Depressief door de hormonen, deel 9

Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.

Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.

ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.

ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.

maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen. Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken ) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...

en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....

oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.

Je bent stoer en dapper.

quote:

Op maandag 9 augustus 2010 21:33 schreef YPPY het volgende:
Je bent stoer en dapper.

heuj, nou heb ik het toch niet droog gehouden!

En toch is het zo, ik weet hoeveel moeite het je kost om dit te vertellen. Niet zozeer tegen anderen, maar om het zo in de openbaarheid tegen jezelf te vertellen. Die drempel is gigantisch! Dus het is knap en stoer en dapper en nog veel meer. Echt!

Davinia ik vind het echt heel knap dat je dit hier neerzet Het is tenslotte niet niks om zoiets persoonlijks even op te schrijven. Ik schrik er wel van moet ik zeggen. Ik zag toevallig vanmiddag je andere berichtjes over dit onderwerp toen ik iets zocht voor iemand anders (je weet wie). Ik wil eigenlijk gewoon zeggen dat je bij me terecht kunt als je wilt praten, maar dat komt beroerd mijn toetsenbord uit omdat het toch wel herkenbaar is.

[ Bericht 50% gewijzigd door Stiemie op 09-08-2010 22:21:57 (toch wel erg moeilijk om zo neer te zetten...) ]

Helemaal met Yppy eens. Wat dapper dat je het opschrijft en het op die manier weer verder voor jezelf onderkent. Heel veel sterkte de komende tijd, ik wens dat je snel jouw eigen manier zult vinden om hiermee om te gaan

Oh Davinia, wat naar.
Knap en goed dat je hulp hebt gezocht. En rot dat er zo'n lange wachttijden zijn. Hopelijk kun je snel terecht.
Dat masker, ja, dat is zó kenmerkend voor depressief zijn. Je zó groot houden. En zeker tov. je kinderen. Eli zal het idd vast al wel merken. Wat dat betreft heb ik geen ervaring. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
En schrijf vooral hier van je af.

Davinia
Dapper dat je het open gooit, erkent voor jezelf, hulp zoekt. Moeilijk en stoer!
Heel veel sterkte! En als je eens wilt meeten ofzo, praten, dan weet je me te vinden

Oh Davina.
Wat heftig allemaal, en wat dapper ben je. Poeh.
Heel veel sterkte. En wat miss Sly zegt, als je eens wil praten of even afleiding wil zoeken, je bent welkom.

quote:

naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.

ik heb geen ervaring met ppd, wel met sterke emoties binnen het gezin, maar daarin is alles nog wel vers. tot nu toe kiezen wij ervoor om heel open te zijn. tot nu toe lijkt dat heel goed uit te pakken voor iedereen. we waken ervoor dat emotie zich nooit (al dan niet verbaal) agressief uit tegen de kinderen. dus het is wel ok om ontroerd (dus tranen) te zijn als ravi en selene iets schattigs doen. en het is ook ok om eens tegen elkaar uit te vallen (zonder schelden of gedoetjes, dat wel), ook al is het niet gewenst (beter om dingen úit te vechten op een ander tijdstip dan!), het is wel ok dan en het is ook ok om overstuur te zijn zonder reden. wel praten we dingen altijd uit en gaan we gewoon door met wat we deden. dus het 'schema' van de kinderen gaat altijd door, wat er ook gebeurt, hoe dan ook!

en wat de anderen al zeggen: heel knap en dapper dat je zo open bent

Davinia , dapper dat je het post en goed dat je hulp hebt gezocht.
Ik vind het lastig om verder wat te schrijven, maar misschien ga ik je nog wel een PM sturen...

Davinia, de eerste stappen heb je gezet, bekennen dat er iets niet goed gaat, het "vertellen" aan je 'omgeving' als je zo sterk blijft zoals je nu deze stappen hebt gezet ga je het echt redden!
Zorg er voor dat je hulp krijgt waar nodig, en dit hoeft niet alleen medicatie te zijn, maar kan ook lotgenotencontact, kinderoppas en schoonmaakhulp krijgen zodat je af en toe ook even de kans krijgt je batterij op te laden.
Dikke knuf en kus

Davina. Wat ontzettend stoer van je dat je deze stap gezet hebt. De 'ervaringsdeskundigen' hebben het al gezegd. Het leven van je kinderen draait door en jij speelt daarin een rol. Nu is het belangrijk dat jij weer een lekker gevoel gaat krijgen zodat je niet meer hoeft te spelen, maar gewoon jezelf kun zijn. Heel veel suuces bij het doorgaan van dit zware proces. En weet wat ze hier zeggen..... iets met een put, een bodem en afzetten...

Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!

@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...

Weet je Davinia, als je zo diep zit, dan zal de psych vast de optie van medicatie opperen. Heb je daar al over nagedacht? Hoe je daar tegenover staat? Ik weet nog wel dat ik het indertijd ontzettend heftig vond, en ernstig twijfelde. Immers, ik vond dat ik het allemaal maar zelf moest doen. Tot ik werkelijk helemaal óp was, toen was de keuze snel gemaakt. En binnen een week scheen de zon weer voor me. Op die manier was ik ook veel ontvankelijker voor therapie.
Denk er maar vast eens over na. Als het aanslaat (als je pech hebt is het even zoeken naar de juiste medicatie) is het een wereld van verschil en kun je van daaruit gesprekken aangaan om 'aan jezelf te werken'.

Ook dat geeft niets. Je beseft dat dit misschien wel het geval zou kunnen zijn. Prima. Zodra jij die bodem onder je voeten voelt, weet je dat je af kunt gaan zetten en de weg weer naar boven zult vinden. Nee, niet makkelijk. Absoluut niet, maar zo ontzettend belonend als je eenmaal boven bent.

Ooit heeft iemand die heel bijzonder voor me was, me uitgelgd wat je allemaal kunt doen als je in de problemen zit. Ik (en wrs. velen met mij) lieten de bekende emmer overstromen. Die lieve persoon gaf mij toen de uitleg dat dat slechts één manier was. Maar er waren meerdere manieren. Bijvoorbeeld het vroegtijdig leegkiepen van de emmer. Maar dat gaat meestal met een kleine overstoming (van gevoelens) gepaard. Een andere manier was (en daar kreeg ik letterlijk een boor voor aangerijkt) Het boren van kleine gaatjes in die emmer.

een gaatje voor elke dag een kopje thee en 5 minuten even wegdromen in het niets.
een gaatje voor gewoon lekker op de bank met een boek.
een gaatje voor even lekker uitwaaien op het strand.
en ga zo maar door....

Soms maak ik de fout dat ik vuil water (te veel negatieve dingen) in mijn emmer laat stromen en de gaatjes verstopt raken. Dan moet ik mezelf tot de orde roepen en die gaatjes doorprikken. Maar de lessen die ik de afgelopen jaren geleerd heb, zijn me dierbaar.

Ik hoop dat je er iets mee kunt.

Davinia Ik vind het ook heel dapper dat je zo open bent.

quote:

Op dinsdag 10 augustus 2010 11:26 schreef DaviniaHR het volgende:
Jullie zijn lief! Dank!
Ik weet niet precies wat ik nou 'wil' met dit topic. Het is toch openbaar, het is toch internet...
Ik ben nog een beetje aan het zoeken wat goed voelt. Maar de start was iig fijn!

@chaca, weet je, ik ben een beetje bang dat de bodem nog niet eens bereikt is...

Weetje Davinia, soms hoef je ook niks te willen bereiken, en kan van je afschrijven (bijvoorbeeld hier) al een steuntje in de rug geven, en de adviezen die je er voor niks bijkrijgt kun je bekijken en als het je aanspreekt toepassen in je leven, en wat niet bij jou aansluit leg je lekker naast je neer
_{misschien moet je dit berichtje vaker lezen dan een keer om het te snappen, kan het iig niet duidelijker uitleggen sorry}

moonah, de optie medicatie is al genoemd, ja. AD wil ik pertinent niet. persoonlijke redenen en zo. Stemmingsstabilisatoren is zeker een optie. (en er zijn minimaal 2 types die prima samen gaan met bv, dus dat is weer een probleem minder.)

chaca, ik moest ff een paar keer lezen tot ik het snapte, maar het spreekt me wel aan ja!
ik probeer nu wel al alles wat me enigszins dwars zit of in mijn hoofd zit, zo snel mogelijk eruit te krijgen, want er is dus echt helemaal niets nodig om weer die put in te lazeren... en dat lijkt te helpen (ik zit dus nog steeds in pyjama, maar ja, ik wilde eerst andere dingen doen)

Wat een mooie metafoor, Chaca! Ik ben dol op metaforen, die maken vaak zo goed duidelijk hoe een situatie in elkaar steekt.

En Davinia, goed dat je je al hebt georienteerd. Fijn ook, dat er medicatie is die met BV samen gaat, dat vergemakkelijkt de evt keuze lijkt me.

Davinia, ondanks het negatieve, lijk je wel duidelijk te weten wat je wil: je zoekt zelf de goede hulp, denkt na over de beste medicatie. Dat je in actie komt is al een goed teken!
En ik vind het dapper dat je hier zo open durft te zijn. Ook al een hele stap om te zetten.
_{Ik herken het wel deels van toen Chris klein was, maar niet zoals heftig als sommige andere OUD-mama's denk ik}


Chaca, dat klinkt erg mooi.

Chaca wat zeg je dat mooi! Zo is het inderdaad allemaal een stuk duidelijker en overzichtelijker

Waarom is alles toch zo ingewikkeld?

Ik vind het zó moeilijk om dat masker af te zetten, af te laten. Het is zo fijn met masker. Dan hoef ik tenminste niet te voelen. Gewoon negeren, mss gaat het dan wel weg. Wat je niet ziet, bestaat niet, enzo.

En wanneer moet je dan je masker aflaten? Op je werk? Geen optie. Thuis? Dan zijn de kinderen er, en dat wil ik ze ook niet aandoen. Dan gaat Eli muiten, en zit PR met een mokkende vrouw die niks kan hebben qua prikkels, en een gillende peuter die het niet snapt. En dan is Aviva er ook nog. Maar die is meestal wel lief, dus dat scheelt dan weer. Maar ja, wanneer laat je eea dan toe? Ik weet het niet meer. Ik werk halve dagen, dus ’s middags heb ik wel even tijd, maar dan heb ik ook geen zin om uitgebreid me k*t te gaan zitten voelen, dan moet er van alles gedaan worden. En dingen op de to-do-lijst zijn weer stressoren, dus dat moet weg. Maar als je dan steeds bezig bent, gaat het gevoel weer op de negeermodus. Fijn, hè, vrouwenlogica :’)

Maar ja, als ik het masker op houd, alles (mezelf) onder controle houd, komt er ook geen vooruitgang. Hoe is het toch mogelijk dat een mens zich continue met alles steeds blijft tegenwerken? Dat is toch irritant?

Om maar te zwijgen over mijn angsten voor de hechting tussen mij en Aviva…

Naja, ik ga maar werken of zo. Moet ook gebeuren.

_{en ik begin em steeds meer te ergeren aan de TI van dit topic het is helemaal niet}

Moet je dat masker zo vaak af doen dan? Hoezo krijg je dan geen vooruitgang?

Het toelasten kostte mij ook veel energie, meer dan het 'er niet zijn'. Dus deed ik dat maar weinig. Bij mij is het meer langzaam vervaagd dan dat het op en af en op en af en op en af ging. En als het masker af ging, was het vaak onverwachts, als ik alleen was.

omdat ik het idee heb dat daar een groot deel van het probleem ook zit.

het helpt ook niet dat ik bij alles dan ga denken 'ik voel dit wel, maar is dat wel echt wat ik voel, of is een masker dat ik voor mezelf ophoud?'
leuk, manische trekken dan kan je helemaal nergens meer van op aan. want tja, wat is nou de 'manische trekken', wat is nou echt 'ikke' zoals ik normaal ben? is het masker wellicht een uiting van de manische trekken? ik weet het niet meer, en das best irritant (understatement ). dat je niet eens meer zeker kunt zijn van je eigen gevoel(ens)