JOP

Joppisten verenigd u!!!

En Iwan zie je denken, 'I love myself'.

quote:

---

op 04-05-2000 om 11:47 PM schreef femfatale het volgende:
Is dat niet goed dan?

( als ik het verkeerd heb, schiet mij dan maar lek!)

---

Niet in deze setting.

Dus toch een Cyborg met een programmeerfoutje!!!

Vier dagen geleden zaten Jop en zijn makker Aziz op dezelfde bank in afwachting van het oordeel van hun medepassagiers. Nu zitten de mensen die ten gunste van hem stemden tegenover hem en kijken afwachtend naar zijn serieuze gezicht. Jop schraapt zijn keel. Zijn laatste half uur in de BUS is begonnen. "Ik begin maar bij het begin", slikt Jop. "Vijf jaar geleden waren er twee jongens die vaak kwamen in de tent waar ik ook regelmatig uitging. Nu wist ik dat ze een meisje dat ik kende, in elkaar geslagen hadden. Ze waren altijd uit op rottigheid, altijd hetzelfde." Jop vertelt het verhaal in een waterval, alsof hij niet kan stoppen voor het er helemaal uit is. Hij vertelt van een vechtpartij die op een avond buiten ontstond. "Ik wilde het afdoen met een grapje, weet je. Je weet hoe ik ben. Maar ze stonden meteen klaar, met kettingen." Jop vertelt hoe het gevecht even oplaait, maar dan weer gesust wordt. Nadat de groep weer naar binnen is gegaan, blijkt dat de gemoederen in het geheel niet gekalmeerd zijn. Al ruziend verlaten de raddraaiers weer het pand. Buiten slaat dan eindelijk de vlam in de pan. Na een laatste woordenwisseling breekt het gevecht los. "Voor ik het wist, deed ik mee. Na drie of vier klappen dacht ik ook 'okee', weet je." Jop zucht diep. Hij heeft sinds die tijd met niemand meer over het incident gepraat en het valt hem zwaar om het verhaal weer op te rakelen. "Drie dagen later heb ik mezelf aangegeven. We hebben onze excuses gemaakt en zelfs nog een cadeau gekocht voor een van die jongens. Was ik het wel niet helemaal mee eens, maar toch." Iwan gaapt hem aan. Ook Bullent weet wat er gaat komen. "Tijdens de rechtszaak ben ik aangewezen als hoofddader, omdat ik er steeds tussen stond. Maar we hebben allemaal honderd uur dienstverlening gekregen." Op zijn eigen verzoek werd hij aan het werk gezet tussen geestelijk gehandicapten. Dan breekt Jop's stem en hij moet voor de eerste keer zijn betoog staken. Er woedt een storm van emoties in zijn hoofd. Maar hij gooit zijn kop in de wind en vertelt door. "Ik heb het jullie en de programmaleiding niet verteld omdat ik me schaam voor wat er gebeurd is." Hij kan zijn tranen niet meer tegenhouden. "Ik heb de rekening al betaald, dacht ik. De rechter heeft me verzekerd dat dit niet op mijn strafblad terecht zou komen. Ik heb er alles aan gedaan om dit goed te maken, maar toch krijg ik weer de rekening." Esmeralda, Tessa en Antonette horen het verhaal van Jop met tranen in hun ogen aan. "De moeder van een van die twee jongens heeft de media ingeseind en dat interview staat morgen in de krant. En dat terwijl ze zelf tegen me gezegd heeft dat ze fout zaten." Nu Jop zijn zegje heeft gedaan, is het tijd voor zijn slotwoord. De passagiers op de bank weten wat er gaat komen. Hij slikt nog een keer en gooit het er dan maar uit. "De consequentie is dat ik het programma moet verlaten van de programmaleiding. Maar ik wil ook niet dat het programma benadeeld wordt." Zijn mede-passagiers schudden ongelovig hun hoofd. "Er kijkt een miljoen mensen naar ons en ik wil niet dat ik dat negatief beinvloed." Iedereen laat zijn tranen de vrije loop en Jop grijpt verblind door tranen de dichtstbijzijnde. Tessa huilt net als afgelopen zondag, toen Jop's vertrek een 1-aprilgrap bleek, en ze houdt Jop vast alsof ze hem nooit meer los wil laten. Dan valt Jop's oog op Iwan. De stille passagier huilt. "Hee witte ridder. Ik vind jou zo'n toffe pik. Ik hou van je." Jop gaat op zijn schoot zitten en samen huilen ze. Om Jop die weggaat. Om de leegte die achterblijft. Om Antonette die snikkend in de armen van Tessa ligt. En om de clown. Hij was maar een clown. En nu is hij thuis.MS