Iedereen om me heen is zo leuk met kinderen, maar ik klap helemaal dicht. Er komen geen leuke, lieve zinnetjes uit m'n mond. Ik hups die kleine niet heen en weer op m'n schoot, ik doe geen kiekeboe spelletjes. De baby staart mij aan en ik staar net zo met grote ogen terug. Ik voel me echt een enorme kluns. De vader van m'n vriend vroeg laatst of ik het ook wel zag zitten, zo'n kleine. Ik flapte er gelijk uit: 'alsjeblieft niet!'
Nu had ik altijd wel een kinderwens, voor ooit, later, maar nu vraag ik me toch af of het dan wel goed komt. Hopelijk is het heel anders als het je eigen kind is. Ik weet ook niet of het nou aan de baby ligt dat ik me ongemakkelijk voel of aan de mensen eromheen, de ouders, grootouders, die ook zitten te kijken hoe je reageert op de baby. Zijn er mensen die hetzelfde gehad hebben hier? Dat het heel ongemakkelijk voelde bij andermans kind, terwijl het later met een eigen kindje wel goed is gekomen? 
Ook als je later een kinderwens zou hebben, wil dat niet zeggen dat je andermans kinderen wél leuk vindt.
Afgelopen anderhalf jaar zijn er wel zes baby's in mijn omgeving geboren en ik hou ze allemaal wel even vast enzo, maar het koetsjiekoetsjie is ook niet echt aan mij besteed.
vroegah had ik ook echt niet veel met kinderen, het was maar eng, klein en breekbaar. en op een gegeven moment krijg je een vriend / man waarmee je dan wel later "als je groot bent" kinderen wilt.
Wanneer dat is, merk je vanzelf.
Als je tot die tijd niet warm of koud wordt van andere babies, so be it! Is niet raar.
Al denk ik wel dat je op een gegeven moment wel warm wordt van pasgeboren fruttelbabies. dan is het bijna "later als je groot bent". Of je krijgt het nooit, maar dat wil niet zeggen dat je dat niet bij je eventuele eigen kind zal hebben.
quote:Dit! Je OP klinkt precies als mij een aantal jaar geleden, en idd, met je eigen kind is het 1000 % andersOp maandag 19 oktober 2009 15:04 schreef Five_Horizons het volgende:
Je hóeft dat kind toch niet leuk te vinden?
Ook als je later een kinderwens zou hebben, wil dat niet zeggen dat je andermans kinderen wél leuk vindt.
. Komt goed 
.Ik vind nu 9 van de 10 keer andermans baby nog stinken en niet leuk
. Disclaimer Alle OUD kinderen uitgezonderd he!
Kan best zijn hoor, dat je later wel een kinderwens krijgt. Kan ook zomaar niet gebeuren. Bij mij is die wens nooit gekomen in ieder geval.
Kinderen zijn niet zaligmakend.
Ik vond andermans kinderen altijd zo eng. Ik straalde dat ook uit kennelijk want ik werd zelden gevraagd als oppas.Ik wilde geen kinderen en een man hoefde ook niet, liever een kennel vol honden.
Nog steeds heb ik niet zoveel met andermans kinderen al ben ik er wel een stuk makkelijker in geworden. Mag ook wel... inmiddels ben ik voor de zesde keer zwanger
Maar goed, het kan inderdaad zijn dat je geen kinderwens krijgt. En zelfs dan zegt het weinig, mijn kinderwens kwam pas nadat ik mijn eerste kind al had gebaard.
Ook bij nieuwe ouders zie je dat ze in het begin voorzichtig zijn en soms bang, met oppakken, als ze huilen, etc. Daar wen je vanzelf aan en je volgt je instinct. Zeker als het je eigen kind is, doe je sowieso alles samen, het beestje is immers afhankelijk van jou
Ik ben opgegroeid als eerste en oudste kind van niet alleen het gezin, maar ook de 'lichting' binnen de hele familie, ik heb er dus een dozijn of wat in mijn handen gehad. Ik ben er niet bang meer van en voor mij is het niet anders dan dat ik één van onze katten op schoot neem.
Het vervelende 'voordeel' dat ik heb, is dat ondanks dat Soempie 'kinder-opvoedkunde leert', ik degene ben die al weet hoe je luiers vervangt en flesjes maakt
quote:26 jaar? Niet zo heel erg jong meer dusOp maandag 19 oktober 2009 15:12 schreef DaviniaHR het volgende:
soempie , [b]je bent toch nog erg jong[b]? je hoofd staat er helemaal niet naar.
....Maar ik zou me niet al teveel zorgen maken hoor, als je werkelijk een serieuze kinderwens hebt en je krijgt jouw eigenste frummel in handen komt alles goed.
Bij een kind van een ander weet je alle ogen op je gericht, en speelt het gevoel 'doe ik het wel goed' op de achtergrond mee. Bij je eigen kind ligt dat uiteraard anders!
Alleen als ik hem dan zelf op schoot krijg weet ik niet hoe snel ik hem weer terug moet geven (zo snel mogelijk, zonder dat het onbeleefd is ). Dit is niet omdat ik de baby niet leuk vind en niet koetsiekoe zou willen, maar omdat het er gewoon niet uitkomt bij me. En ik heb zeker wel een kinderwens, alleen sinds ik dus tante ben zijn er wel twijfels over of ik dan wel leuk en goed met mijn kindje om kan gaan. De kriebels in m'n buik zijn ook een stuk minder sinds ik gezien heb hoe ik reageer op m'n neefje. Ik wil nog steeds heel graag eigen kinderen, maar hoop dan wel dat het toch anders zal voelen. Davinia, ik ben 26 en heb inderdaad nog alle tijd.
)ik ben trouwens 27 en zwanger van de 2e
weet je wat het ook is, een zwangerschap duurt negen maanden. een hele tijd om aan het idee te wennen. vroeger vond ik andermans babies ook ontzettend eng en klein. tot ik mn eigen baby had. dat was ook eng, maar je zit continue met je neus bovenop dat kind, en dan went het gauw genoeg. het oppakken en hanteren van het kind iig.
je bent iig niet de enige. wellicht geeft dat ook wat rust
Je leert dus ook een soort met kinderen omgaan, heb ik gemerkt. En dan nog, het zijn de kinderen van mijn neven (ik noem ze altijd mijn neefjes maar het zijn feitelijk dus mijn achterneefjes, maar dat klinkt zo ongezellig) en ik zie ze niet erg vaak, en moet elke keer weer even wennen en leren in welke fase zij nu zitten, en me daaraan aanpassen (toon waarop je praat, de vragen die je stelt etc.). Bij ouders gaat dat geleidelijk, en bij niet eigen kinderen met grotere sprongen.
Ik denk dus dat je best zult groeien in je rol als tante, en dan wellicht op een gegeven moemnt ook zo een plaatje voor jezelf ziet. Of niet, kan evengoed. En als die wens er gewoon niet is, is dat ook niet erg.
Daarvoor (zelfs tijdens de zwangerschap) kon ik echt niks met andere kinderen. Of ze nou een maand of 10 jaar waren. Gewoon niet mijn ding. Kleine baby's gingen ook gewoon standaard huilen
Zelfs tijdens de zwangerschap kreeg ik nog een baby op schoot van iemand, en ik wist niet wat ermee aanmoest. OK, vasthouden, maar verder.
En dan bedenk je je dat je over een paar maanden je eigen kindje hebt...
Inmiddels heb ik dik 2 jaar een zoontje en gaat het prima. Mijn eigen kleintje, daar groei je gewoon samen mee op. Tuurlijk is het even wennen in het begin, maar dat is meer de handigheid in luiers/flesjes/slapen etc. Het gaat heel makkelijk vergeleken met die ervaringen daarvoor. Heerlijk
Het scheelt ook echt als het je eigen baby is.
Met andere kindjes tot mijn zoons leeftijd gaat het inmiddels ook redelijk (echt niet perfect, maar ach, ze huilen niet meer). Oudere kindjes vind ik soms wel lastiger, maar toch ook minder lastig.
maar misschien komt dat ook wel omdat een ander kind zo vreemd voelt. je eigen weet ik precies hoe ik hem vast kan houden, hoe sterk ie is, wat ie wel of niet wil. Bij een "vreemd" kind is het als je hem vast houdt net zo;n zak aardappelen vind ik altijd
Speelt het stiekem bij jou ook een beetje mee dat je weet dat er anderen naar je zitten te kijken? Die misschien wel aan jou gaan vragen wanneer je zwanger gaat worden?? Ik had dat vroeger wel heel erg, hoewel nog veel erger met kleuters, die brachten mij echt in verlegenheid
Nu met het kindje van mn vrienden ben ik schaamteloos, ik pas vaak op en moet me echt inhouden als zn ouders er nog bij zijn, om niet gezellig knuffelend met dat kind rond te lopen alsof ie van mij is
quote:Ik ben jaloersOp maandag 19 oktober 2009 15:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Oh, ik dacht dat je jonger was (maar dat is wrs de rest van de mensen in de AKQ SC van een paar jaar geleden die toen eindexamen deden
ik ben trouwens 27 en zwanger van de 2e
).Zeker toen ik nog geen kinderen had...moest je echt geen baby bij me op schoot zetten hoor...
Ook ben ik niet zo heel goed met andere kinderen. Ik merk dat goed als mijn zonen vriendjes mee naar huis nemen. Ik ben dan niet zo'n hele gezellige moeder die contact met ze zoekt en leuke spelletjes speelt ofzo. Ik weet vaak niet hoe ik tegen ze moet doen.
Ben altijd blij als ze weer weg zijn (en echt dat ligt alleen aan mij)
Met mijn eigen kinderen heb ik dat probleem helemaal niet
En troost je (2): met een eigen kind is dat weg.
Toen mijn eerste neefje 5 jaar geleden geboren was heb ik me nog nooit zo stuntelig gevoeld toen ik hem vast hield (en ik moet nog steeds lachen als ik de foto's zie, hoe ik dat kind vasthoud
). Met mijn eigen zoon was het normaal, natuurlijk, en het kan me (in tegenstelling tot toen) ook echt geen f*ck schelen als ik in de supermarkt met hem een kriebelspelletje doe om hem even af te leiden...Met mijn eigen baby's bleek ik het allemaal wel te kunnen. Dus ik zeg: komt goed!
quote:Op maandag 19 oktober 2009 15:15 schreef Vivi het volgende:
Disclaimer Alle OUD kinderen uitgezonderd he!
quote:Op maandag 19 oktober 2009 15:19 schreef Tan het volgende:
Nog steeds heb ik niet zoveel met andermans kinderen al ben ik er wel een stuk makkelijker in geworden. Mag ook wel... inmiddels ben ik voor de zesde keer zwanger
Hieruit lees ik dat het vast voor mij ook nog wel goedkomt. En uit veel andere reacties ook. quote:Ik zocht al naar jouw leeftijd, maar kon het niet vinden. IARL had natuurlijk al verteld dat je weer zwanger bent, gefeliciteerd nog!Op maandag 19 oktober 2009 15:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Oh, ik dacht dat je jonger was (maar dat is wrs de rest van de mensen in de AKQ SC van een paar jaar geleden die toen eindexamen deden
ik ben trouwens 27 en zwanger van de 2e
weet je wat het ook is, een zwangerschap duurt negen maanden. een hele tijd om aan het idee te wennen. vroeger vond ik andermans babies ook ontzettend eng en klein. tot ik mn eigen baby had. dat was ook eng, maar je zit continue met je neus bovenop dat kind, en dan went het gauw genoeg. het oppakken en hanteren van het kind iig.
je bent iig niet de enige. wellicht geeft dat ook wat rust
Een nieuwjaarskindje! 
Ik denk dat die negen maanden zeker wel nuttig zijn om langzaam aan het idee te wennen. De mensen die ik ken, die zo leuk met kinderen zijn, hebben zelf al kinderen of zijn het wat meer gewend. Dit was voor mij voor het eerst dat ik een baby vast kon houden, etc. Dat het steeds maar eens in de tig weken een paar uur is dat we elkaar zien schiet dan ook niet op natuurlijk. Nu zijn we ook weer niet zo close dat ik op zou kunnen passen. Dat is wel een goede tip denk ik, omdat je dan niet iedereen om je heen hebt. Misschien dat dat later kan als vriendinnen of familie van mijn kant kinderen krijgen.quote:Ik heb het er net nog over gehad met m'n vriend (wiebelkont) en ik denk inderdaad dat dat wel meespeelt. Plus dat ik de zus van Wiebelkont ook niet zo goed ken en het daardoor misschien ook wel wat meer ongemakkelijk voelt. Bij vrienden of eigen zussen is dat waarschijnlijk toch ook weer anders.Op maandag 19 oktober 2009 16:03 schreef LadyBlack het volgende:
Soempie!
Speelt het stiekem bij jou ook een beetje mee dat je weet dat er anderen naar je zitten te kijken? Die misschien wel aan jou gaan vragen wanneer je zwanger gaat worden?? Ik had dat vroeger wel heel erg, hoewel nog veel erger met kleuters, die brachten mij echt in verlegenheid
Als kinderen zo'n jaar of 4 zijn kan ik wel goed met ze opschieten. Ik heb een half jaar stage gelopen in groep drie en dat vond ik echt heel erg leuk. Ook met pubers gaat het goed. Een tijdje geleden zei een moeder nog tegen me dat ik zo goed met kinderen/ jongeren op kan schieten. Alleen bij baby's, en misschien peuters, weet ik niet wat ik moet.
Ik wil op iedereen afzonderlijk wel reageren, maar dan wordt het zo'n lange post. Bedankt in elk geval voor de geruststellende posts. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben.
Komt goed hoor
quote:Op maandag 19 oktober 2009 16:47 schreef Worteltjestaart het volgende:
Troost je: volgens mij is het heel normaal!
En troost je (2): met een eigen kind is dat weg.
Toen mijn eerste neefje 5 jaar geleden geboren was heb ik me nog nooit zo stuntelig gevoeld toen ik hem vast hield (en ik moet nog steeds lachen als ik de foto's zie, hoe ik dat kind vasthoud
Ik moest aan dit stukje denken.
.Overigens ben ik met volwassenen ook behoorlijk selectief in de mate van enthousiastheid, misschien dat dat wel meespeelt?
quote:Dat heb ik ook...Op maandag 19 oktober 2009 17:04 schreef k_i_m het volgende:
Overigens ben ik met volwassenen ook behoorlijk selectief in de mate van enthousiastheid, misschien dat dat wel meespeelt?
Toen ik m'n eerste eigen kindje kreeg, heb ik de eerste nacht alleen maar naar hem liggen kijken. Het moedergevoel moest duidelijk nog groeien, en dat duurde dus zeker wel een dag. Bij de 2e en 3e was dat gevoel er trouwens wel in 1 keer. Ik wist helemaal niets van babys, had er nog nooit eentje verschoond of in bad gedaan, en moest echt alles nog leren van de kraamverzorgster.
Nu heb ik 3 kinderen, en 3 stiefkinderen. Het verschil voel ik wel duidelijk, de "stiefjes" zijn niet van mij en ik kan ze echt niet schattig vinden, en van m'n eigen kinderen kan ik veel meer hebben dan van hen (ik hoop dat ze het nooit merken hoor!).
Dus ik denk dat het gevoel "dat het niet van jezelf is" ook mee kan spelen.
quote:Dat heb ik wel, maar met kinderen niet zo eigenlijk. Ik vind het juist wel gezellig als er hier vriendjes of vriendinnetjes komen eten of spelen. En met vreemde baby's heb ik ook geen moeite. Totdat ze gaan huilen of een poepluier hebben uiteraard.Op maandag 19 oktober 2009 17:04 schreef k_i_m het volgende:
Overigens ben ik met volwassenen ook behoorlijk selectief in de mate van enthousiastheid, misschien dat dat wel meespeelt?
Daarentegen kan ik soms wel tegen bepaalde kinderen iets hebben. Gewoon omdat ze me niet aanstaan, vanaf het eerste gezicht. Dan doe ik nog steeds wel aardig tegen ze (of niet, als ze écht heel irritant zijn) maar denk ik toch steeds: "Ik vind jou gewoon écht niet leuk."