook wel kon bedenken. Ik heb een jaar bij die GGZ-instelling gezeten, totdat ik een keer boos wegliep. Ik had niks meer gehoord van die instelling, totdat ik een jaar later een brief kreeg met een formele mededeling dat de therapie was beëindigd.
Ik raakte heel gefrustreerd dat ik alleen maar thuis zat, terwijl mijn leeftijdgenoten studeerden, lol maakten en sommige gingen zelfs trouwen. Ik bleef geestelijk hangen op die 18 jaar. Maar uiterlijk veranderde ik wel. Ik werd dik en omdat ik nooit buiten kwam zag ik ook lijkbleek. Dat ging jarenlang zo door.
Een paar jaar geleden kwam er verandering. Ik vond een gespecialiseerde langdurige therapie voor mensen die ook vastlopen met hun leven. Ik kon daar in behandeling en ik heb er veel aan gehad. De behandelaars waren heel anders dan ik daarvoor gewend was. Ik voelde me daar behandeld als een gelijke. Er werd niet alleen gekeken naar wat mij mankeerde, maar ook naar wat ik wel kon. Dat ik echt niet zo raar was dan ik altijd van mezelf dacht. En dat dat beeld wat ik van mezelf had, is aangepraat door mijn ouders, die me altijd vergeleken met de kinderen van hun vrienden en elke keer zeiden dat ze teleurgesteld in me waren en dat ik het niet goed deed. Mijn moeder ziet gedeeltelijk in dat ze het anders had moeten aanpakken. Mijn vader is blij dat het nu beter met me gaat, maar verder begrijpt hij het niet. In zijn ogen heeft hij mij heel goed geholpen en ligt het geheel aan mezelf. Dat hij me vroeger een paar keer opbelde en me uitschold dat ik een lamlul en een klootzak ben die alleen maar kan zeiken en niks van zijn leven bakt, is ook allemaal mijn schuld. Ik heb nu een redelijk goeie verstandhouding met mijn vader, maar er is nog wel veel spanning. Ik ben een halfjaar geleden verhuisd en hij heeft me wel wat spullen cadeau gedaan, maar ik had het leuker gevonden als hij me had geholpen met het opknappen van het huis. Hij is wel een goeie vent en hij kan heel leuk zijn in de omgang, maar alles moet gaan op de manier zoals hij het beleeft. Ik zie in dat mijn vader een narcist is. En ik ben daar eerlijk gezegd jaloers op. Ik zie iemand die met alles succes heeft en overal mee wegkomt. Ik zie mezelf als zwak en hulpbehoevend en denk daarom vaak dat mensen niks met me willen. Dat zijn mijn gedachten, want als ik uit ben, durf ik best mensen aan te spreken en kan ik goed babbelen. Maar ik hou contacten oppervlakkig, terwijl ik erg behoefte heb aan dieper contact.
Ik ben inmiddels uit de kast en ben de scene ook een beetje aan het verkennen. Ik heb een jongen leren kennen die het net zo moeilijk met zichzelf had als ik en ook net uit de kast was. Hij zei dat hij me heel leuk vond en dat was wederzijds. Ik dacht ook dat wij een relatie hadden, maar achteraf bleek dat hij me als fling heeft gebruikt die alleen op mag komen draven wanneer het hem uitkomt. Als ik contact met hem probeer te krijgen, neemt hij niet op en hij beantwoordt ook geen sms. Dat ik daar boos over was geworden, snapt hij niet en ik moet me niet zo aanstellen. Hij zegt dat hij het type niet is om een relatie hebben, maar pas ben ik erachter gekomen dat hij allang een relatie heeft.
Ik voel me hierdoor echt heel kut. Ik heb door die jongen veel stress gehad. Ik wil er graag het beste van maken, maar buiten mijn werk zit ik vaak depressief thuis. Ik deed aan fitness, maar dat heb ik ook maanden niet gedaan omdat ik me daar ook alleen voel. Dat gevoel van eenzaamheid lijkt wel chronisch, waar ik ook ben.
Wat ik wel aan mezelf zie, is dat ik me vaak onderwerp aan anderen en daardoor loopt de spanning op. Ik heb wel vaak ruzie gehad met mijn vader, maar hij wint het altijd. Het is echt een machtsstrijd die ik altijd verlies. Het is de laatste tijd wel anders. Ik heb helemaal geen zin in ruzie en conflicten, zonde van mijn energie. Maar ik zou hem wel een keer willen zeggen dat ik niet gediend ben van zijn arrogantie, want ik wil met respect behandeld worden. Ik moest van hem aan mezelf gaan werken, maar dat verwacht ik nu ook van hem. Als hij zoveel om me geeft, wil ik dat niet horen via mijn oma, maar merken vanuit zijn eigen gedrag. En met een koele afstandelijke houding krijg ik die indruk niet.
Ik sta inmiddels op een wachtlijst bij PsyQ, maar ik kan pas in de zomer terecht. En ik ben bang dat het me net als de vorige behandelingen weinig oplevert. Ik zou willen dat iemand me een spiegel voorhoudt om te zien wat er misgaat, waar het misgaat en vooral hoe ik het anders kan doen. Ik wil geen algemene dingen horen zoals dat ik van mezelf moet houden. Dan kijk ik misschien anders tegen mezelf aan, maar mijn leven verandert er niet door. Ik zit vaak te Googlen in de hoop iets tegen te komen wat me helemaal aanspreekt, maar ik kom het niet tegen.
p.s. Ik ben normaal heel slecht in het verwoorden van dit soort dingen. Maar ik denk dat dit wel helder is. Ik zal de tekst maar opslaan in een documentje, want ik kan het wel gebruiken als ik goeie hulpverlening vindt.
Ik ben hier echt enorm slecht in, maar volgens mij ben je teveel bezig met de ideale zoon zijn in de ogen van je vader.
Heb je ook ooit medicatie gehad voor de angststoornis- en depressie? En hoe oud ben je nu?
Sterkte in ieder geval!
Heb je ook ooit medicatie gehad voor de angststoornis- en depressie? En hoe oud ben je nu?
Sterkte in ieder geval!
Kiva FOK-team #8 Waar geld echt goed doet!
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
Hmmm...
Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen, want jou situatie is een beetje onbekend voor mij. Ik zou je graag willen helpen, maar ik weet niet wat ik tegen jou moet zeggen.
Een advies die ik wel kan geven, is nooit je onzekerheid zomaar laten zien. Dus niet onderdanig spelen en hopen dat mensen jou zielig gaan vinden en proberen te helpen. Waarom? Want juist die mensen worden het minst geholpen. De stoere mensen die eruit zien alsof ze hun zaak in orde hebben, iedereen wilt die mensen hebben.
Ik voel me ook eenzaam en eigenlijk ook een beetje onzeker, maar ik laat het niet merken. Hierdoor merk ik dat veel mensen in mijn omgeving mij willen helpen, ze vinden mij opeens interessant en wanneer ik een moment van zwakheid laat zien, dan vinden ze mij sympathiek en willen ze daar voor me zijn. Terwijl als ik zielig en wanhopig doe, dan vind iedereen mij een loser en het kan hun dan ook niet schelen wat ik wel of niet met mijn leven doe.
Het is eigenlijk stom, want juist de mensen die zielig en wanhopig zijn hebben hulp nodig van de sterkere mensen, maar zo werkt het niet. En vooral niet voor jongens. Als jij nou een mooie meisje was, dan hadden veel mensen jou willen helpen. Maar als jongen, ook al ben je homo, vinden mensen jou gewoon minder sympathiek als je zielig doet. En trouwens, zelf mooie meisjes worden gebruikt door jongens als ze zielig doen.
Ik zou het niet weten, maar ik denk ook dat andere homo's zo denken. Als ze zien dat je zwak en onzeker bent, dan gaan ze je gebruiken. Dan krijg je zulke gevallen zoals die ene jongen die jou misbruikte.
Ik denk dat als je "stoer" gaat doen, dus doen alsof je je leven in handen hebt en gewoon doen alsof je veel van het leven geniet, dan gaan mensen jou sneller waarderen. Dan gaan ze ze dichter vrienden met je worden en gaan ze je sneller serieus nemen als je een probleem hebt. En ja, als je gewoon doet alsof je stoer en hard bent, dan wordt je op een gegeven moment ook stoer en hard.
Maar om je echt te kunnen helpen weet ik niet, dat zou iemand die jou beter kent kunnen doen. Of een psycholoog. Maar over die psycholoog, als hij jou niet bevalt, moet je hem gewoon duidelijk vertellen wat je van hem vind. Dus gewoon meteen zeggen dat hij jou niet goed helpt en dat je vind dat hij nou niet serieus neemt en dat je niks aan hem hebt. Ook moet je hem precies vertellen wat je van hem verwacht en als hij niet aan die eisen kan voldoen moet je hem uitschelden voor een kanker-dwaas. Je gaat serieus beter voelen en hij gaat jou ook serieuzer nemen.
Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen, want jou situatie is een beetje onbekend voor mij. Ik zou je graag willen helpen, maar ik weet niet wat ik tegen jou moet zeggen.
Een advies die ik wel kan geven, is nooit je onzekerheid zomaar laten zien. Dus niet onderdanig spelen en hopen dat mensen jou zielig gaan vinden en proberen te helpen. Waarom? Want juist die mensen worden het minst geholpen. De stoere mensen die eruit zien alsof ze hun zaak in orde hebben, iedereen wilt die mensen hebben.
Ik voel me ook eenzaam en eigenlijk ook een beetje onzeker, maar ik laat het niet merken. Hierdoor merk ik dat veel mensen in mijn omgeving mij willen helpen, ze vinden mij opeens interessant en wanneer ik een moment van zwakheid laat zien, dan vinden ze mij sympathiek en willen ze daar voor me zijn. Terwijl als ik zielig en wanhopig doe, dan vind iedereen mij een loser en het kan hun dan ook niet schelen wat ik wel of niet met mijn leven doe.
Het is eigenlijk stom, want juist de mensen die zielig en wanhopig zijn hebben hulp nodig van de sterkere mensen, maar zo werkt het niet. En vooral niet voor jongens. Als jij nou een mooie meisje was, dan hadden veel mensen jou willen helpen. Maar als jongen, ook al ben je homo, vinden mensen jou gewoon minder sympathiek als je zielig doet. En trouwens, zelf mooie meisjes worden gebruikt door jongens als ze zielig doen.
Ik zou het niet weten, maar ik denk ook dat andere homo's zo denken. Als ze zien dat je zwak en onzeker bent, dan gaan ze je gebruiken. Dan krijg je zulke gevallen zoals die ene jongen die jou misbruikte.
Ik denk dat als je "stoer" gaat doen, dus doen alsof je je leven in handen hebt en gewoon doen alsof je veel van het leven geniet, dan gaan mensen jou sneller waarderen. Dan gaan ze ze dichter vrienden met je worden en gaan ze je sneller serieus nemen als je een probleem hebt. En ja, als je gewoon doet alsof je stoer en hard bent, dan wordt je op een gegeven moment ook stoer en hard.
Maar om je echt te kunnen helpen weet ik niet, dat zou iemand die jou beter kent kunnen doen. Of een psycholoog. Maar over die psycholoog, als hij jou niet bevalt, moet je hem gewoon duidelijk vertellen wat je van hem vind. Dus gewoon meteen zeggen dat hij jou niet goed helpt en dat je vind dat hij nou niet serieus neemt en dat je niks aan hem hebt. Ook moet je hem precies vertellen wat je van hem verwacht en als hij niet aan die eisen kan voldoen moet je hem uitschelden voor een kanker-dwaas. Je gaat serieus beter voelen en hij gaat jou ook serieuzer nemen.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik ben niet iemand die zich bewust zwak voordoet. Ik kick er absoluut niet op om zielig gevonden te worden. Ik hou nu tegenover de buitenwereld de schijn op dat het goed gaat. Ik heb hier mijn verhaal gedaan omdat ik anoniem ben. Ik wilde het in eerste instantie kort en bondig houden, maar ik kom zo niet uit mijn woorden. Ik ben toen maar gaan typen en er kwam opeens van alles uit.
Ik had het eerst op een ander forum gedaan speciaal voor mensen met psychische problemen, maar ik wil ook reacties krijgen van mensen die een heel ander leven hebben dan ik. Ik hoor liever harde kritiek waar ik wat aan heb dan feelgood-reacties waar ik niks mee kan.
Stoer doen terwijl ik niet stoer ben, levert alleen maar problemen op. Als ik me voor ga doen als iemand die ik niet ben, zet ik mezelf alleen maar voor lul. Maar ik wilde altijd wel graag de sterke kanten in mezelf ontwikkelen. Ik denk ook dat dat kan. Er zullen meer mensen zijn met soortgelijke problemen als ik en er zullen ook mensen zijn die weten hoe je daar verandering in kan brengen. Ik heb ooit een assertiviteitstraining gevolgd. Ik leerde daar voornamelijk wat je moet doen bij bijvoorbeeld als iemand voordringt in de winkel. Ik hoop dat er trainingen zijn waar ze veel verder gaan en waar het doel is dat je je hele uitstraling assertiever kan maken en niet alleen manieren leert die je bij bepaalde situaties toepast
Ik had het eerst op een ander forum gedaan speciaal voor mensen met psychische problemen, maar ik wil ook reacties krijgen van mensen die een heel ander leven hebben dan ik. Ik hoor liever harde kritiek waar ik wat aan heb dan feelgood-reacties waar ik niks mee kan.
Stoer doen terwijl ik niet stoer ben, levert alleen maar problemen op. Als ik me voor ga doen als iemand die ik niet ben, zet ik mezelf alleen maar voor lul. Maar ik wilde altijd wel graag de sterke kanten in mezelf ontwikkelen. Ik denk ook dat dat kan. Er zullen meer mensen zijn met soortgelijke problemen als ik en er zullen ook mensen zijn die weten hoe je daar verandering in kan brengen. Ik heb ooit een assertiviteitstraining gevolgd. Ik leerde daar voornamelijk wat je moet doen bij bijvoorbeeld als iemand voordringt in de winkel. Ik hoop dat er trainingen zijn waar ze veel verder gaan en waar het doel is dat je je hele uitstraling assertiever kan maken en niet alleen manieren leert die je bij bepaalde situaties toepast
Ja met stoer doen bedoel ik niet dat je een bontkraag moet gaan dragen en zitten blowen op de station, maar zoals je zei die schijn geven dat alles goed gaat.quote:Op zaterdag 6 maart 2010 20:06 schreef Ensemble_ensembled het volgende:
Ik ben niet iemand die zich bewust zwak voordoet. Ik kick er absoluut niet op om zielig gevonden te worden. Ik hou nu tegenover de buitenwereld de schijn op dat het goed gaat. Ik heb hier mijn verhaal gedaan omdat ik anoniem ben. Ik wilde het in eerste instantie kort en bondig houden, maar ik kom zo niet uit mijn woorden. Ik ben toen maar gaan typen en er kwam opeens van alles uit.
Ik had het eerst op een ander forum gedaan speciaal voor mensen met psychische problemen, maar ik wil ook reacties krijgen van mensen die een heel ander leven hebben dan ik. Ik hoor liever harde kritiek waar ik wat aan heb dan feelgood-reacties waar ik niks mee kan.
Stoer doen terwijl ik niet stoer ben, levert alleen maar problemen op. Als ik me voor ga doen als iemand die ik niet ben, zet ik mezelf alleen maar voor lul. Maar ik wilde altijd wel graag de sterke kanten in mezelf ontwikkelen. Ik denk ook dat dat kan. Er zullen meer mensen zijn met soortgelijke problemen als ik en er zullen ook mensen zijn die weten hoe je daar verandering in kan brengen. Ik heb ooit een assertiviteitstraining gevolgd. Ik leerde daar voornamelijk wat je moet doen bij bijvoorbeeld als iemand voordringt in de winkel. Ik hoop dat er trainingen zijn waar ze veel verder gaan en waar het doel is dat je je hele uitstraling assertiever kan maken en niet alleen manieren leert die je bij bepaalde situaties toepast
Kijk ik voel me ook onzeker en eenzaam. Maar het is steeds minder geworden omdat ik bevestiging krijgt van mensen om me heen dat ik niet zo hoef te zijn. Ik heb heel veel vrienden en ook hele goeie vrienden, ben heel sociaal en extravert, ik sport regelmatig en zie er goed uit, enz. Ik kan merken dat het goed met me gaat omdat mensen bevestiging bij mij zoeken. Dus mensen die meer onzeker zijn dan mij zoeken een soort sociale bevestiging bij mij, want volgens een van hun heb ik zo'n leven die ze zou willen hebben.
Enige waar ik onzeker en eenzaam over voel is meisjes en liefde, want ik heb wat slechte ervaringen mee gehad. Maar in principe is het niet zo erg, ik kan nog wel wachten totdat ik de juiste persoon vind (en af en toe een meisje versieren).
Maar ja, vroeger was ik ook best onzeker en had ook veel problemen, maar andere soorten problemen zoals jij. Wat ik heb toen heb gedaan is gaan werken op mijn zwakke kanten en mijn problemen direct confronteren. Ik ging fitnessen, dans trucjes leren, vechtsport doen, ik dwong mezelf om uit te gaan en nieuwe contact te leggen. Ik was vroeger best wel bang om mensen aan te spreken en best wel bang om op feestjes te gaan. Ik ging het toch doen, en nu kan ik lekker relaxed uitgaan, vrouwen aanspreken, dansen, contact maken, noem maar op.
Als ik in jou situatie was, dan zou ik een "fake it until you make it" mentality hebben opgenomen. Dus doen alsof je je zaken op orde hebt, totdat je ze op orde krijgen. Want als je dat doet, dan ga je vanzelf makkelijk goeie sociale contacten maken. Dan ga jij ook een leuke jongen ontmoeten die jou waardeert en interessant vind omdat je zo zelfverzekerd blijkt te zijn.
In de tussentijd zou ik jou hobbies, ervaringen en kennis vergroten. Als jij een interessante hobby hebt en ervaring of kennis hebt van interessante onderwerpen, dan gaan mensen jou ook meer interessant vinden. Ga je makkelijker vrienden maken en mensen gaan je me meer respecteren. Daardoor groeit jou zelf-waardering ook.
En heb je ook geprobeerd om andere mensen te helpen met hun problemen? Daardoor ga je ook beter voelen.
Maar ja, van mijn weinige kennis van echte psychologie, denk je dat je gebrek hebt aan zelf-waardering en waardering van anderen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow
Je moet werken aan vierde gedeelte van de pyramide.
Als je concreet vertelt aan je psycholoog wat je nodig hebt en hoe je het wilt hebben, dan moet het goed komen denk ik. Heb je iets aan mijn advies?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Hier heb ik zeker wel wat aan. Als ik dit zo lees, denk ik dat ik nogal wat te leren heb.
Ik denk toch dat ik het verkeerd aanpak. Ik had vroeger wel dezelfde instelling als jou om eerst mijn zaakjes op orde te krijgen. Ik ging ook fitnessen en ging ook vechtsport doen. Maar ik was zo depressief dat ik het niet kon volhouden. Toen zat ik mezelf op mijn kop te geven dat ik lui en ongedisciplineerd was, in de hoop dat ik daardoor gemotiveerd zou raken, maar ik ben er nu achter dat zoiets averechts werkt.
Ik denk dat ik het meeste baat heb bij een therapie waar ik inzicht krijg in mijn eigen gedrag en hoe dat overkomt op anderen, met heldere concrete informatie. En in de trant van: waar sta je nu en waar kan je komen?
Veel mensen hebben een verkeerd beeld van zichzelf. Bij die intensieve therapie zat een jongen en hij woog 130 kilo. Hij vond zichzelf uiteraard lelijk. Iedereen zei tegen hem dat hij zichzelf moet accepteren zoals hij is, dat hij goed is zoals hij is. Maar zo werkt het niet in de maatschappij. Ik weet zeker dat hij meer kans maakt een vriendin te krijgen als hij af zou vallen. Maar als niemand dat tegen hem durft te zeggen, wordt hij er ook niet beter van. Er zal vast een meisje zijn op de wereld die hem leuk vindt. Maar ik denk dat meer meisjes hem leuk vinden als hij wat slanker is. Ook omdat hij daarmee ook meer zelfvertrouwen krijgt.
Hou me die spiegel maar voor. Vertel me maar waar het mis gaat. Ik hoef niet perfect te zijn, maar het kan wel beter.
Ik denk toch dat ik het verkeerd aanpak. Ik had vroeger wel dezelfde instelling als jou om eerst mijn zaakjes op orde te krijgen. Ik ging ook fitnessen en ging ook vechtsport doen. Maar ik was zo depressief dat ik het niet kon volhouden. Toen zat ik mezelf op mijn kop te geven dat ik lui en ongedisciplineerd was, in de hoop dat ik daardoor gemotiveerd zou raken, maar ik ben er nu achter dat zoiets averechts werkt.
Ik denk dat ik het meeste baat heb bij een therapie waar ik inzicht krijg in mijn eigen gedrag en hoe dat overkomt op anderen, met heldere concrete informatie. En in de trant van: waar sta je nu en waar kan je komen?
Veel mensen hebben een verkeerd beeld van zichzelf. Bij die intensieve therapie zat een jongen en hij woog 130 kilo. Hij vond zichzelf uiteraard lelijk. Iedereen zei tegen hem dat hij zichzelf moet accepteren zoals hij is, dat hij goed is zoals hij is. Maar zo werkt het niet in de maatschappij. Ik weet zeker dat hij meer kans maakt een vriendin te krijgen als hij af zou vallen. Maar als niemand dat tegen hem durft te zeggen, wordt hij er ook niet beter van. Er zal vast een meisje zijn op de wereld die hem leuk vindt. Maar ik denk dat meer meisjes hem leuk vinden als hij wat slanker is. Ook omdat hij daarmee ook meer zelfvertrouwen krijgt.
Hou me die spiegel maar voor. Vertel me maar waar het mis gaat. Ik hoef niet perfect te zijn, maar het kan wel beter.
De spiegel hou ik je niet voor, je moet er zelf voor gaan staan. Dan zie je iemand die stiekem, tegen beter weten in, gelooft dat anderen, de ouders met name, hem beter kennen dan hij zichzelve. Onbewust geloof je nog steeds wat zij ook geloven. Maar jij kan WETEN dat er iemand anders in je zit dan zij denken. Alleen jij....Laat een ander via kritiek niet bepalen wat jouw grenzen zijn, begrens hun kritiek door assertiviteit met flexibiliteit. Bovendien is Rome ook niet in 1 dag gebouwd, en zit bovendien simpeler in elkaar dan een Mens in al zijn facettten. Beschouw jezelf maar als een laatbloeier die qua zelfvertrouwen de nodige handicaps (gehad) heeft, maar geen onoverkomelijke, dus depressiviteit is nergens voor nodig zolang je realistische eisen stelt aan het leven...Dat van mij is ook zwaar 
kut tenslotte, ter relativering.
P.S. Ook ik, evenals mijn voorgangers, beweer niet dat ik ook maar ergens verstand van heb...
kut tenslotte, ter relativering.P.S. Ook ik, evenals mijn voorgangers, beweer niet dat ik ook maar ergens verstand van heb...
Ik ga er wel vanuit dat het goed komt.
Tja, het is leren om met mezelf om te gaan. Elke keer als het me teveel wordt, gebeurt er iets waardoor het in positieve zin een heel andere wending lijkt te nemen. Vandaag werd het me dus teveel. Ik kwam iemand tegen en ik wilde het in eerste instantie heel oppervlakkig houden, zo van "ja het gaat goed", "lekker weertje vandaag". Maar opeens raakte ik helemaal over de zeik. Ik begon bijna te janken en ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Maar achteraf bleek dat die vent allang vermoedde dat er wat aan de hand is en hij was blij dat het er eindelijk uitkwam. Daarna goed gesprek gehad en er lijkt een last van mijn schouders te zijn gevallen.
Tja, het is leren om met mezelf om te gaan. Elke keer als het me teveel wordt, gebeurt er iets waardoor het in positieve zin een heel andere wending lijkt te nemen. Vandaag werd het me dus teveel. Ik kwam iemand tegen en ik wilde het in eerste instantie heel oppervlakkig houden, zo van "ja het gaat goed", "lekker weertje vandaag". Maar opeens raakte ik helemaal over de zeik. Ik begon bijna te janken en ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Maar achteraf bleek dat die vent allang vermoedde dat er wat aan de hand is en hij was blij dat het er eindelijk uitkwam. Daarna goed gesprek gehad en er lijkt een last van mijn schouders te zijn gevallen.
Hallo Ensemble_ensembled.
Allereerst: het is al meer dan een jaar geleden dat jij (of iemand anders) op dit topic heb gereageerd. Of ik daarmee het topic weer aanzwengel weet ik niet. Dat hoeft voor mij ook niet, dat is niet waarom ik schrijf. Ik reageer omdat ik jouw topic las en de rillingen me op een gegeven moment over de rug liepen, omdat ik zoveel in jouw verhaal herken. Ik ben 45 jaar. Ook ik ben homo en woon met een man samen, alweer meer dan 12 jaar. Ik heb ook mijn hele leven lang last van een soort traagheid, en een soort kwetsbaarheid, en ook depressieve gevoelens gehad. Die depressie ben ik helaas nog steeds niet kwijt. 't Is niet zo dat ik mijn bed niet uit kan komen. 't Is meer dat ik iets probeer te doen, en gaandeweg kom ik dan tegenslag tegen, en in plaats van door te zetten, ga ik vroeg of laat afhaken. Er komt een soort verlammende vermoeidheid opzetten, waardoor ik me dan wanhopig ga voelen, en oplaatst haak ik dan af. Ik ben trouwens ook hulp aan het zoeken, want ik wil hier toch wel heel erg graag iets aan doen. Ik heb heel veel gesprekken gehad met hulpverleners. Ik weet eigenlijk ook niet of die nou zoveel hebben geholpen. Misschien hielp het in zoverre, dat ik een beetje overeind bleef staan. Maar helaas, die depressieve gevoelens blijven maar terugkomen. Ik heb ook weinig vrienden. Maar misschien vind ik dat intussen wel best zo..... Ik ben gewoon een hele stille man, ik praat erg weinig. Dat zal waarschijnlijk ook wel zo blijven. Ik heb wat dat betreft niet de behoefte om mezelf te veranderen. Hierin ligt, denk ik, voor een groot deel de oplossing van veel problemen: jezelf gewoon accepteren zoals jezelf bent, leren van jezelf te houden. Dat klinkt misschien cliché, maar het is wel waar. Ik wil niet zeggen dat ik er nu al ben, dat ik de wijsheid in pacht heb, of de ideale oplossing heb gevonden. Maar een wezenlijk gevoel van liefde is toch wel belangrijk, denk ik. Tja, ik denk toch dat veel homo's (en waarschijnlijk ook veel hetero's, trouwens) gewoon vaak hele gevoelige mensen zijn, en het beeld dat we van onszelf hebben is helaas vaak niet zo goed, denk ik. Ik heb zelf nog steeds moeite in het omgaan met mensen. Ik weet vaak gewoon niets te zeggen. Ergens mis ik dat wel, dat ik niet gewoon zorgeloos plezier kan maken met mijn vrienden. Maar zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Ik vind het erg jammer dat er misschien wel heel veel mensen zijn, die last van depressies hebben. Zelf heb ik in ieder geval één troost: ik heb het al die jaren volgehouden....Dat moét toch betekenen, dat er iets in dit leven is, dat het de moeite waard maakt....toch? Mijn reactie is bedoeld om iedereen die last heeft van tegenslag, depressies e.d. een hart onder de riem te steken. Gewoon rustig dóórgaan, niet in paniek raken, ook niet denken dat je geen tijd meer over hebt. Er is tijd genoeg......Zoek hulp indien nodig, en wie weet, kom je er dan wel uit.....
Veel liefde gewenst
,
Fizzystar.
Allereerst: het is al meer dan een jaar geleden dat jij (of iemand anders) op dit topic heb gereageerd. Of ik daarmee het topic weer aanzwengel weet ik niet. Dat hoeft voor mij ook niet, dat is niet waarom ik schrijf. Ik reageer omdat ik jouw topic las en de rillingen me op een gegeven moment over de rug liepen, omdat ik zoveel in jouw verhaal herken. Ik ben 45 jaar. Ook ik ben homo en woon met een man samen, alweer meer dan 12 jaar. Ik heb ook mijn hele leven lang last van een soort traagheid, en een soort kwetsbaarheid, en ook depressieve gevoelens gehad. Die depressie ben ik helaas nog steeds niet kwijt. 't Is niet zo dat ik mijn bed niet uit kan komen. 't Is meer dat ik iets probeer te doen, en gaandeweg kom ik dan tegenslag tegen, en in plaats van door te zetten, ga ik vroeg of laat afhaken. Er komt een soort verlammende vermoeidheid opzetten, waardoor ik me dan wanhopig ga voelen, en oplaatst haak ik dan af. Ik ben trouwens ook hulp aan het zoeken, want ik wil hier toch wel heel erg graag iets aan doen. Ik heb heel veel gesprekken gehad met hulpverleners. Ik weet eigenlijk ook niet of die nou zoveel hebben geholpen. Misschien hielp het in zoverre, dat ik een beetje overeind bleef staan. Maar helaas, die depressieve gevoelens blijven maar terugkomen. Ik heb ook weinig vrienden. Maar misschien vind ik dat intussen wel best zo..... Ik ben gewoon een hele stille man, ik praat erg weinig. Dat zal waarschijnlijk ook wel zo blijven. Ik heb wat dat betreft niet de behoefte om mezelf te veranderen. Hierin ligt, denk ik, voor een groot deel de oplossing van veel problemen: jezelf gewoon accepteren zoals jezelf bent, leren van jezelf te houden. Dat klinkt misschien cliché, maar het is wel waar. Ik wil niet zeggen dat ik er nu al ben, dat ik de wijsheid in pacht heb, of de ideale oplossing heb gevonden. Maar een wezenlijk gevoel van liefde is toch wel belangrijk, denk ik. Tja, ik denk toch dat veel homo's (en waarschijnlijk ook veel hetero's, trouwens) gewoon vaak hele gevoelige mensen zijn, en het beeld dat we van onszelf hebben is helaas vaak niet zo goed, denk ik. Ik heb zelf nog steeds moeite in het omgaan met mensen. Ik weet vaak gewoon niets te zeggen. Ergens mis ik dat wel, dat ik niet gewoon zorgeloos plezier kan maken met mijn vrienden. Maar zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Ik vind het erg jammer dat er misschien wel heel veel mensen zijn, die last van depressies hebben. Zelf heb ik in ieder geval één troost: ik heb het al die jaren volgehouden....Dat moét toch betekenen, dat er iets in dit leven is, dat het de moeite waard maakt....toch? Mijn reactie is bedoeld om iedereen die last heeft van tegenslag, depressies e.d. een hart onder de riem te steken. Gewoon rustig dóórgaan, niet in paniek raken, ook niet denken dat je geen tijd meer over hebt. Er is tijd genoeg......Zoek hulp indien nodig, en wie weet, kom je er dan wel uit.....
Veel liefde gewenst
,Fizzystar.
I hope one day I will wake up and everybody will be happy forever.....
|
|
