Zelf een boek schrijven

quote:

Het was een koude winterochtend in het Barnsteenwoud. Mist legde een laagje rijp op de bomen, waardoor alles er feëeriek winters uitzag. De meeste dieren waren of in een lange winterslaap, of naar het zuiden vertrokken. In dit uitgestrekte bos lag 1 klein dorpje. Arvandoer, zoals het dorpje heette, was een dorpje van houthakkers, die in dit grote bos een rustig en vredig bestaan wisten op te bouwen, zonder inmenging van buitenaf. De mannen werkten elke dag in het bos, hetzij om de kappen, danwel om te jagen. De vrouwen deden de was, kookten het eten, zorgden voor de kinderen die nog niet oud genoeg waren om in het bos te werken en maakten de kleren. Het was een simpel bestaan, maar een goed bestaan. Iedereen kende elkaar, en alhoewel niet iedereen elkaar’s beste vriend was, kon men altijd op elkaar rekenen in tijden van nood. In dit dorp leefde een 15 jarige jongen, genaamd Ermac.

“Uwaahh.. “ Ermac gaapte nog eens luid, en keek door het raam naar buiten. “ah, nee, niet weer zo’n ijskoude winterdag.. werd het maar weer lente”. Hij wou net weer gaan liggen in bed, toen z’n moeder binnenkwam. “Ik heb je al een kwartier geleden geroepen. Komt er nog wat van? Ontbijt is klaar.” Zuchtend kwam Ermac van bed af, en kleedde zich aan. Hij liep naar de keuken, waar z’n oom al op hem zat te wachten. “vandaag jongen, gaan we naar de nieuwe plek in het bos. Genoeg te doen dus, dus eet gauw je bord leeg, en kleed je wat warmer aan”. Ermac keek hem aan, en al etende zei hij “ik heb het niet koud als ik werk. Het is alleen koud als ik heenloop.” Z’n oom lachte. “Precies je pa. Die had het ook nooit koud als hij eenmaal bezig was. Maar kreeg hem maar eens aan het werk!” Zijn oom lachte hard. Ermac zweeg. Zijn vader was op een dag vertrokken naar de stad, maar was nooit teruggekomen. Toen een paar anderen van het dorp ook naar de stad gingen, hadden ze geen spoor van hem gevonden. Alsof hij van de aardbodem verdwenen was. Zijn oom zag dat Ermac terug moest denken aan zijn vader, en dat zijn opmerking hem nou niet bepaald had opgevrolijkt. “Sorry”, zei z’n oom, “ik weet dat het moeilijk voor je is om aan je vader te denken” Ermac zei niets. Hij wist dat z’n oom het niet kwaad bedoelt had. Vlak nadat z’n vader was verdwenen, beweerden sommige tongen in het dorp dat hij weggelopen was met het geld dat hij van de handel in de stad had gekregen. Ermac kon daar niks tegen inbrengen, maar wist dat z’n vader dat niet zou doen. Hij kon er nog steeds kwaad om worden. Hij had een jongen een bloedneus geslagen omdat hij hem uitdaagde toen Ermac over z’n vader had gepraat. Ondanks dat die jongen 4 jaar ouder was dan hem, maakte hij geen kans tegen Ermac. Ermac had geen enorm gespierd lijf, de meeste mensen zouden hem zelfs klein noemen, maar qua kracht was niemand zijn betere. Zelfs een hoop oudere mannen moesten het tegen hem afleggen wat pure kracht betrof.

In een klein houthakkersdorp was kracht een gewilde kwaliteit. De voorman had al meerdere malen hem gevraagd een zwaar stuk hout te tillen, en hij had het elke keer zonder al te veel moeite kunnen doen. Maar waar hij pas echt in uitblonk, was het hanteren van een bijl. Een boom van een halve meter dik kon in 1 slag door hem geveld worden. De oudere mannen keken altijd vol bewondering als hij bezig was. Hij vond het wel vreemd dat hij blijkbaar als enige man dergelijke dingen kon, maar het leverde hem wel wat extra voordeeltjes op.

Inmiddels had hij z’n ontbijt opgegeten, en was onderweg met z’n oom naar het nieuwe ontginningsgebied. Eenmaal aangekomen zag hij dat de voorman het gebied al had afgebakend met een hoop kleine roodgekleurde paaltjes. Groene paaltjes markeerden een kleiner gebied, en waren bedoeld om te markeren waar ze vandaag zouden werken. Ermac pakte zijn bijl, en begon te werken. Eerst de kleine bomen en takken die laaghingen, zodat men makkelijker kon werken, en men kon zien wie wat deed.

Veiligheid stond voorop, want het was zeker geen ongevaarlijk werk. Buiten dat de bijlen uiteraard vlijmscherp waren, en gemakkelijk een arm of been konden afhakken van iemand die niet oplette en zich op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip bevond, hadden sommige bomen ook weleens de neiging om de verkeerde kant op te vallen. Derhalve werd er altijd in kleine groepjes gewerkt, die ver van elkaar afstonden.

Ermac z’n bijl was bijzonder. In plaats van de de bijlen die men normaal hanteerde als houthakker, gemaakt van hard hout met een brede ijzeren kop, had hij een enorme bijl, met een lang handvat, helemaal van ijzer. Loodzwaar, maar hij kon er net zo gemakkelijk mee zwaaien als de andere houthakkers met hun eigen bijlen. Het werk ging er wel sneller door, en dat was wat telde voor Ermac. Het eerste gebied was vroeg in de middag ontdaan van alle laaghangende takken en kleine bomen. Hij wou net beginnen met een mooie grote boom om te hakken, samen met enkele andere houthakkers, toen hij een schreeuw hoorde. “Kijk uit, een groot wild zwijn!”, en voor dat hij het goed in de gaten had, keek hij recht in de ogen van een groot, aanstormend zwijn. Hij sprong opzij, maakte een rol over de grond, en zag de anderen de andere houthakkers waar hij mee werkte wegrennen in blinde paniek. Normaal hadden jagers het gebied vrijgemaakt van dergelijke beesten, maar deze was schijnbaar door de mazen ontglipt. Ermac had geen tijd om te denken, en terwijl de zwijn zich keerde van zijn mislukte charge, stond ermac razendsnel op, en gooide zijn bijl. Hij zag dat z’n bijl doel trof net toen de zwijn weer zijn richting op begon te rennen. Een doffe klap klonk, en het zwijn zakte in elkaar niet al te ver van hem vandaan. De bijl had het hoofd van de zwijn bijna volledig in twee helften gespleten.

Toen pas werd hij zich bewust van het tumult om hem heen. Blijbaar waren enkele oudere houthakkers naar hem toegerend, om hem van het zwijn te redden. “Jongen, wat dacht je wel niet? Je had wel dood kunnen zijn! Je weet toch dat je altijd moet rennen als een wild beest je aanvalt!? Je hebt puur mazzel gehad” zei Ernion, een man van rond de 40, breed als een boomstam.Ermac had grote bewondering voor deze man, en beschouwde hem als een kameraad, en voorbeeld. Ernion keek naar het zwijn. “maar ik denk, als ik dat zo zie, dat zwijnen eerder weg zou moeten rennen voor jou...” Even later kwam de voorman aangelopen, bijna ziedend van woede “dat is de 2e keer al deze maand dat de jagers een beest gemist hebben!” In een iets rustiger toon zei hij tegen Ermac “Alles goed jongen? Je had het niet beter kunnen doen al had je het geprobeerd, maar probeer volgende keer weg te rennen, okee? Ik kan me voorstellen dat je enigszins geschrokken bent, als je wilt mag je vanmiddag naar huis, even bijkomen van de schrik.” Ermac keek op. “Schrik? ik heb gewoon gedaan wat ik moest doen, ik was helemaal niet bang ofzo. Dat beest liep recht op me af, heb hem ontweken, en zag kans om hem te raken met m’n bijl. Meer niet.. ik kan gewoon verder werken.”
Een van de andere houthakkers liep naar het beest toe, om de bijl te pakken. Hij pakte de bijl beet, en trok aan het handvat. En trok nogmaals. En nog een keer, maar kreeg de bijl niet los uit het hoofd. “Pff.. die zit er stevig in, die krijg ik er niet zomaar uit”
“Laat mij maar” zei Ermac, en liep naar het beest. Hij zette z’n rechtervoet op de schoft van het zwijn, en trok met een zuigend geluid zijn bijl uit het beest. Waarna, uiteraard, de wond bloed spoot van een bloot gekomen slagader, en Ermac onder het bloed kwam te zitten. “getver”, vloekte Ermac. “ik denk dat je nu toch terug moet naar het dorp,in elk geval om schone kleren aantrekken”, lachte de voorman. “En neem gelijk het carcas even mee, je zit nu toch al onder het bloed.”. Ermac nam het grote beest op z’n schouders, en begon richting het dorp te lopen. “precies z’n pa” mompelde de voorman nog toen hij uit zicht verdween.

Eenmaal terug in het dorp, liep hij naar de slager. Daar was de slager bezig met het klaarmaken van het vlees voor het avondmaal. Hij keek op, toen hij Ermac zag. “wat is er nou weer gebeurd? Ben je nou ook al jager geworden Ermac? Ermac lachte. “Nee”, zei hij, “niks voor mij. Veel te bloederig”. “Leg hem daar maar heen, als je wil”, en hij wees naar een grote lege tafel. Met een doffe plof liet Ermac het beest vallen. “vertel eens, wat is er gebeurt? ” Ermac vertelde hem het hele verhaal. “en nu ben ik hier. Maar als U het niet erg vind, ga ik eerst naar huis me wassen. “nee, natuurlijk niet, maar sodeju, wat een verhaal! Daar word nog lang over gepraat denk ik.”

Ermac deed de deur open van z’n huis. Z’n moeder was net bezig met het breien van een nieuwe trui voor zijn oom. “mijn goede godin, wat is er met jou gebeurd, ben je gewond?” Ermac lachte, “nee, niet gewond. Zit alleen onder het bloed van een wild zwijn dat me aanviel”en vertelde het verhaal aan z’n moeder. “ga je maar wassen, en we praten nog wel over wat je moet doen als het weer gebeurd”, zei ze half vermanend, half opgelucht.

Het duurde even, maar eindelijk was al het bloed van z’n lichaam verdwenen. Z’n moeder zou zijn kleren wel wassen, en hij trok een schoon stel kleren aan. Inmiddels waren de mannen weer teruggekomen uit het bos voor het avondeten. En natuurlijk was de aanval van het zwijn, en de manier waarop hij verslagen was, het gesprek van de avond.

quote:

“Kom”, zei Ermac’s oom, “het word tijd dat je een keer mee gaat naar de herberg. Ook al ben je nog geen 16, ik denk dat men vanavond wel een uitzondering wil maken.” 16 jaar was de leeftijd dat je officieel ‘volwassen’ werd in deze streken. En 16 was de leeftijd waarop je bier mocht drinken. Ermac was wel vaker in de herberg geweest, maar meestal enkel om wat snelle klusjes te doen voor wat mensen overdag. Deze keer dat hij door de deur stapte, leek de herberg wel getransformeerd. Bij het licht van kaarsen en olielampen zat het grootste gedeelte van de volwassen houthakkers aan tafel, te lachen, te converseren, bier te drinken, en de vrijgezelle dames lastig te vallen. Hij ging samen met z’n oom aan een tafel zitten, waar prompt een bediende verscheen “2 bier graag”zei z’n oom. “maar, meneer, hij is nog geen 16 voor zover ik weet”. Z’n oom lachte: “en voor zover ik weet, heb jij nog geen wild zwijn met je eigen handen vermoord”. De bediende keek hem eerst bedenkelijk aan, en lachte. “Okee, dan kun jij denk ik wel wat bier gebruiken. Oh, en we hebben trouwens wat gasten van buiten, het ruige soort, op doorreis naar Agamore. Wat ze daar moeten, geen idee, maar ze lijken me niet het vriendelijke type. Ik ben zo weer teug met jullie bier.” En hij verdween in de massa. Ermac gaf zijn ogen de kost, en spotte al snel het groepje mensen dat hem niet bekend voorkwam. Ze zagen er vervaarlijk uit, gespierd, met kale hoofden en grote afbeeldingen op hun armen. “dat zijn tattoo’s, afbeeldingen die met inkt in de huid worden gezet, en nooit meer weggaan. Schijnt de nieuwste mode te zijn onder bepaalde mensen.. “ De bediende keerde weer terug, met het bier. “kijk uit met bier. Bier heeft een bepaald effect. Het is moeilijk te omschrijven als je het nog nooit hebt gehad, maar drink er niet teveel van. Het vermindert je bewustzijn, en als je teveel hebt, kun je rare dingen gaan doen. En bovendien hou je er een kater aan over volgende dag. Maar daar kom je dan zelf wel achter. De meeste mensen drinken het om hun zorgen te vergeten, en te ontspannen”. “ahum, ja dank je voor deze uitleg, maar dat had hij zelf wel uitgevonden denk ik”, zei z’n oom. “Nou, proost, enne, op je gezondheid!”. Ermac nam een slok, en moest zich inhouden het niet meteen weer uit te spugen. Zijn oom bulderde van het lachen: “Dat gezicht wat je trok. Ik weet nog de eerste keer dat ik bier kreeg.” Ermac liet zich echter niet kennen, en dronk z’n pul in één teug leeg. Z’n oom keek hem aan “Zo,jij bent dorstig. Kalm aan, anders kan ik je over een uurtje al naar huis dragen “ Het groepje mannen wat aan de andere kant stond, liep langs hen. Eentje stootte opzettelijk met zijn elleboog tegen het hoofd van Ermac’s oom. “Hee, kun je niet uitkijken waar je zit, lullo?” zei de man, en lachte naar z’n kameraden. Z’n oom deed alsof er niks aan de hand was. Ermac had niet door dat het uitlokkerij was, en zei: “Volgens mij deed je dat express.” Z’n oom schudde wild met z’n hoofd, en gebaarde druk naar Ermac om hem tot stilte te manen. “En wie ben jij, klein scharminkeltje?Hee jongens, dit jongentje is een lesje nodig in manieren”. De man bewoog z’n vuist hard heen en weer op Ermac’s hoofd, die meteen reageerde door de pols van de man te pakken, en hem hard wegdraaide, waardoor de man bijna viel. “Grote fout knul”en een van de mannen pakte hem bij z’n trui vast, en trok hem van z’n stoel. Zo’n oom wou tussenbeide springen, maar werd tegengehouden.

Ermac was de kalmte zelve. rustig sprak hij: “laat me los, of je hebt een probleem”. De man die hem vasthield lachte hard. “tuurlijk jongen, wat jij zegt.” Kort daarna echter, landde de vuist van Ermac vol op de neus van de man, die achteruit diensde, zijn inmiddels bloedende neus stelpend schreeuwde “Wat flik je me nou! Pak HEM”. Er vloog een vuist vlak voor het hoofd van Ermac langs, en hij voelde een schop tegen z’n been. Z’n oom had inmiddels een tegenstander tegen de vloer gewerkt en daar met hem worstelde, waardoor er nog 2 man overbleven. De 2 man voor hem lanceerden tegelijk een vuist naar Ermac, die echter wist te ontwijken. Hij sprong met volle kracht met gespreide armen naar de 2 mannen toe, die verrast waren door de kracht waarmee ze achterover gedrukt werden, landen bovenop een tafel, die prompt door de poten zakte. Bier en eten vloog door de lucht, en de houthakkers aan de tafel vlogen van schrik van hun stoelen af. Ermac stond alweer op, maar had geen rekening gehouden met de 3e man, de man die hij een bloedneus geslagen had. Hij voelde een harde tik op op z’n schouder, die eigenlijk voor zijn hoofd bedoeld was, maar dankzij de druk bewegende Ermac doel miste. Rechts van hem stond de man met een woedende blik in een ogen klaar om met hem te vechten. De 2 mannen op de tafel probeerden nog steeds omhoog te krabbelen, maar door het bier op de grond en tafel konden ze geen houvast krijgen. De man met de bloedneus vloog op hem af, en ermac kon maar net zijn vuist ontwijken. Hij pakte de uitgestrekte arm vast bij de pols met zijn linkerhand, en drukte met zijn rechterarm hard op het schouderblad van de man, die prompt enkele meters vooruit vloog, half renned, half vliegend, met zijn hoofd tegen een ijzeren staaf van de bar aandreunde en in elkaar zakte. Een van de twee mannen die op de tafel lagen was al opgestaan, maar werd bijna meteen gevloerd door Ermac’s oom met een mooie rechter hoek. De andere volgde snel met opstaan, en trok een mes. Gelijk ging er een golf van angst en verontwaardiging door de herberg heen. Hij vloog op ermac af, die niks anders kon dan toekijken hoe de mes steeds dichter bij zijn buik kwam. Hij spande zijn buikspieren uit alle macht, en zag de mes met grote snelheid een klein stukje z’n buik ingaan. Daarna echter zag hij de het mes buigen, en breken. Hij hoorde een doffe klap, en zag de herbergier met een grote pan voor hem staan. De man met de mes lag al slap voor hem. Hij keek weer naar zijn buik, en in plaats van een grote wond, zoals hij had verwacht, zag hij enkel een plekje wat iets ingedeukt was, maar snel weer normaal werd.

De slappe lichamen van de 4 vreemdelingen worden naar buiten gedragen, en Ermac en z’n oom gingen weer zitten. “Dat wat flink stom van je, knul. Zulke gasten moet je laten voor het is. Voor je het weet roepen ze hun vrienden en lig je in het ziekenhuis, of erger. Die gasten hebben geen zelfcontrole, gieten zich vol met bier en willen dan met iedereen vechten. Gewoon geen aandacht aan schenken, en kalm blijven. Al ben ik wel trots dat je het voor me opnam. En je kunt best een robbertje vechten. Je hebt geluk gehad dat die mes van zulke slechte kwaliteit was. Sowieso, een mes naar een kroeg brengen. Bah, mensen hebben geen eergevoel meer. “ De herbergier kwam langs, met wat bier. “Van het huis, omdat eindelijk iemand wat deed aan die gasten. Zaten de hele avond al te verstieren met hun gedrag. Meiden te betasten enzo. Ow, en die tafel is geen probleem verder. Gebeurt wel vaker hier, en toch hout genoeg. Jongen, alles goed met je? Ik dacht toch echt dat die mes je geraakt had. Hier, dit zijn de stukken nog.. Hmm.. geen slecht smid, als ik de gravering zo zie. Moet een ongelukje geweest zijn ofzo. Ow, neem het maar mee als aandenken. Nog geen 16, en nu al je eerste kroeggevecht. Je word nog een interressante man als je zo door gaat.” De kroeg praatte nog steeds na over het hele gebeuren, en toen Ermac eindelijk zijn bier op had, zei hij tegen z’n oom dat hij geen zin meer had langer te blijven.

Toen ze eenmaal onderweg naar huis warenzei hij tegen z’n oom: “Ik weet niet, maar die mes had nooit kunnen breken. Hij stak hem recht in m’n buik, geen bot of iets anders wat hem af had kunnen laten ketsen, en toch brak hij. Zulke slechte messen bestaan niet volgens mij.’ Z’n oom zuchte. “jongen” zei hij, “ik weet niet wat er gebeurt is, maar 1 ding weet ik wel zeker. We zeggen beide niks hierover tegen je moeder, en al helemaal niet over dat mes.”
“Je weet dat ze er vanzelf wel achterkomt.”
“Ja, maar vanavond niet. Ik denk dat je dat, ondanks al je kracht, niet aan kunt.”


De lente was aangebroken, tot vreugde van Ermac. Hij was z’n avonturen van het afgelopen winter al bijna weer vergeten. Over een week zou het lentefeest beginnen, en hij keek er al naar uit. Het was een van de weinige feesten in het dorp, en werd dus altijd groots gevierd. Maar het was nog niet zover, en ook vandaag zou er gewerkt moeten worden. De dag liep zoals elk andere, en men had goede voortgang geboekt, tot er een dichte mist opstak. “raar”, zei Ernion, normaal is het nooit echt mistig deze tijd van het jaar. Ermac keek eens in de mist. En viel bijna in trance.
“joh, Ermac, wat is er? Je ziet zo bleekjes?”
“Ik weet het niet, maar ik voelde me zo raar toen ik in de mist keek. Alsof.. er iets terugkeek. Heel raar.. zal het me wel verbeeld hebben.” maar hij bleef een ongemakkelijk gevoel houden. Ongeveer een uur daarna leek de mist nog dichter te worden, en Ermac kreeg moeite om de rest van de teams in de gaten te houden. “ik weet niet, maar als het zo door gaat, moeten we ophouden. Word gevaarlijk zo” zei Ermac. Ineens klonk een schreeuw, die leek te echoën in de mist.
“Wat was dat?” vroeg Ernion.
“geen idee”, antwoorde Ermac, “maar het klonk alsof het van het 3e team kwam. Misschien weer een wild beest? Ernion? Hey, Ernion, hoor je me?” Ernion keek nu verstijfd van angst in de mist. “Ermac, we moeten hier weg, NU” Ernion trok met alle macht aan Ermac, en ze begonnen hard te rennen richting het dorp.

Weer een schreeuw klonk, ditmaal dichterbij, en word plots afgekapt met een rochelend geluid. Een boom viel, en er klonken overal om hen heen schreeuwen. Van angst, van pijn, Ermac kon het het niet weten. Zijn hart bonkte in z’n keel, keek verwilderd om zich heen, maar zag enkel mist. Een verstikkende, claustrofobisch gevoel omarmde hem, en al snel leek het hem fijn te knijpen. Hij zag zelfs Ernion niet meer, maar deze liep een klein stukje op hem vooruit. Ineens, vanuit het niets, verscheen er een schim. Een iets donkerdere plek in de mist, meer zou je het niet kunnen noemen. Ermac voelde zijn haren recht omhoog komen, en een sis kwam uit de richting van Ernion. Weer een schreeuw, en Ermac hoefde niet te raden van wie het ditmaal kwam. Het was Ernion. 5 seconden later was Ermac al bij Ernion aangekomen. Die lag met zijn gezicht naar beneden voorovergebogen tegen een boom. Ermac draaide hem om en zag iets wat hij nooit van z’n leven zou vergeten. Zijn kameraad Ernion, was aan de voorkant helemaal opengereten, en had geen gezicht meer. Ermac voelde zich ziek en voelde zijn maaginhoud omhoog komen. Hij spuwde het naast ernion, en voelde zich verloren van woede en verdriet. Hij voelde iets in zich opborrelen, een blinde woede, een haat die alles overstelpte, een kracht die zich niet liet temmen. Hij schreeuwde. Niet uit angst, niet uit pijn, maar uit pure blinde woede. Weer zag hij de schim, en wist dat deze ditmaal voor hem kwam. Uit het niets kwam er een paar grote klauwen tevoorschijn ter hoogte van zijn hoofd, maar Ermac hield ze met zijn handen tegen, alsof hij ze voelde aankomen. De klauwen waren vlijmscherp, maar drongen zich niet in zijn vlees. Ermac straalde letterlijk van pure woede, en deze woede werd een energie. Met in zijn ene hand een grote klauw, en in de andere zijn bijl, waarvan hij op dat moment pas bewust werd dat hij hem nog had, zwaaide hij uit alle macht die hij bezat, hard in op het wezen van de klauw. Er klonk een harde, bijna pijnlijk aan de oren sis, en hij voelde zijn bijl iets doorklieven. En hij wist dat het vlees en botten was. Hij trok zijn bijl terug, maar toen werd het ineens zwart voor zijn ogen.

quote:

Op woensdag 10 februari 2010 22:43 schreef Biancavia het volgende:
Als eerste wil ik zeggen dat het qua schrijfstijl wel aardig wegleest.
Goed, ik ga dus niets van de spel- en taalfouten zeggen, want dat had je zelf ook al door.
Zorg dat elke nieuwe uitgesproken zin op een nieuwe regel begint. Voeg even alinea's toe om het op het scherm leesbaarder te houden.

In de eerste alinea ben je inderdaad aan het vertellen. Dit soort informatie komt wel in de loop van het verhaal. Beginnen bij Ermac die wakker is voldoende.Ga daarna verder met de actie van het werk en het zwijn.
De herinneringen over zijn vader kunnen voor mijn gevoel beter op een later moment aan bod komen. Dan heb je er ook meer ruimte voor. Laat wel erin staat wat de oom over zijn vader zegt, dat maakt het voor de lezer spannend, je wilt dan weten waarom Ermac het moeilijk vindt om aan zijn vader te denken.

Schrijf getallen voluit, zestien jaar en twee bier.
Noem tattoos tatoeages.
De uitgebreide beschrijving van het effect van bier lijkt me overbodig, dat vindt zelfs de oom van Ermac. Laat staan dat de lezer het interessant vindt (het is algemeen bekend wat bier met een mens doet).
Een korte waarschuwing voor Ermac lijkt me voldoende.

Over de inhoud in het algemeen: je bent alleen maar van actie naar actie aan het schrijven, van de ene bloederige scene vallen we in de andere... dit kun je nooit een heel boek lang vol gaan houden, het is doodvermoeiend om te lezen.
Creëer meer rustpunten dus.

Verder: vooral doorgaan.