O rampspoed, o afschuw.
Stel je voor, je bent enigszins muzikaal, je kan een beetje zingen, heb wat connecties, en je richt met wat vrienden een bandje op. Je probeert eerst wat te coveren en daarna ga je eigen teksten gebruiken.
Welke bizarre misconnectie in het menselijk brein zorgt er dan voor dat zoveel muzikanten teksten in het Engels gaan schrijven? Waaróm zou je iets willen schrijven in je tweede taal? Waarom zou je iets willen uitdragen dat niet dicht bij jezelf ligt, en waarom zadel je de wereld op met kreupele clichés uit een taal die je minder beheerst dan je moerstaal?
Als je je érgens door wil onderscheiden in een woud van musici, laat het dan door goede oprechte teksten zijn. Maar nee, de beginnende muzikant die zich dikwijls al bedient van clichématige akkoordenschema´s en clichématige rifjes, komt vaak óók nog eens met een Engelse tekst aanzetten waar, zoals dat heet, een paard de hik van krijgt.
Mijn oproep, die tevens geldt voor schrijvers van Engelse gedichten of romans (

): verschuil je niet langer achter die opgelegde consensustaal en ga gewoon teksten schrijven die bij jezelf liggen.