Japan (maar dan even niet in Japan maar in Guam), deel II

Leuke foto's op tumblr, Captain Tokyo. Welk bier vind je het lekkerst?

Coco Farm & Winery

Mijn vriendin die lesgeeft aan moeilijk opvoedbare kinderen, studeert binnenkort af in het vakgebied special education. Op die manier ben ik in aanraking gekomen met haar vakgroep, en met de kinderen waaraan zij zo nu en dan lesgeeft. Vorige week ben ik samen met haar en de kinderen gaan sporten. Voor een ingenieur/wetenschapper betekent dat even een tandje terugschakelen, maar ook weer een tandje bijschakelen, want die kinderen leven in een hele andere wereld. De groep bestaat uit autisten, kinderen met Down syndroom en kinderen met een heel laag IQ. Samen met mijn vriendin paste ik die dag op een middelbare scholier met autisme. Dat kan mijn vriendin natuurlijk heel gemakkelijk zelf af, maar omdat ik geen flauw benul heb hoe je met dat soort kinderen om moet gaan, hadden ze mij geen kind toegewezen. Daar dachten de kinderen heel anders over. Nou ben ik voor de Japanners een bezienswaardigheid, en dan met name voor kinderen (zie eerder verhaal); kinderen met leerproblemen vormen geen uitzondering. Binnen de kortste keren had ik een klein kereltje met Down syndroom aan mijn shirt hangen, die heel graag met mij wilde voetballen. Voor je het weet hebben ze je hart gestolen.

Gisteren zijn we met de studenten en professoren naar de Coco Farm & Winery geweest. Die ligt in Tochigi, onze provincie, maar het was wel een pokke eind rijden. Het wegenstelsel in Japan is MI broodnodig aan vernieuwing toe, want om de km hebben ze wel een stoplicht staan. Nauwe weggetjes, het schiet niet op. Anyway, bij die boerderij worden door meer dan 100 autisten en mensen met laag IQ druiven, paddestoelen en andere producten verbouwd. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de stafleden met die mensen omgingen, en hoe ze hen aan het werk hielpen. Want werk geeft immers voldoening! We bezochten de paddestoelenkwekerij, waar op dood hout shi-take paddestoelen worden verbouwd, en de wijnranken en wijnkelder. Ze maken daar nogal wat wijn, die erg goed is en zelfs op een G7 summit in 2000 gebruikt is door de Japanse premier om te toasten. Die wijn mochten we zelf ook proeven, erg lekker, met name de koele witte wijn, want het was buiten zo'n 35 graden. Af en toe de wijnkelder in duiken hielp ook om koel te blijven.

Daar waar de Japanse studenten eigenlijk werden genegeerd door de werknemers van de boerderij, hadden ze speciale aandacht voor mij. Het komt waarschijnlijk niet vaak voor dat er niet-Aziaten langs komen, en net als bij de kinderen heb ik blijkbaar een exotische aantrekkingskracht. Waar we ook kwamen, altijd was er wel iemand die naar me toe kwam om even een handje te geven. Wel speciaal, omdat Japanners erg zuinig zijn met het geven van handen. Een van de werknemers sprak zelfs een paar woorden Engels en wilde graag weten waar ik vandaan kwam. De Japanse studenten vonden het erg grappig als er weer eens iemand naar mij toekwam, maar volgens mij waren ze gewoon jaloers.

Wat foto's:


Shi-take paddestoelen op dood hout.


Wijnmakerij en de studenten SE.


De wijnmakerij, gezien vanaf de helling waar de druiven worden geteeld.

Dilemma

Alhoewel het poepdruk is, met vijf projecten en een onderbemand lab, vordert het werk gestaag en mag ik niet klagen over de resultaten die we tot nu toe behaald hebben. Daarnaast gaat mijn cursus (zelf ontworpen - "Computer aided design for optical engineering") in oktober beginnen. Tot nu toe heb ik me voor bijna 100% op onderzoek kunnen richten, en zo nu en dan een Engelse les gegeven, maar binnenkort als de lessen beginnen, mag ik mezelf sensei noemen. Niet dat ik dat doe, want het komt nogal dom en hooghartig over, maar toch. Weer een mijlpaal bereikt!

Er lijkt ook wat flexibiliteit in het importeren van optische componenten te komen. Eerder was dat een bron van ergernis, omdat Japanse importeurs de prijzen van Amerikaanse (optische) componenten voorzien van een 50% toeslag. Via onze industriele partner, die ook een kantoor in de VS heeft, ben ik al aan een aantal dure Amerikaanse componenten zonder toeslag gekomen, en dat drukt de kosten aanzienlijk.

Mijn belangrijkste project is in een eindfase gekomen, het ziet er allemaal pico bello uit, alhoewel er net een stop is doorgeslagen in een driver, en ik op een vervangende stop zit te wachten. Oh, een stop (fuse) is in het Japans geen fuse of フセ, maar ヒューズ of hiuzu. Japanners hebben nogal wat problemen met een (harde) f, dus dat hebben ze blijkbaar zo opgelost.

Kortom, met inzet en hard werken komen we er wel.

Sociaal gezien - zie ook mijn laatste bijdragen hier - gaat het ook van een leien dakje, dus wat willen we nog meer?

Een groot probleem is het vinden van balans. Dit is een Japans probleem, omdat iedereen zich hier uit de naad werkt, en te weinig tijd neemt om gas terug te nemen en van het leven te genieten. Dat laatste is overigens niet eenvoudig. Het is hier van de zomer zo bloedheet, zodat van de natuur genieten onmogelijk is, omdat het simpelweg afzien is zodra je buiten komt. Het wordt dan heel verleidelijk om ieder weekend in een air-conditioned lab te werken, wat ik dan ook de afgelopen weken gedaan heb. Prima voor de productiviteit op korte termijn, maar desastreus voor de lange termijn. Het wordt dan namelijk steeds lastiger om problemen op te lossen, de creativiteit is er niet meer om nieuwe ideeen te genereren (op zich komt me dat wel goed uit - ik heb te veel ideeen voor een lab met zo weinig personeel), en na een tijdje raakte ik dan ook behoorlijk gefrustreerd, omdat ondanks veel inzet weinig progressie werd geboekt.

Toen begon het ook langzaam te dagen: ik werk me uit de naad met een relatief klein budget, terwijl Amerikaanse collega's een veel groter startup budget hebben, gemakkelijker aan onderzoeksgeld kunnen komen, geen problemen met de taal hebben, lekker weer hebben en niet in een klein flatje wonen! Een voordeel dat deze universiteit heeft tov veel Amerikaanse universiteiten, is dat we een grote groep MS studenten in fotonica (optische technologie) hebben. In de VS is het heel moeilijk om aan dat soort krachten komen. Dit was voor mij dus een van de redenen om hier - ondanks mindere kanten zoals het niet begrijpen van de taal - te beginnen. Maar wat blijkt, die lui zijn nogal wat tijd kwijt aan hun opleiding, en hebben daardoor niet zo veel tijd om in het lab iets te doen. Wat dat betreft zijn promovendi veel effectiever, maar Japanners willen geen PhD doen, omdat ze daarmee onaantrekkelijk voor de arbeidsmarkt worden. Dat is minder.

Japan is een echt SIRE land. De mensen zijn hier zo vriendelijk, er is op het werk eigenlijk nooit een conflict, je hoeft nooit aan je buren te vragen of ze het wat zachter aan kunnen doen, je hoeft je geen zorgen te maken dat de spullen onder je kont worden weggejat. Mensen denken echt aan elkaar als ze iets doen. Als je bijvoorbeeld op het fietspad rijdt, dan gebeurt het wel eens dat er een auto uit een zijstraat komt, waarbij de bestuurder om de hoek probeert te kijken om te zien of de kust vrij is. Als je daar dan met je fietsje aankomt, dan staat zo'n auto in de weg. Japanners zullen bijna altijd een paar meter achteruit rijden, zodat je ongehinderd door kunt rijden. Geef je ze een klein knikje, knikken ze terug. Ik waardeer zo'n gebaar wel. Het kost weinig en het maakt het leven een stuk aangenamer.

Hoe anders zal dat in de VS zijn. Ik ga me toch nadrukkelijker orienteren op functies in de VS. Van de ene kant blijf ik graag in dit vriendelijke paradijs, waar iedereen z'n best doet om er iets van te maken. Maar soms krijg ik het gevoel dat ik wel heel erg m'n best moet doen, en dat het ook anders kan, zodat ik wat meer tijd krijg om van het leven te genieten.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 25-08-2010 15:37:06 ]

quote:

Op woensdag 25 augustus 2010 14:57 schreef AnneX het volgende:
Is werken op jouw niveau niet altijd een zoeken en vinden van balans ?

Klopt. We zijn eigen baas en het werk is per definitie nooit af, en dan wordt het vaak lastig om het werk lost te laten. Daarnaast vraagt deze baan om iets extra's; 100% inzet is niet voldoende. Dat kun je compenseren door nog harder te werken, of met een talent dat anderen niet hebben. De competitie is groot en de druk om te presteren neemt alleen maar toe, vooral als je wat meer ervaring hebt. Meer ideeen, meer onderzoeksgeld, meer mensen in het lab, meer iedeen, meer onderzoeksgeld, etc. Dat wordt dan een spiraal zonder einde en voor je het weet heb je meer dan vijftien mensen in je lab werken en ben je vierentwintig uur per dag met je werk bezig. Bijna al mijn oudere en meer ervaren collega's hebben dat probleem.

quote:

Kun je in het weekend ms. airco relaxed gaan fitnessen? als het zo warm is.
Als herstel van balans tussen lichaam en geest.

Ik heb dat vorig jaar eens geprobeerd. In ons winkelcentrum kun je voor zo'n 8500 yen (~60 euro) per maand fitnessen. Probleem is dat het - ondanks de stevige prijs - poepdruk is. Nou ben ik soieso niet erg gecharmeerd van gewichten en van het rennen op loopbanden, maar zwemmen en voetballen doe ik graag. Maar het was er gewoon veel te druk. Je kon er over de hoofden lopen.

Gelukkig heeft onze universiteitscampus een zwembad, en de afgelopen twee (vakantiemaanden) hebben we tussen de middag in een erg leeg bad kunnen zwemmen. Heerlijk! 's Avonds ren ik vaak, maar dat valt met de klamme hitte (ook rond 11 uur is het vaak nog 30 graden, ook nu nog) niet mee. In oktober hoop ik weer met de halve marathon mee te doen. Mijn record zal ik niet meer verbreken, maar sneller dan afgelopen jaar (langer dan 1:50) moet toch lukken.

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:44 schreef maartena het volgende:
FOK! goes Japanese!

Nou Lyrebird, we verwachten deze week natuurlijk wel veel reportages uit Japan

Op verzoek: een Japanse reportage van het leven van een Nederlandse expat in Japan

Ik werd vanochtend wakker omdat het te koud was. De afgelopen vier maanden werd ik iedere ochtend wakker vanwege de vochtige hitte, maar vanochtend was het 24 graden, en daar had ik niet op gerekend. Mijn appartement is niet goed geisoleerd, wat praktisch betekent dat het binnen vaak net zo warm/koud is als buiten. Van de zomer is het dus meestal rond de 30 binnen. Ik heb wel airco, maar dan alleen in de woonkamer, dus op de slaapkamer staat er een ventilator om verkoeling te bieden. Werkt dat? Mwah...

Snel met het fietsje naar het werk, waar ik een van mijn studenten tegenkwam, die direct in het Engels over het weer begon. Dat het regende, en dat het koud was. Erg on-Japans want Japanners praten alleen als het echt nodig is. Hij eindigde de discussie met small talk, hehe. Ik geef nu al een tijdje English conversation classes. Eerst voor een groepje studenten dat we op stage naar het buitenland sturen, en nu voor de rest van de groep. Onze faculteit vindt het erg belangrijk dat studenten internationale ervaring opdoen, omdat het lezen, spreken en schrijven in het Engels erg belangrijk is in de wetenschappelijke wereld. Daarnaast is zo'n uitwisseling een goede ervaring, het geeft ze een kijk op een andere cultuur. De student in kwestie gaat binnenkort op stage in Arizona, op kosten van de universiteit. Tijdens een van de lessen had ik ze bekend gemaakt met het begrip small talk (over koetjes en kalfjes praten). Met name in de VS niet onbelangrijk om te kunnen, omdat Amerikanen vaak ongemakkelijk worden van stilte. Verder is het een goede oefening om ontspannen over niks te praten. Hij had het goed opgepikt!

De studenten hebben er wel plezier in, dat kan ik wel merken, maar ze gaan maar heel langzaam vooruit. Voor de oefeningen die we doen, deel ik de klas in groepjes in, en vooral als er een groepje bijzit waarbij niemand snapt waar ik het over heb, wordt het moeilijk, want dan zit zo'n heel groepje me glazig aan te kijken. Dat komt gelukkig niet zo vaak voor, en ik probeer zo veel mogelijk mensen die zowel Engels als Japans beheersen bij de cursus te betrekken. Vanaf de lente werkt er een Fin in mijn lab, die op Japanse cursus is geweest, en hij is een aanwinst voor de lessen (ook voor het lab, maar dat terzijde). Daarnaast hebben we nog een Indier die op Japanse cursus is geweest en een Japanse secretaresse die Engels spreekt. Ik heb ook een Japanse student in het lab werken, en zijn Engels is verrassend goed. Met z'n vieren lukt het meestal wel. De oefeningen gaan over praktische situaties, zoals hoe je je voor moet stellen in het Engels, hoe je iemand anders kunt introduceren of hoe je op de juiste manier naar iemand kunt vragen als je in het Engels iemand aan de telefoon probeert te krijgen. Uiteindelijk hoop ik ze een Engels filmpje te laten maken, en een vijf minuten lange voordracht te laten geven. Maar zo ver zijn we nog niet.

Deze lessen geef ik illegaal. Een maand geleden is mijn CV naar de raad van professoren gestuurd, om goedkeuring te krijgen voor het geven van lessen. Afgewezen. Erg Japans, al dat papierwerk. Morgen hoor ik waarom. Het is wel belangrijk dat ik die bevoegdheid krijg, want vanaf oktober beginnen we met een nieuwe module, en wel om computer gestuurd optisch/mechanisch te ontwerpen. Daar hadden ze hier eigenlijk nog nooit van gehoord, en omdat zo'n beetje ieder optisch lab op die manier werkt, leek het me wel verstandig om de studenten daar mee bekend te maken. Wat houdt dat in? Eerst wordt een optisch ontwerp in Zemax of Code V gemaakt (als dit je wat zegt), daarna wordt dat ontwerp in een ander pakket, SolidWorks, geimporteerd, om zo het mechanisch ontwerp te kunnen maken. Uiteindelijk wordt dan met behulp van Labview of Python de interface tussen het apparaat en de computer geschreven. Dat is het idee, en dan hoop ik ze ook nog bekend te maken met zaken als project management, patenrecht en interactie met de klant. Ik geloof sterk in "leren door te doen", en het idee is dat de studenten een (goedkope) telescoop bouwen, of een instrument voor oogonderzoek. Of iets anders, ze mogen het zelf verzinnen.

Lunchtijd. Wat zal het vandaag worden? Zeewier, rijst en vis? Of vis, rijst en zeewier?

quote:

Op dinsdag 7 september 2010 21:56 schreef Flownage het volgende:
Lukt het overigens al met Japans?

Skoshi. Ik heb er een jaar lang niets aan gedaan, omdat ik er te gefrustreerd door raakte en te druk was (wat een belabberd excuus) met andere zaken. Maar ben nu weer een aantal weken bezig. Half uurtje per dag.

Sloffen

Het is Japanweek in FOK, en daarom heb ik besloten om een special te schrijven. Deze gaat over sloffen.

Het doel van mijn eerste reis naar Japan was een sollicitatiegesprek bij een universiteit. Ik had me nooit in het land verdiept, had er eigenlijk helemaal niets mee (ben nogal verliefd op de VS) en ging er naar toe omdat het een goedkope manier was om het land eens een keer te zien. In mijn eerste nacht werd ik gewekt door een zware aardbeving, de zwaarste in de Ibaraki provincie (waar ik toen was) in meer dan 2 jaar tijd. Wel stoer, maar heeft verder niets met dit verhaal te maken. De volgende dag ging ik op sollicitatiegesprek en daar had ik mijn beste pak voor aangetrokken.

Het eerste wat je moet doen als je bij onze universiteit binnenkomt, is je schoenen verwisselen voor een paar sloffen. Meestal zijn dat van die slappe gevallen, waar je echt op loopt te sloffen. Voorbeeldje:



Die van onze universiteit waren turkoise blauw, en ik had een sjiek zwart pak aan, dus dat zag er echt niet uit. Ik dacht daar gaat m'n sollicitatiegesprek, maar het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen. De details zijn blijkbaar niet zo belangrijk.

Die sloffen, daar word je hier in het begin een beetje flauw van. Want iedere keer als je een gebouw binnen komt, dan moet je je schoenen uit doen en sloffen aandoen. Als je ergens bent, en je moet er naar de WC, dan moet je ook nog eens je binnensloffen verwisselen voor WC sloffen. Alsof het al niet lastig genoeg is.



De laatste paar dagen moet ik geregeld naar een ander gebouw op onze campus, en iedere keer betekent dat sloffen uit, schoenen aan, naar ander gebouw, schoenen uit, sloffen aan, blahblahblah, sloffen uit, schoenen aan, naar ons gebouw, schoenen uit sloffen aan.

In ons eigen gebouw hebben we ook een locker room (kastjeskamer) waar je je schoenen en sloffen netjes op kunt slaan. Hier beneden is een animated gif van dat proces, zodat je het een beetje kunt volgen. Boven in zo'n locker worden de sloffen geparkeerd, en beneden de schoenen. Gisteren regende het nogal, er was een typhoon, vandaar dat mijn schoenen er zo uitzien. Voor de goede orde, mijn schoenen zijn die stoffige koffiecremig gekleurde gevallen, en mijn "sloffen" zijn die zwarte plastic gevallen, die je hier voor 500 yen op de hoek kunt krijgen.



Oh, en gedurende het aan- en uittrekken van sloffen en schoenen fungeert de bovenkant van de "sloffen- en schoenenkast" als een prima ondergrond voor vieze schoenen. Die bovenkant ziet er binnen de kortste keren niet uit. Soieso is het natuurlijk een ontzettend goor proces. Gelukkig heb ik m'n eigen sloffen, maar bij de meeste gebouwen mag je de openbare sloffen aantrekken. Foot fungus heaven. Yuk.

Japanners zijn echt meesters in het snel aan- en uitdoen van sloffen en schoenen. Ik was eens bij een bedrijf op bezoek, en mocht daar in de keuken snuffelen. Dat betekende dat we in een half uur vijf afdelingen bezochten, waarbij we op iedere afdeling van schoenen en sloffen moesten wisselen. Mijn begeleider schopte zijn schoenen binnen een paar ms uit en zat binnen een oogwenk in z'n sloffen. Zat ik nog met m'n veters te hannessen. Instappers zijn voor zo'n bezoek ideaal.

Wat ook lastig is, is dat ik als Nederlander vrij grote voeten heb. In de meeste gebouwen loop ik dus op sloffen die vijf maten te klein zijn. Na een dag op kleine slofjes gelopen te hebben, krijg ik pijn in mijn voeten. In de universiteit van Tsukuba, waar wij mee samenwerken, heb ik dan ook m'n eigen paar sloffen geparkeerd staan. Maat 44, dat helpt.

[ Bericht 4% gewijzigd door Lyrebird op 09-09-2010 09:41:58 ]

quote:

Op donderdag 9 september 2010 17:29 schreef koffiegast het volgende:
Maat 44 is groot ?

Oo

Niet echt, maar voor Japanse maatstaven wel. Als ik bijvoorbeeld ga skieen dan is het altijd maar afwachten of ze nog wel genoeg ski boots hebben in mijn maat.