Bevallingsverhalen deel 10

Ja Nieuwegein Helemaal top daar

De mijne

... en weg ...

[ Bericht 33% gewijzigd door Groofsken op 24-12-2009 18:27:30 ]

Ja, maar ze moeten wel tijd voor je hebben, Nieuwegein of niet.
Mijn gyn stond met haar handen bij een ander in d'r doos, die had echt even geen tijd om mijn ruggeprik te regelen.

Groof wat heb je je verhaal ontzettend mooi geschreven!

Mooi geschreven Groofsken. En wat een rotopmerking van je vk, ik word er plaatsvervangend verdrietig van...

Wow, 7cm en een kwartiertje later een baby Dat verwacht je dan ook niet!
Wat een mooi geschreven verhaal!

(en mag de spoiler weg? Dat leest heel vervelend, hij is onder het lezen een keer of 6 weer dichtgeklapt)

Ja, ik word er ook nogsteeds een beetje verdrietig van steeds.

We hebben het er wel even over gehad tijdens het nabespreken van de bevalling, maar toen heeft ze aangegeven dat ze bedoelde dat het heel zwaar is om zo bij te blijven, voor mijzelf dus. Dat diegenen die bij/helder blijven het het zwaarst hebben omdat ze alles zo bewust moeten doorstaan. En dat ze echt hoopte dat ik toch goed kon terugkijken op de bevalling en dat ze zelf nog nooit een kind gebaard heeft en dus nooit zoiets zou durven denken/zeggen over een barende vrouw. Nou ja, ze wist het goed te verzachten, maar toch blijft haar woordkeus van dat moment me verdrietig maken.

En ik weet ook nog niet zo goed hoe ik dat toch een plekje moet gaan geven.

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:39 schreef freecell het volgende:
Wow, 7cm en een kwartiertje later een baby Dat verwacht je dan ook niet!
Wat een mooi geschreven verhaal!

(en mag de spoiler weg? Dat leest heel vervelend, hij is onder het lezen een keer of 6 weer dichtgeklapt)

Liever niet, want ik heb iedereen bij naam genoemd. Of slaat dat echt nergens op .

volgens mij maakt dat qua vindbaarheid met google niks uit, groofsken. maar ik vind 't ook een mooi verhaal en ik kon het prima lezen in de spoiler hoor.

Groofsken, mooi geschreven! En ik denk dat ik de opmerking van de vk wel snap. Ik wilde ook zo graag alles in de hand houden en dus bleef ik inderdaad erg 'wakker'. De paniek die je beschrijft, dat is hoe ik het ook ervaren heb. Echt, heel herkenbaar.

mooi verhaal goofskens.

Groof, wat een mooi verhaal

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:56 schreef mefke79 het volgende:
Groofsken, mooi geschreven! En ik denk dat ik de opmerking van de vk wel snap. Ik wilde ook zo graag alles in de hand houden en dus bleef ik inderdaad erg 'wakker'. De paniek die je beschrijft, dat is hoe ik het ook ervaren heb. Echt, heel herkenbaar.

Ja, ik moet dat gewoon ook een beetje erkennen (moeilijk vind ik, erkennen dat ik lastig ben/was ). Vorige keer zat ik in een roes en ging ik (mede door de heftigheid en de uitputting) helemaal mee in alles wat ik voelde en in alle tips die ik kreeg. Nu was ik gewoon helder, totaal nog niet uitgeput en waarschijnlijk ook lastiger in de zin van minder volgzaam en banger/ meer in paniek .

[ Bericht 11% gewijzigd door Groofsken op 23-12-2009 14:07:25 ]

quote:

Op woensdag 23 december 2009 14:02 schreef Groofsken het volgende:

[..]

Ja, ik moet dat gewoon ook een beetje erkennen (moeilijk vind ik, erkennen dat ik lastig ben/was ). Vorige keer zat ik in een roes en ging ik (mede door de heftigheid en de uitputting) helemaal mee in alles wat ik voelde en in alle tips die ik kreeg. Nu was ik gewoon helder, totaal nog niet uitgeput en waarschijnlijk ook lastiger in de zin van minder volgzaam en banger/ meer in paniek .

Ik vind het mooi geschreven. En ik vind niet dat je hoeft te erkennen dat je 'lastig/moeilijk' was/bent. Dat is toch iets wat ze vaker tegen zullen komen en mee om moeten kunnen gaan, lijkt me. Iedereen gaat er anders mee om, iedere bevalling is anders.

Wat een prachtig verhaal Groofsken, wat jammer dat je zo uitgescheurd was en dat de vk dat niet had gezien...
krijg je nog een nagesprek met de verloskundigenpraktijk waarin je het nog kan hebben over die opmerking? (ik vind dat hoe lastig ze ook vinden dat je bent, je dat niet genoemd hoeft te worden, precies waarom MissSly al zegt... en als ze daar niet mee om kunnen gaan, is dat lastig voor hun, maar bèn je niet lastig... snap je me?)

Ik lees hier niet zo vaak meer mee. Nu wel. Wat een prachtig geschreven 'verhaal' Groofsken.

Ik dacht, ga ff zitten voor het verhaal van groof maar te laat......

Mijn verkorte versie:
Dinsdags Met 39+2 dgn voor controle, helaas was mijn bloeddruk te hoog.
Ik moest urine inleveren en er werd bloed geprikt.
De vk van het zkh zou mij 's middags bellen met de uitslagen.
Ik dacht dat de doktersassistente een fout had gemaakt met bloeddruk opmeten want ze wist ook niet welk labformulier ze voor de urine moest pakken dus ik dacht, als ze dat niet weet, zal ze misschien ook de bloeddruk wel niet goed kunnen meten.

Donderdags, 2 dagen daarna moest ik terug komen voor ctg en bloeddrukmeting.
Dit keer door een co-ass. en tot 3x over weer te hoge bloeddruk.
De vk ging ook nog een keer meten maar kon er niets anders van maken.
De ctg was wel goed.
Ik voelde me niet goed, ik had het voor het eerst sinds de zwangerschap echt helemaal gehad, ik sliep al weeeeeeeeeeken slecht en ik had die ochtend zoveel pijn aan al mijn botten etc. gewoon mijn hele lichaam.
Met dit verhaal heeft de vk inwendig onderzoek gedaan, nog geen ontsluiting en nog geen rijpe baarmoedermond.
ik moest me 's zondags weer melden op de kraamafdeling voor opnieuw een bloeddrukmeting en ctg.
Nou de ctg was wederom goed maar de bloeddruk nog steeds te hoog.
De vk ging overleggen met de gyn.
Ik had al een beetje in mijn achterhoofd dat ze me wel eens zouden kunnen opnemen.
Toen de vk terug kwam op de verloskamer en er een krukje bijpakte wist ik al wel genoeg, die ging er niet bij zitten om me te vertellen dat ik lekker naar huis mocht.
Nee, ik moest worden opgenomen.
Ze wilden mijn bloeddruk even goed in de gaten houden, ze wilden nog niet starten met medicijnen en het kon ook een korte opname worden dat ik de volgende dag naar huis mocht.
Ik voelde mijn lip al trillen en begon te janken ( ik ben helemaal geen jankerd) maar ja het overkwam me.
Ik kreeg even de tijd en werd meegenomen naar de kraamafdeling en op de "zwangeren-kamer" geinstalleerd.
Ik kreeg wat te eten en het opnamegesprek.
Tijdens dit gesprek vroeg de vpk me wat ik van de opname verwachtte, ik grapte, dat ik incl. kind in de maxi cosi naar huis zou gaan (niet wetende dat dit werkelijkheid werd).
Mijn mocht gewoon in en uit lopen dat was wel erg fijn.
Ik had gelukkig een boek bij me en ging lekker proberen te lezen want moest even wat spullen ophalen.
De vluchttas had ik al een tijdje klaar stan dus ik zei, pak die maar, haal de babykleertjes er maar uit (dacht die toch nog niet nodig te hebben) en verder zit er alles in behalve mn tandenborstel en medicijnen.
Die middag en avond beetje lezen, tv kijken, bellen, sms-en en wat bezoek ontvangen.
Mijn bloeddruk was die avond weer normaal dus sms te al naar mn dat ik de vogende dag wel weer thuis zou zijn.
S avonds beetje op tijd proberen te slapen, had de hele dag al koppijn.
Rond 2:00 werd ik wakker en ging naar de wc, voordat ik wilde gaan plassen voelde ik al wat lopen, ik dacht ben ik nou gek of hoe zit dat?
Dus weer naar bed en i kdraai me om en voel wat nats dus weer naar de wc incl. droge onderbroek en een vpk opgezocht.
Ik zei, ehm.....hoe zit dat met gebroken vliezen?
Nou het konden gebroken vliezen zijn of urineverlis zo aan het eind van de zw.schap, dit geloofde ik gelijk al niet want had er steeds nog controle over gehad.
Als het de vliezen waren was het protocol dat er gelijk een ctg gemaakt moest worden dus midden in de nacht aan het ctg apparaat en daarna weer proberen te slapen wat niet lukte.
Ieder half uur werd ik wakker en voelde ik wat lopen, toen heb ik het kraamverband al uitgetest
's ochtends een mega bloeddruk dus dacht, die laten me niet gaan.
Ik moest blijven en binnen 48 u weeen krijgen en anders zou ik ingeleid worden.
ik belde s ochtends naar en vertelde huilend dat hij uiterlijk donderdag papa zou worden, ik werd gewoon zenuwachtig.
Die dag nog een paar keer aan het ctg apparaat en bloeddrukmetingen.
De hele dag nog koppijn gehad dus weer op tijd naar bed en proberen te slapen.
Toen ik mijn nachthemd aantrok grapte mijn kamergenoot nog, zo trek je nu je geluksshirt weer aan, wat ik volmondig met antwoorde (niet wetende dat 2uur daarna de bevalling zou beginnen)
ik had een uurtje geslapen toen ik buikpijn kreeg en dacht dat ik moest poepen dus even naar de wc maar hoefde alleen maar vruchtwater en urine te lozen.
Weer in bed maar krampen, een stuk of 8 in een half uur.
Goh een aantal opvolgende, msischien weeen?
Toch nog maar eens naar de wc en waar ik op de gang de vk tegen kwam.
Ze zei; moet je nou alweer naar de wc?
Ik zo ja ehm.........hoe zit het met weeen? vlgs mij heb ik die namelijk.
Nolu toen moest ik de kleertjes pakken en mn toilettas en werd ik naar een 1 pers. kamer gereden en aan het ctg app. gelegd, gelijk heftige weeen en al 3 cm ontsluiting!
De vk belde mijn en ik kreeg een shotje pethidine in mn bil gespoten, wat een spul zeg, ik was kats van de wereld steeds, en werd naar de verloskamers gereden.
Ik had 6-8 weeen per 10 min. en tussen de weeen door viel ik steeds in slaap door die pethidine.
Het deed wel veel pijn endacht, als dit nog uren moet duren hou ik het niet vol dus ik wilde steeds aan vragen of hij even wilde bellen om te vragen hoe het verder moest maar zodra de wee weg was viel ik weer weg en zodra de wee weer kwam dacht ik, oja hij moet bellen maar dan was ik bezig met puffen dus kon hem dat niet vertellen en als ik klaar was met puffen viel ik weer weg.
Ik bleef hangen op 5cm en tijn lag nog steeds als sterrenkijker.
De vk wilde het nog even aanzien en ging anders om 4:30 de gyn bellen.
Nou die werd gebeld en om 5:00 had ik de ruggenprik er al in zitten.
Men wat was dat fijn!!!
Geen pijn meer maar................toen kwamen de persweeen rond 6:00 en dat was niet fijn om die weg te puffen.
Inmiddels was er wisseling van de wacht geweest en zou de vk rond 8:30 weer komen om de ontsluiting te checken.
Toen ze zich voor kwam stellen en te checken bleek ik voll. ontsluiting te hebben
Vanaf 9:00 mocht ik zelf al een beetje meedrukken en om 9:30 zou ze terug komen.
Wat een heerlijkheid dat ik wat mocht drukken zeg, ondertussen werden er kruiken gemaakt, kleertjes verwarmd en mocht ik om 9:40 beginnen met persen.
Dit ging best goed vond ik zelf, 2x persen op een wee.
De vk was erg prettig, rustig en duidelijk.
Ik zag op een gegeven moment wel DE schaar en dacht eerst ojee en later, het zal wel.
Ze vertelde precies hoe het ervoor stond en ineens zei ze, ja nog 1x persen en dan is het hoofdje er, toen even puffen en ja hoor ik zag een baby uit mij getild worden met de navelstreng mooi naast hem/haar (ik kreeg paar dgn ervoor nare ideen met navelstrengen die om het nekje zaten) en het werd op me gelegd, wow, wat is het?
Een jongetje dat gelijk begon te huilen.
Wow wat mooi en bijzonder en ik vond het zo fijn om hem vast te hebben.
Als ik op tv weleens zag als een kindje onder de huidsmeer op de moeder werd gelegd enzo dacht ik altijd, bah maar nu met mijn eigen kind, het maakte me allemaal niets uit, het was van ons en zag er schattig uit met ook een plat ingedeukt neusje.
Wat waren we blij.

Hierna werd ik gehecht maar daar kan ik me weinig meer van herinneren, was met hele andere dingen bezig en het genieten kon beginnen.

Welkom Tijn!

enne, met kind in de maxi cois het ziekenhuis verlaten werd waarheid

mooooi het- is- mij... en toch nog onverwachts...
mooi zo'n geluksshirt

mooi beschreven het-is-mij.
Als ik het nachthemd draag waarin ik ben bevallen... voel ik me weer net zo gelukkig als het moment dat Jamie geboren was.

Ja als er een volgende komt koop ik weer een geluksshirt
Nee zo voel ik het niet martine maar wel bijzonder.

Owja ik moest tussendoor ook nog
En dat iedere keer voelen naar de ontsluiting en de ruggnprik zetten enzo, het maakte me allemaal niets uit, ik was heel mak en liet het allemaal maar over me heen komen.
Die ruggenprik zetten was niet zo fijn btw ivm de weeen.

Iedereen heeft zo z'n eigen verhaal, maar het gaat zo steeds over hetzelfde. Het raakte me om mijn eigen verhaal te schrijven en het ontroert me steeds om een bevallingsverhaal te lezen.

Mooi het-is-mij .

En iedereen bedankt voor de reacties . Fijn .

Nou, ikzit achter de laptop hoor.
De bevalling in een notendopje,of iets groter...

7.30 werd ik wakker afgelopen zondag en ben gaan plassen. Na het plassen voelde ik alsof ik door bleef druppelen dus wat opgevangen in een glas. Daar zat een transparante vloeistof in met wat vlokken. Hmm misschien wel gebroken vliezen, maar ik wilde nog even afwachten voordat ik het ging aankondigen bij manlief en de vk ging bellen. Ben een beetje aan het dagritme begonnen en bleef maar voelen alsof er iets uit me liep. Dus toch tegen manlief gezegd. Beetje opgevangen en nu was het al wat troebeler met wat vlokken. Daarna werd het steeds geler dus ik dacht vals alarm.
Omdat ik toch bleef voelen onder het lopen dat er wat uitliep de vk gebeld, en die wilde gewoon het zekere voor het onzekere weten. Maandverbandje ingedaan en drie druppels opgevangen.

Uurtje later was de vk er en die bevestigde inderdaad de gebroken vliezen!!! Jeeej!!
Maar...anderzijds...de weeen (het was in middels 12 uur geweest) hadden eigenlijk al moeten beginnen. Ze heeft met het ziekenhuis gebeld en die wilden me niet opnemen zonder weeen. (zij gooide het op slechte weer en primaire pijnstillingswens, maar zkh wilde toch dat ik zou wachten op natuurlijk weeen). Wel zei het zkh toe dat ik maandag ingeleid (24uur) zou worden als de weeen niet op gang kwamen.
Omdat er dus geen weeen activiteit was zijn we eigenlijk er vanuit gegaan dat ik me maandagochtend bij het zkh zou moeten melden.

De vk had de deur nog niet achter zich dichtgetrokken of ik voelde al iets vreemds in mn onderbuik. Hmmm zijn dit weeen? HEt is wel heel licht.
We besloten om Eva toch maar vast naar opa en oma te brengen en tijdens de rit daarheen, en bij opa en oma thuis voelde ik toch wel steken in mn onderbuik zo om de 10 minuten.
We zijn weer thuis en ik krijg heftigere weeen, echter, de ene wee is nog niet weg of de volgende wee is er al. Ik hang op de bank met mijn mans handen in de mijne. Is dit nou een weeenstorm? Op de wc vraag ik aan lief of hij aub de vk wil bellen. Waarop zij vraagt of ze langs mmoet komen ofdat we naar het zkh gaan.
We gaan naar het zkh waar de vk mij bij de ingang opwacht. Alsof het zkh me een soort van rust geef komen de weeen met iets minder regelmaat.

Op de kamer aangekomen word ik getoucheerd. Tadaa 3 volle cms. Dit is geweldig. Bij Eva had ik pas 3 cm na meer dan 35 uur
Even aan de ctg en de zuster komt zeggen dat ik naar de ruggenprikmeneer mag. De ruggenprik word gezet (ik heb het koud) en even later rijden we terug naar de verloskamer. We komen langs een klok. Kwart voor vier.
Kwart voor vier zeg ik tegen mezelf, zal hij geboren worden op de dag van de sneeuwstorm??

De vk is inmiddels naar huis. Later, ik weet niet hoe laat (denk een uur of 6), komt de arts mij toucheren, een krappe 4 a 5 cm. We gaan weeenopwekkers toedienen want het gaat te langzaam.
2 uur later komt ze weer. NOg steeds 5 cm. De dosis wordt opgehoogd.

Tot hier het fijne gedeelte.....

Ik heb buikpijn. Ik klaag. Wat is dit nou. Heb ik een ruggenprik, heb ik gruwelijke buikpijn. Ik jammer en klaag steen en been. Ik mag op mn zij gaan liggen maar dat maakt niks uit. Ik heb niet geplast dus de katheter wordt opnieuw ingebracht. Buikpijn neemt iets af, of....toch niet...
Buikpijn..... maar ik wil slapen, ik wil fit zijn voor de persfase. Maar de buikpijn overheerst, ik word helemaal gek en denk dat ik daar ter plekke ga overlijden aan de buikpijn. Tot overmaat van ramp moet ik poepen. (Heb inmiddels ook een paar keer overgegeven dus maag is leeg) Persdrang dus.
Ik klaag nog eens een keer over mijn buikpijn en ik krijg een echo. De blaas is leeg, dus het zal wel van de weeen komen.

We gaan persen (een kwartier, hooguit een half uur zegt de dokter, het is immers je 2de). Hap lucht en persen, persen, persen. Dit gaat niet lukken zeg ik. Ik heb teveel buikpijn om goed te kunnen persen. Het lukt me niet goed om adem te halen voor de pers 2 en 3. Ik pers me een slag in de rondte maar het haalt niks uit voel ik. Volgens Rob en de zuster wel, 3 stapjes vooruit, 1 stapje terug. Ik doe het echt heel goed.
Ik wil niet meer persen.
De vk zegt dat ik toch moet persen ommdat het kind er anders niet uit komt. Ik blijf klagen en zeuren over de buikpijn. Ik kan echt niet persen en deel mede dat ik stop met persen. Maar dat mag niet. Zeggen ze. Ik bedank ze vriendelijk en stop met persen.
De vk zegt dat ze dan straks de dokter moeten gaan halen als ik niet ga persen. Ik verzoek haar vriendelijk om de dokter nu te gaan halen want ik ga toch niet meer persen. Bij elke pers ga ik dood van de buikpijn en al mijn krachten gaan naar die pijnlijke plek in de buik ipv naar de vagina. Ik baal hier echt van. Ik hoopte zo op een fijne persfase, maar die buikpijn verpest alles.

Anyway, ik ben gestopt met persen en de dokter komt. Die vraagt boos waarom ik niet meer pers. IK leg uit dat het geen zin heeft omdat ik op de verkeerde plaats pers en omdat ik geen vooruitgang voel. Hij zegt dat hij dan ook stopt en trekt zn handschoenen uit. Helaas heeft hij mij daar niet mee en blijf ik gewoon stil de weeen wegpuffen. Dat wordt dan een vacuumpomp dreigt hij, en dan willen we niet. We willen dat je natuurlijk bevalt. Hij kan zeggen wat hij wil.

Het kan me niks meer schelen, ik pers niet meer. Ze gaan de pomp halen en ik puf nog wat weeen weg.
De zuster verbaasd over het feit dat ik de persdrang zo goed tegen kan gaan....
De pomp wordt erop gezet. 1 perswee. 2 perswee...ik hoor iets over schouders..... 3 perswee. Daar is mijn zoon, daar is Fabian. Ik begin te huilen. Niks interesseert me meer.
Achteraf hoor ik van Rob dat de navelstreng om zn nek zat.
De placenta komt na 2 minuten en ik word keurig gehecht. Ik bedank de dokter, de vk en de zuster voor hun hulp. Volgens mij vind de dokter mij niet zo aardig.
Persfase heeft in plaats van een kwartier 72 minuten geduurd

Overigens baal ik dat er geen fotos zijn dat Fabian op mijn buik wordt gelegd en dat Rob de navelstreng doorknipt, maar volgens Rob was er haast bij ivm navelstreng.

Gisteren kwam de vk langs. Ze vertelde me dat 6% van de vrouwen bij de 2de ook een vacuumpomp verlossing krijgt. Ook vertelt ze me, dat toen ze me de 1e keer toucheerde aL voelde dat Fabian nog veels te hoog lag. Dus geen wonder dat persen niks uitmaakte want meneer moest nog van ver komen. En had nog een lange weg te gaan voordat hij die 'bocht' had bereikt.
Dat gaf me zo een fijn gevoel. Het klopte dus dat ik aanvoelde dat het persen niks uithaalde (ondanks die buikpijn). Ik ben dus niet gemaakt om te bevallen.

Dus al met al kan ik nu met een tevreden gevoel terugkijken, ik stelde me niet aan. Alles had een reden. De persfase was niet fijn, maar ik heb er een superlief ventje voor terug en alles is goed.

[ Bericht 0% gewijzigd door amaranta op 26-12-2009 18:01:17 ]

quote:

Op vrijdag 25 december 2009 09:44 schreef het-is-mij het volgende:
Ja als er een volgende komt koop ik weer een geluksshirt
Nee zo voel ik het niet martine maar wel bijzonder.

Owja ik moest tussendoor ook nog
En dat iedere keer voelen naar de ontsluiting en de ruggnprik zetten enzo, het maakte me allemaal niets uit, ik was heel mak en liet het allemaal maar over me heen komen.
Die ruggenprik zetten was niet zo fijn btw ivm de weeen.

beetje herkenbaar....ontspan, zei de arts... ik: meneer ik heb nu een wee, nu kan ik even niet ontspannen....
Maar verder viel het mee en deed het geen pijn

quote:

Op woensdag 23 december 2009 11:55 schreef Groofsken het volgende:
De mijne

... en weg ...

Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd, zou je het misschien willen pmmen? Ik beloof je dat ik de pm daarna meteen delete.

het-is-mij, mooi opgeschreven, je verhaal! "hoe zit dat met..." helemaal goed!

amaranta, was de ruggeprik er de hele tijd in? mooi opgeschreven! En snel ook!

en wat was die buikpijn dan?
toch wel fijn dat er naar een barende vrouw geluisterd wordt!

maar fabian is mooi!

[ Bericht 6% gewijzigd door DaviniaHR op 26-12-2009 19:57:35 ]