Mooi om het complete verhaal zo te lezen, Ssserpente. Flarden ervan had ik al opgepikt uit je postings, namelijk de relatie met je vader en je gevoelens daarbij tijdens je zwangerschap en kraamtijd, en bijvoorbeeld ook de pleegkinderen bij jullie thuis. Grappig dat je die in je verhaal zo vanzelfsprekend laat figureren; voor mij klinkt de situatie heel uitzonderlijk. Een vraag die bij me blijft hangen is hoe je daar achteraf tegenaan kijkt, dat je ouders zoveel pleegkinderen hadden (terwijl hun relatie niet bepaald stabiel was).
Dat je moeder een hersenbloeding heeft gehad wist ik niet. Ik zie haar op foto's wel eens voorbij komen en het valt me op dat jullie uiterlijk zoveel op elkaar lijken. Ze komt op de foto's over als een mooie, sprankelende en jeugdige oma. Nu ik weet dat ze een hersenbloeding heeft gehad en de prognoses waren dat ze nooit meer zichzelf zou worden vind ik haar uitstraling op foto's nog bijzonderder.
Ik denk dat jij en Nils Lente de elementen uit je jeugd mee zullen geven die je zelf zo gewaardeerd hebt, de beestjes, het buiten rondscharrelen. Maak je maar niet al te zeer zorgen om de rest, want je hebt nu al een mate van reflectie en distantiëring bereikt waardoor jij niet dezelfde fouten zult maken als je ouders.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.