Mijn meisje. Lang lang verhaal.

Beste medefokkers. Dit is een verhaal over mijn relatie met een meisje dat ik had en hoe ik het verneukte. Het is bijna een biografie, maar ik zit hier zo diep mee in mn maag dat ik niet weet wat anders te doen dan het hier te plaatsen en te vragen wat te doen.
Het is een lang verhaal, dus pak popcorn of klik op "Active topics" als je geen zin hebt deze 18.620 leestekens tot je te nemen.

op verzoek een samenvatting:

Leerde een meisje kennen
Relatie opgebouwd.
Begon te twijfelen.
Werd min of meer bevestigd.
Als een kat in het nauw heb ik met een ander gezoend en heb het uitgemaakt.
Gedacht van het uitmaken dat dit de goede keuze was.
Nu ben ik wakker geworden.

------------------

Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Mn hoofd is vol van mijn meisje, zelfmedelijden, boosheid, verlangens, opgekropte gevoelens.

Ik ben mijn meisje kwijt geraakt door een enorme domme zet en nu zit ik hier met de consequenties.
Ik heb het uit gemaakt omdat ik me niet zeker meer voelde bij haar. De verschillen die we onderling hadden waren te groot zodat we uiteindelijk, als we met elkaar door zouden gaan, het later tegen ons zou gaan werken. Dacht ik.

Zij is lief, zorgzaam, hartelijk, medelevend, gedisciplineerd, structureel, verzorgend.
Ik ben lief, zorgzaam, antisociaal, egoïstisch, geen discipline, structuur mist, impulsief.

Dit is zomaar een beknopte omschrijving. Beide zijn we wat complexer dan dat, maar het komt daar op neer.

We hadden een relatie. Voor ongeveer 2.5 jaar. Het begon heel liefelijk en onschuldig. We kwamen elkaar tegen op een doordeweekse dag op een nietsvermoedend moment. Het moment was daar, we raakte in gesprek. We msnde, spraken af en deden leuke dingen.

Ik deed op dat moment dingen die ik nooit verwacht had te doen. Ik deed gewoon maar wat. Normaal sprak ik nooit met iemand af, want ik ben nou eenmaal niet zo sociaal. Maar ik kwam in een ander netwerk van mensen en ik was minder gesloten. Alles was nieuw voor me. Mijn school, vrienden, alles. Ik besloot daarom maar gewoon lekker mn ding te doen. En daar kwam mijn meisje dus uiteindelijk tevoorschijn.

Goed. Het ging lekker. Vaker afspreken, nog meer leuke dingen doen. Ik leerde haar vrienden kennen. Onze vriendschap ontwikkelde zich in een rap tempo naar een hechtere band.

Op een dag, na zoveel uitjes gemaakt te hebben, kwam ze met de ontboezeming dat ze me leuk vond. Nou dat vond ik ook wel, maar ik was terughoudend. Ik had geen zin in een relatie, want ik was niet klaar met me zelf. Ik kwam net uit een diep dal. Maar goed, zij kwam in mn leven dus waarom niet. Ik waagde de gok en tijdens een zwoele zomeravond op het strand heb ik haar verkering gevraagd. Daar was het moment. We hadden wat. Het was magisch.

De tijden die daar op volgde gingen eigenlijk van een leien dakje. Gewoon mn ding doen.
Maar een relatie vraagt meer dan dat en het werd dieper. Mijn open wonden kwamen te voorschijn. Maar ik praatte er niet over. Ik was gesloten, tegenover haar. Ik ben een pessimist. Het maakt toch allemaal niet uit want er is toch niks aan te doen.

Maar ik voelde me zo gelukkig met haar. Ze liet me zoveel van de wereld zien.
Ze heeft passies, ze doet der eigen dingen. Alles op zo een manier waar door ik zo tegen der op keek. Onbewust wel. Ik deed ook wel mn ding, maar er zat altijd een nare ondertoon achter als of ik geforceerd mn best moest doen in alles.

De passie die zij had voor dingen voelde ik niet in dingen die ik zelf deed. Ik vond het wel leuk om dingen te doen, maar ik kon niet het zelfde genieten.

Maar zij heeft er voor gezorgd dat ik dat dus wel kon gaan doen. Zij heeft gevoelens op mij overgebracht. Waarde aan mn leven gegeven.

Enfin, de tijd ging door. En mijn meisje was goed in fantaseren over later. Over samenwonen, samen zijn, kinderen krijgen, trouwens, een eigen huisje etc.

Ik was daar helemaal niet van. Want ik dacht ´het gaat zoals het gaat. Je bent mijn vriendinnetje. We zien wel´ En dat heb ik die alle tijden al gehad.

Niks door denken, gewoon gaan en we zien wel toch. Lekker vaag, maar geen plannen maken ofzo.

Dat was een major verschil tussen ons. Want ik kon het niet voorstellen hoe het zou gaan (onbewust worstelde ik met de gevoelens dat ik haar niet waard was, ze verdiende beter, alles vanwege dat ik zo negatief over me zelf ben en alles negatief ziet)

Maar goed, we gingen gewoon verder. Zij is zo iemand van het komt toch wel goed, het loopt wel los. Laat mij gewoon fantaseren. En als er iets scheelt kunnen we er over praten en dan komt het wel goed.

We hadden hier vaak een redelijke discussie over en ik was gewoon standvastig, en dacht er niet aan om te trouwen (niet dat dat aan de orde as, kom op, we zitten op school etc.)

Maar voor de rest ging alles goed.
Gewoon het gangetje. Maar langzaam maar zeker kwam het er op neer dat er weinig diepgang in onze relatie zat.
Ik was gewoon gesloten. Ik moest meer met der praten over dingen waarmee ze zat, begrip tonen

Dat heb ik in me opgenomen en ik probeerde wat meer open te zijn en naar haar te luisteren. Dat is iets wat je doet in een relatie en ik was blij dat we dat besproken hadden.
Maar toch had ik ondertussen een gevoel in mn maag van “Zit nou es niet zo te mekkeren meid.” Iets dat waar meerdere mannen zich in kunnen vinden geloof ik.

Maar ja het blijft mn liefje, dus ik probeerde naar haar te luisteren. Maar daar stak ook het probleem op dat ik in staat ben dingen nogal snel te vergeten. Inhoudelijke zaken, want ik ben meer oppervlakkig. Ookal doe ik hard mn best. Ik weet niet wat dat is, want als ik me probeer in te leven dan lukt dat op dat moment, maar later vergeet ik het als nog omdat het mn interesse niet meer wekt ofzo? Ik weet het niet.. Ondanks dat ik graag zou willen.

Enfin, de tijd ging weer verder. Gemoedstoestandje hier, lachertje daar, happening zus, dingetje zo.

Etc. Go with the flow.
Op een gegeven moment is het haar verjaardag. We zitten daar aan het eind van de avond in de woonkamer met nog een vriendin van haar een beetje na te chillen. Vraag ik zo aan die vriendin van haar over mijn thuissituatie (daar waar ik met mn ouders woon, kwamen mn vriendin en haar vriendin een keer over de vloer. Was nooit gebeurd, die vriendin van haar dan)
Ik vroeg aan haar of wat ze van mijn thuissituatie vond. Ik ben een sloddervos en thuis is het gewoon een zootje af en toe. Gemorste cola dat een week blijft liggen, spinnenwebben etc. Maar fuck dat. Ons huis, het gaat daar wel goed zo.

Maar ja. Die vriendin had zo iets van “dude, het was er best wel smerig”.
Toen voelde ik me een beetje aangevallen natuurlijk, vooral omdat mn vriendin er ook mee begon te praten. We hadden het er over dat mijn levensstijl nogal matig was. Sloddervos, hoe moest dat later. En gaandeweg werden zowaar al mijn zwakke punten op tafel gegooid.

Dit was enorm confronterend voor mij, vooral omdat mijn meisje dat allemaal tegen me zei.

En dit is het punt in mijn verhaal waar ik totaal de verkeerde weg ben ingeslagen.

Mijn zwakke punten. Het was een hele waslijst. En toen ze ook nog es de toekomst er bij betrok wist ik het niet meer. Hoe zou het later uitpakken als we zouden samenwonen. Dat zou niet gaan werken, ik moest me aanpassen. Maar ik was gewoon te dom om te realiseren dat ik mezelf zou kunnen aanpassen ipv dat andere dat aan mij zouden doen.

Want ik had er gewoon schijt aan. Mijn leven, wat doe je.
En dat was dus dom. Ik begon te twijfelen. Ik ging bedenken wat er allemaal nog meer scheelde. En zonder het er met haar over te hebben. Ik begon echt een verweer neer te zetten. Verwijten bij een ander zoeken etc. Want het zou toch niet aan mij liggen?

Maar bottomline was dat het meisje niet bij me zou passen en dat het gevaarlijk zou worden als we door zouden gaan. Want dan zou het er in de toekomst inderdaad wel minder rooskleurig uit gaan zien.

Ik was door het dolle heen. Ik besefte niet goed meer wat er aan de hand was. Ik begon te twijfelen aan onze relatie.

Mijn meisje had ondertussen niks door en dacht dat het allemaal nog koek en ei was. Maar ik dacht van niet. Maar ik besloot door te gaan en boekte nog es een hotelletje. Leuk toch.

Maar ik zat wel de hele tijd in mn hoofd dat ik het misschien uit wilde maken want ja… Situatie… Etc. En dat ging echt zo ver dat ik het echt wilde gaan doen. Maar zag geen directe reden om het uit te maken, behalve dan onze situatie.

Enfin. Een tijd later ging ik met mijn vriendengroep een avondje stappen. Er waren een paar onbekende mensen bij. Maar leuk toch, leer je nieuwe mensen kennen. Ik werd dronken, en dan ken ik mijn lompe acties. Ik ging er met de telefoon van een meid vandoor en ging naar mn eigen telefoon bellen om lollig te doen. Het was wel een aardig meisje.
Maar verder geen intenties.

Later dat weekend kreeg ik een smsje van haar. Een beetje terug zitten smsen, niks boeiends. We hebben op msn zitten kutten, allemaal leuk en aardig, maar niks boeiends.

We spraken met elkaar af een keer, zodat ik dreads bij haar kon zetten (ja dat soort tuig ben ik) En dat ging ik dan maar doen, want dat leek me wel leuk om een keer te doen.
Afijn, ik daar naar toe, en ik had mn meisje nog gemaild dat ik dat ging doen. Toen ik daar was kreeg ik een enorm huilerig meisje aan de telefoon. Waarom ze belde wist ik niet, maar ik had echt zo iets van “hou als je blieft je mond en ga slapen ofzo dan spreken we elkaar morgen, want je hebt je zelf ff niet zitten nu.”
Dus ik verder met die meid, niks aan de hand.

Maar ik zat in een waan van kutheid. Meisje aan de telefoon. Huilend. En daar kwamen de gevoelens weer hoe de situatie was. Ik begon meer en meer na te denken over haar terwijl ik bij dat meisje was en bedacht me eigenlijk dat ik geen keus had om het uit te maken. Dit was alles in een soort roes. Tunnelvisie ofzo. Geen idee, maar als je in je eentje zit te dobben ga je conclussies trekken en zo doende heb ik het met mijn gore lef geflikt om het meisje waar ik toen was te gaan zoenen. Want ik wist het niet meer. Ik hou van mijn meisje maar ik kan het niet uitmaken, dus ik moet een uitweg hebben. Ik heb het meisje gezoend. Ik zat constant met mn hoofd bij mn meisje. En toch ging ik door. Nu wist ik het zeker. Ik moet het uit maken.

Iets waar ik van mijn levensdagen niet bij had durven nadenken was toch gebeurd. Ik was vreemd gegaan. Hoe had ik het godverdomme durven doen.
Maar het was gebeurd. En ik voelde me zo kut. Maar ja. Niks meer aan te doen. En nu had ik een reden om het uit te maken.

Een volslagen mongolische actie bij complete verstandsverbijstering.

Ik ben naar huis gegaan, Ik zag mn moeder op de bank zitten en heb het er in een keer allemaal uitgeklapt. Nooit gedacht dat ik zo met mn moeder ooit zou praten

Dit is trouwens allemaal begin februari dit jaar gebeurd.

Maar goed, ik heb alles er uit gegooit bij ma lief, en ik heb mezelf op dat moment nooit zo furieus gevoeld als op dat moment.

Wat er toen door me heen ging kan ik moeilijk begrijpen, maar ik had zojuist mijn meisje bedrogen, mezelf onder aan de maatschappelijke ladder gezet, niemand kon ik nog in de ogen kijken zonder mezelf geconfronteerd te voelen.

Ik heb de knoop doorgehakt. Ik heb een brief geschreven aan mijn meisje dat het klaar was, ik ben gaan slapen en werd heel kut wakker.

Ben die avond naar der toe gegaan om het uit te maken en dat was een van de moeilijkste dingen die ik heb moeten doen.

Maar ik was op dat moment heilig overtuigd van het feit dat de redenen die ik opschreef in de brief (eerder genoemd) waar waren (geen toekomst, te verschillend etc) zonder na te denken over dat we konden veranderen.

Ik heb in en soort roes geleefd. Blijvend overtuigd over mijn beslissingen, ondanks wat mijn nu-ex er van dacht te maken. Ze heeft in eerste instantie met alle geweld mij proberen terug te krijgen maar dat heeft welgeteld een halve week geduurd. Daarna is het bij haar gaan zinnen dat ik ben vreemd gegaan en dat het dus voor haar klaar was. Want zoiets doe je niemand aan (wat ik het met haar eens ben)

Anyway, we hebben veel gebeld, ik was nogal kortaf, en zij wilde haar verhaal doen wat ik ook liet doen, ook adviseerde ik haar om een tijdje rust te nemen. Ze is veel met vrienden gaan praten en alles en dat is haar wel ten goede gekomen.

Ik heb haar zo enorm diep gekwetst. Ik heb geen idee wat me bezielde om het te doen.
Maar ja, ik kan niks terug draaien.
Maar het rare van alles was dat ik niet echt iets voelde, geen spijt van dat het uit was, want het was uit en het was mn eigen keuze toch?? Dus so be it.

We hebben meerdere malen afgesproken. En ze gaf aan dat zij ook accepteerde dat het over was. Wat ik goed vond, want het was ook over.
En het waren lastige momenten, maar wel goed denk ik. Want we kunnen nog wel in harmonie met elkaar omgaan. Laten we zeggen dat we nog wel bevriend zijn.

Maar zo hebben we vaker met elkaar af gesproken. En dan bleven we bij elkaar slapen. En toch voelden we nog steeds wat voor elkaar. Dus we hebben ook gezoend en alles.
En dat voelde enorm goed. Maar ja het was uit dus jah dan kan je er niks mee.

En dus gingen we gewoon verder met ons leven. Zij verder met verwerken, ik nog steeds in een waan.

Het werd zomervakantie. Een maat van mij en ik hadden al tijden een plan en die gingen we nu dus ook uitvoeren. Het werd een immens groot project, volstrekt zinloos, maar ik heb me er behoorlijk voor uitgesloofd. Verder niet relevant, maar ik heb me dus op totaal andere dingen gestort.

Ondertussen nog steeds afspreken met elkaar. En het leek gewoon als of het van ouds was de hele tijd. Gewoon leuk en gezellig enzo.

Maar toch begon ik haar een beetje te missen. Ik merkte ook dat ze meer afstand nam en dat ik dat niet echt kon hebben ofzo. Als of ze minder geïnteresseerd was in de dingen die ik deed waar ze normaal gesproken enthousiast over was.

We begonnen elkaar minder te zien. Lowlands kwam er aan en we zijn met de hele clique gegaan. We sliepen bij elkaar in het tentje. En toen was het echt als van ouds, lekker knus, gezellig en weer gezoend.

Ik dacht dat het misschien nog wel goed zou komen. Want al die tijd dat ik zonder haar was, heb ik wel veel zitten nadenken over onze situatie en over hoe we dat konden verbeteren. Ik ben mn eigen minpunten gaan bekijken en probeerde daar aan te werken.

Er proberen achter te komen wat er niet scheelde aan de relatie. En zo ben ik er achter gekomen hoe het allemaal beter kon, waar ik aan moest werken om me zelf een beter mens te maken. Niet perse inhoudelijk voor de relatie, maar mij zelf in het algemeen, zodat ik mezelf de volgende keer beter in een relatie kan gedragen.

Maar ik kreeg meer en meer oog voor mn ex. De vakantie was afgelopen en we gingen beide naar een andere school. We leerde andere mensen kennen, ik ging op kamers, totaal andere kanten op dus.

En daar kwam de enorme breakdown van mij. Ik realiseerde me zelf dat ik in deze nieuwe tijden iemand om me heen nodig had, en dat was mn ex meisje. Met wie anders moest ik mijn gevoelens delen als het iets minder ging. Want op kamers gaan is toch best wel een hele andere situatie met ups en downs.

En nu merkte ik ook aan haar dat ze mij min of meer aan het vergeten is als zijnde een vriend voor het leven. Ze is met andere dingen bezig, en gelooft wel dat ik het zo in mn eentje red. Zij is ook hard aan de weg aan het timmeren om ook het voorval met dat meisje te vergeten.

Ze kiest er bewust voor om zo te handelen. Maar ja. Toen had ik op een nacht een rare droom.

Ik droomde dat ik haar zag zitten met een andere vriend. Ik kon dat niet hebben, maar het enige dat hij deed was mij uitlachen en mn skateboard slopen. Zij hing de hele tijd om die gozert heen en ik kon het niet hebben. Ik keek haar vol hoop en verbazing aan waarna ze in een lang gewaad weg liep met een blik van “het is over” En zo keerde ze me de rug toe, ik rende haar achter aan en ik vroeg haar wat er scheelde. Ze wendde haar hoofd naar beneden en verklaarde dat het gewoon klaar was. Mn moeke stond onder aan de heuvel met de auto, of ik wilde instappen want we moesten gaan. Ik koos er voor om hier te blijven bij mijn meisje ondanks dat het uit was.

Naja, een vaag vehaal, maar het triggerde zo intens mijn gevoelens tegenover haar, en toen wist ik het, ik kon haar niet laten gaan, ik kon het niet over mijn hart verkroppen om dat meisje waar ik zoveel lief en leed mee gedeeld te hebben, weg te laten lopen uit mijn leven.

Ze heeft haar eigen wil, maar kosten wat het kost zal ik er voor zorgen dat deze vriendschap niet verwaterd.

Dat heb ik haar verteld en ze zei dat het mn eigen schuld was. Ze zou het niet laten verwateren want ze wist zelf ook wel hoe onze situatie was en ze deelde de mening dat we gewoon een verleden hebben.

De laatste afspraak liep het echter wat uit de hand. Ik verklaarde tegen over haar dat ik nog gevoelens had, dat ik het niet makkelijk had met haar naast me in bed zonder dat we wat deden, gewoon moesten slapen als of er niks aan de hand was.

Ze zei dat het er niet meer van zou komen dat wij nog iets zouden hebben. Niet nu in iedergeval. Maar de kans is sowieso klein.
Ze zei ook, en dat gaf mij hoop, dat we wel konden gaan zoenen, maar dat het de situatie lastiger zou maken. Net zoals dat we elkaar maar eens in de twee weken zouden moeten zien. Vaker zou de situatie net zo raar maken..

Dat komt op mij over als of ze nog steeds gevoelens voor me heeft. Ik hoop nu intens dat we weer wat krijgen, maar ja de kans is klein.

Ik ga er in ieder geval werk van maken. Ik weet nog niet hoe. En dat is nou eigenlijk de hele bottomline van alles.

Ik wil het niet en ik kan het niet laten gebeuren dat het contact, de vriendschap en de band die wij hebben verwatert tot niks. Ik heb het vaker mee gemaakt en dat kan ik gewoon niet laten gebeuren.

Maar wat ik nu moet weet ik niet.
Ik weet dat ik mijn leven op de rails moet krijgen. Discipline, structuur, minder ego, meer diepgang. Echt leven. Maar hoe?
Ik wil ook niet het contact laten verwateren, maar hoe doe ik dat zonder geforceerd over te komen?

En uiteindelijk wil ik haar weer vragen mijn vriendinnetje te zijn. Want op dit moment is het gewoon de ware.

Ik moet het in iedergeval tijd geven. Eerst maar tot rust komen, daarna eens rustig afspreken zonder intenties, en langzaam maar zeker haar hart heroveren.

En ondertussen professionele hulp zoeken lijkt me ook geen overbodigheid.

Dit was het wel zo. Ik heb geen zin meer om te typen.. En jullie niet meer om te lezen.
Laat gerust een comment achter.

Disclamer: Ik heb geen zin in reacties als “wat een slinkse tering eikel ben jij” want daar heb ik simpelweg niks aan. Dat is me al verteld en ik ben het me bewust, dank u. Ik ben er van overtuigd dat mensen fouten maken, in kunnen zien dat zij een fout hebben begaan en er een les uit kunnen trekken.

Gegroet.

[ Bericht 0% gewijzigd door ova op 13-10-2009 17:09:48 ]

Bedankt voor de reacties, nu ff samenvatten, ik zal er zo dadelijk op reageren.

Ik heb nog beperkt contact gehad met haar laatst. Ik heb haar gemaild dat het me speet, maar kreeg niet echt reactie terug. Beter dat we elkaar even niet zouden zien om alles op een rijtje te zetten. Dat ik haar vertelde dat ik nog verliefd op haar terug wilde, heeft haar boos gemaakt:

In eerste instantie is het uit, ze verwerkt het, is nu zo ver en nu kom ik terug van ik wil je.
Ja daar wordt je boos om. Ik zie het ansich nog wel positief in. Ze neemt afstand om na te denken, al denk ik wel dat ze zegt van "het is gewoon over."

Anyway. Ik heb een fout gemaakt en dat ga ik recht zetten ook.
Ik realiseer me steeds meer wat ik gedaan heb en wat ik haar aangedaan heb. Dat het misschien nooit meer goed komt tussen ons kan ik accepteren, als zijnde dat we nooit meer wat krijgen. Maar ik wil dit contact, die vriendschap, de band, niet verder laten verneuken, want dat wat wij hadden, was gewoon uniek. Al zeg ik het zelf.

En dat ik een meisje nodig heb is bullshit. Ik weet wat ik gehad heb, en wat ik nu mis, en dat krijg ik niet meer met een ander. Romantiseren is een vak, maar ik weet waar ik over praat.

Maarrrrrrr

Ik ga het goed maken. Ik laat zien dat ik er spijt van heb, dat ik nog wat voor haar voel en dat dat echt is. Ik weet niet wat ze nu denkt, maar ik zit constant dingen in mn hoofd te halen. Of ze me haat, of ze me kan vergeven, of ze een ander leuk vind, etc etc. Of ze me ooit nog terug wilt, boeit niet, maar ik ga het niet zomaar er bij laten. Ik ben nu de gene die moeite in onze relatie moet steken en haar te overtuigen dat ik er spijt van heb en laten zien hoeveel ik om haar geef. Immers; liefde kent geen grenzen. Woorden zeggen inmiddels niet veel meer. Ik moet mezelf bewijzen tegenover haar.

Ik zit nu de hele tijd een goede strategie te bedenken. Het is goed om even rust te houden om dingen op een rij te zetten. Ondertussen heb ik al wat conclusies, maar ook een plannetje

We zijn samen een keer naar de film "P.S. I love you" geweest. Als je de film niet kent, zoek de synopsis op.

Dat heeft me min of meer geinspireerd.

Ik wil haar elke zoveel tijd een kaart/bloemen/brief sturen. Anoniem. Met een opdrachje. Ik weet wat ze leuk vind en wat haar passies zijn. Dus daar ga ik op inspelen.

Enfin. Ik plaats in elke brief een opdrachje. Zoiets als "Ga naar de kroeg en geef dit aan de barman" Waarna ze een relaxed diner krijgt met een vriendin van haar ofzo.

Een week of twee later doe ik het zelfde en regel ik voor haar een middag paardrijden (ja dat vind ze leuk)

Vervolgens een dagje Amsterdam ofzo

Constant zo laten uitwerken dat het refereert aan onze geschiedenis.

Etc etc. tot het laatste moment en dan vraag ik haar naar die ene plek en sta ik daar ook en doen we wat leuks.

...
...

Sja... Klinkt rigoureus.. Klikt utopisch.. Impulsief.. Te groot. Etc Gaat veel werk en geld in zitten. Maar ik heb in ieder geval haar beste vriendin die niet te min is om mij te helpen. Enfin, ik moet dit verder uitwerken.

Iemand anders nog suggesties voor meerdere uitstapjes of opdrachtjes ? Eerst maar eens een gesprekje met haar aangaan binnenkort. Zal wel verhelderend werken.

Tot zo ver mijn update.