omstandigheden tegen...

Mijn (ex-)vriendin (23) en ik (22) zitten met een groot probleem… hopende op wat wijsheid, post ik het hier...

Vriendin en ik hebben twee jaar een relatie gehad, met de nodige strubbelingen, maar allebei met het hart op de juiste plaats. Altijd trouw geweest, nooit geen gedonder wat dat betreft, ik dol op haar, zij dol op mij. Ik hield en houd nog steeds gruwelijk veel van haar.
Probleem is dat ik gedurende onze relatie eigenlijk heel slecht in mijn vel zat en ongelukkig was… ik heb zogezegd een k*t jeugd gehad, compleet met fysieke en mentale mishandeling (mijn moeder heeft schizofrenie), paar keer een tijd ergens anders gewoond, uiteindelijk weer bij mijn moeder, nooit mijn plek kunnen vinden…
Bij mijn vriendin dacht ik dat te hebben gevonden. Maar ik was toen 19 en had niet door dat ik haar overbelastte met mijn verdriet, pijn en eenzaamheid om wat ik als kind had meegemaakt. Ik dacht dat de liefde sterk genoeg was en aangezien ik vaak genoeg zei hoe dol ik op haar was, ging ik ervan uit dat het goed zou komen….

Dat kwam het dus niet. Verdriet en pijn eist zijn tol. Zij maakte zich eigenlijk continu zorgen om mij, zeker als mijn moeder, met wie ik nog veel contact had, weer roet in het eten gooide door met een paniekaanval op de stoep te staan o.i.d. of als ik me uit verdriet jaloers of claimerig gedroeg naar haar toe (waarvan ik nu zie dat ik het aan had moeten pakken...)… ze reageerde daar (terecht) kwaad op en de liefde werd steeds minder sterk voor haar gevoel… ik wist op dat moment niet wat ik eraan moest doen.
Daar kwam ook nog eens bij dat haar moeder onze relatie vanaf het begin af aan al niks vond.

Uiteindelijk ging het, na verwoede pogingen van ons beide het te redden, door alle ruzies en miscommunicaties tussen ons toch uit. We besloten vrienden te blijven.
Een paar weken later begon ik toch te vragen aan haar wat het nu precies was… waarom ze het opgaf en waarom ze uiteindelijk ook steeds zei dat het nooit meer goed zou kunnen komen, tenminste niet als in dat we weer wat kunnen krijgen. Na veel gedraai eromheen om mij niet te kwetsen zei ze: “ik wil jou niet meer omdat je instabiel bent. En ik was ook te instabiel en daarom was onze relatie een hel.” Jammer en verrot, zegt ze eigenlijk, maar het was helaas niet anders.

Dit kwam als een klap, maar was voor mij ook een eye-opener. Ik zag in dat ik flinke fouten had gemaakt en dat ik die op moest lossen. Naar de huisarts geweest, die heeft me aangemeld voor de psycholoog. Het is op dit moment nog wachten hoe dat zal gaan, heb nog geen afspraak gehad…

Ondertussen heb ik na 22 jaar gedonder het contact met mijn moeder voorlopig verbroken. Dat geeft rust. Rust om aan mezelf te werken en dingen te fixen.

Probleem is dat ik per se mijn ex-vriendin niet op wil geven. Ik zie dat er fouten zijn geweest, dat ik daar echt aan moet werken en eerlijk over moet zijn, maar wil haar vertrouwen terug en haar liefde. Ze zegt dat ze nog wel van me houdt, maar niet meer zoveel als ze deed en dat ik daar niets aan kan doen; dat ik dat nooit meer kan herstellen. Ze vindt dat ik het erbij moet laten.
Ik denk daar anders over, en weet bovendien dat ze dat sowieso alleen al zegt (heeft ze zelf ook toegegeven) om ervoor te zorgen dat ik aan mezelf ga werken voor mezelf, en niet om onze relatie weer goed te krijgen. Want als die dan uiteindelijk toch uit gaat stort ik weer in een diep dal… Dat snap ik, maar ik wil haar echt niet kwijt… ze is het beste wat me ooit is overkomen en ik wil niet dat ze het geloof in mij opzegt… We hebben wel degelijk ook momenten waarin het super is, we vinden elkaar nog aantrekkelijk (wederzijds, dat weet ik) , we houden van elkaars humor en hebben interessante en gezellige gesprekken. Verliefdheden of gevoelens voor anderen zijn ook al niet aan de orde.

Maarrr…. WAT NU? Moet ik dit inderdaad beschouwen als een verloren strijd en me erbij neerleggen dat deze fout niet meer te herstellen is? Of moet ik blijven hopen dat ze uiteindelijk weer evenveel van me zal gaan houden? Ik kan en wil haar niet dwingen, maar ik probeer hoop te houden in mezelf dat het goedkomt... wat zo wel erg moeilijk is.

Help….. en dank alvast!

Hmm... ja in principe een heel goed idee (ik zou er absoluut voor in zijn ) maar in principe weet ze de knelpunten, en geeft ze me ook gelijk... probleem is niet dat ze vindt dat ik ongelijk heb, maar dat ze werkelijk denkt dat het niet meer goed kan komen... dat we dan op 'oude voet' verder zouden gaan...

Ze blijft me overigens ook gewoon nog zien, er wordt geknuffeld en uitgepraat, maar ja, ze blijft hierbij... dat knuffelen etc geeft mij ook een dubbel gevoel... ik denk steeds: als we gaan knallen lukt het... en dan zegt zij toch nee... deze dubbele houding komt voort uit het feit dat ze mij en haar tegen mij in bescherming wil nemen... ik moet werken voor mezelf en niet voor de relatie, punt uit. Beter voor haar en beter voor mij, denkt zij....

quote:

Focus je nu maar op jezelf. Je verdient het.

Zou ik ook wel willen, maar ik denk dat het het beste voor mij is (persoonlijk, even los van haar) als zij juist vertrouwen in mij zou tonen en zou zeggen: ik geloof in je. Dat zou mij motiveren, want dat is iets schaars in mijn omgeving... ik krijg het in ieder geval niet van mijn ouders.

Maar ben bang *zucht* dat jullie gelijk hebben en dat ik 't in m'n eentje moet flikken...

quote:

Op zondag 8 november 2009 17:31 schreef Re het volgende:

[..]

zodra je iemand anders nodig hebt om je te motiveren zal er weinig van komen

Ja oké, maar goed je motiveert jezelf toch ook omdat je uiteindelijk een happy leventje wil... En dit is zo'n klap in mijn gezicht, alsof ik daar geen kans meer op maak... alsof ik dan later uiteindelijk voor een andere meid zal moeten gaan... en zover in mijn denkproces ben ik echt (nog) niet... ik vind haar leuk en niet iemand anders... dat is toch ook "voor mezelf"? Of ben ik nou krom?

quote:

Op zondag 8 november 2009 18:00 schreef Re het volgende:

[..]

je bent een beetje krom...je kan haar als motivatie gebruiken, natuurlijk maar dan meer als... zie mij straks maar eens, ik zal je bewijzen dat ik mezelf op het spoor krijg. Maar die motivatie komt dan nog steeds uit jezelf

Op het gevaar af nu helemaal debiel te klinken....

ik heb deze neiging vaak, maar ik denk ook: als ze nu al niet wil, wie zegt dat ze dan als ik de boel op poten heb wel wil? En dan, dan zit ik daar gezellig met mezelf op het innerlijk juiste spoor, maar dan heb ik dit alsnog voorgoed verkloot... en dan staat de weg vrij naar idd weer een "crash"...

wou echt dat ik me wat beter voelde hierover en dat ik iets nuchterders over te zeggen had, maar dat heb ik nu niet...