Maastricht is terreur van oma Tiny beu

MAASTRICHT - ,,Als ze me mijn huis uitzetten, moet ik naar de bajes. Want dan sta ik niet voor mezelf in.'' Oma Tiny van de roemruchte Maastrichtse 'Flodder'-familie Krijnen woont al twintig jaar in de Parmastraat, maar de rechter bepaalt binnenkort of ze moet verhuizen.

Vanuit haar huis intimideren haar kinderen en kleinkinderen de buurt al jaren. Straatterreur, roekeloos rijgedrag, vechtpartijen en mishandeling zijn aan de orde van de dag, stellen gemeente, politie en woningbouwcorporatie, die haar het liefst zien verdwijnen. De laatste instantie heeft daarom een kort geding aangespannen.
Mishandeling van de buurman was de druppel. Op 27 augustus kreeg hij het aan de stok met Tiny zelf, ving een paar klappen op en deed aangifte. ,,Moest-ie maar niet aan mijn kleinkinderen komen,'' reageert Tiny. ,,Dan kom je aan mij. Ik heb trouwens ook klappen gehad.''

De Parmastraat ligt aan de rand van de stad in de achterstandswijk Wittenvrouwenveld. Tiny's huurhuis staat in het midden van de straat en lijkt op een vesting. De voordeur en het raam zijn afgeschermd door aluminium rolluiken en aan de buitenmuur hangt een videocamera die nauwlettend de voordeur in de gaten lijkt te houden. Een bel ontbreekt. Wel hangt er een fleurig bord met de tekst 'Doe wat je wilt, de buren kletsen toch wel'.

Tiny's naaste buren kletsen ook, maar in haar voordeel. ,, Hier is helemaal geen straatterreur,'' zegt haar linkerbuurman. ,, We komen bij elkaar op de koffie en 's zomers zitten we met z'n allen buiten. Heel gezellig. Tuurlijk, er gebeurt wel eens wat,'' geeft hij toe. ,,Ruzies, enzo. En dat zijn niet alleen haar kleinkinderen die dat veroorzaken. Hier wonen wel meer kinderen. Bovendien, moet oma Tiny boeten voor het gedrag van anderen?''
Volgens hem is alleen de bewoner rechts van haar de 'vijand', de buurman die zegt te zijn mishandeld. ,, Nu zit-ie bij kennelijk bij z'n moeder, durft hier niet meer te komen.''



Tiny begrijpt het niet: ,,Vroeger hielpen we hem altijd. Als hij de huur niet kon betalen, gaf mijn man hem geld. We hebben hem zelfs nog tegengehouden toen-ie zich wilde ophangen. Maar toen we een keer geen geld konden lenen, begon het.''
De meeste naaste buren zijn niet bang, maar in omliggende straten klinken andere geluiden. ,,Ik zeg niets,'' zegt een vrouw die een straat verder woont. ,,Straks gooien ze m'n ruiten in.''
Twee andere bewoners zijn eveneens bang voor hun ramen. Een man wil wel anoniem praten. ,,Die kinderen veroorzaken veel herrie. Ik zie ze ook wel eens op de daken lopen en ruitjes intikken. Vervolgens komen ze naar buiten met iets onder hun trui. En ja, in de Parmastraat zit'szomers iedereen buiten. Dat geeft overlast. Wie er wat van zegt, krijgt een grote bek.''

Het is niet de eerste keer dat Tiny het aan de stok heeft met de instanties. De familie Krijnen, afkomstig van een woonwagenkamp, is niet voor niets roemrucht. Tiny's overleden man Peer zat regelmatig vast en gaf ronduit toe crimineel te zijn. Ook voor Tiny, haar zoons en dochters was de gevangenis geen onbekende plek. In de jaren'90 zaten bijna alle familieleden vast voor vermogens- en drugsdelicten.

Inmiddels zijn het de meeste van Tiny's 22 kleinkinderen die overlast veroorzaken. Zelf wonen ze overigens met hun ouders in een andere buurt, in Limmel, vlakbij de gevangenis, waar de woningcorporatie een paar jaar geleden voor ruim 2 miljoen euro woningen heeft gekocht om de familie te herhuisvesten. Reden: om de overlast in hun vorige wijk de Electrobuurt op te lossen.

Tiny zegt de rechtszaak met vertrouwen tegemoet te zien. ,,Ze kunnen me niks maken. En doen ze dat wel, dan zullen ze het merken.'' (LAURA SCHALKWIJK)

bron

22 kleinkinderen en 2 miljoen inversteren om de tokkies te herhuisvesten