Maar zodra ik in het echt moet praten, direct, of via telefoon/skype dan klap ik dicht, ik mijn gedachten weet ik wel dingen om te zeggen, maar ik kan het niet zeggen, want ik ben bang dat ik het verkeerd zeg, of dat mensen mij niet horen, dus te zacht praat, of dat ik het ineens vergeet.
Bijv. in de klas, dan ben ik aan de beurt, en dan durf ik meestal niet om iets te zeggen, en dan praat ik zacht, en dan zegt de docent, kun je dat wat harder zeggen a.u.b.?, en dan heb je al de aandacht van de klas, dus dan kan ik bijna niet uit mijn woorden komen, en dan trek ik meestal mijn schouders op als teken dat ik het niet weet.
Mijn vrienden zeggen ook dat ik in het echt minder praat dan op msn, en ik wil daar wat aan doen.
Nu typ ik dit verhaal zonder problemen, maar bij bijv. een dokter zou ik dit met moeite kunnen vertellen.
Ik vind het echt jammer, en ik weet dat ik er zelf iets aan moet doen, maar ik heb geen idee hoe?
Het gewoon zeggen? dat is al moeilijk voor mij.
dan gaan ze vanzelf groeien, dat heet pubertijd.Maar je moet wat zelfverzekerder worden knul, brutaal zijn.
Door een eenvoudige handeling kun je al je problemen die je in je OP noemt oplossen.
Maar je hebt dit dus ook bij je eigen vrienden? Dat vind ik wel gek eigenlijk...
Het heeft vooral met zelfvertrouwen te maken en dat je bang bent voor wat andere mensen van je vinden. Geloof me. Je zet jezelf nu meer voor lul door zo te doen dan door gewoon in een keer hard te praten. Oefen het eens voor de spiegel. Laat ook die angst voor wat andere van je denken lost. Dat werkt bevrijdend.
quote:Jaaaaaaaaaaaa!!Op vrijdag 19 februari 2010 12:02 schreef blupper het volgende:
Dus gewoon niks aantrekken wat mensen van mij denken, en gewoon mijn eigen ding doen.
quote:nou ja, wel iets van aantrekken maar het positief benaderen... als iemand zegt wat harder te praten het dan ook gewoon doenOp vrijdag 19 februari 2010 12:02 schreef blupper het volgende:
Dus gewoon niks aantrekken wat mensen van mij denken, en gewoon mijn eigen ding doen.
quote:Dat is dus helemaal in tegenwoordig; vooral niets aantrekken van anderen. Dit klopt tot op zekere hoogte; je moet je niet late leiden door anderen. Rekening houden met anderen kan natuurlijk nooit kwaad.
Ik zeg dit maar aangezien TS zo wanhopig is dat hij elk advies blindelings zal volgen met alle risico's van dien.
Sorry hoor, maar 'gewoon niet zo onzeker doen' is toch wel het slechtste advies dat ik ooit iemand heb zien geven. Ik zou daar nog geen tien cent voor over hebben. Alsof TS dat zelf niet had kunnen bedenken, dat zit natuurlijk veel dieper. Ik zeg: psych. Of gewoon zo door blijven leven tot je wat ouder en wijzer bent geworden en wat meer levenservaring hebt. Dat oefenen voor de spiegel wat hierboven getipt wordt vind ik ook wel 'n goeie. Wie weet helpt dat. Of ga in een winkel werken waar je de hele tijd klanten moet aanspreken.quote:Ja ben ook bang dat "gewoon zus en zo doen" niet gaat helpen... daarom suggeerde ik dus eeen training...Op vrijdag 19 februari 2010 12:23 schreef Taurus het volgende:
quote:Ben ik met je eensOp vrijdag 19 februari 2010 12:23 schreef Taurus het volgende:
.quote:Flikker eens op om in iedere post van je te moeten vermelden dat je jezelf zo geweldig vind.Op vrijdag 19 februari 2010 11:28 schreef DuTank het volgende:
Hier zijn vast speciale cursussen/trainingen voor. Het heeft grotendeels met zelfvertrouwen te maken, bazen als ik hebben daar geen problemen mee.. Sommige mensen wel, maar daar kun je wat aan doen
Blijkbaar ben je toch onzeker diep in je hartje anders zou je het er niet zo vaak over hebben.
quote:Hier zeg je eigenlijk dat je ook je eigen probleem ontwikkeld. Door eerst zacht te praten, krijg je de aandacht en durf je niet meer. Probeer dan de eerste keer toch iets je stem te verheffenk waardoor dat tweede deel al net meer zal gebeuren.Op vrijdag 19 februari 2010 11:21 schreef blupper het volgende:
Bijv. in de klas, dan ben ik aan de beurt, en dan durf ik meestal niet om iets te zeggen, en dan praat ik zacht, en dan zegt de docent, kun je dat wat harder zeggen a.u.b.?, en dan heb je al de aandacht van de klas, dus dan kan ik bijna niet uit mijn woorden komen, en dan trek ik meestal mijn schouders op als teken dat ik het niet weet.
Het is (jammer genoeg) gewoon een kwestie van doen! Een paar keer over je angst heenzetten. Bv bij vreemden, waarbij je toch van te voren weet dat je ze nooit meer gaat zien. Dus dan maakt het niets uit als je iets verkeerd zegt of dat ze rare dingen gaan denken, want je ziet ze toch nooit meer
En vanuit daar kan je evt verder werken.
Het is lastig, maar het is echt een kwestie van doen. En als je dat een paar keer gedaan hebt, zal je inzien dat het allemaal niet zo eng is als je nu denkt
