OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Had je het gevoel al dat het fout zat?quote:Op maandag 1 maart 2010 13:28 schreef Jore het volgende:
Dankjulliewel
Het gaat eigenlijk best wel, nu. Ik ben gister heel verdrietig geweest omdat ik bang was dat het mis zou gaan, maar daardoor was ik vanmorgen helemaal niet verbaasd dat ik bloed aantrof. En ik ben blij dat ik niet nog weken heb moeten wachten. Ik heb net de vk gebeld en dat ging ook zonder tranen, dat was fijn
Mijn eerste post ziet er zweveriger uit dan ik het ervaar trouwens.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Jaquote:Op maandag 1 maart 2010 13:39 schreef Ticootje het volgende:
[..]
Had je het gevoel al dat het fout zat?
Ik vond hem juist helemaal niet zweverig maar heel mooiquote:Op maandag 1 maart 2010 13:28 schreef Jore het volgende:
Mijn eerste post ziet er zweveriger uit dan ik het ervaar trouwens.
Ik kan me zo'n gesprekje heel goed voorstellen
Oh Jore, wat verdrietig. Heeeel veel sterkte.
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
Jore 
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Ik vond je eerste post totaal niet zweverig, Jore. Kan me het helemaal voorstellen.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
Och Jore, wat een verdrietig nieuws.. Heel veel sterkte, ik vind het knap dat je zo dicht bij je lijf staat Ik denk aan je!
Ik denk aan je!
3!
Lieve Jore, wat klinkt je sterk en stoer, en relativerend......
Sterkte!
Sterkte!
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
Jore, wat een rot nieuws. Hoe gaat het nu, lichamelijk en geestelijk?
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
Ach Jore, wat verdrietig. Maar wel fijn dat het naar omstandigheden 'goed' voelt, al sje begrijpt wat ik bedoel
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
he meid sterkte!
wat onzettend jammer en er zijn eigenlijk geen woorden voor om de pijn te verzachten, maar even een virtuele knuffel.....
wat onzettend jammer en er zijn eigenlijk geen woorden voor om de pijn te verzachten, maar even een virtuele knuffel.....
home is where doghair sticks to anything but the dog!
Gaan we nou dit hele topc volposten met o Jore, wat erg en dergelijke?
Ze weet zelf ook wel dat het erg is en komop, geef andere mensen met een miskraam ook eens de kans om hier te posten!
Ze weet zelf ook wel dat het erg is en komop, geef andere mensen met een miskraam ook eens de kans om hier te posten!
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
ik kan vaak stiekem ook wel om je lachen, vosss maar dit is nou een topic waar je gewoon uit weg moet blijven met stomme opmerkingen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Bedankt voor alle lieve reacties!
Het gaat eigenlijk nog steeds wel goed. Het bloedverlies is bijna voorbij, dat had ik echt nog niet verwacht. De pijn viel ontzettend mee, vanaf het begin al. Psychisch gaat het ook redelijk tot goed, ik voel me vrij stabiel. Kortom: ik heb ondanks de botte pech toch best veel geluk met hoe het allemaal loopt.
Kop d'r weer veur en we zien wel wat de toekomst ons gaat brengen!
Het gaat eigenlijk nog steeds wel goed. Het bloedverlies is bijna voorbij, dat had ik echt nog niet verwacht. De pijn viel ontzettend mee, vanaf het begin al. Psychisch gaat het ook redelijk tot goed, ik voel me vrij stabiel. Kortom: ik heb ondanks de botte pech toch best veel geluk met hoe het allemaal loopt.
Kop d'r weer veur en we zien wel wat de toekomst ons gaat brengen!
ik weet eigenlijk niet waarom ik hier post, misschien wel voor een stukje eigen verwerking.
Nadat op de echo van 12 oktober bleek dat het mis was heb ik op 13 oktober cytotec gebruikt om de miskraam op te wekken. Op 15 oktober voor een controle echo en daar bleek vrijwel alles weg te zijn, er zat nog wel wat maar de gyn verwachtte dat dat met een paar dagen vanzelf zou komen, het zat al erg laag. Als het bloedverlies nog een week aanhield moest ik weer bellen. Ik had goede hoop dat het inderdaad zo zou gaan als de gyn zei, geloofde daar zelf ook echt in.
Het bloedverlies bleef echter maar aanhouden, dus belde ik na een week (vrijdags) weer naar de poli. De assistente die ik aan de lijn kreeg was bij de controle echo geweest en dacht nav mijn verhaal aan de telefoon nog steeds dat het bloedverlies in het weekend wel zou ophouden. Nog even aankijken dus en dan na het weekend bellen als het bloedverlies nog steeds aanhield.
Die maandag haalde ik een zwangerschapstest om te kijken of het hcg al wat was gedaald. Dinsdagochtend de test gedaan en die was nog steeds knalpositief. Dus weer de poli gebeld, het bloedverlies was nog steeds niet gestopt. Ze wilden me nu toch wel graag zien en ik kreeg een afspraak voor woensdag. Bij die echo bleek dat alles wat er op 15 oktober zat er nog bijna allemaal zat. Het kwam dus niet vanzelf. De gyn stelde voor om toch maar een curretage te doen en dat wilde ik zelf ook graag. Ik was er inmiddels zo klaar mee. De gyn wilde dat graag nog deze week doen, maar het ok schema bleek vol te zijn. Ik zou nog gebeld worden over de uiteindelijke datum. Die woensdag hoorde ik niet meer, dus ik belde de volgende dag (gisteren dus) om 10.00 uur hoe het zat. De assistente zei mij dat ik er zeker niet op hoefde te rekenen dat het op korte termijn zou gebeuren, ik was immers geen spoed en het ok schema van de volgende week was ook al vol.
Op de een of andere manier kon ik aan de telefoon totaal niet voor mezelf opkomen (ook al kan ik dat normaal gesproken wel) dus ik liet me gewoon afpoeieren toen ze zei dat ik volgende week woensdag nog maar eens terug moest bellen. Toen ik had opgehangen belde ik mijn man huilend op, ik was er nu al zo lang mee bezig en nu wilden ze me nog twee weken laten lopen. Ik had echt het gevoel dat niemand me wilde helpen. Mijn man was een stuk kordater dan ik en kreeg ze in het ziekenhuis wel aan het verstand dat het zo niet langer meer ging. Hij kreeg de toezegging dat ik vanmiddag gebeld ging worden. De assistente zou er tot half 6 zijn en daarvoor zou ze bellen.
Het werd half 6 en ik was nog niet gebeld. Op dat moment stortte ik echt in, waarom wilde niemand me nou helpen? De assistente belde om kwart voor 6, toen zat ik nog middenin mijn hysterische bui. Ze had nog geen datum voor me, maar ik hoorde wel voor het eerst echt medelijden. Ze beloofde het morgen weer te bespreken met de gyn en me dan weer te bellen. Vanmorgen om 11 uur belde ze, dat ik maandagochtend aan de beurt ben. Er is nog steeds geen plaats eigenlijk, maar ik word op de spoedlijst geplaatst. Eindelijk een einde aan deze lijdensweg.
Ik zie nog steeds op tegen de curretage, maar zie er inmiddels ook zo naar uit. Ik wil deze periode zo graag afsluiten. Zoals ik in het begin al zei weet ik eigenlijk niet waarom ik het post, maar het heeft me in ieder geval goed gedaan het op te schrijven.
Nadat op de echo van 12 oktober bleek dat het mis was heb ik op 13 oktober cytotec gebruikt om de miskraam op te wekken. Op 15 oktober voor een controle echo en daar bleek vrijwel alles weg te zijn, er zat nog wel wat maar de gyn verwachtte dat dat met een paar dagen vanzelf zou komen, het zat al erg laag. Als het bloedverlies nog een week aanhield moest ik weer bellen. Ik had goede hoop dat het inderdaad zo zou gaan als de gyn zei, geloofde daar zelf ook echt in.
Het bloedverlies bleef echter maar aanhouden, dus belde ik na een week (vrijdags) weer naar de poli. De assistente die ik aan de lijn kreeg was bij de controle echo geweest en dacht nav mijn verhaal aan de telefoon nog steeds dat het bloedverlies in het weekend wel zou ophouden. Nog even aankijken dus en dan na het weekend bellen als het bloedverlies nog steeds aanhield.
Die maandag haalde ik een zwangerschapstest om te kijken of het hcg al wat was gedaald. Dinsdagochtend de test gedaan en die was nog steeds knalpositief. Dus weer de poli gebeld, het bloedverlies was nog steeds niet gestopt. Ze wilden me nu toch wel graag zien en ik kreeg een afspraak voor woensdag. Bij die echo bleek dat alles wat er op 15 oktober zat er nog bijna allemaal zat. Het kwam dus niet vanzelf. De gyn stelde voor om toch maar een curretage te doen en dat wilde ik zelf ook graag. Ik was er inmiddels zo klaar mee. De gyn wilde dat graag nog deze week doen, maar het ok schema bleek vol te zijn. Ik zou nog gebeld worden over de uiteindelijke datum. Die woensdag hoorde ik niet meer, dus ik belde de volgende dag (gisteren dus) om 10.00 uur hoe het zat. De assistente zei mij dat ik er zeker niet op hoefde te rekenen dat het op korte termijn zou gebeuren, ik was immers geen spoed en het ok schema van de volgende week was ook al vol.
Op de een of andere manier kon ik aan de telefoon totaal niet voor mezelf opkomen (ook al kan ik dat normaal gesproken wel) dus ik liet me gewoon afpoeieren toen ze zei dat ik volgende week woensdag nog maar eens terug moest bellen. Toen ik had opgehangen belde ik mijn man huilend op, ik was er nu al zo lang mee bezig en nu wilden ze me nog twee weken laten lopen. Ik had echt het gevoel dat niemand me wilde helpen. Mijn man was een stuk kordater dan ik en kreeg ze in het ziekenhuis wel aan het verstand dat het zo niet langer meer ging. Hij kreeg de toezegging dat ik vanmiddag gebeld ging worden. De assistente zou er tot half 6 zijn en daarvoor zou ze bellen.
Het werd half 6 en ik was nog niet gebeld. Op dat moment stortte ik echt in, waarom wilde niemand me nou helpen? De assistente belde om kwart voor 6, toen zat ik nog middenin mijn hysterische bui. Ze had nog geen datum voor me, maar ik hoorde wel voor het eerst echt medelijden. Ze beloofde het morgen weer te bespreken met de gyn en me dan weer te bellen. Vanmorgen om 11 uur belde ze, dat ik maandagochtend aan de beurt ben. Er is nog steeds geen plaats eigenlijk, maar ik word op de spoedlijst geplaatst. Eindelijk een einde aan deze lijdensweg.
Ik zie nog steeds op tegen de curretage, maar zie er inmiddels ook zo naar uit. Ik wil deze periode zo graag afsluiten. Zoals ik in het begin al zei weet ik eigenlijk niet waarom ik het post, maar het heeft me in ieder geval goed gedaan het op te schrijven.
