TTK LPT

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 21:02 schreef k_man het volgende:
Ik schamper zonder aanziens des persoons. Ik ga geen uitzondering maken omdat er één tut tussen zit die uitzonderlijk lichtgeraakt is. Als schamperen al zo'n reactie losmaakt, wat moet er dan niet gebeuren als er écht iets onaardigs gezegd wordt?

Je doet het weer. Nou, veel plezier.

!

Klopt. Ik vind je eigenlijk helemaal niet zo irritant. Je bent een mak lammetje dat af en toe denkt: kom, laat ik eens hard blaten.

Iemand 'n knuffel?

Och. Waarom niet.

Haha, het is niet leuk.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 18:50 schreef mane het volgende:

[..]

Er zijn redactieleden van het vakblad waar ik voor schrijf, die daar hun neus voor ophalen. Snobs zijn 't.

Weet jij (of iemand anders hier) misschien een écht aardig, inspirerend blog over geschiedenis? Ik heb daar wel behoefte aan. Mensen die op een creatieve manier pakkend over geschiedenis schrijven. Een beetje anders dan anders, 'leuk' zonder al te oppervlakkig te worden.

Ik ben niet echt een bloglezer, dus nee. Ik kijk af en toe of er iets nieuws staat op Vaarwel, negentiende eeuw (en dat is zelden het geval), maar dat is natuurlijk geen blog.

De reacties van Z en zodiakk maken het nog mooier.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 16:36 schreef W.v.t.t.k. het volgende:
Zien jullie niet dat de posts van I.R. een schreeuw om hulp zijn. Er staat levensgroot IDENTITEITSCRISIS op zijn hoofd geschreven. Het is tijd om mijn goede vriend Ringo Ossewaarde te citeren:

"Individualisering veroorzaakt geen egoïsme, maar anomie. Anomie of morele armoede is een functionalistisch concept dat duidt op normloosheid, wat wil zeggen dat normen niet langer functioneren als sturende morele richtlijnen voor zelfregulering. Anomie betekent dat de leden, juist omdat zij autonoom zijn van gezag en geëmancipeerd zijn uit de gemeenschappen, moeite hebben met het internaliseren of aanleren van sociale normen, waardoor zij hun gedachten en emoties niet langer zelf kunnen reguleren. (...) Door anomie zijn de leden stuurloos, de weg kwijt, gedesoriënteerd, waardoor zij niet langer weten of aanvoelen wat zij nu eigenlijk aan het doen zijn of waarom zij aan het doen zijn waar zij mee bezig zijn."

Maar kan je me er ook nog mee helpen, of blijft het bij benoemen?

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 20:33 schreef Marble het volgende:
Ik was net bij de supermarkt, hadden ze een nieuw soort appel. De Kanzi. Ik denk: wat leuk, wat exotisch, wat origineel! Weer eens wat anders dan de Elstar/Granny Smith/Adams/Jonagold/enz. dus ik probeer ze een keer. Maar ze zijn wel heeeeeeeel erg zoet.

Tot zover het spannendste avontuur dat ik vandaag heb beleefd.

Ik was met een collega bij de Zesdaagse, die kwijlde naar aanleiding van de enorme dijen die ze aantrof. Gladgeschoren dijen vol dynamiet.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 21:56 schreef Z het volgende:
Ik vind het nogal flauw. Ik bedoel hoe vaak kan je hetzelfde 'grapje' maken.

DAT ZEI MIJN VROUW VANNACHT OOK !!!111!1!!!

Nou, I.R., je moet je situatie eerst verder duiden voordat we er wat aan kunnen doen.

Ossewaarde zegt:

"Waar in het individualiseringsproces sociale verbanden tussen de leden worden gevormd door de sociale structuur van het gezelschap - stort die vaste structuur bij het postindividualisering als drijfzand in elkaar. Dit wordt door Zygmunt Bauman aangeduid als het liquide verband. Bauman neemt waar dat gedurende het individualiseringsproces de sociale vaardigheden van de leden zo beperkt worden, dat hen voor hen niet langer mogelijk is om duurzame gezelschapsverbanden aan te knopen. Hierdoor verliest de waarde van autonomie haar inhoudelijke betekenis: door hun psychische noodtoestand van rusteloosheid, stress, angstgevoelens en depressiviteit weten de leden niet langer wat zij willen. Als gevolg van hun beperkte sociale vaardigheden, ervaren zij vooral leegte, zinloosheid en nutteloosheid. (...)
De aard van het liquide verband tussen de leden van het postgezelschap is zeer onvast, tijdelijk, oppervlakkig, onzeker en stressvol. Liquide leden zijn hyperonzeker van zichzelf, zijn niet in staat zichzelf te vertrouwen omdat zij zichzelf niet kennen; en zijn daarom ook niet in staat om op anderen te vertrouwen, omdat zij die anderen, net zo min als zichzelf, niet leren kennen."

Ik zou zeggen dat die zaken veeleer het gevolg zijn van een socialistische maatschappij, waarin een ieder dezelfde fundamentele zekerheden bezit en het vangnet geen gezicht heeft (in tegenstelling tot een kapitalistische samenleving gebaseerd op liefde en samenwerking ).

En voor een deel vloeien ze ook voort uit de democratie zelf. Ik spreek wel over basiszekerheden, maar zo zeker zijn ze niet. De machtshebbers - wie zijn zij eigenlijk? - kunnen elke vier jaar een volstrekt andere wending aan je leven geven.

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2009 07:51 schreef Claudia_x het volgende:
een kapitalistische samenleving gebaseerd op liefde en samenwerking

Volgens mij is dit net zo onrealistisch als een goed functioneerde communistische maatschappij. De menselijke aard maakt dat beide niet haalbaar zijn..

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2009 07:59 schreef Automatic_Rock het volgende:

[..]

Volgens mij is dit net zo onrealistisch als een goed functioneerde communistische maatschappij. De menselijke aard maakt dat beide niet haalbaar zijn..

Jij houdt er zeker een mensvisie op na waarmee alleen een dictatuur een passende regeringsvorm lijkt?

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2009 08:14 schreef k_man het volgende:
Zou meer liefde en samenwerking DSB gered hebben?

DSB is een aardig voorbeeld van schijnkapitalisme. De overheid gebruikt het geld van de belastingbetaler niet alleen om banken te redden, maar ook voor het depositogarantiestelsel. Daarmee neem je aan beide kanten een belangrijke prikkel tot solide beleid weg. Heb jij je bank uitgezocht op basis van een solide beleid? Ik heb voor een spaarvorm gekozen met bankgarantie en wel bij de bank met het hoogste rentepercentage.

De burgers vormen samen dus een gezichtsloos vangnet voor andere burgers en de banken zelf. Omdat zij voor een belangrijk deel de verantwoordelijkheid dragen voor wanbeleid staat daar tegenover dat er een vorm van zeggenschap en toezicht nodig is: DNB. De toezichthouder is een instantie die geleid wordt door mensen die niet zelf geïnvesteerd hebben en de klap van een falend beleid niet individueel hoeven te dragen, waarmee wederom een belangrijke prikkel weg is genomen. (Dergelijke constructies zorgen er trouwens ook voor dat de gezichtsloosheid van de macht groter wordt.) Bovendien heeft DNB er belang bij om informatie die belangrijk is voor de burgers geheim te houden, anders stort het consumentenvertrouwen immers in.

Overigens zijn de slachtoffers die zich in programma's als Radar en Kassa melden meestal ontzettend stompzinnig te werk gegaan. Ze kunnen wel beter maar vergen simpelweg niet meer van zichzelf. ('Ach, het zal wel goed zitten. En als het niet goed zit komt de overheid voor ons op.')