OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik meld me hier omdat ik het op dit moment even niet meer weet en ook niet weet waar ik anders terecht kan. Ik zal proberen uit te leggen wat er aan de hand is.
Mijn kleine meisje is nu 7 weken. Na een vlekkeloze zwangerschap, ben ik met 38,5 week opgenomen in het ziekenhuis vanwege een iets te hoge bloeddruk. Na een periode van 5 dagen iedere dag in spanning te hebben gezeten of ik die dag wel of niet ingeleid zou worden ben ik uiteindelijk ingeleid en ben ik supersnel bevallen van een gezond kindje. De bevalling heeft in totaal 5 uur geduurd. Als ik geen ruggeprik gehad had zou het binnen 1,5 uur gepiept zijn geweest.
Omdat het erg druk was in het ziekenhuis moest alles snel snel gebeuren en lag ik voor ik er zelf erg in had gedoucht en wel op de kraamafdeling met allemaal bezoek om mij heen. Toen het bezoek en mijn man wegging, werd ik om de 3 uur wakker gemaakt, werd de baby aangelegd en werd ze een uur later weer weggehaald en in haar bakje gelegd waar ze ging liggen piepen. Al met al geen beste eerste nacht omdat er niemand tijd had om uit te leggen wat ik moest doen en waarom zij moeite had met slapen.
Toen ik de dag erna naar huis mocht was er geen kraamhulp beschikbaar en we waren de eerste nacht thuis dus helemaal alleen. Ook kregen we ons kleintje niet stil. We waren rond 17:00 thuis en om 4:00 hield ze op met gillen. Het aanleggen lukte voor geen meter en ik had het idee dat zij helemaal niks binnenkreeg.
De kraamweek heeft uiteindelijk alleen in het teken gestaan van het op gang krijgen van de borstvoeding, het ging nergens anders over. De kraamhulp deed verder niks in huis omdat die borstvoeding goed op gang moest komen. Ik heb alles geprobeerd, uiteindelijk lag ze 's nachts 6 uur achter elkaar op mijn tepels te zuigen. Toen ben ik tepelhoedjes gaan gebruiken en vervolgens gaan kolven. Toen bleek dat er 's nachts geen druppel uitkwam. De kraamhulp heeft toen aangegeven dat we alles geprobeerd hebben maar dat het niet ging lukken. Op dat moment had ik kunnen weten dat het niet goed met me ging. Ik sliep overdag niet, en 's nachts lag ik ook voortdurend wakker. En dat is nu nog steeds niet anders.
Ik wordt steeds meer gestresst/gespannen, huil om niks en raak helemaal verkrampt als ze een kik geeft omdat ik bang ben dat ze gaat huilen. En iedereen zegt dat het zo genieten is deze periode. Genieten is wel het laatste dat ik op dit moment doe. En het is gewoon niet eerlijk naar haar toe. Ze doet het hardstikke goed. Slaapt nu 's nachts zo'n 6-8 uur en huilt weinig. Wel had ik geen idee hoe ik haar overdag aan het slapen kon krijgen. Waardoor ik de hele dag met mijn pink in haar mond op de bank zat. Meestal sliep ze zo'n 8-12 uur achter elkaar niet. Ze had veel last van krampjes en was heel onrustig waardoor ze, als ze eindelijk in slaap viel, zichzelf wakker maakte door maaiende armpjes.
Afgelopen vrijdag heb ik dan ook in tranen het CB gebeld en 's middags is er meteen iemand langs gekomen. Zij heeft ons laten zien dat we haar kunnen inbakeren. Het lijkt erop dat dit voor haar wel werkt. Ze slaapt meer, maar we zijn pas op de derde dag en omdat ik in een boekje heb zien staan dat ze dan een dip kunnen krijgen en in het oude 'gedrag' terug kunnen vallen zit ik nu al de hele ochtend verkrampt te luisteren naar alle geluidjes die ze maakt in de hoop dat ze tot de volgende voeding slaapt.
Toen het kdv vorige week belde om een afspraak te maken voor de wendagen heb ik de hele dag gehuild. In eerste instantie omdat we eigenlijk nog geen leuke periode hebben gehad en ze over 2,5 week al moet gaan wennen. Daarna omdat ik het ergens ook wel fijn vind dat ik niet de hele dag met haar bezig hoef te zijn. En daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over waardoor ik de hele dag in huilen uitbarst.
Ik wilde zo graag een kindje, en alles gaat goed. Dus er is geen reden om me zo te voelen en niet blij te zijn met het lieve meisje dat ik gekregen heb. Maar het gaat met mij, lijkt het, steeds slechter. En ik weet niet goed hoe ik hieruit moet komen. Als mijn man thuis is, dan gaat het beter. Maar het moment dat hij weer moet werken vind ik zo moeilijk. Ik word dan zo bang voor wat er misschien kan gebeuren dat het een soort van vastloopt in mijn hoofd.
Afgelopen weekend hebben we er veel over gepraat en heb ik besloten de huisarts te bellen. Daar kan ik vanmiddag terecht. Ik kan niet omschrijven hoe zeer ik hiervan baal. Ik heb het gevoel dat ik iedereen teleurstel en teveel op anderen moet leunen om de dag door te komen. Dat iedereen zegt dat dat niet erg is maakt het er ook niet beter op. Ik hoop dat de huisarts me vanmiddag een duwtje in de goede richting kan geven zodat ik snel kan gaan genieten en haar de aandacht en liefde kan geven die ze verdient. Het lucht weer even op om het te 'vertellen'. Hoop dat ik jullie er niet te erg mee verveel want het is een debiel lang verhaal geworden.
Mijn kleine meisje is nu 7 weken. Na een vlekkeloze zwangerschap, ben ik met 38,5 week opgenomen in het ziekenhuis vanwege een iets te hoge bloeddruk. Na een periode van 5 dagen iedere dag in spanning te hebben gezeten of ik die dag wel of niet ingeleid zou worden ben ik uiteindelijk ingeleid en ben ik supersnel bevallen van een gezond kindje. De bevalling heeft in totaal 5 uur geduurd. Als ik geen ruggeprik gehad had zou het binnen 1,5 uur gepiept zijn geweest.
Omdat het erg druk was in het ziekenhuis moest alles snel snel gebeuren en lag ik voor ik er zelf erg in had gedoucht en wel op de kraamafdeling met allemaal bezoek om mij heen. Toen het bezoek en mijn man wegging, werd ik om de 3 uur wakker gemaakt, werd de baby aangelegd en werd ze een uur later weer weggehaald en in haar bakje gelegd waar ze ging liggen piepen. Al met al geen beste eerste nacht omdat er niemand tijd had om uit te leggen wat ik moest doen en waarom zij moeite had met slapen.
Toen ik de dag erna naar huis mocht was er geen kraamhulp beschikbaar en we waren de eerste nacht thuis dus helemaal alleen. Ook kregen we ons kleintje niet stil. We waren rond 17:00 thuis en om 4:00 hield ze op met gillen. Het aanleggen lukte voor geen meter en ik had het idee dat zij helemaal niks binnenkreeg.
De kraamweek heeft uiteindelijk alleen in het teken gestaan van het op gang krijgen van de borstvoeding, het ging nergens anders over. De kraamhulp deed verder niks in huis omdat die borstvoeding goed op gang moest komen. Ik heb alles geprobeerd, uiteindelijk lag ze 's nachts 6 uur achter elkaar op mijn tepels te zuigen. Toen ben ik tepelhoedjes gaan gebruiken en vervolgens gaan kolven. Toen bleek dat er 's nachts geen druppel uitkwam. De kraamhulp heeft toen aangegeven dat we alles geprobeerd hebben maar dat het niet ging lukken. Op dat moment had ik kunnen weten dat het niet goed met me ging. Ik sliep overdag niet, en 's nachts lag ik ook voortdurend wakker. En dat is nu nog steeds niet anders.
Ik wordt steeds meer gestresst/gespannen, huil om niks en raak helemaal verkrampt als ze een kik geeft omdat ik bang ben dat ze gaat huilen. En iedereen zegt dat het zo genieten is deze periode. Genieten is wel het laatste dat ik op dit moment doe. En het is gewoon niet eerlijk naar haar toe. Ze doet het hardstikke goed. Slaapt nu 's nachts zo'n 6-8 uur en huilt weinig. Wel had ik geen idee hoe ik haar overdag aan het slapen kon krijgen. Waardoor ik de hele dag met mijn pink in haar mond op de bank zat. Meestal sliep ze zo'n 8-12 uur achter elkaar niet. Ze had veel last van krampjes en was heel onrustig waardoor ze, als ze eindelijk in slaap viel, zichzelf wakker maakte door maaiende armpjes.
Afgelopen vrijdag heb ik dan ook in tranen het CB gebeld en 's middags is er meteen iemand langs gekomen. Zij heeft ons laten zien dat we haar kunnen inbakeren. Het lijkt erop dat dit voor haar wel werkt. Ze slaapt meer, maar we zijn pas op de derde dag en omdat ik in een boekje heb zien staan dat ze dan een dip kunnen krijgen en in het oude 'gedrag' terug kunnen vallen zit ik nu al de hele ochtend verkrampt te luisteren naar alle geluidjes die ze maakt in de hoop dat ze tot de volgende voeding slaapt.
Toen het kdv vorige week belde om een afspraak te maken voor de wendagen heb ik de hele dag gehuild. In eerste instantie omdat we eigenlijk nog geen leuke periode hebben gehad en ze over 2,5 week al moet gaan wennen. Daarna omdat ik het ergens ook wel fijn vind dat ik niet de hele dag met haar bezig hoef te zijn. En daar voel ik me dan weer ontzettend schuldig over waardoor ik de hele dag in huilen uitbarst.
Ik wilde zo graag een kindje, en alles gaat goed. Dus er is geen reden om me zo te voelen en niet blij te zijn met het lieve meisje dat ik gekregen heb. Maar het gaat met mij, lijkt het, steeds slechter. En ik weet niet goed hoe ik hieruit moet komen. Als mijn man thuis is, dan gaat het beter. Maar het moment dat hij weer moet werken vind ik zo moeilijk. Ik word dan zo bang voor wat er misschien kan gebeuren dat het een soort van vastloopt in mijn hoofd.
Afgelopen weekend hebben we er veel over gepraat en heb ik besloten de huisarts te bellen. Daar kan ik vanmiddag terecht. Ik kan niet omschrijven hoe zeer ik hiervan baal. Ik heb het gevoel dat ik iedereen teleurstel en teveel op anderen moet leunen om de dag door te komen. Dat iedereen zegt dat dat niet erg is maakt het er ook niet beter op. Ik hoop dat de huisarts me vanmiddag een duwtje in de goede richting kan geven zodat ik snel kan gaan genieten en haar de aandacht en liefde kan geven die ze verdient. Het lucht weer even op om het te 'vertellen'. Hoop dat ik jullie er niet te erg mee verveel want het is een debiel lang verhaal geworden.
EssentialM, wees eens niet zo streng voor jezelf!... als iemand je verhaal niet wil lezen dan lezen ze het maar niet toch... doorscrollen is zo gepiept, dus ga je daar alsjeblieft niet ook nog druk over zitten maken.
Heel goed dat je naar de huisarts gaat, verwacht geen toverstokjes, die bestaan niet...
Het bang zijn voor wat er misschien kan gebeuren is heel herkenbaar, mijn kindjes zijn al groter, maar ik herken het wel. En dat bang zijn voor het gaan huilen is ook erg herkenbaar uit de eerste periode bij de tweede hier.
Ik hoop dat je met de juiste hulp weer stukje bij beetje ontspannener kan worden. En dan komt dat genieten vast ook wel. Pas goed op jezelf!
En geen idee of je iets voor jezelf doet, maar misschien is het wel fijn om bv een avond in de week iets voor jezelf te gaan doen. Sporten of theeleuten bij iemand of.... dan ben je er even uit, misschien geeft dat ook wat rust. Sterkte
en probeer een beetje lief te zijn voor jezelf!
Heel goed dat je naar de huisarts gaat, verwacht geen toverstokjes, die bestaan niet...
Het bang zijn voor wat er misschien kan gebeuren is heel herkenbaar, mijn kindjes zijn al groter, maar ik herken het wel. En dat bang zijn voor het gaan huilen is ook erg herkenbaar uit de eerste periode bij de tweede hier.
Ik hoop dat je met de juiste hulp weer stukje bij beetje ontspannener kan worden. En dan komt dat genieten vast ook wel. Pas goed op jezelf!
En geen idee of je iets voor jezelf doet, maar misschien is het wel fijn om bv een avond in de week iets voor jezelf te gaan doen. Sporten of theeleuten bij iemand of.... dan ben je er even uit, misschien geeft dat ook wat rust. Sterkte
en probeer een beetje lief te zijn voor jezelf!
Mama van 2 lieve meiden :)
Essential, het is inderdaad niet altijd een roze/bluwe wolk waar je opkomt na je bevalling.
Je bent natuurlijk al 'vervelend' begonnen zonder informatie, zonder kraamzorg en ga zo maar door.
Dat moet je sowieso eerst verwerken om het zo maar te zeggen.
Uit je verhaal begrijp ik dat het je eerste kindje is, het is normaal om bezorgd en bang te zijn of je het allemaal goed doet, of je ukje wel gelukkig is en ook voeding kan in het begin drama zijn.
Ontzettend goed van je dat je al gelijk aan de bel hebt getrokken! hoe sneller je dit doet, hoe sneller je uiteindelijk de hulp krijgt die je nodig gaat hebben. EN nee, het is geen makkelijke weg, en natuurlijk hoop ik met je mee dat het snel op te lossen is!
Cijfer je zelf niet weg, ook jij hebt je rust en regelmaat nodig, net als je ukje, ben jij nerveus en gespannen neemt je ukje dit vrij snel over en blijf je in een cirkeltje hangen.
Je bent inmiddels begonnen met inbakeren, dit kan een paar dagen duren voor het echt goed aanslaat kwa doorslapen en ga zo maar door. probeer ook voor jullie samen 2 ritueeltjes te vinden, 1 voor het tussendoor slaapje, en 1 voor het 'nacht' slapen. Ukje zal het niet onmiddelijk snappen, maar als je het volhoud weet hij/zij wel vrij snel wat er van hem/haar verwacht wordt.
Probeer inderdaad wel (hetzij met aangepaste afspraak) toch gebruik te maken van de wendagen. Dan heb je even tijd voor jezelf, tijd die je nu ontzettend hard nodig hebt, net als een schouder en vriendelijke woorden van je directe omgeving.
Heb je mensen in je omgeving waar je goed mee kan praten? wellicht iemand die een uurtje/ twee uurtjes op zou kunnen passen zodat jij even een wandeling kan maken, je kop leeg maken en er met frisse moed even tegen aan kan?
Dikke knuf,
Maffe
Je bent natuurlijk al 'vervelend' begonnen zonder informatie, zonder kraamzorg en ga zo maar door.
Dat moet je sowieso eerst verwerken om het zo maar te zeggen.
Uit je verhaal begrijp ik dat het je eerste kindje is, het is normaal om bezorgd en bang te zijn of je het allemaal goed doet, of je ukje wel gelukkig is en ook voeding kan in het begin drama zijn.
Ontzettend goed van je dat je al gelijk aan de bel hebt getrokken! hoe sneller je dit doet, hoe sneller je uiteindelijk de hulp krijgt die je nodig gaat hebben. EN nee, het is geen makkelijke weg, en natuurlijk hoop ik met je mee dat het snel op te lossen is!
Cijfer je zelf niet weg, ook jij hebt je rust en regelmaat nodig, net als je ukje, ben jij nerveus en gespannen neemt je ukje dit vrij snel over en blijf je in een cirkeltje hangen.
Je bent inmiddels begonnen met inbakeren, dit kan een paar dagen duren voor het echt goed aanslaat kwa doorslapen en ga zo maar door. probeer ook voor jullie samen 2 ritueeltjes te vinden, 1 voor het tussendoor slaapje, en 1 voor het 'nacht' slapen. Ukje zal het niet onmiddelijk snappen, maar als je het volhoud weet hij/zij wel vrij snel wat er van hem/haar verwacht wordt.
Probeer inderdaad wel (hetzij met aangepaste afspraak) toch gebruik te maken van de wendagen. Dan heb je even tijd voor jezelf, tijd die je nu ontzettend hard nodig hebt, net als een schouder en vriendelijke woorden van je directe omgeving.
Heb je mensen in je omgeving waar je goed mee kan praten? wellicht iemand die een uurtje/ twee uurtjes op zou kunnen passen zodat jij even een wandeling kan maken, je kop leeg maken en er met frisse moed even tegen aan kan?
Dikke knuf,
Maffe
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
EssentialM, ik vind het goed van je dat je je zo durft te uiten en het niet wegstopt! En idd wat Nijna zegt, diegene die het niet wil lezen, doet het niet, punt.
Goed van je dat je naar de huisarts gaat! De eerste stap is iig gezet!
Je verhaal is (helaas) op heel veel punten erg herkenbaar. Maar het gaat goedkomen, echt!
Verwacht niet dat het snel over is, neem de tijd, het komt goed. Ik ben er zelf ook nog lang niet, verre van, het gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar er wordt aan gewerkt! Ik ga hier nu verder niet over mezelf uitwijden.
Voel je niet schuldig, wees lief voor jezelf en ik hoorlees graag hoe je gesprek met je huisarts is verlopen!
,
Elmo
Goed van je dat je naar de huisarts gaat! De eerste stap is iig gezet!
Je verhaal is (helaas) op heel veel punten erg herkenbaar. Maar het gaat goedkomen, echt!
Verwacht niet dat het snel over is, neem de tijd, het komt goed. Ik ben er zelf ook nog lang niet, verre van, het gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar er wordt aan gewerkt! Ik ga hier nu verder niet over mezelf uitwijden.
Voel je niet schuldig, wees lief voor jezelf en ik hoorlees graag hoe je gesprek met je huisarts is verlopen!
,Elmo
*You little wonder, little wonder you*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
simmu, ik heb het vlgs mij wel vaker gezegd, maar je bent een wijs mens en idd, liever negatieve emoties voelen, dan helemaal niets. Oef, wat vond ik da een vreselijke zin in het zeiknummer van Lady Antebellum "i'd rather hurt than feel nothing at all' maar ergens klopt het wel. Ergens. Helaas.
EssentialM, mijn eerste gedachte bij je post was "die heeft het vast niet droog gehouden toen dit schreef" Maar dat is meer vanuit herkenning. Wat een heftige periode heb je achter de rug! En zit je nog steeds in. (oke, wazig Nederlands, maar ach) Het is heel goed dat je je gevoelens nu al voor jezelf onderkent en dat je hulp zoekt. Krijg je steun vanuit je omgeving?
Bedenk je wel, er is geen enkele moeder die niet twijfelt of het wel goed gaat. Je moet half heilig zijn om nooit te denken "ah, lekker! de kids slapen! Rust!" Ja, je baby is pas 7 wk, maar toch.
Enneh, zwangerschap is ook een droom, waarin je alleenmaar moet genieten. is ook niet waar. De eerste weken zijn ingewikkeld. De een valt het zwaarder dan de ander. Soit. Voel je niet verplicht om te genieten, en voel je al helemaal niet schuldig als je niet op een roze/blauwe/paarse/oranje/groene wolk zit. Wellicht is het fijn/nuttig voor je om eens door het kleine babietjestopic te bladeren. Dan lees je hoe andere verse mama's eea ervaren. Relativeert hopelijk ook de droom dat alles rozengeur en manschijn is de eerste weken (maanden) na de bevalling.
Verder, heel praktisch, en je hebt er vast niets aan, maar je kindje gaat toch wel jammeren op een gegeven moment. Honger, luier, whatever. Als je gaat zitten stressen wanneer het komt, komt het moment niet sneller of langzamer. Probeer voor jezelf iets van een afleiding te zoeken.
En als je kindje erg onrsutig is, je zou een draagdoek kunnen overwegen. Kind zit vast, jij kan bewegen, werkt prima.
Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij. Nogmaals, goed dat je hulp hebt gezocht!
Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.
Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!
en idd, liever negatieve emoties voelen, dan helemaal niets. Oef, wat vond ik da een vreselijke zin in het zeiknummer van Lady Antebellum "i'd rather hurt than feel nothing at all' maar ergens klopt het wel. Ergens. Helaas.EssentialM, mijn eerste gedachte bij je post was "die heeft het vast niet droog gehouden toen dit schreef" Maar dat is meer vanuit herkenning. Wat een heftige periode heb je achter de rug! En zit je nog steeds in. (oke, wazig Nederlands, maar ach) Het is heel goed dat je je gevoelens nu al voor jezelf onderkent en dat je hulp zoekt. Krijg je steun vanuit je omgeving?
Bedenk je wel, er is geen enkele moeder die niet twijfelt of het wel goed gaat. Je moet half heilig zijn om nooit te denken "ah, lekker! de kids slapen! Rust!" Ja, je baby is pas 7 wk, maar toch.
Enneh, zwangerschap is ook een droom, waarin je alleenmaar moet genieten. is ook niet waar. De eerste weken zijn ingewikkeld. De een valt het zwaarder dan de ander. Soit. Voel je niet verplicht om te genieten, en voel je al helemaal niet schuldig als je niet op een roze/blauwe/paarse/oranje/groene wolk zit. Wellicht is het fijn/nuttig voor je om eens door het kleine babietjestopic te bladeren. Dan lees je hoe andere verse mama's eea ervaren. Relativeert hopelijk ook de droom dat alles rozengeur en manschijn is de eerste weken (maanden) na de bevalling.
Verder, heel praktisch, en je hebt er vast niets aan, maar je kindje gaat toch wel jammeren op een gegeven moment. Honger, luier, whatever. Als je gaat zitten stressen wanneer het komt, komt het moment niet sneller of langzamer. Probeer voor jezelf iets van een afleiding te zoeken.
En als je kindje erg onrsutig is, je zou een draagdoek kunnen overwegen. Kind zit vast, jij kan bewegen, werkt prima.
Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij. Nogmaals, goed dat je hulp hebt gezocht!
Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.
Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Je mag altijd vragen hoor Davinia! Ik heb zo vaak hier willen posten, maar dan had Tirza weer net aandacht nodig, of ik zat weer tequote:Elmo, ik durfde niet te vragen hoe het met je gaat. Fijn om te lezen dat jij jezelf er ook uit krabbelt.
of het kwam er gewoon niet van. Maar ik heb jouw updates wel gelezen en ik ben blij dat er bij jou nu ook van alles in gang gezet is! Ook had ik bij heel veel dingen wat jij schreef het gevoel alsof ik het zelf had geschreven. Het klinkt me bijna allemaal bekend in de oren en het voelt al helemaal bekend!Ook dit ja.quote:Ja, ik blijf op het praktische, want emotioneel komt het verder iets te dichtbij.
Aanstaande zaterdag wordt Tirza 1.
best handig die emoticons, scheelt heel wat typwerk over hoe ik me voel en wat er de laatste tijd door me heen gaat.Het jaar is voorbij gevlogen. Ik zie alles nog zo voor me als de dag van gisteren. En vooral de laatste weklen zit ik echt terug te kijken, oh vorig jaar op deze dag was dit en vorig jaar op deze dag was dat en zus en zo. Pffffffffff. Ik kijk er echt naar uit dat mijn (allang geen) baby (meer) 1 wordt, maar van de andere kant wenste ik dat die dag voorbij was en dat het gewoon allemaal z'n gangetje zou gaan. Zo klaar, weer genoeg gesnotterd.
Om je laatste zinnetje moest ik dan toch wel ff lachen!quote:Op maandag 17 januari 2011 16:06 schreef DaviniaHR het volgende:
Ik heb vandaag 2 afspraken gehad achter elkaar. En dat was dan ook weer meer dan voldoende. Lees: net teveel. Of op het randje.
Alles komt nu ineens heel snel, bij de vervolginstelling wordt vanalles in gang gezet, de komende weken afspraken met alle partijen die wat met mijn ziekte/herstel te maken hebben. En dan weet je niet wat er gezegd gaat worden, allemaal onduidelijk. Allemaal onrust. Allemaal zwaar irritant.
En dan was de koffiemelk ook nog op!
Enne, hoe snel het ook allemaal gaat en men wil dat het gaat, JIJ bepaalt het en het gaat er om wat JIJ aan kan!
*You little wonder, little wonder you*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
quote:
8< knip >8
En dan was de koffiemelk ook nog op!
Verder ben je keihard op weg in de goede richting
En voor Elmo ook n knuf!
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
quote:
[..]
[ afbeelding ]
Verder ben je keihard op weg in de goede richting
En voor Elmo ook n knuf!
Ik doe het met Halvamel
/offtopic
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
quote:
[..]
Ik doe het met Halvamel
/offtopic
ook al is 't offtopic, ik moest er wel weer ff om lachen!
*You little wonder, little wonder you*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
En dat mag ook best zo af en toe in dit topic!
Elmo, jammer dat je er nog niet helemaal ben, voor jou en toch een hele fijne verjaardag gewenst met Tirza.
En Davina, alweer een grens ontdekt! Top!
Lieve EM,
Meisje toch. die al eerste want een goede schouder en een arm om je heen - hoe virtueel die ook mag zijn - die heb je nu even echt verdiend. Wat ontzettend stoer en knap dat je dit allemaal hebt op kunnen schrijven en dat je zo snel al aan de bel durft te trekken.!
En nee, de HA zal inderdaad geen toverstafje voor je hebben, maar als het goed is wel een luisterend oor en de eerste stappen naar een oplossing. Een voor jou weer een stapje in goede richting. Een richting waarin jij weer thuis bent in je eigen huis en niet op eieren rond loopt uit angst voor wat gaat komen.
Al veel praktische adviezen zijn gegegeven. Ik kan je er nog eentje bij geven. Als jouw meiske slaapt: dan slaap jij ook. En geen gejamaar over het huishouden of de was of ga zo maar door. Lekker belangrijk....daar kun je hulp bij krijgen en vragen.....moet je dus wel echt echt echt echt doen. Een (iets meer) uitgeruste mama kan meer verdragen dan een vermoeide mama. En tot slot, betrek je man in je strijd. Alleen als jij aangeeft waar jouw grenzen liggen, dan pas kan hij hierin helpen (en deze zijn beide uit eigen ervaring en hebben bij mij enige tijd geduurd voordat ik het doorhad...)
Ik wens je vooral heel veel kracht toe bij deze strijd om weer terug te vinden wat je kwijt was en vooral te kunnen genieten van je grietje. Want dat is iets wat ik iedereen wens die in deze rotplek zit.... eruit! en weer kunnen genieten!
Elmo, jammer dat je er nog niet helemaal ben,
voor jou en toch een hele fijne verjaardag gewenst met Tirza.En Davina, alweer een grens ontdekt! Top!
Lieve EM,
Meisje toch.
die al eerste want een goede schouder en een arm om je heen - hoe virtueel die ook mag zijn - die heb je nu even echt verdiend. Wat ontzettend stoer en knap dat je dit allemaal hebt op kunnen schrijven en dat je zo snel al aan de bel durft te trekken.!En nee, de HA zal inderdaad geen toverstafje voor je hebben, maar als het goed is wel een luisterend oor en de eerste stappen naar een oplossing. Een voor jou weer een stapje in goede richting. Een richting waarin jij weer thuis bent in je eigen huis en niet op eieren rond loopt uit angst voor wat gaat komen.
Al veel praktische adviezen zijn gegegeven. Ik kan je er nog eentje bij geven. Als jouw meiske slaapt: dan slaap jij ook. En geen gejamaar over het huishouden of de was of ga zo maar door. Lekker belangrijk....daar kun je hulp bij krijgen en vragen.....moet je dus wel echt echt echt echt doen. Een (iets meer) uitgeruste mama kan meer verdragen dan een vermoeide mama. En tot slot, betrek je man in je strijd. Alleen als jij aangeeft waar jouw grenzen liggen, dan pas kan hij hierin helpen (en deze zijn beide uit eigen ervaring en hebben bij mij enige tijd geduurd voordat ik het doorhad...)
Ik wens je vooral heel veel kracht toe bij deze strijd om weer terug te vinden wat je kwijt was en vooral te kunnen genieten van je grietje. Want dat is iets wat ik iedereen wens die in deze rotplek zit.... eruit! en weer kunnen genieten!
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Nee, ik heb het inderdaad niet droog gehouden. Maar dat is eigenlijk op dit moment meer 'normaal' dan een uitzondering. De huisarts schrok toen hij mij zag. Ik ben er namelijk 3 weken geleden nog geweest en ben sindsdien hard achteruit gegaan. 3 weken geleden was ik overigens voor uk bij de huisarts en niet voor mijzelf.
We hebben het erover gehad en hij heeft mij nu slaapmedicatie voorgeschreven. Die heb ik afgelopen nacht genomen, maar mijn lijf was het er niet mee eens. Ging er flink tegenin waardoor ik misschien evenveel geslapen heb als de afgelopen weken/maanden. Verder heeft hij aangegeven dat hij verwacht dat ik hulp nodig ga hebben om dit weer om te keren. Jammergenoeg is de mogelijkheid om terug te vallen op familie/vrienden minimaal. We wonen namelijk nogal ver weg van familie en vrienden hebben we vooral vanuit werk e.d. Vanmiddag moeten we samen terug naar de huisarts om de mogelijkheden te bespreken. Hij gaf al aan dat het mogelijk is dat we hulp vanuit de thuiszorg gaan krijgen. Dat gaan we straks bespreken.
De huisarts vroeg of ik zelf een idee had waar dit vandaan kwam. En het stomme is, ik weet precies wat dit veroorzaakt heeft. En als ik er rationeel naar kijk, kan ik het ook allemaal wel aan. Alleen heeft mijn hoofd geen zin om hier voortdurend rationeel mee om te gaan.
Gelukkig komt mijn moeder zo nu en dan een dagje naar ons toe. Donderdag komt ze weer. Maar dat is niet iets dat structureel kan, helaas.
En wat mijn man betreft, die doet alles wat hij kan. Ik ben zo blij dat ik hem heb! Hij zegt ongeveer hetzelfde als jullie. En hij heeft graag dat ik mij naar hem uit zodat hij mij kan helpen. Hij gaat vandaag op zijn werk bespreken wat de mogelijkheden zijn qua zorgverlof of ouderschapsverlof zodat hij iets meer thuis is. Gelukkig zijn ze op zijn werk ook erg flexibel.
Tja, dat slapen als zij slaapt. Ik heb sinds de bevalling niet meer gerust overdag. De kraamzorg liet daar geen ruimte toe en toen in de tweede week mijn moeder hier was en ik een aantal keer 's middags geslapen heb, werd ik altijd zo in paniek wakker dat ik daarmee opgehouden ben. Was misschien al een klein alarmbelletje als ik er op terug kijk. Ik heb dat toen wel bij de vk aangegeven, maar die gaf alleen als tip om toch maar te gaan slapen. Nu durf ik dat niet omdat ik alleen thuis ben, als ik dan helemaal in paniek raak weet ik niet wat ik moet doen.
Ben in ieder geval blij dat ik hier mijn ei een beetje kwijt kan.
We hebben het erover gehad en hij heeft mij nu slaapmedicatie voorgeschreven. Die heb ik afgelopen nacht genomen, maar mijn lijf was het er niet mee eens. Ging er flink tegenin waardoor ik misschien evenveel geslapen heb als de afgelopen weken/maanden. Verder heeft hij aangegeven dat hij verwacht dat ik hulp nodig ga hebben om dit weer om te keren. Jammergenoeg is de mogelijkheid om terug te vallen op familie/vrienden minimaal. We wonen namelijk nogal ver weg van familie en vrienden hebben we vooral vanuit werk e.d. Vanmiddag moeten we samen terug naar de huisarts om de mogelijkheden te bespreken. Hij gaf al aan dat het mogelijk is dat we hulp vanuit de thuiszorg gaan krijgen. Dat gaan we straks bespreken.
De huisarts vroeg of ik zelf een idee had waar dit vandaan kwam. En het stomme is, ik weet precies wat dit veroorzaakt heeft. En als ik er rationeel naar kijk, kan ik het ook allemaal wel aan. Alleen heeft mijn hoofd geen zin om hier voortdurend rationeel mee om te gaan.
Gelukkig komt mijn moeder zo nu en dan een dagje naar ons toe. Donderdag komt ze weer. Maar dat is niet iets dat structureel kan, helaas.
En wat mijn man betreft, die doet alles wat hij kan. Ik ben zo blij dat ik hem heb! Hij zegt ongeveer hetzelfde als jullie. En hij heeft graag dat ik mij naar hem uit zodat hij mij kan helpen. Hij gaat vandaag op zijn werk bespreken wat de mogelijkheden zijn qua zorgverlof of ouderschapsverlof zodat hij iets meer thuis is. Gelukkig zijn ze op zijn werk ook erg flexibel.
Tja, dat slapen als zij slaapt. Ik heb sinds de bevalling niet meer gerust overdag. De kraamzorg liet daar geen ruimte toe en toen in de tweede week mijn moeder hier was en ik een aantal keer 's middags geslapen heb, werd ik altijd zo in paniek wakker dat ik daarmee opgehouden ben. Was misschien al een klein alarmbelletje als ik er op terug kijk. Ik heb dat toen wel bij de vk aangegeven, maar die gaf alleen als tip om toch maar te gaan slapen. Nu durf ik dat niet omdat ik alleen thuis ben, als ik dan helemaal in paniek raak weet ik niet wat ik moet doen.
Ben in ieder geval blij dat ik hier mijn ei een beetje kwijt kan.
Blijf van je af schrijven als dat je helpt EM . Hier of in een dagboek ofzo, maakt niet uit.
Wat naar om zo in paniek wakker te worden, kan me voorstellen dat dat het niet zo aanlokkelijk maakt om dan toch te gaan slapen.
En op de bank wat tv kijken of wat lezen? Dan rust je misschien toch een beetje uit...?
. Hier of in een dagboek ofzo, maakt niet uit.Wat naar om zo in paniek wakker te worden, kan me voorstellen dat dat het niet zo aanlokkelijk maakt om dan toch te gaan slapen.
En op de bank wat tv kijken of wat lezen? Dan rust je misschien toch een beetje uit...?
Mama van 2 lieve meiden :)
Stiekem vind ik het wel gezellig, gezelschap hier 
EM, fijn dat je man je zo goed steunt. Idd, praten-praten-praten, uitleggen hoe je je voelt, hij kan het niet ruiken. En, wederom praktisch, als je bang bent om in paniek wakker te worden, kan je dan mss je man bellen, zeggen dat je gaat slapen, en dat hij dan zijn telefoon bij zich houdt, zodat je hem kan bellen als je idd weer zo naar wakker wordt? Of staat zijn werk(situatie) dat niet toe?
Hoe zit je eigenlijk met je wendagen op het kdv? Kan je in deze 'staat' (sorry voor het nare woord) wel gaan werken? Moet je dat wel willen? Als je zwanerschapsgerelateerd ziek bent, moet dat ingaan direct na je zwangerschapsverlof. Als je gewerkt hebt, telt het niet meer. Of zo. Er was iets mee. Is wellicht handig om nu uit te (laten) zoeken.
elmo, ik vind het wel grappig dat jij zo graag wil dat tirza 1 jaar wordt. Voor mij is ze nog steeds een baby. Klein ding, loopt niet, heeft überschattige babyspekjes, zachte wangetjes, ja, baby!
Maar dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat zij mijn tweede kindje is, dan vergelijk je toch met de oudste, en is ze nog HEEL klein. (Letterlijk en figuurlijk. Tenger, petite dametje vs. grote, stevige beer)
EM, fijn dat je man je zo goed steunt. Idd, praten-praten-praten, uitleggen hoe je je voelt, hij kan het niet ruiken. En, wederom praktisch, als je bang bent om in paniek wakker te worden, kan je dan mss je man bellen, zeggen dat je gaat slapen, en dat hij dan zijn telefoon bij zich houdt, zodat je hem kan bellen als je idd weer zo naar wakker wordt? Of staat zijn werk(situatie) dat niet toe?
Hoe zit je eigenlijk met je wendagen op het kdv? Kan je in deze 'staat' (sorry voor het nare woord) wel gaan werken? Moet je dat wel willen? Als je zwanerschapsgerelateerd ziek bent, moet dat ingaan direct na je zwangerschapsverlof. Als je gewerkt hebt, telt het niet meer. Of zo. Er was iets mee. Is wellicht handig om nu uit te (laten) zoeken.
elmo, ik vind het wel grappig dat jij zo graag wil dat tirza 1 jaar wordt. Voor mij is ze nog steeds een baby. Klein ding, loopt niet, heeft überschattige babyspekjes, zachte wangetjes, ja, baby!
Maar dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat zij mijn tweede kindje is, dan vergelijk je toch met de oudste, en is ze nog HEEL klein. (Letterlijk en figuurlijk. Tenger, petite dametje vs. grote, stevige beer)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Goedzo EM, al meteen actie vanuit de HA. Dat is echt super! Ik hoop dat je snel concrete hulp krijgt. En heb je bij HA ook aangegeven dat je in paniek wakker wordt? Fijn dat je man je zo goed steunt. Dat scheelt al zoveel. Succes!
Davina ik kan het me voorstellen een beetje 'gezelligheid' hier is ook niet raar om gezellig te vinden. Dan sta je ook niet zo alleen in de strijd.
Davina
ik kan het me voorstellen een beetje 'gezelligheid' hier is ook niet raar om gezellig te vinden. Dan sta je ook niet zo alleen in de strijd.
We hebben gister een gesprek gehad bij de huisarts. Omdat het op dit moment nog geen 'nood' situatie is gaan we het eerst proberen op te lossen met slaapmedicatie zodat ik op die manier weer iets weerbaarder word. Daarnaast heeft mijn man vandaag geregeld dat hij komende week halve dagen werkt. Deze week is dat nog niet nodig omdat mjn moeder morgen komt. De week erna bekijken we even tegen die tijd. De tweede week van februari gaan we een weekje op vakantie en de week erna ben ik bij mijn ouders omdat mijn man dan in het buitenland zit. Tegen die tijd zijn we alweer een maand verder en hoop ik dat ik in ieder geval de onverwachte dingen die uk doet, iets beter op kan vangen.
Het weer gaan werken was een onderdeel van het probleem. Ik heb vanaf mijn 15e altijd gewerkt. Haal daar ook een soort van eigenwaarde vandaan. Voordat ik met verlof ging kreeg ik het nieuws dat mijn contract niet verlengd zou worden. Omdat ik breed inzetbaar ben, was de kans wel 99% dat ze mij wel een nieuw contract zouden kunnen aanbieden. Ik ben dus op een hele rare en onzekere manier met verlof gegaan. De onzekerheid dat ik geen werk heb waar ik naar terug kan heeft bijgedragen aan hoe ik mij nu voel. Vandaag kreeg ik het, voor mij belangrijke, telefoontje dat ik weer terug mag/kan komen. Dat lucht, voor nu, even op.
Uk gaat al wat eerder naar het kdv dan dat ik weer zou gaan werken. Nu heb ik nog zo'n 1,5 maand vrij als zij naar het kdv gaat. Heb ik tijd om dat rustig op te bouwen zodat zij goed kan wennen en ik heb iets meer tijd om het zelf allemaal op een rij te krijgen voor ik ga werken.
Hoop dat ik de komende nachten ook even goed kan doorslapen, dat zou iig iets moeten schelen.
Het weer gaan werken was een onderdeel van het probleem. Ik heb vanaf mijn 15e altijd gewerkt. Haal daar ook een soort van eigenwaarde vandaan. Voordat ik met verlof ging kreeg ik het nieuws dat mijn contract niet verlengd zou worden. Omdat ik breed inzetbaar ben, was de kans wel 99% dat ze mij wel een nieuw contract zouden kunnen aanbieden. Ik ben dus op een hele rare en onzekere manier met verlof gegaan. De onzekerheid dat ik geen werk heb waar ik naar terug kan heeft bijgedragen aan hoe ik mij nu voel. Vandaag kreeg ik het, voor mij belangrijke, telefoontje dat ik weer terug mag/kan komen. Dat lucht, voor nu, even op.
Uk gaat al wat eerder naar het kdv dan dat ik weer zou gaan werken. Nu heb ik nog zo'n 1,5 maand vrij als zij naar het kdv gaat. Heb ik tijd om dat rustig op te bouwen zodat zij goed kan wennen en ik heb iets meer tijd om het zelf allemaal op een rij te krijgen voor ik ga werken.
Hoop dat ik de komende nachten ook even goed kan doorslapen, dat zou iig iets moeten schelen.
Essential, helpt de slaapmedicatie? Voel je je al iets beter?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Essential, ik ben ook wel benieuwd hoe het met je gaat?
Twee maanden terug heb ik geprobeerd mijn medicijnen af te bouwen. Dat was, laten we het netjes houden, geen succes. Inmiddels weer op mijn oude dosis en *wow* wat doet zo'n extra dosis veel! 
Twee maanden terug heb ik geprobeerd mijn medicijnen af te bouwen. Dat was, laten we het netjes houden, geen succes. Inmiddels weer op mijn oude dosis en *wow* wat doet zo'n extra dosis veel!
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Dames, ik klikte dit topic aan, geheel per ongeluk, maar bleef hangen. Ondanks dat ik er niet over mee kan praten, wel over depressie, maar niet (post)nataal, wil ik even zeggen dat ik diepe bewondering voor jullie heb. Dat wilde ik even kwijt
Ik ga me afmelden in dit topic.
Bij de laatste afspraak bij de psychiater hebben we nu een volledige en complete diagnose gekregen. Conclusie: het is/was een klinsche depressie, en het begon een paar maanden na de bevalling, maar dat was eigenlijk toeval (min of meer). De rest van de diagnose is best heftig, dus dat ga ik niet zo open en bloot op Internet zetten. Ik schaam me er niet voor, het is gewoon een ziekte. Dus als mensen het willen weten, mogen ze PM'en en zal ik antwoord geven.
Het is geen post-partumdepressie, dus hoort mijn verhaal hier niet (meer) thuis.
Ik vond het wel fijn om hier te (kunnen) posten. Hoewel er niet altijd veel reacties waren, was het fijn om een platform te hebben waarvan je weet dat veel mensen het lezen. Wellicht zijn mijn gedachtespinsels en frustraties iemand tot steun geweest. En anders was het gewoon lekker ventileren mijnerzijds.
Bij de laatste afspraak bij de psychiater hebben we nu een volledige en complete diagnose gekregen. Conclusie: het is/was een klinsche depressie, en het begon een paar maanden na de bevalling, maar dat was eigenlijk toeval (min of meer). De rest van de diagnose is best heftig, dus dat ga ik niet zo open en bloot op Internet zetten. Ik schaam me er niet voor, het is gewoon een ziekte. Dus als mensen het willen weten, mogen ze PM'en en zal ik antwoord geven.
Het is geen post-partumdepressie, dus hoort mijn verhaal hier niet (meer) thuis.
Ik vond het wel fijn om hier te (kunnen) posten. Hoewel er niet altijd veel reacties waren, was het fijn om een platform te hebben waarvan je weet dat veel mensen het lezen. Wellicht zijn mijn gedachtespinsels en frustraties iemand tot steun geweest. En anders was het gewoon lekker ventileren mijnerzijds.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Davina, fijn dat je nu een definitieve diagnose hebt. Ik pm je nog.
Yypy Je blijft een bijzonder persoon voor me. En ik ben blij om te lezen dat je nu toch gemerkt hebt dat je met medicatie meer jezelf bent dan zonder. Nogmaals
Yypy
Je blijft een bijzonder persoon voor me. En ik ben blij om te lezen dat je nu toch gemerkt hebt dat je met medicatie meer jezelf bent dan zonder. Nogmaals
Davinia, fijn dat je nu een definitieve diagnose hebt!
Yppy, dan maar lekker met medicatie hoor!
Yppy, dan maar lekker met medicatie hoor!
Mama van 2 lieve meiden :)
Sorry sorry sorry! Ben enorm druk bezig geweest en helemaal vergeten het topic in de gaten te houden.
Ja het is met de slaapmedicatie beter gegaan. Ik heb het een aantal weken gebruikt en soort van bij kunnen slapen.
Zodra ik stopte met de slaapmedicatiem merkte ik wel dat de nachten weer korter werden. Slaap op dit mijnt zo'n 5 uur per 24 uur. Maar kan het wel beter aan! Beebje heeft tussendoor flink wat problemen met ontlasting en drinken gehad en merk dan dat ik weer onrustiger word. Zit een beetje in mijn karakter ;-). Nu gaat het met beebje ook beter en dan met mij meteen ook weer.
Als ik langzaamaan die 5 uur slaap wat kan verlengen dan trekt het wel bij denk ik. De huisarts heeft met mijn man afgesproken 1 x per maand even contact te hebben. Hij vertrouwt er niet helemaal op dat ik meteen weer aan de bel trek als het weer minder gaat. Heeft ie misschien ook wel gelijk in.
Ik begin in iedergeval binnenkort weer met werk. Beebje is goed gewend op kdv dus daar maak ik me geen zorgen over. Misschien dat als ik weer met iets buitenshuis bezig ben ik 's avonds mentaal wat meer moe ben en dan ook weer iet beter slaap. I hope so! het had in eerste instantie dus met oververmoeidheid te maken. Maar word nu dus goed in de gaten gehouden!
Ja het is met de slaapmedicatie beter gegaan. Ik heb het een aantal weken gebruikt en soort van bij kunnen slapen.
Zodra ik stopte met de slaapmedicatiem merkte ik wel dat de nachten weer korter werden. Slaap op dit mijnt zo'n 5 uur per 24 uur. Maar kan het wel beter aan! Beebje heeft tussendoor flink wat problemen met ontlasting en drinken gehad en merk dan dat ik weer onrustiger word. Zit een beetje in mijn karakter ;-). Nu gaat het met beebje ook beter en dan met mij meteen ook weer.
Als ik langzaamaan die 5 uur slaap wat kan verlengen dan trekt het wel bij denk ik. De huisarts heeft met mijn man afgesproken 1 x per maand even contact te hebben. Hij vertrouwt er niet helemaal op dat ik meteen weer aan de bel trek als het weer minder gaat. Heeft ie misschien ook wel gelijk in.
Ik begin in iedergeval binnenkort weer met werk. Beebje is goed gewend op kdv dus daar maak ik me geen zorgen over. Misschien dat als ik weer met iets buitenshuis bezig ben ik 's avonds mentaal wat meer moe ben en dan ook weer iet beter slaap. I hope so! het had in eerste instantie dus met oververmoeidheid te maken. Maar word nu dus goed in de gaten gehouden!
Het is al even geleden dat in dit topic gepost is, maar ik heb een vraag die toch wel thuis kan horen hier. Een goede vriendin van me kampt momenteel met een hele zware postnatale depressie, en ik maak me erge zorgen. Vraag me af wat ik nou kan doen om haar te helpen. Ik woon niet zo dichtbij dus ik kan niet veel directe praktische hulp bieden, maar misschien wel wat tips verzamelen hier van ervaringsdeskundigen. Ze heeft al medicijnen, verder weinig begeleiding heb ik de indruk. Het gaat echt helemaal niet goed, ze wil de baby niet meer en ziet alles zo verschrikkelijk somber in. Waar zijn jullie nou goed mee geholpen, heeft iemand tips?
Zijn er veel varianten op de medicatie eigenlijk? want tot nu toe helpt de medicatie die ze nu krijgt niet zo (alleen vervlakkend).
Zijn er veel varianten op de medicatie eigenlijk? want tot nu toe helpt de medicatie die ze nu krijgt niet zo (alleen vervlakkend).
in de haak.
Iets wat je bijv. kunt doen is via de fam./partner je zorgen uitten en zorgen dat de fam. de behandelend arts informeert
de arts deelt de info met familie (partner) en kan jou als vriendin alleen aanhoren, maar ik weet niet of hij hier dan direct iets mee kan doen en of jij weet welke arts ze heeft. Vaak werkt een belletje van familie sneller.
Med. die vervlakt kan mensen ook een minder prettig gevoel geven omdat ze dan weinig meer voelen. De depri gevoelens niet, maar ook de blije gevoelens niet meer.
Ze zou een ander medicijn kunnen uitproberen als ze er voor open staat, maar hier staat vaak ook een inwerkingstijd voor van bijv]. 6 - 12 weken
En als ze al moeilijk/niet kan genieten van haar baby.. dan lijkt me dat dubbel vervelend voor haar. Ik vind het wel raar dat ze weinig begeleiding krijgt..
(ben geen ervaringsdeskundige maar ben wel bekend met de medicatie en gevoelens als depresiviteit door mn werk in de zorg)
de arts deelt de info met familie (partner) en kan jou als vriendin alleen aanhoren, maar ik weet niet of hij hier dan direct iets mee kan doen en of jij weet welke arts ze heeft. Vaak werkt een belletje van familie sneller.
Med. die vervlakt kan mensen ook een minder prettig gevoel geven omdat ze dan weinig meer voelen. De depri gevoelens niet, maar ook de blije gevoelens niet meer.
Ze zou een ander medicijn kunnen uitproberen als ze er voor open staat, maar hier staat vaak ook een inwerkingstijd voor van bijv]. 6 - 12 weken
En als ze al moeilijk/niet kan genieten van haar baby.. dan lijkt me dat dubbel vervelend voor haar. Ik vind het wel raar dat ze weinig begeleiding krijgt..
(ben geen ervaringsdeskundige maar ben wel bekend met de medicatie en gevoelens als depresiviteit door mn werk in de zorg)
