Imo & ImobouVoor kenners van de Japanse taal zal bovenstaande weinig zeggen. De Koreanen onder ons weten dat het hier over "tante" en "oom" gaat.
Afgelopen week waren we te gast bij mijn a.s. Koreaanse schoonfamilie. Een hele ervaring voor een Brabantse jongen! Ik had wel eens eerder een deel van de familie gezien, wat bij Koreanen niet zo gebruikelijk is, omdat het nogal een formele boel is zodra een relatie serieus wordt en de familie erbij betrokken wordt. Doe overigens niet hetzelfde als mijn (a.s. Koreaanse) zwager: die was zo zat als een toeter toen hij voor het eerst de familie ontmoette, en die kunnen hem nog steeds niet uitstaan.
Afijn, de eerste keer dat ik ze allemaal zag (mijn verloofde heeft twee zussen en twee broers, waarvan de meesten weer kinderen hebben) gingen we met z'n allen lunchen.
All you can eat Korean buffet style: een ongelofelijke hoeveelheid heel lekker eten, waarbij je eigenlijk niet kunt kiezen wat je wil eten, zo veel is er. Nou was zo'n ontmoeting voor mij met een Koreaanse familie een hele verrassing, want zo blijk ik twee grappige a.s. zwagers te hebben die best wel een glaasje whiskey lusten, voor de andere kant was het natuurlijk helemaal een verrassing om een niet-Koreaans hoofd te zien! Want waar je ook komt in Korea, veel Westerlingen zie je niet. Daar was ik hier in Japan natuurlijk wel aan gewend geraakt, maar itt Japan laten Koreanen wel merken dat dat eigenlijk best vreemd is, wat dus betekent dat iedereen je aan zit te staren in bijvoorbeeld de metro (Japanners doen niet aan staren). D'r waren ook wat kinderen bij, en die vonden het machtig mooi dat ze nu een imobou hadden die geen woord Koreaans spreekt (muv anjahaseo, wat hallo betekent, en kamsamhanida, wat dankjewel betekent). Konden ze hun Engels oefenen.
In Korea gaat het er in de familie allemaal wat warmer aan toe dan bij ons thuis. Dat betekende dus dat wij een aantal dagen met een aantal koters zaten opgescheept. Eentje was net 1 jaar, en die vond het maar niks, zo'n vreemd wit hoofd. Kan er ook wat mee te maken hebben dat ik eigenlijk alleen maar weet hoe lenzen en lasers werken, en geen flauw idee heb wat je met een jengelende baby moet doen. Aan de andere kinderen hadden we eigenlijk geen kind. Stop een computerspel in hun handen en ze zijn stil. Uiteindelijk hebben we ze maar eens een keer mee naar het schaatsen genomen. In het plaatselijke warenhuis (het grootste ter wereld, Busan) hebben ze ook een ijsbaan zitten, dus wij met z'n allen schaatsen. De kinderen waren zo rond de 10 jaar, en die hadden nog nooit geschaatst. Ik wel, dus met twee kinderen aan de hand schaatsen. Valt niet mee, vooral niet als die kinderen denken dat je op ijs kunt lopen met schaatsen, ipv schaatsbewegingen te maken. Terwijl ze zelf aan het oefenen waren gingen ze ook nog een paar keer hard onderuit, iets dat je niet echt kunt voorkomen als je gaat schaatsen. Dat leer je met vallen en opstaan. Dat - en dat ze minder moesten lopen en meer moesten schaatsen - probeerde ik via mijn vriendin uit te leggen, maar het gevolg daarvan was dat ze niet meer het ijs op wilden en me boos aankeken.
Vallen en opstaan. Wat dus ook voor mezelf gold. Wat ik hier geleerd had, was dat je kinderen eerst moet laten wennen op het ijs, voordat je hun techniek probeert te verbeteren. Uiteindelijk trokken ze vreemd genoeg bij, en stonden ze weer op het ijs.
We zijn nog met ze wezen eten. Veilig naar een Koreaans restaurant, maar dat wilde de jongste niet, die wilde steak eten. Nou eet je bij ons in de familie wat de pot schaft, maar mijn vriendin is daar wat gemakkelijker in, dus uiteindelijk werd het spaghetti met gehaktballen. Ik moet wel zeggen dat het passen op kinderen zenuwslopend is - aan het einde van de dag hebben we nog een glaasje met de ouders gedronken en ik kan me nu iets beter inleven in wat mijn ouders hebben doorstaan.
Met Oud & Nieuw heb ik nog 50 oliebollen gebakken. Het bleek lastig om poedersuiker te vinden, maar voor de rest ging het allemaal erg vlotjes, en de oliebollen werden na een twijfelend begin smakelijk met mes en pork (Koreanen hebben moeite met de f) door de familie gegeten.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson