Bevallingsverhalen deel 10

Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 09:30 schreef freecell het volgende:
Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

Mja, ik had eigenlijk helemaal geen rekening gehouden met een eventuele ruggenprik. Maar ik vind het dus echt wel een uitkomst, ondanks de risico's. Ik weet wel dat het me zonder ruggenprik waarschijnlijk niet meer gelukt was om vaginaal te bevallen (ik zat nu trouwens al tegen een vacuümverlossing aan).

Van de hechtingen heb ik nu geen last meer. Ik heb de eerste 2 weken eigenlijk nog het meest last gehad van de bijbehorende blauwe plek/zwelling. Mijn darmen zijn nog steeds niet in hun normale doen helaas

Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Pessie, ik heb zelf mijn bevalling niet als vervelend ervaren. Het was wel wat pijnlijk ja, maar ik had het vele malen erger verwacht. Ik zat echt te wachten tot het echt pijn ging doen en ik in tweeen gescheurd zou worden, want dat zeggen ze toch altijd... Dat is nooit gekomen. Zo kan het dus ook gaan.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 21:27 schreef pessie het volgende:
Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Och, de ene bevalling is de andere niet. Ik zou er niet te veel over nadenken hoor! Bovendien kan je op elk moment van je bevalling nog naar het ziekenhuis als je het niet meer trekt (ok, misschien niet met 9 cm ontsluiting ).

Op het moment dat je denkt 'hmmm, zo met het geen uren meer doorgaan' issie er meestal ook zo

Pessie, gewoon kijken waar het schip strand, de één valt het mee, de ander niet. Wat er ook gebeurt, vertrouw op je eigen gevoel, dan komt het goed!

Octo, wat een verhaal zeg! En beenweeën ook Da's heftig hoor, ben blij voor je dat je zo veel aan de ruggenprik gehad hebt Thnx voor je mooie verhaal!

En ik moet hier nodig eens bij-reageren, ik lees jullie allemaal, maar reageren..

Pessie, het is mij ook reuze meegevallen hoor, oke, wel in het ziekenhuis maar dat kwam doordat de vk geen dienst had

Wat incantrix zegt ,gewoon zien waar het schip strand

Octo, jeetje meid! Wat fijn om ook eens een 'positief' verhaal te horen over het Flevo
Maar behoorlijk heftig met die been weeën! Echt fijn dat je een ruggeprik hebt gehad.

En het resultaat Wat een grappig idee dat ik er een paar kamers naast lag toen ze ter wereld kwam

happy, wat heftig, zeg! zo op het laatste moment nog een ks! dat is altijd mijn schrikbeeld geweest. maar jij bent er relaxed onder, dat is het belangrijkst. hopelijk herstellen al je hechtingen voorspoedig!

octo, beenweeën... mijn naweeën waren beenween, en dat vond ik al naar genoeg. laat staan echte weeen. wel fijn dat de ruggeprik zo hielp!

pessie, je begint sowieso thuis. als het niet gaat, is er altijd nog een optie zkh en pijnstlling. het komt zoals het komt.

Ja, of je gaat naar het ziekenhuis en je krijgt niks. Toch ook wel zo'n 70% kans .

Pessie, als je je er prettiger bij voelt, ga dan gewoon voor een ziekenhuisbevalling. Of geef aan, dat je als je het echt niet meer ziet zitten, graag naar het zh wil voor pijnstilling. Dan wordt daarin ook sneller ingegrepen.

Ik was bij de eerste ervan overtuigd dat het fijner was om thuis te bevallen, ook al was ik al twaalf uur of langer bezig met flinke rugweeën en had ik nog geen centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft me niet overgehaald, maar had ze het maar wél gedaan! 's avonds alsnog naar het zh gebracht - kon ik geen ruggenprik krijgen omdat de anesthesist lag te slapen en niet oproepbaar was. Ik moest tot de volgende ochtend wachten tot ik ingeleid kon worden en een ruggeprik kon krijgen - en dat was de zwaarste nacht die ik tot dan toe ooit had doorgebracht.

Dus ach... het is niet erg van gedachten te veranderen, maar het liefst dan wel op tijd

Ik ben nu 16 weken zwanger van de 2e en heb maar alvast gevraagd of ik tzt een ruggeprik mag.

Pessie bij Linde moest ik naar het ziekenhuis om te bevallen omdat de vliezen al 5 dagen gebroken waren. Dus geen keuze terwijl ik thuis wilde bevallen. Bij Esmee wilde ik een ziekenhuisbevalling en toen ging het juist zo soepeltjes thuis. We besloten thuis te blijven, maar bij 6 cm bleef de ontsluiting steken en moest ik alsnog naar het ziekenhuis.

Je kan dus nooit helemaal bepalen hoe het gaat, maar wel vantevoren kijken wat je het liefst zou willen en wat je zou willen in het geval dat het toch anders loopt. Overigens zou ik de bevalling van Esmee zo weer overdoen als dat zou moeten. Die duurde trouwens precies een minuut korter dan die van Linde, zie je wel dat de 2e altijd sneller gaat

http://www.volkskrant.nl/(...)taan_altijd_mogelijk

Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik was compleet van de wereld...

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik herinner me nu dat het eigenlijk een cocktail was van pethidine en een slaapmiddel. Mogelijk dat ik daarom zo'n roes kreeg.

octo, hier ook die combi. En ik was het eerste kwartier van de wap af, alsof ik naar de wereld keek, maar er niet aan deelnam. En daarna ben ik een hele diepe slaap gevallen, kon mijn ogen niet meer open houden, compleet van de wereld. Maar mooi dat ik er wel ontsluitingsweeëen door kreeg ipv nutteloze been- en rugweeën. Als ik ooit nog eens moet bevallen, wil ik em weer hoor, die combi.

Ah vandaar, ik kreeg alleen een klein beetje pethidine om me te helpen onstpannen. Mijn onstluiting was al zeker 4 uur blijven steken op 4 centimeter.

Mooie verhalen weer! En je leest zo zo anders als je zelf bevallen bent.
Mijn bevallingsverhaal heb ik ook al opgeschreven. Er moeten alleen nog wat kleine aanvullingen bij en mijn man moet er nog even naar kijken of ik wat vergeten ben en zijn 'point of view'.

pessie, ik heb wel pijnstilling gehad maar pas tegen het laatst (toen het eigenlijk niet meer nodig was maar toen zat het er net in ).
Maar ik zou het zo weer doen zonder pijnstilling hoor (en thuis als het mogelijk is)

Ik zou ook graag thuis zijn bevallen en zou het nog steeds graag willen bij een eventuele volgende. Maar helaas weet ik al dat ik het niet mag ivm de placenta die niet los wilde komen.

Na een ‘gewone’ controle bij de gyn in meppel die constateerde dat de groei van baby B niet denderend was werd ik doorgestuurd naar zwolle voor een extra groeiecho (uit voorzorg in zwolle omdat ik dan daar al wel zou kunnen bevallen, in meppel niet). Na die echo werd ik per direct opgenomen aangezien de groei helemaal gestopt (b)leek. De echo gaf een schatting van 700 gram voor de een en 1400 gram voor de ander (achteraf behoorlijk accuraat!). Ik werd opgenomen op de obestretische high care (OHC) unit. De gyn aldaar had het op de dag van de opname (woensdag) over: “kan een dag duren, kan een week duren, we starten met driemaal daags een CTG en eens per week een echo en flowmeting.” Ik kreeg de longenrijpende injectie, optimaal effect per injectie duurt 24 uur en liefst 2 maal zo’n injectie voor de bevalling. Ik mocht nog wel zelf naar toilet en douche en driemaal daags een half uurtje op de gang lopen. Dat bleek wat optimistisch, aangezien een CTG bij ons makkelijk een uurtje of 2 duurde ipv een half uurtje. Dit kwam omdat beide babies nogal beweeglijk waren wat erin resulteerde dat het meten zelf nogal beroerd ging. Mijn hartslag, hun hartslag, het liep allemaal door elkaar en zodra je een baby te pakken had moest je jagen op de ander, waarna nummer 1 weer verdween, etc... jullie krijgen het idee. Uiteraard kreeg ik die dag ook bloedonderzoek met diezelfde dag de uitslag daarvan. Mijn hb gehalte was dermate hoog dat de babies daar echt last van hadden (stroperig bloed) dus kreeg ik een plasma infuus. Uiteindelijk vereiste het 6 zakjes plasma verdeeld over alle dagen tot de dag na de bevalling om dat enigszins normaal te krijgen. Slapen die nacht lukte niet. Uiteindelijk heb ik tot de dag dat ik uit het ziekenhuis onmtslagen werd om de nacht een slaappil gevraagd en gekregen.

Donderdag kwam de gyn al vertellen dat het er dermate beroerd uitzag dat er meer geCTG’ed moest worden en dat het zeker niet langer dan een week zou duren en dat het een spoedkeizersnee zou worden waar ik die dag al voor voorbereid zou worden (scheren, voorlichting over de keizersnee, voorlichting over de NICU (neonatale intensive care unit) en piercings en oorbellen uit). Uit de CTG’s bleek dat baby B het gewoon erg moeilijk had. Never mind groei, het ging nu alleen nog over overleven. Wel de tweede longrijpend spulletje weer gehad. die avond laat stond er weer een extra CTG op het programma en het zou gewoon per CTG bekeken worden of er direct ingegrepen moest worden. De timing was nu vreselijk belangrijk. Aan de ene kant was het belangrijk om die longrijpers optimaal te laten werken en de dertig weken te halen (dat zou vrijdag zijn), aan de andere kant moest er direct ingegrepen worden als baby B het niet meer kon. Een voor mij vervelend gevolg van dit beleid was dat ik steeds niet mocht eten tot na de beslissing na de CTG steeds. En ik had al echt niet genoeg aan de maaltijden in het ziekenhuis! Eerlijk waar: echt niet. Ik was om te beginnen gewend aan 5 volle maaltijden per dag (en niet 3) en ten tweede was wat ik in het ziekenhuis kreeg vies en te weinig. Man, wat voelde ik me beroerd, hongerig en slap.

Vrijdagochtend na de CTG werd ons al verteld dat de keizersnee iig dat weekend plaats zou vinden. Die ochtend heb ik ook de gyn zelf gesproken en kon ik mijn wens om direct gesteriliseerd te worden kenbaar maken. Na mijn uitleg zei hij: “ik geef toch voor de vorm tegengas, wat nu als het ergste gebeurt en de kindjes overleden blijken”. Tsja. Ik heb voor deze zwangerschap altijd gezegd dat dit echt de laatste keer zou zijn. Ik heb mijn redenen uitgelegd, die vond hij blijkbaar zinnig want hij hield verder op, die wens werd genoteerd.
Het aantal CTG’s werd weer opgevoerd, ik zat inmiddels aan 2 a 3 uur CTG, half uurtje pauze en dan weer CTG. De gyn wilde me eigenlijk liever permanent aan de CTG hangen maar dat werd tegengehouden door de verpleging wegens “ondoenlijk voor iedereen”. Tegen die tijd waren er steeds 3 mensen nodig voor 1 CTG. Ikzelf, sangdrax en een verpleegster. Het beste ging het met nog een verpleegster erbij, maar dat was niet altijd mogelijk. Dit om alle CTG-meetplopdingen op zijn plaats te houden en steeds een baby te zoeken nadat die (weer. Zucht) wegschoot. De longrijpende spuiten zouden vanaf 17.00 ongeveer hun werk hebben gedaan. Tegen deze tijd had ik trouwens al erg veel pijn aan mijn stuitje van het steeds doodstil blijven liggen aan die CTG’s. Die middag hadden we wel steeds betere CTG’s, dus alle moeite werd wel beloond! 17.00 gehaald! 30 weken gehaald! We hadden reden tot vreugde, al was het een beetje wrang. Toen kregen we om 21.00 uur een CTG tot 23.00 uur en werd ik per direct naar de OK gereden. De keizersnee zelf ging zoals elke keizersnee, behalve dat ik bij binnenkomst begon te piepen dat ze toch vooral niet moesten vergeten te steriliseren (waar je op zo’n moment al niet aan denkt.....). om kwart voor 12 werd Ravi geboren als voorliggende. Hij kwam huilend uit de baarmoeder. Zo lag ik daar, en zo hoorde ik opeens gehuil. Nu ik dit schrijf zit ik alweer in tranen. Zo zijn het. Hij werd direct weggehaald en niet aan mij getoond omdat er ruimte gemaakt moest worden voor nr 2 die 1 minuut later kwam. Kiro, het achterliigende kind en ons zorgenkindje. Die werd me wel getoond (ook omdat het maar de vraag was of hij het zou halen). De neonatale arts zei later: “dat had geen uur langer moeten duren”). Toch heeft ook kiro eventjes een huiltje laten horen. Onze zonnejongens waren er! Kiro heeft eventjes gebloed uit de navelstreng, dus die kreeg later bloedtransfusies. Sangdrax ging met de jongens mee en ik werd dichtgemaakt en (omdat de verkoeverkamer ’s nachts dicht is) op de IC gelegd (dat vond ik trouwens doodeng eerlijk gezegd). Toen ik daar van af mocht werd ik met bed en al naar de NICU gereden om de jongens te zien. Daar had ik toen dus ook mijn enige vervelende ervaring in zwolle. Voordat ik de jongens mocht zien (en let wel; Ravi had ik op dat punt nog nooit gezien en het was al uren na de geboorte) kwam hun arts die erg aandrong op borstvoeding. Nou ben ik oprecht geen niet-assertief persoon (zoals velen van jullie weten). Ze stonden dus met 4 man rond mijn bed, de ruggeprik was half uitgewerkt (dus ik kon mijn benen nog niet bewegen maar voelde de wond al wel) en ik kon Ravi en Kiro net niet zien. Wel hun couveuses. En er werd dus nogal aangedrongen. Zoveel dat ik uiteindelijk na een half uurtje oid huilend akkoord ging met er in ieder geval over nadenken. Zoveel dat achteraf de verpleegster van de OHC (mijn verpleegster zeg maar) er iets van zei, dat dat zo toch niet hoeft, mevrouw had toch vooraf uitgelegd dat ze KV wilde geven en waarom. Dat stond gewoon in mijn dossier. Maar mijn jongens waren er levend en ik kon ze zien en aanraken! Ik heb die nacht trouwens wel heel heftige pijn gehad. Zoveel dat ik ’s morgens toch morfine kreeg (naast de andere dingen). Geen idee of dat nu gewoon van de operatie was of zulke heftige naweeen, het was gewoon een lange golf van pijn.

Wat is en blijft het toch bijzonder dat er zo veel kunst- en vliegwerk verricht kan worden...

Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:01 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

Daarom begin je ook met kolven, en begin je pas veel later met aanleggen, wanneer de zuigreflex zich ontwikkeld heeft.

Maar iemand zo onder druk zetten terwijl die persoon in zo'n heftige periode zit is gewoon fout.