Het wonderlijk waterbeertje: de tardigrada.

De tardigrada. Een vreemde naam, die velen van u niets zal zeggen. Zonde, maar begrijpelijk.

Begrijpelijk omdat de tardigrada gewoon een dier is en onze aardbol nu eenmaal vele soorten dieren huisvest. Onmogelijk om die allemaal te kennen. Daarom beperken de meesten van u zich tot de diersoorten die goed zichtbaar zijn met het blote oog en opvallen vanwege eigenschappen die onze interesse prikkelen. Vandaar dat wij zo makkelijk de kat, de olifant, de dolfijn bewonderen, om hun kracht, schoonheid of souplesse. Echter is het meer dan zonde om u zo door uzelf laten te beperken.

Op een schaal zo klein dat die ons voorstellingsvermogen te boven gaat, bevinden zich werelden waar wij amper weet van hebben. Dom als wij zijn kijken we naar boven, naar de sterren. Verder willen we, ruimer moet onze blik worden. Groter, sneller, meer! Nee, zeg ik. Kijkt u allen eens naar het kleine. Naar het kleine, zo klein dat we bijna zouden vergeten dat het er is. Onze wereld, wat zeg ik, onze directe omgeving, herbergt wezens die bijzonder genoeg zijn om ons te vervullen met diep ontzag. Ik presenteer u: de tardigrada!

Allicht bent u na deze inleiding geen steek verder gekomen. Dat is geen probleem, ik zal u weldra leiden over het pad naar verlossing. U zult het begrijpen. Heb geduld.

De tardigrada, ook wel waterbeertje of mosbeertje genoemd, is een wezentje van ongeveer 1 millimeter lang. Het is gedrongen gebouwd, eet zowel plantaardig als dierlijk voedsel, en leeft over het algemeen in mos. Gewoon mos, vochtig mos. Vandaar ook de bijnamen. De tardigrada is geen soort, maar een verzamelnaam voor meer dan 1.000 diersoorten, allen behorend tot de stam van de Tardigrada (die weer behoort tot de superstam Ecdysozoa). Ze zien er zo uit:


Een van de opvallende eigenschappen, een die wij op basis van bovenstaande foto al kunnen herkennen, is de complexiteit van dit zo kleine wezen. Slechts 1 mm lang, toch heeft het een duidelijk herkenbare kop en pootjes (acht) met klauwtjes eraan. De naam tardigrada is Grieks en betekent 'langzame loper'. De meeste schepselen van deze afmetingen zijn uiterst primitief, en bewegen zich door middel van een enkele reflexmatige samentrekking of anderszins simpele beweging voort. Zo niet de tardigrada, dit diertje loopt werkelijk en heeft een spierbeheersing die niet onderdoet voor die van een gemiddeld zoogdier. Dat het zich daardoor relatief vrij langzaam voortbeweegt, soit. Maar bijzonder is het zeker.

Dit feit alleen maakt het al een bewonderenswaardig beestje. Maar nu het meest interessante. Tardigrada's zijn vrijwel onverwoestbaar. En dan bedoel ik niet dat ze wel tegen een stootje kunnen. Nee, lieve lezer. De tardigrada is het meest taaie wezentje dat wij mogen kennen. Tardigrada's behoren tot de zogenaamde extremofielen. Dat betekent niet dat ze van extremen houden (het -fiel kan hier verwarring veroorzaken), maar dat ze onder extreme omstandigheden kunnen overleven. En dat kunnen ze zeker.

Droog een tardigrada volledig uit, laat het in verschrompelde toestand 120 jaar liggen, gooi er daarna een druppeltje water op... En het beestje loopt weg alsof er niets is gebeurd. Door de droogte geraakt het in een staat die cryptobiose heet, schijndood. De stofwisseling is volledig stopgezet en het waterbeertje vertoont geen enkel teken van leven. Het lijkt morsdood, maar kan zichzelf na jaren weer tot leven wekken. Een herrijzenis, zo u wilt.
Kook het diertje langdurig in water, en het komt ongeschonden de pan weer uit. Gooi het in vloeibaar helium (-272 graden Celsius) en de tardigrada doorstaat het. Er zijn tests gedaan waarbij tardigrada's in pure alcohol werden gedompeld, in zoutzuur werden gelegd, verhit tot 200 graden Celsius, onder een druk van 1000 atmosfeer werden geplaatst, vergiftigd, aan hoge doses radioactieve straling blootgesteld... Het was geen probleem voor dit miraculeuze dier. De tardigrada overleefde alles. Met gemak.

In 2007 werden tardigrada's de ruimte in geschoten om te kijken of ze gedurende tien dagen konden overleven terwijl ze in een vacuüm werden blootgesteld aan hoge doses kosmische en UV-straling. De UV-straling had bij sommigen schade aan het DNA aangericht. Desondanks heeft een aantal het overleefd.

Nu zijn er meerdere organismen die extremofielen mogen worden genoemd. Dit zijn echter allemaal schimmels of eencelligen. Geen enkele extremofiel is zo hoog ontwikkeld als de tardigrada, en tegelijkertijd is er geen enkel bij ons bekend organisme dat zich qua taaiheid aan de tardigrada kan meten. Mede dankzij dat laatste zijn ze bepaald niet zeldzaam. Van de ijslagen in de Himalaya's tot een oase in de Sahara: ze zijn overal. Maar het liefst leven ze in het mos, of in een vijver of de oever van een sloot. Ja, ook in uw buurt zitten ze. Prijs uzelf gelukkig dat u in de buurt mag leven van zo'n wonderbaarlijk wezen. En onthoud: de ware wonderen der natuur zijn soms dichterbij dan u denkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Tardigrada op 25-01-2010 03:14:18 (paar woordjes gewijzigd) ]

Vereer hier de tardigrada, het wonder in miniatuur

quote:

Op maandag 25 januari 2010 02:04 schreef Xrtzsck het volgende:

[..]

Haha, wat?

Toen ik het plaatje zag, vond ik hem een beetje eng. Blijkt het een kleintje te zijn.

Dat is het toffe nou juist. Ze zijn zo hoog ontwikkeld en fjingebouwd dat je zou denken dat het een hogere diersoort is, maar ze zijn nauwelijks met het blote oog waar te nemen. Een wonder in miniatuur, zoals ik al zei

quote:

Heb jij die tekst helemaal zelf geschreven? Wat goed!

Ja Alles voor mijn helden.

Kick in naam der wetenschap!

[ Bericht 97% gewijzigd door Tardigrada op 26-01-2010 02:48:30 ]

Update en nieuwsflits

Bijna niets menselijks is onze tardigrada vreemd. In het kader van toffe interessante fysieke eigenschappen waar een hoger zoogdier zich niet voor zou hoeven schamen, kunnen wij bij het waterbeertje weer iets nieuws noteren.

De tardigrada wordt onder de juiste omstandigheden ongeveer een jaar oud (cryptobiotische staat niet meegerekend) maar vertoont ook fysieke kenmerken van jeugd en ouderdom. Kenmerken die wij herkennen van vele bekendere diersoorten, waaronder onze eigen Homo sapiens. Zoals daar zijn: Meer en stuggere haargroei (ja echt), meer vetopslag, verminderd aanpassingsvermogen bij veranderingen in de omgeving, en zelfs vlekken, waarschijnlijk ophopingen van vacuolen, in de oppervlaktecellen (vergelijkbaar met pigmentvlekken bij de mens). U ziet, ook de tardigrada kent de problemen die ouderdom met zich meebrengt.

Vlekken van een exemplaar op leeftijd:


Een jong waterbeertje:

(aawwww)

Zoals je ziet, toont de natuur haar pracht en complexiteit niet alleen in de vormen die wij het makkelijkst kunnen bewonderen. Als jullie nu nog massaal blijven hangen in de vele topics over honden, katten en paarden, geef ik het op. Dan is F&F het verkeerde subforum gebleken

Dan tot slot van deze dag nog een meet tussen een tardigrada en iets anders. Ter vergelijking.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 02:56 schreef Stali het volgende:
Hij wordt nu ineens maar een jaar? .
De OP was mooier.

De OP kostte ook wat meer tijd

Waterbeertjes kunnen het 120 jaar volhouden in verdroogde toestand, cryptobiose. In mijn post staat dat het beestje een jaar wordt, exclusief cryptobiotische toestand. Zijn actieve levensduur dus.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 03:01 schreef Stali het volgende:
[ afbeelding ]

Het is echt net een beertje met een kralenneusje.
Hier kun je leuke sleutelhangers van maken.

Die zijn er nog niet, helaas. Wel andere merchandise.
http://www.zazzle.com/tardigrade+gifts

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 02:53 schreef Joy_Division het volgende:
Mensen dom? , okee daar gaat het verder niet om.

797 woorden, en dit haal je eruit?

quote:

Voortplanting van zo een ding, hoevaak en hoeveel?

Kijk eens aan, een goede vraag. Dat verdient een goed antwoord. Tenslotte verdient de voortplanting der tardigrada's ook de nodige aandacht.
De tardigrada is een verzamelnaam voor meer dan 1.000 diersoorten, en die houden er niet allemaal dezelfde gewoonten op na. Een tardigrada plant zich voort als de omstandigheden juist zijn, maar dat zijn ze voor dit taaie beestje al snel. Wel geven ze de voorkeur aan kamertemperatuur, en is de aanwezigheid van water noodzakelijk. De aanwezigheid van een partner dan weer niet.

De meesten planten zich aseksueel voort. Vaak door middel van parthenogenesis, waarbij een eicel het volledig genoom van het vrouwtje bevat en dus niet bevrucht hoeft te worden. De natuurlijke vorm van klonen. Er zijn echter ook soorten bekend die parthenogenesis als optie hebben, maar zich ook geslachtelijk kunnen voortplanten. Hermafroditisme komt onder deze groep soorten veelvuldig voor, maar ookdeze regel kent uitzonderingen. Wel heeft elke tardigrada maar één soort gonade, oftewel één testikel/eierstok. Zowel uitwendige als inwendige bevruchting komt voor, ook dit hangt af van de soort.

Een eigenschap die wel voor elke tardigrada telt, is het leggen van eieren. Het aantal varieert tussen de 1 en 30 per keer. Na 5 tot 40 dagen komen ze uit. In de tussentijd worden ze ergens vastgeplakt, meegesleept, opgeborgen of simpelweg achtergelaten. De mogelijkheid van verspreiding van de eieren via de lucht is binnen de wetenschap weleens geopperd, echter zijn hier nooit aanwijzingen voor gevonden.
De vorm van de eitjes is soms simpelweg rond. Maar er zitten ook ware kunstwerkjes tussen. Hieronder een paar voorbeelden.



Zie voor verdere informatie http://www.eoearth.org/article/Tardigrada#Reproduction

Oh ja,



Dat ontbrak er nog aan

Ook hersenen en een zenuwstelsel ontbreken niet in dit kleine wondertje. Bijzonder dat zoiets kleins even aaibaar als onverwoestbaar kan zijn.