[CENTRAAL] Filosofie en levensbeschouwing in het nieuws

13-10-2014

René Descartes had tumor

Vandaag in 't kort: René Descartes had een tumor in zijn hoofd, er is een mozaïekvloer in Griekenland gevonden, exotische slakken in de Oosterschelde en nieuwe supergladde coating.


© VisualForensic: Philippe Froesch/Isabelle Huynh-Charlier

De zeventiende-eeuwse filosoof René Descartes (1596-1650) had een flinke (goedaardige) tumor in zijn hoofd. Franse onderzoekers legden zijn schedel, die wordt bewaard in het Parijse Muséum national d’histoire naturelle, in een CT-scanner en vonden in de neusholte een verdikking van 3 bij 1.8 centimeter. Of de grondlegger van de moderne filosofie in zijn leven last had van de tumor is niet goed te zeggen. Veel voorkomende symptomen zijn onder andere hoofdpijn, een verstopte neus en verminderde reukzin, maar in biografieën van de Franse denker worden zulke aandoeningen niet genoemd. Het is bekend dat Descartes migraine had (en daarbij zelfs hallicuneerde), maar dat kan niet aan het gezwel toegeschreven worden. Ook zijn relatief vroege dood heeft zeer waarschijnlijk niets met de aandoening te maken.



In Noord-Griekenland is een mozaïekvloer gevonden in een eeuwenoude graftombe. Het kunstwerk meet 3 bij 4,5 meter en bestaat uit blauwe, zwarte, witte en goudkleurige steentjes. In het midden is een grote beschadiging, maar die kan volgens de archeologen worden opgevuld met steentjes die bij het mozaïek zijn gevonden. Het werk stamt uit de vierde eeuw voor Christus en beeldt de boodschapper-god Hermes af, die een man achter een span paarden begeleidt. De man zou Philippus II kunnen zijn, de vader van Alexander de Grote. Het graf behoort waarschijnlijk aan een familielid van Alexander, of een hoge generaal.


Foto: stichting Anemoon

De Oosterschelde heeft er een nieuwe bewoner bij: Aeolidiella sanguinea. De ‘verborgen vlokslak’, zoals het beestje in het Nederlands genoemd wordt, is een naaktzeeslak die nog niet eerder is waargenomen in de Zeeuwse wateren. Het is herkenbaar aan uitsteeksels op het lijf en de specifieke vorm van het eisnoer dat de slak afzet. De nieuwe slakkensoort is op eigen kracht van de West-Europese kust, via de Noordzee, de Oosterschelde binnengekomen.

Het is in Nederland dus een exoot: een diersoort die oorspronkelijk niet hier voorkomt. Het zal bij de slak niet direct zo’n vaart lopen, maar het komt vaak voor dat zulke invasieve soorten de biodiversiteit van een gebied ernstig aantasten. In Groot-Brittannië wordt er bijvoorbeeld gevreesd voor een ‘Invasional meltdown’, vanwege oprukkende 'killer shrimps' (Dikerogammarus villosus) en Nederlandse mossels die de lokale soorten kunnen domineren.

Er is een nieuwe supergladde coating ontwikkeld, die zowel bloed- als bacterie-afstotend is. Het spul is bedoeld om medische apparatuur schoon te houden, en is zó glad dat zelfs gekko's er geen grip op hebben.

(npowetenschap.nl)

16-10-2014

Bijbelrol bevat oudste officiële Bijbeltekst

Een Hebreeuwse Bijbelrol die al zeven jaar te zien is in het Israël-museum in Jeruzalem, is het oudste handschrift met de officiële tekst van een deel van de Bijbel.


Foto: Thinkstock

Dat heeft Paul Sanders ontdekt, die als oudtestamenticus is verbonden aan de Protestantse Theologische Universiteit in Amsterdam. De rol bevat grote stukken uit Exodus, het tweede boek van het Oude Testament.

Sanders kwam het zogeheten Ashkar-Gilson-handschift op het spoor via de website van het museum. Hij raakte geïnteresseerd, toen hij las dat de rol al in de 7e of 8e eeuw na Christus is geschreven.

Tot nu toe moesten Bijbelonderzoekers het doen met handschriften die uit de 10e eeuw of later stammen. Sanders belde naar het museum en toen hij hoorde dat nog niemand over de rol had geschreven, ging hij aan de slag.

Details
De oud-testamenticus is tot de conclusie gekomen dat de schrijvers die later de Hebreeuwse tekst van de Bijbel keer op keer overschreven, vermoedelijk van de Bijbelrol gebruik hebben gemaakt.
Het blijkt namelijk dat unieke details in de rol precies zo in latere handschriften voorkomen. Sanders heeft zijn bevindingen gepubliceerd in het gerenommeerde online tijdschrift Journal of Hebrew Scriptures.

Door: ANP

(nu.nl)

quote:

We Are All Confident Idiots

An ignorant mind is precisely not a spotless, empty vessel, but one that’s filled with the clutter of irrelevant or misleading life experiences, theories, facts, intuitions, strategies, algorithms, heuristics, metaphors, and hunches that regrettably have the look and feel of useful and accurate knowledge.

This clutter is an unfortunate by-product of one of our greatest strengths as a species. We are unbridled pattern recognizers and profligate theorizers. Often, our theories are good enough to get us through the day, or at least to an age when we can procreate.

But our genius for creative storytelling, combined with our inability to detect our own ignorance, can sometimes lead to situations that are embarrassing, unfortunate, or downright dangerous—especially in a technologically advanced, complex democratic society that occasionally invests mistaken popular beliefs with immense destructive power (See: crisis, financial; war, Iraq).

As the humorist Josh Billings once put it, “It ain’t what you don’t know that gets you into trouble. It’s what you know for sure that just ain’t so.” (Ironically, one thing many people “know” about this quote is that it was first uttered by Mark Twain or Will Rogers—which just ain’t so.)

Randje R&P, wel.

18-11-2014

Computermodel voorspelt strenge goden

In culturen die moeten overleven in een ruig klimaat waar het moeilijk is om aan voedsel te komen, geloven mensen in strengere, persoonlijke goden. Dat is een verschijnsel dat religiewetenschappers al lang kenden, maar nu is het ook nog eens bevestigd door… een computermodel.
door Maarten Muns


‘JHWH’, de god van het Jodendom, is een van de oudste en strengste goden ter wereld.
wikimedia commons
In de loop van de geschiedenis hebben mensen uiteenlopende soorten goden vereerd. Als je dat van een flinke afstand bekijkt zijn die goden in twee categorieën in te delen. Aan de ene kant staan afstandelijke goden, die de wereld geschapen hebben maar zich er verder niet meer mee bemoeien. Ze oordelen niet en houden zich nauwelijks met het leven van mensen bezig. Natuurgoden uit Afrika bijvoorbeeld.

Aan de andere kant bestaan goden die de wereld geschapen hebben en zich er regelmatig tegenaan bemoeien. Deze andere soort zijn strenge, persoonlijke goden. Mensen zijn aan hen verantwoording schuldig en met mensen die zich niet aan bepaalde regels houden kan het wel eens verkeerd aflopen. Een voorbeeld is de god van het Jodendom of bepaalde godsopvattingen binnen het christendom. Binnen deze twee extremen bestaan uiteraard heel veel tussenvormen.

Waar komen al die verschillende soorten goden vandaan? Waarom vereert de ene cultuur een strenge, persoonlijke god vereert en ziet de andere meer in een afstandelijke natuurgod? Dat is een discussie waar religiewetenschappers zich mee bezig houden. Dat strenge, persoonlijke goden vaker opduiken in samenlevingen die een hogere mate van politieke hiërarchie en sociale complexiteit hebben is al langer bekend. Een complexe samenleving heeft immers regels nodig, en het geloof in een strenge god die toeziet op die regels is een goed bindmiddel voor zo’n samenleving.

Onvriendelijke omgeving
Maar hoe zit het met ecologische factoren? Een ruiger klimaat leidt immers sneller tot complexe organisatie. Zou er dan ook een verband zijn tussen klimaat en godsbeleving? Het ligt voor de hand, maar is moeilijk aan te tonen. Om dat toch uit te zoeken maakten Amerikaanse evolutionair biologen een computerprogramma. Daarmee brachten ze de factoren in kaart die invloed hebben op de keuze voor een strenge dan wel afstandelijke god. De resultaten beschreven ze in wetenschappelijk tijdschrift PNAS.


In de uitkomst van het computermodel zijn de blauwe stipjes samenlevingen die een strenge, wetgevende god kennen. De rode stipjes kennen die niet. Op de onderliggende kaart zijn ecologische gegevens verwerkt. Wetgevende goden kwamen meer voor op plaatsen waar van nature minder ecologische variatie voorkomt (hoe grijzer het gebied, hoe meer ecologische variatie).
PNAS
De Amerikanen onderzochten de godsbeleving van groot aantal (historische) samenlevingen wereldwijd en vergeleken dat met gegevens over zaken als klimaat, temeratuurvariaties, aanwezigheid van wilde dieren en de beschikbaarheid van voedsel. Er bleek, zoals verwacht, inderdaad een sterk verband te zijn tussen de aanwezigheid van een strenge godheid en politieke complexiteit. Ook was volgens het computermodel de kans op een strenge god groter in samenlevingen die minder toegang tot water en voedsel hebben en in samenlevingen die in een veranderlijk en ruig klimaat leefden. De invloed van verschillende factoren werd zo duidelijk. Er lijkt een duidelijk verband uit het model te komen: In een ruig klimaat ontstaan strenge goden. Het model kon het soort god dat ergens zou ontstaan met 91% zekerheid voorspellen.

Een gedeeld geloof in een persoonlijke god kan helpen angst weg te nemen en zodoende een samenleving beter in staat stellen te overleven in een gevaarlijke en onvriendelijke omgeving. Het is voor het eerst dat een verband tussen ecologie en religie op deze manier aangetoond is. Laten complexe historische en culturele ontwikkelingen zich echt op deze manier verklaren? Niet volledig, want elke situatie is uniek en moet afzonderlijk onderzocht worden om per geval iets zinnigs te kunnen zeggen. Maar computermodellen kunnen geesteswetenschappers wel helpen met overzicht krijgen in moeilijke culturele en historische vraagstukken.

(Kennislink)

02-12-2014

Inzicht in Jezus en andere obscure joodse sektes

Het boek ‘Israël Verdeeld’ van de eigenzinnige oudheidkundige Jona Lendering is een complexe, maar toch lovenswaardige geschiedenis van de gedeelde oorsprong van twee wereldreligies. Duidelijk wordt in ieder geval dat kerken het geloof in Jezus verkondigen, en zeker niet het geloof van Jezus.
door Maarten Muns


Athenaeum-Polak & Van Gennep

Ondanks dat de kerk ons graag anders doet geloven, is het beslissende moment in de ontstaansgeschiedenis van het christendom niet de geboorte van Jezus. Ook niet zijn kruisiging of wederopstanding. Het beslissende historische moment was het jaar 70 na het begin van onze jaartelling, toen Romeinse legers na een langdurige en bloedige oorlog de joodse tempel in Jeruzalem vernietigden.

Op dat moment kwam het oude tempel-jodendom ten einde. Het rabbijnse jodendom ontstond, zoals we dat anno nu kennen. De vernietiging van de tempel was ook de aanleiding voor de veelal joodse volgelingen van Jezus van Nazareth om zich als aparte religie te organiseren. Na dat noodlottige jaar 70 n. Chr. groeiden het jonge christendom en het nieuwe rabbijnse jodendom spoedig uit elkaar.

Maar de religies hebben een gedeeld verleden. En het is precies dit gezamenlijke verleden waar oudheidkundige Jona Lendering zich op richt in zijn boek Israël Verdeeld. Hij bespreekt de periode van grofweg 180 v. Chr. tot 70 n. Chr., toen er een heel ander jodendom bestond dan nu. Het offeren van dieren in de tempel stond daarin nog centraal. Er was nog geen vaststaande verzameling religieuze teksten, en geen religieuze autoriteit. Dientengevolge waren allerlei stromingen en sektes met elkaar in discussie over ‘halachische vraagstukken’: hoe te leven volgens de wetten van God? Lendering bespreekt een belangrijke, maar nevelige periode, die veel méér is dan een voorbode van Jezus en het christendom.

‘Kwakhistorici’ vs goede historici
Jona Lendering is erop gebrand de methode uit te leggen die oudheidkundigen gebruiken. Dit onderscheidt echte oudhistorici volgens hem van ‘kwakhistorici’, en weerlegt de bergen onzin over de oudheid die vooral op internet te vinden is. De materie is complex en omdat Lendering weigert zaken sensationeler te maken dan ze in werkelijkheid zijn, is zijn boek niet altijd even toegankelijk. Lendering is daar open over. “Als u een page turner zoekt, is dit niet uw boek”, waarschuwt hij vooraf.

Het vergt inderdaad wat inspanning om Israël Verdeeld te lezen. De eerste hoofdstukken, die vooral over de politieke ontwikkelingen gaan, zijn – om eerlijk te zijn – gortdroog. Maar wel van belang: sinds de Makkabeeën het koninkrijk Judea aan het Seleucidische Rijk ontworstelden raakten het land en de religie langzaam verdeeld. Het ambt van hogepriester raakte gecorrumpeerd. Op het moment dat de Romeinen het land in 67 v. Chr. annexeerden was elke politieke eenheid ver te zoeken. Bij veel joden leefde de hoop op een messias die eenheid zou brengen, bij anderen het geloof in de eindtijd: God zou de wereld spoedig ten onder doen gaan.


Veel van wat we weten over het voor-Christelijke jodendom komt uit de Dode Zee-rollen, die in 1947 gevonden werden in Qumran, bij de Dode Zee in Israël.

Interessanter wordt het boek wanneer Lendering de religieuze diversiteit in die periode blootlegt en we mogen lezen over obscure sektes als farizeeën, essenen, sadducenen en een nationalistisch-achtige ‘vierde filosofie’. Ze worden beschreven door de Romeinse historicus Flavius Josephus (een van de favoriete bronnen van Lendering) die ze vergelijkt met Griekse filosofische stromingen. Een misleidende vergelijking volgens Lendering, maar wat deze sektes wel precies behelsden blijft schimmig.

Oudheidkundigen weten het gewoon niet precies. De fragmentarische bronnen, zoals de beroemde Dode Zee-rollen geven hier en daar een klein inkijkje, maar veel blijft onduidelijk en speculatief. Het is nauwelijks een kritiek te noemen; Israël Verdeeld is niet een boek dat vertelt ‘hoe het zit’, maar eerder een boek dat beschrijft hoe oudheidkundigen op basis van kleine stukjes bewijs een verloren wereld proberen te reconstrueren.

‘De Weg’
Dan de hamvraag: hoe moeten we Jezus van Nazareth plaatsen in deze op alle mogelijke manieren verdeelde, joodse wereld? Hij was een gelover en aankondiger van de eindtijd, zoveel is zeker. Verder was Jezus ‘halfgeschoold en afkomstig uit een provinciestadje, en vertegenwoordigde hij een ander type autoriteit dan de Schriftgeleerden. Hij stond dichter bij de chakram, bij mannen als Honi de Cirkeltrekker, diens zonen en Hanina ben Dosa: mensen die een zo persoonlijke band met God hadden dat ze konden gelden als zijn zonen.’

Het teruggrijpen op vele eerder aangehaalde figuren is kenmerkend voor Lenderings nogal academische stijl (en Honi de Cirkeltrekker is een naam die je dan best weer even in de appendix mag opzoeken) Jezus verkondigde de eindtijd, de ondergang van de huidige orde en de komst van een nieuw koninkrijk, dat van God, waarin ook plaats was voor niet-joden. Een visie die recht tegen elke gevestigde autoriteit inging. Maar hij was tegelijk ook een jood, die zich bezig hield met ‘halacha’: hoe te leven volgens de joodse wet. Lendering probeert het allemaal zo goed mogelijk uit te leggen, hoe moeilijk het allemaal met onze moderne, westerse blik soms te begrijpen is.


De Vernietiging van de tempel in Jeruzalem, schilderij van Francesco Hayez, Italië, 1867.

Jodenbelasting
Duidelijk is in ieder geval volgens Lendering dat de kerken het geloof in Jezus zijn gaan prediken, en zeker niet het geloof van Jezus. In de verwoesting van de tempel in 70 na Chr. zagen veel van Jezus’ joodse volgelingen een vervulling van zijn profetie, namelijk de ondergang van de wereld. Voor de volgelingen van Jezus waren de machtsaanspraken van het nieuwe Rabbijnse jodendom onaanvaardbaar. Synagogen begonnen de Jezusbeweging uit te sluiten. De Romeinen voerden na de tempelvernietiging voor straf een extra jodenbelasting in (Fiscus Iudaicus) die alle joden moesten afdragen maar waarvan aanhangers van ‘De Weg’ (de Jezusbeweging) vrijgesteld waren. Paulus het geloof in Jezus en de verlossing die het zou brengen open voor niet-joden.

Ergens in de derde of vierde eeuw was de breuk totaal, maar de aandacht die Lendering aan de gebeurtenissen van na 70 besteedt is helaas wat summier. Hoewel Israël Verdeeld erg gedetailleerd is, blijf je als lezer met een hoop vraagtekens achter. Lendering vertelt hoe rijk en divers het voor-christelijke jodendom is, maar geeft tegelijk aan dat oudheidkunde vaak alles behalve sensationeel is. Maar voor mensen die enigszins geïnteresseerd zijn in het onderwerp is het boek – ondanks Lenderings waarschuwing vooraf – wel degelijk een page turner, omdat het eindelijk inzicht geeft in wat we wel en vooral ook wat we allemaal niet weten.

Deze recensie verscheen eerder op de website van Athenaeum

(Kennislink.nl)

A New Physics Theory of Life

VATICAN OBSERVATORY WHERE PRIESTS ARE ALSO ASTROPHYSICISTS
3 February 2015 Last updated at 03:41 GMT

The desert landscape in America's South West is literally awe-inspiring - the scale, the beauty and the sheer emptiness has always made humans question their place in the Universe.

That is particularly true at night when the sky, unpolluted by man-made light sources, is filled with stars.

It is no surprise, then, that the mountains in Arizona are home to many observatories where scientists from all over the world come to study the cosmos. What is less well known, is that the Vatican has long had its own observatory here too.

BBC Pop Up's Matt Danzico met two of the Jesuit priests who are also astrophysicists to find out more about this unexpected convergence of religion and science.

You can find out all about the aims of the Pop Up project and see all the videos from the first four months. Check out Pop Up's behind-the-scenes blog to see how to get involved.

http://www.bbc.com/news/magazine-31051635

08-04-2015

"Jezus lag met vrouw en zoon begraven in Jeruzalem"

Na ruim 150 chemische tests weet geoloog Arye Shimron het bijna zeker: Jezus van Nazareth is na Pasen niet opgestaan uit zijn graf en later ten hemel gevaren. Nee, Jezus lag begraven in het graf van Talpiot in het zuidoosten van Jeruzalem. Bovendien lag hij daar niet alleen. Hij was getrouwd met Maria en had een zoon, Judas. Ook zij lagen in het graf.


Dr. Arye Shimron © Screenshot NBC News.


Een fragment uit de documentaire Het Verloren Graf van Jezus © Screenshot YouTube.

De beweringen van de Israëlische geoloog werden deze week opgetekend in 'The New York Times' en 'The Jerusalem Post'. Ze vormen een nieuwe episode in een discussie die al zo'n 35 jaar duurt.

Jezus, zoon van Jozef
Al in 1980 werd in Talpiot een familiegraf gevonden, met daarin tien ossuaria. In de kalkstenen grafkisten zaten de overblijfselen van tien personen, hun namen waren in het Aramees in het kalk gekrast. Het gaat om 'Jezus, zoon van Jozef', 'Mariamme e mara' (zijn vrouw Maria), en 'Judas, zoon van Jezus'. Ook lagen er een Maria (zijn moeder), Mattheüs, Jozef (een broer), en Yose (een naam die in het Nieuwe Testament wordt gelinkt aan een andere broer van Jezus).

Dat in die tijd oude graven werden gevonden, was niet vreemd. In Jeruzalem werd in die jaren veel gebouwd. Honderden graven uit de tijd van Jezus kwamen aan de oppervlakte tijdens de vele graafwerkzaamheden. Ook het feit dat in het graf de namen werden gevonden van Bijbelse figuren hoefde niet te verbazen.

"Normale namen"
Statistici van de universiteit van Toronto berekenden dat in de tijd van Jezus en zijn aanhang ongeveer 8 procent van de mensen in die streek zo'n naam had. "Jezus was een normale naam in die tijd, net zoals Hans en Peter dat nu zijn. En Maria was dat ook", zegt Lucas Petit, een Nederlandse conservator van het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden.

Maar dat al die namen op deze manier werden teruggevonden binnen één familie, was volgens Shimron wel opvallend. Hij kreeg daarbij steun van Simcha Jacobovici, een Canadese documentairemaker met Israëlische roots. Mogelijk ging het hier om het familiegraf van Jezus van Nazareth?

Het Verloren Graf
In 2007 toonde Jacobovici zijn documentaire 'Het Verloren Graf van Jezus' op Discovery Channel. Daarin werd ook gemeld dat Jezus was getrouwd met Maria Magdalena.

Critici meldden dat Shimron en zijn metgezel te snel conclusies trokken. Dat zouden ze vooral doen om reclame te maken voor de film. Ook Petit denkt er overigens zo over. "Ze hebben dat toen slim aangepakt in de aanloop naar die film." Ook het verhaal in de documentaire is volgens hem gekunsteld. "Er worden bepaalde zaken uitgelicht en andere bewust weggelaten."

Bekijk de trailer hieronder.

http://static1.hln.be/sta(...)/media_l_7620017.jpg
Het gesteente van de ossuaria uit het familiegraf werden onderzocht in een laboratorium © Screenshot NBC News.


Een van de ossuaria uit het mogelijke familiegraf van Jezus van Nazareth © Screenshot NBC News.

Jacobus, broer van Jezus
Tegenstanders wezen ook op het kalkstenen ossuarium met de inscriptie 'Jacobus, zoon van Jozef, broer van Jezus'. Deze dook in 2002 op bij Oded Golan, een antiekverzamelaar die zei het ding in de jaren zeventig gekocht te hebben.

Hoewel men erachter kwam dat één van de tien kistjes uit het graf van Talpiot was verdwenen uit het magazijn waarin zij werden bewaard, werd Golan door de Israeli Antiquities Authority (IAA) beschuldigd van fraude: de inscriptie zou vals zijn. Golan werd in 2012 uiteindelijk vrijgesproken door een rechtbank in Jeruzalem. Zijn vrijspraak betekende volgens de autoriteiten echter niet dat het kistje van Jacobus echt was.

Analyse en tests
Ongeveer twee weken geleden kreeg Shimron toegang tot de kalkstenen grafkist van 'Jacobus'. De geoloog schraapte stukjes kalksteen en resten grond van het ding en vergeleek dat met stukjes steen en resten grond van de andere negen kisten uit het graf. Hij deed hetzelfde met vijftien andere willekeurige grafkisten.

In 150 à 200 tests vond Shimron resten magnesium en ijzer die erop wezen dat het kistje van Jacobus in precies dezelfde omstandigheden was bewaard als dat van zijn negen familieleden. Deze Jacobus was een broer van Jezus, die weer een zoon van Jozef en Maria was. "Het bewijs kon niet sterker zijn", aldus Shimron tegen NBC News. "Wie in Liverpool een graf zou vinden met de namen van de vier Beatles erop zou ook zeker weten dat dat het graf van de vier Beatles zou zijn en niet van een andere band."

"Volgens mij heeft hij een gigantische ontdekking gedaan", zegt Jacobovici over de vondsten van Shimron. "Ik volg hem al ruim zeven jaar. Dit is geen ondoordacht onderzoek geweest."

"Haast onmogelijk"
Als de beweringen van Shimron waar blijken te zijn, dan zou dat het bijbelverhaal fors schaden. Christenen gaan immers uit van de verrijzenis van Jezus. Bovendien wordt in de Bijbel niet gerept over een vrouw en een zoon.

Petit, die twee maanden per jaar aan opgravingen werkt in de Jordaanvallei, nuanceert de bevindingen van Shimron echter stevig. "Het is een interessant graf, met die namen op die locatie en uit de tijd van Jezus. En het is ook goed dat erover gediscussieerd wordt. Maar we moeten deze vondsten los zien van de religieuze figuur Jezus. Ontdekkingen als deze vertellen ons meer over gezinssamenstellingen en over hoe mensen samenleefden. Het is haast onmogelijk om figuren die tweeduizend jaar geleden leefden te verbinden aan een vondst als deze. De archeologie is er niet om het bestaan van Jezus te bewijzen."

(HLN)

23-07-2015

1.500 jaar oude Koran stamt uit de tijd van profeet Mohammed


Geschreven door Tim Kraaijvanger op 23 juli 2015 om 08:29 uur

Wetenschappers van de universiteit van Birmingham hebben een stokoud exemplaar van de Koran gedateerd. Het heilige boek is circa 1.500 jaar oud.

De onderzoekers gebruikten C14-datering om de leeftijd van de organische materialen – die gebruikt zijn om het boek te maken – te bepalen. De tekst in deze Koran is met 95,4% zekerheid geschreven tussen het jaar 568 en 645 na Christus. Dit is in dezelfde periode dat profeet Mohammed leefde. Mohammed werd rond het jaar 570 na Christus geboren en stierf in 632.

Koolstofdatering is een betrouwbare manier om de leeftijd van een materiaal te bepalen. Het perkament dat gebruikt is voor de oudste Koran is gemaakt van de huid van een kalf, geit of schaap.

Algemeen wordt aangenomen dat Mohammed analfabeet was en niet kon schrijven of lezen. Toen de profeet in Mohammed stierf, bestond er nog geen complete, schriftelijke korantekst. De volgers van Mohammed onthielden de openbaringen van hun profeet. Pas enkele decennia na het overlijden van Mohammed werden de teksten opgeschreven. De oudste Koran is niet later dan twee decennia na de dood van Mohammed geschreven en bevat de soera’s (hoofdstukken) 18 tot 20. De tekst is geschreven in het Hidjazi-Arabisch. Dit is een taal die vandaag de dag nog steeds wordt gesproken door veel inwoners in het westen van Saoedie-Arabië.

Benieuwd naar de oudste Koran? Dit boek is van vrijdag 2 oktober tot zondag 25 oktober te zien in The Barber Institute of Fine Arts van de universiteit van Birmingham.


(scientias.nl)

12-04-2016

Bijbel lijkt ouder te zijn dan gedacht

Nieuw onderzoek suggereert dat een deel van de Hebreeuwse Bijbel al voor de val van het koninkrijk van Juda werd samengesteld.

In 586 voor Christus werd Jeruzalem verwoest en kwam er – door toedoen van de Perzen – een einde aan het koninkrijk van Juda. Wetenschappers breken zich al lang het hoofd over de vraag of de Hebreeuwse Bijbel (het oude testament) voordat de Perzen in 586 verwoesting brachten al grotendeels was samengesteld of dat dat pas daarna gebeurde. Een nieuw onderzoek kan wellicht meer duidelijkheid scheppen.

Compilatie
De meeste wetenschappers zijn het er wel over eens dat belangrijke teksten uit de Hebreeuwse Bijbel vanaf de zevende eeuw voor Christus werden opgeschreven. Maar wanneer werden die teksten samengevoegd om het verzamelwerk te vormen dat de Hebreeuwse Bijbel nu is? Dat bleef onduidelijk. Wetenschappers vroegen zich met name af of de verschillende teksten vóór of na 586 voor Christus werden samengevoegd. 586 voor Christus is een belangrijk moment in de geschiedenis van het Joodse volk: in dat jaar verwoestten de Perzen Jeruzalem, kwam er een einde aan het koninkrijk van Juda en werd de Joods elite in ballingschap naar Babylonië gevoerd.

.
Inwoners van het gevallen koninkrijk van Juda worden weggevoerd naar Babylonië. Afbeelding: via Wikimedia Commons.

Geletterdheid
“Er is een verhitte discussie gaande omtrent het moment waarop een groot aantal bijbelse teksten werd samengevoegd,” stelt onderzoeker Israel Finkelstein. “Maar om dit helder te krijgen, moet je een bredere vraag stellen: hoe zat het met de geletterdheid in Juda (kort voor de Perzen het koninkrijk van de kaart veegden, red.)? En hoe zat het met de geletterdheid onder de macht van de Perzen?” Finkelstein en zijn collega’s stellen namelijk dat het samenvoegen van bijbelse teksten een enorme klus was, waar veel geletterde mensen bij betrokken moeten zijn geweest. De compilatie kan dan ook alleen maar ontstaan zijn in een tijd waarin veel individuen konden lezen en schrijven. Grote vraag is of dat in de laatste dagen van het koninkrijk van Juda al het geval was.

Teksten in een fort
Om een antwoord te krijgen op die vraag bestudeerden wetenschappers zestien teksten die tijdens een opgraving in een afgelegen fort waren teruggevonden. De teksten stammen uit 600 voor Christus en gaan over de bewegingen van militaire troepen, maar ook over de kosten van voedsel. Een analyse toont aan dat de teksten het werk zijn van zeker zes verschillende schrijvers. Dat zich onder de weinige soldaten in dit afgelegen fort al zoveel geletterde individuen bevonden, suggereert dat het met de geletterdheid in de laatste dagen van Juda wel goed zat. “We hebben indirect bewijs gevonden voor een educatieve infrastructuur die de compositie van bijbelse teksten mogelijk moet hebben gemaakt,” stelt onderzoeker Eliezer Piasetzky. “In alle lagen van de overheid, het leger en de priesters van Juda was sprake van geletterdheid. Lezen en schrijven was niet alleen weggelegd voor de elite.”

.
De teksten die de wetenschappers analyseerden. Afbeelding: Michael Cordonsky / Tel Aviv University / Israel Antiquities Authority.

En daarmee wordt het heel aannemelijk dat de Hebreeuwse bijbel grotendeels al voor de ballingschap werd samengesteld, zo stellen de onderzoekers. “Na de val van Juda werden er tot de tweede eeuw voor Christus weinig Hebreeuwse teksten geproduceerd,” stelt Finkelstein. “Dat verkleint de kans dat er tussen 586 en 200 voor Christus een compilatie van bijbelse literatuur werd gemaakt.”

(scientias.nl)

CONSCIOUSNESS OCCURS IN 'TIME SLICES' LASTING ONLY MILLISECONDS, STUDY SUGGESTS

Think quickly.


The question of how exactly we experience the world through our perception of consciousness is one that's long intrigued scientists and philosophers. And at its core are two divergent hypotheses.

On the one hand, it could be that consciousness exists as a constant, uninterrupted stream of perception, like how it feels to watch a movie. You sit down with your popcorn and experience a film from beginning to end in one continuous flow, unaware of any segmentation or breakup as you go.

But another hypothesis of consciousness reflects what a film technically is: a series of individual frames of time stitched together into a reel that – when played back – appear seamless. So which is it? Is consciousness a seamless film, or is it a reel composed of discrete moments?

According to a new study by Swiss psychophysicists, neither hypothesis is truly correct. Rather, they propose a new two-stage model for how we process information, which they say reconciles the 'continuous vs discrete' debate.

In their model, 'time slices' consisting of unconscious processing of stimuli last for up to 400 milliseconds (ms), and are immediately followed by the conscious perception of events.

"The reason is that the brain wants to give you the best, clearest information it can, and this demands a substantial amount of time," said researcher Michael Herzog from the École Polytechnique Fédérale de Lausanne (EPFL). "There is no advantage in making you aware of its unconscious processing, because that would be immensely confusing."

According to Herzog and fellow researcher Frank Scharnowski from the University of Zurich, neither the 'continuous' nor 'discrete' hypotheses can by themselves aptly describe how we process the world around us, as numerous studies testing people's visual awareness seem to disprove both notions.

But what if elements of both hypotheses were taking place at the same time in a continuous interplay between conscious and unconscious thought?

"According to our model, the elements of a visual scene are first unconsciously analysed. This period can last up to 400 ms and involves, amongst other processes, the analysis of stimulus features such as the orientation or colour of elements and temporal features such as object duration and object simultaneity," the authors write in PLOS Biology.

After this analysis is complete, the researchers say the features we've detected are integrated into our conscious perception, compressing all the unconscious recording into something we're actually aware of.

In other words, while we're taking the world in, we're not actually consciously perceiving it. Instead, we're just mutely using our senses to record data for up to 400 ms at a time. Then, in what could be called a moment of clarity, we consciously perceive the stimuli that our senses have detected.

The team thinks this presentation of information to our consciousness lasts for about 50 milliseconds, during which we also stop taking new sensory information in. And then repeat.

Our senses start taking new information in from whatever stimuli are around us, before handing it off to our consciousness to perceive and enjoy – back and forth, and so on, and so on.

The team says each window of recording and playback would last for a different amount of time, depending on the kind of information being processed.

While the constant to-and-fro suggests consciousness is anything but a seamless experience, if the researchers are correct, our brains somehow manage to stitch everything together so it feels like a continuous flow of events with no interruptions.

"Metaphorically, such a representation is akin to the answer to the question of how were your holidays: 'We enjoyed the colours of the Tuscan landscape for three days and then went to Venice for four sunny days at the sea'," the authors write. "The response is a compressed post-hoc description regarding the temporal features of the trip, even though the actual event was spread over a long period of time."

The scientists acknowledge that future research is needed to shed light on whether their hypothesised 'time slices' are indeed a more accurate representation of the way we experience reality, but it's a fascinating idea.

http://www.sciencealert.c(...)conds-study-suggests

interessant

15-04-2016

‘Wetenschap zal nooit bewustzijn kunnen verklaren’

Hoe ons bewustzijn echt werkt? De wetenschap gaat het ons niet vertellen, betoogt de Duitse sterfilosoof Markus Gabriel. En passant opent hij de aanval op Dick Swaab, ‘de radicaalste van alle gekke neurowetenschappers’.


Markus Gabriel: ‘De neurowetenschap zou een puur medische functie moeten hebben.’ Bron: Flickr/neil conway

Op 29-jarige leeftijd werd Markus Gabriel aangesteld als jongste hoogleraar in de filosofie ooit aan de Universiteit Bonn. Met de reeks boeken die achter zijn naam staat, heeft de inmiddels 35-jarige zich gevestigd als titaan in de filosofie. Hij brak door met Waarom de wereld niet bestaat, waarin hij beargumenteerde dat alles wat wij ons kunnen verbeelden bestaat, zelfs eenhoorns – maar de wereld zelf niet, want daar kunnen wij ons geen voorstelling van maken. In zijn laatste werk Waarom we vrij zijn als we denken heeft Gabriel een nieuw slachtoffer gevonden: de neurowetenschap.

De Duitse titel van uw boek Ich ist nicht Gehirn (Ik is niet het brein) is afgeleid van Dick Swaabs Wij zijn ons brein. Waarom Swaab?
‘Toen ik met dit boek begon, zocht ik iemand om botweg te kunnen aanvallen. Van alle gekke neurowetenschappers is hij de radicaalste. Wetenschappers geloven dat objecten alleen maar materieel kunnen zijn, en bepaald worden door de wetten van de natuur. Maar hoe zit het dan met het bewustzijn? Neem koffie. We kunnen een definitie geven van de chemische samenstelling, maar niet van wat de smaak is van koffie. Hoe kun je van hetzelfde object, koffie, twee verschillende ervaringen hebben? Daarom denk ik dat het materialisme incompleet is.’

Wat maakt het uit dat we volgens u niet alleen maar ons brein zijn?
‘Om te beginnen dat het fout is. Als iemand gelooft dat er zoiets is als één grootste getal, dan zouden we hem ook willen verbeteren, omdat hij uiteindelijk zijn wiskunde-examen niet zou halen. Verder is het probleem dat er veel Europees geld naar hersenonderzoek gaat dat is gebaseerd op een verkeerd idee van de geest en het brein. De neurowetenschap zou een puur medische functie moeten hebben, zoals het genezen van alzheimer, of om te bepalen of iemand in een coma toch een actief bewustzijn heeft. Het kan nooit antwoord geven op de metafysische vraag wat wij zijn. Het brein is een verzameling neuronen. Wetenschap kan laten zien hoe deze neuronen werken, en de psychologie kan de menselijke geest bestuderen. Tegelijkertijd zal die aanpak geen verklaring geven voor de relatie tussen het brein en de geest.


Waarom we vrij zijn als we denken - Filosofie van de geest voor de eenentwintigste eeuw

‘Gelukkig mag iedere filosoof wel eens een simpele oplossing gebruiken voor een moeilijk vraagstuk. Die van mij luidt als volgt. Stel: we willen een ander mens in dezelfde kamer waarnemen. Allereerst moeten we een brein hebben, met een bepaalde structuur. Niemand kan ontkennen dat het brein een noodzakelijke voorwaarde voor een bewustzijn is. Dat betekent niet dat dit genoeg is. Om in dezelfde kamer te zijn is ook een lichaam nodig dat het brein draagt, en de andere persoon die we waarnemen. Laat ik een vergelijking gebruiken die Nederlanders aan zal spreken. Wat is het verschil tussen een fiets en de handeling van het fietsen? Je hebt een fiets nodig om te kunnen fietsen, maar de handeling van het fietsen is niet hetzelfde als de fiets. De hersenen zijn de fiets, en onze geest is wat we doen met de fiets.”

Als we meer zijn dan ons brein, wat zijn we dan?
‘Ons bewustzijn is een zelfverklarende structuur. Het is geen hard natuurlijk gegeven zoals het feit dat water hetzelfde is als H2O. Mijn overtuiging over wat de Alpen zijn zal de Alpen nooit kunnen veranderen. Maar mijn overtuiging over wat ik ben zal wel veranderen wat ik ben. Daarin komt ook de vrijheid van ons denken naar voren. Bepaalde mensen geloven dat zij een onsterfelijke ziel hebben. Dat als zij zich op een bepaalde manier gedragen, zij misschien een groot huis krijgen in de hemel. Daarin ligt ook onze vrijheid als we denken: onze geest kan ons begrip van onszelf, en daarmee ons gedrag, veranderen; bij simpele objecten in de natuur kan dat niet.’

Volgens u is de filosofie van de geest, die volgens u vrij is, belangrijker dan ooit.
‘Als we ontkennen dat we vrij zijn, geven we indirect een rechtvaardiging voor het kwaad. Dan kan je bijvoorbeeld het klassieke excuus ‘ik was dronken’ gebruiken. Daarmee negeer je je eigen verantwoordelijkheid. Ik ben een pluralist. Uiteindelijk is het ieders verantwoordelijkheid om te beseffen dat wij allemaal vrij zijn in ons denken. Dat ons handelen niet alleen maar het gevolg is van simpele neurologische processen. De westerse materialist gelooft dat hij een metafysische waarheid heeft gevonden die hij moet verdedigen tegen gestoorde fundamentalisten uit het Midden-Oosten. Daar zit ook het politiek-sociale aspect dat ik met mijn boek wil overkomen. Onze wetenschap zal nooit het bewustzijn kunnen verklaren, en wij zullen dus nooit kunnen begrijpen wat zich in iemands bewustzijn afspeelt.’

(newscientist.nl)

FREE SPEECH AND ISLAM - IN DEFENSE OF SAM HARRIS


written by Jeffrey Tayler





The controversial atheist needs a fair hearing

“It’s gross! It’s racist!” exclaimed Ben Affleck on Bill Maher’s Real Time in October 2014, interrupting the neuroscientist “New Atheist” Sam Harris.


Harris had been carefully explaining the linguistic bait-and-switch inherent in the word “Islamophobia” as “intellectually ridiculous,” in that “every criticism of the doctrine of Islam gets conflated with bigotry toward Muslims as people.” The result: progressives duped by the word shy away from criticizing the ideology of Islam, the tenets of which (including second-class status for women and intolerance toward sexual minorities) would, in any other context, surely elicit their condemnation.

Unwittingly, Affleck had confirmed Harris’ point, conflating religion with race. In doing so, the actor was espousing a position that can lead to a de facto racist conclusion. If you discount Islamic doctrine as the motivation for domestic violence and intolerance of sexual minorities in the Muslim world, you’re left with at least one implicitly bigoted assumption: the people of the region must then be congenitally inclined to behave as they do.

There was a disturbing irony in Affleck’s outburst. Few public intellectuals have done as thorough a job as Harris at pointing out the fallacies and dangers of the supernatural dogmas of religion, for which far too many are willing to kill and die these days. An avowed liberal (who plans to vote for Hillary) Harris is the author of, among many books, the groundbreaking The End of Faith. Yet Affleck seemed predisposed to regard him with hostility, possibly because Harris, at least for some on the Left, has acquired a toxic reputation — one stemming from what amounts to a campaign of defamation involving, by all appearances, a willful misrepresentation of his work, plus no small measure of slipshod “identity politics” thinking.

Harris has been lambasted as, among other things, a “genocidal fascist maniac” advocating “scientific racism,” militarism, and the murder of innocents for their beliefs, as well as racial profiling at airports, a nuclear first strike on the Middle East, plus, of course, Islamophobia and a failure to understand the faiths he argues against. (This is just a partial list.) The result? Harris has had to take measures to ensure his personal security, with negative ramifications in almost every area of his life. “I can say that much of what I do,” he told me in a recent email exchange, “both personally and professionally, is now done under a shadow of defamatory lies.”

The attacks against Harris have emanated predominantly from a prominent yet persistent handful of supposed progressives (and their peons), among whom are the religion scholar and media personality Reza Aslan, and the journalists from The Intercept, Glenn Greenwald (famed for transmitting Edward Snowden’s NSA revelations to the world) and Murtaza Hussain. Lately, with Harris’ publication of Islam and the Future of Tolerance, they have even taken aim at his coauthor and friend, the onetime Islamist turned reformer Maajid Nawaz.

Nonetheless, Harris’ own words, conveyed through his books, podcasts, blog posts, interviews, and Twitter feed, bely the attacks, which can be as mean-spirited as they are groundless and muddled. They have tainted the debates we need to conduct about Islam and terrorism in particular, but, more generally, the danger religious fundamentalism poses to our constitutionally secular republic and to the largely post-Christian countries of Western Europe now confronting huge inflows of Muslim migrants. The sum effect is to leave us all less well-off, less safe. And certainly more confused.

The charge of insufficient religious expertise is the least substantial, but nonetheless worth dispensing with, given that it could potentially be leveled at any nonbeliever disagreeing with faith’s precepts. In a 2007 debate, for instance, Reza Aslan accused Harris of having a “profoundly unsophisticated” view of religion, and of relying on Fox News as his “research tools” – an assertion that can be disproved by just opening The End of Faith, a meticulously compiled treatise with 237 pages of text (in the paperback edition) followed by sixty-one pages of footnotes and twenty-eight pages of bibliography listing some six hundred sources. In this opus, Harris walks us through the many follies of faith (mostly Christianity and Islam), but one key message transpires: belief guides behavior. A self-evident proposition no reasonable person would argue with.

Which has not stopped Reza Aslan from doing just that. Writing in relation to Harris’ skirmish with Affleck, Aslan has stated that religion “is often far more a matter of identity than it is a matter of beliefs and practices” and that “people of faith insert their values into their Scriptures,” with other, often contingent factors causing them to act as they do. So when ISIS guerrillas behead their captives, justifying their bloodshed by proclaiming jihad and citing verses from the Quran, by Aslan’s definition we cannot blame the doctrine of jihad or the contents of Islamic scripture, but must seek out other motives. This is prima facie obfuscatory, because it involves discounting the testimony of the perpetrators themselves.

The “genocidal fascist maniac” moniker was born of a certain @dan_verg_ on Twitter (account since suspended), and retweeted by Reza Aslan and Glenn Greenwald. The tweet misquoted, without context, a line from Harris’s The End of Faith: “Some beliefs” — “propositions” in the original — “are so dangerous that it may be ethical to kill people for believing them.” Which suggests Harris might endorse the death penalty for thought crime.

Yet context is critical and deprives the words of controversy. As is clear in reading the text, Harris was discussing terrorism and how to deal with the likes of Osama bin Laden, a fanatically committed ideologue with the capacity and demonstrated willingness to order others to murder on the basis of his (religious) beliefs. (Harris was not, thus, proposing death for thought crime.) Following the last line cited above, Harris wrote: “Certain beliefs place their adherents beyond the reach of every peaceful means of persuasion, while inspiring them to commit acts of extraordinary violence against others . . . . If they cannot be captured, and they often cannot, otherwise tolerant people may be justified in killing them in self-defense.” (Italics mine.)

Note “If they cannot be captured.“ The beliefs in question? Not surprisingly, those of jihad and martyrdom, the primum mobile for the 9/11 hijackers (and so many other Islamist terrorists since then). As Harris went on to note, 9/11 proved “beyond any possibility of doubt that certain twenty-first-century Muslims actually believe the most dangerous and implausible tenets of their faith.” This is a truism, not evidence of an Orwellian mindset, and it underlies the U.S. government’s targeted assassinations of radical Muslim clerics and Al Qaeda and ISIS commanders, carried out before such people have a chance to harm Americans. Such killings are, to be sure, controversial, but the proposition that belief in certain tenets of Islamic doctrine can lead to murderous behavior is not.

The charges of “scientific racism” and “militarism” hurled at Harris in an Al Jazeera essay by Murtaza Hussain derive from a maliciously “creative” misrepresentation of his critique of Islam and illogical, erroneous extrapolation therefrom. Murtaza’s essay is chiefly an exercise in innuendo, and opens with a lengthy prelude about “scientific racism,” phrenology, and even drapetomania (a long-discredited theory ascribing mental illness to slaves desiring to flee their servitude), which sets up his premise: “a new class of individuals” — Harris foremost among them — “have stepped in to give a veneer of scientific respectability to today’s politically-useful bigotry” — the New Atheists, some of whom happen to be scientists.

The New Atheists, according to Hussain, “[w]hile . . . attempt[ing] to couch their language in the terms of pure critique of religious thought, in practice . . . exhibit many of the same tendencies toward generalisation and ethno-racial condescension as did their predecessors — particularly in their descriptions of Muslims.” Hussain tells us that “mainstream atheists must work to disavow those such as Harris who would tarnish their movement by associating it with a virulently racist, violent and exploitative worldview.”

This is all textbook begging the question: assuming as true the very propositions (that New Atheists are racist, militaristic, exploitative) that one has first to prove. Hussain follows this with a distortion of Harris’ videoed remarks concerning the distressingly high percentages of British Muslims who wish to live under Sharia law, and favor death for apostates and the arrest and prosecution of neighbors who insult Islam. Harris concludes that “these people do not have a clue about what constitutes a civil society,” which Hussain distorts as applying to “Muslims as a people.” No definition of “civil society” can expand sufficiently, of course, to encompass the niceties of Sharia, which include stoning, beheading, and chopping off hands.

From this distortion Hussain proceeds to warn us that “Harris’ pseudoscientific characterizations of Muslims dovetail nicely” with his “belief in the need to fight open-ended war against Muslims” (no source indicated, no sample quotes from Harris provided) which would involve launching a “wholesale nuclear genocide” against them.

Harris has never called for “open-ended war against Muslims.” The thrust of his work regarding Islam concerns the “war of ideas” we are waging against radical Islam, which has, though, since 9/11, been accompanied by military action. For “wholesale nuclear genocide” (of Muslims), Hussain provides no source, but it comes straight from journalist Chris Hedges — a proven plagiarist, no less. Hedges alleged, based on graphs in the middle of The End of Faith, that Harris has called for “a nuclear first strike on the Arab world.” But check Harris’s words and you will find only a lucid discussion of the possibility that an Islamist regime (guided by the doctrines of jihad, martyrdom, and the primacy of paradise) might acquire long-range nuclear weaponry — an eventuality that could, he writes, prompt its opponents to launch “a nuclear first strike” (which he calls “an unthinkable crime”) as the “only thing likely to ensure our survival” against said regime. Fears of just this motivated the P5+1 countries to conclude the recent nuclear accord with Iran. (For Harris’ response to Hedges and his claim, check out his trenchant squib “Dear Angry Lunatic.”)

Perhaps the most pernicious, undiscriminating, and widely circulated attempted takedown of Harris came from Glenn Greenwald, who published his prolix, scattershot assault on reason in The Guardian. Space prevents me from addressing all the article’s blunders and boners, so I will deal with those that have had some purchase among the most hypocritical of the Left.

Citing Hussain’s article and one penned by Nathan Lean (research director at Georgetown University’s project for Pluralism, Diversity and Islamophobia, and a former employee of Reza Aslan), Greenwald declares that Harris and his fellow New Atheists “have increasingly embraced a toxic form of anti-Muslim bigotry masquerading as rational atheism.” He holds that Harris and his cohorts “spout and promote Islamophobia under the guise of rational atheism,” driven by “irrational bigotry.”

Any rationalist critiquing Greenwald’s piece on Harris confronts a bewildering surfeit of material to refute, but essentially his argument turns on the term “Islamophobia,” which, as noted above, serves to exculpate the precepts of Islam and de facto shield the theological motivations of wife-beaters, genital mutilators, and honor killers. (Greenwald dismisses controversy over the term “Islamophobia” as a “semantic issue” that doesn’t interest him.) But as Harris has written, “If a predominantly white community behaved this way — the Left would effortlessly perceive the depth of the problem. Imagine Mormons regularly practicing honor killing or burning embassies over cartoons. Everything I have ever said about Islam refers to the content and consequences of its doctrine.” These words alone suffice to discredit Greenwald’s thesis.

Greenwald diagnoses Harris as suffering from “irrational anti-Muslim animus,” which leads him to view Islam as “uniquely threatening,” and even as “the supreme threat,” and to propound, as a result, “unique policy prescriptions of aggression, violence and rights abridgments aimed only at Muslims.” (This latter assertion he fails to substantiate with examples.) Criticism of religion, with Harris, “morphs into an undue focus on Islam.” For Harris, “Islam poses unique threats beyond what Christianity, Judaism, and the other religions of the world pose.”

Greenwald’s conceit is essentially that Harris, even when writing specifically of the misdeeds and crimes of Islamists, should presumably also remind us of, say, the Crusades and the Inquisition, as evidence that all religions produce equally bad behavior (when at this point in time — witness 9/11, Al Qaeda, Boko Haram, ISIS, and so on — they obviously do not.) In any case, according to Greenwald, Harris’ “irrational” obsession with Islam leads him to “justify a wide range of vile policies aimed primarily if not exclusively at Muslims” — most controversially, “anti-Muslim profiling.” In fact, “anti-Muslim profiling” is Greenwald’s sole example, so Harris’ “range” is not so “wide.”

Greenwald is referring to Harris’ blog post entitled “In Defense of Profiling,” in which he denounced the “security theater” we suffer through at airports before boarding flights, with its “tyranny of fairness” that has TSA agents subjecting, for instance, elderly, infirm, wheelchair-bound couples and the sandals of toddlers to the third degree.

“Some semblance of fairness makes sense,” Harris wrote. “Everyone’s bags should be screened, if only because it is possible to put a bomb in someone else’s luggage. But the TSA has a finite amount of attention: Every moment spent frisking the Mormon Tabernacle Choir subtracts from the scrutiny paid to more likely threats . . . . Imagine how fatuous it would be to fight a war against the IRA and yet refuse to profile the Irish . . . . We should profile Muslims, or anyone who looks like he or she could conceivably be Muslim, and we should be honest about it.” He adds that he could in theory fit the Muslim bill: “after all, what would Adam Gadahn look like if he cleaned himself up?” It follows, from Harris’ logic (and common sense) that if Mormons begin blowing up planes, Mormons would deserve close scrutiny when passing through TSA screenings. Note that what he is proposing amounts to reforming these procedures to reduce the sum amount of profiling, by making it more targeted on those statistically more likely to be terrorists, and less concerned with the rest of us — the vast majority, of whatever race we are.

Here we should pause for a reality check. Most Muslims are nonwhite; hence skin color inevitably figures among the features associated with “looking Muslim.” Yet the crucial factor is not race, obviously, but the potential for belief in the tenets of Islam that could prompt violent behavior, which leads Harris to include himself (and by extension, almost anyone) among the profile-worthy. That being the case, Harris’ profiling proposal would not eliminate the threat Islamic radicals pose to air travelers, but merely streamline undeniably cumbersome, time-consuming procedures necessary for our security and allow TSA agents to do their job more effectively. The increased efficacy would come at a cost to the perceptions of equity we hold dear. Yet no honest critic of Harris would conclude that mooting the subject in the way he does should result in charges of “irrational anti-Muslim animus” or “irrational bigotry.”

Absolved of the charges of racism, nuclear jingoism, and so forth, Harris has shown himself to be a committed public intellectual trying to help resolve the faith-induced crises of our time by dealing with their ideological bases and practical consequences. His “progressive” critics, in their efforts to becloud the causal relationship between belief and behavior, effectively provide cover for violent aspects of Islamic ideology, and are abetting the troublemakers and spreading confusion. Strikingly, they rarely, if ever, challenge Harris’ ideas, but instead opt to misrepresent them and denounce the resulting falsehoods. A decent concern for journalistic fairness — and the truth — is nowhere to be found in their works.

One cannot escape the impression that the attacks on Harris bear the stamp of sordid identity politics, with, under the guise of multiculturalism, truth sacrificed for the respect for retrograde customs. But perhaps what irks Harris’ detractors most of all is the methodical way in which he demonstrates the link between Islamic doctrines and terrorist violence, and disassembles the case for religion, showing, through his work, that it is nothing more than “a desperate marriage of hope and ignorance,” yet a marriage that could be annulled by “making the same evidentiary demands in religious matters that we make in all others.” (Both these quotes come from The End of Faith’s first chapter.) By extension, Harris’ arguments collide with the identities of people finding community in religion. If he were not succeeding in proving the case against faith, they and their apologists would not react to him with such vitriol.

An unwillingness to recognize the link between Islamic doctrine and terrorism in particular presages seismic political changes, with Western societies, fed up with Islamist violence and the inability of progressive governments to even speak frankly about it, lurching ever farther to the right. (This is happening in Europe today, of course.) But libeling Harris will not stop the next ISIS attack on Western soil, or slow that group’s depredations in Syria and Iraq.

Now more than ever, we need clarity on the relation between Islam and violence. And we need to stop denigrating those, like Harris, capable of bringing us that clarity.

http://quillette.com/2016(...)fense-of-sam-harris/

Letting them die: parents refuse medical help for children in the name of Christ



Mariah Walton’s voice is quiet – her lungs have been wrecked by her illness, and her respirator doesn’t help. But her tone is resolute.

“Yes, I would like to see my parents prosecuted.”

Why?

“They deserve it.” She pauses. “And it might stop others.”

<...>

http://www.theguardian.co(...)efusing-medical-help

OUR CONCEPT OF FREE WILL COULD BE AN ILLUSION, NEW RESEARCH SUGGESTS

We're being fooled.


We all like to think we have free will. It's comforting to know that every day we weigh up options (coffee or tea?), make a choice (coffee), and have some semblance of control over how our lives play out.

But new research suggests that our idea of 'conscience choice' might not play out like we think it does on the short-scale, and hints that free will might be nothing more than a cruel, cruel trick our brains play on us. In other words, we're not actually making decisions, we're just telling ourselves we did.

The new study was performed by neuroscientists from Yale University, and only applies to choices made over short periods of time (we're talking a few seconds here). But they found evidence that people aren't actually making split-second decisions before an action happens, even though they think they are.

Exactly how this happens still isn't understood, and right now this is all just a hypothesis that needs further testing, but the Yale team thinks it could revolutionise our concept of free will, if proven correct.

"Perhaps in the very moments that we experience a choice, our minds are rewriting history, fooling us into thinking that this choice - that was actually completed after its consequences were subconsciously perceived - was a choice that we had made all along," writes one of the researchers, Adam Bear, over at Scientific American.

They figured this out by performing experiments that tested how often people actually made a choice prior to an action. For example, in one of the studies, they asked 25 students to look at five white circles in random locations on a computer screen. They were told one of them was going to turn red, and were asked to quickly choose which one they though it would be.

If they didn't have enough time to make up their mind, they could indicate that, otherwise they simply answered "yes" or "no": "yes" if they had chosen the right circle, or "no" if they hadn't.

They did this over and over again, and, statistically speaking, they should have answered "yes" on average just 20 percent of the time.

But when the researchers analysed the results, they found that the students were reporting making the right choice way more often - more than 30 percent of the time when the circles turned red especially fast.

"This pattern of responding suggests that participants’ minds had sometimes swapped the order of events in conscious awareness, creating an illusion that a choice had preceded the colour change when, in fact, it was biased by it," writes Bear.

In other words, when the circles changed colour quickly, participants weren't actually choosing at all, but their brain was telling them that they had - and that what they'd seen was what they'd chosen. So their brain was working faster than they could process, leaving participants with the overwhelming feeling that they had chosen, when in reality they hadn't ever had the chance.

Interestingly, this only happened when the red circles appeared quickly - when participants had more time before the colour changed, the percentage of "yes" answers dropped back down to around 20 percent, hinting that, given enough time, students really were making a conscious choice.

"This result ensured that participants weren’t simply trying to deceive us (or themselves) about their prediction abilities or just liked reporting that they were correct," Bear added.

Of course this study has its limitations - it was a small sample size and the groups were self-reporting their choices, which is always problematic. Also, watching shapes change colour on a screen is a far cry from the day-to-day choices we make in our lives. But it's one of the first tests of an hypothesis that was first put forward by psychologists almost 20 years ago, and it's worth further investigation.

The big-picture question is why our brains would have evolved to do this. There's a chance that it doesn't actually happen in the real world, and our brains just aren't fast enough to process decisions without glitching in the space of time given in this experiment.

Or perhaps, Bear speculates, our brains tricking us into thinking we have free will might actually be beneficial - giving us the perception of control over our lives, and encouraging us to punish people for wrongdoing.

If that's the case, the research could have big implications for our understanding of mental health - where our feeling of control over our lives often goes awry.

"The kind of inconsequential choices that participants made in our studies bear little resemblance to the most important choices people make over the course of their lives," the researchers explain in Psychological Science.

"But everyday life is also made up of many less important decisions ... Perhaps, in these cases, our sense that we make a choice well in advance of our actions is an illusion, making us feel more in control of ourselves than we actually are."

Either way, the results suggest it's time to start rethinking some of our "ironclad" beliefs about free will.

http://www.sciencealert.c(...)ew-research-suggests

THIS MATHEMATICAL PRINCIPLE MAKES US BELIEVE IN CRAZY CONSPIRACY THEORIES

It's inevitable.



There's no denying that humans are incredible creatures, capable of putting a rover on Mars, detecting gravitational waves, and finding the Higgs boson. But until we become true cyborgs, deep down, we're all still just mammals. This means, no matter how hard we try to rise above it, peculiar behaviours persist, and one of the strangest is our belief in crazy conspiracy theories that, for the most part, make zero sense.

What's even stranger than us needing something (anything) to believe in, is the fact that we pretty much can't avoid it - we humans love to find order in chaos, and from there, we get Herman Melville the soothsayer, the faked Moon landing, and climate change denial.

As this TED-Ed video points out, if you took the entire text of Herman Melville's Moby-Dick, and arranged them into a rectangle, you'll find predictions about the Martin Luther King assassination, and the death of Princess Diana.

Weird, right? Well, not really, because in a world of random chaos, we humans rely on order, and our brains will do whatever it takes to get it, whether it's finding word patterns in a haphazard mess of letters, or familiar shapes in the constellations above us. This is all explained by a mathematical principle called Ramsey Theory. (If you broke out in nervous hives just then, I don't blame you.)

Named after British mathematician and philosopher Frank P. Ramsey, Ramsey Theory states that, "Given enough elements in a set or structure, some particular interesting pattern among them is guaranteed to emerge."

The video above gives a perfect example of Ramsey Theory in action, called the party problem. Imagine you're at a party with just six other guests. Without knowing anything at all about these people, it's a mathematical inevitability that some group of three of them either all know each other, or have never met before, based on the number of possibilities that can be applied to the group.

But the mathematical equation it takes to figure this out with just six people gets out of control the moment you start adding more and more people in, because the number of possibilities becomes overwhelming, even for as few as 40 or 50 people.

Seriously, if you wanted to use this equation to find a group of five people in a party of 48, who either all know each other, or have never met, you'd end up with more possibilities than there are atoms in the Universe.

"What this shows us is that specific patterns with seemingly astronomical odds can emerge from a relatively small set," says the TED-Ed video. "And with a very large set, the possibilities are almost endless."

It's a mathematical inevitability that the stars in our sky are arranged in familiar shapes, and the letters in a novel appear to conceal a 'prophecy', and we humans have been conditioned to find them.

But just as maths makes conspiracy theories an inevitability, so too does it render even the most persistent ones impossible. How? You can read more about it here, but let's just say that the suppression of a cancer cure would have been leaked by someone inside big pharma in just 3.2 years.

http://www.sciencealert.c(...)-conspiracy-theories

http://www.telegraaf.nl/r(...)r_Samaritanen__.html

Barmhartige volk uit de bijbel telt nog maar 750 onderdanen

Laatsten der Samaritanen

KIRYAT LUZA -
Ze zijn nog maar met 750, de Samaritanen, het ietwat mysterieuze, maar barmhartige volk bekend uit de Bijbel. Door noodgedwongen inteelt – huwelijken tussen volle neef en nicht waren geen uitzondering – zijn de afgelopen decennia veel baby’s met afwijkingen geboren. Er is een uitweg gevonden: bruiden uit Oekraïne zorgen voor vers bloed.

Rest van het artikel is te lezen op het internet

[ Bericht 35% gewijzigd door Szikha2 op 30-05-2016 00:10:43 ]

Onderzoekers openen vermeende graftombe van Jezus

https://www.scientias.nl/(...)nde-graftombe-jezus/

http://news.nationalgeogr(...)urch-holy-sepulchre/

JERUSALEM
For the first time in centuries, scientists have exposed the original surface of what is traditionally considered the tomb of Jesus Christ. Located in the Church of the Holy Sepulchre in the Old City of Jerusalem, the tomb has been covered by marble cladding since at least 1555 A.D., and most likely centuries earlier.

Medieval Spain was no interfaith golden age
http://www.huffingtonpost(...)-int_b_12260624.html

The Myth of the Golden Age of Tolerance in Medieval Muslim Spain
http://www.newenglishrevi(...)dieval_Muslim_Spain/

07-12-2016

Wetenschappers: Omstreden boeken over Jezus zijn echt


Loden boeken die in 2008 al zijn gevonden, bevatten mogelijk de eerste geschriften waarin Jezus wordt genoemd.

Britse wetenschappers hebben een aantal loden boeken onderzocht die mogelijk de eerste geschriften zijn waarin Jezus wordt vermeld. De conclusie is dat de boeken rond de 2000 jaar oud zijn.

Even bij het begin beginnen.

In 2008 vond een bedoeïen 70 kleine boekjes van lood in een grot in Jordanië. De boeken bevatten tekeningen en teksten die Jezus vermelden. Zo beschrijven ze dat hij een god aanbad die zowel man als vrouw was. En dat Jezus geen nieuwe religie wilde beginnen, maar alleen de oude Joodse tradities in ere wilde herstellen.

De vondst werd pas openbaar gemaakt in 2011, en de eerste berichten luidden dat de boeken uit de tijd van Jezus stamden.

Nu hebben Britse wetenschappers van de University of Surrey de collectie geanalyseerd. Ze stellen vast dat deze zo’n 2000 jaar oud moet zijn – dus inderdaad zo oud als Jezus zelf.

Lood uit de oudheid

De wetenschappers hebben het lood van de boeken vergeleken met oud Romeins lood, en ze concluderen dat de materialen identiek zijn.

Analyses wijzen bovendien uit dat het lood geen ‘sporen van radioactief polonium’ bevat, zoals je ziet in moderne loodstalen, en dat het op atoomniveau is afgebroken op een manier die je niet op kunstmatige wijze voor elkaar krijgt.

‘Dit alles vormt een sterk bewijs dat het voorwerp zeer oud is – wat overeenkomt met de onderzoeken van de tekst en het ontwerp, die duiden op een ouderdom van rond de 2000 jaar,’ aldus de wetenschappers in een persbericht.

Vroegste geschrift

Deze uitspraak is zeer omstreden, want verschillende erkende wetenschappers hebben de boeken eerder afgedaan als een vervalsing.

Maar als de nieuwe analyses hout snijden, zal de boekenverzameling de eerste schriftelijke bron zijn die melding maakt van Jezus. Ook de namen van de apostelen Jacobus, Petrus en Johannes komen erin voor.

(historianet.nl)

Assyrische paleis gevonden onder het heilogdom Jonah
Iets goeds ontdekt doordat het is vernield:

Archaeologists documenting Isil’s destruction of the ruins of the Tomb of the Prophet Jonah say they have made an unexpected discovery which could help in our understanding of the world’s first empire.

The Nebi Yunus shrine - containing what Muslims and Christians believe to be the tomb of Jonah, as he was known in the Bible, or Yunus in the Koran - was blown up by Islamic State of Iraq and the Levant (Isil) militants soon after they seized huge swathes of northern Iraq in 2014.

The shrine is situated on top of a hill in eastern Mosul called Nebi Yunus - one of two mounds that form part of the ancient Assyrian city of Nineveh.

The Iraqi army retook the area from Isil last month, revealing the extensive damage wrought by the jihadists.

But local archaeologists have told the Telegraph that Isil also dug tunnels deep under the demolished shrine and into a previously undiscovered and untouched 600BC palace.

Limited excavation was carried out by the Ottoman governor of Mosul in 1852, which was revisited by the Iraqi department of antiquities in the 1950s. But neither team reached as far as the palace.

It is the first evidence of Isil's use of tunneling in ancient grounds in their hunt for artefacts to plunder.

Inside one of the tunnels, Iraqi archaeologist Layla Salih discovered a marble cuneiform inscription of King Esarhaddon thought to date back to the Assyrian empire in 672BC.

http://www.telegraph.co.uk/news/2017...ne-demolished/

10-05-2017

Filosoof Descartes had opvallende bobbel in hersenen


Foto: Wikimedia Commons

Franse wetenschappers hebben de hersenen van de beroemde filosoof René Descartes gereconstrueerd. De filosoof die bekend is van de uitspraak 'ik denk, dus ik ben' had een opvallende uitstulping in zijn voorhersenen.

Een bobbel op die plek in het brein wijst mogelijk op een sterk ontwikkeld taalvermogen, melden de onderzoekers van het Natuurwetenschappelijk museum in Parijs in het wetenschappelijk tijdschrift Journal of the Neurological Sciences.

De wetenschappers maakten de replica van Descartes' brein door zijn schedel te bestuderen. De hersenen van de filosoof zijn al vergaan, maar het brein heeft een duidelijke afdruk achtergelaten in de schedelpan van de Fransman. De onderzoekers maakten een scan van deze afdruk en reconstrueerden het brein met behulp van een computerprogramma. Zo ontstond er een virtuele replica van het brein.

De hersenomvang van Descartes werd vervolgens vergeleken met het brein van meer dan honderd andere willekeurige mensen die in de afgelopen eeuwen zijn overleden.

Taal

Uit deze studie blijkt dat de prefrontale cortex van de filosoof een ongebruikelijke uitstulping had, zo meldt de nieuwssite van het wetenschappelijk tijdschrift Science. Eerdere studies hebben uitgewezen dat het hersenweefsel in dit deel van het brein een rol speelt bij de verwerking van woorden.

Hoofdonderzoeker Philippe Charlier benadrukt echter dat het moeilijk is om precies te bepalen welke invloed de bobbel in het brein van de filosoof had op zijn denkvermogen. De vorm van het brein zegt namelijk maar in beperkte mate iets over de intelligentie van mensen. "Het gaat er niet alleen om of je een goed stel hersenen hebt", schrijft hij. "Het gaat er vooral om hoe je je brein gebruikt."

Descartes wordt beschouwd als de vader van de moderne filosofie. De Fransman was tijdens zijn leven ook al beroemd, hij werd onder meer geportretteerd door de Nederlandse schilder Frans Hals (zie foto).

Door: NU.nl/Dennis Rijnvis

(nu.nl)

12-06-2017

Islam groeit 70 procent in halve eeuw



Nu is het christendom nog de grootste religie wereldwijd. Maar als de trends aanhouden, zal de islam die positie rond 2050 overnemen. Dat zeggen onderzoekers van Pew Research in De Verenigde Staten na analyse van de trends op religieus gebied. Het boeddhisme boet juist aan invloed in.

Tegen 2060 zullen er 70 procent meer moslims zijn in de wereld dan nu; het christendom groeit met 34 procent en het hindoeïsme met met 27 procent. Het aantal aanhangers van boeddhisme krimpt met vijf procent. De grootste groei ligt overigens buiten het Midden-Oosten, waar het geloof is ontstaan. De snelste groeiers zijn Indonesië, India, Pakistan, Bangladesh, Iran en Turkije.

Het grootste moslim-land is nu nog Indonesië, maar het zal die status voor 2050 kwijtraken aan India, dat overigens wel in meerderheid hindoe zal blijven.

De reden voor de explosieve groei is het aantal kinderen dat moslims krijgen. Wereldwijd ligt het gemiddelde op 2,9 per vrouw, terwijl andere groepen op 2,2 blijven steken. Moslims zijn dan ook gemiddeld jonger dan andere gelovigen, 24 tegen 31 jaar. Ze krijgen ook eerder kinderen, waardoor de generaties elkaar sneller opvolgen. Het relatief grote aantal migranten onder moslims, zorgt dat ze in sommige westerse landen de snelst groeiende groep zijn.

Amerikanen kijken heel verschillend tegen tegen de islam aan. Hoe linkser mensen zijn, hoe positiever, des te rechtser des te kritischer. Voor andere landen is dat niet onderzocht, maar de trend lijkt ook daar volgens vergelijkbare levensbeschouwelijke lijnen te lopen. In Europa zijn de meest kritische landen als het om moslims gaat Hongarije, Italië en Polen. Daar geloven de meeste mensen de stelling ‘dat veel moslims IS steunen’.

In het Verenigd Koninkrijk zijn de mensen het minst kritisch op moslims, hoewel ook daar bijna een derde gelooft in de link tussen gewone volgers van Mohammed en de Islamitische Staat.In Nederland heeft 35 procent van de bevolking een negatief beeld van de islam en moslims.

Zowel moslims als niet-moslims werd ook gevraagd naar vooroordelen ten opzichte van elkaar. Volgens moslims zijn andersgelovigen ‘egoïstisch’, ‘gewelddadig’ en ‘hebberig‘. Bij niet-moslims staan ‘fanatiek’ en ‘eerlijk’ op de plaatsen één en twee.

(faqt.nl)