Lang geleden, ik was als tekstschrijver nog maar net begonnen, heb ik een
keer een Zilveren Wilhelmina verdiend, toen ik een speech voor prinses
Juliana moest ghostwriten. Een van mijn eerste klusjes. Ben grotendeels
vergeten waar die over ging, ik weet nog wel dat ik mijn eerste stropdas
leerde strikken alvorens ik achter de Scheidegger typemachine, die ik
eigenlijk niet gebruiken mocht omdat mijn grote broer er typecursus op
deed, plaats durfde te nemen.
"Wie ben ik...", zo vloeiden de eerste woorden uit mijn vingers, en daarna
raakte ik de draad kwijt want toen moesten we eten. Omdat ik uit een gezin
kom met veel kinderen, die allemaal van vlees hielden dat mijn vader van
zijn leraarsloontje maar nauwelijks betalen kon, daarom hield ik snel op
met typen.
Nu word ik wederom aangesteld als Tekstschrijver van Oranje. Helaas heeft
Lange Voorhout niet gebeld, ik hoopte op het schrijven van een vrolijke
sketch voor de bruiloft van Willem Alexander en Maxima, maar die laat nog
even op zich wachten. Maxima zit weer in de rehab. Ik heb wel de hele dag
lopen brainstormen over wat maar liefst twee klanten met Euro 2000 en
Oranje moeten. Zo goed als gratis meedeinen op de golf van enthousiasme die
dat hele voetbalgebeuren gaat ontketenen enzovoort enzovoort.
Over het nobele beroep van tekstschrijver wilde ik het eens hebben. Wij
zijn de helden van deze tijd. Dinsdagavond nog, Feyenoord Lazio, ruim
twintig volslagen arelaxte figuren elkaar aan het bestrijden, een
parmantige parmezaan als scheidrechter. Mart Smeets in een
testosteron-oorlog met Johan Cruijff verwikkeld. Opschieten Johan,
opschieten, opschieten, opschieten. Haassssssst. Haast haast haast. Hoeveel
analyse prop ik in de break van de commercial break (nu gelukkig al langer
dan het totaal aantal minuten bewegend voetbal!). In die break eindelijk de
totale extase. Mijn ogen springen dan juist niet op glazig, ik ga niet
gapen, boeren of plassen, nee ik veer op, juich, draai rondjes met het
bezoek en zoen de beeldbuis uit puur enthousiasme.
Er kruipt een man in een afwasmachine, look and feel beetje Peter
Greenaway. Rijk belt Maarten, die is zijn telefoon kwijt, ik word gek van
zenuwen, Maarten vind die telefoon in godsnaam, vind hem! Ik verlang naar
een totale telecomblock, dit is spannender dan wurgsex - en dan Rijk. Rijk
doet alleen maar: 'hèhèhè'. Hugo Walker is in 2300 uur samenvattingen nog
nooit op een komische opmerking betrapt, maar dankzij een toppertje van een
tekstschrijver wordt zelfs hij hilarisch in een spotje voor MacDonald's.
'Dat gebaar, mooi'. Helemaal oranje wordt het in een filmpje voor Radio 2,
waarin een fanaat zijn oranje Manta voor de Arena parkeert om daar naar
Jack van Gelder te luisteren. Ook aardig.
En een fraai bruggetje naar het voetballen weer. Na de zwarte school is ook
de zwarte broek weer helemaal terug. Ik las twee analyses over het nieuwe
tenue van Oranje, met name over die zwarte broeken. Doordevil schreef dat
hij de sporen van dunne ontlasting wilde kunnen zien en daarom de witte
broek prefereerde. Maar een andere columnist, ik meen in het AD, vond juist
dat poep en modder op die witte broekjes het heldendom van de matadoren
onnodig aantastten. Het is een lastige kwestie. In het zwart verloren we in
'78; in het wit in '74. Ik zou blauw eigenlijk het mooiste gevonden hebben
maar dat is misschien een brug te ver.
Het is eigenlijk iets voor een raadgevend referendum. Wat zou jij dan stemmen?

quote:

---

op 03-06-2000 om 04:51 PM schreef Ted het volgende:
Beetje lange inleiding voor zo'n domme vraag.

---

Dat was ook mijn eerste reaktie