Voor hierna heb ik van hem ' de opwindvogelkronieken' liggen.quote:In 1982 verkocht Murakami zijn jazzclub om zich geheel aan het schrijven te wijden. Hij begon toen ook met hardlopen om zijn conditie op peil te houden. Een jaar later al rende hij van Athene naar Marathon. Nu onderzoekt hij – na tientallen wedlopen, triatlons en een groot aantal door de kritiek bejubelde boeken – de invloed die de sport heeft gehad op zijn leven en op zijn werk.
Murakami doet openhartig verslag van zijn training, zijn reizen en belevenissen gedurende de voorbereiding op de New York City Marathon van 2005. Hij beweegt zich tussen de Jingu Gaien in Tokyo, waar hij zijn krachten meet met een Olympiaveteraan, en een rivieroever in Boston, waar hij het moet afleggen tegen een groep jonge vrouwen.
Vanuit het perspectief van de sport gunt hij de lezer een blik op de meest uiteenlopende zaken: van het eureka-moment toen hij besloot schrijver te worden, zijn grootste triomfen en teleurstellingen tot aan zijn passie voor oude lp’s en de confrontatie met zijn eigen grenzen.
Waarover ik praat als ik over hardlopen praat is beurtelings grappig en ontnuchterend, speels en filosofisch. Een feest voor de fans van deze gevierde, maar zeer teruggetrokken schrijver én voor het explosief groeiende aantal liefhebbers van de langeafstandsloop.
Pfff, ik lees zo vaak dingen door elkaar, ik vind die smiley helemaal niet nodig.quote:Op vrijdag 11 december 2009 14:52 schreef oh-oh het volgende:
Oh Zoete Mond ben ik al maanden aan het lezen, van de dag dat ie uit kwam, ik blijf maar andere dingen tussen door lezen
Ik normaal niet , als het een goed boek is hoef ik niks anders, nu glipt er steeds van alles tussen door.quote:Op vrijdag 11 december 2009 14:55 schreef Frollo het volgende:
[..]
Pfff, ik lees zo vaak dingen door elkaar, ik vind die smiley helemaal niet nodig.
Heb het nog steeds niet uit. Pas na de eerste helft komt het verhaal pas op gang.quote:Op dinsdag 1 december 2009 20:39 schreef DuchessX het volgende:
Ik begin zo in
Die laatste zomer van Tatiana de Rosnay
Antoine Rey heeft het perfecte cadeau voor de veertigste verjaardag van zijn zus bedacht: een lang weekend aan zee op het eiland Noirmoutier, waar hij en Mélanie in hun kinderjaren de vakanties doorbrachten. Hoewel ze fijne herinneringen hebben aan de eindeloze zomers, zijn beiden nooit meer teruggekeerd naar deze plek.
Antoine bevindt zich in een moeilijke periode van zijn leven: zijn werk als architect biedt weinig uitdaging meer en hij is verlaten door zijn vrouw van wie hij nog steeds houdt. Noirmoutier brengt vergeten herinneringen aan hun vroeg gestorven moeder naar boven en Mélanie komt tot een schokkende ontdekking. Het familiegeheim dat zij hiermee ontrafelt maakt Antoine kwetsbaar en onzeker. Zijn zus vindt dat hij het verleden moet laten rusten, zijn vader zwijgt en zijn puberende kinderen vragen zijn aandacht voor heel andere zaken. Dan ontmoet hij Angèle, die nieuwe betekenis geeft aan de woorden leven, liefde en dood.
[ afbeelding ]
Ik vond het einde ook niet spannend.quote:Op vrijdag 11 december 2009 22:20 schreef DuchessX het volgende:
[..]
Heb het nog steeds niet uit. Pas na de eerste helft komt het verhaal pas op gang.
Erg interessant tot dusver...quote:In Musicofilia laat Oliver Sacks ons kennismaken met mensen die hun muzikale vaardigheden zijn kwijtgeraakt en anderen die, paradoxaal genoeg, juist voor het eerst over muzikaliteit beschikken. We ontmoeten mensen met het Williams-syndroom (hypermuzikaliteit), mensen die kleuren en vormen zien wanneer ze naar muziek luisteren en mensen die aan zo’n ernstig geheugenverlies lijden dat ze niets van hun persoonlijke leven meer weten – behalve de muziek die er een rol in speelde.
Oliver Sacks laat zien hoe muziek mensen kan drijven tot flauwtes, trances en beroertes. Maar muziek heeft ook de unieke kracht te kalmeren en ze wekt ideeën en gevoelens op. Muziek is een betere heelmeester en trooster dan wat ook: mensen met de ziekte van Parkinson, het syndroom van Gilles de la Tourette, afasie, Alzheimer en andere neurologische aandoeningen ondervinden de heilzame werking van muziek, zoals Sacks overtuigend laat zien in dit boek. Maar boven alles poneert Sacks in Musicofilia het denkbeeld dat de mens niet alleen door zijn taalvermogen maar even goed door zijn muzikaliteit uniek is.
quote:The product of a lifetime of research and reflection, Transcending Fear is Brian Germain's most important work. The book addresses the most significant challenge of human kind to date: the process of recognizing and moving beyond fear. In an age in which fear has literally brought our world to the brink of destruction, understanding why we contract in fear and how we can go beyond this instinctive reaction is essential for our survival as a species.
As a professional skydiver, test pilot and psychology researcher, Brian Germain offers a unique personalized perspective on the phenomenon of fear. Reflecting on his many intense experiences with fear, Brian sorts through the most current psychology research on fear, and presents the ways to de-escalate the emotional response in provocative situations.
The fundamental premise of the book is simple: Fear makes us stupid. If we are to transcend the limitations imposed by a contracted perspective, we must develop our ability to remain calm. Specific methods for relaxing in dangerous situations are covered in detail, as well as scientific evidence to support the reasons for this unusual and powerful approach to dealing with fear.
Ik denk het wel. Dance Dance Dance is een stuk minder 'vaag', en vond ik zelf ook veel leuker dan Hardboiled Wonderland (die ik wat tegen vond vallen). Heb je Norwegian Wood ook gelezen? Anders zou ik met die verdergaan.quote:Op maandag 14 december 2009 12:04 schreef MariaEtcetera het volgende:
John Hersey - Hiroshima.
[ afbeelding ]
Is Dance, Dance, Dance trouwens een aanrader als je Hardboiled Wonderland and the End of the World niet geweldig vond? Ik vond het wel goed, maar er was steeds iets waardoor het het nèt niet was voor mij. Iets met diepte van personages, vaagheid, kweet niet. Ik kan een goede dosis vaagheid normaliter wel waarderen, maar in dit geval werd ik steeds een beetje ontmoedigt
quote:Het noodlot slaat wel erg hard toe bij Toru Okada: hij raakt zijn baan kwijt, zijn kat is spoorloos en dan komt zijn vrouw ook ineens niet meer thuis na haar werk. De tocht die daarop volgt, op zoek naar zijn vrouw en kat, brengt hem in contact met een aantal bizarre mensen, zoals twee gestoorde zusters, een tamelijk vreemde tiener, een oude soldaat die de slachtingen in China niet voor de Tweede Wereldoorlog heeft gadegeslagen en een zeer dubieuze politicus.
was de vorige een beetje leuk? wil hem namelijk graag cadeau doen.quote:Op maandag 14 december 2009 15:21 schreef DarkElf het volgende:
' de opwindvogelkronieken' van Haruki Murakami
[ afbeelding ]
[..]
de vorige?quote:Op maandag 14 december 2009 15:27 schreef Beregd het volgende:
[..]
was de vorige een beetje leuk? wil hem namelijk graag cadeau doen.
dezequote:Op vrijdag 11 december 2009 14:54 schreef DarkElf het volgende:
' Waarover ik praat als ik over hardlopen praat' van Haruki Murakami.
oh die ja, beetje populairder geschreven voor mijn gevoel dan zijn andere boeken maar goed, tis een heel ander boek ook. Maar ik vond het zeker leuk, leest snel en vond zijn anekdotes over hoe hij hardlopen met schrijven vergelijkt en zo best grappig.quote:
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |