Samenwonen gaat niet?

Afstand nemen lijkt me de enige optie. Geef elkaar wat tijd, dan komt het waarschijnlijk wel weer goed, zolang jullie het allebei nog willen. Ga wel een gesprek met haar aan hierover voordat het te laat is..

Wij zijn ooit gaan samenwonen toen ik 19 was in een te klein appartement. Resultaat was uiteindelijk dat we drie maanden uit elkaar zijn geweest, want het ging gewoon voor geen meter. Ik vertoonde ook claimerig gedrag, hij werd te snel boos om alles daardoor enz. Ondertussen zijn we alweer een flinke tijd samen, wonen wel in dezelfde flat, maar hebben wel allebei ons eigen stekkie, en dat bleek precies te zijn wat ik nodig had om nog wat meer volwassen te worden en dat claimerige gedrag los te laten.
Achteraf bezien was ik gewoon nog te jong, te onvolwassen en vooral ook te onzelfstandig om al te kunnen samenwonen, ik hing mijn leven veel te veel aan hem op. Als je al een leuk leven hebt zonder je partner, dan is het ineens een stuk minder erg als hij een avondje met vrienden op stap wil namelijk.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2009 01:18 schreef Heremeteit het volgende:

[..]

Waar komt dat nukkige en dat claimgedrag nou toch vandaan? Ik zie het bij heel veel vrouwen en voor mij is het een reden om geen relaties meer te hebben. Als ik een weekend weg wil, wil ik daar niet steeds strijd over moeten voeren. Het is toch ongezond om altijd alles samen te moeten doen?!

Ik moet helaas bekennen dat ik daar ook last van heb. Ik vind het ook geen leuk deel van mezelf, maar dat betekent niet dat het er niet is. Iedereen kan er zijn eigen reden voor hebben - in mijn geval is het onzekerheid en een gebrek aan vertrouwen in anderen. Door verschillende problemen (iets te complex om hier even snel uit te leggen) had ik moeite te geloven dat hij mij leuk vond en iedere keer als hij ervoor koos om iets met z'n vrienden te doen zag ik dat heel zwart-wit: hij vond z'n vrienden leuker dan mij, anders zou hij wel naar mij toe komen.

Na drie maanden zijn we samen gaan wonen op zijn kamer. Het raam ging niet goed dicht en er zat een plat dak onder, ook niet in de allerbeste buurt, dus hij liet me daar nooit 's nachts alleen omdat ik dat niet fijn vond. Maar op een gegeven moment kocht ik een huis, hij kwam bij mij wonen en toen wilde hij af en toe later thuis komen, een nachtje weg, bij vrienden blijven, etc. en ik had daar heel veel moeite mee en vatte het op als dat hij mij minder leuk vond dan eerst - want toen ging hij namelijk nooit weg en was ie altijd bij mij.

Ik kan slecht tegen verandering, dat weet ik van mezelf en daar hebben we het over gehad. Ik heb gezegd dat ik echt wel wilde proberen om eraan te werken en minder hysterisch te reageren, dat ik ook heus wel wist dat het nergens op sloeg maar dat het gewoon een reactie was op het moment dat ik opeens te horen kreeg dat hij later thuis kwam. Dus in het begin deden we het zo dat hij eerst een week van tevoren zei 'misschien ga ik volgende week even weg met vrienden, vind je dat goed?'. En in het begin vond ik zelfs dat moeilijk, maar dan zei ik ok en dan had ik een week om aan het idee te wennen. En zo hebben we langzaam opgebouwd. Soms belde ie dat ie een uurtje later thuis kwam uit z'n werk of stage dan ie had gezegd, soms zei hij een paar dagen van tevoren dat hij weg zou gaan. Op een gegeven moment belde hij weleens dat hij die nacht niet thuis kwam en hoewel ik dat nog steeds niet leuk vind (want onverwacht), kan ik er wel tegen en weet ik dat het niets persoonlijks is. In het begin durfde ik het ook niet te zeggen als ik echt niet wilde dat hij wegging, omdat ik bang was dat ie me een zeur zou vinden en me niet meer leuk zou vinden. Op een gegeven moment durfde ik dat wel. Als ie belde dat ie die avond weg wilde met vrienden en ik had echt een kutdag op m'n werk gehad of ik keek er echt naar uit dat hij thuis kwam omdat ik gewoon zin had in een leuke avond, speciaal eten in huis had gehaald, leuke film had opgedoken, etc. dan durfde ik dat later wel te zeggen en hij respecteerde dat ook.

Dus het was bij ons gewoon een kwestie van begrip voor elkaar, veel praten en 'onderhandelen' eigenlijk. Natuurlijk was het soms niet leuk, maar als je van elkaar houdt probeer je toch rekening met elkaar te houden. Als ik per se wil dat hij niet weggaat dan zal hij dat respecteren, maar als hij per se wel weg wil voor iets wat hij belangrijk vindt, dan zal ik het hem niet verbieden.

Soms geven mensen te snel op. Ik begrijp wel dat het vervelend is als je iemand ontmoet en hij/zij vertoont meteen probleemgedrag, dat je dan besluit er niet mee verder te gaan kan ik me voorstellen. Maar als je al een tijd samen bent en weet dat je ook hele leuke tijden hebt meegemaakt en nog van elkaar houdt, moet je 't ook niet meteen opgeven. Dat iemand vervelend gedrag vertoont, betekent niet dat dat altijd zo zal zijn.