Ik had recentelijk een advertentie geplaatst in de krant over een vacature in mijn bedrijf. Er werden dames gezocht en de positie betaalt met 15 Euro per uur. Nou in en vanzelf vind ik dat niet spectaculair maar er komen bij mij minstens 15 emails per dag binnen. Al de kandidaten zijn serieus en proberen keihard het baantje in de wacht te slepen. Ik krijg dan ook allerleie foto's, CV's, mobiel nummers, en mooi geschreven meldingen van interesse.
Je kan je ook voorstellen dan dat ik veel interviews iedere dag moet doen om de juiste te vinden. Er komt zo'n dame bij mij langs op een dag, een jaar of 21 oud, en met haar voer ik het interview uit. Bij het einde vraagt ze me of ik haar meteen de baan wil uitreiken. Ze vraagt dit met een glitter in haar ogen, een stralende glimlach, en ook spanning in haar stem. Ik vertel haar dat ik eerst even na moet denken, en dat ik ook een opvolgende interview met een andere kandidaat heb later in de dag.
We gaan eventjes iets anders bespreken, maar het keert uiteindelijk daarnaar terug.
Ze herhaalt haar vraag of ik haar ter plek de baan wil aanreiken. ik zeg dat ze wel een sterke kandidaat is en dat ik het inderdaad wel zou overwegen. Ik zie niets aan haar uiterlijk natuurlijk, maar merk toch ook dat ze dit niet echt pikt.
We sluiten dan af, en zij gaat weg.
Een paar uur later die dag, bel ik haar op, om haar melding te geven van acceptatie. Er antwoordt een zachte, piepkleine stem waarvan ik denk dat het een kleuter is, en een tiental seconden later werd er opgehangen. Ik bel terug over een paar minuten want ik denk dat het fout is, en dat haar kleine zusje of zo haar mobieltje heeft gepakt.
Maar ditmaal gaat het direct naar haar antwoordapparaat en ik moet een berichtje achterlaten.
Vreemd genoeg, ik hoor nooit meer van deze desbetreffende jonge dame.
KLACHT: Moge het duidelijk zijn, dames die geen steentje ongemoeid laten om aan een baan te komen.