Dit vervolg op Bram Stoker’s Dracula is van de hand van zijn achter- achter neef, Dacre Stoker, in samenwerking met Ian Holt. Dit boek is het bewijs dat talent verre van genetisch is. Dracula: The Un-Dead is misschien geen slecht boek, maar het is zeer zeker een teleurstellend boek.
Het verhaal laat zich niet makkelijk uitleggen. Quincey Harker, de zoon van Mina en Jonathan Harker, is een jonge acteur die betrokken raakt bij een productie van Bram Stoker’s Dracula. Zodoende ontdekt hij het verleden van zijn ouders, hun strijd tegen de koning van de vampieren, een strijd die ze vijfentwintig jaar lang geheim hebben weten te houden. Na vijfentwintig lange jaren komt dat geheim terug om hen het leven zuur te maken en Quincey is vastbesloten om de geheimen van zijn ouders te ontrafelen en voor eens en voor altijd een streep onder het verleden te zetten.
Dat is het verhaal in een notendop. Het lijkt simpel, misschien zelfs wel te simpel, maar al snel blijkt dat er meer speelt. Zo is al vanaf het eerste hoofdstuk duidelijk dat het Elizabeth Bathory is die dood en verderf zaait. Verder is er een vastbesloten inspecteur van Scotland Yard, genaamd Cotford, die denkt dat Jack the Ripper terug is, krijgen we de charismatische acteur Basarab voor onze kiezen, en zien we hoe Mina Harker blijft rondhangen in haar verleden.
Dat is het probleem van Dracula: The Un-Dead, het is een chaotisch boek dat weinig met het origineel gemeen heeft.
Laten we beginnen met de structuur van dit boek. Het is chaotisch en neigt naar oppervlakkigheid. De structuur die Stoker en Holt hanteren zorgen voor een chaotisch geheel. Zo verspringt de verteller in een hoofdstuk verschillende malen. Lees je eerst een deel vanuit het perspectief van bijvoorbeeld Mina Harker dan verspringt het nog in dezelfde scene naar het perspectief van een ander personage. Hierdoor raakt de lezer gedesoriënteerd. Je moet telkens actief overschakelen van het ene personage naar het andere. Het haalt je uit het verhaal dat zich voor je ogen afspeelt.
Het helpt ook niet dat de hoofdpersonen nooit weten te overtuigen of te boeien. Zo is inspecteur Cotford gewoon een gruwelijk vervelende man, Stoker en Holt brengen hem naar voren maar geven hem geen sympathieke kanten. Cotford blijft van begin tot eind een figuur waar je niets voor voelt, hij is vervelend en werkt je op de zenuwen. Hetzelfde geld voor de voornaamste personen, namelijk Mina en Quincey Harker. Quincey is een debiel, al word hij als pienter opgevoerd, de enige intelligentie die hij vertoont is de intelligentie die het plot eist dat hij vertoont. Mina is niet langer een Victoriaanse vrouw, ze is een heldin van het witte doek. Ze is een parodie op zichzelf, een action-girl in een setting die het helemaal niet toelaat. Iets zegt me dat Bram Stoker nooit voor ogen had een Mina Harker die vampieren te lijf gaat met een katana.
Dat is nog zoiets. Er zit heel wat platte actie in dit boek. Actie die niet op zijn plaats is. Het lijkt dan ook meer op een boek dat gebaseerd is op vampieren zoals die worden gepresenteerd in films en series, dan dat het een vervolg is op een literair meesterwerk. Je zou denken dat een verkrachting met een zekere nuance zou worden gebracht, niets is minder waar in dit boek. Het is een lesbische verkrachting die zo uit een goedkope pornofilm lijkt te zijn gejat, het enige doel is om de mannelijke lezers te stimuleren. We krijgen meer dan voldoende hoofdstukken waarin we het gruwelijk perverse bestaan van Elizabeth Bathory voorgeschoteld krijgen.
Voor het gemak laat ik open of de veertig verschillende onthullingen een minpunt zijn. Ik kan me voorstellen dat mensen het juist leuk vinden, om te zien hoe het verhaal de ene na de andere draaiing maakt, hoe de personages op het zoveelste dwaalspoor worden gezet. Ik kan me net zo goed voorstellen dat het op een gegeven moment gewoon gaat vervelen.
Maar de grootste zonde die Dracula: The Un-Dead begaat, is dat het doorspekt is met een walgelijk verzuurde bitterheid.
Jonathan Harker is een alcoholist die zijn heil bij hoeren zoekt. Seward is niets meer dan een junk waar niemand ook maar een greintje medelijden mee heeft. Mina teert blijkbaar al 25 jaar voort op haar romance met Dracula. Holmwood is een lafaard die zichzelf nooit heeft vergeven voor wat er met Lucy Westenra gebeurde. Van Hellsing is een ziekelijke zure man, meer schurk dan held, meer een obstakel dan een mentor.
Zelfs Bram Stoker, de schrijver, komt niet onder deze denigrerende behandeling uit. Holt en Stoker zetten hem neer als een halve invalide, verstoken van enig echt talent, iemand die een nutteloze droom najaagt die hij niet verdient. Bram Stoker is een starre man die niets verdient en op elke pagina waarop hij verschijnt moet worden vernederd door de twee schrijvers van dit boek.
Bathory is een lesbische sadist, maar ze werkt zichzelf tegen, of beter gezegd, ze doet niet wat ze zegt te doen. Dat is geen zaak van perspectief, omdat we als lezer toch echt in haar hoofd kruipen, en de wereld vanuit haar positie te zien krijgen. Hierdoor komt ze over als een figuur dat gewoon de pagina’s opvult.
Nu denk je waarschijnlijk dat het nogal vreemd is dat ik Dracula niet noem. Het boek heet uiteindelijk toch Dracula: The Un-Dead. Dracula zit wel degelijk in dit boek, maar Stoker en Holt zijn van mening dat ze Dracula nog moeten redden. Nog een voorbeeld van dit bittere ondertoon. Dracula was een machtige heerser in het originele boek. Een schurk die zijn ziel verloren had, een schurk met een uitstekend gevoel voor klasse en stijl, maar een schurk tot op het bot. Bram’s Dracula had niets dat hem nog kon redden van de duivel. Stoker en Holt zijn van mening dat Bram het bij het verkeerde eind had.
Het feit dat het originele boek in Dracula: The Un-Dead word omschreven als een werk van fictie, doet afbreuk aan de mythos. Hierdoor lijkt het alsof Stoker en Holt eigenlijk geen vervolg wilde schrijven op Bram Stoker’s meesterwerk, maar gewoon hun eigen boek wilden schrijven, met hun eigen versie van de Dracula legende.
Kortom, Dracula: The Un-Dead laat een zure smaak na. Het leest niet makkelijk weg, maar het heeft zo nu en dan zijn charmes, toch is en blijft een oppervlakkig boek dat door een verbitterd en afgunstig familielid lijkt te zijn geschreven.
quote:Ik zeg, lenen bij de bibliotheek... en daarna het origineel lezen, want dan weet je weer het verschil tussen een goed boek over de bekendste vampier ter wereld, en een gruwelijk middelmatig boek dat nogal zielloos en chaotisch in elkaar steekt.
En je ontdekt meteen hoe verbitterd Dacre Stoker is en hoe zuur Ian Holt (self-professed Dracula-historian) zich mag noemen.
Als Dacre Stoker niet aan dit project verbonden was, dan was de verbitterde toon gewoon vervelend geweest... maar aangezien Dacre Stoker waarschijnlijk vrij veel te danken heeft aan Bram Stoker, is dit boek gewoonweg bizar te noemen.
