Wat zijn de nachten toch kort voor de lange dagen die je maakt
Overdag komt er veel visite, mensen die nog afscheid willen nemen. Overdag neem ik voor mijn gevoel ook veel meer afstand pas als iedereen weg is en ik alleen met mijn tantes zit komt alles weer dichtbij. Ik heb in de afgelopen dagen wel gerealiseerd dat mama, niet alleen mama was maar zoveel meer. Daar sta je in eerst instantie niet bij stil, als kind, dat komt pas als je ziet hoe erg het overlijden andere mensen ook raakt.
Vandaag is weer een drukke dag, straks gaan we de urn halen, er komt weer visite, ik moet zelf nog wat financien regelen. Morgenavond houden we iig vrij zodat wij onze laatste avond met mam, ook echt van ons houden.
Blijft heel raar... Ze is er nu nog, thans haar lichaam. En dan is het toch nog niet helemaal voorbij. Zo snel als je het lijden wilde zien eindigen, zo kan het nu niet lang genoeg duren. En dan hebben we al bijna 5 dagen, maar die zijn zo snel voorbij
Ik begin me steeds meer te realiseren dat mama niet meer terug komt, de kleine dingen die nooit meer besproken zullen worden, geen gesprekjes om niks, geen lachen om de pijn. Helemaal niks, alleen stilte. En dan donderdag is alles voorbij, is ze echt weg, voor altijd
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
We hebben volgens mij een prachtig afscheid voor mama klaar staan, eerst een dienst in haar geliefde kerk, een dienst die zij zelf samen heeft kunnen stellen met ons. Daarna rijden we via haar ouderlijk huis naar het crematorium. We hebben 40 min inc in/uitloop en wat gaan we daar goed gebruik van maken
Een aantal mooie nummers worden afgespeeld, afgewisseld met mooie teksten door wat familieleden.
En dan, laten we mama achter
Genodigden gaan met ons mee naar de koffietafel, waar we hopelijk nog vele mooie verhalen zullen horen, zodat er buiten verdriet, nog steeds gelachen kan worden en er genoten wordt, van hoe mama was...
Donderdag zal leeg zijn