Symphony X

voor degene die het nog niet kennen

Symphony X- paradise lost



post hier maar je mening(en) over dit album en over symphony X

recensie:
Symphony X - Paradise Lost
Inside Out - 2007
Het leven kan soms verdomde tegenstrijdig zijn. Een poosje terug wist ik nog zelfverzekerd te vertellen dat ik een gruwelijke hekel aan lange intro's had. En nu moet ik me inhouden om niet steeds terug naar het intro te skippen. Bombasme ten voeten uit. Wat een fenomenaal mooi begin van deze nieuwe Symphony X plaat. Vanaf de gelijknamige debuutplaat uit 1994 weet de band al muziek van een uitzonderlijk hoog niveau te brengen. Op deze nieuwe, Paradise Lost genaamd, hebben de fans lang naar uit moeten kijken. De voorganger The Odyssey stamt namelijk alweer uit 2002, toch alweer een jaartje of vijf geleden dus. Van Paradise Lost mogen we dus heel wat verwachten.

Wel, de verwachtingen worden volkomen ingelost. Symphony X weet met Paradise Lost weer een muzikaal hoogstandje neer te zetten en weet wat mij betreft zelfs heaviër dan ooit te klinken. Als ik me eenmaal weet te bedwingen niet na het intro Oculus Ex Inferni meteen weer terug te skippen, word ik meegezogen in deze heerlijke progressieve metalplaat. Set the World On Fire, de lekkere snelle opener, bedient zich meteen al van een refrein wat niet meer uit je hoofd weg te beuken is. Muzikaal zit alles weer fantastisch in elkaar. Virtuoos gitaarwerk en avontuurlijk gebruik van toetsenwerk zorgen ervoor dat de muziek bij elke luisterbeurt spannend blijft. En nergens verzandt men in oeverloos gepiel. Symphony X bezit namelijk de grote klasse dat men nummers kan schrijven die én progressief van opzet zijn, maar toch compact blijven klinken en tegelijkertijd ook heel erg pakkend zijn. En die stem van Russel Allen hé. Die is van zeldzame klasse. Vele zangers zouden er de helft van hun geslachtsdeel voor over hebben om zo'n strot te hebben, of om die zelfs maar enigzins te evenaren. Luister eens naar Serpents Kiss. Hoe de beste man daarmet "ingehouden" stem begint te zingen, zorgt werkelijk waar voor rillingen die mijn hele lijf doorklieven. Wat verschrikkelijk mooi. Ik ben dan ook weer meteen razend benieuwd naar het tweede Allen/Lande album. Russel's stem klinkt ook op Paradise Lost weer doorleefd en verfijnd tegelijk. Heerlijk! En wie wat te klagen heeft over het gitaarwerk van Michael Romero mag wel eens een partij poep uit de oren laten blazen. Het gitaargeluid klinkt op deze plaat af en toe ook heerlijk crunchy. De mooie cover is afkomstig van Warren Flanagan, een illustrator uit Hollywood die ook bekend is van zijn werk voor de films I, Robot, X-Men en Blade.

De combinatie van uitstekend instrumentaal geweld, een bovenaardse vocale prestatie, de kracht van bijzonder sterke composities heeft tot resultaat gehad dat we van een klein meesterwerk mogen spreken. We hebben weer één van de muzikale hoogtepunten van dit jaar te pakken.

Tracklist:Symphony X

1. Oculus Ex Inferi
2. Set the World On Fire
3. Domination
4. Serpent's Kiss
5. Paradise lost
6. Eve of Seduction
7. The Walls of Babylon
8. Seven
9. The Sacrifice
10. Revelation (Divus Pennae Ex Tragoedia)

quote:

Op woensdag 30 december 2009 00:12 schreef Trashcanman het volgende:
Voor power metal begrippen is het prima te doen. Zou er zelf geen plaat van aanschaffen, daarvoor vind ik het niet interessant genoeg.

het is(neo classic) progressive metal, geen power metal

ja dat intro blijft echt heerlijk om te bassen, ben er druk mee bezig

zelf vindt ik het mooi dat er bij elk nummer een hele andere sfeer zit.
Zeker die overgang van Seven naar The sacrifice. Seven is een heel duister en nogal wanhopig nummer en dan komt The Sacrifice wat een lovesong is